• About

ΑΛΛΙΩΣ

~ Το ηλεκτρονικό περιοδικό για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό

ΑΛΛΙΩΣ

Monthly Archives: May 2016

OFF-OFF ATHENS FESTIVAL 2016, ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ…Η ΖΩΡΖΙΝΑ ΤΖΟΥΜΑΚΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ “ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ ΔΙΑΦΟΡΩΝ”, ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΠΟΥ ΦΛΕΡΤΑΡΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ!

30 Monday May 2016

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

Ars & Vita

off-off-2016-poster


γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου 

13344678_10207376771070881_4310205194616205256_n

φωτογραφίες: Γιώργος Αγγελίδης

12325718_1521167161521999_594111080_o


Για όγδοο καλοκαίρι φέτος το θέατρο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ παρουσιάζει το Off-Off Athens Festival 2016, με τη συμμετοχή νέων θεατρικών ομάδων που θα έχουν την ευκαιρία να αναδείξουν τη δουλειά τους, μέσα από ένα θεατρικό θεσμό που χρόνο με το χρόνο εξελίσσεται, επιφυλάσσοντας στους ένθερμους και αφοσιωμένους θεατές του πολλές και ευχάριστες εκπλήξεις.

Από τις 28 Μαΐου έως τις 28 Ιουνίου 2016, το αθηναΐκό κοινό θα έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σε 31 διαφορετικές παραστάσεις, που θα παρουσιαστούν στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ, στο πλαίσιο ενός από τους βασικούς στόχους του χώρου, να φιλοξενεί νέες καλλιτεχνικές φόρμες και προβληματισμούς. Οι διαφορετικές αντιλήψεις των ομάδων για το θέατρο και την τέχνη γενικότερα, όπως και η συνάντησή τους με το θεατρόφιλο κοινό, δημιουργούν ένα κλίμα δημιουργικής αλληλεπίδρασης, άμιλλας και επικοινωνίας που συχνά μεταφέρεται “after hours” και στην αυλή του θεάτρου με τους συντελεστές των παραστάσεων να έρχονται σε άμεση επαφή με τους θεατές, τις άλλες ομάδες, αλλά και με επαγγελματίες του θεατρικού χώρου, δημιουργώντας ένα πραγματικό open showcase, εξωστρεφές και με έντονη επικοινωνιακή διάθεση.

Η στήλη ARS & VITA εισέβαλε (…με την καλή έννοια…) σε μία από τις πρόβες της παράστασης “ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ ΔΙΑΦΟΡΩΝ”, που είναι βασισμένη στο ομώνυμο έργο του “αιρετικού” συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη και συνομίλησε με τους τέσσερις βασικούς συντελεστές της για έρωτα και για…θάνατο…

IMG_3119X

Η Μόνα αγαπάει τον Τόνυ και ζητά από την καλύτερή της φίλη να τον γνωρίσει. Όταν η Λίνα συναντά τον Τόνυ, ο πόθος ως απόλυτο κακό φωλιάζει μέσα της δηλητηριάζοντας την αθωότητα του παραδείσιου έρωτα. Καταραμένος, αδηφάγος, απροσμέτρητος, ο πόθος σπαράζει τα τρία πρόσωπα του έργου που παραπαίουν μέσα στο αδιέξοδο του πάθους τους. Ποιος θα βγει νικητής στο τέλος αυτής της ψυχοφθόρας αναμέτρησης; Μα φυσικά ο ίδιος ο έρωτας και το διαβρωτικό…αναπόδραστα σαγηνευτικό βέλος του…

Η Καλλιόπη Μανδρέκα/Μόνα αντιμέτωπη με τον Θοδωρή Τσουανάτο /Τόνι...
Η Καλλιόπη Μανδρέκα/Μόνα αντιμέτωπη με τον Θοδωρή Τσουανάτο /Τόνι…
...ή μήπως το αντίθετο;
…ή μήπως το αντίθετο;

Πάνω στον προαναφερόμενο δραματουργικό άξονα η θεατρολόγος και σκηνοθέτης Ζωρζίνα Τζουμάκα στήνει ένα παθιασμένο ερωτικό τρίγωνο συναποτελούμενο από δύο γυναίκες – την Καλλιόπη Μανδρέκα/ Μόνα και τη Βίκυ Μιχαλοπούλου/ Λίνα – και έναν άνδρα, τον Θοδωρή Τσουανάτο/Τόνυ, που είναι το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου των δύο ερωτευμένων γυναικών, οι οποίες μοιάζουν διατεθειμένες να τον διεκδικήσουν μέχρι τελικής πτώσης…ή μήπως ισχύει το αντίθετο;

Η παράσταση Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών (…Work in progress…) στην ουσία αποτελεί μία περιδίνηση ερωτικού τριγώνου μέσα σε φαύλο κύκλο. Τρεις άνθρωποι αντιμέτωποι με τα πάθη τους. Τρία σώματα αντιμέτωπα με τον πόθο. Τρεις ψυχές αντιμέτωπες με τους φόβους και τις ενοχές τους. Τρεις καρδιές που χτυπούν στο ρυθμό του έρωτα, που σ’ αυτήν την περίπτωση όμως θυμίζει περισσότερο ένα παιχνίδι του μυαλού, παρά μία συναισθηματική διαδικασία.

Ο Θοδωρής Τσουανάτος/Τόνυ αντιμέτωπος με τη Βίκυ Μιχαλοπούλου/Λίνα...
Ο Θοδωρής Τσουανάτος/Τόνυ αντιμέτωπος με τη Βίκυ Μιχαλοπούλου/Λίνα…
...και οι δύο με τη σκιά τους...
…και οι δύο με τη σκιά τους…

Χωρίς περαιτέρω αναλύσεις και αντί άλλου επιλόγου, σας αφήνουμε με την Καλλιόπη Μανδρέκα, τη Βίκυ Μιχαλοπούλου, τον Θοδωρή Τσουανάτο και φυσικά την σκηνοθέτη της παράστασης Ζωρζίνα Τζουμάκα και τις δηλώσεις που παραχώρησαν στην στήλη μας, σχετικά με το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη και κατ’ επέκταση την παράσταση που θα παρακολουθήσουμε την Τρίτη 31/5, στις 20.45 και την Τετάρτη 1/6 στις 22.15  αντίστοιχα, στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ. Τα υπόλοιπα προσεχώς έχοντας πια βιώσει κι εμείς την σκηνική εμπειρία ενός καταστροφικού έρωτα, απ’ αυτούς που σημαδεύουν ανεξίτηλα τον ψυχισμό των ανθρώπων και ενίοτε ρημάζουν τη ζωή των εκάστοτε “πρωταγωνιστών” τους δια βίου…ουδόλως ανθόσπαρτου…

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΜΑΝΔΡΕΚΑ: Το συγκεκριμένο έργο το φωτογραφίζει σχεδόν απόλυτα ο στίχος του Γιάννη Ρίτσου (…Σονάτα του Σεληνόφωτος…) που λέει: “Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.”.  Αν και το έργο αναφέρεται μόνο στον έρωτα και το θάνατο, όχι στη δόξα. Οι ήρωες αν και αποτελούν τα μέρη ενός ερωτικού τριγώνου, στην ουσία είναι εντελώς μόνοι τους.

ΒΙΚΥ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ: Αυτό που μου αρέσει πολύ στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη είναι ότι είναι πολύ εγκεφαλικό. Ο έρωτας εδώ είναι ένα εγκεφαλικό παιχνίδι, χωρίς πολλή οικειότητα, χωρίς πολλά αγγίγματα. Δεν πρωταγωνιστούν οι αισθήσεις, αλλά το μυαλό και αυτό το βρίσκω πραγματικά υπέροχο και συνάμα τρομερό. Τελικά όλα είναι στο μυαλό μας. Ακόμη κι ο έρωτας.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΣΟΥΑΝΑΤΟΣ: Το υπέροχο με τον Δημήτρη Δημητριάδη είναι ότι διαβάζοντας τα έργα του συναντάς ένα κράμα Τένεσση Ουίλλιαμς και Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Είναι ποιητικά και σκληρά μαζί. Μιλούν για έρωτα και για θάνατο. Μου έχει κάνει εντύπωση μία ατάκα του Τόνυ μέσα απ’ το έργο, που ενώ φαίνεται – και είναι ενδεχομένως – σκληρή εμπεριέχει μία έντονη ποιητικότητα «ο έρωτας για τον άντρα είναι θάνατος». Ο έρωτας εμφανίζεται στο έργο ως κόλαση και παράδεισος μαζί. Εκεί που πάει να σου ανοίξει μία πύλη στην ευτυχία, ταυτόχρονα σου πετάει και την ταφόπλακα.

ΖΩΡΖΙΝΑ ΤΖΟΥΜΑΚΑ: Εγώ αντί οποιασδήποτε άλλης δήλωσης προτιμώ να σας μιλήσω με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα, παραθέτοντας ένα απόσπασμα από το επίμετρο που συνοδεύει το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη “Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών”(‘Ινδικτος, Αθήνα 2008, σσ. 89-90):  

“Είμαι ερωτευμένος μαζί σου όπως υπήρξα ερωτευμένος μαζί σου από την αρχή, μ’ εκείνη την ακαταμάχητη, πεισματική, αναπόδραστη, φρενήρη ανάγκη να μην θέλω να είμαι μακριά σου, να σ’ έχω διαρκώς μπροστά μου, να σ’ έχω μαζί μου, να είμαι μαζί σου, να είσαι μαζί μου, να σε έχω, να μην ξέρω τι να κάνω όταν δεν σε έχω, να μην έχω και να μην θέλω να έχω παρά μόνον εσένα, να είσαι όλα για μένα και να είμαι όλα για σένα (…) να μην μου λείπεις ποτέ και να μου λείπεις διαρκώς, να είμαι τόσο πολύ για σένα ώστε να είσαι για μένα όσο θα είμαι για σένα (…) να μην υπάρχει τίποτα ανάμεσα σ΄ εμένα και σ΄εσένα που να μην είσαι εσύ και να μην είναι εγώ, και να έχω το σώμα σου, όλο το σώμα σου, με τους ήχους τους, τις οσμές του, τις πτυχές του, να το έχω και να μπορώ να μπαίνω σ΄αυτό, αξεχώριστα, σώμα κι εγώ του σώματός σου, από τις άκρες των ποδιών σου μέχρι τις άκρες των χεριών σου, μέχρι ό,τι κρύβεται από τους άλλους και για μένα είναι προσιτό, απτό, δικό μου (…)”

IMG_3115poX

Έρωτας και θάνατος…επί και δια τρία…


Off-Off Athens Festival 2016

Θέατρο Επί Κολωνώ

31 / 5  20.45

01 / 6  22.15

Δημήτρη Δημητριάδη

Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών

Work in progress

Σκηνοθεσία : Ζωρζίνα Τζουμάκα

Σκηνικά-Κοστούμια : Θεοδώρα Σουμαλεύρη

Επιμέλεια φωτισμών : Αποστόλης Τσατσάκος

Φωτογραφίες / trailer : Γιώργος Κόνιαρης

Παίζουν οι ηθοποιοί :

Καλλιόπη Μανδρέκα

Βίκυ Μιχαλοπούλου

Θοδωρής Τσουανάτος

Διάρκεια Παράστασης : 45΄

ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

http://www.epikolono.gr/offoff-Athens.htm


BACKSTAGE PHOTOS

Από αριστερά: Θοδωρής Τσουανάτος, Ζωρζίνα Τζουμάκα, Βίκυ Μιχαλοπούλου και από "πάνω" τους η Καλλιόπη Μανδρέκα...
Από αριστερά: Θοδωρής Τσουανάτος, Ζωρζίνα Τζουμάκα, Βίκυ Μιχαλοπούλου και από “πάνω” τους η Καλλιόπη Μανδρέκα…
....και μία πιο σοβαρή...πλήρως εναρμονισμένη με το κλίμα του έργου...
….και μία πιο σοβαρή…πλήρως εναρμονισμένη με το κλίμα του έργου…
Κάτω σειρά: Ο Γιώργος Αγγελίδης και ο Χρήστος Σούτος έχουν βάλει στη μέση τη Ζωρζίνα Τζουμάκα. Πάνω σειρά: Η Βίκυ Μιχαλοπούλου και η Καλλιόπη Μανδρέκα έχουν "στριμώξει" τον Θοδωρή Τσουανάτο...
Κάτω σειρά: Ο Γιώργος Αγγελίδης και ο Χρήστος Σούτος έχουν βάλει στη μέση τη Ζωρζίνα Τζουμάκα. Πάνω σειρά: Η Βίκυ Μιχαλοπούλου και η Καλλιόπη Μανδρέκα έχουν “στριμώξει” τον Θοδωρή Τσουανάτο…
Κάτω σειρά: Η Ζωρζίνα Τζουμάκα και η Λίλα Παπαπάσχου έχουν "στριμώξει" τον Χρήστο Σούτο...Πάνω σειρά: Ο Θοδωρής Τσουανάτος αγκαλιά με τη Βίκυ Μιχαλοπούλου και την Καλλιόπη Μανδρέκα...
Κάτω σειρά: Η Ζωρζίνα Τζουμάκα και η Λίλα Παπαπάσχου έχουν “στριμώξει” τον Χρήστο Σούτο…Πάνω σειρά: Ο Θοδωρής Τσουανάτος αγκαλιά με τη Βίκυ Μιχαλοπούλου και την Καλλιόπη Μανδρέκα…
...και τέλος...κάτω σειρά: Ο Γιώργος Αγγελίδης εν μέσω Ζωρζίνα Τζουμάκα και Λίλας Παπαπάσχου και πάνω σειρά:...η Βίκυ Μιχαλοπούλου και η Καλλιόπη Μανδρέκα αγκαλιά με τον Θοδωρή Τσουανάτο...
…και τέλος…κάτω σειρά: Ο Γιώργος Αγγελίδης εν μέσω Ζωρζίνα Τζουμάκα και Λίλας Παπαπάσχου και πάνω σειρά:…η Βίκυ Μιχαλοπούλου και η Καλλιόπη Μανδρέκα αγκαλιά με τον Θοδωρή Τσουανάτο…

[Ο Τόπος Μου], Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

29 Sunday May 2016

Posted by karagiannopouloskon in Splendide mendax

≈ Leave a comment

Tags

Splendide mendax

Photo by: Mertonian (flickr.com)

Photo by: Mertonian (flickr.com)

Είναι φορές που στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα της πόλης που γεννήθηκα. Βράδυ. Με το φεγγάρι να ασημίζει την εικόνα των βουνών και τα γυμνά σώματα των ερωτευμένων, που αγκαλιάζονται κρυφά πίσω από τα δέντρα. Άγριο τοπίο. Παντού μυρίζει χώμα. Χώμα και δάκρυ νυχτολούλουδου σε οργασμό. Δε φοβάμαι τις υπερβολές. Μέσα σ’ αυτές μπορώ πιο εύκολα να κρύψω λίγη από την μαγεία των παιδικών μου χρόνων. Τα εφηβικά σκιρτήματα. Τους έρωτες με αγόρια που ποτέ δεν αποδέχτηκαν την φύση τους.

Ο τόπος μου. Ένας ομφάλιος λώρος με δένει μ’ αυτό το μέρος. Κάτι το σκοτεινό. Κάτι το μυστηριακό. Στα όνειρα. Στις απωθημένες σκέψεις. Στα φανταστικά ταξίδια μέσα στο μετρό. Ακόμα ακόμα και την στιγμή του έρωτα έρχεται σα φάντασμα, που πλανιέται καταραμένο στα αθέατα μονοπάτια των φαντασιώσεών μου. Λες και είναι κομμάτι από την σάρκα μου. Σκιρτά μαζί μου την ώρα που ο εραστής χαϊδεύει με την ανάσα του το κορμί μου. Πονάει την ώρα που εγώ πονώ. Και πεθαίνει όταν εγώ πεθαίνω.

Το παράξενο είναι που, όταν ήμουν παιδί, έβλεπα τα βουνά σα φυλακή. Ονειρευόμουν την στιγμή που θα έφευγα μια και καλή από εκείνο το μέρος. Θα έριχνα τον ζυγό που τόσο βάναυσα με κράταγε κοντά του. Ήθελα να απολαύσω τον κόσμο. Να γνωρίσω όλα του τα μυστικά. Να δοκιμάσω όλες του τις γεύσεις. Όλους τους καρπούς του. Ακόμα και τις οδύνες του. Δε φοβόμουν τίποτα γιατί δε γνώριζα τίποτα. Κι ήταν η άγνοιά μου αυτή το προστατευτικό κέλυφος, που μ’ έκανε να αισθάνομαι ασφαλής. Τι ανόητο!

Παρ’ όλα αυτά, τα χρόνια περνούν. Εγώ κατοικώ σε μια μεγαλούπολη, που τρώει τα παιδιά της. Σε ένα τοπίο δυστυχισμένων ανθρώπων. Με τα όνειρα να έχουνε γίνει πληγές κι ο κόσμος μια μάζα τρομοκρατημένων ψυχών. Διαψεύσεις και αυτο-περιορισμοί. Μοναξιά και προκατάληψη. Αυτά ήταν τα μονοπάτια που η ζωή μου επιφύλασσε με τόση μυστικοπάθεια. Και το μόνο που έμεινε από εκείνο το παιδί είναι, ένα θλιμμένο βλέμμα να κοιτά τα άστρα και να αισθάνεται ότι βουτά μέσα σ’ έναν ωκεανό χάους κι ανυπαρξίας.

*

Είναι πάλι κάτι βράδια που, πνιγμένος από την απελπισία, ψάχνω ένα έρεισμα- μιαν ελπίδα- μια μικρή πνοή γαλήνης. Και τότε γυρνώ ξανά εκεί. Γιατί τα παιδικά μου χρόνια έχουν πράσινο χρώμα και μυρίζουν σα τη νοτισμένη γη. Κομμένα ξύλα και κοπριά. Θυμάμαι το σκυλάκι μου με το κάτασπρο τρίχωμά του κι όλα εκείνα τα παιχνίδια που ηχούν ακόμη στα θεμέλια του πατρικού μου.

Μιαν αυλή γεμάτη κήπους και λουλούδια. Πρόσωπα όλο αγάπη. Τραγούδια και ξεφωνητά. Χοροί από το πουθενά. Αυτοσχέδια θεατράκια και καλαμπόκι μετά την βόλτα μας στο παζάρι.  Πατρίδα μου. Πατρίδα μου. Πατρίδα μου εκείνα τα χαμόγελα και το εκστατικό βλέμμα του αγοριού με το οποίο ανακάλυψα την ηδονή. Πατρίδα μου τα πρώτα βλέμματα που καθόρισαν τον ορίζοντά μου. Πατρίδα μου οι πρώτοι φίλοι και η σχολική ανυπακοή. Πατρίδα μου ό,τι ζήσαμε χωρίς να μας νοιάζει ότι ζούμε. Γιατί ήταν τόσο αυτονόητη τότε η ύπαρξή μας. Γιατί όλα τα νοήματα απλόχερα μας δίνονταν μ’ όση απλότητα χωράει η παιδική καρδιά.

Τώρα που γράφω ετούτες εδώ τις γραμμές πονάω. Γιατί ξέρω ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο πια παρά ο χαμένος παράδεισος. Ένας εκπεπωκότας είμαι. Ένα μεγάλο παιδί, που ζητά από την νεράιδα του παραμυθιού λίγη μαγική σκόνη να μυρίσει το σκοτάδι όνειρα.

Πονάω γιατί ο χρόνος βάρβαρα χαράζει επάνω μου απώλειες. Και πιο πολύ την απώλεια του μικρού σπουργιτιού και τις αγκαλιές στο κρυφό μας κιόσκι. Τα αρχικά μας ακόμη χαϊδεύουν τα κλαδιά του δέντρου, που στη σκιά του ζήσαμε τόσα πολλά.

Πονάω γιατί τα νοήματα χάθηκαν κι ο δρόμος είναι τόσο ανηφορικός που τα πόδια πρηστήκαν. Πληγιάσαν οι ορμές κι ένα κατακίτρινο πύον από σκοτωμένες στιγμές και λάθη τρέχει μέσα στο χρόνο. Μπροστά μου βλέπω το χλωμό πρόσωπο του Ρεμπώ, που τα δυο του χέρια κρατάνε τρυφερά το κομμένο του πόδι. Τρόπαιο στο κυνήγι των ονείρων. Πικρό το κρασί που ήπιαμε παλιέ μου φίλε.

*

Είναι σχεδόν μεσάνυχτα. Η πολυκατοικία έχει από ώρα ησυχάσει. Μιαν ακινησία επιτείνει αυτή την αίσθηση θανάτου, που τώρα τελευταία με βασανίζει. Στο πάτωμα απλωμένες φωτογραφίες. Πρόσωπα που φύγαν. Πρόσωπα που μείναν. Μαχαιριές όλο αγάπη. Και χάδια γεμάτα πόνο. Ένας κύκλος που όλο κάτι του λείπει. Σχεδόν μια τετραγωνισμένη πεδιάδα ανολοκλήρωτων κάτι. Κάτι που χαλάει το σκηνικό. Κάτι που πάντα θα βασανίζει.

Η αρρώστια. Τα παιχνίδια των σκέψεων. Οι εφιάλτες μακιγιαρισμένοι ελπίδες. Ο φόβος της αγάπης. Ο φόβος του ανήκειν. Το νόημα που όλο τρέχει και φεύγει από τα χέρια μου.

Το πρόσωπό μου σε λίγο θα γίνει σα τον κορμό του πλατάνου,  που βρίσκεται στην πλατεία της μικρής μου πόλης. Τα παιδιά θα τρέχουν πίσω μου και θα με περιγελούν, όπως περιγελά η νεότητα την κάπως άκομψη σιωπή της μεγάλης πείρας.

Φοβάμαι απόψε να σου πω καληνύχτα

γιατί είναι η απόσταση

που παγώνει το φιλί

και το αντίο

όσο σύντομο κι αν ακουστεί

θα’ χει πάντα

κάτι από το αγκάθι

της απουσίας σου.

 

 

Μοναδικότητα, Νίκος Βαρδάκας

28 Saturday May 2016

Posted by karagiannopouloskon in Λογοτεχνικά Κείμενα

≈ Leave a comment

Tags

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

full_moon_over_the_city_by_droy333-d5aof5m

Photo by: droy333.deviantart.com/

Πάνω απ΄την πόλη το φεγγάρι αχνοστόλιζε την γκρίζα

διακόσμηση των πολυκατοικιών και των δρόμων. Η μυρωδιά

του χώματος και η σταχτιά όψη των σύννεφων πρόδιδε βροχή

μα δεν στέρησε σε καμία περίπτωση την καθημερινή συνήθεια

του Γ.

Να βολτάρει σε κάποιο μπαρ. Η μοναξιά του ήταν ικανή ώστε να

τον ωθήσει στην ανεύρεση κάποιας φιλίας, ή έστω προσωρινής

γυναικείας συντροφιάς ώστε να νιώσει καλύτερα.

Μάταια όμως. Σε κάθε του βήμα, η ανθρώπινη παρουσία ήταν η

αφορμή ενός ακήρυχτου πολέμου, Πίστευε ακράδαντα ότι ήταν

μόνος απέναντι σε μια συνωμοσία, που εξύφαιναν απέναντι του

όλα τα μέλη της κοινωνίας.

Θεωρούσε λοιπόν ότι έπρεπε να οχυρώνει καλύτερα το κάστρο της

μοναδικότητας του ανεξάρτητα απ΄την πραγματικότητα. Τα λάθη

ως τότε στην ζωή του, δεν ήταν η αιτία ώστε να αναζητήσει

τις ευθύνες του.

Εχθρός του ήταν ο ζητιάνος, ο άστεγος, ο ερωτευμένος… ποτέ ο κακός

του εαυτός!

Η θανατική καταδίκη της Αριστεράς

24 Tuesday May 2016

Posted by lilapapapaschou in Η πραγματικότητα αλλιώς...

≈ Leave a comment

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

OLOMELEIA 3

φωτογραφία αρχείου


γράφει ο Χρήστος Σούτος

13266063_10207297522289711_5266906964418039261_n


Τρίτη σήμερα. Ημέρα Eurogroup, για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, με την Ελλάδα στο επίκεντρο των συζητήσεων και των όποιων αποφάσεων. Το πρόβλημα μετά από τόσα μνημόνια, τόσα μέτρα και μεταρρυθμίσεις, λέμε τώρα, παραμένει άλυτο. ΔΝΤ και Ευρωπαίοι εταίροι διαφωνούν και μαλώνουν πάνω από το σκήνωμα μιας χώρας, που βρίσκεται εδώ και χρόνια στα όρια της εθνικής κατάθλιψης. Η ελληνική κυβέρνηση θριαμβολογεί που πέρασε τα μέτρα, που υπέγραψε νέα μνημόνια, που συνεχίζει στο δρόμο των προηγούμενων, τους οποίους αποκαλούσε προδότες και γερμανοτσολιάδες, και η ατμόσφαιρα στη χώρα θυμίζει ιλαροτραγωδία με στοιχεία ομαδικής λοβοτομής. 

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει επιλέξει εδώ και καιρό να αποτινάξει από πάνω του τη ταμπέλα του αντιμνημονιακού. Άλλαξε με τη στάση του το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και σε κάθε ευκαιρία τονίζει την διαφορά στις προεκλογικές υποσχέσεις του ίδιου και του κόμματος του ανάμεσα σε Ιανουάριο του 2015 και Σεπτέμβριο του 2016 μιλώντας για αυταπάτες πριν την άνοδο στην εξουσία και ανώμαλη προσγείωση μετά. Πραγματικά δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι είναι πιο επιζήμιο για την πατρίδα μας. Οι αυταπάτες του Τσίπρα και των συντρόφων του ή ότι εφαρμόζουν πολιτικές που θα ζήλευαν τα πιο σκληρά και αντιλαϊκά καθεστώτα; Σε σχεδόν ενάμιση χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση της Αριστεράς, ο θεός να την κάνει τέτοια, οι πολίτες παρακολουθούν αποσβολωμένοι τα μέτρα που ψηφίζονται τόσο σε φορολογικό όσο και ασφαλιστικό και εργασιακό επίπεδο.

OLOMELEIA

φωτογραφία αρχείου

Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης έχει πάει οριστικά περίπατο. Το σχίσιμο των μνημονίων και η κατάργηση τους με ένα άρθρο και ένα νόμο έχει γίνει ψήφιση νέων σκληρότερων μνημονίων με μια υπογραφή. Το κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη θα γίνει, μετά και τα τελευταία νομοσχέδια, κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη. Το δεν θα αφήσουμε τα ξένα fund να διαλύσουν την ελληνική οικονομία, έγινε ανοικτή πρόσκληση στα κοράκια των δανείων και των πλειστηριασμών να πάρουν ότι έχει απομείνει όρθιο σε επιχειρηματικό και προσωπικό επίπεδο. Η δημιουργία του λεγόμενου υπερταμείου, που οι σημερινοί κυβερνώντες θεωρούσαν αιτία ” πολέμου” πριν αναλάβουν τις τύχες της χώρας, είναι η ταφόπλακα και το οριστικό ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας και η αμετάκλητη απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Και τα δύο τα έφερε εις πέρας για χάρη των δανειστών της χώρας μια Αριστερή, κατ’ όνομα και μόνο, κυβέρνηση. Τα πέτυχε λίγο μετά την συντριβή που επέφερε στο ασφαλιστικό των πολιτών και τον οριστικό θάνατο του κοινωνικού κράτους. Δεν αρμόζει σε ανθρώπους που δηλώνουν Αριστεροί τέτοια άσκηση πολιτικής, τέτοια υποτέλεια για να διατηρηθούν στην εξουσία. Δεν αρμόζει σε πολιτικούς που ευαγγελίζονταν την προοδευτική πλευρά της πολιτικής να θυμίζουν θλιβερά ανθρωπάρια που γαντζώνονται στις καρέκλες τους και μοιάζουν ικανά να κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν εκεί. Η Αριστερή θεώρηση είναι, πέρα από τρόπος σκέψης, και τρόπος ζωής. 

φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου

Δυστυχώς κάθε μέρα που περνάει έρχεται όλο και πιο κοντά η θανατική καταδίκη της Αριστεράς στη συνείδηση του απλού πολίτη λόγω των πρακτικών της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ τείνει να καταφέρει αυτό για το οποίο πάλευαν δεκαετίες δεξιά λόμπι και κέντρα αποφάσεων εντός και εκτός χώρας. Να καταστήσουν την Αριστερή σκέψη συνώνυμο του λαϊκισμού και τον αριστερό πολιτικό του αριβίστα. Να δείξουν την δεξιά σκέψη ως συνώνυμο της ευθύνης και της πατριωτικής άσκησης των καθηκόντων. Οι ανόητες και άστοχες εξαγγελίες της προεκλογικής περιόδου του περασμένου Ιανουαρίου που ήταν εκ προοιμίου ανεδαφικές νομίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ ότι σβήστηκαν από την μνήμη του κόσμου επειδή τους δόθηκε εκ νέου ευκαιρία μετά τον τραγέλαφο της πρώτης περιόδου με την επιεικώς αστεία διαπραγματευτική τους τακτική. Ο λογαριασμός γράφει κοντά 90 δις ζημιά και συνεχίζει…Αλέξη προχώρα τη διέλυσες  τη χώρα…

OLOMELEIA 5

φωτογραφία αρχείου

“Η ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΣΤΑΜΝΑ” Τ0Υ HEINRICH von KLEIST, ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΧΡΗΣΤΟΥ ΑΣΛΑΝΙΔΗ: Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ “ΟΜΑΔΑ” ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΤΟ STUDIO ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ ΜΙΑ ΚΛΑΣΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΑΣΤΕΙΑ ΠΟΥ… “ΤΑ ΣΠΑΕΙ”!

23 Monday May 2016

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

Ars & Vita

SPASMENH STAMNA 1

στιγμιότυπο από την παράσταση


γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

LILA 2

Φωτογραφίες: Γιώργος Αγγελίδης

12325718_1521167161521999_594111080_o


Σάββατο βράδυ, 21 Μαΐου 2016, ανήμερα Κωνσταντίνου & Ελένης, με τη μισή Ελλάδα να γιορτάζει και παρόλη την ψύχρα και το γκρίζο του παράταιρου με την εποχή καιρού, να κυριαρχεί μία γενικευμένη εορταστική διάθεση (…αν και η κρίσιμη ψηφοφορία της επόμενης μέρας κρεμόταν σαν σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας…) η στήλη ARS & VITA βρέθηκε στο Studio Μαυρομιχάλη, για να παρακολουθήσει την κλασική κωμωδία του Heinrich von Kleist “Η ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΣΤΑΜΝΑ”, σε σκηνοθεσία Χρήστου Ασλανίδη.

Η θεατρική ομάδα “ΟΜΑΔΑ” μας προσέφερε μία σπάνια ευκαιρία, με βάση τουλάχιστον το τι παίζεται αυτήν την περίοδο στα αθηναϊκά θέατρα, να παρακολουθήσουμε μία κωμωδία και μάλιστα κλασική (…του 1802 παρακαλώ…) που όχι απλά αγγίζει το δικό μας σήμερα, αλλά το φωτογραφίζει επακριβώς. Με αφορμή το σπάσιμο μίας στάμνας, γεγονός φαινομενικά ασήμαντο και σίγουρα όχι αδίκημα του ποινικού κώδικα, οι κάτοικοι μίας μικρής (…φανταστικής…) επαρχιακής πόλης κάπου στην Ολλανδία, γίνονται “μαλλιά κουβάρια” και οδηγούνται σε αποκαλύψεις μυστικών ικανών να οδηγήσουν στη λύση του μυστηρίου του σπασμένου αγγείου, την τελική “κάθαρση” των ηρώων, αλλά και στην ενδεχόμενη”καθαίρεσή” τους…

SPASMENH STAMNA 18

“Γραμματείς και Φαρισσαίοι”…εν έτει 1802…ή μήπως 2016;…

Ο ηθοποιός Χρήστος Ασλανίδης κατάφερε, αν και συμμετείχε και μάλιστα ενεργά στο καστ της παράστασης, να “αποστασιοποιηθεί” από το δικό του ρόλο, χωρίς ωστόσο να τον προδώσει στο ελάχιστο, προκειμένου να σκηνοθετήσει με μέτρο και ρυθμό, σύνεση και φαντασία, απλότητα και καλώς εννοούμενη εξτραβαγκάντζα έναν πολυμελή θίασο (…οχτώ ηθοποιοί μαζί με τον ίδιο…) συνδυάζοντας με απρόσμενα κωμικό τρόπο όλες αυτές τις αντιφάσεις και επιτυγχάνοντας ένα αρμονικό και πραγματικά αστείο σκηνικό αποτέλεσμα. Στον συντονισμό των ηθοποιών και στο δύσκολο έργο του σκηνοθέτη να καθοδηγήσει, όχι μόνο υποκριτικά αλλά και κινησιολογικά τους ηθοποιούς του, έπαιξε σίγουρα σημαντικό ρόλο η συμβολή της γνωστής κινησιολόγου Φαίδρας Σούτου, που υπογράφει τις χορογραφίες της παράστασης, οι οποίες ομολογουμένως ήταν εντυπωσιακές και απόλυτα συμβατές με το ύφος και την ατμόσφαιρα του έργου.

SPASMENH STAMNA 3

Ο Χρύσανθος Παύλου και ο Γιώργος Σταυριανός, σε ένα άρτια “χορογραφημένο” κωμικό στιγμιότυπο

Οι ηθοποιοί: Χρύσανθος Παύλου, Γιάννα Μαλακατέ, Αναστασία Κατσιναβάκη, Γιώργος Σταυριανός, Βασίλης Αρβανίτης, Διονύσης Ξενάκης ερμήνευσαν με ενθουσιασμό και γερές δόσεις χιούμορ τους απαιτητικούς ρόλους τους (…κάποιοι από αυτούς δε περισσότερους από έναν…) μεταδίδοντας στο κοινό – αβίαστα –  μία αίσθηση “ελαφράδας”, μα όχι και ελαφρότητας. Ο Χρήστος Ασλανίδης είχε όλο το “βάρος” και το σκηνικό εκτόπισμα του αυστηρού και νομότυπου Συμβούλου Βάλτερ, που έρχεται να αναστατώσει τα χρηστά(;) ήθη του Χόιζουμ, ρίχνοντας άπλετο φως στο σκοτεινό μυστήριο της σπασμένης στάμνας και αποκαλύπτοντας μετά από πολλά ευτράπελα τον αδίστακτο “κακοποιό” που σύμφωνα με την ιδιοκτήτρια της εν λόγω στάμνας κατέστρεψε ένα κειμήλιο ανεκτίμητης αξίας, ιστορικής και συναισθηματικής, ενώ παράλληλα προσπάθησε να σπιλώσει την τιμή της “αθώας” χωριατοπούλας και λογοδοσμένης κόρης της. 

Ο Χρήστος Ασλανίδης/Σύμβουλος Βάλτερ & ο Χρύσανθος Παύλου/Δικαστής Αδάμ τα λένε υπό το άγρυπνο βλέμμα του Γιώργου Σταυριανού/Γραμματέα Λιχτ
Ο Χρήστος Ασλανίδης/Σύμβουλος Βάλτερ & ο Χρύσανθος Παύλου/Δικαστής Αδάμ τα λένε υπό το άγρυπνο βλέμμα του Γιώργου Σταυριανού/Γραμματέα Λιχτ
...και οι ενάγουσες...Γιάννα Μαλακατέ/Μάρθα Ρουλ και Μαρία Ορφανού/Εύα, κόρη Μάρθας
…και οι ενάγουσες…Γιάννα Μαλακατέ/Μάρθα Ρουλ και Μαρία Ορφανού/Εύα, κόρη Μάρθας

Ο Διονύσης Ξενάκης/ Μπάρμπα Φάιτ και ο Βασίλης Αρβανίτης/Ρούπρεχτ, δηλαδή πατέρας και γιος αντίστοιχα, αποτέλεσαν ένα απολαυστικό δίδυμο, με τον ατιμασμένο πατέρα να προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητα του κάπως αφελή και καχύποπτου, σχετικά με την εντιμότητα της αρραβωνιαστικιάς του Εύας, γιου του, ενώ ο πραγματικά απολαυστικός Ρούπρεχτ του Βασίλη Αρβανίτη (…ήταν ξεκαρδιστικός και ως αγενής δούλα…) κινούνταν με ραθυμία, απόλυτα “κουλ”, την ώρα που κατέρρεε το σύμπαν γύρω του, προσδίδοντας στον χαρακτήρα που υποδύονταν ακόμη πιο έντονη κωμική χροιά, χωρίς παραδόξως ο λόγος του να κάνει κοιλιά ή αντίστοιχα να χάνεται ο συγχρονισμός της ατάκας. 

Ο Βασίλης Αρβανίτης/Ρουπρεχτ απολαυστικά κωμικός...
Ο Βασίλης Αρβανίτης/Ρουπρεχτ απολαυστικά κωμικός…
και απόλυτα πειστικός στο ρόλο του "απατημένου" αρραβωνιαστικού...
και απόλυτα πειστικός στο ρόλο του “απατημένου” αρραβωνιαστικού…
εδώ με τον πατέρα του Διονύση Ξενάκη/Μπάρμπα Φάιτ
εδώ με τον πατέρα του Διονύση Ξενάκη/Μπάρμπα Φάιτ

Στο αντίπαλο δέος οι δύο από τις τρεις κυρίες της παρέας, Γιάννα Μαλακατέ/Μάρθα και Μαρία Ορφανού/Εύα (..μάνα και κόρη αντίστοιχα…) και οι δύο σε έξαλλη κατάσταση (…η καθεμία για τους δικούς της λόγους…) προσπαθούσαν απεγνωσμένα η μία να αποκαλύψει τον ένοχο και η άλλη να τον αποκρύψει, με κωμικοτραγικά αποτελέσματα που συνήθως οδηγούσαν σε ενδοοικογενειακή σύρραξη. Η Εύα της Μαρίας Ορφανού ισορροπούσε με επιτυχία ανάμεσα στην αθωότητα μίας ερωτευμένης κοπέλας που πεισμώνει όταν ο καλός της δεν την πιστεύει και σε έναν τρομοκρατημένο άνθρωπο που ενώ γνωρίζει την αλήθεια, φοβάται να την αποκαλύψει, λόγω “ανωτέρας” βίας. 

Οι δύο όψεις της...
Οι δύο όψεις της…
...Εύας/Μαρίας Ορφανού...
…Εύας/Μαρίας Ορφανού…

Υποκριτική αποκάλυψη ως Μάρθα ήταν η Γιάννα Μαλακατέ, που με τον υπέροχο τρόπο που χειρίστηκε το δύσκολο και “οριακό” ρόλο (…εύκολα το κωμικό γίνεται γελοίο…)  μίας γυναίκας που θρηνεί για την σπασμένη στάμνα της, η οποία σύμφωνα πάντα με την ίδια φέρει επάνω της ολόκληρη την ιστορία των Κάτω Χωρών, με τόσο ανάγλυφες λεπτομέρειες, που πραγματικά αναρωτιέται κανείς πως κατάφεραν να χωρέσουν όλες σε μία τόση δα στάμνα. Με πλήρη έλεγχο των εκφραστικών της μέσων και χρησιμοποιώντας τη φωνή της με έξυπνο, θεατρικό τρόπο, κατάφερε να μας πείσει απόλυτα πως το σπασμένο της σταμνί όχι απλά ήταν πολύτιμο, αλλά ενδεχομένως και να αποτελούσε το όγδοο θαύμα που θα έπρεπε να προστεθεί στα υπόλοιπα επτά θαύματα του κόσμου. Πολλά συγχαρητήρια στην ταλαντούχα ηθοποιό που χωρίς να κάνει ούτε ένα σαρδάμ απέδωσε αριστοτεχνικά το πυκνογραμμένο κείμενο του Γερμανού συγγραφέα (…ή καλύτερα του Γερμανού ρομαντικού ποιητή του 19ου αιώνα…) εξυμνώντας τη στάμνα της σε τέτοιο βαθμό που για μια στιγμή νομίσαμε, ότι πρόκειται για ζωντανό οργανισμό.

SPASMENH STAMNA 11

Ξεκαρδιστική ωδή…σε μία στάμνα…

Η τρίτη κυρία της ομάδας, Αναστασία Κατσιναβάκη/ Μπριγκίτα Θεία του Ρούπρεχτ-Δούλα-Κλητήρας, ήταν κάτι παραπάνω από επαρκής σε όλους τους ρόλους που κλήθηκε να ερμηνεύσει, δίνοντας στον καθένα ξεχωριστά από μία διαφορετική ενέργεια, με αποκορύφωμα την “φαντασιόπληκτη” θεία Μπριγκίτα, αυτόπτη μάρτυρα της αθωότητας του Ρούπρεχτ, που κατάφερε να βγάλει το φίδι από την τρύπα, ακολουθώντας τα χνάρια αυτού του ίδιου του “διαβόλου”, τον οποίο είδε στο πρόσωπο του ενόχου. Η ηθοποιός εκτός από τις υποκριτικές της ικανότητες είχε την ευκαιρία να μας παρασύρει και μελωδικά, με τις “ηχητικές” της παρεμβάσεις που λειτούργησαν ως μικρές, εμβόλιμες στη δράση, μουσικές ανάσες.

Η Αναστασία Κατσιναβάκη αποφασισμένη να αποκαλύψει την αλήθεια ρωτά τον Δικαστή/Χρύσανθο Παύλου...
Η Αναστασία Κατσιναβάκη αποφασισμένη να αποκαλύψει την αλήθεια ρωτά τον Δικαστή/Χρύσανθο Παύλου…
...τίνος είναι η περούκα;...
…τίνος είναι η περούκα;…
...και στη συνέχεια ξεσπά......
…και στη συνέχεια ξεσπά……

Τέλος το απίστευτα κωμικό ντουέτο του Δικαστή Αδάμ/Χρύσανθος Παύλου και του Γραμματέα του Λίχτ/ Γιώργος Σταυριανός έκλεψε την παράσταση από το πρώτο λεπτό χαρίζοντας μας άφθονο γέλιο, στηλιτεύοντας παράλληλα την υποκρισία και του μεν και του δε, αφού και ο Δικαστής Αδάμ έχει λερωμένη τη φωλιά του, αλλά και ο γραμματικός του δεν πάει πίσω, ορεγόμενος τη θέση του και επιθυμώντας διακαώς να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Ο Χρύσανθος Παύλου αξίζει πολλά συγχαρητήρια γιατί προκειμένου να υποδυθεί τον προαναφερόμενο ρόλο ξύρισε χωρίς κανέναν δισταγμό το κεφάλι του, αποδεικνύοντας πως ο αφοσιωμένος ηθοποιός όχι απλά τσαλακώνεται, αλλά όταν οι ανάγκες το απαιτούν μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά, προάγοντας τον εαυτό του σε καλλιτέχνη. 

Ο Γραμματέας Λίχτ/Γιώργος Σταυριανός κρύβεται κάτω από τα ρούχα του Δικαστή Αδάμ τον οποίο ενάρκωσε μοναδικά ο...
Ο Γραμματέας Λίχτ/Γιώργος Σταυριανός κρύβεται κάτω από τα ρούχα του Δικαστή Αδάμ τον οποίο ενάρκωσε μοναδικά ο…
Χρύσανθος Παύλου...
Χρύσανθος Παύλου…

Το ίδιο ισχύει και για τον Γιώργο Σταυριανό, ο οποίος μετά από μία σειρά σημαντικών ερμηνειών σε δραματικά έργα, με το ρόλο του Γραμματέα Λίχτ ανέτρεψε εντελώς την εικόνα του μελαγχολικού ζεν πρεμιέ, αποκαλύπτοντας στο κοινό ότι διαθέτει μία γνήσια κωμική φλέβα και χαρίζοντάς μας μία αξιομνημόνευτη ερμηνεία, που σίγουρα θα συζητηθεί στα θεατρικά πηγαδάκια της πόλης. 

SPASMENH STAMNA 15

…ο Γιώργος Σταυριανός μας εξέπληξε ευχάριστα…

Στο σύνολο της η παράσταση που σκηνοθέτησε ο ηθοποιός Χρήστος Ασλανίδης σε συνεργασία με τους “ΟΜΑΔΑ”, κρατώντας για τον εαυτό του το ρόλο του Συμβούλου Βάλτερ μας είπε πολύ περισσότερα από αυτά που ακούστηκαν επί σκηνής, κρύβοντας κάτω από την επίφαση του χιούμορ και της σάτιρας όλη τη διαφθορά και την κατάχρηση εξουσίας που σε πολλές περιπτώσεις συναντάνται στα ανώτατα κλιμάκια της εκάστοτε κοινωνίας (…πολύ ενδιαφέρουσα η σημειολογία του Δικαστή Αδάμ, της ερωτευμένης Έυας και του Διαβόλου που συναντά στο δρόμο της η Μπριγκίτα…) χωρίς όμως να έχει καμία πρόθεση να μας ψευτοδιδάξει. 

Ο “ένοχος” του Χρήστου Ασλανίδη δεν περιορίζεται στο πρόσωπο του μυστηριώδη επισκέπτη της νύχτας που έσπασε την στάμνα της κυρά Μάρθας, αλλά επεκτείνεται σε όλους τους υπόλοιπους ήρωες του έργου (…και κατ’επέκταση στο κοινό…) που με τον τρόπο τους – ακούσια ή εκούσια – εξέθρεψαν το τέρας της εξουσίας με τη συγκαταβατική τους στάση, πριν εντέλει το κατασπαράξουν αναλαμβάνοντας εκείνοι το ρόλο του στυγνού δικαστή…

Κανείς αθώος...
Κανείς αθώος…
δεν υπάρχει...
δεν υπάρχει…
στην "φάρμα των ζώων'...
στην “φάρμα των ζώων’…

Την Παρασκευή 27, το Σάββατο 28 και την Κυριακή 29/5, στις 21.00, στο Studio Μαυρομιχάλη, θα πραγματοποιηθούν οι τρεις τελευταίες παραστάσεις του έργου του Heinrich von Kleist “Η ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΣΤΑΜΝΑ”, σε σκηνοθεσία Χρήστου Ασλανίδη (…ευχόμαστε ειλικρινά να δοθεί παράταση παραστάσεων…). 

Αν θέλετε να γελάσετε και ταυτόχρονα να προβληματιστείτε ευχάριστα γύρω από την ανθρώπινη φύση και τους σκοτεινούς μηχανισμούς που την κινούν και την υποκινούν, μπορείτε να κάνετε μία βόλτα προς τη Μαυρομιχάλη για να διαπιστώσετε πως ότι και να γίνει, στο τέλος μόνον ο έρωτας… ανίκατε μάχαν…

SPASMENH STAMNA 7

Η Εύα/Μαρία Ορφανού βρείσκει τον δικό της “Αδάμ” στο πρόσωπο του Ρούπρεχτ/Βασίλη Αρβανίτη…


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΣΛΑΝΙΔΗΣ

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: ΧΡΥΣΑ ΜΩΡΑΪΤΗ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ

ΣΚΗΝΙΚΑ /ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: “ΟΜΑΔΑ”

ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΦΑΙΔΡΑ ΣΟΥΤΟΥ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΣΙΝΑΒΑΚΗ

ΦΩΤΙΣΜΟΙ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΝΟΥΣΗΣ

Παίζουν οι ηθοποιοί: Χρύσανθος Παύλου, Γιάννα Μαλακατέ, Αναστασία Κατσιναβάκη, Χρήστος Ασλανίδης, Γιώργος Σταυριανός, Βασίλης Αρβανίτης, Μαρία Ορφανού και Διονύσης Ξενάκης.

Οι «Ομάδα» παρουσιάζει στο studio Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134) στις 13, 14, 15, 20, 21, 22, 27, 28, 29 Μαΐου, το έργο του Heinrich von Kleist «η Σπασμένη Στάμνα». Μια κλασική κωμωδία γραμμένη το 1802. Ο συγγραφέας με αφορμή το σπάσιμο μιας στάμνας, που καταλήγει σε δίκη για να βρεθεί ο ένοχος, δημιουργεί ένα ρεαλιστικό ψυχογράφημα που καθρεφτίζει τα ήθη και τις αξίες μιας εποχής που διόλου δε διαφέρει από το σήμερα.

Ώρα έναρξης 9:00 μ.μ.

Γενική Είσοδος  12 €

τηλέφωνο κρατήσεων: 210 6453330

Η ΣΤΗΛΗ ARS & VITA ΕΓΚΑΙΝΙΑΖΕΙ ΤΙΣ…

20 Friday May 2016

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

Ars & Vita

13230714_1541957479442967_1087478101_o13221124_10207308087993847_8530932436578969659_o

ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΙΛΑ ΠΑΠΑΠΑΣΧΟΥ & ΓΙΩΡΓΟ ΑΓΓΕΛΙΔΗ


Η πολιτιστική στήλη ARS & VITA μετά από την “ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ” και το “ΠΡΟΣΩΠΟ-ΚΕΝΤΡΙΚΑ με…” εγκαινιάζει ένα νέο κύκλο καλλιτεχνικών συναντήσεων με τίτλο “ΠερίΠλοκές” φιλοξενώντας στις εικονικές της σελίδες καλλιτέχνες από όλο το φάσμα των Γραμμάτων & των Τεχνών.

Συμπαίκτης μου σ’ αυτήν την ιδιόμορφη παρτίδα για τέσσερις ο νέος και πολλά υποσχόμενος συγγραφέας Γιώργος Αγγελίδης, το όνομα του οποίου είμαι σίγουρη ότι το έχετε ήδη ακούσει με αφορμή κυρίως τη συγγραφική του δράση (…γιατί το ταλέντο του εκτείνεται και σε άλλες τέχνες όπως θα έχετε διαπιστώσει από τις υπέροχες φωτογραφίες του, που τον τελευταίο καιρό κοσμούν τις κριτικές και τα αφιερώματα της στήλης…) και όπως όλα δείχνουν θα το ακούτε πολύ συχνά στο άμεσο, ευελπιστώ και στο απώτερο, μέλλον.

Επειδή όμως, όπως αναφέρεται παραπάνω, αυτό το παιχνίδι είναι για τέσσερις, οι ΠερίΠλοκές κάνουν «πρεμιέρα» με ένα καλλιτεχνικό δίδυμο και συγκεκριμένα μία σκηνοθέτη και μία ηθοποιό που φιλοδοξούν να κάνουν τη διαφορά στο θεατρικό γίγνεσθαι της πόλης με την παράσταση που φέρει το δίγλωσσο και αμφίσημο τίτλο «Follicle/Θύλαξ». Ένα παράξενο κορίτσι με τερατωδώς μακριά μαλλιά παλεύει να κατανοήσει τον κόσμο που το περιβάλλει, ο οποίος πολλές φορές μοιάζει πολύ πιο παράξενος, ακαταλαβίστικος και εχθρικός από αυτόν που εκπαιδεύτηκε να γνωρίζει και εντέλει επέλεξε για να ζει.

Η σκηνοθέτης/κινηματογραφίστρια Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου βρέθηκε «αντιμέτωπη» με τις ερωτήσεις της Λίλας Παπαπάσχου και η ηθοποιός/κινησιολόγος-χορογράφος Φαίδρα Σούτου με αυτές του Γιώργου Αγγελίδη, σε μία συνεχή «περιπλοκή» λέξεων και σκέψεων, που χαρακτηρίζει το γενικότερο μοτίβο πάνω στο οποίο θα αλληλεπιδρούμε ως δημοσιογραφικό δίδυμο, αντιμετωπίζοντας κάθε φορά κι από ένα διαφορετικό καλλιτεχνικό “ζευγάρι”.

Σκοπός και στόχος αυτής της νέας «περιπέτειας» της στήλης ARS  & VITA είναι να αναδειχθεί η ουσιαστικά αυταπόδεικτη αλήθεια, ότι σ’ αυτήν τη χώρα την ιστορία τη γράφουν πάντα οι «παρέες» (…αυτό πιθανότατα να ισχύει παγκοσμίως…) και ότι μόνο μέσα από τη σύνθεση: ιδεών, εμπειριών, ικανοτήτων και απόψεων μπορεί να προκύψει κάτι πραγματικά πρωτότυπο, ρηξικέλευθο, ανατρεπτικό και ικανό να βρει ουσιαστική ανταπόκριση, μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα εικόνων και πληροφοριών που χαρακτηρίζει τη νέα ψηφιακή εποχή και μας κατακλύζει καθημερινά και οικουμενικά.

Η Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου και η Φαίδρα Σούτου, μία μέρα μετά από τη δική τους πρεμιέρα στο BIOS.TESLA main πρωταγωνιστούν στη δική μας πρώτη, διπλά δυαδική καλλιτεχνική συνάντηση. Τις ευχαριστούμε θερμά για την εμπιστοσύνη που μας έδειξαν και σας τις  παρουσιάζουμε μέσα από το πρίσμα των ΠερίΠλοκών. 


IMG_1206-2X

Φαίδρα Σούτου + Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου στο φως και στο ημίφως…

Λ.Π. Πώς ξεκίνησε η ιδέα της ιστορίας ενός κοριτσιού που μεγαλώνει σε έναν κόσμο παράξενο, όπως είναι και το ίδιο, και ποια η σχέση της παράστασης με την έννοια της διαφορετικότητας εν γένει;

Σ.Α. Η πρώτη έμπνευση για την παράσταση «Follicle/Θύλαξ» προήλθε από ένα διήγημα της Jenny Erpenbeck (συλλογή Σκύβαλα). Η Erpenbeck είναι από τις αγαπημένες μου συγγραφείς, γι’ αυτό και η προηγούμενη παράστασή μου ήταν επίσης εμπνευσμένη από δική της δουλειά, αν και προσπαθώ πάντα το τελικό αποτέλεσμα να έχει την προσωπική μου σφράγιδα, γιατί ανεξάρτητα από που αντλεί έμπνευση ένας καλλιτέχνης η προσαρμογή του αρχικού κειμένου υπόκειται σε πολλές διεργασίες, με στόχο αυτό που θα προκύψει να είναι κάτι εντελώς νέο και πρωτότυπο. Έναυσμα για τη δημιουργία της συγκεκριμένης παράστασης αποτέλεσε επίσης, η αντίληψη που έχω για την Ελληνική οικογένεια, ως ένα  θεσμό υπερβολικά περιχαρακωμένο στον εαυτό του, με τα μέλη του απομονωμένα από τον έξω κόσμο. Τα υπόλοιπα στοιχεία που εισήλθαν στην αφήγηση προέκυψαν από μόνα τους, ως μια φυσική εξέλιξη όλων των παραμέτρων που προανέφερα.

Γ.Α. Μπορεί επί σκηνής να είσαι μόνη σου, όμως η παράσταση περιλαμβάνει βίντεο στα οποία απεικονίζονται διάφορα πρόσωπα με τα οποία έρχεσαι σε «επαφή». Είναι μεγάλη δοκιμασία η αλληλεπίδραση με ένα πρόσωπο το οποίο δεν είναι φυσικά παρόν στη σκηνή;

Φ.Σ. Το κορίτσι το οποίο υποδύομαι είναι κυριολεκτικά απομονωμένο μέσα στη «φούσκα» του, εξ’ ου και ο τίτλος της παράστασης «Θύλαξ». Έτσι, στην ουσία δεν αλληλεπιδρά καν με πρόσωπα, αλλά με τους ήχους τους, ή μάλλον με την «ηχώ» τους. Ο κάθε χαρακτήρας συνοδεύεται από έναν ήχο. Οι ήχοι αυτοί της -και τους- δίνουν ζωή. Είναι μεγάλη πρόκληση για έναν ερμηνευτή αντί να συνομιλεί με κάποιο υπάρχον πρόσωπο μέσω του διαλόγου, να συνομιλεί μέσω του ήχου του, χωρίς αυτός να είναι φυσικά παρόν. Εμένα,  ως χορεύτρια, νομίζω ότι μου ήρθε πάρα πολύ φυσιολογικά. Μάλιστα μπορώ να σου πω, ότι μου ήταν πολύ πιο οικείο να συνομιλώ με τον ήχο παρά με τον ίδιο τον άνθρωπο. Η ύπαρξη βίντεο καθιστά ακόμη μεγαλύτερη την πρόκληση για εμένα ως ερμηνεύτρια, καθώς πρέπει να γίνω ένα και με τον ήχο και με την εικόνα. Να πάρω, δηλαδή, οποιοδήποτε συναίσθημα και οποιαδήποτε ακτινοβολία μου δημιουργεί η προβολή αυτή, που στην ουσία συνθέτει την ιστορία της κοπέλας που υποδύομαι, η οποία αν και βρίσκεται σε ένα σπίτι με δεκάδες άλλα άτομα, είναι στην ουσία μόνη της και τρέφεται από την οπτικοακουστική πραγματικότητα των άλλων.

IMG_1235-2X

….”σχοινοβατώντας” ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό…

Λ.Π. Θεωρείς ότι η παράσταση ισορροπεί ανάμεσα στις αισθήσεις και τις παραισθήσεις ενός κοριτσιού που διαθέτει μόνο ψήγματα γνώσεων και παρερμηνευμένες πληροφορίες;

Σ.Α. Δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι το κορίτσι του έργου και κατ’ επέκταση της παράστασης, δεν έχει το γνωστικό υπόβαθρο για να επιβιώσει, απλώς δεν ξέρει πως να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις που διαθέτει, για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του πραγματικού κόσμου, έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε μαζικά και γενικευμένα. Η αδυναμία αυτή δεν είναι προσωπική της επιλογή, αλλά της επιβάλλεται από το οικογενειακό της περιβάλλον και κυρίως από τη γιαγιά της. Παρ’ όλα αυτά δεν αντιτίθεται στη συγκεκριμένη κατάσταση, υιοθετώντας την κοσμοθεωρία της γιαγιάς της σε σχέση με τον «κακό» έξω κόσμο, από τον οποίο πρέπει να μείνει σε απόσταση, και εντέλει να προφυλαχθεί,  γι’ αυτό εξαρχής δεν αντιμετωπίσαμε το κείμενο ως ένα δράμα εγκλεισμού. Έχοντας μάθει εξ’ ορισμού για τη χυδαιότητα του έξω κόσμου, όταν βγαίνει σε αυτόν στο τέλος της παράστασης, δε μπορεί παρά να διαπιστώσει πως αυτά που τόσα χρόνια είχε εκπαιδευτεί να πιστεύει, δυστυχώς ισχύουν.

Γ.Α. Η παράσταση δίνει την ίδια βαρύτητα και στα αφηγηματικά μέρη του έργου ή δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στην κίνηση; Δεδομένου ότι εκτός από ηθοποιός, στην συγκεκριμένη παράσταση  εκτελείς και χρέη χορογράφου.

Φ.Σ. Πρόκειται για ένα μονόλογο. Ο λόγος συνδυάζεται απόλυτα με την κίνηση, σε σχέση με το κάθε πρόσωπο, είτε δημιουργώντας ένα μοτίβο του προσώπου είτε δημιουργώντας μια καθημερινότητα του κοριτσιού που υποδύομαι, η οποία είναι εξίσου φορμαλιστική. Εγώ ως χορογράφος δεν κινούμαι συνήθως φορμαλιστικά, οπότε ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η διαφοροποίηση. Ερμηνεύοντας μέσα σε μία αυστηρή – υποκριτικά και κινησιολογικά – φόρμα, ανακάλυψα ένα άλλο τοπίο της χορογραφίας το οποίο με αφορμή την παράσταση ξεκίνησα να εξερευνώ διεξοδικά. Μέσα από το φορμαλισμό έπρεπε να δημιουργήσω αλληλουχία κινήσεων η οποία να έχει λογική και δραματουργική συνέχεια, αλλά και άμεση σχέση με αυτό το ιδιόμορφο και απολύτως προσωπικό σύμπαν του κοριτσιού.

Λ.Π. Η προτίμηση  σου στον κινηματογράφο έναντι του θεάτρου, αποτελεί μία έμμεση παραδοχή/ομολογία, ότι στην Ελλάδα είναι δύσκολο έως ανέφικτο να κάνει κανείς σινεμά με τους δικούς του όρους;

Σ.Α. Όχι. Δεν ισχύει αυτό. Θεωρώ, ότι το σινεμά μέχρι πρότινος πραγματοποιούνταν με πιο συνεπείς και επαγγελματικούς όρους απ’ ότι το θέατρο, ακριβώς γιατί το κόστος παραγωγής μιας ταινίας είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό μιας θεατρικής παράστασης, οπότε δεν επιτρέπει τυχόν ερασιτεχνισμούς και προχειρότητες. Ο λόγος που ορισμένες φορές «παρε-κλίνω» προς το θέατρο, καθώς όπως είπαμε βάση μου είναι και επιθυμώ να είναι ο κινηματογράφος, είναι ότι το σινεμά λόγω διαδικασίας και κόστους αργεί περισσότερο. Η αίσθηση ασφυξίας που μου προκαλεί η αναμονή για το τελικό αποτέλεσμα, είναι αυτό που με ωθεί ενίοτε στο θέατρο. Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στην προετοιμασία δύο ταινιών. Δυόμιση, δηλαδή, για να είμαι ακριβής, οπότε στην ουσία δεν απέχω από τον κινηματογράφο. Το αντίθετο θα έλεγα.

IMG_1221X

ένα κορίτσι χωρίς όνομα…σε έναν κόσμο παράξενο και απειλητικό

Γ.Α. Σε πολλές περιπτώσεις, το video art που συνοδεύει μια παράσταση τείνει να επισκιάζει τον ή τους ηθοποιούς που βρίσκονται επί σκηνής, γεγονός που -ίσως αμυντικά- τους οδηγεί σε  υπερβολές στην ερμηνεία τους. Υπήρξε για εσένα κάποιο παρόμοιο άγχος ή φόβος;

Φ.Σ. Δεν είχα ποτέ τέτοιο φόβο γιατί ή Σεβαστιάνα είναι πάρα πολύ συγκεντρωμένη και συγκεκριμένη σε αυτό που θέλει να κάνει. Ξέρει πώς θα χρησιμοποιήσει το υλικό της και επί σκηνής και στα βίντεο. Γνωρίζει πολύ καλά πώς θα κάνει αυτούς τους ανθρώπους να συνυπάρξουν οργανικά και αρμονικά, να συνομιλήσουν μεταξύ τους και εντέλει να γίνουν ένα. Το βίντεο, λοιπόν, δεν επισκιάζει το χαρακτήρα που υποδύομαι αλλά αντίθετα τον συμπληρώνει και τον «φωτίζει» ακόμη περισσότερο. Έχω την αίσθηση, πως αν κάποιος πιστεύει στις ικανότητες του και σε αυτό που κάνει, αν ταυτίζεται και μπορεί να το υπηρετήσει μέχρι τέλους, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν.

Λ.Π, Στις μέρες μας όλες σχεδόν οι παραστάσεις περιλαμβάνουν κάποιο video art, γεγονός που ενίοτε εκτός από υπερβολικό, καταντά και παρωχημένο. Πως διαφοροποιείται η δική σας παράσταση σε σχέση με τη χρήση οπτικοακουστικού υλικού;

Σ.Α. Είναι μεγάλη αλήθεια αυτό και πολλές φορές λειτουργεί εις βάρος τους. Ίσως άρχισε να συμβαίνει σε τόσο μεγάλο βαθμό γιατί ακριβώς ανέβαιναν πολύ συχνά τα ίδια έργα – κατά βάση κλασικά – και προφανώς οι συντελεστές τους αναζητούσαν τρόπους για να τα παρουσιάσουν κάπως διαφορετικά και πρωτότυπα. Κάποια στιγμή, που ενδέχεται να έχει ήδη φτάσει, η ξενόφερτη και ετεροχρονισμένη αυτή «μόδα»  θα αρχίσει να κατευνάζεται και στην Ελλάδα. Στη δική μας παράσταση, η ανάμειξη οπτικοακουστικού υλικού, πέρα από το ρόλο που παίζει τονίζοντας την αντίθεση του απομονωμένου αυτού πλάσματος, που βρίσκεται εγκλωβισμένο στον «Θύλακα» και αλληλεπιδρά με τον έξω κόσμο μόνο μέσω ήχων και εικόνων – κυρίως μέσω ήχων – έχει να κάνει και με τον αυτοπροσδιορισμό μου ως κινηματογραφίστρια  κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν. Όταν κάνω θέατρο, από την πρώτη μου κιόλας δουλειά, στόχος μου ήταν, είναι και θα είναι αυτή η μίξη του θεάτρου με τον κινηματογράφο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με την παράσταση «Follicle/Θύλαξ» σύντομα θα έχω την ευκαιρία να κάνω και το ανάποδο. Να μεταφέρω το θέατρο στον κινηματογράφο, κάτι που αν μη τι άλλο δεν συνηθίζεται.

Γ.Α. Ποιο από τα δύο είναι πιο δύσκολο; Nα καθοδηγείς χορογραφικά κάποιον τρίτο ή τον ίδιο σου τον εαυτό ; Πόσο εφικτό είναι να ελέγξεις το χορογραφικό αποτέλεσμα στο δικό σου κορμί;

Φ.Σ. Πάντα υπάρχει μεγαλύτερη δυσκολία όταν χορογραφείς και χορεύεις ταυτόχρονα. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, δεν υπερβάλλω λέγοντας πως δε δυσκολεύτηκα καθόλου. Στις πρόβες είχαμε μπει τόσο βαθιά στο μυστηριώδες και συνάμα γοητευτικό σύμπαν αυτού του κοριτσιού, ένα σύμπαν τόσο ειλικρινές και συγκεκριμένο στο μυαλό της Σεβαστιάνας, που η χορογραφία προέκυψε εντελώς αυθόρμητα και φυσικά. Όταν υπάρχει δημιουργικότητα το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι όμορφο και καλαίσθητο. Η Σεβαστιάνα με οδηγούσε σε κάθε βήμα, κάτι που επιζητούσα ιδιαίτερα στη ζωή μου αυτή την περίοδο. Μου αρέσει να με καθοδηγούν, πόσο μάλλον άνθρωποι που έχουν να με διδάξουν πράγματα και μαζί τους νιώθω ότι μπορώ να εξελιχθώ. Η Σεβαστιάνα ανήκει στην κατηγορία καλλιτεχνών, που μπορούν να εκμαιεύσουν τον καλύτερο εαυτό του ηθοποιού πάνω στη σκηνή.  Όλα είναι θέμα συνεργασίας και εμπιστοσύνης.

IMG_1236X

….αέναη εναλλαγή-συνδιαλλαγή φωτός και σκοταδιού…

Λ.Π. Στο βίντεο της παράστασης συμμετέχουν γνωστοί και καταξιωμένοι στο χώρο του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης ηθοποιοί. Ήταν δύσκολο να τους πείσεις να συμμετέχουν σε ένα τέτοιο τολμηρό εγχείρημα; Πώς συνεισέφεραν εκείνοι στη σταδιακή δόμηση της παράστασης;

Σ.Α. Τόσο εγώ όσο και η Φαίδρα δε θα μπορούσαμε –  πλέον – να διανοηθούμε κάποιους άλλους ηθοποιούς για να ενσαρκώσουν τα πρόσωπα των «ψηφιακών» ηρώων, τα οποία καταθέτουν ολοκληρωμένη ερμηνεία, έστω κι αν δεν μιλάνε επί της ουσίας. Είμαστε πάρα πολύ τυχερές, γιατί έχουμε τη χαρά και την τιμή να εμφανίζονται πάρα πολύ σπουδαίοι άνθρωποι στα βίντεο. Έχεις δίκιο, πως ίσως αρχικά να τους ακούστηκε κάπως τολμηρή και ριψοκίνδυνη μια τέτοια πρόταση, η αλήθεια είναι όμως ότι δεν αντιμετώπισα κάποια δυσκολία στο να τους πείσω. Ακόμη και η κα. Μαρία Αλιφέρη και ο κ. Νίκος Ψαρράς που είναι αδιαμφισβήτητα καταξιωμένοι και έμπειροι καλλιτέχνες με ευρύτατη αναγνωρισιμότητα, δέχθηκαν αμέσως και ευχαρίστως την πρόταση μας, οπότε θεωρώ ότι ήταν ακριβώς το πειραματικό σκέλος του πράγματος, που μας οδήγησε στην επίτευξη μίας άμεσης και αμοιβαίας συμφωνίας. Ο υπόλοιπος «πληθυσμός» αυτού του παράξενου κόσμου, που απεικονίζεται στα βίντεο της παράστασης, είναι φυσικά εξίσου αξιόλογος. Μαζί μας είναι και η Σοφία Μαραθάκη, ο Χρήστος Καπενής, η Λήδα Κουτσοδασκάλου, η Μαρίνα-Χλόη Αναγνωστοπούλου και ο Γιώργος Σταυριανός. Τους ευχαριστούμε όλους πολύ για την καθοριστικότατη συμβολή τους στην επίτευξη ενός ολοκληρωμένου σκηνικού αποτελέσματος.

Λ.Π. + Γ.Α. Ο τίτλος του έργου είναι σε δύο γλώσσες, ελληνική και αγγλική. Αυτό έχει να κάνει με τη φιλοδοξία να μεταφερθεί το έργο προσεχώς στο εξωτερικό ή κρύβεται και κάτι άλλο πίσω και κάτω από τη δίγλωσση ονομασία της παράστασης που μάλιστα στην ελληνική της εκδοχή εμφανίζεται στην καθαρεύουσα;

Σ.Α.: Αρχικά ο τίτλος ήταν μόνο στα Αγγλικά, γιατί σκοπός ήταν η παράσταση να ανέβει στην Αγγλία όπου ζούσα μέχρι και πέρυσι και όπου όντως είναι μέσα στα άμεσα σχέδια μας να ανέβει σύντομα. Η προσθήκη του ελληνικού τίτλου και μάλιστα όπως είπες πολύ σωστά στην καθαρεύουσα, έγινε όταν αποφασίσαμε να ανέβει η παράσταση πρώτα στην Αθήνα. Ο ήχος της λέξης «ΘΥΛΑΞ», εφόσον έχουμε υπερθεματίσει την έννοια του ήχου στην συγκεκριμένη παράσταση, είναι σίγουρα πιο κοφτός και πιο απόλυτος από αυτόν της λέξης «ΘΥΛΑΚΑΣ». Πέρα από αυτούς τους πρακτικούς και σημειολογικούς λόγους όμως, υπάρχει ακόμη ένας λόγος που σχετίζεται με τη «διγλωσσία» του τίτλου. Έχει να κάνει με το θέμα της αλληλεπίδρασης δυο κοινωνιών, κάτι που θίγεται μέσα στο έργο, είτε αυτές είναι ένα σπίτι και η συνδιαλλαγή του με τον έξω κόσμο είτε η Ελλάδα, η μια οποιαδήποτε κοινωνία, που αλληλεπιδρά με μια κοινωνία έξω από τη δική της. Άσχετα λοιπόν με το γεγονός ότι το κείμενο έχει γραφτεί προ κρίσης, με έναν απρόβλεπτο και «ενορατικό» τρόπο ακόμα και μέσω του δισυπόστατου τίτλου της παράστασης, επικαιροποιείται.

Φ.Σ.: Εμένα πέρα από όλα όσα ανέφερε η Σεβαστιάνα, με τα οποία συμφωνώ απόλυτα, μου αρέσει αυτή η «διγλωσσία» του τίτλου γιατί ακριβώς δημιουργεί και σε εμένα ως ερμηνεύτρια, αλλά θέλω να πιστεύω και στο κοινό, μια διάθεση εκτός ορίων, είτε αυτά είναι τα όρια της πόλης ενός ανθρώπου, της χώρας του, ή ακόμη και αυτού του ίδιου του εαυτού του/μας.

IMG_1202X

…εστιάζοντας στα μακριά μαλλιά…


FOLLICLE / ΘΥΛΑΞ
Ένα οπτικοακουστικό παραμύθι

Θύλαξ: θήκη ή περίβλημα οργάνων του σώματος: ~δοντιών / τριχών.

*πρεμιέρα Πέμπτη 19 Μαΐου*

IMG_1194X

Ένας παράξενος κήπος που αναπνέει, ένα Κορίτσι με τερατωδώς μακριά μαλλιά, η Γιαγιά με το λεπτό της γούστο, ο κος Λεό έμπιστος και αντάξιός της, μια μαμά υδάτινη, ένας- μπαμπάς-που, η Σοφία με τον έξω κόσμο της, ο διάστικτος Πάτροκλος και η Φανή που πασπαλίζει με τη σκόνη του λιγοστού δρόμου.

Το Follicle ακολουθεί τις αναμνήσεις ενός Κοριτσιού: τα μυστηριώδη παιδικά χρόνια μέσα σε ένα υπερπροστατευτικό και κλειστοφοβικό περιβάλλον, την αποκοπή της από τον πραγματικό κόσμο, την ενηλικίωση υπό αιχμαλωσία μέσα σε ένα περίεργο σπίτι, περιτριγυρισμένο από έναν κήπο που σχεδόν διαθέτει μια δική του ζωή.

Το Κορίτσι είναι η αφηγήτρια της ιστορίας, η οποία ξεκινάει ήδη από τη μήτρα, εκεί όπου δημιουργείται η πρώτη της αντίληψη για τον εαυτό της και το σώμα της. Το Κορίτσι έχει γεννηθεί με μη αποδεκτά χαρακτηριστικά που τρομάζουν το στενό της περιβάλλον, μία μητριαρχική οικογένεια που κυβερνάται από τη σιδερένια θέληση της Γιαγιάς.
Το Κορίτσι πάσχει από στραβισμό και επιπλέον έχει μακριά, πλήρως ανεπτυγμένα, μαύρα μαλλιά. Η αποδοκιμασία από μέρους της Γιαγιάς είναι αναπόφευκτη, όπως επίσης και η απόφασή της να διορθώσει τα ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά.

Τι θα δει το Κορίτσι με τα καινούρια του μάτια; Ποια μουσική επιτρέπεται; Τι γεμίζει τις πορσελάνες; Πώς προσφωνούνται οι άνθρωποι όταν χάνονται; Πώς γεννιούνται τα όνειρα; Τι σπρώχνει το χρόνο; Τι υπάρχει εκεί έξω; Πόσο αναπόδραστη είναι η απόδραση; Και τελικά πόσο επιθυμητή;

Κείμενο-σκηνοθεσία-video: Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου
Κοστούμια: Μιράντα Θεοδωρίδου
Μουσική-sound design: Ελένη Λομβάρδου
Διεύθυνση φωτογραφίας-video – still photographer – φωτισμοί: Νίκος Βούλγαρης
Μοντάζ: Θανάσης Τότσικας
Κομμώσεις-κατασκευές: Λάουρα Γιουμπάνι
Συντονισμός παραγωγής: Κίρκη Σχίζα
Ερμηνεία – χορογραφία: Φαίδρα Σούτου
Στο video εμφανίζονται οι:  Μαρία Αλιφέρη, Νίκος Ψαρράς, Σοφία Μαραθάκη, Χρήστος Καπενής, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Μαρίνα-Χλόη Αναγνωστοπούλου, Γιώργος Σταυριανός

 

Πληροφορίες παράστασης:
BIOS. TESLA Main
Διάρκεια παραστάσεων:  19 Μαΐου – 5 Ιουνίου 2016
Παραστάσεις: Πέμπτη – Κυριακή
Έναρξη: 20:30
Είσοδος:10 ευρώ (ενιαίο)

Χορηγοί επικοινωνίας: WWW.ELCULTURE.GR, www.monopoli.gr WWW.CULTURENOW.GR, WWW.DEBOP.GR

25+ ΑΚΡΟ-πολίτες «Εν συνεχεία»…ή αλλιώς μία εντυπωσιακά “φωτογενής” ομαδική έκθεση εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών στο Κτήριο Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων

19 Thursday May 2016

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

Ars & Vita

 

akropolites
en synexeia

γράφει  & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

LILA 2.jpg

φωτογραφίες: Γιώργος Αγγελίδης

12325718_1521167161521999_594111080_o


Την Κυριακή 15 Μαΐου, προς το μεσημεράκι, κάνοντας τη βόλτα μας στον πανέμορφο Πεζόδρομο της Ερμού, ανακαλύψαμε ένα μικρό (…ή μάλλον τεράστιο…) καλλιτεχνικό διαμάντι, να κρύβεται υπό τη μορφή ομαδικής έκθεσης εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών, στο Κτήριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134-136).  H ομάδα 25+ ΑΚΡΟ-πολίτες παρουσιάζει εκεί, ήδη από τις 9 Μαΐου, την τρίτη έκθεσή της με τίτλο «Εν-συνεχεία”, στην οποία συμμετέχουν 33 καλλιτέχνες με πάνω από 70 έργα. Οι ΑΚΡΟ-πολίτες, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι οι πολίτες-εργαζόμενοι στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, που απασχολούνται στα έργα συντήρησης και αναστήλωσης, κυρίως στο βράχο της Ακρόπολης αλλά και σε άλλα μνημεία ανά την Ελλάδα. 

Οι δραστήριοι και απ’ ότι αποδεικνύουν τα έργα τους ταλαντούχοι πολίτες-εργαζόμενοι στην Αρχαιολογική Υπηρεσία με την έκθεση «Εν- συνεχεία» παραμένουν πιστοί στην αρχική τους πρόθεση, να αλληλεπιδράσουν μέσα από την καλλιτεχνική τους ιδιότητα, αρχικά μεταξύ τους και στη συνέχεια με το κοινό. Στόχος τους είναι – και το πέτυχαν απόλυτα – να δημιουργήσουν ένα κοινό τόπο συνάντησης, εικαστικής έκφρασης και διάδρασης, ελπίζοντας ότι η έκθεσή τους θα αποτελέσει ένα ακόμη δυναμικό βήμα προς την δημιουργία ενός τόπου συνάντησης και διαλόγου του αρχαίου με το σύγχρονο μέσα από τις αξίες της τέχνης και του πολιτισμού.

13250378_10207290921044684_810561055_n
13231253_10207290899884155_1811268655_n
13231042_10207290895764052_1217388630_n
13227875_10207290921324691_2084226040_n
13224321_10207290899764152_1648764973_o
13224043_10207290922084710_939997571_o
13211211_10207290897604098_1563453856_o

Ο πυρήνας των έργων της έκθεσης παραμένει πιστός στις αρχές της γλυπτικής χωρίς να απουσιάζουν και έργα με ευρύτερες εικαστικές αναφορές. Η έκθεση χάρη στην πληθώρα των ιδιαίτερων αισθητικών κατευθύνσεων είναι μια γόνιμη μείξη εικαστικών εγχειρημάτων και εξαίρετης τεχνικής. Το μάρμαρο συναντά το ξύλο, το κλασικό παντρεύεται με το μοντέρνο, η παραδοσιακή επεξεργασία των υλικών της φύσης συνδυάζεται με τις απεριόριστες δυνατότητες που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες και στο σύνολο της η έκθεση αποτελεί μία όαση καλαισθησίας, απαράμιλλης ομορφιάς και αδιαμφισβήτητης καλλιτεχνικής χάρης.

Η δράση των ΑΚΡΟ-πολιτών, την οποία πραγματικά θαυμάζουμε και επιθυμούμε να αναδείξουμε μέσω της πολιτιστικής στήλης ARS & VITA, ενσαρκώνει τη δημιουργική αξία της συλλογικής καλλιτεχνικής κίνησης και δίνει νέο νόημα και συμβολισμό στην πρακτική των ομαδικών εκθέσεων, προσφέροντας την ευκαιρία στο φιλότεχνο κοινό της πόλης, να εξερευνήσει τις εντυπωσιακές πτυχές της, κάνοντας παράλληλα τη βόλτα του στο Θησείο και απολαμβάνοντας τον καφέ του κάτω από τον υπέροχο, ανοιξιάτικο ήλιο της Αθήνας. 

13236230_10207290899844154_698456697_n
13235878_10207290922564722_634448377_n
13236216_10207290922724726_161967573_n
13227890_10207290917644599_188324382_n
13234657_10207290918124611_1930748079_o

Για το μόνο που λυπούμαστε ειλικρινά, είναι το γεγονός ότι δεν ενημερωθήκαμε εγκαίρως για την εν λόγω έκθεση, που θα είναι ανοιχτή για το κοινό μέχρι και το Σάββατο 21 Μαΐου 2016, δηλαδή έως και μεθαύριο. Είμαστε σίγουροι, πως αν κάνετε μία βόλτα προς το Θησείο και περάσετε την πόρτα του Κτηρίου ΣΕΑ θα καταλάβετε γιατί θα έπρεπε να δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι Αθηναίοι, τουρίστες, αλλά και ημεδαποί επισκέπτες από άλλες πόλεις της Ελλάδας, την έκθεση αυτών των ουσιαστικά φιλότεχνων ανθρώπων, που πέραν της δημιουργικής τους φύσης φροντίζουν για τη συντήρηση και αναστήλωση του βράχου της Ακρόπολης, αλλά και άλλων μνημείων ανά την Ελλάδα, γεγονός που τους καθιστά εξ’ορισμού άξιους θαυμασμού και επαίνου.

13250466_10207290917564597_22289225_n
13249526_10207290922324716_1097279412_n
13234874_10207290897684100_1492521810_o
13233448_10207290917004583_2095309920_n
13235861_10207290921364692_1479337489_n
13235861_10207290916844579_1859861650_n
13231014_10207290895604048_410949050_n
13230859_10207290917044584_87964725_o
13230790_10207290900004158_187337436_o
13180860_10207290922164712_322443727_n
13181110_10207290899964157_1985684041_n
13187843_10207290918004608_1586114323_n
13210960_10207290917804603_1203294505_o

Ευχόμαστε ολόψυχα καλή συνέχεια και καλή επιτυχία στην προσπάθεια των ΑΚΡΟ-πολιτών να επικοινωνήσουν μέσα από τις συλλογικές τους δραστηριότητες την ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση και ταυτόχρονη ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας μας, που ευτυχώς βρίσκει άξιους συνεχιστές στο πρόσωπο της νέας γενιάς καλλιτεχνών, οι οποίοι κόντρα σε κάθε αντιξοότητα και “πενία” μας προσφέρουν απλόχερα μία αλλιώτικη ψυχαγωγία, ουσιαστική και γεμάτη εικόνες, μνήμες και αρώματα από την ένδοξη ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, αλλά και από ένα μέλλον που είναι στο χέρι μας να είναι εξίσου λαμπρό, δημιουργικό και ελπιδοφόρο. 

Η ομαδική έκθεση 25+ΑΚΡΟ-πολίτες “Εν συνεχεία”

αξίζει σίγουρα λίγο από το χρόνο σας…


Επιμέλεια έκθεσης: Νίκη Παπασπύρου, ιστορικός τέχνης

Μουσειογραφικός σχεδιασμός: Κώστας Μαμαλούγκας, αρχιτέκτονας

Γενικός Συντονισμός: Παναγιώτα Πιτσιρή, συντηρήτρια-εικαστικός

Γραφιστικός σχεδιασμός: Αιμίλιος Τζήρος, γραφίστας

Οικονομικός Υπεύθυνος: Κώστας Τσιριντουλάκης

Τεχνική υποστήριξη: Γαβριήλ Παναγιώτης (Ακάκιος), Δεδεβέσης Παναγιώτης, Ζέρβας Δημήτρης, Νικολόπουλος Σωτήρης, Ντάλας Κώστας, Πανόπουλος Ευάγγελος, Τσιτσιμπάκος Βασίλης,

Φωτογραφίες: Γεωργόπουλος Πέτρος, Τουφεκλής Μάρκος,

Συμμετέχοντες:

Αλβέρτης Μιχάλης, Αναστασιάδης Γιώργος, Βελαλοπούλου Ευριδίκη, Βλατή Πολυάννα, Βλάχου Ιωάννα, Βιδάλη Δέσποινα, Βουζιούρης Δημήτρης, Βουτσινά Μαριάννα, Βουτσινά Αναστασία, Γαβριήλ Παναγιώτης, Γαβριηλίδου Σοφία, Δάμης Άλκης, Δεδεβέσης Παναγιώτης, Δεσύπρης Γεώργιος, Ελευθερίου Βασιλική, Ζαχαρόπουλος Λάζαρος, Ζέρβας Δημήτρης, Καλατζής Αθανάσιος, Μιχαλάκος Λεωνίδας, Μπον Μόδεστος, Νιαούρης Παύλος, Ντάλλας Κώστας, Πανόπουλος Ευάγγελος, Παπαδοπούλου Σόνια, Πιτσιρή Παναγιώτα, Σιαπέρας Χρήστος, Σωτηρόπουλος Άγγελος, Τουφεκλής Μάρκος, Τριανταφύλλου Αντώνης, Τσιριντουλάκης Κώστας, Τσιτσιμπάκος Βασίλης, Χιώτης Αντώνης, Χουρδάκης Δημήτρης

 Θερμές ευχαριστίες σε όλους όσους στήριξαν και στηρίζουν τη συλλογική προσπάθεια των ΑΚΡΟ-πολιτών

Η έκθεση τελεί υπό την αιγίδα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων

Εγκαίνια: Δευτέρα 9 Μαΐου, 7:30 μ.μ.

Διάρκεια έκθεσης: 9 έως 21 Μαΐου

Ώρες λειτουργίας: Σαββατοκύριακο 11:00-14:00 και 17:00-21:00, Δευτέρα-Παρασκευή 17:00-21:00

ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

http://www.sea.org.gr/index.php


PHOTO GALLERY

Η αφίσα της έκθεσης
Η αφίσα της έκθεσης
Ο δημοσιογράφος Χρήστος Σούτος ατένιζοντας ένα υπέροχο γλυπτό, ύμνο στη μητρότητα...δημιουργία του ΑΚΡΟ-πολίτη Βασίλη Τσιτσιμπάκου
Ο δημοσιογράφος Χρήστος Σούτος ατένιζοντας ένα υπέροχο γλυπτό, ύμνο στη μητρότητα…δημιουργία του ΑΚΡΟ-πολίτη Βασίλη Τσιτσιμπάκου
ξεφυλλίζοντας μία έκθεση...
ξεφυλλίζοντας μία έκθεση…
...πολλά επίπεδα...πολλά εκθέματα...μία όαση ξεκούρασης τα σκαλοπάτια...
…πολλά επίπεδα…πολλά εκθέματα…μία όαση ξεκούρασης τα σκαλοπάτια…
Η γνωστή αρχαιολόγος Μαρία Κασίμη-Σούτου με το φίλο και συμμετέχοντα στην έκθεση ΑΚΡΟ-πολίτη Βασίλη Τσιτσιμπάκο...
Η γνωστή αρχαιολόγος Μαρία Κασίμη-Σούτου με το φίλο και συμμετέχοντα στην έκθεση ΑΚΡΟ-πολίτη Βασίλη Τσιτσιμπάκο…
Η γράφουσα υπό του πρίσμα της τέχνης...
Η γράφουσα υπό του πρίσμα της τέχνης…
....και εδώ κατάλαβαν ότι τους φωτογραφίζουμε και είπαν να ποζάρουν λίγο....
….και εδώ κατάλαβαν ότι τους φωτογραφίζουμε και είπαν να ποζάρουν λίγο….
...προσπαθώντας να αγγίξω το άπιαστο...
…προσπαθώντας να αγγίξω το άπιαστο…

 

 

Σύντροφε Μαδούρο…από Ελλάδα παίρνω…

17 Tuesday May 2016

Posted by lilapapapaschou in Η πραγματικότητα αλλιώς...

≈ Leave a comment

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

MADOURO 4

φωτογραφία αρχείου


γράφει ο Χρήστος Σούτος

13266063_10207297522289711_5266906964418039261_n


Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσοι από εσάς έχετε αντιληφθεί ή έστω ακούσει τις δραματικές στιγμές που βιώνουν οι κάτοικοι της γνωστής σε όλους μας χώρας της Λατινικής Αμερικής, της Βενεζουέλας. Πιθανότατα λόγω των πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε και εμείς εντός των τειχών το δράμα της συμπαθούς χώρας δεν έχει γίνει πλήρως γνωστό. Οι λόγοι που επέλεξα να ασχοληθώ με αυτό δεν είναι μόνο ανθρωπιστικοί. Η Βενεζουέλα και ο τρόπος διακυβέρνησής της από τον Τσάβες και τον διάδοχο του Μαδούρο για την ελληνική κυβέρνηση αποτελούσαν, τουλάχιστον κατά το παρελθόν, πρότυπο σοσιαλιστικών πρακτικών και αντικαπιταλιστικού αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, εν ολίγοις για πολλά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος το πολιτικό τους Ελ Ντοράντο.

Ποιος μπορεί να λησμονήσει τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο λατινοαμερικάνικο κανάλι Telesur στις 12 Ιουνίου του 2012 ότι ” Η Βενεζουέλα αποτελεί ένα μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουμε ώστε να αφήσουμε πίσω το καπιταλιστικό μοντέλο που κυριαρχεί σήμερα στην Ευρώπη”; Θα μου πει βέβαια κανείς, ότι από τότε έχει κυλήσει τόσο νερό στο αυλάκι. που μια τέτοια δήλωση εκλαμβάνεται περισσότερο ως ανέκδοτο, από όποια μεριά και αν τη δει κανείς. Αφού και το μοντέλο έστειλε τον ντόπιο πληθυσμό στην απόλυτη εξαθλίωση και φτώχεια αλλά και ο Έλληνας Πρωθυπουργός εφαρμόζει πολιτικές πιο καπιταλιστικές και φιλελεύθερες και από την πιο σκληρή εφαρμογή του μοντέλου που τότε ξόρκιζε. Πραγματικά με όλα αυτά που συμβαίνουν στην χώρα του άλλου ημισφαιρίου δεν μπορώ να καταλήξω πιο είναι χειρότερο. Η κυβίστηση του Αλέξη και του ΣΥΡΙΖΑ ή η αγάπη  του για το έργο Τσάβες και Μαδούρο.

φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου

Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά. Τι ακριβώς συμβαίνει εκεί και πόσο μακριά βρισκόμαστε εμείς ή πιο ορθά βρεθήκαμε από το να βιώσουμε κάτι ανάλογο; Αν ανατρέξτε στο διαδίκτυο θα διαβάσετε άρθρα, με συγκλονιστικότερο το οδοιπορικό των New York Times, για μια κατάσταση, μια καθημερινότητα που δεν την χωράει ανθρώπινος νους. Στην υγεία οι εικόνες δεν είναι απλώς τριτοκοσμικές, είναι εικόνες αποκάλυψης. Νεογνά πεθαίνουν καθημερινά. Οι ελεγχόμενες διακοπές ρεύματος που αποφάσισε η κυβέρνηση κόβουν το οξυγόνο στις θερμοκοιτίδες με αποτέλεσμα γιατροί να προσπαθούν να κρατήσουν στη ζωή μωρά δίνοντας τους για ώρες παροχή οξυγόνου με τρόμπες χειροκίνητες. Δεν υπάρχει νερό να ξεπλυθούν τα χειρουργικά τραπέζια και οι χειρουργοί αναγκάζονται να τα ξεπλύνουν με σόδα. Επαρκές προσωπικό δεν υπάρχει, μηχανήματα διαγνωστικά δεν λειτουργούν και ασθενείς με καρκίνο και διαδικασίες αιμοκάθαρσης πεθαίνουν αβοήθητοι. Κρεβάτια δεν υπάρχουν και οι ασθενείς κοιμούνται στο πάτωμα, πολλές φορές μέσα στα ίδια τους τα αίματα και τις ακαθαρσίες. Τα φάρμακα, ως προϊόντα εισαγωγής, και ειδικά τα αντικαρκινικά, τα βρίσκεις μόνο στη μαύρη αγορά. Οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν μόνο δύο μέρες την εβδομάδα για λόγους οικονομίας. Οι περιοδικές διακοπές ρεύματος δεν σώζουν την κατάσταση. Σε καθημερινή βάση ουρές ανθρώπων έξω από άδεια καταστήματα τροφίμων για λίγο φαγητό δίνουν εικόνα πολέμου. Η μαύρη αγορά ανθεί παντού. Κόσμος σε απόγνωση, γονείς με τα παιδιά στα χεριά δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Η γη της επαγγελίας και των παροχών που τους υποσχέθηκαν μετατράπηκε σε χάος, μαυρίλα, κατήφεια, συμφορά. Η κυβέρνηση με τερτίπια προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία. Γατζωμένοι στις θέσεις τους σφυρίζουν αδιάφορα. Δεν βλέπουν την καταστροφή ή δεν θέλουν να την δουν. Με δηλώσεις, ευχολόγια και ρίχνοντας τις ευθύνες στους παραδοσιακούς εχθρούς της δημοκρατίας μάλλον θυμίζουν άλλα καθεστώτα. Το τέλος τους μάλλον πλησιάζει γοργά. Τι θα έχει μείνει πίσω; Μια χώρα κατεστραμμένη, μια πατρίδα αφανισμένη, ένας λαός απελπισμένος και ταπεινωμένος. Εσωτερική γενοκτονία δηλαδή.

AppleMark - φωτογραφία αρχείου
AppleMark – φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου

Σας φαίνονται πολύ μακρινά όλα αυτά; Νομίζετε ότι γίνονται σε χώρες τριτοκοσμικές; Ότι εσείς δεν κινδυνεύετε; Σκεφτείτε λίγο καλύτερα. Το προηγούμενο καλοκαίρι η Ελλάδα βρέθηκε, χάρη στην δημιουργική ασάφεια και τις πολιτικές και οικονομικές παλινωδίες πολύ κοντά στον όλεθρο. Το ότι αυτό τελικά δεν έγινε οφείλεται στην κυβίστηση 360 μοιρών του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση, την επικράτηση της λογικής και κυρίως λόγω του ότι εμείς ως χώρα ανήκουμε σε μια ένωση, που παρά τα όσα στραβά έχει, προσπαθεί να αποτρέψει καταστροφές εντός των τειχών της σαν και αυτή της Βενεζουέλας.

Η μεταστροφή της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και επιστροφή της σε ευρωπαϊκές λογικές μας έσωσε, αλλά δυστυχώς μεγάλωσε υπερβολικά το λογαριασμό. Όπως κάθε εκπαίδευση κοστίζει έτσι και αυτή της κυβέρνησης μας κόστισε αρκετά. Το ιδεολογικό μασάζ που έχει υποστεί ο συνασπισμός που κυβερνά την χώρα δεν έχει διώξει εντελώς τις ιδεοληψίες από αρκετούς στους κόλπους του. Συνεχίζουν να μιλούν αριστερά και να πράττουν δεξιά. Αν επρόκειτο για μια απλή κλινική ιατρικά περίπτωση το θέμα θα ήταν απλό. Θα έδινε την λύση και την θεραπεία η επιστήμη. Όταν όμως αφορά το μέλλον όλων μας τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Για όσους νομίζουν ότι ο σκόπελος ανήκει στο παρελθόν δεν έχουν παρά να κάνουν μια βόλτα στα νοσοκομεία τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα όσο, και περισσότερο εκεί, στην περιφέρεια.

MADOURO 3

φωτογραφία αρχείου

Το κοινωνικό κράτος ανήκει στο παρελθόν και αντί να κοπούν δαπάνες, όπως ζητούσαν και οι ” κακοί” Ευρωπαίοι, κόβονται συντάξεις και προνοιακά επιδόματα. Θα πρέπει να καταλάβουν όλοι σύντομα, ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, αλλά οι εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες. Δεν είναι το πρόβλημα η διαχείριση του Τύπου, αλλά η δημιουργία υγιούς περιβάλλοντος μέσα στο οποίο θα ενεργεί και θα φέρει εις πέρας το ρόλο του. Δεν είναι πρόβλημα η επιχειρηματικότητα και η ποινικοποίηση της μέσω νέων φόρων και δυσκολιών, αλλά η καλλιέργεια κλίματος εμπιστοσύνης και σταθερότητας για επενδύσεις. Η πατρίδα μας χρειάζεται επενδύσεις, σαφές πλάνο ανάπτυξης μέσω της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και το κράτος αρωγό σε αυτήν την προσπάθεια. Δεν χρειάζεται την κρατικοποίηση των πάντων και την εγκαθίδρυση ενός νέου σοβιέτ. Ο ιδιώτης δεν είναι αντίπαλος και εχθρός της οικονομίας αλλά σύμμαχος και κινητήριος δύναμη. Η Αριστερή σκέψη δεν έχει ιδεοληψίες και κωλύματα. Στέκεται και έχει κέντρο της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του για εργασία, στέγαση και σίτιση. Για ελευθερία σκέψης και έκφρασης. Για ζωή με υπερηφάνεια και ανταπόδοση. Ας γίνουν λοιπόν αριστεροί στην πράξη και στην ουσία και να κυβερνήσουν επιτέλους.

MADOURO 9

φωτογραφία αρχείου

 

 

Σκάλισμα, Ντέμης Κωνσταντινίδης

14 Saturday May 2016

Posted by karagiannopouloskon in Λογοτεχνικά Κείμενα

≈ Leave a comment

Tags

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Photo by: hdw.eweb4.com

Photo by: hdw.eweb4.com

 

Ίδια είν’ η μοίρα του στεριανού:

στην αχανή αυτή κενότητα

-έστω, ας την πούμε αιωνιότητα-

κάθε υπόλειμμα

σαν το σπυρί που κλέβει το σπουργίτι

κάθε ανάμνηση

αιχμάλωτη στ’ αμπάρι

βουλιάζει με το πλοίο του εαυτού.

 

Και τώρα πως θα ζήσουμε χωρίς Eurovision;

13 Friday May 2016

Posted by lilapapapaschou in Η πραγματικότητα αλλιώς...

≈ Leave a comment

Tags

Ars & Vita

EUROVISION 7

φωτογραφία αρχείου


γράφει ο Χρήστος Σούτος

10293820_10205219222253509_3216743146227026184_o


Σάββατο βράδυ. Τηλεόραση, φαγητό, ποτό και αγωνία για τα αποτελέσματα. Ποια αποτελέσματα; Όχι μην πάει ο νους σας σε κάποιο Eurogroup για νέα μέτρα ή μνημόνιο όπου θα κρίνεται το μέλλον της δύσμοιρης χώρας μας. Μην ανησυχείτε δεν αφορά κάποια ιατρική εξέταση. Ο λόγος για την αγωνία; Μα φυσικά ο ευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού, η περίφημη Eurovision. Εκεί όπου η ελληνική αποστολή κάθε Άνοιξη παλεύει απέναντι σε υπόγειες συμφωνίες, απέναντι σε θηρία και δαίμονες που μισούν την πατρίδα μας, εκεί όπου η έννοια νίκη αποκτά στοιχεία εθνικής υπερηφάνειας. Όλα αυτά ανήκουν στην ιστορία. Το προσεχές Σάββατο δεν θα είναι το ίδιο. Το μνημόνιο και η κρίση χτύπησαν την πόρτα της χαράς και του πανηγυριού. Τίποτα δεν θα θυμίζει πια το ένδοξο παρελθόν. Η ελληνική συμμετοχή απογοήτευσε και έμεινε εκτός τελικού για φέτος και ήρθε, ως το κερασάκι στην τούρτα, να προστεθεί στις απογοητεύσεις των πρόσφατων ετών. Που είναι οι περήφανες χρονιές με Σάκη, Καλομοίρα και την μεγάλη Έλενα με τη νίκη της το 2005; Τι θα κάνουμε τώρα χωρίς Eurovision; Πως θα περάσει το βράδυ; Πως θα οργανωθούν τηλεοπτικά πάνελ και εκπομπές για να αναλύσουν τα αποτελέσματα; Το σοκ τεράστιο, μεγάλο, τρομερό. Θα αντέξει η χώρα τα μαντάτα; Ο Έλληνας πολίτης με τον μισθό του, την σύνταξη του να κόβεται και το κοινωνικό κράτος να εξαφανίζεται τι είχε να χαίρεται; Το διαγωνισμό κάθε Μάϊο…

φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου

Ας δούμε όμως σοβαρά τα πράγματα τώρα. Σαφώς και δεν έχει καμία απολύτως αξία η συμμετοχή σε αυτό το ” καλλιτεχνικό” αστείο που ονομάζεται διαγωνισμός ταλέντων και που προφανέστατα έχει απολέσει εδώ και καιρό το στόχο και σκοπό του. Ο αρχικός σχεδιασμός του αφορούσε να αναδειχθούν ταλέντα από τα πέρατα της Ευρώπης, να γίνουν γνωστά τα μουσικά ” ήθη” κάθε μέλους της Ένωσης και κυρίως να δείξει κάθε χώρα στοιχεία της παράδοσης και του πολιτισμού της. Εδώ και καιρό όμως όλοι, ή σχεδόν όλοι, τραγουδούν στα Αγγλικά και τα παραδοσιακά μουσικά στοιχεία αναζητούνται. Επομένως προς τι τα κλάματα;

Είναι όμως έτσι ή πρέπει να δει κανείς και πίσω από την κουρτίνα; Η αλήθεια είναι, όπως πάντα, κάπου στη μέση. Η φετινή παρουσία της Ελλάδας σχολιάστηκε πολύ αρνητικά από το σύνολο τόσο του ελληνικού όσο και του ξένου τύπου. Κανείς δεν κατάλαβε τι ακριβώς ήθελε να τονίσει ή να παρουσιάσει. Ενδυματολογικά, μουσικά, σκηνοθετικά. Όλα εκτός τόπου και χρόνου.

EUROVISION 6

φωτογραφία αρχείου

Η ευθύνη ανήκει εξ’ολοκλήρου στον Πρόεδρο της ΕΡΤ γνωστό τραγουδοποιό Διονύση Τσακνή αφού η επιλογή έγινε με απευθείας ανάθεση. Θα μου πει κανείς γιατί ασχολείσαι αφού η διοργάνωση είναι για γέλια; Η απάντηση απλή. Η ΕΡΤ ως κρατική τηλεόραση απαιτεί από τους πολίτες την οικονομική τους συνδρομή, για να μπορεί να έχει αυτάρκεια και να πληρώνει τις υποχρεώσεις της. Τα τηλεοπτικά προϊόντα που της φέρνουν έσοδα από την διαφημιστική πίτα είναι κάθε χρόνο οι αθλητικές μεταδόσεις, που σε σχέση με το παρελθόν έχουν μειωθεί αρκετά, και event όπως αυτό της Eurovision. Δεν επιτρέπεται λοιπόν να αντιμετωπίζονται με τόση προχειρότητα και ασχετοσύνη. Αν δεν πιστεύεις στο θεσμό τον απορρίπτεις και δεν συμμετέχεις. Λες τα στραβά του και τους λόγους της αποχής σου και φεύγεις. Δεν ξεφτιλίζεσαι και χάνεις πιθανά έσοδα, ειδικά σε τέτοιες εποχές σαν αυτή που διανύουμε. 

EUROVIISION 5

φωτογραφία αρχείου

← Older posts

Subscribe

  • Entries (RSS)
  • Comments (RSS)

Archives

  • July 2022
  • April 2022
  • July 2021
  • June 2021
  • March 2021
  • January 2021
  • November 2020
  • October 2020
  • September 2020
  • July 2020
  • May 2020
  • December 2019
  • June 2019
  • March 2019
  • February 2019
  • January 2019
  • December 2018
  • October 2018
  • September 2018
  • August 2018
  • July 2018
  • June 2018
  • April 2018
  • February 2018
  • January 2018
  • December 2017
  • November 2017
  • October 2017
  • August 2017
  • July 2017
  • June 2017
  • May 2017
  • April 2017
  • March 2017
  • February 2017
  • January 2017
  • December 2016
  • November 2016
  • October 2016
  • September 2016
  • August 2016
  • July 2016
  • June 2016
  • May 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • February 2016
  • January 2016
  • December 2015
  • November 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • August 2015
  • July 2015
  • June 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • March 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • December 2014
  • November 2014
  • October 2014
  • September 2014
  • August 2014
  • July 2014
  • June 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • March 2014
  • February 2014
  • January 2014
  • December 2013
  • November 2013

Categories

  • "Το κορίτσι της Δύσης"
  • Ars & Vita
  • BLAME IT ON THE STARS
  • Αγαπητό μου ημερολόγιο…
  • Βαλκανιογνωμόνιο
  • Εικαστικά
  • Η πραγματικότητα αλλιώς…
  • Κριτική Βιβλίου
  • Λογοτεχνικά Κείμενα
  • Μουσικό Καφενείο
  • ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ
  • Συνεντεύξεις
  • Σεκάνς
  • Τέχνες
  • Splendide mendax
  • Uncategorized

Meta

  • Register
  • Log in

Blog at WordPress.com.

Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy
  • Follow Following
    • ΑΛΛΙΩΣ
    • Join 54 other followers
    • Already have a WordPress.com account? Log in now.
    • ΑΛΛΙΩΣ
    • Customize
    • Follow Following
    • Sign up
    • Log in
    • Report this content
    • View site in Reader
    • Manage subscriptions
    • Collapse this bar
 

Loading Comments...