Tags
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
-
- Υπόσχεση
- Τα δάκρυα που στα μάτια μας
- θα δείτε ν’ αναβρύζουν
- ποτέ μην τα πιστέψετε
- απελπισιάς σημάδια.
- Υπόσχεση είναι μοναχά
- γι’ Αγώνα υπόσχεση
- (ποίημα του Αλέξανδρου Παναγούλη – Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, Φεβρουάριος 1972 – Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974)
Γλυπτά του Μιχάλη Κάση
Η γνωριμία με τον διεθνούς φήμης εικαστικό Μιχάλη Κάση, με αφορμή εκδήλωση αφιερωμένη στην εξέγερση των φοιτητών κατά της Χούντας, επιβεβαίωσε μία πολύ αισιόδοξη αίσθηση που είχα ανέκαθεν, δηλαδή ότι δεν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε «ηλικία». Ο άνθρωπος γερνά, όταν το μυαλό και η ψυχή του το αποφασίσουν και ο φημισμένος γλύπτης από την τιμημένη Μάνη, είναι η τρανότερη – ζωντανή – απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού.
Την Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015, στις 8 το βράδυ, στο ατελιέ (…ένα από τα πολλά…) του Μιχάλη Κάση στο Φάληρο, που λειτουργεί παράλληλα κι ως χώρος καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, παρακολουθήσαμε τον αεικίνητο, «αιώνιο έφηβο» δημιουργό, να ξαναθυμίζει σε μας τους νεότερους που δεν βιώσαμε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου από πρώτο χέρι, αλλά και τους παλαιότερους που διατηρούν ακόμα νωπές τις μνήμες μίας εποχής που απεύχονται την αναβίωσή της, όλα αυτά για τα οποία αξίζει να πολεμάμε, να αντιστεκόμαστε και να παλεύουμε να κατακτήσουμε, ενίοτε και με σκληρούς αγώνες.
Ο Μιχάλης Κάσης απαγγέλει…
Μέσα από το ρεαλιστικά συγκινητικό και ταυτόχρονα τρυφερά λυρικό ποίημα του Μιχαλή Κάση με τίτλο «ΧΡΕΟΣ», αλλά και την κατοπινή εξιστόρηση των γεγονότων του Νοέμβρη του ‘73, τα οποία σημάδεψαν κοινωνικοπολιτικά και τις επόμενες γενιές με τρόπο ανεξίτηλο, ο «πεφωτισμένος» καλλιτέχνης μας συγκίνησε, μας προβλημάτισε, μας αφύπνισε, βάζοντας μας “δύσκολα” και προ(σ)καλώντας μας να πάρουμε θέση στα πράγματα, όπως οφείλουμε ως πολίτες της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία και αποτελεί ακόμα και σήμερα στην – σύμφωνα με πολλούς – παρακμή της, λίκνο του Πολιτισμού, των Τεχνών & των Γραμμάτων.
…αφηγείται και απευθύνεται στο προσηλωμένο κοινό του
Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε την προβολή ασπρόμαυρου φιλμ (…μία πολύ σπάνια κόπια στην οποία αφηγητής ήταν ο ίδιος ο Αλέξανδρος Παναγούλης…) με θέμα την πορεία προς εκείνο το ζοφερό ξημέρωμα της 17ης Νοεμβρίου 1973, που μας στοιχειώνει έως σήμερα (…ενδεχομένως για πάντα…), ενώ μετά το τέλος της διαφωτιστικής και ταυτόχρονα σοκαριστικά ρεαλιστικής απεικόνισης των γεγονότων εκείνης της μοιραίας νύχτας, απολαύσαμε όλοι μαζί γευστικότατα εδέσματα που μας φίλεψε ο πάντα χαμογελαστός, αν και βαθιά προβληματισμένος, οικοδεσπότης μας.
Γλυπτό του Μιχάλη Κάση
Μια βραδιά μνήμης και ταυτόχρονα υπόμνησης, μία γιορτή του πνεύματος που δεν φυλακίζεται ποτέ, μία φιλική συγκέντρωση ανθρώπων όλων των ηλικιών και ένας φόρος τιμής στους δεκάδες νεκρούς που προσέφεραν εαυτούς στον αγώνα για την ελευθερία, με φόντο τα υπέροχα «ομιλούντα» γλυπτά του Μιχάλη Κάση, τα οποία όπως κι ο ίδιος εκπέμπτουν ένα φως…100% ελληνικό, καθάριο και μεγαλειώδες !
Τον ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία και ευχόμαστε ολόψυχα να έχει πάντα την έμπνευση, τη δύναμη και τη σωματική ενέργεια να δημιουργεί, να μεταλαμπαδεύει τη γνώση του και να οργανώνει βραδιές σαν αυτή που ζήσαμε την Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015, ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου…
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΣΗ
ΑΛΛΙΩΣ 