γράφει ο Χρήστος Σούτος
Εδώ και αρκετό καιρό, στον λεγόμενο χώρο της Κεντροαριστεράς, γίνονται ζυμώσεις με στόχο την δημιουργία κάποιου νέου πολιτικού φορέα και γιατί όχι ενός νέου κόμματος. Η προσπάθεια αυτή όμως δεν έχει λάβει, κατά την άποψη μου, το χώρο που έπρεπε πραγματικά να της αναλογεί στο πολιτικό τοπίο. Οι λόγοι πολλοί και ποικίλοι. Οι πιο βασικοί είναι όμως δύο. Πρώτον, από το σύνολο σχεδόν των κομμάτων ή ιδεολογικών κινήσεων που συμμετέχουν, δίνεται η αίσθηση της μη ειλικρινούς προσέλευσης στο διάλογο, αλλά η διάθεση προάσπισης των όποιων μικροπολιτικών συμφερόντων. Δεύτερον, δεν μπορείς να εμπνεύσεις ή να πείσεις, πολύ δε περισσότερο τις πλατιές μάζες του κόσμου, χρησιμοποιώντας παλιά και φθαρμένα υλικά. Δεν είναι δυνατόν στελέχη που ευθύνονται για τα δεινά που περνάει ο Έλληνας πολίτης και είχαν την ευθύνη της άσκησης πολιτικής εδώ και δεκαετίες, να αποτελούν παρακαταθήκη για το μέλλον της χώρας και να λανσάρονται ως κοινωνοί νέων ιδεών και σκέψεων. Δεν λέω με αυτό, πως πρέπει απαραίτητα να είναι νέος κάποιος για να γίνει δεκτός από την πλατιά μάζα των ψηφοφόρων, αλλά δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι θα πράξει διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν και ότι η εκ νέου ενασχόληση του δεν κρύβει αποκλειστικά προσωπικά κίνητρα.
Η έννοια του Κέντρου στην εγχώρια πολιτική σκηνή αποτελεί πάντα, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση δηλαδή, αυτή που επικαλούνται οι πολιτικές δυνάμεις είτε ως άλλοθι είτε ως χώρο διεκδίκησης ψήφων. Το πως κοιτά κάνεις το κέντρο, αριστερόστροφα ή δεξιόστροφα, καθορίζει εν πολλοίς τον τρόπο άσκησης εξουσίας, ειδικά στο παρελθόν, προ δηλαδή θεσμών και τρόικας, όπου και οι ιδεολογίες των κομμάτων παρουσίαζαν σημαντικές και επί της ουσίας διαφορές. Στις εποχές πριν τα μνημόνια, όπως για παράδειγμα την δεκαετία του ’80 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του’90, το μείγμα της πολιτικής που πρέσβευαν τα δύο κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είχε άλλες προσλαμβάνουσες και ο λαός ψηφίζοντας είτε το ένα ή το άλλο γνώριζε, σε μεγάλο βαθμό, τι τον περίμενε σε νευραλγικούς τομείς της καθημερινότητάς του. Υγεία, παιδεία, φορολογικό και εργασιακά ήταν κάποιοι μόνο από τους φορείς αυτούς. Ο Ανδρέας Παπανδρέου από τη μια, με όλα τα λάθη του, έφερε ριζοσπαστικές και σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις σε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από την άλλη, αν και κυβέρνησε για λίγο διάστημα, ήταν ο μοναδικός, διαχρονικά, πραγματικά φιλελεύθερος πολιτικός που προσπάθησε, αλλά δεν πέτυχε, να αλλάξει το τοπίο. Κοινό γνώρισμα όμως και των δύο ήταν ότι ο καθένας, για την παράταξη του, ήταν και ηγέτης αλλά και εθνικά ακέραιος.
Μετά το θάνατο του Ανδρέα όμως και την άνοδο του Κωνσταντίνου Σημίτη στην εξουσία, τα πάντα άλλαξαν. Το ΠΑΣΟΚ “έσκισε” το κοινωνικό συμβόλαιο που είχε υπογράψει με την κοινωνία και μετασχηματίστηκε από κόμμα της μεσαίας τάξης, που ο Ανδρέας είχε μετατρέψει σοφά σε ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, σε κόμμα των ολιγαρχών και του χρηματιστηρίου δημιουργώντας υπαρξιακά προβλήματα στην ΝΔ. Η περίοδος Σημίτη, αλλά και αυτή που ακολούθησε με τον Κώστα Καραμανλή και τη δημιουργική λογιστική και απογραφή Αλογοσκούφη είναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, υπεύθυνες για τα δεινά που υφιστάμεθα τώρα. Η βόμβα έσκασε στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και είχε ως αποτέλεσμα να οδηγήσει τον μεγαλύτερο πολιτικό σχηματισμό του Κέντρου, ή σωστότερα της Κεντροαριστεράς, στον πλήρη αφανισμό μετατρέποντάς τον από κόμμα εξουσίας σε, απλά, τροχό της άμαξας των εξελίξεων. Το κενό ήρθε να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως νέο ΠΑΣΟΚ, εδώ γελάμε φωναχτά, και στην προσπάθεια του αυτή αποτέλεσε το ιδανικό ” πλυντήριο” ευθυνών για την διακυβέρνηση της χώρας από τον Κώστα Καραμανλή. Επέλεξε συνειδητά να τον θέσει στο απυρόβλητο, τόσο αυτόν όσο και τους συνεργάτες του, μην λησμονούμε ότι πρότεινε και έβγαλε ως κυβερνητική πλειοψηφία Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον υπερυπουργό των κυβερνήσεων Καραμανλή, Προκόπη Παυλόπουλο, στέλνοντας όλα τα βέλη του και το ανάθεμα στον Γιώργο Παπανδρέου που επωμίστηκε πολύ μεγαλύτερο βάρος ευθυνών από αυτές που του αναλογούσαν ιστορικά.
Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα μιλήσουμε για την επόμενη μέρα και πως αυτή διαμορφώνεται μετά την συνθηκολόγηση ΣΥΡΙΖΑ και την υποταγή της κατ΄ όνομα Αριστερής κυβέρνησης στα ξένα συμφέροντα.
ΑΛΛΙΩΣ 