POKEMON..H NEA EIKONIKH MANIA…
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Παρίσι, Βέλγιο, Κωνσταντινούπολη. Κολοράντο, Ορλάντο, Τέξας, Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν. Χώρες και πόλεις που φέρνουν σε όλους μας άσχημες εικόνες. Βία ωμή, βία ανεξέλεγκτη εναντίον ανυποψίαστων πολιτών, εναντίον αμάχων. Αποτρόπαιες εικόνες κάνουν τον γύρο του κόσμου με ταχύτητα μέσω του διαδικτύου και των τηλεοπτικών δικτύων. Η ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη από κέντρο του κόσμου, της σκέψης, γίνεται αναλώσιμη. Μοιάζει να μη μετρά καθόλου. Μοιάζει να αντιστοιχεί σε απλά μαθηματικά νούμερα που όλοι τα ακούμε αποσβολωμένοι συνειδητοποιώντας ότι πίσω από αυτά βρίσκονται ανθρώπινα θύματα, οικογενειακά δράματα. Παιδάκια σκοτώνονται καθημερινά σε εμπόλεμες ζώνες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Άλλα πνίγονται σε ναυάγια δουλεμπορικών πλοιαρίων ανά την Μεσόγειο. Ο σύγχρονος δυτικός τρόπος ζωής μετατρέπεται σταδιακά σε κόλαση. Υπάρχει λύση; Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ που γίνεται όλο και μεγαλύτερο, όλο και πιο σκοτεινό;
Ο σύγχρονος άνθρωπος κατάφερε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να ζει στην εποχή της αφθονίας, της ευκολίας, της ελευθερίας, φτωχός, μίζερος και φυλακισμένος. Η ευθύνη βαραίνει όλους μας. Οι ασκούμενες πολιτικές ανά την υφήλιο έχασαν τον προσανατολισμό τους. Αντί να έχουν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα έχουν ” αριθμολαγνικό”. Ο όρος σαφώς και δεν είναι δόκιμος αλλά αντικατροπτίζει πλήρως την πραγματικότητα. Οι σημερινοί ηγέτες του κόσμου μοιάζουν να ηδονίζονται αν πηγαίνουν καλά οι αριθμοί και οι δείκτες ενώ την ίδια ώρα η κρίση αξιών βαθαίνει. Οι πολίτες από την άλλη έχουν μετατραπεί σε ζόμπι καταναλωτισμού και πλέον κάνουν θραύση ασθένειες όπως η κατάθλιψη και άλλες ψυχολογικές νόσοι. Μια κατάθλιψη που δημιουργείται όχι επειδή το άτομο έχει κάποιο σοβαρό θέμα ή πρόβλημα αλλά επειδή δεν μπορεί να φέρει εις πέρας την αποστολή του, δηλαδή να γίνει ακόμα μεγαλύτερος καταναλωτής. Και το ερώτημα παραμένει, υπάρχει λύση;
Πολύ θα ήθελα να απαντήσω ναι. Έτσι ξερά και χωρίς πολύ σκέψη. Ακόμα όμως και αν το κάνω θα το κάνω μηχανικά. Πως να είναι κανείς αισιόδοξος βλέποντας το πιο ζωντανό κομμάτι μιας κοινωνίας, παιδιά, εφήβους και νέους, να κυνηγούν pokemon; Αντί να παίξουν μεταξύ τους, να χτυπήσουν στο παιχνίδι, να τσακωθούν, να φλερτάρουν, να ζήσουν μετατρέπουν την καθημερινότητα τους σε εικονική. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι και με τη βούλα ηλίθιος. Είναι άβουλος, νωθρός και μαζοποιημένος. Είναι όλοι έτσι; Όχι βέβαια. Γι’ αυτό αν δείτε τον διπλανό σας ή τον φίλο σας να συμπεριφέρεται έτσι σκουντήξτε τον, Επαναφέρετέ τον στη ζωή. Δείξτε του τι σημαίνει άνθρωπος. Δείξτε του τι σημαίνει να ζει, να ερωτεύεται, να θυμώνει, να αγαπά. Η πραγματική ζωή είναι εκεί έξω και σας περιμένει να την γευτείτε, να την στραγγίξτε, να την αρπάξετε από τα μαλλιά. Δεν είναι ούτε στα social media, ούτε στα καταναλωτικά αγαθά, ούτε στα pokemon. Η αισιοδοξία είναι έμφυτη σε όλους και απλώς περιμένει να την ανακαλύψετε. Εμπρός λοιπόν βήμα ταχύ...
POKEMON…DON’T GO…
ΑΛΛΙΩΣ 