Tags
Ο Ανδρέας Κοντόπουλος μιλά και ο Μάνος Στεφανάκης…ακούει;
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
φωτογραφίες
Γιώργος Αγγελίδης
Η στήλη ARS & VITA πρόλαβε – ευτυχώς – να ακούσει αυτά που είχαν να πουν οι σπουδαίοι ηθοποιοί που συμμετείχαν στην παράσταση “Σ’εσάς που με ακούτε”, η οποία ήταν βασισμένη στο ομώνυμο έργο της σημαντικότατης Ελληνίδας συγγραφέα Λούλας Αναγνωστάκη και ολοκλήρωσε την πορεία της στο Θέατρο Σημείο, την Τρίτη 12 Απριλίου 2016.
Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης Μάνος Καρατζογιάννης, έπειτα από την επιτυχημένη ολοκλήρωση του μεγάλου αφιερώματος “2015 ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΛΟΥΛΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ”, που πραγματοποιήθηκε στο ΙΜΚ το Δεκέμβριο του 2015, με αφορμή τα 50 χρόνια της συγγραφέως στο θέατρο, μετέφερε το προφητικό και τόσο επίκαιρο αυτό κείμενο στο Θέατρο Σημείο, όπου σημείωσε μεγάλη επιτυχία με τις παρατάσεις να διαδέχονται η μία την άλλη και το κοινό να φεύγει από το θέατρο αν μη τι άλλο…προβληματισμένο.
Ο Μάνος Στεφανάκης φανέρα…προβληματισμένος…
Έχοντας στη διάθεση του μία πλειάδα δημοφιλών και ταλαντούχων ηθοποιών: Όλια Λαζαρίδου, Μαρία Ζορμπά, Άντριαν Φρίλινγκ, Ανδρέα Κοντόπουλο, Δανάη Επιθυμιάδη, Γιάννη Καραούλη, Μάνο Στεφανάκη, Κλεοπάτρα Μάρκου και Σταύρο Γιαννακόπουλο, ο Μάνος Καρατζογιάννης δημιούργησε ένα ανθρώπινο μωσαϊκό γεμάτο ψυχαναλυτικές, κοινωνικοπολιτικές και κυρίως “ενδοσκοπικές” προεκτάσεις…
Όλοι οι ήρωες του έργου έχουν μεγάλη ανάγκη να μιλήσουν και ακόμη μεγαλύτερη να ακουστούν, όμως στο τέλος αποδεικνύεται ότι στην ουσία το μόνο που κάνουν είναι να παρουσιάζουν ο ένας στον άλλο τον προσωπικό τους μονόλογο, χωρίς ποτέ όλοι αυτοί οι παράλληλοι μονόλογοι να καταφέρουν να γίνουν εποικοδομητικός “διάλογος”.
Στο ταραγμένο Βερολίνο εκείνης της εποχής, που μοιάζει τρομακτικά με τη σημερινή Αθήνα-Ελλάδα (…τη σημερινή Ευρώπη εν γένει…) σε ένα όχι και τόσο τυπικό βερολινέζικο σπίτι εννέα άνθρωποι παλεύουν να επιβιώσουν επικαλούμενοι το μότο “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, την ίδια στιγμή που εννέα ψυχές δείχνουν να αδιαφορούν για τη σωτηρία τους…
Οι συγκλονιστικές και εντυπωσιακά “σεμνές” Όλια Λαζαρίδου και Μαρία Ζορμπά απέδειξαν για μία ακόμη φορά το σκηνικό τους εκτόπισμα, αποδίδοντας εξαιρετικά τους ρόλους δύο εκ διαμέτρου αντίθετων γυναικών, που όμως βιώνουν τον ίδιο βαθμό καταπίεσης και ενδόμυχα λαχταρούν μία εντελώς διαφορετική – καλύτερη – ζωή (…όπως συμβαίνει με όλους σχεδόν τους ήρωες του έργου…). Μέσα από την αφήγηση του προσωπικού τους “δράματος” μας έκαναν να θέλουμε να κλάψουμε και να γελάσουμε ταυτόχρονα, με τον κρυφό “καημό” τους, που με τα χρόνια μετατρέπεται από μεγάλος και διακαής πόθος/πόνος, σε έναν ακούσιο (…ή εκούσιο…) κυνισμό που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμα του.
Οι σκηνικές τους “εκρήξεις” ήταν γεμάτες από εικόνες, μνήμες, αρώματα και νότες νοσταλγίας για εκείνο που “έχει πια χαθεί”, χωρίς ωστόσο οι ερμηνείες τους να εμπεριέχουν ίχνος υπερβολής ή μελό διάθεσης, αποδεικνύοντας περίτρανα πως δεν χρειάζονται φωνές, θεατρίνιστικες χειρονομίες και μούτες για να περάσει το συναίσθημα στο θεατή…μόνο αλήθεια και απλότητα…
Εξίσου συγκλονιστικός στο ρόλο του καλόκαρδου, φοβισμένου και ελαφρώς αποπροσανατολισμένου Γερμανού που συμβιώνει – αρμονικά; – με Έλληνες ήταν ο γνωστός και καταξιωμένος ηθοποιός Άντριαν Φρίλινγκ, που απέδωσε το ρόλο του με την απαραίτητη σοβαρότητα και ευαισθησία υποδυόμενος τον αθώο παρατηρητή ενός “εμφύλιου” σπαραγμού, που συντελούνταν με κλιμακωτή ένταση μπροστά στα έκπληκτα και τρομαγμένα μάτια του, εντός και εκτός των “τειχών”. Σπαρακτική η ερμηνεία του, διαπεραστική η κραυγή του για βοήθεια…και αδελφοσύνη…
Ο Άντριαν Φρίλινγκ σπαράζει για των ανθρώπων το παράλογο…
Ο Ανδρέας Κοντόπουλος στο ρόλο του πολιτικού καθοδηγητή που φιλοδοξεί να ξεσηκώσει τα πλήθη, όπως κάθε ηγέτης που σέβεται τον εαυτό του, ενώ ταυτόχρονα βιώνει την απόλυτη κρίση στην προσωπική του ζωή, ήταν κάτι παραπάνω από πειστικός, μεταδίδοντας εκτός από την αστείρευτη ενέργεια του, μία διάχυτη αίσθηση κινδύνου που ενέτεινε την αγωνία μας για την τύχη αυτών των “ξεριζωμένων” ανθρώπων που καλούνται να αντιμετωπίσουν εν μέσω επεισοδίων, ριπών και δακρυγόνων αναρίθμητους “δαίμονες”… δικούς τους και ξένους…
Ο Ανδρέας Κοντόπουλος αναζητώντας τη λύση στα βιβλία…
Ικανότατοι υποκριτικά, κινησιολογικά, υφολογικά και απόλυτα συνεπείς στους ρόλους τους οι νεαρότεροι ηλικιακά: Γιάννης Καραούλης, Μάνος Στεφανάκης, Σταύρος Γιαννακόπουλος και η προκλητικά εύθραυστη Κλεοπάτρα Μάρκου, συνετέλεσαν ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό τρόπο στην κορύφωση της διάχυτης ατμόσφαιρας παρακμής, ματαίωσης και ταυτόχρονα παραίτησης που διέπει το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη και κατ’ επέκταση την σκηνική απεικόνιση του, έτσι όπως την παρακολουθήσαμε να ζωντανεύει στο Θέατρο Σημείο, μέσα από τη διεισδυτική σκηνοθετική ματιά του Μάνου Καρατζογιάννη.
Αφήνοντας για το τέλος την εκ-πλη-κτι-κή από κάθε άποψη Δανάη Επιθυμιάδη, που με την ανατριχιαστικά ρεαλιστική της ερμηνεία προσωποποίησε όλα τα χαμένα όνειρα, τις ουτοπίες, τις αποτυχίες και τα αδιέξοδα μίας ολόκληρης γενιάς (…για να μην πω εποχής…) θα ήθελα να υπογραμμίσω τη σημασία της ύπαρξης τόσο ταλαντούχων και παράλληλα αφοσιωμένων στην τέχνη τους καλλιτεχνών, που αποτελούν μία όαση ελπίδας σε καιρούς που διαφημίζουν τη διαφθορά και τη χυδαιότητα – εγχώρια και διεθνή – ως μοναδικό μέσο αναγνώρισης, επικράτησης και κοινωνικής καταξίωσης. Πολλά μπράβο από την στήλη (…και τη γράφουσα προσωπικά…) στη νεαρή ηθοποιό και ειλικρινείς ευχές για μία εξίσου δημιουργική συνέχεια…
Ολοκληρώνοντας το σημερινό αφιέρωμα της στήλης ARS & VITA στην παράσταση “Σ’ εσάς που με ακούτε”, η οποία αποτέλεσε ένα tribute του Μάνου Καρατζογιάννη στο συνολικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη, αφού εμπεριείχε διάφορα “στοιχεία” – μουσικά και άλλα – από όλα σχεδόν τα έργα της ρηξικέλευθης Ελληνίδας συγγραφέα, η οποία με τα αλλόκοτα γοητευτικά, σου-ρεαλιστικά της κείμενα και τη συνολική στάση ζωή της συνετέλεσε τα μέγιστα, ώστε να αποκτήσουν φωνή, κύρος και την ανάλογη αναγνωρισιμότητα πολλές σύγχρονες και μεταγενέστερες συνάδελφοί της, που ανέκαθεν πάλευαν – και θα συνεχίσουν ενδεχομένως να παλεύουν- για να ακουστούν σε έναν (….κακά τα ψέματα…) ανδροκρατούμενο κόσμο…
ΑΛΛΙΩΣ 