Tags
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Παραφράζοντας τους στίχους του αγαπημένου τραγουδιού του Σταμάτη Κραουνάκη “Αυτή η νύχτα μένει”, από την ομώνυμη – εξαίσια – ταινία του πρόσφατα εκλιπόντα Νίκου Παναγιωτόπουλου (…άλλη μια «καλλιτεχνική» απώλεια μέσα στο 2016 που δυστυχώς ξεκίνησε δυσοίωνα …) θέλησα να σας εντάξω λίγο πιο λυρικά στον σκληρό, κυνικό και ξενοφοβικό κόσμο του θεατρικού έργου της βραβευμένης Λείας Βιτάλη, «Νύχτα στην Εθνική», στον οποίο η νύχτα και το σκοτάδι είναι προφανώς εκτενέστερα από την ημέρα και το φως…ή μήπως τελικά δεν είναι έτσι;
Η Λεία Βιτάλη ατενίζει το “αύριο” του ελληνικού θεάτρου με δυναμισμό & αισιοδοξία
Την ομώνυμη παράσταση που έγραψε και σκηνοθέτησε η πολυγραφότατη συγγραφέας, την πρωτοείδα στο θέατρο Αγγέλων Βήμα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Έξι εγκλήματα ζητούν Συγγραφέα» και ομολογώ ότι μου είχε αφήσει τις θετικότερες εντυπώσεις (…τις οποίες αποτύπωσα και γραπτώς σε παλαιότερο αφιέρωμα της στήλης…) ενισχύοντας την άποψη μου πως αυτή η χώρα γεννά κυρίως…ποιητές…
Το βράδυ της Τρίτης 23 Φεβρουαρίου όμως, στο θέατρο Μεταξουργείο, είδα μία άλλη παράσταση. Η Λεία Βιτάλη, κατάφερε να ξαναδιαβάσει σκηνοθετικά το έργο της με μία εντελώς νέα ματιά, σαφώς πιο ουσιαστική, χωρίς ωστόσο να αφαιρέσει από την αρχική βερσιόν της, κανένα από τα έμμεσα – πλην σαφέστατα – κοινωνικοπολιτικά “σχόλια” που την έκαναν να ξεχωρίζει και να μας…αφορά…
Η Μαίρη Νάνου/Αντρίκα απειλεί τη Ντομένικα Ρέγκου / Ρούντη
Οι τρεις “μοιραίοι” πρωταγωνιστές: Μαίρη Νάνου/ Αντρίκα, Βασίλης Μπατσακούτσας/Ζάχος & Ντομένικα Ρέγκου/Ρούντη, τοποθετημένοι σε ένα επιτηδευμένα παρακμιακό σκηνογραφικό πλαίσιο (…ο Νικόλας – Αύγουστος Γκέσκερ δημιούργησε έναν άκρως λειτουργικό σκηνικό χώρο…) με εξέπληξαν για μία ακόμη φορά – κι ας είχα εμπιστοσύνη στις υποκριτικές τους ικανότητες – με το πόσο δημιουργικά ανέπτυξαν τους χαρακτήρες που υποδύονταν, αλλά και με τη φυσικότητα με την οποία αποτύπωσαν σκηνές ακραίας βίας, που συνήθως τυγχάνουν τόσης αληθοφάνειας μόνο στον κινηματογράφο.
Η εξαιρετική ηθοποιός Μαίρη Νάνου/Αντρίκα, με τη χαρακτηριστική βραχνάδα της φωνής της, να ενσωματώνεται στην επίκτητη “βαρβαρότητα” της ηρωίδας που υποδύθηκε με τόση συνέπεια, καθήλωσε τους πολυάριθμους θεατές της επίσημης πρεμιέρας, οι οποίοι παρακολουθούσαν σιωπηλοί μία σεμνή “επίδειξη” ταλέντου, ήθους και επαγγελματισμού. Η έκπτωτη “πριγκηπέσσα” του έργου, πρώην μεταναστάστρια στη Γερμανία και νυν ιδιοκτήτρια ξενυχτάδικου της Εθνικής και διαπλεκόμενο “αφεντικό” της νύχτας, βρήκε στο πρόσωπο της γνωστής ηθοποιού την τέλεια ενσάρκωσή της, αποδεικνύοντας ότι το ταλέντο είναι όπως το καλό κρασί…με το χρόνο μεστώνει…
Η Μαίρη Νάνου/Αντρίκα στον ασφυκτικό κλοιό της μητρότητας και του Βασίλη Μπατσακούτσα/Ζάχος
Η Ρούντη της χαρισματικής (…με όλη τη σημασία της λέξης…) και πολυτάλαντης Ντομένικα Ρέγκου ήταν – όπως και στην πρώτη παράσταση – κάτι παραπάνω από πειστική, αφού δουλεύοντας ακόμη περισσότερο την εκφορά του λόγου, το ύφος και την ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου ξεριζωμένου, απαξιωμένου και πλέον αποφασισμένου για όλα, σάρωσε την σκηνή με την εκρηκτική παρουσία της, αφήνοντας πίσω της…”αρρωστημένους” και “αγρίμια”. Με τη συμβολή των μουσικών Χάρη Σταυρακάκη/ακορντεόν και Καίτης Αναστασιάδου / τουμπερλέκι μας μετέφερε αυτούσια την ατμόσφαιρα μίας αντίστοιχης “ταβέρνας” στην Εθνική ή κάπου αλλού. Άλλωστε όπως λέει και ο ποιητής…”ο κόσμος πια παντού είναι τεκές”…
Ρούντη + Ζάχος…θύτες και θύματα
Η μεγάλη όμως αποκαλύψη της βραδιάς ήταν ο Βασίλης Μπατσακούτσας / Ζάχος, ο οποίος έχω την αίσθηση ότι διανύει την πιο δημιουργική περίοδο της μέχρι τώρα καλλιτεχνικής του πορείας. Η προσεγμένη (… μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια “χτυπημένη” στο μπράτσο του…) ερμηνεία του, ο έλεγχος μίας σχεδόν αρχετυπικής αντρικής ορμής – οργής, σε συνδυασμό με μία υφέρπουσα ευαισθησία που τον έκανε να μοιάζει ακόμη πιο απειλητικός μέσα στην παιδικότητά του, σκιαγράφησε με ανατριχιαστική ακρίβεια το πορτραίτο ενός βαθιά διαταραγμένου νέου, που παρασύρεται στο “κακό” από τα “καλά” παιδιά με τα φουσκωμένα μπράτσα και την ξεφούσκωτη ανθρωπιστική συνείδηση, επιζητώντας στην ουσία λίγη επιβεβαίωση και την ψευδαίσθηση, ότι ανήκει κάπου. Κάπου όπου τον σέβονται, τον αγαπούν και τον εκτιμούν, όπως ούτε η μητέρα που τον γέννησε δεν μπόρεσε…δεν ήθελε…δεν τόλμησε…δεν πρόλαβε…
Ο Βασίλης Μπατσακούτσας/Ζάχος αντιμέτωπος με έναν αόρατο εχθρό
Η παράσταση της Λείας Βιτάλη προσφέρει και μετά το πέρας της θέασής της άφθονη τροφή για σκέψη και ως εκ τούτου θα μπορούσε να γεμίσει κανείς σελίδες επί σελίδων, αναλύοντας αυτά που είναι πάντα προτιμότερο να απολαμβάνουμε στην σκηνή, με πράξεις και όχι με αναλύσεις. Με αυτό το σκεπτικό θα ολοκληρώσω το σημερινό αφιέρωμα στην παράσταση “ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ” με την εξής διαπίστωση: Η Λεία Βιτάλη διατηρώντας αναλλοίωτο στο χρόνο το λαμπερό κόκκινο των μαλλιών της (…συνάδει με τη φλόγα του πνεύματος της…) σε μία εποχή που μας καταπίνει ολοένα και περισσότερο το “γκρίζο”, παραμένει μία ρηξικέλευθη δημιουργός με νεανική διάθεση που δεν φοβάται τη σύγκριση, ούτε καν με τον ίδιο της τον εαυτό.
“Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ” βασισμένη και εμνευσμένη σε/από πραγματικά, πρόσφατα γεγονότα μας φέρνει αντιμέτωπους με το “τέρας” του ρατσισμού, που δεν είναι άλλο από τον ίδιο μας τον “κρυφό” εαυτό, ο οποίος ενώ προσπαθεί απεγνωσμένα να είναι “correct” πέφτει συνέχεια σε φάουλ…
ΑΛΛΙΩΣ 