Η Πηγή της Νεότητας, Λούκας Κράναχ ο Πρεσβύτερος
“Το Κορίτσι της Δύσης”
ή αλλιώς Λίλα Παπαπάσχου
Όσο πιο πολύ ζω, τόσο πιο απληροφόρητη αισθάνομαι.
Μόνο οι νέοι έχουν μια εξήγηση για το καθετί.
Isabel Allende, 1942-, Χιλιανή συγγραφέας
♥
Όμορφα πρόσωπα.
Σώματα ντυμένα γιορτή.
Φωνές κρυστάλλινες.
Αστραφτεροί πολυέλαιοι ανάμεσα σε λιωμένα κεριά.
Αρθρώνουν το μέλλον
χωρίς κραυγές.
Ψίθυροι δημιουργίας.
Δονκιχωτικές κολεκτίβες.
Έρωτες αντιμέτωποι με το αύριο.
Εθελοντισμός και αυταπάρνηση.
Ονειροπόλες εκδρομές.
Πολύχρωμα βλέμματα που ακόμη κοιτούν.
Ευθύβολα. Καθαρά.
Με ευαισθησία.
Όμορφα χέρια.
Δίχως ρόζους και στίγματα.
Πάνω τους πέφτει
ελπίδα και ανάθεμα.
Ένας κόσμος παρανοϊκός
επικαλείται λογικά επιχειρήματα.
Εκπαιδεύονται φρέσκα μυαλά
με ληγμένα συστήματα.
Όμορφα χαμόγελα.
Αφημένα στο χάος μίας απέραντης δυστυχίας.
Ραγισμένα όνειρα γίνονται γκράφιτι
οργισμένοι στίχοι, ναρκωτικά, φυγή, αδιαφορία.
Πώς να σπάσει η αλυσίδα; Είσαι κρίκος ή βία;
Θερίζει η Μοναξιά. Η Κατάθλιψη. Η Ανεργία.
Αντιστρόφως ανάλογα
likes, friends, σκουντήματα…η εθνική μας παπαρολογία…
Πλατεία Αγίας Ειρήνης, Μοναστηράκι, Θησείο,
Γκάζι, Μεταξουργείο, Κουκάκι, Βοτανικός, Πλατεία Μαβίλη.
Καφέδες και «ξίδια».
Τάβλι και Τwitter.
Starbucks & Instagram.
Κορίτσι με λευκό πουκάμισο, Μοντιλιάνι Αμεντέ
Τη νεότητα μην την κλαις!
Τα όμορφα πρόσωπα.
Τα πυρακτωμένα χείλη.
Τα λάθη της απειρίας.
Τα παιδιά με τις μεγάλες τσάντες και τις μικρές χαρές.
Την αυθάδεια της νιότης.
Τον απενοχοποιημένο ερωτισμό.
Την αχαλίνωτη φαντασία.
Το παράτολμο θάρρος.
Μην τα κλαις!
Ρωμαίος & Ιουλιέτα, Ντίξι
Αν θες για κάποιον να κλάψεις…
κλάψε για σένα.
ΑΛΛΙΩΣ 