φωτογραφία αρχείου
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Τρίτη σήμερα 16 του Φεβρουαρίου. Δύο μέρες μετά την γιορτή των ερωτευμένων, λες και χρειάζεται μια μέρα το χρόνο για να γιορτάσει ή να πιστοποιήσει ένας άνθρωπος τον έρωτα ή τα συναισθήματα του, αλλά κυρίως μια μέρα μετά από την ημερομηνία που έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου. Μια ημέρα που αφορά όλους μας, όχι μόνο τους γονείς ή τα παιδιά που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στην οικογένεια, στο σπίτι τους. Μας αφορά όλους γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον μας. Μας αφορά όλους γιατί είναι χρέος μας, αν θέλουμε να λεγόμαστε σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία, να εξασφαλίσουμε σε όλα τα παιδιά την καλύτερη δυνατή θεραπεία ανεξαρτήτως οικονομικού επιπέδου των γονιών τους. Μας αφορά όλους γιατί τα παιδιά από μόνα τους, δεν είναι ικανά να πολεμήσουν τη δυσκολία, την ασθένεια.
Ως παιδικός καρκίνος ορίζεται κάθε μορφή ή είδος καρκίνου που εμφανίζεται σε παιδιά μέχρι την ηλικία των 15 ετών. Αφορά περίπου 50 έως 200 παιδιά ανά εκατομμύριο σε παγκόσμιο επίπεδο ή σε ποσοστό 0.5- 4.6% όλων των καρκίνων στο σύνολο των ανθρώπων που εμφανίζουν την ασθένεια. Στις χώρες όπου το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι μεγάλο οι πιθανότητες επιβίωσης είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, άνω του 80%. Σε χώρες όμως όπου το εισόδημα είναι μικρότερο, τα νοσοκομείο με σοβαρές ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και η διάγνωση αργοπορημένη, λόγω δυσκολιών των οικογενειών να έχουν έγκαιρη και τακτή πρόσβαση σε πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας, τα ποσοστά αλλάζουν.
φωτογραφία αρχείου
Στην χώρα μας υπάρχουν πολλοί σύλλογοι που δραστηριοποιούνται και στηρίζουν γονείς που τα παιδιά τους παρουσίασαν καρκίνο. Η παρουσία τους είναι εξόχως σημαντική. Η προσφορά τους πολύτιμη σε όλα τα επίπεδα. Υλικά, ψυχολογικά και σε μερικές περιπτώσεις θεραπευτικά. Βοηθούν τους μεγάλους να διαχειριστούν την ασθένεια, να μην τρομάξουν το παιδί, να του δώσουν την δύναμη να παλέψει και να νικήσει. Βοηθούν να γίνει η πρώτη άρνηση αποδοχής της νόσου, η οργή που λογικά παράγεται από την λεγόμενη κακή τύχη που βρήκε την οικογένεια, σε αυξημένη θέληση αντιμετώπισης, σε μετατροπή των κακών συναισθημάτων σε κινητήριο δύναμη και ψυχολογική ανάταση του περιβάλλοντος του παιδιού, που δεν πρέπει να νοιώσει άρρωστο, αλλά να το δει ως ένα ” παιχνίδι” που πρέπει να παίξει μέχρι τέλους και να περάσει στην επόμενη ” πίστα”, αυτήν της υγείας και της ζωής.
Οι πραγματικοί αυτοί μαχητές της ζωής χρειάζονται την βοήθεια μας, την φυσική μας παρουσία κοντά τους, την ψυχολογική μας στήριξη. Η δική μας υλική και ηθική συνεισφορά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποκαθιστά την κρατική μέριμνα. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου, σε μεγάλο βαθμό χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία ανθρώπων που προσπαθούν να αφήσουν έργο, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Η κρίση όμως έχει αφήσει τα σημάδια της και εδώ. Ελλείψεις ιατρών και ειδικευμένου προσωπικού, τόσο νοσηλευτικού όσο και συμβουλευτικού, ελλείψεις φαρμάκων και κυρίως η απουσία του λεγόμενου ” Μητρώου Ασθενών”, που θα μπορούσε να βοηθήσει και την έρευνα, είναι μόνο μερικά από τα προβλήματα. Το μεγαλύτερο όμως παραμένει η γραφειοκρατία. Αυτό το λαίμαργο τέρας που τρώει τις σάρκες της ελληνικής κοινωνίας και σε πολλές περιπτώσεις είναι πιο αδηφάγο και από την ίδια την ασθένεια. Δεν μπορεί να γίνονται μπαλάκι οι ασθενείς, παιδιά και μεγάλοι δεν έχει σημασία η ηλικία, ανάμεσα στις υπηρεσίες υγείας.
Μέχρι την ημέρα που θα βρεθούν νέα φάρμακα και θεραπείες και που θα μιλάμε πια για πλήρη ίαση και όχι πιθανότητες επιβίωσης, χρέος όλων μας είναι να μην περιοριζόμαστε σε ευχολόγια, αλλά να παρέχουμε πραγματική στήριξη σε όποιον μπορούμε.
φωτογραφία αρχείου
Υ.Γ : Επειδή οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται στους συλλόγους είναι πολλοί και σημαντικοί και οι σύλλογοι που εκπροσωπούν επιτελούν πολυποίκιλο και σπουδαίο έργο επέλεξα να μην κάνω προσωπική αναφορά σε κάποιον ξεχωριστά. Θα ήταν όμως λάθος και παράλληλα άδικο να μην αναφέρω το όνομα της κ. Βαρδινογιάννη που εδώ και πολλά χρόνια έχει επί της ουσίας αφιερώσει τη ζωή της για να βοηθήσει τα παιδιά και τους γονείς τους μέσω του συλλόγου ΕΛΠΙΔΑ
ΑΛΛΙΩΣ 