By: wallpaperscraft.com
-Δεν αντέχω άλλο.
– Υπομονή!
– Με ποιο απ΄όλα;
– Με όλα…
Και τότε συνειδητοποίησα πως από τη στιγμή που γεννήθηκα κάνω υπομονή. Γεννήθηκα ΓΙΑ ΝΑ κάνω υπομονή…
Υπομονετικά βιώνω την απογοήτευση. Τη φοβάμαι, τη νιώθω να με πλησιάζει συνέχεια. Υπομονετικά προσπαθώ να την αγνοήσω. Υπομονετικά. Όπως τώρα. Στην κορυφή του κάστρου, στη μικρή μου κρυψώνα, στην άκρη της πέτρας με το ένα πόδι στον αέρα. Στο μόνο μέρος που δεν περιτριγυρίζομαι από κάγκελα και τείχη. Στο μόνο μέρος που βλέπω μακριά και καθαρά. Υπομονετικά περιμένω μία δήθεν σημαντική στιγμή, που ποτέ δεν έρχεται. Την αλλαγή των εποχών. Το πέρασμα του χρόνου. Τον άνθρωπο να αλλάξει…
Υπομονετικά συναναστρέφομαι με πολλούς για να γνωρίσω, να συμπαθήσω και να κρατήσω στο τέλος ελάχιστους.
Υπομονή…
Και όταν τελειώνει η υπομονή; Όταν κανείς δεν νοιάζεται και δεν αλλάζει; Όταν δε δέχεσαι να κάνεις άλλο το μαλάκα; Τότε απλά σε ρωτάνε: “γιατί δεν είσαι υπομονετικός;”, “Γιατί είσαι βίαιος και αυτοκαταστροφικός;”, “Γιατί γινεσαι άδικος;”…
Και ποιος σου είπε ότι είναι αδικία το να μην σε αντέχω άλλο, γιατί τα σκάτωσες με τη ζωή μας. Τη δική μας ρε γαμώτο, την κοινή. Όχι τη δική σου.
Και ποιος σου είπε ότι είναι αυτοκαταστροφικό να μένω μόνη και να νιώθω μελαγχολία όταν βρίσκομαι συνέχεια μεταξύ ηλιθίων σαν εσένα, που κυνηγάνε την επιβεβαίωση σε βλέμματα άσκοπα και λόγια ψεύτικα; Μεταξύ ηλιθίων που αναλώνονται…
…………..
Φιλική συμβουλή. Άνοιξε τα μάτια σου και δες.
Δες ότι σε εγκαταλείπω.
Νομίζω πως ήρθε η σειρά σου να κάνεις υπομονή, με ανθρώπους όπως εσύ η ίδια. Μέχρι τελικά να μάθεις… Να σου μιλάς, να σε ακούς, να σε σιχαίνεσαι και να σε αγαπάς, να σου δίνεις ελαφρυντικά και να σε κρίνεις…
Εγώ εγκαταλείπω.
Για όλους τους λόγους που αδυνατείς να κατανοήσεις.
ΑΛΛΙΩΣ 