Tags
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
συνεργάτης στήλης: Γιώργος Αγγελίδης
Η παράσταση “ΚΑΡΦΙΤΣΕΣ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ”, σε σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου ολοκλήρωσε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε τον “κύκλο” της στο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ, αλλά ο καλλιτεχνικός της απόηχος παραμένει ακόμη βαθιά χαραγμένος στο υποσυνείδητο μας.
Η στήλη ARS & VITA πρόλαβε – ευτυχώς – να παρακολουθήσει το Σάββατο 19 Μαρτίου 2016, την προτελευταία παράσταση, απολαμβάνοντας την αίσθηση “σκοτεινού” παραμυθιού, που αποτυπώθηκε τόσο έντεχνα σκηνοθετικά. Η γνωστή ηθοποιός συνεργάστηκε για δεύτερη φορά με την Εταιρεία Θεάτρου Συν Επί του Άκι Βλουτή και το ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ, για να συστήσει με το δικό της τρόπο στο αθηναϊκό κοινό δύο σουρεαλιστικά μονόπρακτα της δημοσιογράφου και συγγραφέα Ρούλας Γεωγακοπούλου, (μ)πλεγμένα σαν ένα και με κοινό τίτλο “ΚΑΡΦΙΤΣΕΣ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ”.
Ο Χάρης Αττώνης ως αδημονούσα Πελάτισσα αντιμέτωπος με τον Πάνο Παπαδόπουλο / Πωλήτρια
Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα δύο “παράλογα” ρεαλιστικά μονόπρακτα της Ρούλας Γεωργακοπούλου –“Διανυκτερεύον” & “Προσπερίνα” – σύμφωνα πάντα και με την σκηνοθετική απόδοση των έργων από τη Σοφία Φιλιππίδου, είναι μία γυναίκα που στο μεν πρώτο αναζητά απεγνωσμένα και εν τω μέσω της νυκτός το κατάλληλο ρούχο, για να καλύψει τη “γύμνια” της, ενώ στο δεύτερο έχοντας πια “ετεροκαθοριστεί” ενδυματολογικά και επί της ουσίας, αφήνεται στην αβάσταχτη ελαφρότητα δύο φημισμένων έργων τέχνης που αποκτούν ξαφνικά ανθρώπινη οντότητα και φιλονικούν για να κερδίσουν την εύνοια της, αλλά και την ευκαιρία μιας “βιογραφίας” δια χειρός της ιδιοκτήτριας τους.
Εισβάλλοντας σε μία διανυκτερεύουσα μπουτίκ (…με τα ρούχα να λειτουργούν συμβολικά ως “φάρμακα”…της ψυχής;…) αδημονούσα να εξυπηρετηθεί, η φουριόζα και απαιτητική Πελάτισσα / Χάρης Αττώνης συναντά την άκαμπτη και “αλλόκοτα” τυπική Πωλήτρια / Πάνος Παπαδόπουλος. Μεταξύ των δύο γυναικών γεννιέται μία παράξενη σχέση έλξης – απώθησης, καθώς πασχίζουν η κάθεμια από τη δική της πλευρά (…και με τα δικά της όπλα…) να υπερισχύσει της άλλης, σε ένα παιχνίδι εκ των προτέρων προσημειωμένο. Ανάμεσα τους, παρεμβάλλεται σαν πλάσμα βγαλμένο από τα παραμύθια που μάθαμε να αγαπάμε (..κι ας μας φόβιζαν και λίγο…) από την παιδική μας ηλικία και μεγαλώνοντας τα βρήκαμε μπροστά μας, εντελώς σημειολογικά, η Σοφία Φιλιππίδου πιο ανάλαφρη, πιο αέρινη, πιο “διάφανη”από ποτέ…
Η ηθοποιός και σκηνοθέτης Σοφία Φιλιππίδου δημιούργησε μια οπτικοακουστική φαντασμαγορία
Βασιζόμενη στην προαναφερόμενη δραματουργική συνθήκη, η δημοφιλής ηθοποιός ανέθεσε τους δύο αντιθετικούς-αλληλοσυμπληρωματικούς ρόλους των δύο γυναικών του πρώτου μονόπρακτου σε δύο πολύ ταλαντούχους νέους ηθοποιούς – τον Χάρη Αττώνη και τον Πάνο Παπαδόπουλου – θέλοντας μέσα από αυτήν την συμβολική πράξη – σκηνοθετικό εύρημα να καταργήσει τα όρια του φύλου (…και όχι μόνο…) και να μιλήσει για αυτά που αισθάνονται, αποζητούν, φοβούνται, επιθυμούν, ελπίζουν και ονειρεύονται οι άνθρωποι άχρονα, άφυλα και χωρίς άλλου είδους “επιθετικούς” προσδιορισμούς. Σε αυτήν την κωμικοτραγική, σουρεάλ πραγματικότητα, που δεν διαφέρει και πολύ από τη δική μας καθημερινότητα, ακόμη και αυτά τα έργα τέχνης διεκδικούν – με κάθε τρόπο – την επαπειλούμενη υστεροφημία τους.
Η Σοφία Φιλιππίδου “ψυχαναλύει” τον Πάνο Παπαδόπουλο
Στη δεύτερη πράξη αυτής της “αιχμηρής” κωμωδίας που φλερτάρει απροκάλυπτα με το “παράλογο” ο μόνος που μένει σταθερός στο ρόλο του είναι ο Χάρης Αττώνης, ο οποίος υποδύεται την πελάτισσα που νωρίτερα αναζητούσε το 100% τέλειο φουστάνι για εκείνη (…παραφράζοντας τον τίτλο της υπέροχης παράστασης “Όταν είδα το 100% τέλειο κορίτσι για μένα” σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη και βασισμένη στο ομώνυμο δίηγημα το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι “Ο ελέφαντας εξαφανίζεται” …) να απολαμβάνει την ηρεμία (;) του φιλότεχνου σπιτιού της, όταν άξαφνα οι πίνακες ζωγραφικής που κοσμούν τους τοίχους του διαμερίσματος επαναστατούν, διεκδικώντας μία θέση στην καρδιά της και την… ιστορία…
Η “Προσπερίνα” / Σοφία Φιλιππίδου και ο “Ναύτης” / Πάνος Παπαδόπουλος αναμετρήθηκαν μέχρις εσχάτων, χαρίζοντας στους θεατές μέσα από την ιλαρή τραγικότητα της σύγκρουσής τους ένα “γλυκόπικρο” γέλιο, με την Προσπερίνα να υπερισχύει στα σημεία εξολοθρεύοντας με τη βοήθεια της οικοδέσποινας τον αντίπαλο της. Ο “Ναύτης” του Γιάννη Τσαρούχη είναι νεκρός! Και μαζί του…τα όνειρα και οι προσδοκίες μίας ολόκληρης γενιάς…
Σε έναν κόσμο που σκοτώνει τα έργα τέχνης…κανείς δεν μπορεί να είναι ο νικητής…
Είναι πραγματικά πολύ ελπιδοφόρο και σίγουρα άξιο λόγου, να παρακολουθεί κανείς την σκηνική σύμπραξη μίας καταξιωμένης ηθοποιού, όπως είναι η Σοφία Φιλιππίδου, με ταλαντούχους καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς, μη μπορώντας να εντοπίσει καμία διαφορά ανάμεσα στις δύο “σχολές”, γιατί πολύ απλά η ανάγκη για δημιουργία που αρχικά τους ένωσε, αποδείχθηκε πολύ πιο δυνατή από οποιαδήποτε κοινωνικά κλισέ, παιχνίδια εξουσίας και λοιπά…κομπλεξιλίκια…
Παράλληλα, είναι πάντα ευχάριστο να αναδεικνύονται θεατρικά έργα αξιόλογων Ελλήνων λογοτεχνών/θεατρικών συγγραφέων – μία τέτοια περίπτωση είναι και η Ρούλα Γεωργακοπούλου – ειδικά όταν αφορούν ένα είδος όπως το “παράλογο”, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις κρύβει μέσα του μία…τετράγωνη λογική…και τολμάει να στηλιτεύσει όλα αυτά που δεν μπορούν να ειπωθούν face to face…γιατί πονούν σαν “καρφίτσες στα γόνατα” και στην ψυχή…
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία: Σοφία Φιλιππίδου
Σκηνικά: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Κοστούμια: Χριστίνα Σκαρπέλη
Φωτισμοί: Πέτρος Γκορίτσας
Μουσική: Ξανθή Γεωργακοπούλου-Ντάβου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δανάη Γκουτκίδου
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Ερμηνεύουν: Χάρης Αττώνης, Πάνος Παπαδόπουλος, Σοφία Φιλιππίδου
BACKSTAGE PHOTOS
ΑΛΛΙΩΣ 