Photo by: pinterest.com
Στην αρένα και πάλι.
Κουρασμένα παιδιά
σε ένα δρόμο που καίει
και παγώνει.
Κι αν ο χρόνος μορφώνει,
οι πληγές συνεχίζουν
να είναι ανοιχτές·
με τα χάδια να λείπουν
και με τα χείλη να σφίγγουν
είναι οι λέξεις λεπίδες
σε σιωπή που κραυγάζει.
Η ζωή προχωράει-
μα τα πέπλα του χρόνου
δε σκοτώνουν τη μνήμη.
Κι αν εσύ δε με ακούσεις
και στην πλάνη βουτήξεις,
τον καιρό σου θα χάσεις.
Και για τον κύκλο που κλείνει
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙ ΕΔΩ.
ΑΛΛΙΩΣ 