φωτογραφία αρχείου
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσοι από εσάς έχετε αντιληφθεί ή έστω ακούσει τις δραματικές στιγμές που βιώνουν οι κάτοικοι της γνωστής σε όλους μας χώρας της Λατινικής Αμερικής, της Βενεζουέλας. Πιθανότατα λόγω των πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε και εμείς εντός των τειχών το δράμα της συμπαθούς χώρας δεν έχει γίνει πλήρως γνωστό. Οι λόγοι που επέλεξα να ασχοληθώ με αυτό δεν είναι μόνο ανθρωπιστικοί. Η Βενεζουέλα και ο τρόπος διακυβέρνησής της από τον Τσάβες και τον διάδοχο του Μαδούρο για την ελληνική κυβέρνηση αποτελούσαν, τουλάχιστον κατά το παρελθόν, πρότυπο σοσιαλιστικών πρακτικών και αντικαπιταλιστικού αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, εν ολίγοις για πολλά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος το πολιτικό τους Ελ Ντοράντο.
Ποιος μπορεί να λησμονήσει τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο λατινοαμερικάνικο κανάλι Telesur στις 12 Ιουνίου του 2012 ότι ” Η Βενεζουέλα αποτελεί ένα μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουμε ώστε να αφήσουμε πίσω το καπιταλιστικό μοντέλο που κυριαρχεί σήμερα στην Ευρώπη”; Θα μου πει βέβαια κανείς, ότι από τότε έχει κυλήσει τόσο νερό στο αυλάκι. που μια τέτοια δήλωση εκλαμβάνεται περισσότερο ως ανέκδοτο, από όποια μεριά και αν τη δει κανείς. Αφού και το μοντέλο έστειλε τον ντόπιο πληθυσμό στην απόλυτη εξαθλίωση και φτώχεια αλλά και ο Έλληνας Πρωθυπουργός εφαρμόζει πολιτικές πιο καπιταλιστικές και φιλελεύθερες και από την πιο σκληρή εφαρμογή του μοντέλου που τότε ξόρκιζε. Πραγματικά με όλα αυτά που συμβαίνουν στην χώρα του άλλου ημισφαιρίου δεν μπορώ να καταλήξω πιο είναι χειρότερο. Η κυβίστηση του Αλέξη και του ΣΥΡΙΖΑ ή η αγάπη του για το έργο Τσάβες και Μαδούρο.
Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά. Τι ακριβώς συμβαίνει εκεί και πόσο μακριά βρισκόμαστε εμείς ή πιο ορθά βρεθήκαμε από το να βιώσουμε κάτι ανάλογο; Αν ανατρέξτε στο διαδίκτυο θα διαβάσετε άρθρα, με συγκλονιστικότερο το οδοιπορικό των New York Times, για μια κατάσταση, μια καθημερινότητα που δεν την χωράει ανθρώπινος νους. Στην υγεία οι εικόνες δεν είναι απλώς τριτοκοσμικές, είναι εικόνες αποκάλυψης. Νεογνά πεθαίνουν καθημερινά. Οι ελεγχόμενες διακοπές ρεύματος που αποφάσισε η κυβέρνηση κόβουν το οξυγόνο στις θερμοκοιτίδες με αποτέλεσμα γιατροί να προσπαθούν να κρατήσουν στη ζωή μωρά δίνοντας τους για ώρες παροχή οξυγόνου με τρόμπες χειροκίνητες. Δεν υπάρχει νερό να ξεπλυθούν τα χειρουργικά τραπέζια και οι χειρουργοί αναγκάζονται να τα ξεπλύνουν με σόδα. Επαρκές προσωπικό δεν υπάρχει, μηχανήματα διαγνωστικά δεν λειτουργούν και ασθενείς με καρκίνο και διαδικασίες αιμοκάθαρσης πεθαίνουν αβοήθητοι. Κρεβάτια δεν υπάρχουν και οι ασθενείς κοιμούνται στο πάτωμα, πολλές φορές μέσα στα ίδια τους τα αίματα και τις ακαθαρσίες. Τα φάρμακα, ως προϊόντα εισαγωγής, και ειδικά τα αντικαρκινικά, τα βρίσκεις μόνο στη μαύρη αγορά. Οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν μόνο δύο μέρες την εβδομάδα για λόγους οικονομίας. Οι περιοδικές διακοπές ρεύματος δεν σώζουν την κατάσταση. Σε καθημερινή βάση ουρές ανθρώπων έξω από άδεια καταστήματα τροφίμων για λίγο φαγητό δίνουν εικόνα πολέμου. Η μαύρη αγορά ανθεί παντού. Κόσμος σε απόγνωση, γονείς με τα παιδιά στα χεριά δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Η γη της επαγγελίας και των παροχών που τους υποσχέθηκαν μετατράπηκε σε χάος, μαυρίλα, κατήφεια, συμφορά. Η κυβέρνηση με τερτίπια προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία. Γατζωμένοι στις θέσεις τους σφυρίζουν αδιάφορα. Δεν βλέπουν την καταστροφή ή δεν θέλουν να την δουν. Με δηλώσεις, ευχολόγια και ρίχνοντας τις ευθύνες στους παραδοσιακούς εχθρούς της δημοκρατίας μάλλον θυμίζουν άλλα καθεστώτα. Το τέλος τους μάλλον πλησιάζει γοργά. Τι θα έχει μείνει πίσω; Μια χώρα κατεστραμμένη, μια πατρίδα αφανισμένη, ένας λαός απελπισμένος και ταπεινωμένος. Εσωτερική γενοκτονία δηλαδή.
Σας φαίνονται πολύ μακρινά όλα αυτά; Νομίζετε ότι γίνονται σε χώρες τριτοκοσμικές; Ότι εσείς δεν κινδυνεύετε; Σκεφτείτε λίγο καλύτερα. Το προηγούμενο καλοκαίρι η Ελλάδα βρέθηκε, χάρη στην δημιουργική ασάφεια και τις πολιτικές και οικονομικές παλινωδίες πολύ κοντά στον όλεθρο. Το ότι αυτό τελικά δεν έγινε οφείλεται στην κυβίστηση 360 μοιρών του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση, την επικράτηση της λογικής και κυρίως λόγω του ότι εμείς ως χώρα ανήκουμε σε μια ένωση, που παρά τα όσα στραβά έχει, προσπαθεί να αποτρέψει καταστροφές εντός των τειχών της σαν και αυτή της Βενεζουέλας.
Η μεταστροφή της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και επιστροφή της σε ευρωπαϊκές λογικές μας έσωσε, αλλά δυστυχώς μεγάλωσε υπερβολικά το λογαριασμό. Όπως κάθε εκπαίδευση κοστίζει έτσι και αυτή της κυβέρνησης μας κόστισε αρκετά. Το ιδεολογικό μασάζ που έχει υποστεί ο συνασπισμός που κυβερνά την χώρα δεν έχει διώξει εντελώς τις ιδεοληψίες από αρκετούς στους κόλπους του. Συνεχίζουν να μιλούν αριστερά και να πράττουν δεξιά. Αν επρόκειτο για μια απλή κλινική ιατρικά περίπτωση το θέμα θα ήταν απλό. Θα έδινε την λύση και την θεραπεία η επιστήμη. Όταν όμως αφορά το μέλλον όλων μας τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Για όσους νομίζουν ότι ο σκόπελος ανήκει στο παρελθόν δεν έχουν παρά να κάνουν μια βόλτα στα νοσοκομεία τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα όσο, και περισσότερο εκεί, στην περιφέρεια.
φωτογραφία αρχείου
Το κοινωνικό κράτος ανήκει στο παρελθόν και αντί να κοπούν δαπάνες, όπως ζητούσαν και οι ” κακοί” Ευρωπαίοι, κόβονται συντάξεις και προνοιακά επιδόματα. Θα πρέπει να καταλάβουν όλοι σύντομα, ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, αλλά οι εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες. Δεν είναι το πρόβλημα η διαχείριση του Τύπου, αλλά η δημιουργία υγιούς περιβάλλοντος μέσα στο οποίο θα ενεργεί και θα φέρει εις πέρας το ρόλο του. Δεν είναι πρόβλημα η επιχειρηματικότητα και η ποινικοποίηση της μέσω νέων φόρων και δυσκολιών, αλλά η καλλιέργεια κλίματος εμπιστοσύνης και σταθερότητας για επενδύσεις. Η πατρίδα μας χρειάζεται επενδύσεις, σαφές πλάνο ανάπτυξης μέσω της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και το κράτος αρωγό σε αυτήν την προσπάθεια. Δεν χρειάζεται την κρατικοποίηση των πάντων και την εγκαθίδρυση ενός νέου σοβιέτ. Ο ιδιώτης δεν είναι αντίπαλος και εχθρός της οικονομίας αλλά σύμμαχος και κινητήριος δύναμη. Η Αριστερή σκέψη δεν έχει ιδεοληψίες και κωλύματα. Στέκεται και έχει κέντρο της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του για εργασία, στέγαση και σίτιση. Για ελευθερία σκέψης και έκφρασης. Για ζωή με υπερηφάνεια και ανταπόδοση. Ας γίνουν λοιπόν αριστεροί στην πράξη και στην ουσία και να κυβερνήσουν επιτέλους.
φωτογραφία αρχείου
ΑΛΛΙΩΣ 