• About

ΑΛΛΙΩΣ

~ Το ηλεκτρονικό περιοδικό για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό

ΑΛΛΙΩΣ

Monthly Archives: February 2016

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ, Η «ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ» ΤΗΣ ΛΕΙΑΣ ΒΙΤΑΛΗ, ΜΕΝΕΙ ΑΙΩΝΕΣ ΠΑΓΩΜΕΝΗ, ΠΟΥ ΤΡΕΙΣ ΨΥΧΕΣ ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΝ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΚΑΙ ΗΡΘΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ…

26 Friday Feb 2016

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

Ars & Vita

NYXTA STHN ETHINIKI


γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

1515029_10201741496672543_2138451181_n


Παραφράζοντας τους στίχους του αγαπημένου τραγουδιού του Σταμάτη Κραουνάκη “Αυτή η νύχτα μένει”, από την ομώνυμη – εξαίσια – ταινία του πρόσφατα εκλιπόντα Νίκου Παναγιωτόπουλου (…άλλη μια «καλλιτεχνική» απώλεια μέσα στο 2016 που δυστυχώς ξεκίνησε δυσοίωνα …) θέλησα να σας εντάξω λίγο πιο λυρικά στον σκληρό, κυνικό και ξενοφοβικό κόσμο του θεατρικού έργου της βραβευμένης Λείας Βιτάλη, «Νύχτα στην Εθνική», στον οποίο η νύχτα και το σκοτάδι είναι προφανώς εκτενέστερα από την ημέρα και το φως…ή μήπως τελικά δεν είναι έτσι;

LEIA VITALH.jpg

Η Λεία Βιτάλη ατενίζει το “αύριο” του ελληνικού θεάτρου με δυναμισμό & αισιοδοξία

Την ομώνυμη παράσταση που έγραψε και σκηνοθέτησε η πολυγραφότατη συγγραφέας, την πρωτοείδα στο θέατρο Αγγέλων Βήμα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Έξι εγκλήματα ζητούν Συγγραφέα» και ομολογώ ότι μου είχε αφήσει τις θετικότερες εντυπώσεις (…τις οποίες αποτύπωσα και γραπτώς σε παλαιότερο αφιέρωμα της στήλης…) ενισχύοντας την άποψη μου πως αυτή η χώρα γεννά κυρίως…ποιητές…

Το βράδυ της Τρίτης 23 Φεβρουαρίου όμως, στο θέατρο Μεταξουργείο, είδα μία άλλη παράσταση. Η Λεία Βιτάλη, κατάφερε να ξαναδιαβάσει σκηνοθετικά το έργο της με μία εντελώς νέα ματιά, σαφώς πιο ουσιαστική, χωρίς ωστόσο να αφαιρέσει από την αρχική βερσιόν της,  κανένα από τα έμμεσα – πλην σαφέστατα – κοινωνικοπολιτικά “σχόλια” που την έκαναν να ξεχωρίζει και να μας…αφορά…

NYXTA STHN ETHNIKI 3

Η Μαίρη Νάνου/Αντρίκα απειλεί τη Ντομένικα Ρέγκου / Ρούντη

Οι τρεις “μοιραίοι” πρωταγωνιστές: Μαίρη Νάνου/ Αντρίκα, Βασίλης Μπατσακούτσας/Ζάχος & Ντομένικα Ρέγκου/Ρούντη, τοποθετημένοι σε ένα επιτηδευμένα παρακμιακό σκηνογραφικό πλαίσιο (…ο Νικόλας – Αύγουστος Γκέσκερ δημιούργησε έναν άκρως λειτουργικό σκηνικό χώρο…) με εξέπληξαν για μία ακόμη φορά – κι ας είχα εμπιστοσύνη στις υποκριτικές τους ικανότητες – με το πόσο δημιουργικά ανέπτυξαν τους χαρακτήρες που υποδύονταν, αλλά και με τη φυσικότητα με την οποία αποτύπωσαν σκηνές ακραίας βίας, που συνήθως τυγχάνουν τόσης αληθοφάνειας μόνο στον κινηματογράφο.

Η εξαιρετική ηθοποιός Μαίρη Νάνου/Αντρίκα, με τη χαρακτηριστική βραχνάδα της φωνής της, να ενσωματώνεται  στην επίκτητη “βαρβαρότητα”  της ηρωίδας που υποδύθηκε με τόση συνέπεια, καθήλωσε τους πολυάριθμους θεατές της επίσημης πρεμιέρας, οι οποίοι παρακολουθούσαν σιωπηλοί μία σεμνή “επίδειξη” ταλέντου, ήθους και επαγγελματισμού. Η έκπτωτη “πριγκηπέσσα” του έργου, πρώην μεταναστάστρια στη Γερμανία και νυν ιδιοκτήτρια ξενυχτάδικου της Εθνικής και διαπλεκόμενο “αφεντικό” της νύχτας, βρήκε στο πρόσωπο της γνωστής ηθοποιού την τέλεια ενσάρκωσή της, αποδεικνύοντας ότι το ταλέντο είναι όπως το καλό κρασί…με το χρόνο μεστώνει…

NYXTA STHN ETHNIKI 4

Η Μαίρη Νάνου/Αντρίκα στον ασφυκτικό κλοιό της μητρότητας και του Βασίλη Μπατσακούτσα/Ζάχος

Η Ρούντη της χαρισματικής (…με όλη τη σημασία της λέξης…) και πολυτάλαντης Ντομένικα Ρέγκου ήταν – όπως και στην πρώτη παράσταση – κάτι παραπάνω από πειστική, αφού δουλεύοντας ακόμη περισσότερο την εκφορά του λόγου, το ύφος και την ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου ξεριζωμένου, απαξιωμένου και πλέον αποφασισμένου για όλα, σάρωσε την σκηνή με την εκρηκτική παρουσία της, αφήνοντας πίσω της…”αρρωστημένους” και “αγρίμια”. Με τη συμβολή των μουσικών Χάρη Σταυρακάκη/ακορντεόν και Καίτης Αναστασιάδου / τουμπερλέκι μας μετέφερε αυτούσια την ατμόσφαιρα μίας αντίστοιχης “ταβέρνας” στην Εθνική ή κάπου αλλού. Άλλωστε όπως λέει και ο ποιητής…”ο κόσμος πια παντού είναι τεκές”…

NYXTA STHN ETHNIKI 5 edited

Ρούντη + Ζάχος…θύτες και θύματα

Η μεγάλη όμως αποκαλύψη της βραδιάς ήταν ο Βασίλης Μπατσακούτσας / Ζάχος, ο οποίος έχω την αίσθηση ότι διανύει την πιο δημιουργική περίοδο της μέχρι τώρα καλλιτεχνικής του πορείας. Η προσεγμένη (… μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια “χτυπημένη” στο μπράτσο του…) ερμηνεία του, ο έλεγχος μίας σχεδόν αρχετυπικής αντρικής ορμής – οργής, σε συνδυασμό με μία υφέρπουσα ευαισθησία που τον έκανε να μοιάζει ακόμη πιο απειλητικός μέσα στην παιδικότητά του, σκιαγράφησε με ανατριχιαστική ακρίβεια το πορτραίτο ενός βαθιά διαταραγμένου νέου, που παρασύρεται στο “κακό” από τα “καλά” παιδιά με τα φουσκωμένα μπράτσα και την ξεφούσκωτη ανθρωπιστική συνείδηση, επιζητώντας στην ουσία λίγη επιβεβαίωση και την ψευδαίσθηση, ότι ανήκει κάπου. Κάπου όπου τον σέβονται, τον αγαπούν και  τον εκτιμούν, όπως ούτε η μητέρα που τον γέννησε δεν μπόρεσε…δεν ήθελε…δεν τόλμησε…δεν πρόλαβε… 

NYXTA STHN ETHNIKI 6.jpg

Ο Βασίλης Μπατσακούτσας/Ζάχος αντιμέτωπος με έναν αόρατο εχθρό

Η παράσταση της Λείας Βιτάλη προσφέρει και μετά το πέρας της θέασής της άφθονη τροφή για σκέψη και ως εκ τούτου θα μπορούσε να γεμίσει κανείς σελίδες επί σελίδων, αναλύοντας αυτά που είναι πάντα προτιμότερο να απολαμβάνουμε στην σκηνή, με πράξεις και όχι με αναλύσεις. Με αυτό το σκεπτικό θα ολοκληρώσω το σημερινό αφιέρωμα στην παράσταση “ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ” με την εξής διαπίστωση: Η Λεία Βιτάλη διατηρώντας αναλλοίωτο στο χρόνο το λαμπερό κόκκινο των μαλλιών της (…συνάδει με τη φλόγα του πνεύματος της…) σε μία εποχή που μας καταπίνει ολοένα και περισσότερο το “γκρίζο”, παραμένει μία ρηξικέλευθη δημιουργός με νεανική διάθεση που δεν φοβάται τη σύγκριση, ούτε καν με τον ίδιο της τον εαυτό.

“Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ” βασισμένη και εμνευσμένη  σε/από πραγματικά, πρόσφατα γεγονότα μας φέρνει αντιμέτωπους με το “τέρας” του ρατσισμού, που δεν είναι άλλο από τον ίδιο μας τον “κρυφό” εαυτό, ο οποίος ενώ προσπαθεί απεγνωσμένα να είναι “correct” πέφτει συνέχεια σε φάουλ…


Κάτι νέο...από αριστερά: Βασίλης Μπατσακούτσας, Μαίρη Νάνου & Ντομένικα Ρέγκου...αποθεώνονται...
Κάτι νέο…από αριστερά: Βασίλης Μπατσακούτσας, Μαίρη Νάνου & Ντομένικα Ρέγκου…αποθεώνονται…
και κάτι λίγο παλαιότερο...από αριστερά: Μαίρη Νάνου, Λίλα Παπαπάσχου, Ντομένικα Ρέγκου & Βασίλης Μπατσακούτσας σε μία από τις πιο αγαπημένες μου backstage φωτογραφίες...
και κάτι λίγο παλαιότερο…από αριστερά: Μαίρη Νάνου, Λίλα Παπαπάσχου, Ντομένικα Ρέγκου & Βασίλης Μπατσακούτσας σε μία από τις πιο αγαπημένες μου backstage φωτογραφίες…

ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ

της Λείας Βιτάλη
στο θέατρο Μεταξουργείο

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΛΕΙΑ ΒΙΤΑΛΗ

ΣΚΗΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ: ΝΙΚΟΛΑΣ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΓΚΕΣΚΕΡ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΦΩΙΙΣΜΩΝ: ΜΕΛΙΝΑ ΜΑΣΧΑ

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΛΕΙΑ ΒΙΤΑΛΗ

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: ΤΙΝΑ ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΥ

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΥ: ΦΟΥΛΗ ΜΙΤΣΙΑΛΗ

ΒΙΝΤΕΟ: Ν.Α. ΓΚΕΣΚΕΡ

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ

ΑΝΤΡΙΚΑ: ΜΑΙΡΗ ΝΑΝΟΥ

ΖΑΧΟΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΑΤΣΑΚΟΥΤΣΑΣ

ΡΟΥΝΤΗ: ΝΤΟΜΕΝΙΚΑ ΡΕΓΚΟΥ

ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΖΩΝΤΑΝΑ Η ΝΤΟΜΕΝΙΚΑ ΡΕΓΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΙΖΟΥΝ: ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ Ο ΧΑΡΗΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΜΠΕΡΛΕΚΙ Η ΚΑΙΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ

ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ “ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ”

26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015

ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ

1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΙΣ  29 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016

Ακατάλληλο για θεατές κάτω των 15 ετών

 

 

ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΕΧΝΗΣ & ΔΡΑΣΗΣ ΒΡΥΣΑΚΙ ΑΝΘΙΣΕ ΕΝΑ “ΜΑΥΡΟ ΓΙΑΣΕΜΙ”…

25 Thursday Feb 2016

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

Ars & Vita

MAVRO GIASEMI 4


γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

1515029_10201741496672543_2138451181_n


«Μόνο για το γιασεμί μου νοιαζόμουνα, μόνο αυτό με είχε ανάγκη…»

Μόνο για το γιασεμί της νοιάζεται η ηρωίδα της Μαρίας Μαραγκουδάκη. Το έχει πάντα μαζί της. Όχι αυτό. Την εσάνς του. Μαζί με μία ζωή που ξεκίνησε με πάθος και έληξε άδοξα, όχι από λάθος, αλλά από ακόμη μεγαλύτερο…πάθος…

Η συγγραφέας του βιβλίου «Μαύρο Γιασεμί» ενώνει τις δυνάμεις της με τον Βασίλη Βασιλάκη που υπογράφει τη σκηνοθεσία και παρουσιάζουν στον Πολυχώρο Βρυσάκι την ιστορία μίας γυναίκας της διπλανής πόρτας, η οποία μέσα από μία σειρά «τραγικών» συγκυριών μετατρέπεται σε πρωτοσέλιδο.  

MAVRO GIASEMI 2

Η Κατερίνα Γκατζόγια μας συστήνει τη “Σάντρα”…

Η ηθοποιός Κατερίνα Γκατζόγια κλήθηκε για μία ακόμη φορά να αποδώσει ένα δύσκολο και απαιτητικό μονόλογο, με πολλές συναισθηματικές διακυμάνσεις, δοκιμάζοντας τα υποκριτικά της όρια, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Από την πρώτη λέξη που αρθρώνει επί σκηνής «αναγκάζει» τους θεατές να την ακούσουν, με μία φωνή αλλαγμένη, μεστή, σίγουρη για αυτά που λέει…διαπεραστική. Δεν υποδύεται τη Σάντρα…είναι η Σάντρα…

Όσο ξεδιπλώνονται επί σκηνής όλες οι πτυχές αυτής της «εγκληματικής», κωμικοτραγικής ιστορίας η γνωστή και ταλαντούχα ηθοποιός ανεβάζει «ταχύτητα» και εισέρχεται ολοένα και περισσότερο στον σκοτεινό κόσμο μίας ηρωίδας, που βυθίζεται σταδιακά στην άβυσσο των βιωμάτων, των επιλογών, των παθών της. Με αξιοθαύμαστο φωνητικό και σωματικό έλεγχο στις εξάρσεις της, μας έπεισε απόλυτα ότι είναι η Σάντρα η κομμώτρια, που δεν ήθελε τίποτα παραπάνω από το να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Δεν είναι και μικρή απαίτηση απ’ ότι τελικά αποδεικνύεται…

MAVRO GIASEMI 3

Η Κατερίνα Γκατζόγια – Σάντρα ξεσπά…

Η ηρωίδα που έπλασε η Μαρία Μαραγκουδάκη και ενσάρκωσε με επιτυχία η Κατερίνα Γκατζόγια, έχοντας χάσει οριστικά τους δύο άντρες που αγάπησε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο και μάλιστα από την ίδια αιτία – που δεν είναι άλλη παρά…μία γυναίκα – μένει πια μόνη παρέα με το γιασεμί της και την όλο και πιο έντονη εμμονή της με την εκδίκηση, που ως γνωστόν είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Έκτοτε ζει και αναπνέει έχοντας στο μυαλό της ένα σατανικό σχέδιο. Το τελευταίο της χαρτί…στην κυριολεξία…

Είναι πάντα πολύ δύσκολο εγχείρημα για έναν ηθοποιό – κατ’ επέκταση για έναν σκηνοθέτη – να καταφέρει να καθηλώσει το κοινό με ένα μονόλογο. Στην παράσταση που υπογράφει σκηνοθετικά ο Βασίλης Βασιλάκης δεν βαρεθήκαμε, δεν κουραστήκαμε, δεν δυσανασχετήσαμε. Αντίθετα, ταυτιστήκαμε – στο βαθμό που άγγιξε τον καθένα από εμάς – με την αφελή, χειμαρρώδη και συμπαθή Σάντρα, που δίνει και δίνεται αφειδώς, χωρίς να απαιτεί την ανάλογη ανταπόκριση, μέχρι την στιγμή που το εσωτερικό της «κοντέρ» αρχίζει να παίρνει ανάποδες στροφές και τότε…κάνεις δεν θα είναι πια ασφαλής…

MAVRO GIASEMI 7

Η Κατερίνα Γκατζόγια καταργεί τα όρια ανάμεσα στη λογική και την τρέλα…

Το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου, στις 9 το βράδυ, η “Σάντρα” της Μαρίας Μαραγκουδάκη, του Βασίλη Βασιλάκη και της Κατερίνας Γκατζόγια θα βρεθεί ξανά στην σκηνή του Χώρου Τέχνης & Δράσης “Βρυσάκι” υπό τους ήχους του Νίκου Επίσκοπου – χαρακτηριστικές οι μουσικές παρεμβάσεις του – για να  διηγηθεί μία ιστορία τόσο καθημερινή που στο τέλος γίνεται “ανατριχιαστική”! Η παράσταση λόγω επιτυχίας πήρε παράταση έως τις 26 Μαρτίου, οπότε θα έχετε την ευκαιρία να  γνωρίσετε από κοντά τη “Σάντρα”. Μη φοβάστε, δεν κινδυνεύετε. Τουλάχιστον όχι από πλήξη. Το “Μαύρο Γιασεμί” έχει μεθυστικό άρωμα…θα  σας “ζαλίσει”…


Συντελεστές:

Συγγραφέας : Μαρία Μαραγκουδάκη

Σκηνοθεσία : Βασίλης Βασιλάκης

Ερμηνεία : Κατερίνα Γκατζόγια

Μουσική : Νίκος Επίσκοπος

Φωτογραφία : Γιώργος Σκιτζάκος

Ημερομηνίες Παραστάσεων :  Σάββατο 6, 13, 20 και 27 Φεβρουαρίου 2016 & Σάββατο 5, 12, 19 και 26 Μαρτίου 2016

Ώρα Έναρξης : 21.00 – 22.00

Τιμή εισιτηρίου: 5, 10 ευρώ

Πληροφορίες – Κρατήσεις: 210 3210179

Χώρος Τέχνης & Δράσης “Βρυσάκι”

Βρυσακίου 17, Πλάκα (μετρό Μοναστηράκι)
Τηλ. κρατήσεων: 210 3210179 (12:00-17:00)
www.vryssaki.gr
www.facebook.com/vryssaki

*Το Infokids.gr είναι χορηγός επικοινωνίας της παράστασης

 BACKSTAGE PHOTOS

Από αριστερά: η Κατερίνα Γκατζόγια αγκαλιά με το δημοσιογράφο/εκδότη "Αλλιώς" και κριτικό λογοτεχνίας Κωνσταντίνο Καραγιαννόπουλο και την υπογράφουσα την στήλη Λίλα Παπαπάσχου
Από αριστερά: η Κατερίνα Γκατζόγια αγκαλιά με το δημοσιογράφο/εκδότη “Αλλιώς” και κριτικό λογοτεχνίας Κωνσταντίνο Καραγιαννόπουλο και την υπογράφουσα την στήλη Λίλα Παπαπάσχου
Η Κατερίνα Γκατζόγια στην αγκαλιά του συζύγου της Δημήτρη Καλογερά μαζί με τους δύο στυλοβάτες του "Αλλιώς" (...αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει...)
Η Κατερίνα Γκατζόγια στην αγκαλιά του συζύγου της Δημήτρη Καλογερά μαζί με τους δύο στυλοβάτες του “Αλλιώς” (…αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει…)
 

Άτιτλο, Παυλίνα Κουβαρδά

24 Wednesday Feb 2016

Posted by karagiannopouloskon in Λογοτεχνικά Κείμενα

≈ Leave a comment

Tags

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Photo by: speakingpractically.com

Photo by: speakingpractically.com

…..δύο ημέρες μετά την παρουσίαση

 

Λέξεις… έξεις

ο πόνος έγινε εθισμός.

Λέξεις στα μάτια σου δακρύζουν.

Κι εγώ σου λέω απόψε… πάλι..

στη χώρα του πολέμου να μη μπεις.

Άσε το «τότε που…»

στο χρόνο του.

Εσύ είσαι εδώ και εκείνο ΕΚΕΙ.

Κατάλαβέ το…

Νιώσε την αύρα της ζωής

και χόρεψέ την…………

 

* Το ποίημα αυτό γράφτηκε δύο μέρες μετά την παρουσίαση της ποιητική συλλογής της Μαρίας Χρονιάρη, “Η σκιά μου κι εγώ”, στο Polis Art Cafe (4/11/2015). Η Παυλίνα Κουβαρδά είναι μια νέα ποιητική φωνή. Της ευχόμαστε καλή επιτυχία και την ευχαριστούμε θερμά για την συνεργασία της.

Επικοινωνία: pavlinakouv@yahoo.gr

Οι ανθέλληνες Γερμανοί, ο Σόιμπλε και…ο Λαζόπουλος (μέρος 1ο)

23 Tuesday Feb 2016

Posted by lilapapapaschou in Η πραγματικότητα αλλιώς...

≈ Leave a comment

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

NAZISTIKI GERMANIA

φωτογραφία αρχείου


γράφει ο Χρήστος Σούτος

10293820_10205219222253509_3216743146227026184_o


Η ιστορία, τις περισσότερες φορές, επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία. Το ανθρώπινο είδος έχει καθ’ όλη την διάρκεια των λεγόμενων ιστορικών χρόνων, από την αρχαιότητα έως και τις μέρες μας, έρθει αντιμέτωπο με δεινά που προκλήθηκαν από συγκρούσεις μεταξύ των ισχυρών του πλανήτη. Άλλοτε ως επεκτατικές βλέψεις, άλλοτε ως μέσο επιβολής και κυριαρχίας, άλλοτε επειδή απλά κάποιος παράφρονας κατάφερνε να πείσει, εξαιτίας των συνθηκών, μεγάλες μάζες πληθυσμού για την αναγκαιότητα του πολέμου, ο κόσμος οδηγείτο σε μαζική καταστροφή, υλική αλλά κυρίως ανθρωπιστική. Οι ισχυροί δεν είναι ίδιοι σε κάθε ιστορική περίοδο. Στην αρχαιότητα ήταν οι Έλληνες, οι Κινέζοι, οι Πέρσες και οι Αιγύπτιοι. Τους διαδέχθηκαν οι Ρωμαίοι που κατέκτησαν σχεδόν όλο τον τότε “γνωστό” κόσμο, μετά η περίφημη Βυζαντινή Αυτοκρατορία για να φθάσουμε, μετά την πτώση της, στην Οθωμανική.

Στους αιώνες που ακολούθησαν οι Βρετανοί, οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι έφτιαξαν τις δικές τους αυτοκρατορίες μέσω των λεγόμενων αποικιών, που ναι μεν πια είναι ανεξάρτητα κράτη, αλλά εν πολλοίς εξαρτώμενα από τους πρώην δυνάστες τους, και οι Ιάπωνες που στο πέρασμα των χρόνων κυριάρχησαν στην Ανατολή. Για να φθάσουμε στις μέρες μας, δηλαδή από το 1900 έως σήμερα όπου ο χάρτης έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά μέσα από μεγάλους πολέμους που ονομάστηκαν Παγκόσμιοι. Οι πόλεμοι αυτοί πέρα από το γεγονός ότι γέννησαν νέα κράτη, μέσω της ανακατάταξης των συνόρων και διεθνών συνθηκών που ακολούθησαν, έφτιαξαν νέες υπερδυνάμεις, ΕΣΣΔ και Η.Π.Α, που το μόνο που πρόσφεραν στον κόσμο ήταν η δημιουργία ψυχροπολεμικού κλίματος για πολλές δεκαετίες. 

NAZISTIKI GERMANIA 3

φωτογραφία αρχείου

Μεγάλος φόβος όλων των ετών που ακολούθησαν τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η κήρυξη ενός τρίτου πιθανού, ο οποίος λόγω των μεγάλων τεχνολογικών δυνατοτήτων που κατείχαν πλέον οι πολεμικές βιομηχανίες μπορούσε πολύ εύκολα να μετατραπεί σε πραγματικό όλεθρο για το ανθρώπινο είδος με την χρήση πυρηνικής ενέργειας. Άλλωστε οι εικόνες από την χρήση της ατομικής βόμβας σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι που σήμανε και το τέλος της σύρραξης το 1945 πέρα από εφιαλτικές παρέμεναν και ζωντανές στην μνήμη όλου του κόσμου, ο οποίος έτρεμε μια πιθανή επανάληψη ή ακόμα χειρότερα την χρήση της βόμβας υδρογόνου που αποτελεί μετεξέλιξη της ατομικής και την οποία “φρόντισαν” να δημιουργήσουν οι τότε υπερδυνάμεις. Ο τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί να μην έγινε πραγματικότητα, όπως των φαντάζονταν πολλοί, είναι όμως πια εδώ. Πλέον, δεν χρειάζονται βομβαρδισμοί, που έτσι κι αλλιώς διαλύουν και τις όποιες υποδομές, ούτε καν τα περίφημα βιολογικά όπλα που κατά καιρούς η ” επιστήμη” ανακαλύπτει και αποτελούν το ζοφερό μέλλον των πολεμικών συγκρούσεων. Ο Τρίτος Παγκόσμιος είναι οικονομικός και έχει αρχίσει. Και οποία έκπληξη η Γερμανία έχει πάλι τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το να αναλύσουμε αιτίες και αφορμές των δύο πρώτων πολέμων ή να διηγηθούμε πως η Γερμανία ήταν κομβική ως παρουσία και στους δύο μάλλον δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Οι θηριωδίες των Ναζί που έστειλαν στο θάνατο, με μαρτυρικό τρόπο, εκατομμύρια ανθρώπους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και όχι μόνο, έχουν πολλάκις καταγραφεί από την ιστορική έρευνα και έχουν πια πάρει την θέση τους στην ιστορία. Αυτό που προξενεί όμως μεγάλη εντύπωση είναι πως η σύγχρονη Γερμανία δεν έμαθε από τα λάθη της και συνεχίζει να αποτελεί το μεγάλο καρκίνωμα στο σώμα της Ευρώπης. Η ηττημένη και διχοτομημένη Γερμανία του τέλους του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία έγινε κοινωνός της αλληλεγγύης των λαών της Ευρώπης για την εκ βάθρων ανασυγκρότηση της, σήμερα κουνά το δάχτυλο στους άλλους και προσπαθεί, όχι πια με τανκ και στούκας αλλά με οικονομικό θάνατο, να αιματοκυλήσει εκ νέου την Γηραιά Ήπειρο. Εντύπωση προκαλεί επίσης η στάση των υπόλοιπων στην Ευρώπη.

AZISTIKI GERMANIA

φωτογραφία αρχείου

Χώρες όπως η Τσεχία, η Αυστρία και η Φινλανδία συμφωνούν με την γερμανική στάση, όπως είχαν πράξει και στον πόλεμο του 1940 με τους Ναζί. Οι Γάλλοι έχουν την ίδια “ποιοτική” αντίσταση στα σχέδια Μέρκελ και Σόιμπλε με την γραμμή Μαζινό.  Οι Άγγλοι έχουν την ίδια ουδετερότητα με την αρχή του πολέμου μέχρι να εμπλακούν αργότερα. Βέβαια τώρα το Brexit τους δίνει την δυνατότητα να αποφύγουν την όποια εμπλοκή κάτι που δεν μπορούσε να γίνει το ’40. Ο Ευρωπαϊκός νότος αυτή την φορά είναι απέναντι στην Γερμανία. Φράνκο και Μουσολίνι δεν υπάρχουν πια εκεί για να συνάψουν συμμαχίες με το γεράκι του Βερολίνου. Η Γερμανία επιδιώκει την πλήρη υποδούλωση της υπόλοιπης Ευρώπης για μια ακόμη φορά. Θα τα καταφέρει; Η ιστορία έχει δείξει πως συντρίβεται. Και αυτή τη φορά το ίδιο θα γίνει, απλά μένει το πότε…

to be continued

 

 

Ο Δημήτρης Μεργούπης – Καλαντίδης, υπουργός μαγείας στο Cap-Cap, μας ξεναγεί στο “φανταστικό” κόσμο που δημιούργησε στη μέση του πουθενά & μοιράζεται μαζί μας το μυστικό της επιτυχίας…

22 Monday Feb 2016

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

Ars & Vita

 

ΠΡΟΣΩΠΟ – ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ…

ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΕΡΓΟΥΠΗ – ΚΑΛΑΝΤΙΔΗ 

 

SER_7486

“Η ζωή ειναι πολύ μικρή για να μην είναι μαγική”


γράφει και επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

1040852_10203644886296094_6322735286527871990_o


Πως είναι να είσαι «Υπουργός Μαγείας» σε μία χώρα, που το συγκεκριμένο αξίωμα δεν μοιάζει να έχει πια τίποτα “μαγικό”…

Είναι ωραίο πράγμα το μονοπώλιο…(γέλια). Γενικότερα νομίζω, ότι όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, είναι πολύ όμορφο να ανακαλύπτεις πρώτος έναν κόσμο. Δηλαδή αυτή τη σύνδεση που μπορεί να έχει το φαγητό ή το ρόφημα με μία συγκεκριμένη εμπειρία, που μπορεί να προέρχεται από το έργο ενός συγγραφέα ή ακόμα και από τις λαϊκές μας παραδόσεις, γιατί αυτό είναι στην ουσία τα παραμύθια, προφορικές ιστορίες που μεταδίδονται από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά. Έχει ενδιαφέρον γιατί εξερευνάς νερά εντελώς άγνωστα και μεγαλώνεις παρέα μ’ αυτό. Τώρα σε σχέση με το αξίωμα μου δεν νομίζω, ότι η χώρα μας είναι μία χώρα που στερείτε μαγείας. Γενικά με το φανταστικό τα πάμε καλά. Με τον υπαρκτό κόσμο έχουμε ένα θέμα. Οπότε νομίζω, ότι σε γενικές γραμμές δεν είναι εύκολο να συνδυάσεις αυτούς τους δύο κόσμους, αλλά τι είναι εύκολο; Σίγουρα πάντως αξίζει να το προσπαθήσεις…

Δημιούργησες το Cap – Cap για να μην «σκοτώσεις» το παιδί μέσα σου ή το παιδί μέσα σου επέβαλλε τη δημιουργία του, για να μην «σκοτώσεις» τον εαυτό σου;

Δημιούργησα το Cap – Cap γιατί έφτασε μία μέρα που πήρα τη μεγάλη απόφαση, να είμαι εγώ. Άρα είναι και το παιδί μέσα μου που έπαιξε το ρόλο του, αλλά σίγουρα ένα παιδί δεν θα μπορούσε να φέρει εις πέρας ένα τέτοιο εγχείρημα, οπότε δεν μπορώ να σου πω ότι ήθελα να κάνω μία βουτιά προς τα πίσω ή ένα άλμα προς τα εμπρός. Το μόνο που ήθελα, ήταν να αλλάξω το χρόνο στη ζωή μου. Να μη λειτουργήσω με τη συμβατική ροή των δεικτών του ρολογιού. Αυτό ουσιαστικά έκανα. Ο συγκεκριμένος χώρος έχει φτιαχτεί με τις πρώτες ύλες των παιδικών μου χρόνων και των βιωμάτων μου, αλλά συναντώ πολλές φορές μέσα στις κινήσεις που κάνω ή στα πράγματα που σχεδιάζω τον εαυτό μου. Βλέπω δηλαδή πράγματα, που έχω γράψει πριν 4 χρόνια και με συναντούν τώρα. Το Cap – Cap είναι για μένα μία διαδικασία ζωής, δεν είναι απλά μία επιχείρηση. 

DSCN0053-1

Θα μπορούσες να έχεις – είχες ποτέ – μία πιο συμβατική δουλειά, που θα σε ανάγκαζε να ντύνεσαι πιο συντηρητικά και να ακολουθείς ένα αυστηρό ωράριο;

Ναι βέβαια, εννοείται. Έχω δουλέψει και ως δημοσιογράφος, γιατί οι σπουδές μου είναι στην επικοινωνία, αλλά έχω ασχοληθεί και επί σειρά ετών με τη διακόσμηση και τo χώρο των ανακαινίσεων, εφόσον η οικογενειακή επιχείρηση – η οικογένεια μου εν γένει – ασχολείται με το Interior Design. Πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ασχολίες, αλλά δεν παύουν να απαιτούν και οι δύο πολύ χρόνο και φυσικά να περιλαμβάνουν προθεσμίες και αυστηρά χρονοδιαγράμματα. Ειδικά όσον αφορά το δημοσιογραφικό κομμάτι (…αχ εμένα το λες!!!…εδώ η γράφουσα εκφράζει τον καημό της…). Στην άλλη μου δουλειά – ως interior designer – υπήρχε και η «στολή εργασίας», δηλαδή μιλάμε για ένα άλφα πρωτόκολλο. Νομίζω όμως, ότι κανείς δεν επαναστατεί απέναντι σε κάτι, αν δεν έχει δει πρώτα, πως είναι το συμβατικό. Μόνο έτσι μπορείς να εκτιμήσεις το διαφορετικό. Κάποιοι ξεκινούν τη ζωή τους διαφορετικά, μετά έχουν την ανάγκη να γυρίσουν προς τα πίσω σε έναν πιο συντηρητικό τρόπο ζωής και μετά να ξαναεπιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση. Στη ζωή προχωράμε μέσα από συγκρίσεις. Δεν μας δίνεται κάτι ατόφιο και δεν μπορούμε να έχουμε πάντα πλήρη επίγνωση, του τι ακριβώς μας συμβαίνει. Αν δεν μπορούσα να μπω σε ένα συμβατικό τρόπο ζωής, ίσως να μην είχα και την ανάγκη να κάνω το αντίθετο.

SER_7467

To Cap – Cap κατάφερε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να αποκτήσει  φανατικούς θαυμαστές και αφοσιωμένους διαδικτυακούς ακόλουθους, ενώ δεν βρίσκεται σε ιδιαίτερα κεντρικό σημείο της Αθήνας. Το μυστικό της επιτυχίας του να υποθέσω ότι δεν έγκειται αποκλειστικά στη μαγεία, έτσι; 

Επειδή ακριβώς ξεκίνησε ως μία βιωματική κατάσταση και όχι ως ένα εμπορικό project έγιναν και κάποια πράγματα αντίστοιχα – δεν θα τα πω αντισυμβατικά – ας πούμε «μη καθιερωμένα». ή «μη παραδοσιακά», αν προτιμάς. Απλά ο μη παραδοσιακός τρόπος σκέψης θεωρώ, ότι φέρνει μη παραδοσιακά αποτελέσματα. Ήταν μεγάλο ρίσκο, αλλά εγώ ήθελα να φτιάξω μία ιστορία που να τρώγεται και ως εκ τούτου να δημιουργήσω το δικό μου μαγικό κόσμο. Σίγουρα έπρεπε να χτίσω αυτόν τον κόσμο σε ένα σημείο, που κανείς δεν θα το περίμενε. Η Αλίκη έπεσε στη λαγουδότρυπα για να βρει τη χώρα των θαυμάτων, τα αδέρφια Πέβενσυ μπήκαν μέσα σε μία ντουλάπα και έφτασαν ως τη Νάρνια…Όπως η σύνδεση όλων αυτών των μαγικών κόσμων γίνεται μέσα από έναν αντισυμβατικό «συμβολικό τρόπο», έτσι και το Cap – Cap είναι χωμένο σε ένα στενό – όπως η Έμιλυ της Νάρνια σε μία ντουλάπα – το οποίο οδηγεί σε ένα μέρος εντελώς αναπάντεχο. Σαν να ανοίγει μία πύλη σε μία άλλη διάσταση. Η εξάπλωση της φήμης του από στόμα σε στόμα έχει να κάνει κατά πολύ και με την τοποθεσία του. Ακόμα και σήμερα που έχει γίνει πλέον ευρύτερα γνωστό, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που λένε «θα σε πάω κάπου, αλλά δεν θα σου πω που» και τις περισσότερες φορές θεωρούν ότι έχουν χαθεί, ότι έχουν κάνει λάθος το δρόμο και ενώ βρίσκονται δύο μέτρα πιο κάτω, εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά τους ένα μαγαζί σαν κι αυτό, στη μέση του πουθενά και βλέπουν όλον αυτόν τον κόσμο, μέσα στο συγκεκριμένο σκηνικό. Οπότε ούτε η επιλογή της περιοχής ήταν τυχαία. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο…

SER_7493

 Ποιος είναι ο δικός σου ορισμός της λέξης «μαγεία»;

Τι είναι η μαγεία; Θα σου πω κάτι που μου συμβαίνει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,  μέχρι σήμερα στα 31 μου και το οποίο κατάφερα να απομονώσω και να κατανοήσω πλήρως πριν από 5-6 χρόνια.  Κάθε φορά που θα στολίσω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μου και μετά θα καθίσω απέναντι να πιω την κούπα με το τσάι μου, συμβαίνει το εξής μαγικό…κάθε μα κάθε φορά βουρκώνω. Αυτό το πρώτο δάκρυ, λοιπόν, που πέφτει εκείνη τη στιγμή είναι για μένα όλο αυτό που θεωρώ εγώ μαγεία. Η μαγεία σε ωθεί να ζήσεις, ή μάλλον είναι η ίδια η ζώη. Είναι το άγνωστο. Είναι οι ανεξήγητες αντιδράσεις μου. Είναι κάθετι κόντρα στη λογική. Ο Θεός είναι μαγεία. Η φύση είναι μαγεία. Οτιδήποτε υπάρχει που δεν χρειάζεται να το δεις για να το πιστέψεις, είναι μαγεία. Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός της εξέλιξης, από την κοινή λογική. Μαγεία είναι η εξέλιξη.

Ως παιδί τι βιβλία διάβαζες; Τι είδους ταινίες έβλεπες στον κινηματογράφο; H δημιουργία του συγκεκριμένου χώρου έχει τις ρίζες της στην παιδική σου ηλικία;

Η παιδική μας ηλικία κρατάει λίγο, 12 – 14 χρόνια. Είναι για μένα μάταιο να γυρίζεις πίσω και να σκέφτεσαι «πω πω τι όμορφα χρόνια που δεν γυρίζουν πίσω». Το σημαντικό είναι να πάρει τη «μαγιά» που υπάρχει σε εκείνες τις εποχές και όλη την υπόλοιπη ζωή σου, να τη ζήσεις με βάση εκείνες τις μνήμες πολύ πιο δημιουργικά και πολύ πιο ουσιαστικά. Έχω φτιάξει ένα χώρο, που απευθύνεται σε ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν βαρεθεί ακόμα τις ιστορίες και τα παραμύθια είτε ως πομποί, είτε ως αποδέκτες. Οπότε το Cap – Cap δεν είναι το μαγαζί που θα ήθελα να είχα τότε, είναι ο χώρος που θέλω να έχω τώρα. Γιατί από ένα σημείο και έπειτα οι άνθρωποι επιλέγουμε, αν θα είμαστε άχρονοι. Θεωρώ, ότι μετά τα 25-27 και μέχρι το τέλος της ζωής μας δεν αλλάζουν πάρα πολλά πράγματα μέσα μας. Αλλάζουν πεποιθήσεις, γούστα, απόψεις κλπ, αλλά η δομή του χαρακτήρα μας παραμένει ίδια. Τώρα, εγώ σαν παιδί τι διάβαζα; Τα πάντα! Έχει υπάρξει περίοδος της ζωής μου που διάβαζα τρία βιβλία την εβδομάδα, γιατί διάβαζα και πάρα πολύ γρήγορα. Έχω διαβάσει πολλή λογοτεχνία – και ελληνική και παγκόσμια – ενώ δεν αγαπούσα ποτέ την επιστημονική φαντασία για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Αγαπώ τα μυθιστορήματα, αγαπώ τις νουβέλες…Βέβαια από την άλλη αγαπώ γενικά τις ταινίες φαντασίας και εδώ θέλω να κάνω ένα διαχωρισμό ανάμεσα στις ταινίες φαντασίας και τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Έχει διαφορά το ένα με το άλλο. Δεν είναι απαραίτητο επειδή σου αρέσει το ένα είδος, να σου αρέσει και το άλλο. Επίσης, άρχισα πολύ μεγάλος να αγαπώ τις ταινίες και τον κινηματογράφο. Ειδικά για τις μεταφορές βιβλίων στον κινηματογράφο θα σου πω αυτό, που θα σου έλεγαν οι περισσότεροι αναγνώστες, ότι συνήθως η ταινία χωλαίνει σε σχέση με το βιβλίο. Αν εξαιρέσεις τη Νάρνια που η πρώτη ταινία ειδκά σε έβαζε μέσα στον κόσμο του βιβλίου με τρόπο πραγματικά ολοκληρωμένο, γενικά προτιμώ τα βιβλία γιατί φτιάχνεις εσύ τον εκάστοτε λογοτεχνικό κόσμο όπως εσύ τον θες, κάνεις focus στο ίδιο σημείο και βλέπεις κάθε φορά καινούργια πράγματα να προστίθενται στο φαντασιακό σου χώρο. Οι ταινίες που θα με κρατήσουν είναι πολύ συγκεκριμένες. Πολυ σπάνια θα δω ένα κοινωνικό δράμα. Πολύ σπάνια θα δω μία πολεμική ταινία. Πολύ σπάνια θα ταυτιστώ με ένα θρίλερ.

Δημήτρης Μεργούπης - Καλανατίδης Vs ...
Δημήτρης Μεργούπης – Καλανατίδης Vs …
Γιώργου Αγγελίδη = 1-1...
Γιώργου Αγγελίδη = 1-1…

*Σε αυτό το κομβικό  σημείο ο συγγραφέας Γιώργος Αγγελίδης, που μαζί με το δημοσιογράφο Χρήστο Σούτο συμμετείχαν ενεργά στη δημιουργική συντροφιά μας, απολαμβάνοντας στο έπακρο τις λιχουδιές και τη μαγική ατμόσφαιρα του Cap – Cap, έθεσε στον Δημήτρη τη δική του ερώτηση δίνοντας στην κουβέντα μας έναν ακόμη πιο παρείστικο τόνο:

Γιώργος Αγγελίδης: Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο και ταινία Harry Potter;

Λοιπόν, γενικά ο Harry Potter είναι η πιο αγαπημένη μου ιστορία και είναι η αφορμή που έχω ασχοληθεί με το χώρο γενικότερα και παράλληλα είμαι – ακόμη – διαχειριστής στο μεγαλύτερο διαδικτυακό club Ελλήνων φίλων Harry Potter. Το forum αυτό ονομάζεται Harry World και αποτελεί στην ουσία ένα πρωτόλειο του Cap – Cap. Πριν αποφασίσω να δημιουργήσω το συγκεκριμένο χώρο, η ασχολία μου ήταν αυτό το forum, το οποίο έχει σχεδόν έξι χιλιάδες μέλη. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι το πρώτο, γιατί όποια ροή κι αν έχει μία ιστορία, το πρώτο σκαλοπάτι είναι κι η αφορμή για να την αγαπήσεις. Το πρώτο βιβλίο και η πρώτη ταινία, θεωρώ ότι είναι αυτή που από όλες τις υπόλοιπες, μιλάει πιο πολύ στην καρδιά μου. Γιατί από εκεί ξεκίνησαν όλα.

SER_7473

Η τηλεόραση πως σου προέκυψε; Μπορεί κάποιος να παραμείνει δημιουργικός στο συγκεκριμένο μέσο;

Καταρχήν δεν φταίνε ποτέ τα μέσα. Με το μαχαίρι σκοτώνεις άνθρωπο, με το μαχαίρι κόβεις και το ψωμί. Η τηλεόραση αυτήν την στιγμή είναι για μένα το χόμπυ μου. Αντί να μαζεύω γραμματόσημα, έτυχε να μπορώ κάθε Τρίτη να πηγαίνω και να κάνω τις συνταγές που θέλω στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού. Όλα ξεκίνησαν από την προσωπική σχέση που έχω μαζί της. Παντού υπάρχει χώρος για δημιουργικούς ανθρώπους. Εκεί, δεν θεωρώ ότι κάνω κάτι τρελά δημιουργικό, πέρα από το να περνάω καλά. Βέβαια καμιά φορά συμβαίνει και το άλλο. Υπάρχει ένας εγωισμός στη δημιουργία. Δεν είναι πάντα καλό πράγμα. Είναι καλό να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι επειδή κάτι το έχεις φτιάξει εσύ δεν πάει να πει ότι είναι και άρτιο ή ότι πρέπει σώνει και ντε να αρέσει. Είναι λίγο σαν το «μα δοκιμάστε το, είναι χειροποίητο…». Ναι οκ…το ότι είναι χειροποίητο δεν πάει να πει ότι είναι και καλό. Δεν μου λέει κάτι αυτό από μόνο του. Η τηλεόραση είναι ένα καταπληκτικό μέσο, θα μπορούσε σαφέστατα η χρήση της να είναι διαφορετική. Το 99% της τηλεόρασης δεν μου λέει τίποτα και επίσης, αγαπώ περισσότερο τα εντελώς κακοφτιαγμένα πράγματα από τα μέτρια, ως εκ τούτου αγαπώ την trash πλευρά της τηλεόρασης. Πολλοί άνθρωποι που με γνωρίζουν εκπλήσσονται από το πως ο Harry Potter συναντά το Ερωτοδικείο μέσα μου και πως ο Άμπους την Κατερίνα Σνάιντερ…(…καθοριστική η συμβολή του κ. Σούτου στην ακριβή περιγραφή της περφόρμερ κας. Σνάιντερ που μας θύμισε πολλά….).  Δεν πιστεύω (σ)τους ανθρώπους που είναι μονομερείς. Δεν πιστεύω στους ποιοτικούς. Όλοι έχουμε «στιγμές». Αν κάποιος αγαπάει το παραμύθι δεν μπορεί να είναι μόνο εκεί, όποιος αγαπάει την καλή μουσική δεν μπορεί να ακούει μόνο Πυξ Λαξ. Γενικώς, πρέπει να δοκιμάζουμε από όλα, γιατί αν σε καθορίζουν οι επιλογές σου, δεν είναι επιλογές σου. Είναι δανεικά ρούχα. Σκοπός είναι να μη φοβόμαστε να δούμε, ότι στην τελική από τη λυρική μέχρι τα μπουζούκια δεν είναι και τόσο μεγάλη η απόσταση και στο λέει αυτό ένας άνθρωπος που έχει περάσει πάρα πολύ όμορφα και στο ένα και στο άλλο. Όλα είναι στιγμές. Όλα είναι Τέχνη. Και το trash τέχνη είναι.

SER_7517

 Με ποιον φανταστικό ήρωα θα ταύτιζες την Ελλάδα;

Εξαρτάται τι εννοούμε Ελλάδα. Να σου πω για το κράτος της; Να σου πω για το Έθνος; Να σου πω εγώ τι βλέπω; Γιατί υπάρχουν πολλές εκφάνσεις αυτού που ονομάζουμε Ελλάδα. Νομίζω, ότι από πλευράς κράτους είναι ο τύπος στον Όλιβερ Τουίστ, ο φιλάργυρος, που είχε φυλακισμένα τα παιδιά. Ο Φέιγκιν! (…και Φάγκιν σε κάποιες ελληνικές μεταφράσεις σύμφωνα με τον πολυπράγμων και «διαβασμένο» Γιώργο Αγγελίδη…). Νομίζω, ότι αυτός ο ήρωας που εκμεταλλεύεται τόσα ανήλικα και τα μαθαίνει στη διαφθορά, θα μπορούσε να είναι το ελληνικό κράτος. Είμαστε παρόλα αυτά πολύ τυχεροί που γεννηθήκαμε Έλληνες. Η Ελλάδα σαν Ελλάδα του φωτός και του πολιτισμού και της αρχαίας κληρονομιάς της θα μπορούσε να είναι η Mary Poppins. Practically perfect in every way!

Υπάρχει κατά τη γνώμη σου τρόπος – μαγικός ή πρακτικός – να εξέλθει η χώρα μας από το οικονομικό  τέλμα στο οποίο βρίσκεται;

Ένας μαγικός τρόπος υπάρχει…Να σοβαρευτούμε! Και μόνο με ένα μαγικό τρόπο θα μπορύσε να σοβαρευτεί αυτός ο λαός, ο οποίος είναι εξαιρετικά καλός στην ανάλυση και πάσχει κάπου στην πράξη. Υπάρχει μία μάχη της παλαιάς φρουράς με την καινούργια. Εγώ βλέπω ότι οι νέοι επιχειρηματίες, οι άνθρωποι που τώρα ξεκινούν να κάνουν πράγματα δεν τα κάνουν με τον τρόπο που γίνονταν παλιά. Το κάνουν με άλλες αρχές, συγκριτικά με επίπεδο το οικονομικό υπάρχουν κλάδοι όπως η εστίαση για παράδειγμα, που είμαστε πολύ πιο μπροστά από χώρες όπως η Αγγλία και μιλάω ειδικά για το κομμάτι που αφορά την αστική τάξη, δεν θα σου πω για το πόσα ακριβά και περίεργα εστιατόρια θα βρεις στην Αγγλία. Ας πούμε υον καφέ δεν τον έχω ευχαριστηθεί σε καμία άλλη χώρα, ούτε καν στην Ιταλία, που έχει μία άλλη παράδοση. Θεωρώ, λοιπόν, ότι είμαστε σε μία περίοδο που για να ξεπεραστεί η κρίση πρέπει να ασχολήθούμε περισσότερο με αυτά που θέλουμε να κάνουμε, παρά με αυτά που πιστεύουμε ότι θα πάνε καλά, για να μπορούμε να τα κάνουμε πραγματικά καλά. Για να πάει καλά μία δουλειά χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Την επιτυχία δεν στην χαρίζει το ίδιο το αποτέλεσμα, αλλά η διαδικασία του. Για να αντέχεις αυτήν την διαδικασία πρέπει να αγαπάς κάτι πάρα πολύ. Κάνε αυτά που αγαπάς, γιατί αν κάνεις αυτά που αγαπάς και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Πρέπει να σου πω ότι κανείς δεν περίμενε όταν πρωτοξεκινούσα, ότι στη μέση του πουθενά, σε μία περιοχή που δεν έχει ιδιαίτερη παράδοση στο χώρο της αναψυχής – το Αιγάλεω δεν είναι μία περιοχή όπως η Γλυφάδα, το Κέντρο, η Κηφισιά – θα γνώριζε το Cap-Cap τόσο μεγάλη επιτυχία και θα τύγχανε τόσο ευρείας αποδοχής.

Χαίρομαι που βρεθήκαμε, πρώτη φορά για το 2016, ΠΡΟΣΩΠΟ-ΚΕΝΤΡΙΚΑ με σένα Δημήτρη και θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας μία συνταγή που κατά τη γνώμη σου έχει γεύση «μαγείας»…

Με την κατάλληλη σκέψη, με την κατάλληλη παρέα, με την κατάλληλη συνθήκη ακόμα και μία κουταλιά ζάχαρη είναι ικανή να σε κάνει να ταξιδέψεις…(…ο Χρήστος πάντως προτίμησε να δοκιμάσει ένα λαχταριστό γλυκό που είμαι σίγουρη, ότι θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για τον ορισμό της μαγείας…)

DSCN0119-1

 


Ο Δημήτρης (Μεργούπης – Καλαντίδης) ήταν συνειδητή επιλογή της στήλης για την πρώτη ΠΡΟΣΩΠΟ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ συνάντηση του 2016…

Με την υπομονή και την επιμονή του αποτελεί πηγή έμπνευσης για κάθε νέο άνθρωπο που δεν συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο από αυτό που έχει ονειρευτεί και έρχεται σε μία περίεργη χρονική συγκυρία (για όλους μας!!) να δώσει μία νότα αισιοδόξιας…απολύτως απαραίτητη και ως εκ τούτου καλοδεχούμενη.

Το Cap – Cap DSCN0068-1 (Πανόρμου 26 – Αιγάλεω)…το δικό του “φανταστικό” υπουργείο, είναι μακράν το πιο δελεαστικό πόστο που όλοι ενδόμυχα θα θέλαμε να κατέχουμε.

Τον ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία…μας έκανε να αισθανθούμε “σαν το βασίλειο μας”, μας “φίλεψε”τις σπεσιαλιτέ του, που σίγουρα θέλουμε να ξαναδοκιμάσουμε και μάλιστα σύντομα…και το κυριότερο όλων μας άνοιξε την καρδιά του όπως μόνο ένα παιδί θα τολμούσε… 

Ευχαριστώ επίσης, το δημοσιογράφο Χρήστο Σούτο και τον συγγραφέα Γιώργο Αγγελίδη για την καθοριστική συνδρομή τους στην κουβέντα μας, που σίγουρα λειτούργησε εμψυχωτικά και εκ του αποτελέσματος δημιουργικά…

BACKSTAGE PHOTOS

DSCN0109-1
DSCN0114-1
DSCN0111-1
DSCN0063-1
DSCN0067-1
DSCN0049-1
DSCN0042-1-2
SER_7461
LILA + DIMITRIS 2
LILA + DIMITRIS 1
LILA + DIMITRIS 3
DSCN0071-1
SER_7497
SER_7493
DSCN0046-1
DSCN0043-1

 

Οι πραγματικοί μαχητές της ζωής…

16 Tuesday Feb 2016

Posted by lilapapapaschou in Η πραγματικότητα αλλιώς...

≈ Leave a comment

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

PAIDIKOS KARKINOS 3

φωτογραφία αρχείου


γράφει ο Χρήστος Σούτος

10293820_10205219222253509_3216743146227026184_o


Τρίτη σήμερα 16 του Φεβρουαρίου. Δύο μέρες μετά την γιορτή των ερωτευμένων, λες και χρειάζεται μια μέρα το χρόνο για να γιορτάσει ή να πιστοποιήσει ένας άνθρωπος τον έρωτα ή τα συναισθήματα του, αλλά κυρίως μια μέρα μετά από την ημερομηνία που έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου. Μια ημέρα που αφορά όλους μας, όχι μόνο τους γονείς ή τα παιδιά που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στην οικογένεια, στο σπίτι τους. Μας αφορά όλους γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον μας. Μας αφορά όλους γιατί είναι χρέος μας, αν θέλουμε να λεγόμαστε σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία, να εξασφαλίσουμε σε όλα τα παιδιά την καλύτερη δυνατή θεραπεία ανεξαρτήτως οικονομικού επιπέδου των γονιών τους. Μας αφορά όλους γιατί τα παιδιά από μόνα τους, δεν είναι ικανά να πολεμήσουν τη δυσκολία, την ασθένεια.

Ως παιδικός καρκίνος ορίζεται κάθε μορφή ή είδος καρκίνου που εμφανίζεται σε παιδιά μέχρι την ηλικία των 15 ετών. Αφορά περίπου 50 έως 200 παιδιά ανά εκατομμύριο σε παγκόσμιο επίπεδο ή σε ποσοστό 0.5- 4.6% όλων των καρκίνων στο σύνολο των ανθρώπων που εμφανίζουν την ασθένεια. Στις χώρες όπου το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι μεγάλο οι πιθανότητες επιβίωσης είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, άνω του 80%. Σε χώρες όμως όπου το εισόδημα είναι μικρότερο, τα νοσοκομείο με σοβαρές ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και η διάγνωση αργοπορημένη, λόγω δυσκολιών των οικογενειών να έχουν έγκαιρη και τακτή πρόσβαση σε πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας, τα ποσοστά αλλάζουν.

PAIDIKOS KARKINOS 8.jpg

φωτογραφία αρχείου

Στην χώρα μας υπάρχουν πολλοί σύλλογοι που δραστηριοποιούνται και στηρίζουν γονείς που τα παιδιά τους παρουσίασαν καρκίνο. Η παρουσία τους είναι εξόχως σημαντική. Η προσφορά τους πολύτιμη σε όλα τα επίπεδα. Υλικά, ψυχολογικά και σε μερικές περιπτώσεις θεραπευτικά. Βοηθούν τους μεγάλους να διαχειριστούν την ασθένεια, να μην τρομάξουν το παιδί, να του δώσουν την δύναμη να παλέψει και να νικήσει. Βοηθούν να γίνει η πρώτη άρνηση αποδοχής της νόσου, η οργή που λογικά παράγεται από την λεγόμενη κακή τύχη που βρήκε την οικογένεια, σε αυξημένη θέληση αντιμετώπισης, σε μετατροπή των κακών συναισθημάτων σε κινητήριο δύναμη και ψυχολογική ανάταση του περιβάλλοντος του παιδιού, που δεν πρέπει να νοιώσει άρρωστο, αλλά να το δει ως ένα ” παιχνίδι” που πρέπει να παίξει μέχρι τέλους και να περάσει στην επόμενη ” πίστα”, αυτήν της υγείας και της ζωής.

Οι πραγματικοί αυτοί μαχητές της ζωής χρειάζονται την βοήθεια μας, την φυσική μας παρουσία κοντά τους, την ψυχολογική μας στήριξη. Η δική μας υλική και ηθική συνεισφορά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποκαθιστά την κρατική μέριμνα. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου, σε μεγάλο βαθμό χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία ανθρώπων που προσπαθούν να αφήσουν έργο, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Η κρίση όμως έχει αφήσει τα σημάδια της και εδώ. Ελλείψεις ιατρών και ειδικευμένου προσωπικού, τόσο νοσηλευτικού όσο και συμβουλευτικού, ελλείψεις φαρμάκων και κυρίως η απουσία του λεγόμενου ” Μητρώου Ασθενών”, που θα μπορούσε να βοηθήσει και την έρευνα, είναι μόνο μερικά από τα προβλήματα. Το μεγαλύτερο όμως παραμένει η γραφειοκρατία. Αυτό το λαίμαργο τέρας που τρώει τις σάρκες της ελληνικής κοινωνίας και σε πολλές περιπτώσεις είναι πιο αδηφάγο και από την ίδια την ασθένεια. Δεν μπορεί να γίνονται μπαλάκι οι ασθενείς, παιδιά και μεγάλοι δεν έχει σημασία η ηλικία, ανάμεσα στις υπηρεσίες υγείας.

Μέχρι την ημέρα που θα βρεθούν νέα φάρμακα και θεραπείες και που θα μιλάμε πια για πλήρη ίαση και όχι πιθανότητες επιβίωσης, χρέος όλων μας είναι να μην περιοριζόμαστε σε ευχολόγια, αλλά να παρέχουμε πραγματική στήριξη σε όποιον μπορούμε.

PAIDIKOS KARKINOS 6

φωτογραφία αρχείου

Υ.Γ : Επειδή οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται στους συλλόγους είναι πολλοί και σημαντικοί και οι σύλλογοι που εκπροσωπούν επιτελούν πολυποίκιλο και σπουδαίο έργο επέλεξα να μην κάνω προσωπική αναφορά σε κάποιον ξεχωριστά. Θα ήταν όμως λάθος και παράλληλα άδικο να μην αναφέρω το όνομα της κ. Βαρδινογιάννη που εδώ και πολλά χρόνια έχει επί της ουσίας αφιερώσει τη ζωή της για να βοηθήσει τα παιδιά και τους γονείς τους μέσω του συλλόγου ΕΛΠΙΔΑ 

 

Το παράδειγμα της δυστοπίας στον κινηματογράφο, Βασίλης Σκαρμούτσος

14 Sunday Feb 2016

Posted by karagiannopouloskon in Σεκάνς

≈ Leave a comment

Tags

Σεκάνς

Εάν θέλουμε να δώσουμε ένα απλό ορισμό στη δυστοπία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας φανταστικός τόπος, στον οποίο όλα είναι τόσο άσχημα όσο είναι δυνατό να υπάρξουν. Η δυστοπία μπορεί να ερμηνευθεί ως μία μη υπαρκτή κοινωνία, ένας μη τόπος , που όπως έχει δομηθεί από το δημιουργό (σκηνοθέτη/συγγραφέα κτλ.), δίνει στο δέκτη (θεατή/αναγνώστη) μία χειρότερη εκδοχή της κοινωνίας που υπάρχει. Συνήθως τα χαρακτηριστικά του τόπου αυτού είναι παρόμοια της πραγματικότητας, με τη διαφορά ότι παρουσιάζονται από μία άλλη οπτική, και αποτελούν στοιχεία ενός «δύσβατου» κόσμου. Το κοινό χαρακτηριστικό των δυστοπιών είναι ο έλεγχος που συνήθως προέρχεται από την κυβέρνηση , που θυμίζει δικτατορικό καθεστώς , στη κοινωνία αυτή υπάρχει πλήρης επιτήρηση και έλεγχος των πολιτών. Σε αντίθεση με την ουτοπία που είναι μία φανταστική κοινωνία που θα πρέπει να επιδιώκουμε για το μέλλον , η δυστοπία είναι μία κοινωνία-παράδειγμα προς αποφυγήν, μία απευχή για την μελλοντική εξέλιξη. Οι δυστοπικοί κόσμοι αποτελούν το επίκεντρο των ταινιών επιστημονικής φαντασίας , και συχνά αποτελούν προπομπό για τη κατάληξη της ανθρωπότητας, προσεγγίζοντας τη κατάληξη αυτή με διαφορετικό τρόπο.

4f6bda5c-a476-48e2-958e-2e75c26c3561

Μία από τις πρώτες ταινίες που έδειξαν αυτή τη πραγματικότητα ήταν το Metropolis του Λάνγκ, στα τέλη της δεκαετίας του ’20 παρουσίασε μία βιομηχανική πόλη του μέλλοντος, χωρισμένη στη ανώτερη πόλη των αριστοκρατών και την κατώτερη των εργατών, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την λειτουργία των μηχανών, που διέπουν τη λειτουργία της πόλης.

5f266837-cd74-4812-9845-b3a09133db8c

Στο Alphaville (1965) του Γκοντάρ, ένα πολύπλοκο σύστημα επιβλέπει τα πάντα, επεμβαίνει, ανακρίνει και διαμορφώνει τη πραγματικότητα, στην οποία οι άνθρωποι λειτουργούν σαν προγραμματισμένες μηχανές με συγκεκριμένες συμπεριφορές.

b42afe93-fdeb-43eb-bf64-9d82ff29b485

 

Στο Μπραζίλ (1985) του Γκίλιαμ , ο κόσμος έχει υποταχθεί σ’ένα κόσμο γραφειοκρατίας, ικανό να οδηγήσει στην τρέλα.

b6781166-43f9-4b23-ab1f-6a16215f6136

593ebb69-9521-43de-8b32-ce06b93170a1

Στις ταινίες του Εξολοθευτή(1984-2015) παρατηρούμε ένα κόσμο που οι μηχανές επαναστατούν ενάντια στο δημιουργό τους , τον άνθρωπο με σκοπό την εξόντωση του. Ενώ στα Matrix (1999-2003) των αδερφών Γουατσόφσκι, ο μόνος κόσμος που ο άνθρωπος έχει γνωρίσει είναι μία εικονική πραγματικότητα, δημιουργημένος από νοήμονες μηχανές που έχουν επικρατήσει πάνω στον άνθρωπο και τον χρησιμοποιούν ως πηγή ενέργειας. Στο V for Vendetta(2006) του ΜακΤιγκ , μεταφερόμαστε σε μία μελλοντική Μεγάλη Βρετανία , που διοικείται από ένα τυραννικό καθεστώς που ελέγχει τα πάντα, και φυλακίζει όλους τους ανεπιθύμητους σε στρατόπεδα συγκέντρωσεις.

f64e3e96-808c-4d59-b801-bac0e5845e87

b334c558-c355-49e8-82bb-1e1812b34425

Στο τελευταίο Mad Max:fury road(2015) του Μίλλερ, βρισκόμαστε σ’ένα μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, όπου η πατριαρχική κοινωνία έχει εγκαθιδρυθεί πλήρως, οι γυναίκες είναι μηχανές αναπαραγωγής για τον δικτάτορα και τροφοί, ενώ το νερό αποτελεί σπάνιο αγαθό και αντικείμενο εξουσίας από όποιον το κατέχει. Στα Hunger Games(2012-2015) , στη κοινωνία του Panem , οι πολίτες είναι υπό την επίβλεψη του καθεστώτος του Capitol , οι κάτοικοι των περιοχών εργάζονται για να προσφέρουν αγαθά στους κατοίκους της πρωτεύουσας, δεν επιτρέπεται να έχουν επαφές μεταξύ τους, και η κυβέρνηση τους έχει στερήσει κάθε πολιτική και κοινωνική ελευθερία, επί πρόσθετα η Reality Tv αποτελεί ένα μέσο διάδοσης της ιδεολογίας του συστήματος και εκφοβισμού των πολιτών.

Xuventude non chore! (ποιητικό χρονογράφημα)

11 Thursday Feb 2016

Posted by lilapapapaschou in "Το κορίτσι της Δύσης"

≈ Leave a comment

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

Η πηγη της νεοτητας, Λούκας Κράναχ ο Πρεσβ

Η Πηγή της Νεότητας, Λούκας Κράναχ ο Πρεσβύτερος


“Το Κορίτσι της Δύσης”

ή αλλιώς Λίλα Παπαπάσχου

1515029_10201741496672543_2138451181_n


Όσο πιο πολύ ζω, τόσο πιο απληροφόρητη αισθάνομαι.

Μόνο οι νέοι έχουν μια εξήγηση για το καθετί.  

Isabel Allende, 1942-, Χιλιανή συγγραφέας

♥

Όμορφα πρόσωπα.

Σώματα ντυμένα γιορτή.

Φωνές κρυστάλλινες.

Αστραφτεροί πολυέλαιοι ανάμεσα σε λιωμένα κεριά.

Αρθρώνουν το μέλλον

χωρίς κραυγές.

Ψίθυροι δημιουργίας.

Δονκιχωτικές κολεκτίβες.

Έρωτες αντιμέτωποι με το αύριο.

Εθελοντισμός και αυταπάρνηση.

Ονειροπόλες εκδρομές.

Πολύχρωμα βλέμματα που ακόμη κοιτούν.

Ευθύβολα. Καθαρά.

Με ευαισθησία.

Όμορφα χέρια.

Δίχως ρόζους και στίγματα.

Πάνω τους πέφτει

 ελπίδα και ανάθεμα.

Ένας κόσμος παρανοϊκός

επικαλείται λογικά επιχειρήματα.

Εκπαιδεύονται φρέσκα μυαλά

με ληγμένα συστήματα.

P.A. Renoir, Κορίτσι που διαβάζει, 1886
P.A. Renoir, Κορίτσι που διαβάζει, 1886
Ρέπραντ Χάρμενσον βαν Ρέιν, Αγόρι που διαβάζει
Ρέπραντ Χάρμενσον βαν Ρέιν, Αγόρι που διαβάζει

Όμορφα χαμόγελα.

Αφημένα στο χάος μίας απέραντης δυστυχίας.

      Ραγισμένα  όνειρα γίνονται γκράφιτι

οργισμένοι στίχοι, ναρκωτικά, φυγή, αδιαφορία.

Πώς να σπάσει η αλυσίδα; Είσαι κρίκος ή βία;

Θερίζει η Μοναξιά. Η Κατάθλιψη. Η Ανεργία.

Αντιστρόφως ανάλογα

 likes,  friends,  σκουντήματα…η εθνική μας παπαρολογία…

Πλατεία Αγίας Ειρήνης, Μοναστηράκι, Θησείο,

Γκάζι, Μεταξουργείο, Κουκάκι, Βοτανικός, Πλατεία Μαβίλη.

Καφέδες και «ξίδια».

Τάβλι και Τwitter.

Starbucks & Instagram.

Κοριτσι Με Λευκο Πουκάμισο, Μοντιλιάνι Αμεντέ

Κορίτσι με λευκό πουκάμισο, Μοντιλιάνι Αμεντέ

Τη νεότητα μην την κλαις!

Τα όμορφα πρόσωπα.

Τα πυρακτωμένα χείλη.

Τα λάθη της απειρίας.

Τα παιδιά με τις μεγάλες τσάντες και τις μικρές χαρές.

Την αυθάδεια της νιότης.

Τον απενοχοποιημένο ερωτισμό.

Την αχαλίνωτη φαντασία.

Το παράτολμο θάρρος.

Μην τα κλαις!

Ρωμαιος Και Ιουλιετα, Ντιξι

Ρωμαίος & Ιουλιέτα, Ντίξι

Αν θες για κάποιον να κλάψεις…

κλάψε για σένα.

 

 

 

Άτιτλο, Άννα Ραζή

10 Wednesday Feb 2016

Posted by karagiannopouloskon in Λογοτεχνικά Κείμενα

≈ Leave a comment

Tags

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Photo by: wallpaperscraft.com

 

Βάφτηκαν τα μάτια

με σκοτάδι – φως μου.

Να κρύψουν όλα εκείνα

που ζηλεύουν οι άνθρωποι

Όλα εκείνα που φοβούνται

να ζήσουν

και τα ονομάζουν

Αμαρτίες.

Γιατί δεν ξέρουν πως

η ευτυχία ξεκινά

στην ίσαλο των

Τύψεων.

 

* Η Άννα Ραζή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αργότερα σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Από πολύ μικρή όμως ο έρωτας της για τη λογοτεχνία της άνοιξε τις πόρτες του μαγικού κόσμου της γραφής. Το μυθιστόρημα “Ελίφ” είναι το πρώτο που εκδίδει. Όχι όμως και το πρώτο που έχει γράψει.

 

Θα βάλουμεν την χώραν εις τον γύψον;

09 Tuesday Feb 2016

Posted by lilapapapaschou in Η πραγματικότητα αλλιώς...

≈ Leave a comment

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

DEMOCRACY 6

φωτογραφία αρχείου


γράφει ο Χρήστος Σούτος

10293820_10205219222253509_3216743146227026184_o


Τρίτη σήμερα. Αισίως φθάσαμε στο τέλος του πρώτου δεκαημέρου και του δεύτερου μήνα του χρόνου. Ένας μήνας που κυλάει, από τις πρώτες του μέρες, με έντονες πολιτικές αναταράξεις, πολλές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και τα αγροτικά μπλόκα σε πλήρη ανάπτυξη. Επί ποδός όλες οι παραγωγικές ομάδες του τόπου. Αγρότες, επαγγελματίες κάθε κλάδου, επιστήμονες, όλοι βρίσκονται σε αναβρασμό. Η κυβέρνηση του Αριστερού Μνημονίου είναι σε πλήρη σύγχυση. Δεν αρθρώνει ενιαίο λόγο, από τους απλούς βουλευτές μέχρι τους αρμόδιους υπουργούς, και προσπαθεί να βρει συμμάχους τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή όσο και στους κοινωνικούς εταίρους. Στη μεν πολιτική σκηνή οι όποιοι, κατά καιρούς, είχαν δηλώσει ανοιχτοί σε συνεργασίες κάνουν πλέον λόγο για κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Στη δε κοινωνία δεν υπάρχουν πλέον φορείς, που να έχουν διάθεση να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι με τους κυβερνητικούς αξιωματούχους.

DEMOCRACY 7.jpg

φωτογραφία αρχείου

Τι πράττει από πλευράς της η κυβέρνηση; Τηρεί μια στάση παλινωδίας και έντονης αμφιθυμίας. Από τη μια, τα όποια αριστερά κύτταρα της έχουν απομείνει, παλεύουν με την συνείδηση τους και την θεώρηση τους να κάνουν πράξη τα θέλω των δανειστών. Από την άλλη, με εντελώς ανεύθυνο και πρόχειρο τρόπο βαφτίζουν με περίσσια ευκολία κάθε άνθρωπο που διαδηλώνει ή αντιτίθεται στα μέτρα που τον οδηγούν στον οικονομικό αφανισμό, ακραίο ή κατευθυνόμενο και υποκινούμενο από ακροδεξιούς κύκλους. Όχι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχετε κανένα απολύτως δικαίωμα να βάζετε ταμπέλες σε απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας, που βλέπουν το μέλλον τους αβέβαιο και κάνουν μαύρες σκέψεις εξαιτίας της ασκούμενης από εσάς πολιτικής. Όχι κύριοι, δεν μπορείτε να θεωρείτε συλλήβδην όλους τους νησιώτες ακρίτες ακροδεξιούς, και το φοβερό είναι, ότι οι κορώνες αυτές εκστομίζονται από την δεξιά πλευρά της κυβέρνησης, επειδή φοβούνται ότι τα νησιά τους θα γίνουν αποθήκες ψυχών και θα χάσουν την κύρια πλουτοπαραγωγική τους πηγή, τον τουρισμό.

DEMOCRACY 8

φωτογραφία αρχείου

Οι άστοχοι χειρισμοί σας σε όλα τα θέματα, κυρίως όμως στο προσφυγικό, έχει οδηγήσει την Ελλάδα στα σχοινιά. Οι Ευρωπαίοι εταίροι, μπορεί επισήμως ακόμα να μην ακούγεται, ψιθυρίζουν για αποπομπή από την συνθήκη του Σένγκεν. Μια εξέλιξη που θα είναι επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα σε τεράστιο βαθμό. Αντί να κάνουμε, χάρη στην εξωτερική μας πολιτική, τα σύνορα μας επί της ουσίας σύνορα της Ε.Ε και να βγάλουμε στη ” σέντρα” την Τουρκία για την έλλειψη ελέγχων στα εδάφη της κάνοντας εκεί τα περίφημα hot spots, πετύχαμε – αν είναι δυνατόν! – να μας κουνάει το δάχτυλο ο σύγχρονος Σουλτάνος, ο Ερντογάν, να παίρνει μεγαλύτερη από τη χώρα μας επιχορήγηση για το θέμα και να ζητά κοινές περιπολίες για την καλύτερη φύλαξη των θαλασσίων συνόρων, πατώντας πόδι στο Αιγαίο. Η κατάσταση είναι δραματική και συνεχώς επιδεινούμενη. Με ρητορική διχασμού των κυβερνητικών εταίρων και χωρίς σαφή πολιτική στόχευση στο θέμα του προσφυγικού οι μέρες που έρχονται είναι πολύ δύσκολες.

DEMOCRACY 9

φωτογραφία αρχείου

Υ. Γ : Η φράση, που αποτελεί και τον τίτλο του σημερινού μας άρθρου, ανήκει στον παράφρονα δικτάτορα της επταετούς Χούντας που την ανέφερε στην προσπάθεια του να δικαιολογήσει την με τη βία κατάληψη της εξουσίας και την κατάργηση του δημοκρατικού πολιτεύματος…Αιδώς κύριοι και ΠΡΟΣΟΧΗ ΓΙΑΤΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΕΣ…

← Older posts

Subscribe

  • Entries (RSS)
  • Comments (RSS)

Archives

  • July 2022
  • April 2022
  • July 2021
  • June 2021
  • March 2021
  • January 2021
  • November 2020
  • October 2020
  • September 2020
  • July 2020
  • May 2020
  • December 2019
  • June 2019
  • March 2019
  • February 2019
  • January 2019
  • December 2018
  • October 2018
  • September 2018
  • August 2018
  • July 2018
  • June 2018
  • April 2018
  • February 2018
  • January 2018
  • December 2017
  • November 2017
  • October 2017
  • August 2017
  • July 2017
  • June 2017
  • May 2017
  • April 2017
  • March 2017
  • February 2017
  • January 2017
  • December 2016
  • November 2016
  • October 2016
  • September 2016
  • August 2016
  • July 2016
  • June 2016
  • May 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • February 2016
  • January 2016
  • December 2015
  • November 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • August 2015
  • July 2015
  • June 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • March 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • December 2014
  • November 2014
  • October 2014
  • September 2014
  • August 2014
  • July 2014
  • June 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • March 2014
  • February 2014
  • January 2014
  • December 2013
  • November 2013

Categories

  • "Το κορίτσι της Δύσης"
  • Ars & Vita
  • BLAME IT ON THE STARS
  • Αγαπητό μου ημερολόγιο…
  • Βαλκανιογνωμόνιο
  • Εικαστικά
  • Η πραγματικότητα αλλιώς…
  • Κριτική Βιβλίου
  • Λογοτεχνικά Κείμενα
  • Μουσικό Καφενείο
  • ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ
  • Συνεντεύξεις
  • Σεκάνς
  • Τέχνες
  • Splendide mendax
  • Uncategorized

Meta

  • Register
  • Log in

Blog at WordPress.com.

Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy
  • Follow Following
    • ΑΛΛΙΩΣ
    • Join 54 other followers
    • Already have a WordPress.com account? Log in now.
    • ΑΛΛΙΩΣ
    • Customize
    • Follow Following
    • Sign up
    • Log in
    • Report this content
    • View site in Reader
    • Manage subscriptions
    • Collapse this bar
 

Loading Comments...