φωτογραφία αρχείου
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο του πολιτικού μας παραμυθιού – μένει μόνο ο επίλογος που θα γραφτεί προσεχώς – που μας κράτησε συντροφιά τις δύο προηγούμενες εβδομάδες στη στήλη μας εδώ στο Αλλιώς. Είχαμε αφήσει την διήγηση μας στο σημείο μηδέν, δηλαδή εκεί όπου η υποτιθέμενη διαπραγμάτευση είχε οδηγήσει σε πρωτοφανή αδιέξοδα και όπου οι κλυδωνισμοί στο εσωτερικό του μικρού μας κόμματος είχαν γίνει εντονότεροι από ποτέ. Είμαστε λοιπόν, στο σημείο μηδέν. Η ομάδα διαπραγμάτευσης, εδώ μάλλον γελάμε, με τον Γιώργο Θαλάσση, τον Σπίθα και τους φίλους τους είχε γυρίσει άπραγη και με την ουρά στα σκέλια και έψαχνε τρόπο να δείξει στους υπερήφανους πολίτες της το μέγεθος της ήττας. Το εγχείρημα δύσκολο και το δίλημμα που το συνοδεύει μεγάλο. Να κάνουμε μια κίνηση εντυπωσιασμού, μια κίνηση να ταράξουμε τα νερά, μια κίνηση που θα φέρει αμηχανία σε όλους, αντιπάλους και υποστηρικτές;
φωτογραφία αρχείου
Οι διεργασίες έντονες. Ο Θαλάσσης, ο Σπίθας, η Κατερίνα και οι φίλοι τους, ο χοντρός Άλφ, πρώην δημοσιογράφος, ο Μr Μονόπολη, μετέπειτα Πρόεδρος και άλλοι κλείνονται με τις ώρες στο γραφείο και προσπαθούν να δουν τις προοπτικές που τους ανοίγονται. Τα ερωτήματα πολλά. Μήπως βιάστηκαν να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία; Μήπως είπαν πολλά στην προεκλογική τους εκστρατεία; Μήπως τελικά δεν ήταν έτοιμοι να αναλάβουν; Αποφασίζουν τελικά να δώσουν γροθιά στο μαχαίρι. Η λύση είναι να πάνε στο λαό. Όχι άμεσα με εκλογές, αλλά έμμεσα με δημοψήφισμα και μάλιστα με ερώτημα λογική συνέχεια της ασκούμενης πολιτικής τους, δημιουργικά ασαφές.
φωτογραφία αρχείου
Το πρόβλημα όμως δεν ήταν αυτό. Ο Γιώργος Θαλάσσης, ή αλλιώς ο μικρός Αλέξης, μέσα στο μυαλό του είχε εκπονήσει άλλο σχέδιο από αυτό που νόμιζαν οι σύντροφοι του. Ως άλλος Αρτέμης Μάτσας, ο αγαπημένος ηθοποιός μια χαρά άνθρωπος ήταν, οι ρόλοι του ήταν αυτοί που σου μαύριζαν την ψυχή, είχε πάρει την απόφαση να γυρίσει την πλάτη σε συντρόφους και πολίτες ερμηνεύοντας το σχεδόν βέβαιο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε μεγαλοπρεπέστατο ΝΑΙ. Η απόφαση του αυτή σήμανε και το τέλος της πρώτης φόρας Αριστερά. Οι εκλογές ήταν αναπόφευκτες αλλά με τον τρόπο που θα γινόντουσαν τον βόλευαν αφάνταστα. Η επερχόμενη λίστα του έδινε τη δυνατότητα να απαλλαγεί μια και καλή, από τα “βαρίδια” του “Αριστερού” του μανδύα και να ενδυθεί με περίσσια ευκολία το νέο του κουστούμι, αυτό του απολιτίκ πολιτικού.
φωτογραφία αρχείου
Το θέμα όμως δεν είναι ο Αλέξης μόνο. Είναι κυρίως το εκλογικό σώμα, ο περίφημος λαός που σε κάθε δημοκρατικό πολίτευμα αποφασίζει για το μέλλον του. Σε μια χώρα που ζει σε μια ιδεολογική σύγχυση, που κινείται στα όρια του πολιτικού μηδενισμού των πάντων, που πάσχει από ιστορική αμνησία είναι απολύτως λογικό φαινόμενα τύπου Αλέξη ή του άσχημου δεξιού του ξαδέλφου να επικρατούν. Αντί οι πολίτες να αναζητούν την αλήθεια πίσω από τα λόγια των πολιτικών, αρέσκονται στο να πείθονται από τις κορώνες του λαϊκισμού και να ψηφίζουν αιχμάλωτοι των τάσεων ρεμβασισμού που τους διακατέχουν για το παρελθόν, λες και οι ίδιοι είναι άμοιροι ευθυνών για ότι τους συμβαίνει.
φωτογραφία αρχείου
ΑΛΛΙΩΣ 