Μία πέτρινη ευωχία στο…Φάουστ
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Μου αρέσει πολύ το θέατρο Faust. Κι ας μην είναι καν θέατρο, όχι με τη συμβατική έννοια του όρου τουλάχιστον (…ποιος θεατρικός χώρος θεωρείται άραγε συμβατικός πια;…). Έχει όμως “κάτι”. Σκοτεινά ξεχωριστό και ταυτόχρονα αδιευκρίνιστα οικείο. Και σίγουρα είναι ο πλέον ενδεδειγμένος χώρος για να αναδειχθεί η ιδιαιτερότητα της παράστασης-μουσικοχορευτικής σύνθεσης, που βασίζεται στο έργο “ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ ή Μία Πέτρινη Ευωχία” του Μολιέρου, σε μετάφραση του μοναδικού Δημήτρη Δημητριάδη και σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη.
Ο Χρήστος Σουγάρης & η…μπάντα του…
Η ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη προσέγγιση στο all time classic έργο του Γάλλου “ποιητή των καιρών του” (…και απ’ ότι όλα δείχνουν παντός καιρού…) αποτελεί την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Χρήστου Σουγάρη, ο οποίος ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί επί σειρά ετών με τους περισσότερους Έλληνες σκηνοθέτες (…κυρίως σε παραστάσεις του ΚΘΒΕ…). Παράλληλα, έχει διατελέσει βοηθός σκηνοθέτη των Γιάννη Ρήγα και Νίκου Χαραλάμπους, ενώ τα τελευταία έξι χρόνια συνεργάζεται σταθερά με το Στάθη Λιβαθηνό, του οποίου υπήρξε επίσης βοηθός σκηνοθέτη στον “Βασιλιά Ληρ” του Σαίξπηρ.
Πρόσωπα και προσωπεία…το αγαπημένο θέμα του Μολιέρου…
Η προαναφερόμενη, εντυπωσιακή ομολογουμένως, καλλιτεχνική “προϋπηρεσία” του Χρήστου Σουγάρη, σε συνδυασμό με τη δική του, δημιουργική “τρέλα” οδήγησαν σε μία “υβριδική” παράσταση-μουσική performance (…στην οποία κράτησε για τον εαυτό του τον ομώνυμο ρόλο…) που δεν σταμάτησε στιγμή να εξιτάρει τις αισθήσεις και τη φαντασία μας με τα καλαίσθητα ή επιδεικτικά κακόγουστα αντίστοιχα και εντέχνως συμβολικά σκηνοθετικά, κινησιολογικά και σκηνογραφικά της ευρήματα (…τα σκηνικά και τα κοστούμια της Αλεξάνδρας Σιάφκου και του Αριστοτέλη Καρανάνου έκαναν σίγουρα τη διαφορά…).
Ο Δον Ζουάν ξαποσταίνει από τη βάσανο του έρωτα…πάνω σε ένα καμαρίνι-επιτάφιο…
Ο ταλαντούχος ηθοποιός, πλέον επισήμως και σκηνοθέτης, έχοντας στη διάθεση του μία εξίσου “δυνατή” ομάδα ηθοποιών και μουσικών, με πρωτοστάτη τον Όμηρο Πουλάκη (…έναν από τους πιο “σταθερούς” Έλληνες ηθοποιούς με αξιοσήμειωτες ερμηνείες στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση…) να δίνει ένα ακόμη ρεσιτάλ υποκριτικής δεξιοτεχνίας, στο ρόλο του Σγαναρέλ(ου), του πιστού; και υπάκουου; υπηρέτη του μεγάλου και τρανού άρχοντα, Δον Ζουάν. Ως μία φωνή “βοώντος εν τη ερήμω” ο ταλαντούχος ηθοποιός υποδύεται τον ταπεινό ακόλουθο ενός κατά συρροήν εραστή (…και δολοφόνου ψυχών…) προσπαθώντας καθόλη τη διάρκεια της παράστασης να πείσει τον κύριο του να μετανοήσει πριν να είναι πολύ αργά…πριν οι φλόγες της κολάσεως τον καταπιούν ζωντανό…αλλά μάταια…για τον Δον Ζουάν άλλωστε η κόλαση των άλλων αποτελεί το δικό του Παράδεισο…
Η ευαισθησία του Σγαναρέλ σκοντάφτει πάνω στον κυνισμό του Δον Ζουάν…ή μήπως το αντίθετο;
H Ξανθή Γεωργίου και η Χριστίνα Χειλά – Φαμέλη, ενσάρκωσαν ιδανικά τα στερεότυπα των γυναικών, που θα έπεφταν εύκολα θύματα ενός άστατου καρδιοκατακτητή όπως ο Δον Ζουάν του Μολιέρου, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστες χορευτικές και υποκριτικές ικανότητες και προσδίδοντας η καθεμία την προσωπική της σαγήνη στους πολλαπλούς, αλλά και πιο “συγκεκριμένους” ρόλους που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν, χωρίς ωστόσο να χάσουν τη δίψα τους για εκδίκηση, συνειδητοποιώντας έστω κι εκ των υστέρων το ολίσθημα στο οποίο υπέπεσαν, δηλαδή να ερωτευτούν έναν άκαρδο, ασυνείδητο, ποταπό ψεύτη ή μήπως απλά έναν ρομαντικό…έναν ιδεολόγο;…(don’t fall in love with a dreamer που λέει και το τραγούδι…).
Η Ξανθή Γεωργίου και η Χριστίνα Χειλά – Φαμέλη στην γλυκά οδυνηρή αγκαλιά ενός…λαοπλάνου…
Με ποιους όμως πρέπει να παλέψει ο Δον Ζουάν, έτσι όπως τον φαντάστηκε και στη συνέχεια τον αποτύπωσε στην σκηνή ο Χρήστος Σουγάρης, προκειμένου να παραμείνει σταθερός στη θεώρηση που έχει για τη ζωή; Με τους πάντες! Ερωτικοί αντίζηλοι, οξύθυμα αδέλφια ατιμασμένων κορασίδων, φαντάσματα δολοφονημένων αξιωματούχων, ευσυνείδητοι υπηρέτες και…μία φωνή…από την άλλη άκρη της γραμμής που συνάντησε τον ήχο της στην υπερκόσμια φωνή του Νίκου Χατζόπουλου…είναι μερικοί μόνο από τους “δαίμονες” που καταδιώκουν τον γόη από τη Σεβίλλη.
Οι ηθοποιοί και “μουσικοί” Δημήτρης Ραφαήλος, Λευτέρης Χαρέλλης, Νίκος Καρύδης και Αλέξης Κωτσόπουλος (…με τους τελευταίους να υπογράφουν και τη μουσική της παράστασης…) έδωσαν σάρκα & οστά στους επίγειους – αλλά και εξωπραγματικούς – εχθρούς του προνομιούχου “σάτυρου” που όχι μόνο δεν ντρέπεται για όσα άνομα και ανόσια ποιεί, αλλά αντίθετα επαίρεται ότι έτσι πρέπει να λειτουργεί, όποιος πραγματικά επιθυμεί να επιτύχει και ως εκ τούτου να μείνει στην ιστορία ως…άξιος πολιτικός ηγέτης…θρησκευτικός ταγός…εθνικός ευεργέτης…κάτι τέτοιο τέλος πάντων…
Στο σύνολό του το σκηνικό αποτέλεσμα φανερώνει, πως ο Χρήστος Σουγάρης είναι ένας καλλιτέχνης που ξέρει να ακούει και κυρίως να σέβεται τη δουλειά των συνεργατών του, ειδικά όταν καλούνται να λειτουργήσουν συνδημιουργικά, όπως συνήθως συμβαίνει με έναν σκηνοθέτη και τον (…την στην συγκεκριμένη περίπτωση…) κινησιολόγο του, που συνήθως καλείται να τελειοποιήσει, να υπογραμμίσει και εντέλει να αναδείξει τη σκηνοθετική του γραμμή.
Η Φαίδρα Σούτου που ανέλαβε το δύσκολο κομμάτι της κίνησης, ειδικά σε μία τόσο απαιτητική κινησιολογικά (…και χορογραφικά…) παράσταση σαν αυτή που σκηνοθέτησε “αντισυμβατικά” ο Χρήστος Σουγάρης, μετράει ήδη σημαντικότατες συνεργασίες με μερικούς από τους πιο χαρισματικούς, καταξιωμένους, αλλά και διαρκώς ανερχόμενους σκηνοθέτες της εγχώριας καλλιτεχνικής σκηνής (…και όχι μόνο…) αποδεικνύοντας πως καμιά φορά το να είσαι ένας σεμνός καλλιτέχνης, χαμηλών τόνων, μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο προσόν…και ατού…
Προσαρμόζοντας το “μύθο” του Δον Ζουάν στο δικό μας χρεωκοπημένο σήμερα, ο Χρήστος Σουγάρης και οι ταλαντούχοι συνεργάτες του, εκμηδένισαν την απόσταση ανάμεσα στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής και της σημερινής, αποδεικνύοντας πως πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι σαν τον κεντρικό ήρωα του έργου του Μολιέρου, εξίσου αδίστακτοι, υποκριτές και ανάλγητοι ή αντίθετα το ίδιο τολμηροί, ανένταχτοι και επαναστάτες (…είπαμε τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας…) για να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως στο τέλος θα καταλήξουν στην…κόλαση, όπως συμβαίνει με όλους τους αμαρτωλούς…ή μήπως τελικά…όλοι εκεί ανήκουμε…και προς τα εκεί οδεύουμε;
Μη χάσετε τις τελευταίες παραστάσεις του “Δον Ζουάν ή Η Πέτρινη Ευωχία”, Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00, στο θέατρο Faust (Καλαμιώτου 11 & Αθηναϊδος 12, Αθήνα)…γιατί κόλαση και παράδεισος είμαστε εμείς…και οι άλλοι…και ο ουρανός…που είναι πάντα ανοιχτός…και ακούει…και τιμωρεί…”αχ ουρανέ…όχι δεν θα πω το ναι”…
Μετάφραση: Δημήτρης ΔημητριάδηςΣκηνοθεσία: Χρήστος ΣουγάρηςΔραματουργική Επεξεργασία: Ανδριάννα Αλεξίου, Κατερίνα Κουτσοχερίτη, Χρήστος Σουγάρης
Σκηνικό – Κοστούμια: Αλεξάνδρα Σιάφκου, Αριστοτέλης ΚαρανάνοςΦωτισμοί: Άρης ΤρουπάκηςΚίνηση: Φαίδρα ΣούτουΜουσική: Νίκος Καρύδης, Αλέξης ΚωτσόπουλοςHair styling: DanielsΒοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία ΑπατσίδουΒοηθοί σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Δώρα Τουρβά, Hossain AmiriΦωτογραφίες: Νατάσα ΔιαβαστήΕρμηνεύουν
Χρήστος Σουγάρης
Όμηρος ΠουλάκηςΞανθή ΓεωργίουΧριστίνα Χειλά – ΦαμέληΛευτέρης ΧαρέλληςΝίκος ΚαρύδηςΑλέξης ΚωτσόπουλοςΔημήτρης ΡαφαήλοςΝίκος Χατζόπουλος (φωνή)
Παραγωγή
POLYPLANITY Productions / Γιολάντα ΜαρκοπούλουΠληροφορίες: e-mail@polyplanity.com, τηλ. 210.3632764, 698.1802544Σύμβουλος επικοινωνίας: Νίκη Κακιρδάκη
e-mail: n_kakirdaki@hotmail.comτηλ.: 698.6876655
https://www.youtube.com/watch?v=J_XXGoMqsrU
Info:
Θέατρο Faust ΚΑΛΑΜΙΩΤΟΥ 11 & ΑΘΗΝΑΙΔΟΣ 12 // 150 60 ΑΘΗΝΑ
ΤΗΛ.: +30 210 3234095
FAX: +30 210 3234096
e-mail: info@faust.gr
Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Ώρα έναρξης: 21:00
Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ. Ανέργων – Φοιτητικό 10 ευρώ, Ατέλειες: 5 ευρώ
ΑΛΛΙΩΣ 