Tags
Εάν θέλουμε να δώσουμε ένα απλό ορισμό στη δυστοπία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας φανταστικός τόπος, στον οποίο όλα είναι τόσο άσχημα όσο είναι δυνατό να υπάρξουν. Η δυστοπία μπορεί να ερμηνευθεί ως μία μη υπαρκτή κοινωνία, ένας μη τόπος , που όπως έχει δομηθεί από το δημιουργό (σκηνοθέτη/συγγραφέα κτλ.), δίνει στο δέκτη (θεατή/αναγνώστη) μία χειρότερη εκδοχή της κοινωνίας που υπάρχει. Συνήθως τα χαρακτηριστικά του τόπου αυτού είναι παρόμοια της πραγματικότητας, με τη διαφορά ότι παρουσιάζονται από μία άλλη οπτική, και αποτελούν στοιχεία ενός «δύσβατου» κόσμου. Το κοινό χαρακτηριστικό των δυστοπιών είναι ο έλεγχος που συνήθως προέρχεται από την κυβέρνηση , που θυμίζει δικτατορικό καθεστώς , στη κοινωνία αυτή υπάρχει πλήρης επιτήρηση και έλεγχος των πολιτών. Σε αντίθεση με την ουτοπία που είναι μία φανταστική κοινωνία που θα πρέπει να επιδιώκουμε για το μέλλον , η δυστοπία είναι μία κοινωνία-παράδειγμα προς αποφυγήν, μία απευχή για την μελλοντική εξέλιξη. Οι δυστοπικοί κόσμοι αποτελούν το επίκεντρο των ταινιών επιστημονικής φαντασίας , και συχνά αποτελούν προπομπό για τη κατάληξη της ανθρωπότητας, προσεγγίζοντας τη κατάληξη αυτή με διαφορετικό τρόπο.
Μία από τις πρώτες ταινίες που έδειξαν αυτή τη πραγματικότητα ήταν το Metropolis του Λάνγκ, στα τέλη της δεκαετίας του ’20 παρουσίασε μία βιομηχανική πόλη του μέλλοντος, χωρισμένη στη ανώτερη πόλη των αριστοκρατών και την κατώτερη των εργατών, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την λειτουργία των μηχανών, που διέπουν τη λειτουργία της πόλης.
Στο Alphaville (1965) του Γκοντάρ, ένα πολύπλοκο σύστημα επιβλέπει τα πάντα, επεμβαίνει, ανακρίνει και διαμορφώνει τη πραγματικότητα, στην οποία οι άνθρωποι λειτουργούν σαν προγραμματισμένες μηχανές με συγκεκριμένες συμπεριφορές.
Στο Μπραζίλ (1985) του Γκίλιαμ , ο κόσμος έχει υποταχθεί σ’ένα κόσμο γραφειοκρατίας, ικανό να οδηγήσει στην τρέλα.
Στις ταινίες του Εξολοθευτή(1984-2015) παρατηρούμε ένα κόσμο που οι μηχανές επαναστατούν ενάντια στο δημιουργό τους , τον άνθρωπο με σκοπό την εξόντωση του. Ενώ στα Matrix (1999-2003) των αδερφών Γουατσόφσκι, ο μόνος κόσμος που ο άνθρωπος έχει γνωρίσει είναι μία εικονική πραγματικότητα, δημιουργημένος από νοήμονες μηχανές που έχουν επικρατήσει πάνω στον άνθρωπο και τον χρησιμοποιούν ως πηγή ενέργειας. Στο V for Vendetta(2006) του ΜακΤιγκ , μεταφερόμαστε σε μία μελλοντική Μεγάλη Βρετανία , που διοικείται από ένα τυραννικό καθεστώς που ελέγχει τα πάντα, και φυλακίζει όλους τους ανεπιθύμητους σε στρατόπεδα συγκέντρωσεις.
Στο τελευταίο Mad Max:fury road(2015) του Μίλλερ, βρισκόμαστε σ’ένα μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, όπου η πατριαρχική κοινωνία έχει εγκαθιδρυθεί πλήρως, οι γυναίκες είναι μηχανές αναπαραγωγής για τον δικτάτορα και τροφοί, ενώ το νερό αποτελεί σπάνιο αγαθό και αντικείμενο εξουσίας από όποιον το κατέχει. Στα Hunger Games(2012-2015) , στη κοινωνία του Panem , οι πολίτες είναι υπό την επίβλεψη του καθεστώτος του Capitol , οι κάτοικοι των περιοχών εργάζονται για να προσφέρουν αγαθά στους κατοίκους της πρωτεύουσας, δεν επιτρέπεται να έχουν επαφές μεταξύ τους, και η κυβέρνηση τους έχει στερήσει κάθε πολιτική και κοινωνική ελευθερία, επί πρόσθετα η Reality Tv αποτελεί ένα μέσο διάδοσης της ιδεολογίας του συστήματος και εκφοβισμού των πολιτών.
ΑΛΛΙΩΣ 