φωτογραφία αρχείου
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Εν μέσω καλοκαιριού και διακοπών, λέμε τώρα, για τους πολίτες η κυβέρνηση αποφάσισε, να ανοίξει το θέμα του εκλογικού νόμου. Η τελική ψήφιση του, όπως προκύπτει από τα ρεπορτάζ, θα πραγματοποιηθεί την επόμενη εβδομάδα στις 19 και 20 του μηνός. Τι είναι όμως αυτό που έκανε την κυβερνώσα πλειοψηφία να φέρει τέτοια εποχή το θέμα; Προς τι η πρεμούρα της; Τι επιδιώκει με την κίνηση αυτή; Είναι κίνηση αποπροσανατολισμού του κόσμου από τα πολλά προβλήματά του ή εξυπηρετεί τις όποιες μικροπολιτικές της σκοπιμότητες; Θα βρει τον μαγικό αριθμό των 200 βουλευτών που απαιτούνται για να εφαρμοστεί στις αμέσως επόμενες εκλογές ή όχι; Τι νόημα έχει να ψηφιστεί ένας νόμος που αν δεν βρει τις 200 ψήφους πρακτικά δεν θα εφαρμοστεί ποτέ αν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση επικρατήσει η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση;
Τα ερωτήματα πολλά και ποικίλα. Αλλά έχουν βάση την λογική και αλλά περισσότερο ανάγονται στη σφαίρα της συνομωσιολογίας. Η πρώτη ανάγνωση οδηγεί την σκέψη στο συμπέρασμα πως η βιασύνη κρύβει μικροπολιτικά συμφέροντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι σε προσφυγή στις κάλπες τα πράγματα γι’ αυτόν θα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Επιδιώκει λοιπόν να βρει τους τρόπους να αντλήσει, ότι περισσότερο μπορεί από την ψήφιση ενός νόμου, σε σχέση με την παρουσία του και τον ρόλο του στην επόμενη Βουλή. Θα πει κάποιος θεμιτό αυτό. Μέχρι ενός σημείου ναι. Αλλά από το σημείο αυτό, μέχρι του να οδηγήσεις μια χώρα στην πλήρη ακυβερνησία, αν εφαρμοστεί ποτέ ο εκλογικός αυτός νόμος, η απόσταση είναι όχι μόνο μεγάλη αλλά και ολέθρια. Το πάγιο αίτημα των μικρών κομμάτων, κυρίως της Αριστεράς, είναι η εφαρμογή της απλής αναλογικής. Η απλή αναλογική είναι ένα σύστημα πρακτικά ανεφάρμοστο στο σύγχρονο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Εκτός από αυτό όμως και το πλαφόν εισόδου στη Βουλή, που βρίσκεται στο 3%, είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Το ποσοστό αυτό, κατά κάποιο τρόπο, εξασφαλίζει την μη εκπροσώπηση μειονοτικού κόμματος πράγμα μεγάλης σπουδαιότητας ιδίως στις μέρες που διανύουμε στα εθνικά θέματα.
φωτογραφία αρχείου
Εκτός όμως από τα μικροπολιτικά συμφέροντα που εξυπηρετεί η συζήτηση ενός εκλογικού νόμου, και η ψήφιση του με αυτή την μορφή, φαίνεται πως χρησιμοποιείται και προς την κατεύθυνση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Σε μια περίοδο που επικρατεί αναβρασμός σε πολλά μέτωπα, οι συνταξιούχοι βλέπουν να μειώνονται ραγδαία οι απολαβές τους, τα εργασιακά βρίσκονται προ των πυλών μιας ακόμα διαπραγμάτευσης και τα λουκέτα στην αγορά μεγάλων επιχειρήσεων πια όλο και πληθαίνουν, θα βόλευε τους κυβερνώντες η κουβέντα να πάει προς τα εκεί. Επί της ουσίας όμως, αυτό δεν γίνεται. Θα πρέπει ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του να καταλάβουν, πως με τεχνάσματα περασμένων δεκαετιών όταν η ελληνική κοινωνία χειμάζεται και η εφαρμοζόμενη πολιτική από μια Αριστερή Κυβέρνηση, που γέννησε προσδοκίες με ψέμματα και λεκτικούς βερμπαλισμούς, οδηγεί μεγάλες μερίδες του πληθυσμού στην πλήρη εξαθλίωση, αυξάνει την λαϊκή οργή και την απέχθεια προς το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του. Μετά και τις τελευταίες τοποθετήσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννη Στουρνάρα, στην ολομέλεια της Βουλής για το πόσο μας κόστισε η διαπραγμάτευση της Κυβέρνησης τον περασμένο χρόνο, περί τα 85 και πλέον δις ευρώ χωρίς το νέο δάνειο να είναι απαραίτητο, η μόνη πραγματική υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν στον τόπο είναι να φύγουν όσο γίνεται πιο γρήγορα, αφού το πολιτικό προφίλ και η ουσία μιας Αριστερής κυβέρνησης έχει υποστεί μετάλλαξη και αντικατασταθεί από την πάση θυσία παραμονή στην εξουσία με κάθε κοινωνικό κόστος.
ΑΛΛΙΩΣ 