Tags
Η Καλλιόπη Μανδρέκα/Μόνα & ο Θοδωρής Τσουανάτος/Τόνυ…λίγο πριν ξεσπάσει η “καταιγίδα”…
γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου
φωτογραφίες: Γιώργος Αγγελίδης
Ποιος άραγε αφήνεται να “καεί” από έρωτα στις μέρες μας; Πόσο επηρεάζει η κοινωνικοπολιτική (…και κατ’επέκταση οικονομική…) κρίση την ερωτική μας συμπεριφορά; Έχουμε καταντήσει – λόγω συνθηκών – εντελώς “ξενέρωτοι” και μίζεροι; Μμμμ…ίσως ναι…αλλά αυτό δεν είναι θέμα κοινωνικοπολιτικών ή άλλων συνθηκών, αφού ο έρωτας με βάση ακόμη και ιστορικά ντοκουμέντα έχει αποδειχτεί ότι ανθίζει ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοοες συνθήκες, οπότε το πρόβλημα μάλλον εντοπίζεται αλλού…
Ο Δημήτρης Δημητριάδης πάντως, στο έργο “Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών” , μιλάει για αυτή την σκοτεινή, σαρωτική, καταστροφική πλευρά του έρωτα (…υπάρχει κι άλλη;…) και η θεατρολόγος/σκηνοθέτης Ζωρζίνα Τζουμάκα επιλέγοντας να αφουγκραστεί το σκληρό και συνάμα απόλυτα ποιητικό του κείμενο, μίλησε με τη σειρά της για το δικό μας σήμερα παρουσιάζοντας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ OFF-OFF Athens Festival στο Θέατρο Επί Κολωνώ (…στις 31/5 & 1/6 2016…), ένα παθιασμένο ερωτικό τρίγωνο, τα μέλη του οποίου συναποτέλεσαν δύο γυναίκες – και μάλιστα κολλητές φίλες – και ένας άνδρας – αντικείμενο του πόθου και των δύο.
Έχοντας συνηθίσει να παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό έργα με έντονη πολιτική χροιά, η παράσταση της Ζωρζίνας Τζουμάκα αποτέλεσε μία ευχάριστη έκπληξη, υπενθυμίζοντάς μας ότι πάνω και πέρα απ’ όλα παραμένουμε άνθρωποι, με πάθη και αδυναμίες, γι’αυτό και δεν θα πρέπει να κραδαίνουμε με τόσο μεγάλη ευκολία το “λίθο”, έτοιμοι να τον πετάξουμε σε όσους στάθηκαν αδύναμοι να αντισταθούν σε αυτά τα πάθη, που όταν ξυπνούν έχουν τη δύναμη να μας συμπαρασύρουν στη δίνη τους, καταργώντας κάθε έννοια λογικής και…ευαισθησίας…
Κάπως έτσι, η Μόνα της Καλλιόπης Μανδρέκα, μεταμορφώθηκε σταδιακά από ένα όμορφο, αισιόδοξο και ερωτευμένο κορίτσι σε μία βαθιά πληγωμένη, χολωμένη γυναίκα, που ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος. Αν και διπλά προδωμένη, η Καλλιόπη Μανδρέκα προσέδωσε στην ηρωϊδα της μία αξιοπρέπεια και έναν αυτοέλεγχο ακόμη και στα ξεσπάσματά της, που την έκανε συμπαθή στο κοινό και ταυτόχρονα άμεση και γοητευτικά εύθραυστη, αρκετά ώστε να μπορέσουμε να ταυτιστούμε μαζί της, αλλά και με το ¨δράμα” της.
Ντυμένη στα λευκά, καθισμένη σε αντίστοιχου χρώματος πολυθρόνα, ως διαχρονικό σύμβολο αθωότητας και ρομαντισμού, η Μόνα ήρθε αντιμέτωπη με την καλύτερή της φίλη, που έμελλε να εξελιχθεί στην πιο αδίστακτη αντίζηλό της, αφού στον έρωτα και στον πόλεμο τελικά όλα επιτρέπονται (;). Ως άλλη, προπατορική “Εύα” η γλυκιά και κάπως αφελής ερωτευμένη νέα έβαλε άθελα της το “φίδι” ανάμεσα σε εκείνη και τον προσωπικό της “Αδάμ” με αποτέλεσμα να χαθεί για πάντα ο ατομικός τους “Παράδεισος” και ως φυσικό επακόλουθο να οδηγηθούν οι ήρωες του έργου ο καθένας στη δική του προσωπική κόλαση.
Στο αντίπαλο δέος, η “κατακόκκινη” σαν αμαρτία Λίνα της Βίκυ Μιχαλοπούλου, έπλεξε με μαεστρία τα δίχτυα της γύρω από τον ανυποψίαστο αρχικά και στη συνέχεια συνένοχό της Τόνυ, οδηγώντας τον σταδιακά σε ένα αρρωστημένο πάθος, το οποίο παρόλες τις αντιστάσεις του νεαρού άντρα, στο τέλος τον λύγισε. Σκληρή, ερωτική, ψυχρά φλογερή η Λίνα της νεαρής ηθοποιού ήταν αρκούντως πειστική.
Ως η αιώνια γυναίκα – πειρασμός, που εισέρχεται στη ζωή ενός αγαπημένου ζευγαριού για να βάλει φωτιά στην αρμονική τους συνύπαρξη, η Βίκυ Μιχαλοπούλου ως Λίνα δεν απέφυγε στο τέλος και τη δική της “θυματοποίηση”, αφού ο ρόλος της “μοιραίας” που επέλεξε να παίξει καταλήγει εύκολα από πρωταγωνιστικός σε…δευτεραγωνιστικό…ενίοτε και ρόλο κομπάρσου…
Το “μήλον της Έριδος” σε αυτήν την ιστορία, τουτέστιν τον Τόνυ, ερμήνευσε με αξιοσημείωτη συνέπεια ο Θοδωρής Τσουανάτος, προσδίδοντας στο πρότυπο του άνδρα που προκαλεί έντονα πάθη μία παράξενη, αρρενωπή ευαισθησία, που στην πορεία του έργου μετατράπηκε σε μία “υπερφίαλη” αίσθηση αυτοπεποίθησης, αφού ο πόθος και η διεκδίκηση των δύο γυναικών εξέθρεψε ένα “τέρας”, ικανό να παίζει με τα αισθήματά τους, τα οποία καμία από τις δύο δεν έκανε προσπάθεια να κρύψει.
Εγκλωβισμένος και ο ίδιος σ’ αυτό το ακραίο παιχνίδι για τρεις, που του έστησε πρωτίστως το μυαλό και δευτερευόντως οι αισθήσεις του, ανήμπορος να αντισταθεί στην σκοτεινή έλξη που νιώθει για τη Λίνα και παράλληλα εξαρτημένος από την αγάπη της Μόνα, ο μοναδικός άνδρας της παρέας επιλέγει εντέλει την απάθεια για να προστατευτεί από το βάθος και την ένταση των συναισθημάτων του, χωρίς ωστόσο να παραμείνει αλώβητος αφού όπως λέει χαρακτηριστικά και ο ήρωας που υποδύθηκε “ο έρωτας για τον άνδρα είναι θάνατος”.
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Επί Κολωνώ το βράδυ της 1ης Ιουνίου 2016, είναι μόνο μία πρώτη γεύση ενός work in progress που επεξεργάζονται εδώ και καιρό η Ζωρζίνα Τζουμάκα και οι αξιόλογοι συνεργάτες της, με σκοπό να μας το παρουσιάσουν ολοκληρωμένο πια, κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, γι’αυτό και το σημερινό αφιέρωμα στην παράσταση αποτελεί μία πρώτη αποτίμηση των όσων συνέβησαν επί σκηνής, αφήνοντας ενθαρρυντικά μηνύματα για μία εξίσου ενδιαφέρουσα συνέχεια.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να σταθούμε στο γεγονός ότι λαμβάνοντας υπόψη τις συχνά αυστηρές προδιαγραφές ενός Φεστιβάλ, που ενδεχομένως δεν επιτρέπουν την πλήρη ελευθερία κινήσεων στους συμμετέχοντες (…πολλές ομάδες, πολλά έργα, πολλά σκηνικά, πολλές φωτιστικές-σκηνογραφικές αλλαγές, περιορισμένος χρόνος προβών και στησίματος κλπ…) είναι πραγματικά άξια συγχαρητηρίων τόσο η σκηνοθέτης της παράστασης Ζωρζίνα Τζουμάκα όσο και οι υπόλοιποι συντελεστές, που κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα τόσο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, ενώ παράλληλα κέντρισαν το ενδιαφέρον και την καλώς εννοούμενη περιέργειά μας για το ποια πρόκειται να είναι η συνέχεια-εξέλιξη, ενός ερωτικού τριγώνου…μάλλον…ισοσκελούς…
ΑΛΛΙΩΣ 