“ΣΤΑΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ” – Η ΕΛΕΝΗ ΟΥΖΟΥΝΙΔΟΥ ΜΟΝΟΛΟΓΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ & ΑΤΟΜΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΝΑΞΙΑ…

Tags

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

13344678_10207376771070881_4310205194616205256_n

φωτογραφίες: Γιώργος Αγγελίδης

12325718_1521167161521999_594111080_o

& Νίκος Καρανικόλας (Locotoro Design & Photography)

Πόσα είχα ακούσει και πόσα είχα διαβάσει για την εξαιρετική ερμηνεία της Ελένης Ουζουνίδου, που ως “Σταματία, το γένος Αργυροπούλου” ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια από το Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, για να κατέβει στη συνέχεια στην Κεντρική Σκηνή του ίδιου θεάτρου και τώρα πλέον μεταφέρει την ιστορία μίας ιδίομορφα συμπαθητικής γυναίκας, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η ίδια η σύγχρονη Ελλάδα, σε επιλεγμένα θέατρα και Φεστιβάλ στην Αττική και τις Κυκλάδες.

Διθυραμβικές οι κριτικές, τόσο για την ίδια όσο και για το έντεχνα σαρκαστικό κείμενο του πολιτικού μηχανικού και λογοτέχνη, Κώστα Σωτηρίου, αλλά και την σοφά ισορροπημένη (…ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα…) σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Κιτρινισμένα σεμεδάκια, η κατάρα του δικομματισμού, της μεταπολίτευσης χαμένη γενιά, γεροντοκορισμός και παρθενία, εθνικός διχασμός, δοσίλογοι και ιδεολόγοι, μετανοημένοι και αμετανόητοι αριστεροί/δεξιοί και πολλά ακόμη, όλα σωστά ειπωμένα και εύστοχα. Μόνο που η Σταματία υπάρχει κάτω και πέρα από όλα αυτά που υπαινίσσεται το γένος της…κι ας παραμένει έως το τέλος μία Αργυροπούλου…

Η Ελένη Ουζουνίδου-Σταματία “ξεγυμνώνει” συντηρητικούς & προοδευτικούς, αντισυμβατικούς και καθωσπρέπει…

Ήταν γραφτό να συναντηθώ μαζί της κάτω από τον Αττικό Ουρανό (…σε μία από τις επιλεγμένες καλοκαιρινές στάσεις της μίνι περιοδείας της παράστασης, στο ανοιχτό θέατρο Άννα Συνοδινού στο Βύρωνα) ένα σχετικά δροσερό καλοκαιρινό βράδυ, για να δω και να ακούσω από πρώτο χέρι, την ιστορία μίας εγκλωβισμένης στα αυστηρά “ήθη και έθιμα” της εποχής γυναίκας, που κανείς όμως δεν κατάφερε να καθυποτάξει επί της ουσίας κι ας μαρτυρούν άλλα τα φαινόμενα (…η έμφυτη καλοσύνη αντιστέκεται στην ήττα…) κυρίως γιατί ποτέ δεν είδε τον κόσμο όπως πραγματικά ήταν, είναι και θα είναι, αλλά όπως της ίδιας της άρεσε να τον φαντάζεται. Και μπορεί αυτό να φαίνεται αφελές και επιπόλαιο στα δικά μας μάτια, καθώς παριστάνουμε (…με αμφισβητούμενη επιτυχία…) τους ορθολογιστές, πολιτικοποιημένους και ως επί το πλείστον υποψιασμένους πολίτες, αλλά στα μάτια αυτής της απλοϊκής και ως εκ τούτου ευκολόπιστης γυναίκας όλα φαίνονται ανόθευτα και διαφορετικά. Αυτό έχει να κάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και με την “τυφλή” πίστη της Σταματίας, που είναι ικανή να προκαλέσει το μένος των απανταχού ψαγμένων, απολιτίκ, άθεων, μηδενιστών και τα συναφή… Ναι ξέρω, η λέξη “πίστη” κινδυνεύει να γίνει συνώνυμη της λέξης “γραφικός”, αλλά δεν πειράζει, το ποιος είναι ή δεν είναι γραφικός στις μέρες μας χωράει ούτως ή άλλως μεγάλη συζήτηση.

Η Σταματία πιστεύει. Στον ορθόδοξο Θεό της, στο κύρος του αξιώματος του πατέρα της, στην παραπλανημένη αδερφή της, στα ανίψια της, στην άτακτη φίλη της Ζωή, στη μνήμη του νεκρού αρραβωνιαστικού της, σε όσα διδάχτηκε, μα και σε αυτά που έμαθε μόνη της από τα βιβλία που διάβαζε στα πρώτα, πιο “διαυγή” χρόνια, της ζωής της για να γεμίσει κάπως τα κενά της μοναξιάς της. Τι κι αν σιγά-σιγά χάνει όλους όσους αγαπάει (…κυριολεκτικά και μεταφορικά…) εκείνη συνεχίζει να πιστεύει και να ελπίζει κι ας τη διαψεύδει καθημερινά η πραγματικότητα, που καλπάζει με ιλιγγιώδης ρυθμούς, προσπερνώντας ανθρώπους σαν την Σταματία, ρομαντικούς και εμμονικά “στάσιμους”, μέχρι που κάποια στιγμή, προς το τέλος της ζωής τους καταφέρνει να τους λυγίσει, όμως όχι και να τους “σπάσει”, ίσως γιατί κυοφορούν μέσα τους μιαν αδιόρατη ελπίδα…(…”ελπίδα”, άλλη μία παρεξηγημένη λέξη και έννοια…).

Ένας υπέροχος…διαπλεκόμενος κόσμος…

Ο Κώστας Σωτηρίου έγραψε για το χθες, θέλοντας να “ειρωνευτεί” και το δικό μας σήμερα και ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος διαβάζοντας με προσοχή όσα δεν φανερώνει το κείμενο, μα ξεκάθαρα υπαινίσσεται, δημιούργησε μία γνήσια ψυχαγωγική παράσταση, που χωρίς ίχνος διδακτισμού και μέσα από το αμφιλεγόμενο πρίσμα μίας γλυκιάς αντι-ηρωίδας, καταφέρνει να μας κάνει να γελάμε με πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να μας φέρνουν δάκρυα και το αντίθετο…

Έχοντας στη διάθεση του τον υποκριτικό χείμαρρο που ακούει στο όνομα Ελένη (…ή αλλιώς Λένα…) Ουζουνίδου, ο γνωστός ηθοποιός/σκηνοθέτης – και νυν Καλλιτεχνικός Διευθυντής του πολυσυζητημένου Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου – κατάφερε να μας μεταφέρει απόλυτα το πνεύμα εκείνης της εποχής συνδέοντάς το παράλληλα με τη δική μας, θέλοντας να θίξει με χιουμοριστική διάθεση, τα διαχρονικά και κατ’επέκταση πάντα επίκαιρα “κακώς κείμενα”, που ταλανίζουν ανά τους αιώνες τη χώρα μας, παρεμποδίζοντας κατά πολύ την όποια… ανάπτυξή της…

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια…και κάπου ανάμεσα η Ελλάδα…

Η Ελένη Ουζουνίδου και το alter ego της “Σταματία, το γένος Αργυροπούλου”, μιλώντας (…απολαυστικά…) ακατάπαυστα, τραγουδώντας (…με την εξαίσια φωνή της…) χορεύοντας και προσπαθώντας να καταλάβει αυτά που κανείς από εμάς δεν έχει καταφέρει ακόμη να κατανοήσει, ασχέτως αν παριστάνουμε όλοι τους “ειδικούς”, μας πήγε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο για να μας θυμίσει αυτά, που ενώ μοιάζουν μακρινά και παρωχημένα συνεχίζουν να κρατούν εγκλωβισμένες τις ζωές μας στο διηνεκές, αποτελώντας την Αχίλλειο Πτέρνα, ενός κατά τα άλλα ένδοξου Έθνους, με μακρόχρονη και εξίσου ένδοξη ιστορία…

Αν κοιτάξετε γύρω σας, μέσα σας, ο κόσμος είναι γεμάτος από Σταματίες κάθε ηλικίας, φύλου και πολιτικών πεποιθήσεων, που αρνούνται να αποδεχθούν τα αυτονόητα, όχι γιατί είναι υπονοϊκές ή διαταραγμένες ψυχικά οντότητες, αλλά γιατί η πραγματικότητα είναι σαν τη γλώσσα…κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει! Έτσι και η Σταματία, το γένος Αργυροπούλου ως άλλη Μπλανς Ντυμπουά επιμένει σθεναρά “Δεν θέλω αλήθεια, θέλω μαγεία”! Κι εμείς το ίδιο Σταματία…κι εμείς το ίδιο κα. Αργυροπούλου… κι ας μας πουν γραφικούς … αφελείς … αστοιχείωτους …