Το παλιό νεκροταφείο στη Nuenen με χιόνι, 1885, Ιδιωτική Συλλογή
” Το Κορίτσι της Δύσης “
…ή αλλιώς Λίλα Παπαπάσχου
Ανέβα – κατέβα. Πήγαινε – έλα. Σήκω – κάτσε.
Ζωή σαν…αχθοφόρος…
Μεταφέρεις (α)πρόθυμα παραγεμισμένες αποσκευές
με χαμόγελο επιτηδευμένης ευγνωμοσύνης.
Οι πελάτες έχουν πάντα δίκιο.
Υπακούς πειθήνια, ακόμα και στις πιο παράλογες επιθυμίες.
Σε αποζημιώνουν με πενιχρά φιλοδωρήματα.
Ο αέρας ευωδιάζει γενναιοδωρία.
Αναβοσβήνουν χαρμόσυνα τα μπαλκόνια.
Τίγκα στην γκλαμουριά οι βιτρίνες.
Χαζεύεις ανόρεχτος.
Προς τι οι σημαιοστολισμοί;
Από που κι ως που τόση ευδαιμονία;
Στο τέλος, η χολιγουντιανή φαντασμαγορία
καταλήγει πάντα στη μάσα…το πιώμα…την αποστασιοποίηση…
Μοναχικός. Όχι μόνος.
Σ’ ένα ξεφλουδισμένο παγκάκι. Καπνίζεις άφιλτρο.
Πλάι σου μία σκιά.
Σου άρεσε πάντα η σιωπή των νεκροταφείων.
Παρακολουθείς την πομπή.
Κανένας δεν κλαίει.
Όταν συμπληρωθεί ο κύκλος της ζωής
σε διαγράφει η ίδια η συγκυρία.
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, ξεχνάς τι σημαίνει ελεύθερος χρόνος.
Το πλήθος τσουγκρίζει ποτήρια.
Σηκώνεις στους ώμους σου βάρη ψυχαγωγίας.
Ξαφνικά νοσταλγείς τη μορφή της.
Φέτος η απώλεια γίνεται τεσσάρων.
Η δική σου επέτειος δε συνάδει με τη χρυσόσκονη
του ημερολογίου.
Ζηλεύεις αυτούς που έσκισαν τις δικές τους σελίδες.
Θυμώνεις. Ξεσπάς…
Όλα για το εμπόριο. Καταναλωτική βουλιμία!
Μα Eκείνος γεννήθηκε ταπεινός και ρακένδυτος.
Πως στην ευχή κατέληξε παγκόσμιο ίνδαλμα;
Πίνουν κρασί στο όνομα του
στυγνοί πατέρες και ιεροί επιχειρηματίες.
Το αστέρι της Βηθλεέμ από χρόνια σβηστό.
Πνίγηκε στις αναθυμιάσεις. Βόμβες, πετρέλαιο, λιβάνι, αστυφιλία.
Οι τρεις μάγοι – χαμένοι – στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Κατασπαραγμένα από όρνεα και αγρίμια, τα δώρα…
Μία νέα πομπή, δίνει τη θέση της στην προηγούμενη.
Σβήνεις το τσιγάρο στο χώμα.
Παίρνεις απ’ το χέρι τη σκιά.
Περπατάτε μαζί, ανάμεσα στη διαχρονικότητα των μαρμάρων.
Η δική σας γιορτή έχει…μνήμη…
Βίνσεντ Βαν Γκογκ, Χιονισμένο Τοπίο, 1888, Guggenheim Museum
ΑΛΛΙΩΣ 