γράφει ο Χρήστος Σούτος
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε πάρει χαμπάρι, το χαμό που γίνεται τις τελευταίες μέρες με αφορμή την τροπολογία, που αφορά τη σχέση των πολιτικών προσώπων με τις λεγόμενες υπεράκτιες εταιρείες ή αλλιώς οι γνωστές στους περισσότερους ως εταιρείες offshore. Η κυβέρνηση μέσα στον ορυμαγδό των προηγούμενων ημερών επιχείρησε να περάσει και την τροπολογία αυτή. Τι είναι όμως offshore εταιρεία και γιατί στο άκουσμα της και μόνο προκαλεί πλείστες αντιδράσεις και γίνεται η αιτία για τόσο έντονες αντεγκλήσεις εντός και εκτός κοινοβουλίου;
Οι λεγόμενες υπεράκτιες εταιρείες ιδρύονται από άλλες εταιρείες ή φυσικά πρόσωπα σε περιοχές του κόσμου που αποτελούν οικονομικά κέντρα με πολύ ή πάρα πολύ χαμηλό επίπεδο φόρων. Τα μέρη αυτά, που συχνά αναφέρονται και ως φορολογικοί παράδεισοι, βρίσκονται συνήθως σε απόμακρα νησιωτικά κράτη, που σε μεγάλο ποσοστό αποτελούσαν βρετανικές αποικίες. Ο σκοπός για τον όποιο ιδρύονται είναι προφανής. Ιδρύονται για να πετύχει ο δικαιούχος τους μικρότερο φορολογικό κόστος και άρα μεγαλύτερο κέρδος από τις διεθνείς δραστηριότητες του. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν και το καλύτερο όνομα, αφού πολλάκις έχουν, σε τέτοιας μορφής εταιρείες, βρεθεί χρήματα από παράνομες δραστηριότητες και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.
Τι γίνεται όμως ακριβώς τις τελευταίες μέρες στη Βουλή; Αρχικά και μέσα στο νομοσχέδιο των 7.500 σελίδων πέρασε στα ψιλά γράμματα η παράγραφος που αφορούσε τη δυνατότητα να διατηρούν χρήματα σε offshore εταιρείες πολιτικά πρόσωπα. Όταν αυτό έγινε γνωστό οι αντιδράσεις ήταν πολλές τόσο εντός κυβέρνησης όσο και εκτός. Ακόμα και η προσκείμενη στην κυβερνητική πλειοψηφία εφημερίδα Αυγή καυτηρίασε το γεγονός, μιλώντας για φάουλ και καλώντας την κυβέρνηση να πάρει πίσω την επίμαχη διάταξη. Οι βουλευτές εμφανίστηκαν μπερδεμένοι και αρκετοί από αυτούς δεν γνώριζαν τι ακριβώς είχαν ψηφίσει. Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν άμεση αλλά επί της ουσίας χωρίς αποτέλεσμα. Έφερε άρον άρον στην ολομέλεια νέα τροπολογία πηγαίνοντας πρακτικά στο άλλο άκρο. Σύμφωνα με αυτή δεν απαγορεύει στα πολιτικά πρόσωπα την διατήρηση χρημάτων σε υπεράκτια εταιρεία αλλά οπουδήποτε στο εξωτερικό, κάτι που αντιβαίνει σαφώς με το κοινοτικό δίκαιο και οι γνωρίζοντες λένε ότι δεν θα γίνει δεκτή από την Ευρώπη και θα πέσει. Δεν είναι δυνατόν σε Ευρωπαίους πολίτες να απαγορεύεται, έστω και αν αυτοί είναι βουλευτές ή κρατικοί αξιωματούχοι, να διατηρούν λογαριασμούς σε όποια τράπεζα θέλουν εφόσον τα χρήματα προέρχονται από νόμιμες πηγές.
φωτογραφία αρχείου
Που τίθεται επομένως το όλο θέμα; Στο λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης. Δεν γίνεται μια κυβερνητική πλειοψηφία που εκλέχθηκε, εκτός όλων των άλλων, με τη σημαία της κάθαρσης υψωμένη να φέρνει νόμους που έστω υπονοούν το αντίθετο. Δεν γίνεται μια κυβέρνηση που ψηφίζει συνεχώς δυσβάσταχτους φόρους για τους πολίτες να επιτρέπει σε μέλη της, αν υπάρχουν τέτοια, να βρίσκουν τρόπους φορολογικών ελαφρύνσεων και να παρακάμπτουν έτσι τη στενωπό, που όλοι οι υπόλοιποι υφιστάμεθα. Έχοντας λοιπόν ως δεδομένο την διάψευση του συνόλου των προσδοκιών των πολιτών από την έως τώρα ασκούμενη πολιτική, ήταν αναμενόμενο πως δεν θα μπορούσε να σταθεί και αυτή η τροπολογία για πολύ καιρό. Η αλήθεια όμως είναι πως όταν βλέπεις μια αριστερά, πλέον ούτε και κατ’ ευφημισμόν, κυβέρνηση να κόπτεται περισσότερο να θεσπίσει νόμους για τέτοια θέματα, παρά να αναζητά λύσεις για κοινωνική ειρήνη και παροχές στον οικονομικά αδύνατο, το τέλος της είναι πλέον πολύ κοντά…
φωτογραφία αρχείου
ΑΛΛΙΩΣ 