Tags
Η αγάπη νικά…πάντα…
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Marvin’s Room στον Πολυχώρο Vault, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά…χμ…μάλιστα…Έχω εκφράσει και στο παρελθόν την άποψη μου για τις μεταφορές στο θέατρο έργων που έχουν γίνει γνωστά στο ελληνικό κοινό πρωτίστως από τον κινηματογράφο. Ειδικά δε, όταν σε αυτές τυγχάνει να πρωταγωνιστούν τα λεγόμενα “ιερά τέρατα” της παγκόσμιας καλλιτεχνικής σκηνής: Μέρυλ Στριπ, Νταιάν Κίτον, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Λεονάρντο Ντι Κάπριο και πάει λέγοντας. Οπότε με αυτό το σκεπτικό δεν βρίσκω γενικά το λόγο γιατί θα πρέπει ένας Έλληνας σκηνοθέτης και αντίστοιχα οι ηθοποιοί που συμμετέχουν στην παράσταση, να μπουν σε μία διαδικασία σύγκρισης, που το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τους ευνοεί, άσχετα αν κανονικά δεν θα έπρεπε ούτως ή άλλως να συγχέουμε μία θεατρική με μία κινηματογραφική μεταφορά ενός έργου, γιατί πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές καλλιτεχνικές συνθήκες.
Μια μοναδική σκηνική συνύπαρξη
Πάντα λοιπόν αναρωτιέμαι, γιατί να θέλει ένας καλλιτέχνης να το κάνει αυτό στον εαυτό του; Επειδή, καμία φορά γίνονται και “θαύματα”! Με συγχωρείτε για το βαρύγδουπο της λέξης “θαύμα”, αλλά δεν βρίσκω άλλο τρόπο να περιγράψω με λόγια αυτό που με έκανε να αισθανθώ ο Δημήτρης Καρατζιάς το βράδυ της Παρασκεύης 4/3/2016, μέσα από αυτό το εξαιρετικά εύστοχο και απόλυτα “προσωπικό” ανέβασμα ενός έργου, που έχω δει πάνω από τρεις φορές συνολικά στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη, χωρίς ποτέ να με συγκινήσει τόσο βαθιά, να με κάνει να κλάψω τόσο αυθόρμητα και λυτρωτικά, να με κάνει να πιστέψω στην καλοσύνη των ανθρώπων, που είναι ικανή να θριαμβεύσει ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοοες συνθήκες.
Από αριστερά: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου & Δημήτρης Καρατζιάς…ψυχαναλύουν και ψυχαναλύονται…
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς αποφάσισε να πάρει άλλο ένα μεγάλο ρίσκο (..μετά από την πρόσφατη “Πνιγμονή”…) και να ανεβάσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και μάλιστα ταυτόχρονα με το Globe Theatre στο Σικάγο (…με αφορμή την επέτειο 25 χρόνων από το 1ο ανέβασμα του έργου…) το πολυβραβευμένο οικογενειακό δράμα του Scott McPherson, MARVIN’S ROOM, επιλέγοντας αυτήν τη φορά εκτός από το ρόλο του σκηνοθέτη, να ερμηνεύσει ο ίδιος το δύσκολο και απαιτητικό ρόλο του “προβληματικού” Χανκ, πρωτότοκου γιου της εξίσου “προβληματικής” Λι /Αλεξάνδρας Παλαιολόγου, ο οποίος στην προσπάθεια του να αποσπάσει την προσοχή και την αγάπη της μητέρας του, φτάνει κυριολεκτικά στα άκρα και έκτοτε πληρώνει γι’ αυτό όχι μόνο με την ίδια του την ελευθερία, αλλά κυρίως με την ποδοπατημένη του αξιοπρέπεια…
Ο μεγαλύτερος αδελφός προσέχει τον μικρότερο…ή μήπως ισχύει το αντίθετο;
Ο σκηνοθέτης της παράστασης παρακολουθώντας μέσα από το δημιουργικό του μικροσκόπιο τις σχέσεις μίας “δυσλειτουργικής” οικογένειας (…υπάρχουν άραγε ιδανικές οικογένειες;…) η οποία καλείται να επανενωθεί μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αποξένωσης, προκειμένου να αντιμετωπίσει ένα ζήτημα “ζωής και θανάτου”, καταφέρνει να μας κάνει να αισθανθούμε τους ήρωες αυτής της κωμικοτραγικής ιστορίας δωματίου απόλυτα οικείους, τα πάθη τους απόλυτα γνώριμα και τις συχνά απρόβλεπτες αντιδράσεις τους απόλυτα φυσιολογικές, χωρίς ωστόσο ποτέ να χάνεται το μέτρο…υποκριτικά και επί της ουσίας…
Αθηνά Τσιλύρα και Αλεξάνδρα Παλαιολόγου…δύο αδελφές…σαν ξένες…
Μέσα σε αυτό το γκριζωπό πλαίσιο της παρακμής των γηρατειών, της αιωρούμενης στην ατμόσφαιρα αρρώστιας (…πνευματικής και σωματικής…) της νεανικής απερισκεψίας, των ανεκπλήρωτων/αδιέξοδων ερώτων και των αναπόφευκτων οικογενειακών συγκρούσεων, ο Δημήτρης Καρατζιάς κουνώντας με μαεστρία και απύθμενο χιούμορ το μαγικό του “καθρεφτάκι” απέσπασε από τους αξιόλογους και ταλαντούχους ηθοποιούς του ερμηνείες, που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν αυτές της ταινίας (…όσο αυθάδες και προκλητικό κι αν ακούγεται…). Νομίζω πως το γεγονός αυτό θα πρέπει να τονιστεί, γιατί έχω την αίσθηση ότι μας διέπει μία ηττοπάθεια (…γενικότερα όχι μόνο καλλιτεχνικά…) σε σχέση με όσα “καταπληκτικά” συμβαίνουν σε όλες τις άλλες χώρες εκτός από τη δική μας και τα οποία έχουμε την τάση να εξειδανικεύουμε a priori, δίχως απαραίτητα να το αξίζουν.
…δωμάτια, άνθρωποι, ζωές…όλα στον αέρα…
Το σκηνοθετικό εύρημα του Δημήτρη Καρατζιά να υποδυθεί τον ώριμο ηλικιακά Χανκ ως αποστασιοποιημένο αφηγητή της γλυκόπικρης αυτής ιστορίας και παράλληλα να αποδώσει τη νεανική εκδοχή του ίδιου χαρακτήρα, ενός “επαναστάτη χωρίς αιτία” που φλέγεται εσωτερικά, συμπαρασύροντας στην “πυρά” και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του, πέρα απ’ το ότι ήταν εξόχως επιτυχημένο, ανέδειξε μία πτυχή του ταλέντου του, την οποία ομολογώ ότι αγνοούσα και δεν είναι άλλη από την ικανότητά του να “υποκρίνεται” το ίδιο καλά, όπως σκηνοθετεί.
Ο ταλαντούχος κύριος Καρατζιάς…
Μαζί του στην σκηνή μία δεμένη και καλοδουλεμένη ομάδα ηθοποιών, όλης της ηλικιακής γκάμας, με προεξέχουσα την απλά…συ-γκλο-νι-στι-κή! Αθηνά Τσιλύρα, που μετά την ανατριχιαστικά σκληρή, σχεδόν ανδρόγυνη ερμηνεία της ως σύγχρονη Μπερνάρντα Άλμπα εξ Ανατολής στην επιτυχημένη “Πνιγμονή”, επανέρχεται στο προσκήνιο με ένα ρόλο εκ διαμέτρου αντίθετο, αυτόν της γλυκιάς, υπομονετικής και αλτρουίστριας Μπέσυ, που δεν σταματά ποτέ να προσφέρει σε όσους αγαπά, ακόμη κι όταν φτάνει στο σημείο να χρήζει εκείνη προσοχής και φροντίδας. Αυτό που ένιωθα καθόλη τη διάρκεια της παράστασης απολαμβάνοντας την Αθηνά Τσιλύρα να “κατατροπώνει” την κινηματογραφική βερσιόν της Μπέσυ (…η Νταιάν Κίτον αν και συμπαθέστατη, κατά τη γνώμη μου ουδέποτε αποτίναξε από πάνω της τη νευρωτική Νεουορκέζα που υποδύονταν επί εποχής Γούντυ Άλεν…) ήταν ένας απέραντος θαυμασμός – και ταυτόχρονα σεβασμός – για την ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική της πορεία, αλλά και την ικανότητα της να μεταμορφώνεται πάνω στην σκηνή, ανάλογα με τις απαιτήσεις του εκάστοτε έργου και ρόλου.
Η Αθηνά Τσιλύρα μεταμορφώνεται σε Μπεσύ…αγγίζοντας την ερμηνευτική τελειότητα…
Στον αντίποδα της Μπέσυ, η μικρότερη αδελφή της Λι, που ενώ γνώρισε τη μητρότητα, δεν έχει καταφέρει να φερθεί ποτέ “μητρικά”, ίσως γιατί και η ίδια παραμένει ένα πληγωμένο παιδί με πολλές συναισθηματικές “εκκρεμότητες” κι άλλα τόσα ματαιωμένα όνειρα. Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου τυλιγμένη στη μυρωδιά φθηνής λακ και ενδεδυμένη όλο το αμερικάνικο – και ελληνικό ενδεχομένως – κιτς στο λόγο, τις κινήσεις και την εμφάνισή της ενσάρκωσε με το απαραίτητο θράσος, τσαμπουκά και συνάμα μία υποβόσκουσα τρυφερότητα την ταλαιπωρημένη γυναίκα, που οι συγκυρίες την έκαναν να συμπεριφέρεται κυνικά, αδιάφορα, ενίοτε έως και άστοργα, ενώ στο βάθος φοβάται περισσότερο από την αδελφή και το μεγαλύτερο γιο της, τι μέλλει γενέσθαι….
Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου είναι η Λι…
Ο δημοφιλής ηθοποιός Ιωσήφ Ιωσηφίδης που φέτος πρωταγωνιστεί, συμπεριλαμβανομένου και του MARVIN’S ROOM, σε τρεις θεατρικές παραστάσεις (…τις έχω δει όλες οπότε έχω πια σφαιρική άποψη…) καταργεί για μία ακόμη φορά με την ερμηνεία του – ως ο χαριτωμένα αδέξιος γιατρός Γούολι – τα όποια όρια μεταξύ κωμωδίας και δράματος, αποδεικνύοντας ότι στην ουσία το θέατρο δεν χωρίζεται σε είδη, αλλά σε ερμηνευτικές ποιότητες. Με την απαράμιλλη σκηνική του ευφυία και το έμφυτο ταλέντο του να δημιουργεί μία αίσθηση ευεξίας στους θεάτες ακόμα κι όταν γίνεται δραματικός, απάλυνε τα πιο “σκοτεινά” σημεία της παράστασης, χαρίζοντας στους θεατές μία ανάσα ελπίδας και αισιοδοξίας, τόσο αβίαστα…μα τόσο αβίαστα…
Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ως γιατρός Γούολι παραδίδει μαθήματα λογικής και ευαισθησίας…
Εξίσου ευχάριστη και αναζωογονητική ήταν και η παρουσία της υπέροχης (…είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει και εκτός σκηνής…) κυρίας Γιάννας Σταυράκη, που λειτούργησε ως ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλα τα μέλη της “οικογένειας”, προσφέροντας απλόχερα την σκηνική της εμπειρία, αλλά και την ανεξάντλητη ενέργειά της, ως η αξιαγάπητη θεία Ρουθ, με την αστείρευτη διάθεση για ζωή και την ομολογουμένως ξεκαρδιστική, μουσική της …ιδιοτροπία… που ενεργοποιείται κατόπιν θερμού εναγκαλισμού… Η χημεία μεταξύ της κας. Σταυράκη και του νεαρού (…αλλά θαυματουργού…) Στράτου Στρατηγαρέα, ο οποίος υποδύθηκε τον μικρότερο γιο της Λι, με εντυπωσιακή ωριμότητα και άλλη τόση ευσυνειδησία, λειτούργησε πολύ θετικά για το σύνολο της παράστασης, εξισορροπώντας το κωμικό με το τραγικό, με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει και στη ζωή…φυσικά και αυτονόητα…
Στο σύνολο της, η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καρατζιάς αποτελεί έναν εκκωφαντικό ύμνο στην αγάπη, που έχει την ιδιότητα να αντέχει σε κάθε είδους κακουχία και που ότι κι αν λέμε, ότι κι αν κάνουμε, ότι κι αν φιλοδοξούμε να επιτύχουμε χωρίς αυτή, τίποτα μα τίποτα σε αυτόν τον (..μάταιο και ματαιόδοξο…) κόσμο δεν έχει την παραμικρή αξία. “Καληνύχτα Μπέσυ”…και ευχαριστούμε πολύ για την υπενθύμιση…
Ο σκηνοθέτης και η “μούσα” του…
Η ταυτότητα της παράστασης:
Κείμενο: Scott McPherson
Μετάφραση: Μελισσάνθη Μάχουτ
Σκηνοθεσία / Δραματουργική Επεξεργασία : Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
1ο βιολί: Μελίνα Γαλανού
1ο τσέλο: Μαντώ Αγουρίδου
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Κοστούμια : Aλέξης Φούκος
Βοηθός Ενδυματολόγου: Χάρης Άνθης
Κατασκευαστής σκηνικών: Κώστας Μπακάλης
Φωτογραφίες/ Αφίσα: Γεωργία Σιέττου, Στέλιος Δανιήλ (S&G Face2Face Photography)
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Βαγγέλης Λάσκαρης
Παραγωγή: VAULT
Ερμηνεύουν: Αθηνά Τσιλύρα, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Δημήτρης Καρατζιάς, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Γιάννα Σταυράκη, Στράτος Στρατηγαρέας
«Marvin’s Room», Vault Theatre, Μελενίκου 26, Γκάζι / Βοτανικός. Ημέρες και ώρες παράστασης: Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 18.00, από Παρασκευή 8 Ιανουαρίου έως 24 Απριλίου. Τιμές εισιτηρίων: 12 € (τιμή προπώλησης), 15 € (γενική είσοδος), 10 € (μειωμένο για Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ κατόχους Κάρτας Ανεργίας και Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ)/ ΑμΕΑ). Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr, τηλ. 11876, Public, Sven Spots, Ianos, Reload, Media Markt.
ΑΛΛΙΩΣ 