γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
φωτογραφίες: Γιώργος Αγγελίδης
Είχα ακούσει και αντίστοιχα διαβάσει πολλά – κατά βάση θετικά σχόλια – για την παράσταση “Μικρές Ιστορίες Φόνων”, πολύ πριν καταφέρω τελικά να την παρακολουθήσω το βράδυ της Τρίτης 5 Απριλίου, στον Πολυχώρο Vault, χωρίς να έχω δει την προηγούμενη (…περσινή…) βερσιόν της, η οποία είχε αρκετές διαφορές με την τωρινή και όσον αφορά τη σύνθεση του καστ, αλλά και από σκηνογραφικής και σκηνοθετικής άποψης.
Εντελώς “καθαρή” λοιπόν, αφέθηκα να παρασυρθώ από την κινηματογραφική ροή αυτών των πέντε τόσο διαφορετικών μεταξύ τους ιστοριών, που έχουν όμως ως κοινό άξονα το “φόνο”, συμμετέχοντας ερήμην μου ως κοινό σε μία τηλεοπτική εκπομπή κοινωνικού περιεχομένου, από αυτές που μεταχειρίζονται τον ανθρώπινο πόνο ως προϊόν προς πώληση και ταυτόχρονα ως τον πιο σύντομο δρόμο προς την πολυπόθητη υψηλή τηλεθέαση.
Η Μυρτώ Γκόνη στο ρόλο της “εγκληματικής” τηλεπαρουσιάστριας…
Ο Παναγιώτης Μπρατάκος, τον οποίο είχα τη χαρά να θαυμάσω αρχικά ως ηθοποιό (Πελεκάνος, Otherside κα..), εμπνεύστηκε πέντε μικρές ιστορίες φόνων βασισμένες σε αληθινά γεγονότα, στις οποίες πρωταγωνιστούν άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που για διάφορους λόγους και άλλες τόσες αιτίες υπερβαίνουν τα όρια και παραβιάζουν το “ου φονεύσεις” δολοφονώντας σε πολλές περιπτώσεις με ιδιαζόντως ειδεχθή βιαιότητα, οικεία ή λιγότερο προσφιλή τους πρόσωπα, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό, καταργώντας έτσι το διαχωρισμό θύτη και θύματος.
Αναλαμβάνοντας να αποδώσει σκηνοθετικά το πρωτότυπο ως σύλληψη και γεμάτο ειρωνία κείμενο του Παναγιώτη Μπρατάκου, το οποίο στηλιτεύει εντέχνως την επικράτηση – διεθνώς – μίας φτηνής και διόλου φιλικής προς τον άνθρωπο δημοσιογραφίας, που τείνει ολοένα και περισσότερο προς το “κίτρινο” και το “ροζ” ο πολυπράγμων και πολυτάλαντος Δημήτρης Καρατζιάς επέλεξε την οδό της σκηνικής αφαιρετικότητας, ζουμάροντας στα πρόσωπα και κυρίως στους διαφορετικούς ψυχισμούς τους, με σκοπό να αναδείξει όχι τη σκανδαλοθηρική πλευρά του εγκλήματος, αλλά τα όσα οδήγησαν τον εκάστοτε ήρωα να αφαιρέσει μία ζωή (…ακόμη κι αν πρόκειται για τη δική του…). Καταθέτοντας με τη μορφή παράλληλων μονολόγων και την πλευρά των θυμάτων που ποτέ δεν έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε ούτως ή άλλως, αφού έως τώρα τουλάχιστον και με βάση το ανθρώπινο επίπεδο αντίληψης ο θάνατος δεν έχει επιστροφή, ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης έδωσε τη δυνατότητα στο κοινό να εισχωρήσει σε έναν κόσμο πέρα από αυτόν που είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε με τις – μόλις! – πέντε αισθήσεις μας.
Η Αλεξάνδρα Κόνιακ – θύμα και θύτης – με την εξίσου “ένοχη” Μυρτώ Γκόνη
Μέσα σε όλο αυτό το σκοτεινό, “δολοφονικό” πλαίσιο που διέπεται από ακραία πάθη και τις αντίστοιχες συμπεριφορές – συνέπειες που αυτά συνεπάγονται, χωράει καθόλου η αγάπη; Κι όμως, όσο οξύμωρο κι αν μπορεί να φαίνεται, όχι απλά χωράει, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι η αγάπη που οπλίζει το χέρι του δράστη, ή μάλλον όχι αυτή καθ’αυτή μα η επίμονη, επίπονη και για πολλούς μάταιη αναζήτησή της.
Μια καταπιεσμένη κοπέλα που βιάζεται συστηματικά από το “αντρικό” φύλο, μία μάνα που ενώ αγαπάει πολύ τον γκέι γιο της αδυνατεί να τον καταλάβει πριν να είναι πολύ αργά, ένας πληγωμένος άντρας που τυφλωμένος από τη ζήλια σκοτώνει το απόλυτο αντικείμενο του πόθου του, ένα νεαρό ζευγάρι ερωτευμένων ναρκομανών που προτιμά τις παραισθήσεις των ουσιών και τον σχεδόν βέβαιο θάνατο που είναι ικανές να επιφέρουν, από μία “φλατ” ζωή χωρίς όνειρα και υπερβάσεις, ένας ανιδιοτελής άνθρωπος που άθελα του γίνεται ήρωας στην προσπάθεια του να προστατέψει αθώα παιδιά από το μένος ενός διαταραγμένου ρατσιστή, η σύζυγος του οποίου έχει και εκείνη με τη σειρά της πολλά να μας διηγηθεί και τέλος το κεντρικό πρόσωπο αυτού του ιδιόμορφου δράματος, το οποίο εμπλέκεται στις ζωές όλων με έναν παράξενο, σχεδόν μεταφυσικό τρόπο.
Η παρουσιάστρια θρύλος που κάποτε τρέλαινε τα μηχανάκια της AGB και τώρα από το κελί της δικής της φυλακής δίνει τροφή στους συναδέλφούς της, προκειμένου να γεμίσουν τις φυλλάδες τους με όλο το παρασκηνίο μίας ιστορίας έρωτα, τυφλού πάθους και αυτοκαταστροφής, αποφασίζει να τους εκδικηθεί όλους συνεχίζοντας να κάνει ακόμη και πίσω από τα σίδερα αυτό που ξέρει καλύτερα…να εκθέτει πρόσωπα και καταστάσεις…
Επειδή στην συγκεκριμένη παράσταση όλοι οι ηθοποιοί – πλην της Μυρτώς Γκόνη – ερμηνεύουν παραπάνω από έναν ρόλους (…και τα τραγούδια που τους αναλογούν…) και παρόλο που εντυπωσιάστηκα από τις φωνητικές και υποκριτικές ικανότητες όλων και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό, κρίνω σκόπιμο να αντιμετωπίσω την παράσταση “ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΟΝΩΝ” ως μία δουλειά συνόλου. Κι αυτό γιατί έχω την αίσθηση ότι τόσο ο συγγραφέας του έργου Παναγιώτης Μπρατάκος, όσο και ο σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Καρατζιάς, θέλησαν να αναδείξουν εσωτερικούς κόσμους και διαπροσωπικές σχέσεις και όχι υποκριτικές βιρτουοζιτέ. Άλλωστε ακόμη και η “πρωταγωνίστρια” δημοσιογράφος, την οποία υποδύθηκε με τις σωστές δόσεις κυνισμού η προαναφερθείσα ηθοποιός, στο τέλος καταλήγει στη φυλακή και ως εκ τούτου εξισώνεται με τους ανθρώπους που επί σειρά ετών αποτελούσαν τα δικά της τηλεοπτικά πειραματόζωα, επιβεβαιώνοντας εντέλει ότι…μηδένα προ του τέλους μακάριζε…
Κρίνοντας από το συνολικό αποτέλεσμα ο Δημήτρης Καρατζιάς και οι ικανότατοι: Μυρτώ Γκόνη, Πωλ Ζαχαριάδης, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Δήμητρα Κολλά, Αλεξάνδρα Κόνιακ, Μάριος Μακρόπουλος, Βάνα Παρθενιάδου και Δώρα Χρυσικού, κατάφεραν να μας μεταδώσουν όλη την απόγνωση, το φόβο, τις ενοχές, τη φρίκη, την αγωνία και τον πόνο που κρύβεται πίσω από μία “μικρή ιστορία φόνου”, για την οποία ενημερωνόμαστε καθημερινά ότι συμβαίνει στη χώρα, την πόλη, το χωριό, τη γειτονιά μας (… εννοείται και ανά τον κόσμο…) από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά και τα πάντα ενημερωμένα social media, που ειδικά τον τελευταίο καιρό βρίθουν σπλατεριάς…
Φτάνοντας στο τέλος της σημερινής αποτίμησης μίας ιδιαίτερης μουσικοθεατρικής εμπειρίας, θα ήθελα να αναφερθώ στην υπέροχη, πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μάνου Αντωνιάδη, που υπογράφει και τους στίχους των τραγουδιών μαζί με τον Παναγιώτη Μπρατάκο, η οποία προσέδωσε στην παράσταση μία αίσθηση μοναδικότητας, εντείνοντας παράλληλα στο έπακρο όλα τα συναισθήματα που μοιράστηκαν μαζί μας οι ταλαντούχοι ηθοποιοί, που κλήθηκαν να προσωποποιήσουν την παθογένεια μίας κοινωνίας που παράγει εν δυνάμει “εγκληματίες”, ενώ θα μπορούσε να προσπαθήσει με όσα μέσα διαθέτει, να παράξει ανθρώπους ικανούς να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, συνυπάρχοντας αρμονικά και όσο το δυνατόν πιο…αναίμακτα…
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Συγγραφέας: Παναγιώτης Μπρατάκος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη Μουσική / τραγούδια παράστασης: Μάνος Αντωνιάδης
Στίχοι τραγουδιών: Παναγιώτης Μπρατάκος – Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικά / Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Αφίσα παράστασης: Σίμος Παπαναστασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Βαγγέλης Λάσκαρης
Παραγωγή: Vault
ΔΙΑΝΟΜΗ :
Δημοσιογράφος : Μυρτώ Γκόνη
Μάνα / Γειτόνισσα : Βάνα Παρθενιάδου
Gay / Μπάτμαν: Πωλ Ζαχαριάδης
Μαρία / Γυναίκα : Δήμητρα Κολλά
Σύζηγος / Ναρκομανής : Μάριος Μακρόπουλος
Νάρκισσος / Ναρκομανής : Αλεξάνδρα Κόνιακ
Γυναίκα / Πόρνη : Δώρα Χρυσικού
Φαντάρος / Σχιζοφρενής : Αλέξανδρος Καλπακίδης
Vault
Μελενίκου 26, Βοτανικός ,Βοτανικός
Τηλ.: 2130356472, 6945993870
Παραστάσεις : Έως : 30/5
Πληροφορίες : Βραδ.: Δευτ., Τρ. 9 μ.μ.
Τιμη : € 15, 10. 5.
ΑΛΛΙΩΣ 