Tags
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας (…όπως πάντα…). Πριν πάω στο Θέατρο Βαφείο για να παρακολουθήσω την παράσταση «Το Όνειρο ενός Γελοίου», που βασίζεται στο ομώνυμο έργο του εμβληματικού συγγραφέα (…και λογοτεχνικού μου ειδώλου…) Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι και φέρει την σκηνοθετική υπογραφή του δημοφιλή και καταξιωμένου ηθοποιού Τάκη Χρυσικάκου, με προβλημάτισε αρκετά η παρουσία του Δημήτρη Βερύκιου στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο Δημήτρης Βερύκιος σε χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από την παράσταση
Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στη συμμετοχή του γνωστού ηθοποιού σε κάποιες αμφιβόλου αισθητικής τηλεοπτικές σειρές (…οι οποίες παρεμπιπτόντως έσκιζαν στις μετρήσεις των τηλεθεάσεων και περιελάμβαναν στο καστ τους τρανταχτά ονόματα του χώρου…να τα λέμε κι αυτά…) γιατί δεν ανήκα ποτέ στο κοινό τους, οπότε δεν μπορώ – και δεν δικαιούμαι – να έχω άποψη. Αντίθετα έχω παρακολουθήσει πολλές εκπομπές που τις σατίριζαν ανηλεώς, την ίδια στιγμή που πάσχιζαν να ικανοποιήσουν με το δικό τους (..ενίοτε σαχλό και φθηνιάρικο…) τρόπο τα μηχανάκια της AGB. Κάπως έτσι λοιπόν, όπως πολλοί συνηθίζουν να κρίνουν (…κυρίως να κατακρίνουν…) χωρίς να γνωρίζουν, έπεσα κι εγώ στην παγίδα της εκ των προτέρων “απόρριψης” ενός καλλιτέχνη, του οποίου στην ουσία αγνοούσα παντελώς το έργο και κατ’ επέκταση την ευρύτερη καλλιτεχνική πορεία.
Ντυμένος στα λευκά, με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο πέτο, το φως της αλήθειας του στο χέρι και φορώντας φτερά αγγέλου ο “γελοίος” του έργου κηρύσσει την αγάπη
Από την πρώτη στιγμή που ο συμπαθής και απ’ ότι αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος ταλαντούχος ηθοποιός πάτησε το πόδι του στην σκηνή “μεταμφιεσμένος” σε επίγειο άγγελο, ένιωσα ένα κύμα φωτός να πλημμυρίζει το χώρο απαλύνοντας την αρχική καχυποψία μου και εισάγοντας κατευθείαν το μυαλό και τις αισθήσεις μου, στον υπέροχο κόσμο ενός κάθε άλλο παρά «γελοίου» ανθρώπου. Με χάρη και αβρότητα ο Δημήτρης Βερύκιος άφησε τις λέξεις, τις εικόνες και τους αναρίθμητους συμβολισμούς του συγκλονιστικού κειμένου του Ρώσου συγγραφέα (…ποιητικότατη η μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου…) να κυλήσουν μέσα από τη φωνή, τις εκφράσεις του προσώπου και την αεικίνητη στατικότητα του σώματος του.
Το χαμόγελο ενός ανθρώπου που έχει ανακαλύψει την αλήθεια…
Ο κόσμος που περιγράφει ο «γελοίος» του έργου είναι ένας κόσμος που εκτείνεται πέρα από το όνειρο του. Είναι ο πρωταρχικός μας κόσμος. Τότε που ήμασταν ακόμη αθώοι, όπως τα παιδιά. Πριν μπουν στη ζωή μας τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και άλλοι…πειρασμοί. Υπήρξε (..υπάρχει;..) άραγε ποτέ ο Παράδεισος που περιγράφει τόσο γλαφυρά ο Ντοστογιέφσκι και απέδωσε υποκριτικά – εξίσου παραστατικά – ο γνωστός ηθοποιός, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Τάκη Χρυσικάκου; Μήπως τελικά είμαστε όλοι έκπτωτοι άγγελοι;
Αυτή η μεταφυσική, υπαρξιακή όσο και αρχέγονη απορία είναι που βασανίζει τον ήρωα, ο οποίος μέσα στην απόλυτη σύγχυση – αλλά και νηφαλιότητα του – συνομιλεί με τη φύση, τους μάλλον αδιάφορους και επικριτικούς συνανθρώπους του και ένα απόκοσμο πλάσμα (…αποκύημα της φαντασίας του;…) το οποίο βρήκε την τέλεια ενσάρκωση στην αέρινη φιγούρα, τη “σαγηνευτική” φλογέρα και την καλοδουλεμένη φωνή της σοπράνο Αμαλίας Κλημοπούλου, που ενέτεινε με την παρουσία της την αίσθηση του «Θείου», που διέπει ολόκληρο το έργο και ως εκ τούτου την παράσταση.
Ο Δημήτρης Βερύκιος και η σοπράνο Αμαλία Κλημοπούλου σε μία “υπερκόσμια” συνομιλία…
Δεν θα κρίνω την ερμηνεία του Δημήτρη Βερύκιου, ή αντίστοιχα την σκηνοθετική προσέγγιση του Τάκη Χρυσικάκου, με όρους αυστηρά “ακαδημαϊκούς” (…δεν το συνηθίζω άλλωστε…) αλλά θα σας μεταφέρω αυτούσιο αυτό που ένιωσα και είναι απόλυτα αληθινό και βαθιά εσωτερικό. Η παράσταση που συνδημιούργησαν οι δύο καλλιτέχνες – με τη συνδρομή φυσικά και των υπόλοιπων συντελεστών – είχε “ψυχή” και μία δική της αλήθεια πέρα για πέρα διαπεραστική. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το πανανθρώπινο μήνυμα αγαπάτε αλλήλους που αφήνει σαν “αποφώνηση” η συγκλονιστική αφήγηση ενός ονείρου μέσα στο όνειρο, είναι για μένα και το μόνο που πρέπει και αξίζει να (δια)φυλάξει κανείς ως κόρη οφθαλμού, εξερχόμενος από το Θέατρο Βαφείο (…θα με καταλάβετε μόνο αν τελικά αποφασίσετε να εισέλθετε…).
…εσύ…κι εσύ…κι εσύ…μόνο αγάπη…αγάπη μόνο…
Στην καρδιά της εορταστικής περιόδου και ενόψει της έλευσης μίας νέας χρονιάς (…ας ευχηθούμε να είναι όσο το δυνατόν πιο αναίμακτη…) η παράσταση “Το Όνειρο ενός Γελοίου” αποτελεί ένα απρόσμενο δώρο, πλήρως εναρμονισμένο με το πνεύμα των ημέρων, προσιτό σε όλους και ταυτόχρονα συγκινητικά μοναδικό όσο ένα τόσο δα…αστρουλάκι…
Αφήστε τους κυνικούς αυτού του κόσμου να ζουν στην πλάνη της επίπλαστης (…και εξαιρετικά εύθραυστης…) “παντογνωσίας” τους και τολμήστε να εισχωρήσετε χωρίς κανένα φόβο και καμία προκατάληψη στο Όνειρο ενός Γελοίου, που τελικά μοιάζει τόσο μα τόσο σοβαρός…τολμώ να πω…σοφός…
αγάπη μόνο…και φως…
«ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ»
του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Από τη μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου
Ερμηνεύει ο ηθοποιός ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ
Συμμετέχει η σοπράνο ΑΜΑΛΙΑ ΚΛΗΜΟΠΟΥΛΟΥ (φλογέρα και τραγούδι)
Σκηνοθεσία: ΤΑΚΗΣ ΧΡΥΣΙΚΑΚΟΣ
Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 7 το απόγευμα
• Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Θέατρο ΒΑΦΕΙΟ-ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ
(Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός, στάση μετρό Κεραμεικός
τηλ κρατήσεων: 210-3425.637)
ΣΧΕΤΙΚΑ LINK
https://www.facebook.com/TheatroVafeio/
BACKSTAGE PHOTOS
ΑΛΛΙΩΣ 