φωτογραφία αρχείου
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Καλησπέρα σας. Πιστοί στο ραντεβού μας και σήμερα θα σας μεταφέρουμε το δεύτερο κεφάλαιο της ιστορίας μας με τίτλο “Πρώτη φορά Αριστερά”, ένα πολιτικό παραμύθι των καιρών μας. Στο πρώτο κεφάλαιο, την περασμένη εβδομάδα, γνωρίσαμε το μικρό Αριστερό κόμμα με τις ισχνές, αρχικά, δυνάμεις, τους απλούς ανθρώπους που το στελέχωναν με την αγνή ψυχή, την ιδεολογική πλατφόρμα που πάνω σε αυτή χτίστηκε το μετέπειτα δημιούργημα και πάνω απ’ όλα την πορεία και εξέλιξη του από την μικρή πολιτική λέσχη ανταλλαγής απόψεων σε κόμμα και φορέα εξουσίας.
Είχαμε λοιπόν αφήσει την ιστορία μας την στιγμή που το μικρό μας κόμμα έχοντας φθάσει πια στο τέλος της διαδρομής περίμενε από ώρα σε ώρα, από μέρα σε μέρα να αναλάβει τις τύχες του κράτους και να δώσει στο λαό αυτό που πίστευε, λύσεις. Η ευκαιρία δεν ερχόταν, αφού οι προγραμματισμένες εκλογές θα αργούσαν, και όλοι περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για την τελική αναμέτρηση. Όλων η προσοχή ήταν στραμμένη στην εκλογή του ανώτερου πολιτειακού άρχοντα, όπου φαινόταν ότι δεν θα μπορούσε να βρεθεί ο τρόπος να βγει Πρόεδρος από την τότε Βουλή, ανεξαρτήτως υποψηφιότητας, αφού επιδίωξη της φυλής των λυκόρνιων που είχε κατακλύσει τις τάξεις του ήταν η άμεση αναρρίχηση στην εξουσία.
φωτογραφία αρχείου
Κατέστη επομένως σαφές ότι όλα ήταν έτοιμα. Η μέρα που η ανατροπή θα γινόταν πράξη ερχόταν όλο και πιο κοντά. Όταν δε πια τελείωσε και τυπικά στο Κοινοβούλιο η διαδικασία ο αναβρασμός έγινε μεγαλύτερος. Οι εκλογές ανακοινώθηκαν και οι μηχανές πήραν μπροστά. Στελέχη του κόμματος με πύρινους λόγους ξεχύθηκανσε όλη την επικράτεια με σκοπό να κατατροπώσουν τους αντιπάλους τους. Άκουγες παντού για επανάσταση εναντίον του κακού παρελθόντος, για τιμωρία των υπευθύνων, για σκληρή διαπραγμάτευση με τους κακούς ξένους, που έπαιζαν το ρόλο τουΔρακουμέλ στα Στρουμφ ή των Ρωμαίων στον Αστερίξ. Για τελεσίγραφα, που αν δεν γίνονταν αμέσως αντιληπτά θα έπεφτε στα κεφάλια των εχθρών το μεγάλο ανάθεμα της ιστορίας. Άκουγες παντού για επιτροπές διαχείρισης χρέους, για καταγγελία των δανειστών και αντιμετώπιση τους ως εγκληματιών της σύγχρονης Ευρώπης. Φούσκωνες, γέμιζες από υπερηφάνεια και η εθνική ανάταση ήταν πλέον γεγονός. Χαρούμενες φάτσες παντού, που το μόνο που περίμεναν ήταν να έρθει επιτέλους η λύτρωση από το βράδυ της νίκης στις εκλογές.
φωτογραφία αρχείου
Έφτασε λοιπόν, η ώρα. Το αποτέλεσμα σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Απέναντι στο νέο, στο φρέσκο, στο αληθινό, στο αντιστασιακό, το παρελθόν. Με τα βαρίδια του, τις αμαρτίες του, την σαπίλα του. Από τη μία πλευρά τα νταούλια που θα έπαιζαν οι αγορές και η προσοχή που θα έστεκαν άπαντες στην κακή Ευρώπη και από την άλλη οι συνεργασίες και η υποχωρητικότητα των προηγούμενων. Και εγένετο εκλογές. Και βγήκε αυτό που πίστευαν όλοι και ήθελαν οι περισσότεροι. Το μικρό κόμμα της Αριστεράς ήταν πλέον το Αριστερό κόμμα της εξουσίας. Η κυβέρνηση άλλαξε χέρια. Χοροί και πανηγύρια παντού. Οι Έλληνες για μια ακόμη φορά έδειξαν σε όλους τον δρόμο της Αντίστασης. Ο Αλέξης σε ρόλο Γιώργου Θαλάσση, η Ζωή σε ρόλο Κατερίνας και ο Γιάνης, δεν είναι ορθογραφικό λάθος πιστέψτε με, σε ρόλο Σπίθα ανέλαβαν την εθνική προσπάθεια. Ο Γιώργος Θαλάσσης, Αλέξης, άριστος γνώστης των τεχνικών του πολέμου με συμπαραστάτες από τη μία πλευρά την Κατερίνα, Ζωή, το αντίπαλο δέος για την Φροϊλάιν Χ, Άγκελα, ένθερμη πατριώτισσα και δυναμική αγωνίστρια, και από την άλλη τον συμπαθή Σπίθα, Γιάνη, με την περιορισμένη αντίληψη να υπομένει όλων των ειδών τα βασανιστήρια από τους κατακτητές και να δίνει τον απαραίτητο ανάλαφρο τόνο στην περιπέτεια μας. Η έκφραση ” Ουάου” που προηγείται κάθε φράσης του είναι αναγκαία για να προσδώσει την έκπληξη του για τις καταστάσεις που καλείται να αντιμετωπίσει κάθε φορά.
φωτογραφία αρχείου
Και κάπως έτσι μπήκαμε σε έναν χορό που τα νταούλια τα βάραγαν άλλοι και χορεύαμε εμείς, που η εθνική υπερηφάνεια μετατράπηκε σε εθνική αβεβαιότητα και φόβο λόγω της εθνικής διαπραγματευτικής παλινωδίας, που οι χαρές και τα πανηγύρια μετατράπηκαν σε προβληματισμό, αρχικά, και άγχος στην πορεία. Μπήκαμε σε έναν κυκεώνα εξελίξεων, που ούτε οι πιο απαισιόδοξοι δεν πίστευαν ότι θα γίνει. Έξι μήνες σκληρών διαπραγματεύσεων και αμείλικτου πόκερ σε διπλωματικό επίπεδο, έτσι τουλάχιστον μας έλεγαν, για να φθάσουμε σε σημείο χειρότερο από πριν. Σε σημείο που το e-mail προηγούμενου υπουργού να φαντάζει ως γη της επαγγελίας σε σχέση με ότι πέτυχε η νέα Αριστερή κυβέρνηση.
Από το σκίσιμο των μνημονίων, την κατάργηση τους με ένα άρθρο και την επαναφορά μισθών και συντάξεων σε επίπεδα προ κρίσεως φθάσαμε σε υπογραφή ακόμα πιο αδίστακτου για τις λαϊκές μάζες μνημονίου, σε οριζόντια μείωση συντάξεων και μεγαλύτερη ανεργία. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω; Κλονίζεται συθέμελα το εσωτερικού του πάλαι ποτέ μικρού κόμματος. Αποχωρήσεις πρωτοκλασάτων στελεχών, ίδρυση νέου κόμματος και κίνδυνος απώλειας της εξουσίας. Άξιος συνοδοιπόρος σε αυτή την κυβερνητική θητεία ο άσχημος δεξιός ξάδελφος που φροντίζει να παίζει τον φύλακα άγγελο του μικρού Αλέξη…
Στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο την άλλη εβδομάδα θα μιλήσουμε για… αμνησία του ελληνικού λαού και για το δύσκολο μέλλον που διαγράφεται για όλους μας…
φωτογραφία αρχείου
ΑΛΛΙΩΣ 