φωτογραφία αρχείου
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Δεύτερο μέρος σήμερα στο άρθρο μας για την Κεντροαριστερά στην σύγχρονη Ελλάδα. Σήμερα θα αναφερθούμε στο αύριο του χώρου. Είναι προφανές, ότι η κρίση στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο κάθε χρόνο βαθαίνει όλο και περισσότερο. Η διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, που για πολλούς αποτελούσε τη χρυσή εφεδρεία του κέντρου μοιάζει να έδωσε το τελειωτικό χτύπημα. Η σχεδόν χωρίς όρους συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα με τους Ευρωπαίους δανειστές και το απεχθές ΔΝΤ για πολλούς ήταν και η ταφόπλακα. Είναι όμως όντως έτσι; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις αριστερές του αγκυλώσεις, να θεωρηθεί ότι αντιπροσωπεύει τον κεντρώο ψηφοφόρο; Ότι δηλαδή είναι ο ιδεολογικός διάδοχος του ΠΑΣΟΚ που ήταν η ηγέτιδα δύναμη για χρόνια; Στο μυαλό των στελεχών του ναι, ειδικά μετά την απομάκρυνση της λεγόμενης αριστερής πλατφόρμας που στην νέα εποχή του κόμματος μάλλον λειτουργούσε πιο πολύ σαν βαρίδι. Στην πράξη όχι.
Ο χώρος του Κέντρου εδώ και καιρό δεν αντιπροσωπεύεται επί της ουσίας πολιτικά. Μετά την διάψευση των προσδοκιών από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ ο κόσμος που είχε πιστέψει στο όραμα του μεγάλου ηγέτη του κινήματος Ανδρέα Παπανδρέου δεν εκφράζεται από κάποιο άλλο φορέα. Πολλοί βρήκαν “καταφύγιο” στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύοντας τις ανεδαφικές υποσχέσεις του Τσίπρα και τον συντρόφων ενώ άλλοι οδηγήθηκαν σε πιο ακραίες επιλογές όπως το ΠΟΤΑΜΙ που καλύπτει το φιλελεύθερο μανδύα του κάτω από το ευρωπαϊκό του προσωπείο. Όσα κόμματα ή πολιτικά σχήματα ξεπήδησαν κατά καιρούς από τους κόλπους του ΠΑΣΟΚ είτε διαλύθηκαν αμέσως, όπως κινήσεις σαν αυτή του αείμνηστου Γεράσιμου Αρσένη, ή μετά από λίγο χρονικό διάστημα οδηγήθηκαν στην αφάνεια, όπως το κόμμα του Τσοβόλα που παρά τις πρώτες θετικές προσλαμβάνουσες μας τελείωσε λίγα χρόνια μετά.
Το αύριο φαντάζει και είναι δύσκολο. Ηγέτες να εμπνεύσουν τον κόσμο δεν υπάρχουν. Οι ιδεολογικές πλατφόρμες μετά από μια εξαετία μνημονίων μας τελείωσαν. Ο απλός πολίτης βρίσκεται σε αδιέξοδο. Τα προσωπικά του όνειρα γκρεμίστηκαν, τα παιδιά του αναγκάζονται να φύγουν στην ξενιτιά και φως στο βάθος του τούνελ δεν φαίνεται. Ο διάλογος που έχει ξεκινήσει για το μέλλον της Κεντροαριστεράς μοιάζει προσχηματικός, αόριστος και κενός. Η νέα πρόταση δεν μπορεί να περιέχει λύσεις που θα έχουν διατυπωθεί από πολιτικούς που έφεραν το πρόβλημα, που είναι το πρόβλημα, που είναι το κακό παρελθόν, που είπαν ψέμματα, που διέψευσαν οράματα, ιδεολογίες και προσδοκίες. Τα παλιά υλικά η μόνη θέση που έχουν είναι στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η πλατιά μάζα των ψηφοφόρων δεν έχει ούτε την παιδεία ούτε το υπόβαθρο να καταλάβει νέα ιδεολογικά σχήματα. Ο αγώνας θα είναι δύσκολος και επικίνδυνος. Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας αρχίζει σιγά σιγά να αποτελεί γάγγραινα για το πολιτικό σύστημα. Το τελευταίο χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και διάθεση συγνώμης προς το κοινωνικό σύνολο εθελοτυφλεί και ακροβατεί. Η νέα πολιτική πρόταση πρέπει να ξεκινά από κει ακριβώς. Από την κάθαρση. Από νέα άφθαρτα πρόσωπα. Από ανθρώπους της καθημερινότητας, της διπλανής πόρτας. Ο κόσμος βαρέθηκε τους επαγγελματίες πολιτικούς, τους χαρτογιακάδες της γραφειοκρατίας. Υπάρχει άραγε φως; Ναι!!!!
φωτογραφία αρχείου
ΑΛΛΙΩΣ 