φωτογραφία αρχείου
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Πρωτίστως καλή χρονιά με υγεία για εσάς και τις οικογένειες σας. Συνειδητά δεν επέλεξα να γράψω κάτι κατά τη διάρκεια των εορτών για να μην χαλάσω το κλίμα και γιατί θεωρώ, ότι επιβάλλεται κάποιες μέρες τον χρόνο να αποτοξινωνόμαστε από την δύσκολη και ενίοτε μίζερη πραγματικότητα. Με τα Χριστούγεννα πλέον να αποτελούν μια ευχάριστη ανάμνηση και την γεύση της βασιλόπιτας, των παραδοσιακών γλυκών και των φαγητών της Πρωτοχρονιάς να γαργαλούν ακόμα τους ουρανίσκους μας, μπαίνουμε σιγά σιγά σε κανονικούς ρυθμούς ζωής, όποτε λέω να κάνουμε την αρχή ξεκινώντας από σήμερα στη στήλη την εξιστόρηση ενός πολιτικού παραμυθιού σε τρεις συνέχειες.
Αρχή σήμερα με το πρώτο κεφάλαιο. Ήταν μια φορά και ένα καιρό ένα μικρό αριστερό κόμμα. Στην αρχή έμοιαζε περισσότερο με λέσχη ανταλλαγής απόψεων πάνω σε ζητήματα πολιτικά και κοινωνικά. Με το πέρασμα του χρόνου όμως άρχισε να αλλάζει φυσιογνωμία και στόχευση. Οι δυνάμεις του αυξήθηκαν, το μέγεθος και η δυναμική του το ίδιο, ο ηγέτης του άλλαξε και έγινε πιο ελκυστικός για την πλατιά μάζα των πολιτών. Η καθημερινότητα στο μικρόκοσμο του κόμματος διαφοροποιήθηκε. Από απλή καταγραφή προβλημάτων του κοινωνικού συνόλου και μόνιμη φωνή διαμαρτυρίας έπρεπε πια να αρθρώσει πολιτικό λόγο με άποψη και πρόταση λύσης. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά σε πρώτη φάση ανέξοδο.
φωτογραφία αρχείου
Στο μικρό αυτό κομματικό βασίλειο ανθούσαν – σε αρχικό στάδιο – παρόμοια πρόσωπα. Ίδια στάση, ίδια θεώρηση χωρίς ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους, τουλάχιστον σε απτό για την κοινωνία επίπεδο, θεωρητικές τοποθετήσεις που παρέπεμπαν περισσότερο σε ημερίδες ιστορικής ανάλυσης, παρά σε άρθρωση πολιτικής σκέψης που θα οδηγούσε σε άσκηση έργου. Με τον καιρό όμως όλοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται, ότι οι προοπτικές που ανοίγονταν μπροστά τους ήταν μεγάλες και στο βάθος αχνοφαινόταν μέχρι και η κατάληψη κυβερνητικών θώκων. Το κακό όμως δεν ήταν τόσο αυτό, όσο ότι το γεγονός έγινε αντιληπτό από μια περίεργη φυλή ανθρώπων, τα επονομαζόμενα λυκόρνια, που ευδοκιμούν στις παρυφές του πολιτικού κόσμου και ως άλλα παράσιτα ψάχνουν συνεχώς νέα κόμματα ως άλλους ξενιστές, για να συνεχίσουν την άθλια ύπαρξη τους.
φωτογραφία αρχείου
Ως σχετικά παρθένος οργανισμός το μικρό αριστερό κόμμα δεν είχε ούτε τα κατάλληλα αντισώματα, δηλαδή μηχανισμούς, για να μην μολυνθεί. Δυστυχώς μπήκαν στον οργανισμό του διάφορα παράσιτα, που περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία να εξαπολύσουν την επίθεση τους, εξοβελίζοντας όσους αποτελούσαν την αρχική μαγιά στελεχών και απλών υποστηρικτών της πρώιμης μορφής του. Ο καιρός περνούσε, ο λαός αντιλαμβανόμενος τα αδιέξοδα της διακυβέρνησης της χώρας από τα παλιά υλικά του συστήματος έψαχνε εναγωνίως άλλες λύσεις. Ο πανδαμάτωρ χρόνος λειτουργούσε υπέρ του μικρού κόμματος της ιστορίας μας, που χωρίς να κάνει τίποτα σε πολιτικό επίπεδο απλώς καρπωνόταν τη δυσαρέσκεια και με τη λογική του ώριμου φρούτου περίμενε να πάρει στα χέρια του την εξουσία, κάτι που οι ιδρυτές του όχι απλώς δεν το περίμεναν ποτέ, αλλά θα έλεγε κανείς ότι το ξόρκιζαν κιόλας.
Το κακό είχε αρχίσει να συντελείται. Χωρίς σχέδιο χωρίς πλάνο διακυβέρνησης μιας χώρας που θύμιζε καράβι ακυβέρνητο σε θαλασσοταραχή ήταν έτοιμοι να μπουν στο παιχνίδι εξουσίας με μοναδικό τους όπλο τα φληναφήματα διαφόρων στελεχών, τις κορώνες εντυπωσιασμού και τις χωρίς τέλος παροχολογίες με τη γλώσσα ενός παρελθόντος, που όλοι έβρισαν αλλά αγαπούσαν να μισούν. Κάπως έτσι το παιχνίδι εξουσίας άρχισε να γίνεται για τον απλό πολίτη παιχνίδι των λυγμών….
Η συνέχεια την επόμενη εβδομάδα…..
φωτογραφία αρχείου
ΑΛΛΙΩΣ 