Tags
Ο Μπάμπης Χατζηδάκης ως υποδειγματικός “ΜπΑΤσος” και…πατέρας;
γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου
συνεργάτης στήλης: Γιώργος Αγγελίδης
…Το “μπάτσος” (από το τουρκικό baç > αστυνόμος, φοροεισπράκτορας) πάντα με υποτιμητική σημασία, αρχικά, δήλωνε τον τούρκο φοροεισπράκτορα, που έπαιρνε αυθαίρετα και δια της βίας χαράτσια από τους υπηκόους…
Ξανά στον Πολυχώρο Vault…σε άλλο mood αυτήν τη φορά. Πιο σκοτεινό; Μάλλον. Η βία άλλωστε εμπεριέχει πολύ και πυκνό σκοτάδι, μεταφορικά και στην συγκεκριμένη περίπτωση και κυριολεκτικά…Στην παράσταση “ΜπΑΤσος” που είναι βασισμένη στο ομώνυμο έργο (…μετάφραση Κατερίνα Χριστοδούλου…) του Felix Estaire και τελεί υπό την Αιγίδα του Ινστιτούτου Θερβάντες, όλα είναι ρευστά. Ψυχολογικά όρια, κοινωνικά πρέπει, ιδεολογίες, εξουσίες, κοσμοθεωρίες και φυσικά οι ανθρώπινες σχέσεις…κυρίως αυτές…
Ο Ισπανός συγγραφέας Felix Estaire
Το έργο του Ισπανού Félix Estaire, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο θέατρο VAULT, για να θίξει – μεταξύ άλλων – το θέμα του φαύλου κύκλου της βίας και των οδυνηρών συνεπειών της μέσα από τη σύγκρουση ενός πατέρα, αστυνομικού των ΜΑΤ, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια του την κόρη, εν μέσω μίας διαδήλωσης από τις πολλές που συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά στη χώρα μας. Πώς θα αντιδράσει; Τι θα επακολουθήσει; Ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της στιγμιαίας συνάντησης στις ζωές και των δύο και ποιες θεωρίες της ζωής του θα ανατραπούν;
Με βάση τον προαναφερόμενο δραματουργικό καμβά η σκηνοθέτης Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, έπλασε τη δική της θεατρική εκδοχή, ενός έργου απόλυτα σημερινού, τραγικά επίκαιρου και σαφώς…αντισυστημικού…έτσι όπως τουλάχιστον μάθαμε να ορίζουμε εννοιολογικά το “σύστημα”, βάζοντας του μπροστά το αρνητικό πρόσημο του συμβιβασμού, της άνευ όρων υποταγής στον καταναλωτισμό και ως εκ τούτου της υποδούλωσης σε νόμους που αντιτίθενται πολλές φορές της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Ένας πατέρας και μία κόρη υπηρετούν με τον τρόπο τους το ίδιο σαθρό, παράλογο και αναίτια(;) βίαιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, από διαφορετικό “πόστο” ο καθένας, φαινομενικά εκ διαμέτρου αντίθετο, το οποίο όμως αν κάποιος κοιτάξει λίγο βαθύτερα θα παρατηρήσει πως είναι ακριβώς το ίδιο…(…ή έστω στο περίπου…). Το “σύστημα” – η αόρατη αυτή απειλή – εντέλει έχει τον τρόπο του να σε καταπίνει και μάλιστα αμάσητο, είτε το υπηρετείς, είτε του αντιτίθεσαι.
Η σκηνοθέτης της παράστασης Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Η έμπειρη, διεισδυτική και οξυδερκής σκηνοθετική ματιά της γνωστής δημιουργού, οδήγησε σε ένα σκηνικό αποτέλεσμα που στην ουσία “παντρεύει”με επιτυχία το θέατρο με τον κινηματογράφο, χωρίς να απειλείται η αυτονομία κανενός από τα δύο είδη, αφού ο χειρισμός της κάμερας από τον Μπάμπη Χατζηδάκη, έναν εκ των δύο πρωταγωνιστών της παράστασης, ήταν κάτι παραπάνω από υποδειγματικός. Ο δημοφιλής ηθοποιός έπαιζε καθόλη τη διάρκεια της παραληρηματικής του αφήγησης με το χρόνο – play, pause, rewind κλπ – εξιστορώντας με “ανατριχιαστικές” λεπτομέρειες τα γεγονότα που τον οδήγησαν σε μία απόφαση…αυτοκαταστροφική…(…και όχι μόνο…). Ο ήρωας που υποδύεται είναι έτοιμος να “τινάξει” στον αέρα όλη του τη ζωή! Μία ζωή που δεν έχει πλέον για εκείνον κανένα απολύτως νόημα…
Ο Μπάμπης Χατζηδάκης σκηνοθετεί τη “διαθήκη” του…
Οι δύο πρωταγωνιστές της σύγχρονης “τραγωδίας” του Ισπανού συγγραφέα, Μπάμπης Χατζηδάκης & Άρτεμις Ορφανίδου, πατέρας και κόρη αντίστοιχα, λειτούργησαν αλληλοσυμπληρωματικά, περνώντας από όλα τα στάδια “ενηλικίωσης” των χαρακτήρων τους, τα οποία ως θεατές παρακολουθούσαμε σε real time, ανυποψίαστοι ωστόσο για το μέγεθος της επικείμενης ανατροπής. Το κοριτσάκι που μεγαλώνει χωρίς μαμά, μόνο με τον “ματατζή” μπαμπά του (…η απουσία της μητέρας επιδεικτικά ασχολίαστη…), ο πατέρας που αγωνίζεται να μεγαλώσει την κόρη του σε έναν σκληρό και απάνθρωπο κόσμο (…εκείνος τον γνωρίζει εκ των έσω και ταυτόχρονα αποτελεί γρανάζι του…) και ανάμεσα τους το αμείλικτο καθήκον. Το δικό του και το δικό της. Ο καθείς εφ’ω ετάχθη λοιπόν…και οι συνέπειες αναπόφευκτα ολέθριες!
Ο Μπάμπης Χατζηδάκης ήταν κάτι παραπάνω από πειστικός στο ρόλο ενός ανθρώπου που “ξηλώνεται” από τη μία στιγμή στην άλλη, μόνο και μόνο επειδή έπραξε αυτό για το οποίο ήταν εκπαιδευμένος, δηλαδή να υπακούει χωρίς γιατί και πως στις εντολές των ανωτέρων του. Γεμάτος “θαμπή” ενέργεια, ειλικρινές μένος για όσους τον κατάντησαν όπως τον κατάντησαν και μία σχεδόν παιδιάστική επιμονή, πως ο ίδιος είναι άμοιρος ευθυνών και ως εκ τούτου αθώος για το έγκλημα κατά του ίδιου του παιδιού του, ο ταλαντούχος ηθοποιός αφέθηκε στην ορμή του χαρακτήρα που υποδύονταν χωρίς αναστολές, στρέφοντας στο τέλος την κάμερα προς εμάς…τους σιωπηλούς παρατηρητές…τους σιωπηλούς (επί)κριτές…την κοινή γνώμη…που έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέει…
Στην αντίπερα όχθη η Άρτεμις Ορφανίδου απέδωσε με μία “σοφιστικέ” απλότητα το ρόλο της επαναστατημένης κόρης, που σταδιακά μετατρέπεται σε εχθρό του συστήματος που πρεσβεύει ο πολυαγαπημένος της πατέρας, παραμένοντας σχετικά ψύχραιμη ακόμη κι όταν γύρω της όλα ξαφνικά…σκοτεινιάζουν. Το ξέσπασπα της, δικαιολογημένο και αναμενόμενο, απευθυνόμενο στον “δράστη”, αποτέλεσε τη βασική αιτία της βιντεοσκόπησης που παρακολουθήσαμε επί σκηνής, επιφορτισμένοι στο τέλος με την ευθύνη της δημοσιοποίησης.
η βία φέρνει βία…
Η παράσταση που σκηνοθέτησε η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου φέρνει την πραγματικότητα απειλητικά κοντά μας και υπάρχουν στιγμές που η θέαση της μας πληγώνει τόσο…όσο δεν μπορούμε να αντέξουμε, αλλά όπως συμβαίνει και στην Αρχαία Τραγωδία “δι ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν”… τουτέστιν ο μόνος τρόπος να νικήσουμε το “τέρας” που όλοι κυοφορούμε μέσα μας, είναι να το κοιτάξουμε κατάματα…
Λόγω επιτυχίας, η παράσταση “ΜπΑΤσος” θα συνεχίσει την πορεία της έως την Κυριακή 24 Απριλίου 2016, οπότε και θα έχετε την ευκαιρία να διαπιστώσετε από κοντά, πόσο εύκολα ισοπεδώνονται οι άνθρωποι όταν αποποιούνται τις ευθύνες τους, κατηγορώντας ένα “σύστημα” στο οποίο προφανώς θεωρούν ότι δεν ανήκουν και οι ίδιοι. Το σύστημα είμαστε εμείς κι αν αλλάξουμε εμείς, τότε ενδεχομένως να αλλάξει κι εκείνο…
“ΜπΑΤσος”
Παράταση Παραστάσεων
του Félix Estaire
σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου
παρουσιάζεται για 1η φορά στην Ελλάδα στον Πολυχώρο VAULT
Έως την Κυριακή 24 Απριλίου,
κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
Vault
|
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Συγγραφέας: Félix Estaire
Μετάφραση: Κατερίνα Χριστοδούλου
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικά-κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη
Μουσική: Σταύρος Τσουμάνης
Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Video Art: gcldp Γιώργος Συμεωνίδης, Άρτεμις Σταθάκου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάριος Παϊτάρης
Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη
Συμπαραγωγή : KP Theatre Group και VAULT
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Μπάμπης Χατζηδάκης, Άρτεμις Ορφανίδου.
https://www.youtube.com/watch?v=OkRH9b5vPq0
BACKSTAGE PHOTOS
ΑΛΛΙΩΣ 