Η “ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΗ” ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΝΕΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ, ΣΕ ΜΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ…

Tags

Ars & Vita

..πειραματισμός + τέχνη = έννοιες ταυτόσημες…

---

γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

συνεργάτης στήλης: Γιώργος Αγγελίδης

---

Πειραματική Σκηνή -1 Πλατφόρμα νέων δημιουργών: «Θέμα Εμφύλιος». Μετά από αρκετά χρόνια “απουσίας” από τα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης, η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου επανέρχεται δριμύτερη, διοργανώνοντας από 30/3 – 3/4 2016, Θεματικό Φεστιβάλ για τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, από την έναρξη του οποίου συμπληρώνονται φέτος 70 χρόνια.

Τι ήταν ο ελληνικός εμφύλιος και πώς έχει επηρεάσει τη χώρα μας μέχρι σήμερα; Τι μάθαμε, τι ξεπεράσαμε, ποιες θλιβερές εκφάνσεις του διαιωνίζονται στο χρόνο και ποια ίχνη του επανέρχονται στο προσκήνιο με βάση τη σημερινή πολιτική ένταση; Ποια διαλεκτική καλούμαστε να αναπτύξουμε στο θέατρο για να κατανοήσουμε αυτά τα γεγονότα και κατ’ επέκταση να μπορέσουμε να τα αποκωδικοποίησουμε με όσο το δυνατόν πιο σφαιρικό τρόπο; 

CIVIL²  της Στέλλας Χριστοδουλοπούλου 

Σαφέστατα, το φαινόμενο του εμφυλίου πολέμου δεν είναι μόνον ελληνική υπόθεση, αφού γνωρίζουμε πολύ καλά, σύμφωνα με τις υπάρχουσες ιστορικές πηγές αλλά και με βάση πρόσφατες εμφύλιες συρράξεις που ισοπέδωσαν ή απειλούν να ισοπεδώσουν γείτονες χώρες (…πρώην Γιουγκοσλαβία, πρώην Σοβιετική Ένωση κλπ…) ότι όλα τα κράτη ανά τον πλανήτη έχουν βιώσει σε κάποια περίοδο της ιστορίας τους έναν εμφύλιο σπαραγμό, που αποτελεί το χειρότερο είδος πολέμου (…αν μπορεί η φρίκη να χωριστεί σε υποκατηγορίες…). Όταν αδερφός στρέφεται κατά αδερφού, γείτονας κατά γείτονα, φίλος κατά φίλου, ο πόλεμος “προάγεται” από αποτρόπαια πράξη κατά της ζωής και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου σε πραγματικό όλεθρο. 

Εικόνες από έναν…”Εμφύλιο”

Η παρουσίαση των έντεκα συνολικά συμμετοχών στο προαναφερθέν Θεματικό Φεστιβάλ της Πειραματικής Σκηνής, έχει ξεκινήσει από χθες, με τις παραστάσεις: Ο κήπος με τα Κυπαρίσσια του Δημήτρη Θρασύβουλου, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Φραντζέσκου, Εξ απαλών ονύχων της ομάδας Opposite και την περφόρμανς Αναπαράσταση, της ομάδας Geopoetics, η οποία αποτελεί μία συλλογική περιπατητική εμπειρία στο κέντρο της πόλης, εκτελώντας μία γεωγραφική χαρτογράφηση των γεγονότων της 3ης Δεκεμβρίου 1944 (…η “Αναπαράσταση” θα ξεκινάει καθημερινά στις 18.00 έξω από το θέατρο ΡΕΞ…Το Σάββατο 2 και την Κυριακή 3 Απριλίου θα παρουσιάστει δύο φορές: στις 16.00 και στις 18.00, Μέγιστος Αριθμός θεατών: 15…). 

Κάθε μέρα, πλέον από τις 31 Μαρτίου μέχρι τις 3 Απριλίου θα παρουσιάζονται στο -1 της Πειραματικής (…στο REX της Πανεπιστημίου…) δύο παραστάσεις, μία στις 06:00 μ.μ. και μία στις 09:30 μ.μ. Η είσοδος για όλες τις παραστάσεις είναι ελεύθερη και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Ας δούμε όμως αναλυτικά τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα από σήμερα έως και τις 3 Απριλίου 2016:

Πέμπτη 31 Μαρτίου

Η Πανούκλα   Ώρα έναρξης: 18:00
του Γρηγόρη Λιακόπουλου

Δραματουργία : Κατερίνα Γιαννοπούλου, Γρηγόρης Λιακόπουλος
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Γιαννοπούλου
Σκηνικά-κοστούμια : Νίκη Ψυχογιού
Βοηθός σκηνοθέτη : Χριστίνα Μερτζανίδου

Ερμηνεύουν: Χριστίνα Γαρμπή, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, Ευθύμης Θέου, Γιώργος Κισσανδράκης, Έλενα Μεγγρέλη, Αργύρης Ξάφης, Μάριος Παναγιώτου, Βασίλης Σαφός, Μαρία Σκουλά

Τα Δεκεμβριανά και η Συμφωνία της Βάρκιζας συνομιλούν με το πολιορκημένο από Σοβιετικούς Βερολίνο, με την Αθήνα της κρίσης του 2015, την Αθήνα της εξέγερσης του 2008 και με τους πρόσφυγες στη Μεσόγειο.

A                 Ώρα έναρξης: 21:30

Βασισμένο στην Αντιγόνη του Ηλία Βενέζη και στην Αντιγόνη του Σοφοκλή

Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία : Στάθης Αθανασίου
Σκηνικά – Κοστούμια: Ερμίνα Αποστολάκη
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Ερμηνεύουν: Γιάννης Βογιατζής, Σεραφίτα Γρηγοριάδου

Μια γυναίκα εξαναγκάζεται να μείνει κάτω από το κρεμασμένο πτώμα του αδελφού της στη μέση ενός καμένου δάσους, μέχρι οι αρχές αποφασίσουν ότι τιμωρήθηκε αρκετά. 

Αναπαράσταση         Ώρα έναρξης: 18:00

Παρασκευή 1 Απριλίου        

Κατεβαίνει ο Καμουζάς στους Φούρνους  Ώρα έναρξης: 18:00
της Μαριλένας Παπαϊωάννου
            
Δραματουργική προσαρμογή: Μαρία Αιγινίτου, Μαρία Χατζηεμμανουήλ 
Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου 
Επιμέλεια σκηνικού χώρου – κοστουμιών: Ράνια Μπέλλου
Σύμβουλος φωτισμών: Ηλέκτρα Περσελή 
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου 
Μουσική: Σωτήρης Καστάνης 
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Χρονοπούλου 

Ερμηνεύουν: Τάσος Αντωνίου, Γιώργος Δάμπασης, Δημήτρης Δρόσος, Χρήστος Καπενής, Κλεοπάτρα Μάρκου 

«Ποιος έδινε δεκάρα για λογοτεχνία και ποίηση , όταν ο θάνατος κρεμόταν μαύρος πάνω απ’ τα κεφάλια τους; Κι όμως, θα ’θελε τόσο πολύ να τους πει πως καλά είναι τα Στεν, αλλά τα βιβλία ακόμη καλύτερα, μα δεν τα κατάφερε.» 

Για την Ελένη     Ώρα έναρξης: 21:30
Βασισμένο στο βιβλίο του Μάνου Ελευθερίου “Η γυναίκα που πέθανε δυο φορές”. (εκδ. Μεταίχμιο)

Κείμενο – σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης.
Σκηνικό: Γιάννης Αρβανίτης
 Κουστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Πούλιος

Ερμηνεύουν: Μαρία Κίτσου, Σπύρος Κυριαζόπουλος

Η Ηθοποιός επιστρέφει στο χώρο της. Αφηγείται το εμφύλιο κύτταρο του Θεάτρου, του τόπου της, του καιρού της. 

Αναπαράσταση         Ώρα έναρξης: 18:00

Σάββατο 2 Απριλίου        

Τόποι Μνήμης – Ανοιχτή πρόβα        Ώρα έναρξης: 17:30
Εταιρεία Θεάτρου Παίκτες

Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Μαρία Σάββα
Επιμέλεια Χώρου και Κοστουμιών: Άση Δημητρολοπούλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Δάφνη Χατήρα, Νόρα Τολίδου, Λουίζα Μιχαλακοπούλου

Ερμηνεύουν: Κωσταντίνος  Ελματζιόγλου, Βίκυ Καμπούρη, Κώστας Ξυκομηνός, Μαρία Σάββα, Έβρη Σωφρονιάδου, Άννα Χανιώτη, Γιώργος Ψυχογιός

Τα παιδιά-πρόσφυγες του Ελληνικού Εμφυλίου-προσωπικές αφηγήσεις –μαρτυρίες αποχωρισμού, εξορίας, οικογενειακής επανασύνδεσης. Βασισμένο σε προσωπικές μαρτυρίες και ιστορικά ντοκουμέντα από το βιβλίο « Παιδιά του Ελληνικού Εμφυλίου-Πρόσφυγες και Πολιτική της Μνήμης της Riki Van Boeschoten και Loring M.Danforth. (εκδ. Αλεξάνδρεια, Έτος έκδοσης: 2015)

CIVIL²            Ώρα έναρξης: 21:30

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Στέλλα Χριστοδουλοπούλου
Έρευνα – Δραματουργική επεξεργασία: Στέλλα Χριστοδουλοπούλου, Μαριάνθη Γραμματικού 
Σκηνογραφία: Αλέγια Παπαγεωργίου, Σεσίλια Τσελεπίδη
Κοστούμια – Φωτισμοί: Σεσίλια Τσελεπίδη 
Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Μανιάτης, Φώτης Σιώτας 
Σύμβουλος ιστορικών θεμάτων: Δημήτρης Μανιάτης
Φωτογραφίες: Αθηνά Λιάσκου
Γραφιστικά: Γιάννης Στύλος 
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Γραμματικού

Ερμηνεύουν: Φιντέλ Ταλαμπούκας, Βασιλική Τρουφάκου

Συμμετέχουν σε βίντεο: Τρύφωνας Καρατζάς, Ξανθούλα Φράγκου

Χρησιμοποιούνται μαρτυρίες και φωτογραφίες από το βιβλίο της Johanna Weber και κείμενα από το Αγρίμι του Ν.Βρεττάκου.

Το CIVIL² αποτελεί την δεύτερη εκδοχή μιας work in progress παράστασης που εξετάζει την Νεότερη Ελληνική Ιστορία και ειδικότερα την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου 1946-49. 

Αναπαράσταση         Ώρες έναρξης: 16:00, 18:00

Κυριακή 3 Απριλίου        

 ΙστορίεςΕμφυλίουΑγάπης            Ώρα έναρξης: 18:00

Κείμενο-Έρευνα-Σκηνοθεσία: Νατάσα Νταϊλιάνη
Δραματουργική επεξεργασία: Νατάσα Νταϊλιάνη, Βάσια Παρασκευοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βάσια Παρασκευοπούλου
Πρωτότυπη Μουσική: Πλάτωνας Τσαμαδός
Φωτισμοί: Ζαφείρης Επαμεινώνδας
Κοστούμια: Μάριος Ράμμος
Εικαστική εγκατάσταση: Γιώργος Μαραζιώτης
Ερμηνεύουν : Νατάσα Νταϊλιάνη, Ντέπυ Πάγκα, Βάσια Παρασκευοπούλου, Τάσος Ράπτης

Στο ηχητικό ντοκουμέντο ακούγονται οι Φώτιος και Παναγιώτα Βαβίτσα

Ευχαριστούμε την Ντίνα Σταματοπούλου για τη ματιά της. Επίσης τους Φίλιππο Βασιλείου, Μαρία Λιβανού, Μαρία Νταϊλιάνη, Αγγελική Φωτοπούλου και Θοδωρή Χίου

Μια ιστορία αγάπης ενός ζευγαριού ανταρτών που εκτυλίχθηκε στα βουνά της υπαίθρου κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου βασισμένη σε μαρτυρίες και ανέκδοτα ηχητικά ντοκουμέντα, ιδωμένη υπό το πρίσμα της εγγονής του ζευγαριού, η οποία, ερχόμενη σε επαφή με το κρίσιμο αυτό κομμάτι της ιστορίας, ζει μία αυτόνομη εμπειρία προσωπικής αναζήτησης.

Εμφύλιος, μια Ξένη Χώρα      Ώρα έναρξης: 22:00

Σύλληψη, έρευνα, δραματουργία, σκηνοθεσία:  Άρης Λάσκος, Κίτυ Παϊταζόγλου, Ελεάνα Στραβοδήμου
Σκηνικά – κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Επιμέλεια κίνησης: Χαρά Κότσαλη
Φωτισμοί: Σεσιλια Τσελεπίδη 
Ηχητικός σχεδιασμός: Παναγιώτης Μανουηλίδης

Βίντεο: Δημήτρης Αμπατζής, Μπάμπης Παπαδάκης, Κωνσταντίνος Καραμαγκιώλης

Ερμηνεύουν: Άρης Λάσκος, Κίτυ Παϊταζόγλου, Ελεάνα Στραβοδήμου
Συμμετέχουν: Βασιλική Σακκά, Ζωή Σιλλάτ, Δημήτρης Πλουμπίδης, Κωνσταντίνα Χρονοπούλου, Παύλος Κλαυδιανός, Γιώργος Κόκκινος, Νώντας και Αντώνης Μανδήλας, Παναγιώτης Ξεροβάσιλας, Μιχαέλα Σωτηριάδου και μαθητές της Α και Β Λυκείου.

 Μια μαρτυρία μιας Φανταστικής Επετείου του Εμφυλίου πολέμου.

Αναπαράσταση             Ώρες έναρξης: 16:00, 18:00

ΕΝΑ ΚΟΛΑΖ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ…

ΕΞΕΡΕΥΝΑ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ…

ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ…

ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ….

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ…

ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ…..

ΣΥΓΧΩΡΕΙ…

Η στήλη ARS & VITA έχει τη χαρά να προαναγγείλει πως θα βρεθεί την Παρασκευή 1 Απριλίου 2016, στην Πανεπιστήμιου και το -1 της Πειραματικής για να παρακολουθήσει τις παραστάσεις: Κατεβαίνει ο Καμουζάς στους Φούρνους της Μαριλένας Παπαϊωάννου, σε σκηνοθεσία Μαρίας Αιγινήτου και Για την Ελένη, που βασίζεται στο βιβλίο του σπουδαίου Μάνου Ελευθερίου “Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές (εκδ. Μεταίχμιο), σε κείμενο – σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη. 

Πριν όμως αποκτήσουμε ιδία άποψη για τις παραπάνω προτάσεις του Φεστιβάλ με θέμα τον ελληνικό εμφύλιο, που φέρουν την υπογραφή νέων μεν, αλλά ήδη γνωστών και καταξιωμένων δημιουργών, ζητήσαμε από τους συντελεστές των δύο παραστάσεων, να μοιραστούν με τους αναγνώστες της στήλης τις σκέψεις τους γύρω από το μείζον και δυστυχώς πάντα επίκαιρο θέμα του εμφυλίου και να μας δώσουν τη δική τους καλλιτεχνική – και ανθρώπινη – οπτική πάνω σ’αυτό. 

…στιγμιότυπο από τις πρόβες της παράστασης…

“Κατεβαίνει ο Καμουζάς…στους Φούρνους”…

…και το εξώφυλλο του βιβλίου Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές” του Μάνου Ελευθερίου στο οποίο είνια βασισμένη η παράσταση…

“Για την Ελένη”…με τη Μαρία Τσίμα στο ρόλο της Ελένης….

Ξεκινώντας από την παράσταση “Κατεβαίνει ο Καμουζάς στους Φούρνους”, που θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 1 Απριλίου, στις 18.00, η σκηνοθέτης Μαρία Αιγινίτου, ο ηθοποιός Χρήστος Καπενής και η κινησιολόγος Φαίδρα Σούτου διατυπώνουν τις δικές τους απόψεις γύρω από το θέμα του Φεστιβάλ, καταθέτοντας ο καθένας τη δική του, προσωπική, αλήθεια:

“Με αφορμή ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη τον Αύγουστο του 47′ γράφτηκε η νουβέλα της Μαριλένας Παπαιωάννου “Κατεβαίνει ο Καμουζας στους Φούρνους “. Μια αφήγηση για το πως παραμένει η ελπίδα ζωντανή σε καιρούς σκοτεινούς μέσω της συνέχισης της ιστορίας. Η παρηγοριά που μας προσφέρουν οι ιστορίες των ανθρώπων είναι πως η μοίρα όλων μας είναι κοινή”. ΜΑΡΙΑ ΑΙΓΙΝΗΤΟΥ

Η σκηνοθέτης Μαρία Αιγινήτου επί το έργον…

“Κατεβαίνει ο Καμουζάς στους Φούρνους…Αν είναι με τους άλλους, με εμάς, ποσώς με ενδιαφέρει” Σε έναν κόσμο και σε μία εποχή που διαρκώς και με φανατισμό ψάχνουμε αυτούς τους “άλλους” και τους “απέναντι” η παράσταση είναι εδώ για να αφηγηθεί πως το “εμείς” οδηγεί στην αγάπη, στην ανθρωπιά, στην ελπίδα”. ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΕΝΗΣ

Ο ηθοποιός Χρήστος Καπενής

“Κατεβαίνει ο Καμουζάς στους φούρνους. Μια ιστορία εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα. Μια ιστορία μέσα από την οποία αναδύεται η σκληρή πραγματικότητα του εμφυλίου. Η σκληρή ανθρώπινη πραγματικότητα. Οι ανάσες, τα σώματα, τα βλέμματα συνθέτουν το χρονικό μιας ιστορίας που αναδύεται μέσα από τους τοίχους μιας φυλακής. Είναι ελπιδοφόρο τουλάχιστον στις δύσκολες μέρες που διανύουμε να δίνεται βήμα σε νέους καλλιτέχνες και ιδιαίτερα από κρατικούς φορείς. Ας ελπίσουμε αυτή η κίνηση να είναι η αρχή για μια πειραματική σκηνή – εφαλτήριο νέων δημιουργιών και ιδεών, έτσι όπως της αρμόζει”. ΦΑΙΔΡΑ ΣΟΥΤΟΥ

Η κινησιολόγος Φαίδρα Σούτου σε στιγμιότυπο από τις αναγνώσεις του έργου “Κατεβαίνει ο Καμουζάς στους Φούρνους”…

Παραμένουμε στο -1 της Πειραματικής, καθώς την Παρασκευή 1/4, στις 21.30, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και την παράσταση Για την Ελένη, οπότε ας μεταφερθούμε (…εικονικά προς το παρόν…) στον άγνωστο κόσμο μίας γυναίκας που έζησε και πέθανε με πάθος, αλλά και τα όσα ενδιαφέροντα μοιράστηκε μαζί μας ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Μάνος Καρατζογιάννης που επέλεξε μία από τις πιο ταλαντούχες Ελληνίδες ηθοποιούς της γενιάς της – τη Μαρία Κίτσου – για να υποδυθεί την Ελένη (…Παπαδάκη…) και τον εξίσου ταλαντούχο Σπύρο Κυριαζόπουλο για να ερμηνεύσει τον εκτελεστή της. Αναλυτικότερα:

“Kαι με το μίσος περνάει ο καιρός. Και με το μίσος γεννιέται η παραφροσύνη και μένουνε μισοί οι λαοί και οι άνθρωποι. Το θεματικό φεστιβάλ του Eθνικού Θεάτρου για τον εμφύλιο πόλεμο έρχεται όχι για να μας διχάσει αλλά για να μας ενώσει σε έναν κοινό τόπο, σε μια τουλάχιστον κοινή πεποίθηση όσο οι ιδεολογίες και τα συστήματα γύρω μας καταρρέουν. Αυτόν τον τόπο αναζήτησα στην περίπτωση της Ελένης Παπαδάκη, η ιστορία της οποίας ζωντανεύει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή – μετά την πρόταση μου στην Πειραματική σκηνή – με τη Μαρία Κίτσου στο ρόλο της ηθοποιού και τον Σπύρο Κυριαζόπουλο σε εκείνον του εκτελεστή της. Άλλωστε, στη σκηνή δικαιώνονται πρόσωπα αδικαίωτα… Έτσι, η τραγική ηθοποιός – «θύμα με ονοματεπώνυμο» στα δεκεμβριανά – επιστρέφει στο χώρο της, στο Εθνικό Θέατρο, έστω για μια βραδιά για να αφηγηθεί το εμφύλιο κύτταρο του θεάτρου, του τόπου, του καιρού της. Έχουν ειπωθεί πολλά, όλα στα σκοτεινά, εκεί όπου «προχωρούσαν και οι ήρωες», που έσωσε η Παπαδάκη από το εκτελεστικό απόσπασμα λίγο πριν εκτελεστεί και η ίδια. Ένα όμως είναι το σίγουρο: η Παπαδάκη δεν ήταν ο μέσος όρος. Θεατρίνα, ανύπαντρη, με αμφιλεγόμενη προσωπική ζωή, καπνίστρια, οδηγός αυτοκινήτου, μεγαλοαστή, ιδιαιτέρως καλλιεργημένη μα πάνω από όλα μια σκηνική ιδιοφυία, όπως οι ίδιοι οι κριτικοί του θεάτρου μαρτυρούν. Η προσωπική της ετερότητα συναντά τη δημόσια εμφύλια περίοδο της χώρας και κάπου εκεί γράφεται ίσως η πιο μελανή ιστορία το θεάτρου μας. Πόσο ανεκτικοί είμαστε στο διαφορετικό, στο οποιοδήποτε ξένο όταν οι συνθήκες γύρω μας στενεύουν; Πως καταλαβαίνουμε τα δραματικά πρόσωπα και όχι τα ίδια τα βιολογικά πρόσωπα που τα γεννάνε; Τα μέσα και τα εργαλεία αλλάζουν, αλλά το θέμα και στα τρία ολότελα διαφορετικά έργα που καταπιάστηκα την τελευταία διετία (Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα; Σ’ εσάς που με ακούτε και Για την Ελένη) είναι το ίδιο: η ετερότητα και ο σεβασμός στο διαφορετικό. Με τον ιστορικό νου του Μάνου Ελευθερίου, αφοσιωμένου συλλέκτη της προσωπικής ιστορίας της Παπαδάκη και με την παραπάνω καλλιτεχνική ανησυχία το πρόσωπο επιστρέφει στο χώρο του. Ίσως η παραφροσύνη του καιρού της γίνει το μέσο για να αρθρωθεί ολοκάθαρα το σημερινό αίτημα: μόνο μέσα από το σεβασμό στην προσωπική ιστορία του άλλου και όχι από συνήθη επαναστατικά τσιτάτα, ενδέχεται να έρθει η δημοκρατία που όλοι ονειρευόμαστε”. ΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗΣ 

O ηθοποιός και σκηνοθέτης Μάνος Καρατζογιάννης

Ολοκληρώνοντας το σημερινό αφιέρωμα της στήλης ARS & VITA στην Πλατφόρμα Νέων Δημιουργών και το Φεστιβάλ με θέμα τον ελληνικό Εμφύλιο της επανακάμπτουσας Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού και χωρίς να έχουμε την πρόθεση να παρακινήσουμε ή ακόμα χειρότερα να υποκινήσουμε κανέναν να παρακολουθήσει κάτι μόνο και μόνο επειδή το προτείνει ο τάδε ή ο δείνα πολιτιστικός συντάκτης (…η παρούσα δεν εξαιρείται…) θα στηρίξουμε με όποιον τρόπο μπορούμε την υπεράνθρωπη – και σταθερή – προσπάθεια που κάνουν εδώ και πάρα πολύ καιρό, νέοι και παλαιότεροι δημιουργοί, για να συνεχίσουν να υπάρχουν καλλιτεχνικά, να καταφέρουν να εισακουστούν, να μοιραστούν το όραμα τους και εντέλει να φτάσει η δουλειά τους σε ένα, όσο το δυνατόν, ευρύτερο κοινό. Κι ο καθένας ας πράξει κατά βούληση…και κυρίως…κατά συνείδηση… 

---

 

Τοποθεσία: Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου, Πανεπιστημίου 48, Αθήνα

Ημερομηνία: 30 Μαρτίου έως 3 Απριλίου 2016

Τιμές εισιτηρίων: Είσοδος για όλες τις παραστάσεις θα είναι ελεύθερη για το κοινό. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας

Προμηθευτείτε δελτίο εισόδου από τα ταμεία του REX (Πανεπιστημίου 48) ή του κτηρίου ΤΣΙΛΛΕΡ (Αγ.Κωνσταντίνου 22).

Πληροφορίες: www.n-t.gr

 

 

 

Ο κόσμος …με τον ISIS( Α! Μέρος)

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Πριν λίγες μόνο μέρες γίναμε μάρτυρες ενός ακόμα μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων στην καρδιά της Ευρώπης, που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο αρκετών αθώων ανθρώπων και τον τραυματισμό ακόμα περισσότερων. Μετά από μόλις λίγα εικοσιτετράωρα στο Ιράκ και στο Πακιστάν νέες επιθέσεις αυτοκτονίας κόστισαν ζωές. Στη μια περίπτωση σε ένα αθλητικό γεγονός και στη δεύτερη σε μια παιδική χαρά, όπου σκοτώθηκαν γυναίκες και παιδιά. Κοινό γνώρισμα όλων των παραπάνω ο θρησκευτικός φανατισμός. που τροφοδοτείται από την ρητορική μίσους του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού κράτους. Ο άνθρωπος που έχει αποφασίσει ο ίδιος να θυσιαστεί και να σπείρει τον τρόμο και τον θάνατο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από καμία στρατιωτική ή αστυνομική δύναμη. Επομένως το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά στον πυρήνα του και όχι αποσπασματικά. Επιβάλλεται ο λεγόμενος δυτικός κόσμος, να καταλάβει τι είναι αυτό που οπλίζει το χέρι ενός, κατά βάση, νέου ανθρώπου και τον οδηγεί στο να γίνει ο ίδιος βόμβα και να πάρει μαζί του αθώους πολίτες ανεξαρτήτως χρώματος, καταγωγής και θρησκείας. Να αναζητήσουν οι ηγέτες του σύγχρονου αναπτυσσόμενου κόσμου τα λάθη της ασκούμενης πολιτικής τους στην Μέση, και όχι μόνο, Ανατολή.

φωτογραφία αρχείου

Τι σημαίνει όμως χαλιφάτο; Ποια η έννοια της λέξης τζιχαντιστής; Ποια η ισχύ τους; Πως κατάφεραν και γιγαντώθηκαν μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα; Υπάρχουν ευθύνες της Αμερικής και των Ευρωπαίων συμμάχων τους για την διαμορφωθείσα κατάσταση; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα είναι φυσικό να γεννιούνται στους απλούς πολίτες των χωρών που βιώνουν στο έδαφος τους τις τραγικές συνέπειες ενός πολέμου χωρίς λογική. Πάμε να τα δούμε σιγά – σιγά. Η ανακήρυξη του χαλιφάτου μόνο τυχαία δεν έγινε από τους τζιχαντιστές. Η έννοια του χαλιφάτου μπορεί για τη Δύση να μην σημαίνει πολλά, είναι όμως εξαιρετικής σημασίας από ιδεολογική και θεολογική πλευρά Ιστορικά σημαίνει κεντρική διακυβέρνηση του Ισλάμ από τον διάδοχο του Μωάμεθ. Αυτό σημαίνει, ότι στέλνεται ένα ξεκάθαρο μήνυμα στον ισλαμικό κόσμο για το ποιος θεωρείται khalifa του Προφήτη στην σημερινή εποχή. Οι νόμοι σε ένα χαλιφάτο ορίζονται αποκλειστικά από την ισλαμική ηθική. Χαλιφάτο έχει να υπάρξει, ιστορικά, από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και έπαψε να υφίσταται από το 1923 χρονιά της εγκαθίδρυσης της Τούρκικης Δημοκρατίας. 

“Τζιχάντ” σημαίνει αγώνας, πάλη. Πρόκειται για αραβική λέξη η οποία όταν συνοδεύεται από από την φράση ” φι σαμπίλ Αλλά ” αποκτά ιδιαίτερο νόημα και τον αγώνα για τον Θεό. Η Τζιχάντ, ως θρησκευτικό καθήκον, θεωρείται πως ενισχύει την πίστη και αποτελεί ανάλογο της αφοσίωσης ενός μοναχού στον Χριστιανισμό. “Τζιχαντιστής” επομένως είναι αυτός ο οποίος διεξάγει τον ιερό αγώνα. Σε ότι έχει να κάνει με την ισχύ τους, θα πρέπει να κατανοήσουμε τα εξής. Δεν πρόκειται για μια ομάδα απλών ψυχοπαθών που σκοπό έχουν να αιματοκυλίσουν τον κόσμο. Πρόκειται σαφέστατα για μια καλά οργανωμένη στρατιωτική οργάνωση με θρησκευτικό υπόβαθρο, εκπαιδευμένους πολεμιστές ταγμένους σε έναν ιερό, κατ΄αυτούς πόλεμο, και ηγέτες που γνωρίζουν άριστα πως να επιδρούν στην εύθραυστη ψυχολογία των μουσουλμανικών πληθυσμών, ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου. Το χάος που επικράτησε σε Συρία και Ιράκ βοήθησε το ISIS να γιγαντωθεί. Το λαθρεμπόριο πετρελαίου, ειδικά μετά την κατάληψη της Μουσούλης, αποδίδει στους τζιχαντιστές ιλιγγιώδη κέρδη καθημερινά. Υπολογίζεται πως σε ημερήσια βάση τα κέρδη του Χαλιφάτου ξεπερνούν τα 2 με 2,5 εκατομμύρια δολάρια. Αν συνυπολογίσει κανείς και τα έσοδα από τις παράνομες πωλήσεις αρχαιοτήτων σε ιδιώτες και τις απαγωγές φυσικών προσώπων τα συνολικά έσοδά του φθάνουν, ή και ξεπερνούν, το 1,5 δισεκατομμύρια δολάρια. Κάπως έτσι έχει μετατραπεί στην πιο πλούσια τρομοκρατική οργάνωση του κόσμου. 

φωτογραφία αρχείου

   

Η Δύση, ακόμα και σε επίπεδο ηγετών, δείχνει ανίκανη να κατανοήσει το πως μπορούν και προσεγγίζουν νέους μουσουλμάνους από όλο τον κόσμο και από που πηγάζει τόσο μίσος για τον δυτικό τρόπο ζωής. Δεν μπορούν να καταλάβουν τη δίψα για εκδίκηση και γιατί άνθρωποι μεγαλωμένοι στις σύγχρονες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις γίνονται ευχαρίστως όπλα στα χέρια των φανατικών. Η αλήθεια όμως είναι, ότι γνωρίζουν το γιατί και ας κάνουν πως κωφεύουν. Η απροκάλυπτη, εδώ και χρόνια, επέμβαση στρατιωτικά και πολιτικά στις χώρες του ισλαμικού τόξου έχει δημιουργήσει πληγές που δύσκολα κλείνουν. Η λύση στο πρόβλημα είναι απλή αλλά ταυτόχρονα και πολύ δύσκολα εφαρμόσιμη. Πρέπει να αποκοπεί ο ISIS από τις πηγές πλουτισμού του. Χωρίς έσοδα δεν μπορείς να συντηρήσεις 50.000 και πλέον μαχητές. Γιατί καλή η επίφαση της όποιας πίστης αλλά κατά βάση είναι μια τρομοκρατική οργάνωση γεμάτη μισθοφόρους που στόχο τους έχουν το κέρδος. Τα υπόλοιπα την επόμενη εβδομάδα…

φωτογραφία αρχείου

Οιδιπόδεια εξομολόγηση, Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Tags

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Photo by: artsfon.com

Do you know how pale & wanton thrillful

comes death on strange hour

unannounced, unplanned for

like a scaring over-friendly quest you’ve

brought to bed

Death makes angels of us all

& gives us wings

where we had shoulders

smooth as raven’s claws

James D. Morrison, An American Prayer

 

Υπάρχει ένα παλούκι στη χοντρή, μαύρη σου καρδιά

Και οι χωρικοί ποτέ δεν σε συμπάθησαν.

Χορεύουν και σε τσαλαπατάνε.

Πάντα ήξεραν ότι ήσουν εσύ.

Πατερούλη, Πατερούλη, κάθαρμα. Σε ξεπέρασα.

Σύλβια Πλαθ, Πατερούλη

Μετάφραση: Γιάννης Αντιόχου

 

 

Μπαμπάκα

κοίτα στο τραπέζι το ψαλίδι

μια φλέβα θανάτου

χαϊδεύει το βιβλίο

που μου χάρισες

όταν μπήκα

στα δεκατέσσερα

 

δεν υπάρχει γυρισμός

 

τα χόρτα

φράξαν τον δρόμο

της ενηλικίωσης

η αρρώστια

χορεύει rock n’ roll

στο κεφάλι μου

δε μπορώ να σκεφτώ

δε μπορώ να σας σκεφτώ

η λογική έχει λυγίσει

κάτω από το βάρος

των ενοχών.

 

Μπαμπάκα μου

είσαι κι εσύ ένας

από τους δαίμονές μου

 

κάθε βράδυ

κάθε βράδυ

πεθαίνω κι ανασταίνομαι

μέσα στο flashback

στο flashback

των παιδικών χρόνων

πληγές γραμμένες

στην μήτρα της Εκάτης

παιδί κι εγώ

των καταραμένων τρόπων.

 

Μπαμπάκα

πατερούλη μου

γλυκέ μου άγνωστε

είμαι το δικό σου

όλο δικό σου

πτώμα

πάρε με στα χέρια σου

σαν τη σταγόνα του δάσους

ίσως αύριο

όλα να’ χουν χαθεί.

 

Πατερούλη μου

στο παιχνίδι του θανάτου

απόψε αφιερώνω

την τελευταία σφραγίδα

 

το ψαλίδι

το δισκοπότηρο

η απόλυτη ελευθερία(!)

 

μην αφήσεις τη θλίψη

να αλλοιώσει

τα χρώματα των επίμονων

στιγμών.

 

Θέλω να γίνω ο άνεμος.

Θέλω να γίνω η δροσιά

και η γαλήνη σου.

Αγάπη- η βυθοκόρος

θάλασσα

που φοβήθηκες.

 

Μπαμπάκα μου.

Τώρα μπορώ.

Τώρα το τέλος.

Η αποσύνθεση του

πόνου.

 

Μακάρι να μπορούσες

κι εσύ να το βαφτίσεις

 

ευτυχία.

Η ΣΟΦΙΑ ΦΙΛΙΠΠΙΔΟΥ ΜΑΣ ΕΒΑΛΕ “ΚΑΡΦΙΤΣΕΣ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ” & ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ…

Tags

Ars & Vita

---

γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

συνεργάτης στήλης: Γιώργος Αγγελίδης

---

Η παράσταση “ΚΑΡΦΙΤΣΕΣ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ”, σε σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου ολοκλήρωσε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε τον “κύκλο” της στο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ, αλλά ο καλλιτεχνικός της απόηχος παραμένει ακόμη βαθιά χαραγμένος στο υποσυνείδητο μας.

Η στήλη ARS & VITA πρόλαβε – ευτυχώς – να παρακολουθήσει το Σάββατο 19 Μαρτίου 2016, την προτελευταία παράσταση, απολαμβάνοντας την αίσθηση “σκοτεινού” παραμυθιού, που αποτυπώθηκε τόσο έντεχνα σκηνοθετικά. Η γνωστή ηθοποιός συνεργάστηκε για δεύτερη φορά με την Εταιρεία Θεάτρου Συν Επί του Άκι Βλουτή και το ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ, για να συστήσει με το δικό της τρόπο στο αθηναϊκό κοινό δύο σουρεαλιστικά μονόπρακτα της δημοσιογράφου και συγγραφέα Ρούλας Γεωγακοπούλου, (μ)πλεγμένα σαν ένα και με κοινό τίτλο “ΚΑΡΦΙΤΣΕΣ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ”.

Ο Χάρης Αττώνης ως αδημονούσα Πελάτισσα αντιμέτωπος με τον Πάνο Παπαδόπουλο / Πωλήτρια

Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα δύο “παράλογα” ρεαλιστικά μονόπρακτα της Ρούλας Γεωργακοπούλου –“Διανυκτερεύον” & “Προσπερίνα” – σύμφωνα πάντα και με την σκηνοθετική απόδοση των έργων από τη Σοφία Φιλιππίδου, είναι μία γυναίκα που στο μεν πρώτο αναζητά απεγνωσμένα και εν τω μέσω της νυκτός το κατάλληλο ρούχο, για να καλύψει τη “γύμνια” της, ενώ στο δεύτερο έχοντας πια “ετεροκαθοριστεί” ενδυματολογικά και επί της ουσίας, αφήνεται στην αβάσταχτη ελαφρότητα δύο φημισμένων έργων τέχνης που αποκτούν ξαφνικά ανθρώπινη οντότητα και φιλονικούν για να κερδίσουν την εύνοια της, αλλά και την ευκαιρία μιας “βιογραφίας” δια χειρός της ιδιοκτήτριας τους.

Η “Proserpine” του Dante Gabriel Rossetti εναντίον του…

“Ναύτη” του Τσαρούχη…

Εισβάλλοντας σε μία διανυκτερεύουσα μπουτίκ (…με τα ρούχα να λειτουργούν συμβολικά ως “φάρμακα”…της ψυχής;…) αδημονούσα να εξυπηρετηθεί, η φουριόζα και απαιτητική Πελάτισσα / Χάρης Αττώνης συναντά την άκαμπτη και “αλλόκοτα” τυπική Πωλήτρια / Πάνος Παπαδόπουλος. Μεταξύ των δύο γυναικών γεννιέται μία παράξενη σχέση έλξης – απώθησης, καθώς πασχίζουν η κάθεμια από τη δική της πλευρά (…και με τα δικά της όπλα…) να υπερισχύσει της άλλης, σε ένα παιχνίδι εκ των προτέρων προσημειωμένο. Ανάμεσα τους, παρεμβάλλεται σαν πλάσμα βγαλμένο από τα παραμύθια που μάθαμε να αγαπάμε (..κι ας μας φόβιζαν και λίγο…) από την παιδική μας ηλικία και μεγαλώνοντας τα βρήκαμε μπροστά μας, εντελώς σημειολογικά, η Σοφία Φιλιππίδου πιο ανάλαφρη, πιο αέρινη, πιο “διάφανη”από ποτέ…

Η ηθοποιός και σκηνοθέτης Σοφία Φιλιππίδου δημιούργησε μια οπτικοακουστική φαντασμαγορία

Βασιζόμενη στην προαναφερόμενη δραματουργική συνθήκη, η δημοφιλής ηθοποιός ανέθεσε τους δύο αντιθετικούς-αλληλοσυμπληρωματικούς ρόλους των δύο γυναικών του πρώτου μονόπρακτου σε δύο πολύ ταλαντούχους νέους ηθοποιούς – τον Χάρη Αττώνη και τον Πάνο Παπαδόπουλου – θέλοντας μέσα από αυτήν την συμβολική πράξη – σκηνοθετικό εύρημα να καταργήσει τα όρια του φύλου (…και όχι μόνο…) και να μιλήσει για αυτά που αισθάνονται, αποζητούν, φοβούνται, επιθυμούν, ελπίζουν και ονειρεύονται οι άνθρωποι άχρονα, άφυλα και χωρίς άλλου είδους “επιθετικούς” προσδιορισμούς. Σε αυτήν την κωμικοτραγική, σουρεάλ πραγματικότητα, που δεν διαφέρει και πολύ από τη δική μας καθημερινότητα, ακόμη και αυτά τα έργα τέχνης διεκδικούν – με κάθε τρόπο –  την επαπειλούμενη υστεροφημία τους. 

Η Σοφία Φιλιππίδου “ψυχαναλύει” τον Πάνο Παπαδόπουλο

Στη δεύτερη πράξη αυτής της “αιχμηρής” κωμωδίας που φλερτάρει απροκάλυπτα με το “παράλογο” ο μόνος που μένει σταθερός στο ρόλο του είναι ο Χάρης Αττώνης, ο οποίος υποδύεται την πελάτισσα  που νωρίτερα αναζητούσε το 100% τέλειο φουστάνι για εκείνη (…παραφράζοντας τον τίτλο της υπέροχης παράστασης “Όταν είδα το 100% τέλειο κορίτσι για μένα” σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη και βασισμένη στο ομώνυμο δίηγημα το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι “Ο ελέφαντας εξαφανίζεται” …) να απολαμβάνει την ηρεμία (;) του φιλότεχνου σπιτιού της, όταν άξαφνα οι πίνακες ζωγραφικής που κοσμούν τους τοίχους του διαμερίσματος επαναστατούν, διεκδικώντας μία θέση στην καρδιά της και την… ιστορία…

Η “Προσπερίνα” / Σοφία Φιλιππίδου και ο “Ναύτης” / Πάνος Παπαδόπουλος αναμετρήθηκαν μέχρις εσχάτων, χαρίζοντας στους θεατές μέσα από την ιλαρή τραγικότητα της σύγκρουσής τους ένα “γλυκόπικρο” γέλιο, με την Προσπερίνα να υπερισχύει στα σημεία εξολοθρεύοντας με τη βοήθεια της οικοδέσποινας τον αντίπαλο της. Ο “Ναύτης” του Γιάννη Τσαρούχη είναι νεκρός! Και μαζί του…τα όνειρα και οι προσδοκίες μίας ολόκληρης γενιάς…

Σε έναν κόσμο που σκοτώνει τα έργα τέχνης…κανείς δεν μπορεί να είναι ο νικητής…

Είναι πραγματικά πολύ ελπιδοφόρο και σίγουρα άξιο λόγου, να παρακολουθεί κανείς την σκηνική σύμπραξη μίας καταξιωμένης ηθοποιού, όπως είναι η Σοφία Φιλιππίδου, με ταλαντούχους καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς, μη μπορώντας να εντοπίσει καμία διαφορά ανάμεσα στις δύο “σχολές”, γιατί πολύ απλά η ανάγκη για δημιουργία που αρχικά τους ένωσε, αποδείχθηκε πολύ πιο δυνατή από οποιαδήποτε κοινωνικά κλισέ, παιχνίδια εξουσίας και λοιπά…κομπλεξιλίκια…

Παράλληλα, είναι πάντα ευχάριστο να αναδεικνύονται θεατρικά έργα αξιόλογων Ελλήνων λογοτεχνών/θεατρικών συγγραφέων – μία τέτοια περίπτωση είναι και η Ρούλα Γεωργακοπούλου – ειδικά όταν αφορούν ένα είδος όπως το “παράλογο”, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις κρύβει μέσα του μία…τετράγωνη λογική…και τολμάει να στηλιτεύσει όλα αυτά που δεν μπορούν να ειπωθούν face to face…γιατί πονούν σαν “καρφίτσες στα γόνατα” και στην ψυχή…

Στιγμές από ένα ταξίδι…

στη λογική….

του παραλόγου…

---

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Σοφία Φιλιππίδου
Σκηνικά: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Κοστούμια: Χριστίνα Σκαρπέλη
Φωτισμοί: Πέτρος Γκορίτσας
Μουσική: Ξανθή Γεωργακοπούλου-Ντάβου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δανάη Γκουτκίδου
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης

Ερμηνεύουν: Χάρης Αττώνης, Πάνος Παπαδόπουλος, Σοφία Φιλιππίδου

BACKSTAGE PHOTOS

Από αριστερά: Χρήστος Σούτος/δημοσιογράφος παρουσιαστής ραδιοφωνικής εκπομπής ΚΑΛΛΙΠΟΛΙΣ, Λίλα Παπαπάσχου/Αρχισυντάκτρια ΑΛΛΙΩΣ-παρουσιάστρια ραδιοφωνικής εκπομπής “ΚΑΛΛΙΠΟΛΙΣ”, Πάνος Παπαδόπουλος, Σοφία Φιλιππίδου & Χάρης Αττώνης

Από αριστερά: στην παρέα μας προστίθεται ο συγγραφέας & αρχισυντάκτης-παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής “ΚΑ.ΛΛΙΠΟΛΙΣ”, Γιώργος Αγγελίδης…

 

 

 

 

 

[Λένι Ρίφενσταλ, η γυναίκα πίσω από το Χίτλερ], Βασίλης Σκαρμούτσος

Tags

Σεκάνς

Η Λένι Ρίφενσταλ γεννημένη στις 22 Αυγούστου του 1902 σε εργατικό προάστιο του Βερολίνου , έμεινε στην ιστορία ως η σκηνοθέτης που δημιούργησε τις πιο σημαντικές ταινίας προπαγάνδας πίσω από το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ, και που ο δημοσιογράφος της εποχής Γουόλτερ Γουίντσελ την είχε αποκαλέσει «νόστιμη σαν σβάντικα». Από μικρή ηλικία η μητέρα της την ώθηση να ασχοληθεί με το χορό, ήταν όμως η γνωριμία της με τον σκηνοθέτη Φανκ, που την ώθησε αρχικά στη ενασχόληση της με την υποκριτική. Η Ρίφενσταλ πήρε μέρος σε ταινίες του Φανκ και ήταν αυτός που της έμαθε να σκηνοθετεί. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της έρχεται το 1932 με τη ταινία «Γαλάζιο φως» , ένας ύμνος πάνω στην άρια σωματική διάπλαση και η ταινία που προκάλεσε το ενδιαφέρον του Φύρερ ώστε να της ζητήσει να φτιάχνει τις ταινίες του ναζιστικού καθεστώτος. Σε αυτό το σημείο είναι που η πορεία της Ρίφενσταλ θα αλλάξει, που το όνομα της θα συνδεθεί με το ναζισμό και θα μείνει στη ιστορία. Η κινηματογράφηση του συνεδρίου του ναζιστικού κόμματος το 1934 θα έχει ως αποτέλεσμα το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ «Ο θρίαμβος της θέλησης» (1935). Ένα ντοκιμαντέρ- προπαγάνδα για τον Χίτλερ και το ναζισμό, μία ταινία που είναι γυρισμένη με άριστο τρόπο, ώστε να θαυμάζεται από κινηματογραφιστές, και ένας ύμνος στο ναζισμό, ώστε να αποτελεί σημείο αναφοράς μέχρι και σήμερα από ακροδεξιές οργανώσεις. Η κινηματογράφηση των Ολυμπιακών αγώνων του 1936 θα έχει ως αποτέλεσμα την ταινία «Ολύμπια» (1938), ένας ακόμη ύμνος στο ναζιστικό καθεστώς και την άρια φυλή , λίγο πριν το ξέσπασμα του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Η «γλύκα του Χίτλερ» , όπως την αποκαλούσαν, ταξίδεψε μέχρι την Αμερική για να προωθήσει την ταινία.

Ένα άλλο κομμάτι που έχει ενδιαφέρον σχετικά με την Ρίφενσταλ ήταν οι προσωπικές της σχέσεις με Γ’ Ράιχ. Δεν είναι σίγουρο ότι είχε ολοκληρωμένες ερωτικές σχέσεις με τον Χίτλερ, αλλά ο ίδιος ήταν μεγάλος θαυμαστής της. Ανάμεσα στα μέλη το Γ’ Ράιχ ήταν γνωστές οι ερωτικές της σχέσεις με πολλές ηγετικές μορφές, όχι όμως με τον Γκέμπελς , τον οποίο τον αποκαλούσε σακάτη και την ενοχλούσαν οι σεξουαλικές του προτάσεις. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα του άξονα, η Ρίφενσταλ δικάστηκε για εγκλήματα πολέμου, και το όνομα της έγινε ταμπού στο κινηματογραφικό κόσμο. Αδυνατώντας να βρει δουλειά , η Ρίφενσταλ στράφηκε στη φωτογραφία, είτε βγάζοντας φωτογραφίες από φυλές της Αφρικής , είτε να κάνοντας υποθαλάσσιες λήψεις. Η τελευταία της ταινία , εκείνης της εποχής, ήταν «Οι κάτω χώρες» (1954), για πολλούς η κινηματογραφική της απόρριψη στο ναζιστικό καθεστώς. Με το πέρασμα του χρόνου, η φήμη της Ρίφενσταλ αποκαταστάθηκε, αναγνωρίστηκε ως σημαντική σκηνοθέτης, ενώ έγινε και προσπάθεια να αποσυνδεθεί το όνομα της από τα εγκλήματα του ναζισμού. Η ιστορία της Ρίφενσταλ αποτελεί παράδειγμα σχετικά με το ερώτημα αν ένας καλλιτέχνης πρέπει να κρίνεται μόνο από το έργο ή σε συνδυασμό με τις πολιτικές του πεποιθήσεις, τη ζωή του και άλλους παράγοντες.

Η Ρίφενσταλ συνέχισε τη ζωή της διαφορετικά, μάλιστα η ζωή της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και επικίνδυνη. Το 1973 είπε ψέματα για την ηλικία της, για να αποκτήσει άδεια δύτη με σκοπό να κινηματογραφήσει την υδρόβια ζωή στον Ειρηνικό, όπου ήρθε αντιμέτωπη με έναν καρχαρία. Το 2000 , στα 97 της, το ελικόπτερο της συνετρίβει, σε ταξίδι της στο εμπόλεμο Σουδάν. Το γεγονός αυτό δεν εμπόδισε την Ρίφενσταλ να ολοκληρώσει την τελευταία της ταινία, η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 2002 με το τίτλο «Υποθαλάσσιες εντυπώσεις», 48 χρόνια μετά την τελευταία της ταινία και κάνοντας την Ρίφενσταλ το γηραιότερο άνθρωπο που σκηνοθέτησε ντοκιμαντέρ, στα 99 της χρόνια. Δημιουργώντας έτσι έναν επίλογο σε μία πολυτάραχη και αμφιλεγόμενη ζωή λίγο πριν το θάνατο της στα 101.

“ΜπΑΤσος” του Felix Estaire, στον Πολυχώρο VAULT – Εκεί που η βία είναι “τυφλή” & το καθήκον φλερτάρει επικίνδυνα με το “έγκλημα”…

Tags

Ars & Vita

Ο Μπάμπης Χατζηδάκης ως υποδειγματικός “ΜπΑΤσος” και…πατέρας;

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

συνεργάτης στήλης: Γιώργος Αγγελίδης

---

…Το “μπάτσος” (από το τουρκικό baç > αστυνόμος, φοροεισπράκτορας) πάντα με υποτιμητική σημασία, αρχικά, δήλωνε τον τούρκο φοροεισπράκτορα, που έπαιρνε αυθαίρετα και δια της βίας χαράτσια από τους υπηκόους…

---

Ξανά στον Πολυχώρο Vault…σε άλλο mood αυτήν τη φορά. Πιο σκοτεινό; Μάλλον. Η βία άλλωστε εμπεριέχει πολύ και πυκνό σκοτάδι, μεταφορικά και στην συγκεκριμένη περίπτωση και κυριολεκτικά…Στην παράσταση “ΜπΑΤσος” που είναι βασισμένη στο ομώνυμο έργο (…μετάφραση Κατερίνα Χριστοδούλου…) του Felix Estaire και τελεί υπό την Αιγίδα του Ινστιτούτου Θερβάντες, όλα είναι ρευστά. Ψυχολογικά όρια, κοινωνικά πρέπει, ιδεολογίες, εξουσίες, κοσμοθεωρίες και φυσικά οι ανθρώπινες σχέσεις…κυρίως αυτές…

Ο Ισπανός συγγραφέας Felix Estaire

Το έργο του Ισπανού Félix Estaire, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο θέατρο VAULT, για να θίξει – μεταξύ άλλων –  το θέμα του φαύλου κύκλου της βίας και των οδυνηρών συνεπειών της μέσα από τη σύγκρουση ενός πατέρα, αστυνομικού των ΜΑΤ, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια του την κόρη, εν μέσω μίας διαδήλωσης από τις πολλές που συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά στη χώρα μας. Πώς θα αντιδράσει; Τι θα επακολουθήσει; Ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της στιγμιαίας συνάντησης στις ζωές και των δύο και ποιες θεωρίες της ζωής του θα ανατραπούν;

Με βάση τον προαναφερόμενο δραματουργικό καμβά η σκηνοθέτης Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, έπλασε τη δική της θεατρική εκδοχή, ενός έργου απόλυτα σημερινού, τραγικά επίκαιρου και σαφώς…αντισυστημικού…έτσι όπως τουλάχιστον μάθαμε να ορίζουμε εννοιολογικά το “σύστημα”, βάζοντας του μπροστά το αρνητικό πρόσημο του συμβιβασμού, της άνευ όρων υποταγής στον καταναλωτισμό και ως εκ τούτου της υποδούλωσης σε νόμους που αντιτίθενται πολλές φορές της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Ένας πατέρας και μία κόρη υπηρετούν με τον τρόπο τους το ίδιο σαθρό, παράλογο και αναίτια(;) βίαιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, από διαφορετικό “πόστο” ο καθένας, φαινομενικά εκ διαμέτρου αντίθετο, το οποίο όμως αν κάποιος κοιτάξει λίγο βαθύτερα θα παρατηρήσει πως είναι ακριβώς το ίδιο…(…ή έστω στο περίπου…). Το “σύστημα” – η αόρατη αυτή απειλή – εντέλει έχει τον τρόπο του να σε καταπίνει και μάλιστα αμάσητο, είτε το υπηρετείς, είτε του αντιτίθεσαι. 

Η σκηνοθέτης της παράστασης Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Η έμπειρη, διεισδυτική και οξυδερκής σκηνοθετική ματιά της γνωστής δημιουργού, οδήγησε σε ένα σκηνικό αποτέλεσμα που στην ουσία “παντρεύει”με επιτυχία το θέατρο με τον κινηματογράφο, χωρίς να απειλείται η αυτονομία κανενός από τα δύο είδη, αφού ο χειρισμός της κάμερας από τον Μπάμπη Χατζηδάκη, έναν εκ των δύο πρωταγωνιστών της παράστασης,  ήταν κάτι παραπάνω από υποδειγματικός. Ο δημοφιλής ηθοποιός έπαιζε καθόλη τη διάρκεια της παραληρηματικής του αφήγησης με το χρόνο – play, pause, rewind κλπ – εξιστορώντας με “ανατριχιαστικές” λεπτομέρειες τα γεγονότα που τον οδήγησαν σε μία απόφαση…αυτοκαταστροφική…(…και όχι μόνο…). Ο ήρωας που υποδύεται είναι έτοιμος να “τινάξει” στον αέρα όλη του τη ζωή! Μία ζωή που δεν έχει πλέον για εκείνον κανένα απολύτως νόημα…

Ο Μπάμπης Χατζηδάκης σκηνοθετεί τη “διαθήκη” του…

Οι δύο πρωταγωνιστές της σύγχρονης “τραγωδίας” του Ισπανού συγγραφέα, Μπάμπης Χατζηδάκης &  Άρτεμις Ορφανίδου, πατέρας και κόρη αντίστοιχα, λειτούργησαν αλληλοσυμπληρωματικά, περνώντας από όλα τα στάδια “ενηλικίωσης” των χαρακτήρων τους, τα οποία ως θεατές παρακολουθούσαμε σε real time, ανυποψίαστοι ωστόσο για το μέγεθος της επικείμενης ανατροπής. Το κοριτσάκι που μεγαλώνει χωρίς μαμά, μόνο με τον “ματατζή” μπαμπά του (…η απουσία της μητέρας επιδεικτικά ασχολίαστη…), ο πατέρας που αγωνίζεται να μεγαλώσει την κόρη του σε έναν σκληρό και απάνθρωπο κόσμο (…εκείνος τον γνωρίζει εκ των έσω και ταυτόχρονα αποτελεί γρανάζι του…) και ανάμεσα τους το αμείλικτο καθήκον. Το δικό του και το δικό της. Ο καθείς εφ’ω ετάχθη λοιπόν…και οι συνέπειες αναπόφευκτα ολέθριες!

Τότε…&….

Τώρα…

Ο Μπάμπης Χατζηδάκης ήταν κάτι παραπάνω από πειστικός στο ρόλο ενός ανθρώπου που “ξηλώνεται” από τη μία στιγμή στην άλλη, μόνο και μόνο επειδή έπραξε αυτό για το οποίο ήταν εκπαιδευμένος, δηλαδή να υπακούει χωρίς γιατί και πως στις εντολές των ανωτέρων του. Γεμάτος “θαμπή” ενέργεια, ειλικρινές μένος για όσους τον κατάντησαν όπως τον κατάντησαν και μία σχεδόν παιδιάστική επιμονή, πως ο ίδιος είναι άμοιρος ευθυνών και ως εκ τούτου αθώος για το έγκλημα κατά του ίδιου του παιδιού του, ο ταλαντούχος ηθοποιός αφέθηκε στην ορμή του χαρακτήρα που υποδύονταν χωρίς αναστολές, στρέφοντας στο τέλος την κάμερα προς εμάς…τους σιωπηλούς παρατηρητές…τους σιωπηλούς (επί)κριτές…την κοινή γνώμη…που έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέει…

Στην αντίπερα όχθη η Άρτεμις Ορφανίδου απέδωσε με μία “σοφιστικέ” απλότητα  το ρόλο της επαναστατημένης κόρης, που σταδιακά μετατρέπεται σε εχθρό του συστήματος που πρεσβεύει ο πολυαγαπημένος της πατέρας, παραμένοντας σχετικά ψύχραιμη ακόμη κι όταν γύρω της όλα ξαφνικά…σκοτεινιάζουν. Το ξέσπασπα της, δικαιολογημένο και αναμενόμενο, απευθυνόμενο στον “δράστη”, αποτέλεσε τη βασική αιτία της βιντεοσκόπησης που παρακολουθήσαμε επί σκηνής, επιφορτισμένοι στο τέλος με την ευθύνη της δημοσιοποίησης. 

η βία φέρνει βία…

Η παράσταση που σκηνοθέτησε η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου φέρνει την πραγματικότητα απειλητικά κοντά μας και υπάρχουν στιγμές που η θέαση της μας πληγώνει τόσο…όσο δεν μπορούμε να αντέξουμε, αλλά όπως συμβαίνει και στην Αρχαία Τραγωδία “δι ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν”… τουτέστιν ο μόνος τρόπος να νικήσουμε το “τέρας” που όλοι κυοφορούμε μέσα μας, είναι να το κοιτάξουμε κατάματα…

Λόγω επιτυχίας, η παράσταση “ΜπΑΤσος” θα συνεχίσει την πορεία της έως την Κυριακή 24 Απριλίου 2016, οπότε και θα έχετε την ευκαιρία να διαπιστώσετε από κοντά, πόσο εύκολα ισοπεδώνονται οι άνθρωποι όταν αποποιούνται τις ευθύνες τους, κατηγορώντας ένα “σύστημα” στο οποίο προφανώς  θεωρούν  ότι δεν ανήκουν και οι ίδιοι. Το σύστημα είμαστε εμείς κι αν αλλάξουμε εμείς, τότε ενδεχομένως να αλλάξει κι εκείνο…

---

“ΜπΑΤσος”

Παράταση Παραστάσεων

του Félix Estaire
σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου
παρουσιάζεται για 1η φορά στην Ελλάδα στον Πολυχώρο VAULT

Έως την Κυριακή 24 Απριλίου,
κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00

Vault Μελενίκου 26, Βοτανικός ,Βοτανικός Τηλ : 2130356472, 6945993870 Παραστάσεις : Έως : 21/4 Πληροφορίες : Βραδ.: Τετ., Πέμ. 9 μ.μ. Τιμη : € 10, 8, 5.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συγγραφέας: Félix Estaire
Μετάφραση: Κατερίνα Χριστοδούλου
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικά-κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη
Μουσική: Σταύρος Τσουμάνης
Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Video Art: gcldp Γιώργος Συμεωνίδης, Άρτεμις Σταθάκου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάριος Παϊτάρης
Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη
Συμπαραγωγή : KP Theatre Group και VAULT

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Μπάμπης Χατζηδάκης, Άρτεμις Ορφανίδου.

https://www.youtube.com/watch?v=OkRH9b5vPq0

---

 BACKSTAGE PHOTOS

Από αριστερά: Λίλα Παπαπάσχου, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, Άρτεμις Ορφανίδου & ο Μπάμπης Χατζηδάκης…

….και λίγο πιο σοβαροί….

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αφού ήρθε η Αντζελίνα όλα λύθηκαν…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Τζολί ήταν αυτή και πάει. Ήρθε η σταρ, είδε πρόσφυγες, νησιώτες, τον Καρανίκα και τον Πρωθυπουργό της κρίσης και απήλθε. Μια επίσκεψη που παρουσιάστηκε από τα τοπικά media με τρόπο εφάμιλλο μιας λύσης στο προσφυγικό. Όλοι κρεμασμένοι από τα χείλη της ηθοποιού για να ακούσουν, πως θα γίνουν τα πάντα για να βρεθούν οι λύσεις για το μέλλον των ταλαιπωρημένων αυτών ανθρώπων. Τα παιδιά έσπευσαν να την αγκαλιάσουν, να την ακουμπήσουν, να νοιώσουν ότι κάποιος γνωστός, κάποιος διάσημος, νοιάζεται γι’ αυτά. 

Ας το δούμε όμως το θέμα σοβαρά. Η φιλανθρωπική δράση ενός διάσημου προσώπου σαφώς και έχει τη δική της αξία και σημασία. Άνθρωποι, όπως η Τζολί, που έχουν λυμένα όλα τους τα προβλήματα, τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με την επιβίωση της οικογένειας τους, είναι πολύ σημαντικό να σκύβουν πάνω από τα προβλήματα των όχι και τόσο προνομιούχων συνανθρώπων μας. Να προσπαθούν να στρέψουν το βλέμμα της υφηλίου στο δράμα που βιώνουν χιλιάδες πρόσφυγες, οι οποίοι ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους και αναγκάστηκαν να φύγουν μακριά από τις πατρίδες τους. Να δίνουν στα παιδιά, που αντί να ασχολούνται με το ανέμελο παιχνίδι τους παλεύουν για τη ζωή τους στις πλέον αντίξοες συνθήκες, λίγες στιγμές χαράς με την παρουσία τους. Ο ρόλος τους όμως σταματά εκεί. Οι διεθνείς οργανισμοί επιβάλλεται να αναλάβουν δράση. Αντί όμως να γίνεται αυτό κρύβονται πίσω από τα διάσημα πρόσωπα που επιστρατεύουν για να τους εκπροσωπήσουν ως πρεσβευτές. Έτσι κάνουν τις πράξεις αυτές, τις ενέργειες αυτές να φαίνονται περισσότερο ως μιντιακό event παρά ως κίνηση αλληλεγγύης, όπως θα έπρεπε να είναι. 

φωτογραφία αρχείου

Σε καμία περίπτωση δεν έχω διάθεση να μειώσω την επίσκεψη της Χολιγουντιανής σταρ στα hot spot ή στα νησιά μας. Ούτε θεωρώ λάθος που την συνάντησε ο Έλληνας Πρωθυπουργός. Λέω απλώς, ότι το πρόβλημα δεν λύνεται με ευχολόγια ή φωτογραφικά ενσταντανέ. Το πρόβλημα απαιτεί πολιτικές και διπλωματικές λύσεις, που η κυβέρνηση δεν δείχνει ικανή να πετύχει. Η Ελλάδα τείνει να μετατραπεί σε μια απέραντη αποθήκη ψυχών. Οι πρόσφυγες έχουν εγκλωβιστεί στη χώρα μας εξαιτίας της αναλγησίας των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Οι ηγέτες της Ευρώπης μοιάζουν να κωφεύουν. Η επικείμενη Σύνοδος Κορυφής θα δείξει σε πολύ μεγάλο βαθμό το μέλλον του προβλήματος που μπορεί να αποδειχτεί η αχίλλειος πτέρνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν δεν μπορέσουν να συμφωνήσουν σε ένα ενιαίο στρατηγικό σχεδιασμό αποφόρτισης του προβλήματος, πολύ φοβάμαι πως το τέλος της Ένωσης δεν είναι μακριά.

φωτογραφία αρχείου

Οι χώρες που αποτελούν τον σκληρό πυρήνα των συμμάχων της Γερμανίας, Αυστρία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Φινλανδία κ.ο.κ δείχνουν με το δάχτυλο την Ελλάδα ως το μοναδικό λόγο του προβλήματος αγνοώντας επιδεικτικά την στάση της Τουρκίας με την οποία μάλιστα συζητούν τόσο για οικονομική βοήθεια όσο και για τις διαδικασίες ένταξής της. Η ελληνική κυβέρνηση από την πλευρά της συνεχίζει να μην μπορεί να βάλει στο κάδρο του προβλήματος τη γείτονα. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του κινδυνεύουν να μείνουν στην ιστορία, ως εκείνοι που παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας στο χάος. Εκτός από την οικονομία που βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού, πλέον οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα και στα εθνικά θέματα. Δυστυχώς οι καιροί ου μενετοί κύριοι. 

φωτογραφία αρχείου

Μολιέρου “Δον Ζουάν ή Η πέτρινη ευωχία” στο θέατρο FAUST – Γιατί όλες οι διαστροφές που είναι στη μόδα θεωρούνται αρετές;

Μία πέτρινη ευωχία στο…Φάουστ

---

γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Μου αρέσει πολύ το θέατρο Faust. Κι ας μην είναι καν θέατρο, όχι με τη συμβατική έννοια του όρου τουλάχιστον (…ποιος θεατρικός χώρος θεωρείται άραγε συμβατικός πια;…). Έχει όμως “κάτι”. Σκοτεινά ξεχωριστό και ταυτόχρονα αδιευκρίνιστα οικείο. Και σίγουρα είναι ο πλέον ενδεδειγμένος χώρος για να αναδειχθεί η ιδιαιτερότητα της παράστασης-μουσικοχορευτικής σύνθεσης, που βασίζεται στο έργο “ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ ή Μία Πέτρινη Ευωχία” του Μολιέρου, σε μετάφραση του μοναδικού Δημήτρη Δημητριάδη και σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη. 

Ο Χρήστος Σουγάρης & η…μπάντα του…

Η ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη προσέγγιση στο all time classic έργο του Γάλλου “ποιητή των καιρών του” (…και απ’ ότι όλα δείχνουν παντός καιρού…) αποτελεί την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Χρήστου Σουγάρη, ο οποίος ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί επί σειρά ετών με τους περισσότερους Έλληνες σκηνοθέτες (…κυρίως σε παραστάσεις του ΚΘΒΕ…). Παράλληλα, έχει διατελέσει βοηθός σκηνοθέτη των Γιάννη Ρήγα και Νίκου Χαραλάμπους, ενώ τα τελευταία έξι χρόνια συνεργάζεται σταθερά με το Στάθη Λιβαθηνό, του οποίου υπήρξε επίσης βοηθός σκηνοθέτη στον “Βασιλιά Ληρ” του Σαίξπηρ. 

Πρόσωπα και προσωπεία…το αγαπημένο θέμα του Μολιέρου…

Η προαναφερόμενη, εντυπωσιακή ομολογουμένως, καλλιτεχνική “προϋπηρεσία” του Χρήστου Σουγάρη, σε συνδυασμό με τη δική του, δημιουργική “τρέλα” οδήγησαν σε μία “υβριδική” παράσταση-μουσική performance (…στην οποία κράτησε για τον εαυτό του τον ομώνυμο ρόλο…) που δεν σταμάτησε στιγμή να εξιτάρει τις αισθήσεις και τη φαντασία μας με τα καλαίσθητα ή επιδεικτικά κακόγουστα αντίστοιχα και εντέχνως συμβολικά σκηνοθετικά, κινησιολογικά  και σκηνογραφικά της ευρήματα (…τα σκηνικά και τα κοστούμια της Αλεξάνδρας Σιάφκου και του Αριστοτέλη Καρανάνου έκαναν σίγουρα τη διαφορά…).

Ο Δον Ζουάν ξαποσταίνει από τη βάσανο του έρωτα…πάνω σε ένα καμαρίνι-επιτάφιο…

Ο ταλαντούχος ηθοποιός, πλέον επισήμως και σκηνοθέτης, έχοντας στη διάθεση του μία εξίσου “δυνατή” ομάδα ηθοποιών και μουσικών, με πρωτοστάτη τον Όμηρο Πουλάκη (…έναν από τους πιο “σταθερούς” Έλληνες ηθοποιούς με αξιοσήμειωτες ερμηνείες στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση…) να δίνει ένα ακόμη ρεσιτάλ υποκριτικής δεξιοτεχνίας, στο ρόλο του Σγαναρέλ(ου), του πιστού; και υπάκουου; υπηρέτη του μεγάλου και τρανού άρχοντα, Δον Ζουάν. Ως μία φωνή “βοώντος εν τη ερήμω” ο ταλαντούχος ηθοποιός υποδύεται τον ταπεινό ακόλουθο ενός κατά συρροήν εραστή (…και δολοφόνου ψυχών…) προσπαθώντας καθόλη τη διάρκεια της παράστασης να πείσει τον κύριο του να μετανοήσει πριν να είναι πολύ αργά…πριν οι φλόγες της κολάσεως τον καταπιούν ζωντανό…αλλά μάταια…για τον Δον Ζουάν άλλωστε η κόλαση των άλλων αποτελεί το δικό του Παράδεισο…

Η ευαισθησία του Σγαναρέλ σκοντάφτει πάνω στον κυνισμό του Δον Ζουάν…ή μήπως το αντίθετο;

H Ξανθή Γεωργίου και η Χριστίνα Χειλά – Φαμέλη, ενσάρκωσαν ιδανικά τα στερεότυπα των γυναικών, που θα έπεφταν εύκολα θύματα ενός άστατου καρδιοκατακτητή όπως ο Δον Ζουάν του Μολιέρου, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστες χορευτικές και υποκριτικές ικανότητες και προσδίδοντας η καθεμία την προσωπική της σαγήνη στους πολλαπλούς, αλλά και πιο “συγκεκριμένους” ρόλους που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν, χωρίς ωστόσο να χάσουν τη δίψα τους για εκδίκηση, συνειδητοποιώντας έστω κι εκ των υστέρων το ολίσθημα στο οποίο υπέπεσαν, δηλαδή να ερωτευτούν έναν άκαρδο, ασυνείδητο, ποταπό ψεύτη ή μήπως απλά έναν ρομαντικό…έναν ιδεολόγο;…(don’t fall in love with a dreamer που λέει και το τραγούδι…).

Η Ξανθή Γεωργίου και η Χριστίνα Χειλά – Φαμέλη στην γλυκά οδυνηρή αγκαλιά ενός…λαοπλάνου…

Με ποιους όμως πρέπει να παλέψει ο Δον Ζουάν, έτσι όπως τον φαντάστηκε και στη συνέχεια τον αποτύπωσε στην σκηνή ο Χρήστος Σουγάρης, προκειμένου να παραμείνει σταθερός στη θεώρηση που έχει για τη ζωή; Με τους πάντες! Ερωτικοί αντίζηλοι, οξύθυμα αδέλφια ατιμασμένων κορασίδων, φαντάσματα δολοφονημένων αξιωματούχων, ευσυνείδητοι υπηρέτες και…μία φωνή…από την άλλη άκρη της γραμμής που συνάντησε τον ήχο της στην υπερκόσμια φωνή του Νίκου Χατζόπουλου…είναι μερικοί μόνο από τους “δαίμονες” που καταδιώκουν τον γόη από τη Σεβίλλη. 

Οι ηθοποιοί και “μουσικοί” Δημήτρης Ραφαήλος, Λευτέρης Χαρέλλης, Νίκος Καρύδης και Αλέξης Κωτσόπουλος (…με τους τελευταίους να υπογράφουν και τη μουσική της παράστασης…) έδωσαν σάρκα & οστά στους επίγειους – αλλά και εξωπραγματικούς – εχθρούς του προνομιούχου “σάτυρου” που όχι μόνο δεν ντρέπεται για όσα άνομα και ανόσια ποιεί, αλλά αντίθετα επαίρεται ότι έτσι πρέπει να λειτουργεί, όποιος πραγματικά επιθυμεί να επιτύχει και ως εκ τούτου να μείνει στην ιστορία ως…άξιος πολιτικός ηγέτης…θρησκευτικός ταγός…εθνικός ευεργέτης…κάτι τέτοιο τέλος πάντων…

…Δον Ζουάν στην σκηνή…

…στην πρόβα….&

ο Δημήτρης Ραφαήλος…σόλο…

Στο σύνολό του το σκηνικό αποτέλεσμα φανερώνει, πως ο Χρήστος Σουγάρης είναι ένας καλλιτέχνης που ξέρει να ακούει και κυρίως να σέβεται τη δουλειά των συνεργατών του, ειδικά όταν καλούνται να λειτουργήσουν συνδημιουργικά, όπως συνήθως συμβαίνει με έναν σκηνοθέτη και τον (…την στην συγκεκριμένη περίπτωση…) κινησιολόγο του, που συνήθως καλείται να τελειοποιήσει, να υπογραμμίσει και εντέλει να αναδείξει τη σκηνοθετική του γραμμή.

Η Φαίδρα Σούτου που ανέλαβε το δύσκολο κομμάτι της κίνησης, ειδικά σε μία τόσο απαιτητική κινησιολογικά (…και χορογραφικά…) παράσταση σαν αυτή που σκηνοθέτησε “αντισυμβατικά” ο Χρήστος Σουγάρης, μετράει ήδη σημαντικότατες συνεργασίες με μερικούς από τους πιο χαρισματικούς, καταξιωμένους, αλλά και διαρκώς ανερχόμενους σκηνοθέτες της εγχώριας καλλιτεχνικής σκηνής (…και όχι μόνο…) αποδεικνύοντας πως καμιά φορά το να είσαι ένας σεμνός καλλιτέχνης, χαμηλών τόνων, μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο προσόν…και ατού…

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από μία…”ευκίνητη” παράσταση…

Προσαρμόζοντας το “μύθο” του Δον Ζουάν στο δικό μας χρεωκοπημένο σήμερα, ο Χρήστος Σουγάρης και οι ταλαντούχοι συνεργάτες του, εκμηδένισαν την απόσταση ανάμεσα στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής και της σημερινής, αποδεικνύοντας πως πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι σαν τον κεντρικό ήρωα του έργου του Μολιέρου, εξίσου αδίστακτοι, υποκριτές και ανάλγητοι ή αντίθετα το ίδιο τολμηροί, ανένταχτοι και επαναστάτες (…είπαμε τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας…) για να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως στο τέλος θα καταλήξουν στην…κόλαση, όπως συμβαίνει με όλους τους αμαρτωλούς…ή μήπως τελικά…όλοι εκεί ανήκουμε…και προς τα εκεί οδεύουμε;

Μη χάσετε τις τελευταίες παραστάσεις του “Δον Ζουάν ή Η Πέτρινη Ευωχία”, Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00, στο θέατρο Faust (Καλαμιώτου 11 & Αθηναϊδος 12, Αθήνα)…γιατί κόλαση και παράδεισος είμαστε εμείς…και οι άλλοι…και ο ουρανός…που είναι πάντα ανοιχτός…και ακούει…και τιμωρεί…”αχ ουρανέ…όχι δεν θα πω το ναι”…

---

Μετάφραση: Δημήτρης ΔημητριάδηςΣκηνοθεσία: Χρήστος ΣουγάρηςΔραματουργική Επεξεργασία: Ανδριάννα Αλεξίου, Κατερίνα Κουτσοχερίτη, Χρήστος Σουγάρης
Σκηνικό – Κοστούμια: Αλεξάνδρα Σιάφκου, Αριστοτέλης ΚαρανάνοςΦωτισμοί: Άρης ΤρουπάκηςΚίνηση: Φαίδρα ΣούτουΜουσική: Νίκος Καρύδης, Αλέξης ΚωτσόπουλοςHair styling: DanielsΒοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία ΑπατσίδουΒοηθοί σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Δώρα Τουρβά, Hossain AmiriΦωτογραφίες: Νατάσα ΔιαβαστήΕρμηνεύουν
Χρήστος Σουγάρης
Όμηρος ΠουλάκηςΞανθή ΓεωργίουΧριστίνα Χειλά – ΦαμέληΛευτέρης ΧαρέλληςΝίκος ΚαρύδηςΑλέξης ΚωτσόπουλοςΔημήτρης ΡαφαήλοςΝίκος Χατζόπουλος (φωνή)
Παραγωγή
POLYPLANITY Productions / Γιολάντα ΜαρκοπούλουΠληροφορίες: e-mail@polyplanity.com, τηλ. 210.3632764, 698.1802544Σύμβουλος επικοινωνίας: Νίκη Κακιρδάκη
e-mail: n_kakirdaki@hotmail.comτηλ.: 698.6876655

https://www.youtube.com/watch?v=J_XXGoMqsrU

Info:

Θέατρο Faust ΚΑΛΑΜΙΩΤΟΥ 11 & ΑΘΗΝΑΙΔΟΣ 12 // 150 60 ΑΘΗΝΑ

ΤΗΛ.: +30 210 3234095

FAX: +30 210 3234096

e-mail: info@faust.gr

Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Ώρα έναρξης: 21:00

Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ. Ανέργων – Φοιτητικό 10 ευρώ, Ατέλειες: 5 ευρώ

 

 

 

 

[Ο Μπέργκμαν και η Περσόνα], Βασίλης Σκαρμούτσος

Ο Μπέργκμαν γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1918 στην Ουψάλα. Ήταν γιός λουθηρανού πάστορα.Το θρησκευτικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε επέδρασε βαθιά μέσα του και αυτό φαίνεται και στο μετέπειτα έργο του.Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης φιλολογία και τέχνη. Αρχικά ξεκίνησε γράφοντας σενάρια και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την σκηνοθεσία τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Γύρισε την πρώτη του ταινία το 1945 με το τίτλο «η κρίση».Ο ίδιος είχε πάντα τρεις αρχές στα έργα του. Υποστήριζε ότι ένας δημιουργός πρέπει να είναι πάντα ενδιαφέρων,να πράττει πάντα σύμφωνα με την καλλιτεχνική του συνείδηση και να σκηνοθετεί την κάθε ταινία του με τη σκέψη ότι είναι η τελευταία του. Ο Μπέργκμαν αποτελεί ένα σκηνοθέτη-δημιουργό,ο ίδιος επιβλήθηκε γρήγορα στο κινηματογραφικό χώρο και κατάφερε να έχει το δικό του τρόπο κινηματοράφισης. Τα θέματα στις ταινίες του ασχολούνται κυρίως με την αγάπη,το θάνατο,την επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους,την τέχνη ενώ κύριο ρόλο στην πλειοψηφία των έργων του έχουν και οι γυναίκες. Οι ταινίες του είναι ψυχοδράματα που ανατέμνουν συνήθως γυναικείους χαρακτήρες ή αυτοβιογραφικές ιστορίες με διάλογους γεμάτους υπονοούμενα που αναπτύσσουν φιλοσοφικές απόψεις. Το ύφος του είναι σκοτεινό,βαθιά μυστικιστικό,γεμάτο απογοήτευση και δυσνόητα μελαγχολικά σύμβολα. Η σκηνοθεσία του στηρίζεται στις δυνατές ερμηνείες και τις ερευνητικές και σχεδόν αδιάκριτες κινήσεις της κάμερας,που παρακολουθούν εξαντλητικά τις

αντιδράσεις των ηθοποιών .Στη διάρκεια της καριέρας του ο Μπεργκμαν τιμήθηκε με αρκετά κινηματογραφικά βραβεία μεταξύ των οποίων το βραβείο κωμωδίας στο φεστιβάλ των Καννών το1956(χαμόγελα καλοκαιρινής νύχτας),το ειδικό βραβείο του φεστιβάλ των Καννών το 1957(η έβδομη σφραγίδα),το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ των Καννών το 1958(στο κατώφλι της ζωής),το ειδικό βραβείο στο φεστιβάλ της Βενετίας το 1959(Ο άνθρωπος με το διπλό πρόσωπο) καθώς και με το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 1960(Η πηγή των παρθένων),το 1961(Μέσα από το σπασμένο καθρέφτη) και το 1983(Φάνυ και Αλέξανδρος)

Περσόνα

Μία ταινία που έχει ιδιαίτερη σημασία στην φιλμογραφία του Μπέργκμαν είναι η Περσόνα. Μία ταινία εξαιρετικής σημασίας και για τον ίδιο το σκηνοθέτη που επηρέασε βαθύτατα και την μετέπειτα πορεία του ως σκηνοθέτη και σαφέστατα το όλο του μεταγενέστερο έργο. Αυτό το οποίο εξετάζει ο Μπέργκμαν στην Περσόνα είναι η συμβιωτική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μία ηθοποιό που έχει υποστεί ψυχολογική κατάρρευση και αρνείται να μιλήσει καθώς και να εξασκήσει την τέχνη της αλλά και οποιοδήποτε άλλο ρόλο στη ζωή της και στην νοσοκόμα που την φροντίζει. Οι προσωπικότητες των δύο ηρωίδων είναι αντιθετικές. Η μία υποφέρει από κακή εγκυμοσύνη η άλλη έχει υποστεί μια άμβλωση,η μία μένει βουβή η άλλη μιλάει ασταμάτητα,η μία παρατηρεί ενώ η άλλη εκθέτει τα προβλήματα της.

Η αφασία στην οποία έχει πέσει η ηθοποιός μοιάζει να χρησιμεύει σαν καταφύγιο για την ίδια αλλά και για την νοσοκόμα της.*Σε αυτή τη ταινία μπορεί εύκολα κανείς να ανιχνεύσει τα δύο αγαπημένα θέματα του Μπέργκμαν την δυσκολία την πραγματικής επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους καθώς και την εγωκεντρική φύση της τέχνης. Εκτός αυτών στην Περσόνα ο Μπέργκμαν υπενθυμίζει διαρκώς στο θεατή την παρουσία της μηχανής προβολής. Η αμόρσα αποκαλύπτει την προοδευτική παρέλαση αριθμών που ακολουθούν τη λέξη start. O θόρυβος της προβολής καλύπτει τη μουσική της ηχητικής μπάντας,ενώ η κάμερα αποκαλύπτει λεπτομερειακά τμήματα της μηχανής προβολής τη λάμπα,την μπομπίνα που τυλίγεται,το φακό. Στη μέση της ταινίας και ενώ η μαγεία έχει απλωθεί,ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως το φιλμ γλιστράει και κόβεται. Το ίδιο ακριβώς εύρημα χρησιμοποιείται και ως επίλογος ενώ η λέξη  ΤΕΛΟΣ δεν εμφανίζεται. Η Περσόνα γυρίστηκε στα Σουηδικά όπως συνήθιζε ο Μπέργκμαν,τα γυρίσματα της έγιναν στο νησί Φάρο καθώς και στα στούντιο της Rasunda. Τα γυρίσματα διήρκεσαν από τις 19 Ιουλίου ως τις 15 Σεπτεμβρίου του 1965.Η τελική διάρκεια της ταινίας ήταν 84 λεπτά και έκανε πρεμιέρα στις 18 Οκτωβρίου του 1966 στην Στοκχόλμη.

 

Προς την Περσόνα

Eίναι σημαντικό να δούμε βέβαια και το πώς ο Μπέργκμαν κατάφερε να συλλάβει την ιδέα της Περσόνας αλλά και το πώς κατάφερε να πραγματώσει την ιδέα του αυτή. Ο Μπέργκμαν τα Χριστούγεννα του 1962 έγινε διευθυντής στο Βασιλικό θέατρο της Σουηδίας. Αυτό όμως που θα έβρισκε θα ήταν ένας οργανισμός σε διάλυση και ενώ το πρώτο χρόνο προσπάθησε να δικαιώσει την επιλογή του ως διευθυντής στο τέλος του 1963 σε ένα ταξίδι του θιάσου στη πόλη Όρεμπρος ο σουηδός σκηνοθέτης χτυπήθηκε από πνευμονία και αυτό τον εμπόδισε από κάθε δυνατή ενέργεια για κάποια εξέλιξη του θεάτρου. Ο Μπέργκμαν νοσηλεύτηκε στο Sophiagmmet το βασιλικό νοσοκομείο της Σουηδίας.

Το Μάιο του 1964 η κατάσταση του χειροτέρεψε.Είχε ήδη σταματήσει να δουλεύει για την καινούργια του ταινία.Τότε ήταν που η Μπίμπι Άντερσον και η Λίβ Ούλμαν (οι δύο πρωταγωνίστριες της Περσόνας)τον επισκέφτηκαν στο νοσοκομείο. Όπως δηλώνει ο ίδιος ο Μπέργκμαν αυτή η επίσκεψη ήταν που τον βοήθησε αρκετά για να γράψει την Περσόνα καθώς εκείνη τη στιγμή φαντάστηκε μία εικόνα δύο γυναικών να κάθονται στον ήλιο αλλά μόνο η μία από τις δύο να μιλάει,αυτή η σκηνή που του αποτυπώθηκε στο μυαλό τη σημείωσε και κάπως έτσι άρχισε η συγγραφή της Περσόνας. Κατά την παραμονή του στο νοσοκομείο έγραφε όσο το δυνατό περισσότερο μπορούσε κάθε μέρα αν και περνούσαν και μέρες που δεν έγραφε και καθόλου. Αργότερα,τις πρώτες μέρες του Ιουνίου και ενώ είχε βγεί από το νοσοκομείο ταξίδεψε στο παραθαλάσσιο Όρνο. Έκει έγραψε το πρώτο μισό του σεναρίου της Περσόνας μέσα σε δεκαπέντε μέρες.

Όμως οι δυσκολίες δεν περιορίστηκαν μόνο στη συγγραφή του σεναρίου,δυσκολίες είχαν και τα γυρίσματα. Αρχικά ξεκίνησαν σε στούντιο στη Στοκχόλμη και ο ίδιος ο Μπέργκαν όπως αναφέρει ένιωθε απογοητευμένος από την όλη κατάσταση που επικρατούσε. Ένιωθε πως δεν θα κατάφερνε τίποτα,ήταν αρκετά εξαντλημένος,καμιά σκηνή δεν λειτουργούσε ενώ υπήρχαν προβλήματα και με τη ψυχολογία των δύο πρωταγωνιστριών. Η κατάσταση όμως των γυρισμάτων βελτιώθηκε όταν πήγαν στο νησί Φάρο. Ο καιρός τους βοήθησε και ξαναγυρίστηκαν όλες οι σκηνές που είχαν αποτύχει στη Στοκχόλμη.Ένω με την επιστροφή στη Στοκχόλμη ξαναγύρισαν και άλλες σκηνές. Το μισό φιλμ ουσιαστικά αποτελείται από σκηνές που ξαναγυρίστηκαν και ο Μπέργκμαν αναφέρει για τη Περσόνα ότι είναι η πρώτη φορά στη ζωή του που έκανε τόσα επαναληπτικά γυρίσματα.

Η Περσόνα τοποθετείται στα είδη των ταινιών που ξεφεύγει από τη κριτική εξήγηση. Είναι μια ταινία ταυτόχρονα ακριβής και ασύλληπτη,διάφανη και διφορούμενη,διαυγής και μθστηριώδης. Ταινία των αντιθέσεων και των αναλογιών. Το θέμα του δισυπόστατου εκφράζεται με τη μορφή ψυχώσεων,κινήσεων,καταστάσεων ή κινηματογραφικών τρικάζ. Η Περσόνα αποτελεί ένα μαγευτικό στοχασμό πάνω σ΄αυτό που δείχνει κανείς ότι είναι,σ΄αυτό που πιστεύει ότι είναι,σ΄αυτό που είναι πραγματικά,σ΄αυτό που δεν θέλει να είναι και σ΄αυτό που είναι παρά τη θέληση του. Η σιωπή και οι λέξεις,η μάσκα και το πρόσωπο,η έκφραση του δισυπόστατου και του διχασμού της προσωπικότητας είναι όλα αυτά δομημένα γύρω από το κόψιμο ενός φίλμ που γίνεται στη μέση της προβολής και που υποδηλώνει τη διακοπή της εσωτερικής συνέχειας της ηρωίδας Άλμα. Η Περσόνα αποτελεί επίσης μία παραβολή πάνω στη τέχνη αλλά ταυτόχρονα και μια περιγραφή της πραγμάτωσης του εαυτού μέσω της ώσμωσης με το αντίθετο και το ανάλογο του. Για την Περσόνα δόθηκαν πολλές ερμηνείες όταν είχε βγει στους κινηματογράφους. Ανάμεσα σε όλες αυτές που είχαν ακουστεί ήταν ότι αποτελούσε μία ταινία τρόμου που εξελισσόταν στη μοντέρνα Σουηδία,ή ότι αναφερόταν στην έλξη μεταξύ δυο γυναικών ή και ότι αποτελούσε μία ταινία πάνω στη τέχνη και το καλλιτέχνη.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η Περσόνα αποτελεί την πιο σημαντική δημιουργία του Σουηδού δημιουργού,η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς,η νοσοκόμα αντιπροσωπεύει το κοινό ενώ η ηθοποιός το καλλιτέχνη. Σε όλη τη ταινία είναι φανερή η σύγκρουση μεταξύ του φαίνεσθαι και του είναι. Ο ίδιος ο Μπέργκμαν περιγράφει τη Περσόνα ως ένα ποίημα με εικόνες. Καθένας μπορεί να περιγράψει τις εικόνες όπως θέλει και να βρει σημασίες διαφορετικές από κάποιον άλλο. Υπάρχουν όμως δυο σκηνές που για τον ίδιο το σκηνοθέτη έχουν μεγάλη σημασία και ουσιαστικά φανερώνουν την ουσία της όλης ταινίας. Η πρώτη είναι μετά τη πρώτη σύγκρουση το βράδυ στο εξοχικό όπου η Άλμα μπαίνει στο δωμάτιο της Ελίζαμπεθ και τη βρίσκει σαν να είναι νεκρή ή σε κώμα,φοβάται την κοιτάζει και ξαφνικά αλλάζουν προσωπικότητες,αυτή η σκηνή αποτελεί μια σκηνή καθρέφτη .Η δεύτερη σκηνή είναι αυτή που ο μονόλογος έρχεται από δυο κατευθύνσεις πρώτα από την Ελίζαμπεθ και μετά από την Άλμα,ο Μπέργκμαν ήθελε να κρατήσει τα πρόσωπα των δυο γυναικών στο σκοτάδι μέχρι να καταλήξουν να μοιάζουν με ένα μόνο πρόσωπο. Η Περσόνα όμως σχετίζεται και με μια άλλη ταινία του Σουηδού δημιουργού τη Σιωπή. Και αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε από το γεγονός ότι η Περσόνα έχει ως θέμα τη σιωπή μιας γυναίκας και το όνομα της νοσοκόμας είναι Άλμα,όπου η λέξη αυτή προέρχεται από τα λατινικά και σημαίνει ψυχή και είναι η τελευταία λέξη που γράφει η Έστερ στον Γιόχαν στη Σιωπή.

ÒPersonaÓ and ÒBeing John MalkovichÓ will screen as a double feature of psychological explorations on film to be presented by the Academy of Motion Picture Arts and Sciences on Friday, July 20, at 7 p.m. at the Samuel Goldwyn Theater in Beverly Hills. Ticketholders will also be able to take advantage of special evening hours for the ongoing exhibition “Movies on the Mind: Psychology and Film since Sigmund Freud,Ó an interactive multimedia exhibition that presents dozens of film clips, posters, photographs and staged environments examining psychology and film in the AcademyÕs Fourth Floor Gallery. Pictured here: a publicity portrait of Bebe Andersson, left, and Liv Ullmann in “Persona”, 1966.
Margaret Herrick Library Core Collection

«Σε διαφορετικές στιγμές στη ζωή μου έχω πει ότι η Περσόνα μου έσωσε τη ζωή. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Αν δεν είχα βρει τη δύναμη να τη γυρίσω,θα ήμουν μάλλον νεκρός»

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

 

 

“ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ” ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΗΡΘΕ ΣΤΟ LIFE’N’ART THEATER, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΗΓΗΘΕΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ & ΤΡΑΓΙΚΑ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ…

Tags

Ars & Vita

…κι αν μας αντέξει το σχοινί θα φανεί στο χειροκρότημα…

---

γράφει και επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Όπως σας είχα προναγγείλει, η στήλη ARS & VITA βρέθηκε την Κυριακή 6 Μαρτίου 2016, στις 21.00, στο Life’n’Art Theater (Κωνσταντινουπόλεως 82 – Κεραμεικός) για να υποδεχτεί “Μία Αγία Εν Αναμονή” από τη Θεσσαλονίκη, που επισκέφτηκε την πόλη μας για δύο μόνο παραστάσεις. 

Ο νεαρός (…και πολλά υποσχόμενος…)  Άγγελος Κάλφας και ο ερασιτεχνικός του θίασος, παρουσίασαν επί σκηνής “τα έργα και τις ημέρες” της Αγγελικής, μίας γυναίκας που (ξ)έφυγε από το μικρό χωριό της Θεσσαλονίκης όπου γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της, για να “δραπετεύσει” από μία μίζερη και δυστυχισμένη ζωή, σαν αυτή που ζούσαν πολλές νεαρές γυναίκες εκείνης της εποχής, λόγω συγκεκριμένων κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών, κάποιες από τις οποίες δυστυχώς συνεχίζουν να υφίστανται σε πολλά μέρη της Ελλάδας –  αλλά και ανά τον κόσμο – κι ας έχουμε φτάσει -αισίως; – στο 2016…

Όταν η μητρική χείρα δεν είναι…βοηθείας…

Ένα γράμμα της ώριμης πια Αγγελικής προς την πολυαγαπημένη της κόρη Ιωάννα, γίνεται η αφορμή για να ξεδιπλωθεί καρέ – καρέ η δύσκολη και γεμάτη κακουχίες ζωή μίας τρυφερής ύπαρξης, που οι συγκυρίες μετέτρεψαν σε..πόρνη…για να μπορέσει να επιβιώσει και παράλληλα να χαρίσει στο παιδί της, όσα εκείνη ποτέ δεν πήρε από τη δική της μητέρα, εφόσον ο πατέρας της αποτελούσε ανέκαθεν μία σκαιώδη μορφή, που απλά κάποια στιγμή τους εγκατέλειψε και επισήμως. Έτοιμη πια να πει όλη την αλήθεια στο μοναδικό άνθρωπο που αγάπησε – και την αγάπησε – πραγματικά στη ζωή της, η Αγγελική ξεσπά (…με όλη τη σημασία της λέξης…) μιλώντας για όλους και για όλα με τόλμη και έντονη εξομολογητική διάθεση.

μάνα και κόρη μαζί στις “ωδίνες” και την “οδύνη”…

Από σκηνοθετικής πλευράς, η παράσταση του Άγγελου Κάλφα (…αν και κατά βάση ερασιτεχνική…) διέθετε πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, τα οποία συνέθεταν δυνατές και αισθητικά όμορφες εικόνες, με τους ηθοποιούς σε πολλές περιπτώσεις να λειτουργούν σαν χορός τραγωδίας, σχολιάζοντας, εντείνοντας και εμπλουτίζοντας την αφήγηση με χορογραφημένη κίνηση – διανθισμένη με εύστοχα μουσικά θέματα – καθώς και πολλά flash back που είχαν ως στόχο να μας βάλουν όλο και πιο βαθιά στην ιστορία της Αγγελικής, της όμορφης και δυναμικής κοπέλας από τη Βόρειο Ελλάδα, που τόλμησε να αναζητήσει μία καλύτερη τύχη μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα της και εντέλει παρόλες τις δυσκολίες και τις παράπλευρες απώλειες εν μέρει…τα κατάφερε…

…σκηνοθετικά και αισθητικά άρτια…

στιγμιότυπα….

από “Μία Αγία Εν Αναμονή”

Παθιασμένη και πληθωρική ήταν η Δέσποινα Καραγιάννη (…ίσως υπέρ του δέοντος αλλά παρόλα αυτά αρκούντως αληθινή…) στο ρόλο της Αγγελικής σε μεγαλύτερη ηλικία. Με το έντονο βλέμμα και τη βραχνή – κάπως σπασμένη -φωνή της μας έπεισε απόλυτα, πως όντως είναι μία γυναίκα βασανισμένη και επιπλέον “άρρωστη”, αλλά ταυτόχρονα και χορτασμένη από τη ζωή που τις επιφύλασσε ουκ ολίγες εμπειρίες, ευχάριστες και δυσάρεστες, με έμφαση στις δεύτερες. Γλυκιά, τρυφερή, γεμάτη θηλυκότητα και ένα υποκριτικό μέτρο εφάμιλλο επαγγελματία, η Χρύσα Τσιακίρη ως Αγγελική σε νεαρή ηλικία, ήταν μία πραγματική αποκάλυψη, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η επαφή της με το θέατρο είναι καθαρά ερασιτεχνική (…θεώρησα σκόπιμη την προτροπή να πάει σε Δραματική Σχολή, προκειμένου να εξελιχθεί περαιτέρω το έμφυτο ταλέντο της…).

Η Δέσποινα Καραγιάννη / Αγγελική σε μεγαλύτερη ηλικία…

…ξεχειλίζει συναίσθημα….

….και η Χρύσα Τσιακίρη / Αγγελική η νεότερη…στέκεται επάξια δίπλα της…

….και οι δυο μαζί συνθέτουν μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα…

Συνεπείς στους ρόλους τους (…λιγότερο ή περισσότερο…) και οι υπόλοιποι ηθοποιοί του πολυμελέστατου θιάσου από τη Θεσσαλονίκη: Μέλλω Νταβράνη / κυρά Λένη μαμά Αγγελικής, Μαρία Καρδιόλακα / κυρά Τότα φίλη Λένης, Ειρήνη Αδαμάκου / Ιωάννα κόρη Αγγελικής, Πόλυ Αγαθαγγελίδου/ Ιωάννα σε παιδική ηλικία, Ευαγγελία Μανιάτη / Κρίστυ φίλη Αγγελικής – πόρνη, Άρης Μιχούδης / νεαρός που πάει πρώτη φορά σε πόρνη, με τον Άγγελο Κάλφα να ξεχωρίζει στους επιμέρους ρόλους που ενσάρκωναν το σκληρό και βίαιο αρσενικό πρότυπο, το οποίο αποτελεί τη βασική αιτία των δεινών της Αγγελικής, αλλά και κάθε γυναίκας που υφίσταται βία, σωματική και ψυχολογική, σε οποιοδήποτε σημείο του χάρτη, τότε και τώρα και για πάντα…

…βιασμός….

…γέννηση…

..θάνατος…

…συγχώρεση…ή αλλιώς…ο αέναος κύκλος της ζωής;…

Είναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις ανθρώπους κάθε ηλικίας και επαγγελματικού προσανατολισμού, να λειτουργούν ως μία καλοδουλεμένη θεατρική ομάδα, προσπαθώντας να αποτυπώσουν με το δικό τους ειλικρινή τρόπο αυτό που αισθάνονται στα μύχια της ψυχής τους και τους ωθεί να παρατήσουν ενδεχομένως κάποιες άλλες ασχολίες, προκειμένου να το εκφράσουν καλλιτεχνικά. Με βάση αυτήν την διαπίστωση η παράσταση “Μια Αγία Εν Αναμονή”, που βασίζεται στο βιβλίο του Λάκη Φουρουκλά “Αγγελική, το ημερολόγιο μίας πόρνης” και σε κείμενα της Άννας Κουρουπού, ήταν μία φιλότιμη και αξιόλογη προσπάθεια που αξίζει σίγουρα την προσοχή και την έμπρακτη στήριξη μας. 

Εύχομαι στον ηθοποιό, σκηνοθέτη και “ηθικό αυτουργό” της παράστασης, Άγγελο Κάλφα, μία ακόμη πιο εντυπωσιακή συνέχεια στο θέατρο, την οποία πιστεύω ότι αν δουλέψει σκληρά, μεθοδικά και με διάθεση να εξελίσσεται διαρκώς, σίγουρα θα την έχει…

συγχαρητήρια Άγγελε και εις ανώτερα!

---

 

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία/Διασκευή/Θεατρική μεταφορά: Άγγελος Κάλφας

Ενδυματολόγος- Σχεδιασμός κοστουμιών: Γιώτα Κανελλίδου
Χορογραφίες- Κίνηση: Μαριλένα Μαραγκού
Σκηνογραφία: Άγγελος Κάλφας
Μουσική επιμέλεια: Χρύσα Τσιακίρη – Άγγελος Κάλφας
Φωτογραφίες- Σχεδιασμός αφίσας/teaser: Κωνσταντίνος  Κωστούδας

Σχεδιασμός φωτισμών/ Ηχοληψία: Παναγιώτης Δόβας , Train studio

Λίγα λόγια για το έργο:

Γδαρμένα σώματα. Πληγές. Κομματιασμένη ψυχή. Η Αγγελική , σιωπηλός μάρτυρας να αντέχει και να υπομένει μέχρι να μπορέσει να ξεφύγει, όχι για να σώσει την δικιά της ζωή αλλά, για να μπορέσει το δικό της παιδί να δεχτεί όλη την αγάπη και την στοργή που εκείνη στερήθηκε από την δικιά της μάνα και που η έλλειψη των αισθημάτων αυτών την καταδίκασε στο μέλλον που ακολούθησε. Ένα μέλλον που ο βιασμός της ψυχής της ήταν πιο επώδυνος από εκείνον της σάρκας και η απόφαση να ακολουθήσει μια ζωή πορνείας πιο εύκολη από το να καταδικάσει την κόρη της. Ένα έργο εξομολόγηση για την ζωή μιας γυναίκας που η ζωή της επεφύλασσε ένα καθημερινό Γολγοθά .Μια Αγία έκπτωτη, μα με το τεράστιο έργο της χαραγμένο για πάντα στον νου.

Η παράσταση είναι κατάλληλη, με απαραίτητη τη γονική συναίνεση

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη:

Ο Άγγελος Κάλφας γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 1994 στην Θεσσαλονίκη και μέχρι και τώρα ζει μόνιμα στην Μηχανιώνα. Από πολύ νωρίς αντιλήφθηκε την αγάπη του για το θέατρο, μια αγάπη που τον έφερε το 2012 στα σκαλιά του τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ έχει παρακολουθήσει και «τα σεμινάρια θεατρικής έκφρασης αποκλειστικά για ηθοποιούς ,Inner drama. Μια πεντάωρη εργασία πάνω στις τεχνικές theatre of cruelty, emotional theatre και budoh.». Παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει συμμετάσχει σε πλήθος παραστάσεων με κυριότερες τις :

”Οίκος Ευγηρίας, Ευτυχισμένη Δύσις” του Μανώλη Κορρέ σε σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δουμανίδου
”Amadeus, ο αγαπημένος του Θεού” του Peter Shaffer σε σκηνοθεσία Ελευθερίας Παμπουκίδου
”2050” του Γιώργου Οικονομίδη σε σκηνοθεσία Άντας Τσεσμελή-Edwards
‘’Τα Λευκά Χριστούγεννα της Μάξι’’ . Musical σε κείμενο και σκηνοθεσία Άντας Τσεσμελή-Edwards
”Αυτός που λέει ναι και αυτός που λέει όχι” του Bertolt Brecht, σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Δουμανίδου
‘’ Όταν βαλσάμωσε η Άνοιξη’’ σε σκηνοθεσία Ιορδάνη Αιβάζογλου.
‘’Μένουμε πάντα παιδιά’’ , βασισμένο σε σκηνές του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, σε διασκευή και σκηνοθεσία Άγγελου Κάλφα

Άγγελος Κάλφας,
σκηνοθέτης
6988198988

Αριστείδης Καρεμφύλλης,
υπεύθυνος επικοινωνίας
6980422699