φωτογραφία αρχείου
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Τις τελευταίες μέρες, μετά το θάνατο του δημοφιλούς ηθοποιού Μηνά Χατζησάββα και την κατάθεση ψυχής του συντρόφου του Κώστα Φαλελάκη κατά την εκφώνηση του αποχαιρετιστήριου λόγου, έχουμε γίνει μάρτυρες μιας πρωτοφανούς αντιπαράθεσης, τόσο στα ΜΜΕ όσο και στα λεγόμενα social media, ανάμεσα σε διάφορους διάσημους, και όχι επώνυμους γιατί επώνυμοι είμαστε όλοι, από ποικίλους χώρους της κοινωνικής ζωής, πολιτικούς, καλλιτέχνες, συγγραφείς και δημοσιογράφους. Μιας αντιπαράθεσης που έχει να κάνει με τη θέσπιση του περίφημου συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ζευγαριών, είτε του ιδίου είτε διαφορετικού φύλου, που δεν επιθυμούν να ” επισημοποιήσουν” με τον κλασικό τρόπο την σχέση τους, μέσω του οποίου θα λύνονται όλα τα ζητήματα που προκύπτουν σε μια τέτοιου είδους συμβίωση.
Τι είναι όμως ακριβώς αυτό το σύμφωνο; Πρόκειται για ένα τυπικό επίσημο έγγραφο του ελληνικού κράτους, όμοιο με ένα απλό συμβόλαιο, που θα καταχωρείται σε ειδικό βιβλίο των κατά τόπους Ληξιάρχειων και θα δίνει τη δυνατότητα στους συμβαλλόμενους να ξεκαθαρίζουν μεταξύ τους, αλλά και και στις σχέσεις τους με τις επίσημες αρχές όλα τα ζητήματα που απορρέουν από την κοινή πορεία δύο ανθρώπων. Μια κίνηση που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και αρκετό καιρό από την ελληνική πολιτεία και όχι να χρειάζεται ο θάνατος ενός επιφανούς καλλιτέχνη και ανθρώπου, η εξομολόγηση από καρδιάς του συντρόφου του και το κρέμασμα στα περίπτερα της προσωπικής ζωής ενός ζευγαριού, που δεν είχε απασχολήσει ποτέ με την καθημερινότητα του τα tabloid ή τους δημοσιογράφους, που δεν προκάλεσε ποτέ με τη στάση ζωής του, αλλά μόνο με τις καλλιτεχνικές του επιτυχίες και επιλογές, για να γίνουν τα αυτονόητα.
φωτογραφία αρχείου
Δεν θα κρίνω, όχι μόνο λόγω θέσης αλλά και λόγω άποψης, την προσωπική επιλογή οποιοδήποτε στην ερωτική του προτίμηση, ούτε θα κρίνω την θέση κάποιου γι’ αυτό το ζήτημα, αλλά θεωρώ ότι η ύπαρξη του νόμου αυτού είναι απόλυτα εναρμονισμένη με την έννοια της σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας που θέλουμε όλοι να ζούμε. Δεν νοείται μια πολιτεία που σέβεται τους κατοίκους της να μην τους δίνει την δυνατότητα να αποφασίσουν τον τρόπο που θα συμβιώσουν με τον σύντροφο της επιλογής τους. Στην περίπτωση των ομοφυλόφιλων ζευγαριών ειδικά, που το νομικό καθεστώς στη χώρα μας που τους αφορά, είναι από ελάχιστο έως ανύπαρκτο, η ύπαρξη του συμφώνου συμβίωσης είναι απαραίτητη. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούν να χωρίσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία με ευπρέπεια ή να πενθήσουν τον θανόντα σύντροφο τους με τον σωστό και ενδεδειγμένο τρόπο.
Η περίπτωση υιοθεσίας τέκνου είναι όμως κάτι διαφορετικό και πρέπει να εξετάζεται υπό άλλο πρίσμα. Το ότι κάποιος έχει μια άλλη επιλογή στην σεξουαλική του ζωή δεν τον κάνει αυτόματα ανίκανο να επιτελέσει τον ρόλο του γονέα. Από την άλλη επειδή κάποιος ανήκει σε μια ευαίσθητη ομάδα του πληθυσμού δεν τον κάνει και απόλυτα ικανό να μεγαλώσει ένα παιδί. Η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι κάτι το απλό και σαφώς δεν είναι προνόμιο μόνο των ετερόφυλων ζευγαριών, δεν είναι άλλωστε λίγες οι περιπτώσεις κακοποίησης παιδιών από τους φυσικούς τους γονείς ή συγγενείς τους. Η αγάπη που θα πάρει ένα παιδί, η στοργή με την οποία θα το περιβάλλουν, η προσωπικότητα που θα κτίσει με το πέρασμα του χρόνου έχουν να κάνουν με το περιβάλλον που θα μεγαλώσει και όχι με τις σεξουαλικές προτιμήσεις των ανθρώπων.
χωρίς λόγια…
ΑΛΛΙΩΣ 