31 Wednesday Aug 2016
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Μελαγχολία του Σεπτέμβρη σε μια άδεια παραλία
Δεληβοριάς, Peppino Di Capri και Μητροπάνος
το πλοίο του Φελίνι στο βάθος
φώτα πανηγυριώτικα κι αισχρά
ένα χαμόγελο αλμυρό, φοβισμένο και υγρό
από κάποια αυγουστιάτικη ιστορία
τσιγάρο δανεικό κι Αγία Νοσταλγία
για εκείνο που’ φυγε μα στην καρδιά μας μένει.
Πηγή φωτογραφίας εδώ
26 Friday Aug 2016
Posted in Ars & Vita
Tags
Ελάτε όλοι μαζί
να φτιάξουμε μια πόλη
μαζί να ζούμε όλοι
μαζί να ζούμε όλοι
Και όχι χωριστά
σε σπίτια σαν κλουβιά
ας γίνουμε πουλιά
ν’ ανοίξουμε φτερά
Κι οι πολυκατοικίες
να σβήσουν απ’ το χάρτη
να γίνουν μόνο στάχτη
μια άθλιας εποχής
Και μέσα απ’ τα συντρίμμια
να γεννηθεί μια πόλη
που και Θεοί θα θέλουν
να ζήσουνε εκεί
Μα κι αν αυτή η πόλη
μείνει στη φαντασία
ποια είναι η αιτία
και ποιος θα μας το πει
Ας ψάξει ο καθένας
τη ρίζα του να βρει
κι ίσως η ουτοπία
να βρίσκεται εκεί
Η στήλη ARS & VITA βρέθηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, την Παρασκευή 19 Αυγούστου 2016, για να παρακολουθήσει το πολυδιαφημισμένο και ως τούτου πολυαναμενόμενο καλλιτεχνικό “στοίχημα” της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών που άνοιξε για πρώτη φορά τα φτερά της προς την Επίδαυρο, με οδηγό τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Νίκο Καραθάνο και τους σημαντικούς συνεργάτες του, που αποτελούν ένας προς ένα και μία προς μία, μερικούς από τους πιο ταλαντούχους και αξιόλογους καλλιτέχνες της γενιάς τους.
Πατώντας πάνω στη σύγχρονη μεν, αλλά εξόχως ποιητική μετάφραση του Γιάννη Αστερή και κρατώντας για τον εαυτό του το ρόλο του Πεισθέταιρου, ενός εκ των δύο ανθρώπων που εισβάλουν στην παράξενη και “αναρχική” πολιτεία των πουλιών, για να φέρουν μία νέα τάξη πραγμάτων, ο χαρισματικός Νίκος Καραθάνος (…κι ας χτυπιούνται ορισμένοι για το αντίθετο…) κατάφερε να παρασύρει τους πολυάριθμους θεατές σε μία αστεία, συγκινητική (…με την καλή έννοια…), διαπεραστικά αισθησιακή, πρωτότυπα “υβριστική” αν και ελάχιστα βωμολοχική, καλαίσθητη (…στο σύνολο της…) και σίγουρα αφοριστικά ανατρεπτική “περιπέτεια” διάρκειας περίπου 2,5 ωρών. Πήγαμε σε μέρη εξωτικά και ονειρεμένα, εκεί που τα όρια ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, τη λογική και τη φαντασία, το επιθυμητό και το πρέπον, είναι από δυσδιάκριτα έως ανύπαρκτα και τα πουλιά έχουν φωνή, ψυχή, άποψη και τη δύναμη να επιβληθούν ακόμη και σ’αυτούς τους ίδιους τους θεούς του Ολύμπου…και γενικότερα…
Έχοντας στο πλευρό του το υποκριτικό “φαινόμενο” που ακούει στο όνομα Άρης Σερβετάλης (…τεράστιο, πηγαίο και διαχρονικό ταλέντο…) στο ρόλο του συντρόφου του και έτερου ανθρώπου Ευελπίδη, χτύπησε την πόρτα αυτής της τρομακτικά γοητευτικής και ακαθόριστα απειλητικής χώρας των πουλιών και μπήκε στην αρχή κάπως φοβισμένος και αβέβαιος, όπως κάθε άνθρωπος απέναντι στο άγνωστο, για να γευτεί στη συνέχεια την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας που νιώθουν μόνο όσοι είναι ικανοί να πετάξουν και να γίνει εντέλει και ο ίδιος ένας εκ του “σμήνους”, σμίγοντας παράλληλα κάτω από τον ίδιο ουρανό και πάνω στην ίδια γη, ανθρώπους, θεούς και..πουλιά…
Εκτός από τον εξαιρετικό Άρη Σερβετάλη που ήταν καθόλη τη διάρκεια της παράστασης και μάλιστα με απαράμιλλη άνεση, “πικρός” και ξεκαρδιστικός, φορμαλιστικά βαθύς, άμεσος και απόκοσμος, εντυπωσιακά πειστικός ήταν και ο Χρήστος Λούλης στο ρόλο του Έποπα/Τηρέα, αυτού του αλλόκοτου πλάσματος που δεν είναι ούτε πουλί, ούτε άνθρωπος, μα ενδεδυμένος και τα δύο κρατάει τα “κλειδιά” της χώρας των πουλιών και γνωρίζει πως να τα “κουμαντάρει”. Με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων μας χόρεψε σε ρυθμούς…δικούς του…το πυκνό σε κείμενο και έννοιες κάλεσμα των “ορνίθων”, που άρχισαν να εμφανίζονται μαζί και ένα-ένα για να μας πουν το καθένα τη δική του (…δική μας…) ιστορία, η οποία είχε στο στόχαστρο τους ανθρώπους που συνήθισαν να περιφρονούν εκτός από ο ένας τον άλλο και τη χλωρίδα και την πανίδα, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας αυτού του κόσμου, μπορούν να αναμετρηθούν επί ίσοις όροις και με μοναδικό όπλο την υπερεκτιμημένη λογική τους, με τη σαρωτική δύναμη της φύσης.
Ο Μιχάλης Σαράντης (…βραβευμένος με το βραβείο Χορν και παρόλο το νεαρό της ηλικίας του ήδη μετρήσιμο καλλιτεχνικό μέγεθος…) απέδειξε για άλλη μία φορά ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων υποκριτικά και κινησιολογικά, παρουσιάζοντας έναν αεικίνητο Τρυποκάρυδο που ναι μεν υπηρετεί (…και εξυπηρετεί…) τον αφέντη του, αλλά επουδενί δεν θεωρεί τον εαυτό του υπόδουλο. Στο πνεύμα του αυθορμητισμού, της πειραματικής διάθεσης, του εφιαλτικού ονείρου, της απενεχοποίησης της γυμνής σάρκας, της σκηνικής ανισομέρειας και μίας γενικευμένης παραδοξότητας εντάχθηκε και η υπαινικτικά καυστική παρουσία του συμπαθέστατου Άγγελου Παπαδημητρίου σε ρόλο…θείας από το Σικάγο που φασκελώνει με χάρη, προς πάσα κατεύθυνση…ή κάτι τέτοιο…Αποτελεσματικότατοι στους απαιτητικούς ρόλους τους και απολύτα εναρμονισμένοι με την εκκεντρική “όαση” του Νίκου Καραθάνου και οι: Γιάννης Κότσιφας, Έκτορας Λιάτσος, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Φοίβος Ριμένας, Άγγελος Τριανταφύλλου και Γιάννης Σεβδικάλης.
Οι δυναμικές και αγέρωχες “Όρνιθες” που θύμιζαν περισσότερο ατρόμητες αμαζόνες, διατηρώντας ακέραια και τα δύο τους στήθη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Αλίκη Αλεξανδράκη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Έμιλυ Κολιανδρή, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Νατάσα Μποφίλιου και η καταπληκτική Βασιλική Δρίβα έκλεψαν την παράσταση με τις συμπαγείς και ολοκληρωμένες ερμηνείες τους, η καθεμία με το δικό της σκηνικό εκτόπισμα, δίνοντας ρυθμό και εορταστικό παλμό στα ομαδικά μέρη της παράστασης και εντυπωσιάζοντας το κοινό με το εύρος της ερμηνευτικής τους γκάμας. Η σκηνή της μετατροπής των πουλιών από στόχους-θύματα σε κυνηγούς-θύτες που στρέφουν τις κάννες στους μέχρι τότε ανυποψιάστους θεατές, εκτός από ξεκαρδιστική, αποτέλεσε και ένα ευφυέστατο σχόλιο απέναντι στον ανθρώπινο κυνισμό.
Αυτόν τον ίδιο κυνισμό που εν έτη 2016 επιτρέπει σε ανθρώπους που θέλουν να χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους ως “κριτικούς θεάτρου”, αντί να κρίνουν επί της ουσίας το περιεχόμενο, το ύφος και την ερμηνευτική δεινότητα των συμμετεχόντων στην παράσταση, να αναλώνονται στην ικανοποίηση των προσωπικών τους μικροτήτων και σκοπιμοτήτων, να κρίνουν τον Νίκο Καραθάνο για τη σωματική του διάπλαση ή αντίστοιχα τη Φωτεινή Μπαξεβάνη ως “παχουλή Αφροδίτη”, αφού κατά την γνώμη τους δεν τους επιτρέπονται οι ημίγυμνες εμφανίσεις (…κάποιοι μπερδεύουν συστηματικά το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με επίδειξη μόδας και κατ’επέκταση πασαρέλα…) να χαρακτηρίζουν τη Νατάσα Μποφίλιου “ανύπαρκτη” (…ήταν εκεί σας διαβεβαιώνω και μάλιστα και με την ιδιότητα της ως αοιδός, αν και θεωρώ δεδομένο ότι αν εμφανιζόταν εκτενέστερα θα μίλαγαν όλοι για εμπορική εκμετάλλευση της δημοτικότητάς της…) να στέκονται στο γεγονός ότι η Βασιλική Δρίβα “πάσχει από νανισμό” (…έτσι για να είμαστε και politically correct…) και όχι στην αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ότι “τα λέει” και δεν υστερεί σε τίποτα από τους υπόλοιπους “συναδέλφούς” της, ενώ ταυτόχρονα διαθέτει φωνή”αηδόνας” και ένα προσωπικό ανάστημα αντάξιο ενός…γίγαντα! Τόσο εκείνη, όσο και ο Γιάννης Σεβδικάλης που σάρωσε την σκηνή με τον “ιπτάμενο” Δία του, δεν αποτελούν ατραξιόν ή όπως βιάστηκαν κάποιοι να συμπεράνουν διαφημιστικό τρικ, αλλά ζωντανή απόδειξη αυτού που ο Νίκος Καραθάνος προσπάθησε να μας πει χρησιμοποιώντας ως μέσο το ωραιότερο, κατά τη γνώμη μου, έργο του Αριστοφάνη…δηλαδή…χαλαρώστε παιδιά με τις διακρίσεις, τις προκαταλήψεις και τους προπηλακισμούς κατά πάντων…γιατί το μόνο που είμαστε όλοι, οριστικά και αμετάκλητα είναι…θνητοί…
Κατανοώ απόλυτα την πικρία πολλών, θεατρολόγων κυρίως, που απέτυχαν να γίνουν ηθοποιοί ή σκηνοθέτες αντίστοιχα – αν και το επιθυμούσαν διακαώς – και τώρα αναλώνονται στην καταβαράθρωση οποιασδήποτε προσπάθειας, επιτυχημένης κυρίως γιατί οι άλλες δεν αφορούν κανέναν προφανώς, αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή σε αυτήν την τόσο υπέροχη και ταυτόχρονα “ολέθρια” αυτοκαταστροφική χώρα, να μάθουμε να κρίνουμε εποικοδομητικά και επί της ουσίας και όχι με βάση αυτό που είμαστε σίγουροι ότι θα κάναμε εμείς καλύτερα, αν είμασταν στη θέση του εκάστοτε κρινόμενου.
Τελειώνοντας και άσχετα με την υποκειμενική γνώμη του καθένα (…όπου καθένας κι εγώ…) ειδήμονα ή μη, οι “ΟΡΝΙΘΕΣ” του Αριστοφάνη υπό τη σκηνοθετική ματιά του Νίκου Καραθάνου και με την σκηνική τους απόδοση από το σύνολο των ηθοποιών, μπορεί να μην ευτύχησαν απόλυτα ως το έργο του Αριστοφάνη αυτό καθαυτό, αφού είχαν αφαιρεθεί μέρη του και είχε αλλαχθεί το τέλος του (… ανάθεμα βέβαια κι αν κανείς γνωρίζει με σιγουριά πως ήταν στην αρχική του μορφή…) αλλά σίγουρα ξεχώρισαν ως παράσταση και έκλεισαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το φετινό Φεστιβάλ της Επιδαύρου.
Είμαι (…σχεδόν…) σίγουρη, ότι ακόμη κι όσοι διαφωνήσετε καθέτως και οριζοντίως μαζί μου, θα συμφωνήσετε στο εξής: Και μόνο το γεγονός ότι σε περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης ξαναείδαμε την Επίδαυρο ασφυκτικά γεμάτη, να πάλλεται κατά τη διάρκεια και στο τέλος της παράστασης από ένα χειροκρότημα ζεστό, ειλικρινές και αυθόρμητο, αποθεώνοντας τη σύμπραξη τόσων πολλών και τόσων αξιόλογων καλλιτεχνών, και λοιπών συντελεστών (…εξαιρετική η δουλειά της Έλλης Παπαγεωργοπούλου στα σκηνικά και τα κοστούμια, φροντισμένη η κίνηση της Amalia Bennett, ατμοσφαιρική η μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου και συγκλονιστικοί οι φωτισμοί του Σίμου Σαρκετζή…) αποτελεί ένα πολύ σημαντικό, ομαδικό επίτευγμα, το οποίο σίγουρα δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι πίσω από την παραγωγή της παράστασης “κρύβεται” η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Συν Αθηνά και χείρα κίνει λοιπόν και πάμε όλοι μαζί δυνατά και ακομπλεξάριστα (..έτσι για αλλαγή…) μπας και δημιουργήσουμε ακόμη και εκ του μη έχοντος “μια νέα πολιτεία μαλακιά και παχουλή σαν πουπουλένιο στρώμα ή σαν την κοιλίτσα του μωρού”…
23 Tuesday Aug 2016
Posted in Η πραγματικότητα αλλιώς...
φωτογραφία αρχείου
Εδώ και λίγες μέρες παρακολουθούμε, με αφορμή ένα άρθρο της εφημερίδας “Αυγή”, μια δημόσια συζήτηση που τοποθετούνται άπαντες, σχετικοί ή άσχετοι με το θέμα, για το τι ακριβώς περιλαμβάνει η έννοια του πρωταθλητισμού και πως και σε ποιο βαθμό σχετίζεται με αυτό που ονομάζεται μαζικός λαϊκός αθλητισμός. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω την ορθότητα της άποψης κανενός, ούτε το επίπεδο των γνώσεων όσων εκφέρουν άποψη επί του θέματος. Σαφέστατα όμως, θα πρέπει όποιος μιλά να βουτάει, κατά το κοινώς λεγόμενο, την γλώσσα στο μυαλό του και να μην θίγει όχι απλούς αθλητές- πρωταθλητές αλλά ανθρώπους σύμβολα.
Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά. Το να κρίνεις έναν αθλητή, και μάλιστα του μεγέθους του Πύρρου Δήμα, για τις αθλητικές του επιδόσεις ή για το κατά πόσο ήταν οι επιτυχίες και τα μετάλλιά του “καθαρά”, και ενώ έχει περάσει από πλήθος ελέγχων σε όλη τη μεγάλη του πορεία, έχοντας ως υπόβαθρο τις όποιες μικροπολιτικές σκοπιμότητες από την παρουσία του στην πολιτική σκηνή είναι τουλάχιστον άκομψο. Σαφέστατα και ένας άνθρωπος κρίνεται από το σύνολο του έργου του και της παρουσίας του σε όλους τους τομείς του δημόσιου ή ιδιωτικού του βίου. Σαφέστατα και ο Ολυμπιονίκης Πύρρος είναι το ίδιο και αυτό πρόσωπο με τον βουλευτή Δήμα μιας κυβέρνησης που έφερε τα μνημόνια στον ελληνικό λαό. Σαφέστατα και ο Πύρρος έγινε βουλευτής, ή πιο σωστά τον “έκαναν” βουλευτή αφού ήταν στο Επικρατείας, λόγω της αγάπης του κόσμου στο πρόσωπο του για τις επιτυχίες που έφερε φορώντας τα εθνικά χρώματα και όχι, φαντάζομαι, λόγω του πολιτικού ή φιλοσοφικού του στοχασμού. Το άρθρο όμως αυτό δεν ασχολήθηκε με την παρουσία του Πύρρου στα βουλευτικά έδρανα, κάτι που βγήκε στην επιφάνεια μετά τον θόρυβο που προκλήθηκε και παρουσιάστηκε ως η αφορμή για την δημοσιοποίηση του άρθρου, αλλά με την αθλητική υπόσταση του και τον θρύλο που αυτός δημιούργησε με τα επιτεύγματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες που συμμετείχε.
Το άρθρο αυτό πέρα από την ειρωνεία που βγάζει για τα αθλητικά κατορθώματα του Δήμα αφήνει υπονοούμενα για την ελληνική ταυτότητα του συνόλου των Ελλήνων Ολυμπιονικών της Άρσης Βαρών αλλά και για την “καθαρότητα” των μεταλλίων τους. Η μεγάλη αντίφαση που προκύπτει από την ανάγνωση του εν λόγω κειμένου, είναι η αποθέωση του αμερικανικού τρόπου παραγωγής πρωταθλητών. Μιας αθλητικής “βιομηχανίας” που ενέχεται σε πληθώρα κρουσμάτων ντόπινγκ και που κατά το παρελθόν έχει εκθρέψει άτομα που βασίστηκαν σε βαρύτατο σχέδιο ντόπινγκ, για να πετύχουν νίκες και διακρίσεις. Η άποψη που διατυπώνεται για την παρουσία κάθε τέσσερα χρόνια σε αγώνες και η “εύλογη” απορία που την ακολουθεί, δεν είναι μόνο άστοχη αλλά και αποτέλεσμα πλήρους άγνοιας. Η προσπάθεια να μειωθεί στα μάτια του αθλητικού, και όχι μόνο κοινού, της χώρας μια τέτοια προσωπικότητα μόνο και μόνο γιατί δεν συμφωνεί πολιτικά μαζί της ο αρθρογράφος είναι επικίνδυνη και ξεκάθαρη ένδειξη πλήρους ανελευθερίας, που δεν αρμόζει σε μια εφημερίδα με τέτοια θεώρηση και κοσμοθεωρία.
Αν είχε μείνει η όλη ιστορία στο θέμα με τον Πύρρο ίσως και να μην ασχολιόμασταν σήμερα. Η νέα “νουθεσία” της εφημερίδας στην άποψη που εξέφρασε η χρυσή Ολυμπιονίκης του Ρίο Κατερίνα Στεφανίδη μάλλον υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Οι άνθρωποι αυτοί χωρίς καμία απολύτως στήριξη από την Πολιτεία και από την κυβέρνηση στην οποία είναι φίλα προσκείμενη η συγκεκριμένη εφημερίδα έφεραν μεγάλες επιτυχίες για τον ελληνικό αθλητισμό που δεν μπορούν να κριθούν από κάποιο χαρτογιακά που κάθεται μπροστά σε ένα πληκτρολόγιο και στην ατμόσφαιρα που του δημιουργούν ένα καλοριφέρ ή ένα κλιματιστικό ανάλογα με την εποχή. Αντί λοιπόν να προσπαθούν να μειώσουν αυτές τις επιτυχίες, κάλο θα ήταν να πιέσουν με τον τρόπο που μόνο αυτοί μπορούν προς τη σωστή κατεύθυνση, για να βελτιωθούν οι συνθήκες για τους νέους αθλητές και να βγουν οι νέοι Ολυμπιονίκες και πρωταθλητές στα σπορ με βάση κάποιο αθλητικό πρόγραμμα και όχι με βάση την αγάπη κάποιων γονέων για τα παιδιά τους και το κατά πόσο μπορούν αυτοί να ξοδεύουν χρήματα για αυτά.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στο μείζον θέμα του μαζικού αθλητισμού. Ο λεγόμενος μαζικός ή λαϊκός αθλητισμός όπως και η αθλητική παιδεία των πολιτών είναι αποκλειστική ευθύνη του εκάστοτε κράτους. Αν η Πολιτεία δεν φτιάξει κοινόχρηστους χώρους άθλησης και ψυχαγωγίας που θα αθληθούν οι πολίτες της; Αν δεν ενδιαφερθεί η κρατική μηχανή να δημιουργήσει αθλητικά σχολεία για την νεολαία που θα μπορέσουν οι γονείς να διοχετεύσουν την ενεργητικότητα των παιδιών τους και να αποτρέψουν από τους κινδύνους που τα περιβάλλουν; Δεν είναι λοιπόν κύριοι της Αυγής ο πρωταθλητισμός ο εχθρός του αθλητισμού αλλά ο συνοδοιπόρος του. Δεν είναι οι Ολυμπιονίκες ο εχθρός σας αλλά αυτοί που πρέπει να σέβεστε περισσότερο και από τη ύπαρξη σας. Αυτά και αντίο μέχρι την επόμενη συνάντηση σας μαζί τους σε τέσσερα χρόνια στο Τόκιο, όπου θα προσπαθήστε να κλέψετε λίγη από την λάμψη τους…ξανά!
19 Friday Aug 2016
Posted in Ars & Vita, Uncategorized
Tags
Όλος ο θίασος επί…φωτογραφίας…και η παραγωγός της παράστασης Φιλιώ Λαζανά/ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ…στη μέση!
Το φετινό Φθινόπωρο μας επιφυλάσσει πολλές ευχάριστες εκπλήξεις, τουλάχιστον όσον αφορά την Τέχνη, τον Πολιτισμό και προσφάτως τον Αθλητισμό (…γιατί από αλλού δεν περιμένουμε και πολλά…). Μία από αυτές είναι σίγουρα η περιοδεία της Αριστοφανικού τύπου κωμωδίας “ΣΙΣΥΦΟΣ”, που “βάζει πλώρη” για διάφορα γνωστά και αγαπημένα ανοιχτά θέατρα και άλλους υπαίθριους χώρους της Αττικής, όπου και θα παρουσιάσει μία “ανελέητα” ξεκαρδιστική σάτιρα για όλα αυτά τα τραγελαφικά που ζούμε καθημερινά και αν δεν τα αντιμετωπίσουμε με χιούμορ και (αυτο)σαρκαστική διάθεση, θα πέσουν να μας πλακώσουν σαν το βράχο που είναι καταδικασμένος να κουβαλά στους ώμους του ο μυθικός βασιλιάς της Κορίνθου.
Ο γνωστός και άκρως δημοφιλής Κώστας Παπαγεωργίου – λόγω και της ιδιότητάς του ως stand up comedian και ραδιοφωνικός παραγωγός αντίστοιχα – εμπνευσμένος από το δικό μας “χρεοκοπημένο” σήμερα έγραψε ένα έργο απόλυτα σύγχρονο κι ας δανείζεται τη φόρμα της αριστοφανικής κωμωδίας, με σκοπό να μας κάνει να γελάσουμε με την καρδιά μας με όσα μας “πονάνε”, αλλά και να μας προβληματίσει με ανάλαφρο – και όχι ελαφρύ – τρόπο σχετικά με τη δική μας στάση απέναντι σε όλα τα “κακώς κείμενα” όχι μόνο του τόπου μας, αλλά και της απανταχού ανθρωπότητας.
Μέσα από την σκηνοθετική ματιά του εξίσου καταξιωμένου και έμπειρου ηθοποιού και σκηνοθέτη Ακίνδυνου Γκίκα, ο “ΣΙΣΥΦΟΣ” από μυθικό πρόσωπο μετατρέπεται σε καθημερινό άνθρωπο της “διπλανής πόρτας” και φιλοδοξεί να προσφέρει μαζί με τους υπόλοιπους μυθικούς ήρωες που τον πλαισιώνουν, προσαρμοσμένοι και αυτοί στο δικό μας σήμερα, άφθονο γέλιο στο κοινό και το αισιόδοξο μήνυμα ότι αφού μπορούμε ακόμη και γελάμε με τα χάλια μας, τότε ίσως και να υπάρχει ελπίδα…και απλώς κάπου “σκάλωσε” πάνω που ερχόταν…
Όλοι μαζί…μπορούμε!!
Λίγο πριν την έναρξη της Φθινοπωρινής περιοδείας της παράστασης η στήλη ARS & VITA επισκέφθηκε το χώρο προβών του ΣΙΣΥΦΟΥ (Μωραϊτίνη 7, Πατήσια-Α. Ελευθέριος) και είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με τους συντελεστές της παράστασης, οι οποίοι με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο μας έβαλαν στον κωμικοτραγικό κόσμο του “τιμωρημένου” βασιλιά, που δεν διαφέρει και πάρα πολύ από τη δική μας “παρανοϊκή” καθημερινότητα, που με βάση την πρόσφατη επικαιρότητα γίνεται όλο και πιο…ανατριχιαστική…
Για να έχετε κι εσείς μία εικόνα του τι ζήσαμε εκεί, αλλά και για να πάρετε μία γεύση του τι πρόκειται να “πάθετε” σε περίπτωση που επιλέξετε να (μην) δείτε την παράσταση (..μην πείτε ότι δεν σας προειδοποιήσαμε…) καταγράψαμε αυτήν τη μοναδική, απ’ όλες τις απόψεις, εμπειρία σε ένα υψηλής αισθητικής βίντεο (…αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει και αυτό…) προκειμένου να σας βάλουμε όσο το δυνατόν πιο βαθιά στην ξεκαρδιστική “άβυσσο” μίας καλοπροαίρετης μεν, αλλά αιχμηρής σάτιρας, που δεν πρόκειται να αφήσει τίποτα και κανέναν ασχολίαστο…
https://www.youtube.com/watch?v=YKx5nglVZ-A
Αγνοώντας την περιρρέουσα μιζέρια, τις καταστροφολογικές κορώνες και κάθε είδους “αυθεντία”, επιλέξτε μία ή και περισσότερες από τις θεατρικές “στάσεις” του ΣΙΣΥΦΟΥ (…το αναλυτικό πρόγραμμα των παραστάσεων παρατίθεται παρακάτω…) πάρτε μαζί σας τους αγαπημένους σας ανθρώπους και απολαύστε το φετινό Φθινόπωρο συντροφιά με τον Κώστα Παπαγεωργίου, τον Ακίνδυνο Γκίκα και μία ομάδα νέων και ταλαντούχων ηθοποιών, που θα σας κάνουν να ξεχάσετε, έστω και για μιάμιση ώρα, άγχη, προβλήματα, ΔΕΗ, εφορία, λοιπά χρέη…και πάει κλαίγοντας…
ΔΕΛΤΙΟ-ΤΥΠΟΥ-ΣΙΣΥΦΟΣ ΤΕΛΙΚΟ ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΜΕΝΟ
18 Thursday Aug 2016
Posted in Η πραγματικότητα αλλιώς...
Περίοδος Ολυμπιακών Αγώνων αυτή που διανύουμε και στο Ρίο, μετά από καιρό, συμβαίνουν γεγονότα που μας κάνουν να χαμογελάμε. Οι Έλληνες αθλητές με την παρουσία τους μας κάνουν υπερήφανους. Δεν είναι μόνο αυτοί που κατακτούν μετάλλια, Κορακάκη, Γιαννιώτης και Πετρούνιας, αλλά το σύνολο σχεδόν των συμμετεχόντων που με την προσπάθεια τους και τις επιδόσεις τους δίνουν σε όλους εμάς πίσω στην πατρίδα μια νότα αισιοδοξίας, ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα μακριά από μνημόνια, κόφτες και δυσάρεστες ειδήσεις.
Τα παιδιά αυτά, ο καθένας από διαφορετική αφετηρία αλλά με σημαντικές δυσκολίες όλα στην προετοιμασία τους, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής αποστολής, που αγωνίστηκαν ή πρόκειται να αγωνιστούν στις εναπομείνασες μέρες των Αγώνων, έδειξαν ότι ακόμα και στις δύσκολες μέρες που διανύουμε μπορούμε με πίστη στις ικανότητές μας και έχοντας ως όχημα την αισιοδοξία και την θέλησή μας να πετύχουμε, και γιατί όχι, να ξεπεράσουμε τους στόχους μας. Δεν νομίζω ότι έχει κάποια ιδιαίτερη αξία να αναλύσουμε τις αθλητικές επιτυχίες στο Ρίο. Αυτό που έχει νόημα, είναι να κοιτάξουμε το μήνυμα που στέλνουν και πως μπορούμε να το αξιοποιήσουμε. Σε μια χειμαζόμενη κοινωνία που καθημερινά βρίσκεται αντιμέτωπη με νέα προβλήματα και προκλήσεις, επιτυχίες νέων ανθρώπων χωρίς μάλιστα την παραμικρή κρατική βοήθεια και συμβολή δημιουργούν ατμόσφαιρα υπερηφάνειας και ανάκαμψης, ειδικά στην νεολαία που αποτελεί το πιο ζωντανό και ενεργό κομμάτι του πληθυσμού, αλλά και ταυτόχρονα το πιο σκληρά δοκιμαζόμενο από το τέρας της ανεργίας ή στην καλύτερη περίπτωση της ανασφάλιστης εργασίας και της ημιαπασχόλησης.
Δεν λέω ότι το χρυσό της Άννας Κορακάκη ή του Λευτέρη Πετρούνια ή το αργυρό του Σπύρου Γιαννιώτη θα βρει δουλειά στους νέους ανέργους ή αντίστοιχα θα τους λύσει ως δια μαγείας όλα τα ζητήματα που τους απασχολούν. Μπορεί όμως να τους δώσει τροφή για σκέψη για τη δική τους ζωή. Ο νέος της εποχής μας έχει γίνει μαλθακός, αδιάφορος και έντονα καταθλιπτικός. Δεν διεκδικεί, δεν παλεύει και μοιάζει σαν να έχει δεχθεί τις αποφάσεις των άλλων για την ζωή του εν είδη κισμέτ. Αν λοιπόν οι αθλητές και οι προσπάθειες τους στα γήπεδα και τα στάδια της Βραζιλίας αποτελέσουν έμπνευση έστω και για έναν από εμάς θα έχουν επιτύχει την αποστολή τους. Πάρτε παράδειγμα από αυτά τα παιδιά και αλλάξτε την καθημερινότητα σας και το μέλλον σας. Καταλάβετέ ότι κανείς δεν θα σας χαρίσει τίποτα και πουθενά. Πρέπει να διεκδικήσετε τα θέλω σας και παλέψτε να νικήσετε την αναλγησία της όποιας κρατικής μηχανής με την θέληση σας και τον αγώνα σας.
Πολλά μπράβο επομένως στους Έλληνες αθλητές, στους προπονητές και τις οικογένειες τους γιατί σε πείσμα των καιρών που ζούμε, στους οποίους θεωρούνται επιτυχημένοι μόνο όσοι τα “οικονομάνε” επί το λαϊκότερον ή είναι μόνιμα στα φώτα της δημοσιότητας, αποφάσισαν να διανύσουν έναν πιο μοναχικό δρόμο, χωρίς την λάμψη της δημοφιλίας άλλων αθλημάτων και των απολαβών που τα ακολουθούν. Ταυτιστείτε με αυτά τα πρόσωπα δεν είναι κακό. Ταυτιστείτε με την θέληση τους, με την προσπάθεια τους, με την υπομονή και επιμονή τους, με τις αξίες και τα ιδανικά τους. Μην κάνετε ήρωες στη ζωή σας τους “φραγκάτους” ή τους διάσημους των δεκαπέντε λεπτών αλλά τους πραγματικούς και αληθινούς αγωνιστές. Καλή τύχη και στα υπόλοιπα παιδιά της ελληνικής αποστολής που μας γεμίζουν με χρώμα το τόσο γκρίζο τοπίο της καθημερινότητας.
17 Wednesday Aug 2016
Posted in Splendide mendax
Tags
Photo by: picssr.com (RapidHeartMovement)
Φεύγουμε μικρέ μου. Φεύγουμε. Περαστικοί ήμασταν σε μιαν αγκαλιά. Και τώρα αναχώρηση. Αποκόλληση. Καθένας στην μοναξιά του. Με το τσιγάρο μισοσβησμένο στα χείλη. Φεύγουμε προς άγνωστο προορισμό. Λες και τίποτε δεν ειπώθηκε. Τίποτε δεν πλήγιασε. Ούτε φιλί ούτε υπόσχεση. Χαμένη η υπόθεση αγάπη. Πριν σκιρτήσει. Μοίρα… Ειμαρμένη… χαμένοι κι οι δυο σε μονοπάτια πίκρας.
Φοβάμαι σου’ χα πει ένα βράδυ. Βυθίσου μου υποσχέθηκες εσύ. Πονάω σου παραπονέθηκα. Αγαπάω βολεύτηκες εσύ. Για πάντα μαζί φώναξα στο σκοτάδι. Το «για πάντα» στο σήμερα ζει μου τραγούδησες χαρωπά εσύ. Είσαι η ανάσα μου αποφάσισα δειλά. Είσαι το τώρα μου μου αποκρίθηκες εσύ. Σ’ έχω ανάγκη ούρλιαξα στην αγκαλιά σου. Σ’ έχω βαρεθεί. Όλα ήταν πριν. Τώρα πέθανε η στιγμή. Πέθανε η ηδονή. Πέθανε η έξαψη. Του άγνωρου. Του αβέβαιου. Του κατακλυσμού. Τώρα όλα ίδια. Όλα νεκρά. Όλα στο συνεχές τίποτα, μ’ αποκρίθεις. Ντύθηκες. Φόρεσες τα γυαλιά σου. Και δεν κοίταξες πάλι πίσω.
Και τώρα. Στο τώρα που μένει πάντα ίδιο. Φεύγουμε. Τα δυο σώματα μείναν ξένα. Νεκρά. Όπως νεκρή κι η λέξη που πρόδωσε στο τέλος τα χείλη σου.
Και τώρα.
09 Tuesday Aug 2016
Posted in Η πραγματικότητα αλλιώς...
φωτογραφία αρχείου
Η αλήθεια είναι πως σήμερα το πρωί ξύπνησα χωρίς κάτι ιδιαίτερο στο μυαλό μου για να γράψω. Κάτι η καλοκαιρινή ραστώνη, κάτι ότι πλησιάζει η μεγαλύτερη αργία της χρονιάς, κάθε χρόνο τέτοια εποχή αδειάζουν μαζικά τα αστικά κέντρα, κάτι ότι η επικαιρότητα – και ευτυχώς γι’ αυτό – περιστρέφεται γύρω από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και δεν μας απασχολεί αρνητικά, είχαν αυξήσει τον προβληματισμό μου για τη σημερινή μας επικοινωνία. Και ξαφνικά εκεί που καθόμουν πέφτει το μάτι μου σε μια είδηση που με κλόνισε. Το Δ.Ν.Τ μέσω των κύκλων του και έχοντας ως βάση της μελέτης τα πάντα ” έγκυρα” και τόσο “εύστοχα” σενάρια των ειδικών του απεφάνθη για την χώρα μας, ότι θα βγει από τον κυκεώνα των μνημονίων και της κρίσης σε είκοσι χρόνια, δηλαδή το 2036. Και μάλιστα η έξοδος αυτή θα συνδυαστεί με την επιστροφή του ΑΕΠ της χώρας στα επίπεδα του 2008, δηλαδή σε επίπεδα εικοσιτεσσάρων ετών πριν!!!!!!
Ακούσατε, ακούσατε Έλληνες; Οι κόποι, οι θυσίες σας, η καταστροφή των ονείρων σας, η καταβαράθρωση της καθημερινότητας σας, η απότομη πτώση, για να μην πω ελεύθερη, του βιοτικού σας επιπέδου, επιτέλους έπιασαν τόπο. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες των πολιτικών σας, οι ολονύκτιες διαπραγματεύσεις τους, με τους θεσμούς ή την τρόικα ή τους δανειστές πείτε τους όπως θέλετε, οι προσπάθειες τους να αλλάξουν την Ευρώπη και τον κόσμο επιτέλους έφεραν αποτελέσματα. Μετά από δύο δεκαετίες ύφεσης, μετά από εκατομμύρια ανέργους, μετά από χιλιάδες αυτοκτονίες, μετά από υφαρπαγή των συντάξεων και δυόμιση χαμένες γενιές πολιτών η χώρα θα βγει ξανά δυναμικά μπροστά. Θα είμαστε ήρεμοι πια, χαρούμενοι που τότε, το σωτήριον έτος 2036, θα βρίσκεται η ζωή μας στα επίπεδα του 2008!!!!. Τι και αν οι σημερινοί μπόμπιρες που γεννιούνται τώρα, θα διανύουν τότε την τρίτη δεκαετία της ζωής τους. Τι και αν οι γονείς τους θα βρίσκονται στα στερνά του εργασιακού τους βίου χωρίς συντάξιμα δικαιώματα και ασφάλεια ως εν δυνάμει συνταξιούχοι. Τι και αν οι μεγαλύτεροι θα έχουν φύγει από τη ζωή μέσα στο παράπονο και τη γκρίζα ατμόσφαιρα. Τι και αν η μάστιγα για τον πληθυσμό της χώρας έως τότε, πέρα από τον καρκίνο και τα άλλα νοσήματα, θα λέγεται κατάθλιψη και τα πρόσωπα των πολιτών θα είναι μονίμως σκυθρωπά. Μην είστε ανόητοι η αναμονή αξίζει τον κόπο.
Άκου λοιπόν μαλάκα Έλληνα και συνέχιζε να μένεις αμέτοχος. Η χώρα σου, η πατρίδα σου, θα βρίσκεται σε ομηρία μέχρι τότε. Η εθνική σου υπόσταση θα είναι υπό συνεχή διαπραγμάτευση μέχρι τότε. Τα όνειρα σου, η ζωή σου η ίδια θα είναι στα χέρια άλλων ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ. Τι περιμένεις επομένως; Να μπει και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο; Αριστεροί της πλάκας, αριστεροί με δεξιά λογική και τσέπη, δεξιοί με αγάπη και λατρεία στους αριθμούς και όχι στον άνθρωπο και κεντρώοι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης πολιτικοί, δεν μπορούν να αλλάξουν το μέλλον σου. Ακροδεξιοί φασίστες και ακροαριστεροί μπαχαλάκηδες ψάχνουν τρόπο να μπουν στη σκέψη σου και στην καθημερινότητα σου. Μην τους αφήσεις. Μάθε, πολιτικοποιήσου και οργάνωσε δημοκρατικούς θύλακες παντού για να αλλάξεις μόνος σου το αύριο. Φτιάξε νέους φορείς πολιτικής σκέψης και άσκησης. Ξεκίνα, τι περιμένεις;
φωτογραφία αρχείου
08 Monday Aug 2016
Posted in Ars & Vita
Tags
Καλησπέρα σε όλους και καλή εβδομάδα! Οι “ΠΕΡΙΠΛΟΚΕΣ” επανέρχονται δριμύτερες, λίγο μετά την έλευση του τρίτου μήνα του καλοκαιριού, που σηματοδοτεί – μαζί με το Σεπτέμβριο πλέον – το αποκορύφωμα των πολιτιστικών εκδηλώσεων στην Αττική αλλά και την Περιφέρεια, με τα υπαίθρια θέατρα (…και τα θερινά τα σινεμά…) να αποτελούν μία όαση πολιτισμού, δημιουργικής “απόδρασης” από την σκληρή πραγματικότητα και διάχυτης αισιοδοξίας, για το γεγονός ότι τουλάχιστον η Τέχνη & ο Πολιτισμός σε ετούτη τη χώρα…καλά κρατούν…
Αυτήν τη φορά το δημοσιογραφικό δίδυμο Λίλα Παπαπάσχου & Γιώργος Αγγελίδης παίζει το παιχνίδι των “Περί-πλοκών” με το καλλιτεχνικό δίδυμο που κρύβεται πίσω από τη δημιουργία της Αριστοφανικού τύπου κωμωδίας “ΣΙΣΥΦΟΣ”, δηλαδή τον συγγραφέα του έργου Κώστα Παπαγεωργίου και τον σκηνοθέτη της παράστασης Ακίνδυνο Γκίκα.
Ο “ΣΙΣΥΦΟΣ”, αρχής γενομένης από την 1 Σεπτεμβρίου 2016, στο Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας, ξεκινάει μία καλλιτεχνική εξόρμηση (…παρατίθενται αναλυτικές πληροοφορίες για το πρόγραμμα της περιοδείας παρακάτω…) με ενδιάμεσους σταθμούς γνωστά θέατρα της Αττικής και τελευταία στάση αυτού του φθινοπωρινού θεατρικού ταξιδιού το Σινέ Γαλάτσι στο Άλσος Βεΐκου.
Ευχόμαστε ολόψυχα να απολαύσετε την κουβέντα μας μαζί τους και εφόσον θέλετε και μπορείτε να ακολουθήσετε τον ταλανισμένο βασιλιά της Κορίνθου στην θεατρική του παρουσίαση ανά την Αττική και την ξεκαρδιστική εκδοχή του γνωστού σε όλους μας μαρτυρίου του, που συνίσταται στην αέναη καταδίκη του να κουβάλα στους ώμους ένα βράχο μέχρι την κορυφή ενός βουνού και…τούμπαλιν…(…σαν κάτι να μας θυμίζει αυτό…)
Οι Ακίνδυνος Γκίκας & Κώστας Παπαγεωργίου ατενίζουν τις ομορφιές του κήπου του Νομισματικού Μουσείου…
Λ.Π. Πως, πότε και γιατί μπήκε στη ζωή σας ο «Σίσυφος» του Κώστα Παπαγεωργίου;
Α.Γ. Ο «Σίσυφος» μπήκε στη ζωή μου πριν από ενάμιση χρόνο. Μου χτύπησε την πόρτα και εγώ του άνοιξα ως ευγενικός άνθρωπος που είμαι, γιατί δεν κλείνω ποτέ και κανέναν απ’ έξω, ειδικά σε τέτοιες εποχές. Γενικά, θεωρώ, ότι πρέπει να είσαι «ανοιχτός» και να προσφέρεις ότι μπορείς. Συναντηθήκαμε με τον Κώστα, περάσαμε ωραία και όλα τα υπόλοιπα προχώρησαν και συνεχίζουν να προχωράνε εξίσου καλά. Πέρα από την όποια διάθεση αστεϊσμού όμως, σαν καλλιτεχνικό πόνημα δεν το έχω αποτιμήσει απόλυτα. Βρίσκομαι ακόμη στη φάση της δημιουργικής «εξερεύνησης», παρόλο που το έργο έχει παρουσιαστεί ήδη για μια παράσταση στο περσινό φεστιβάλ Παπάγου-Χολαργού. Μετά από αρκετή σκέψη καταλήγω, ότι αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα για το Σίσυφο είναι ότι…εν οίδα, ότι ουδέν οίδα…
Γ.Α. Πως προέκυψε η ιδέα του παντρέματος ενός αρχαίου μύθου με τη σύγχρονη πραγματικότητα της χρεοκοπημένης Ελλάδας; Γιατί επιλέξατε να γράψετε ένα θεατρικό έργο βασισμένο στο συγκεκριμένο μύθο;
Κ.Π. Λατρεύω την αρχαία Ελλάδα. Έχει τόσα διδακτικά παραδείγματα, τα οποία αν κάτσει κάποιος και κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο, αναγάγοντάς τα μετά στο σήμερα, θα διαπιστώσει πως είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρα. Ο μύθος του Σίσυφου είναι αναμφίβολα τραγικός. Εδώ λοιπόν, έρχεται η ανατροπή, το καλλιτεχνικό πείραμα. Όντας άνθρωπος που αγαπάω πολύ την κωμωδία αποφάσισα να παντρέψω τον αρχαίο αυτό μύθο, με το δικό μας χρεοκοπημένο σήμερα, αποτολμώντας τη μετάβαση από την τραγωδία στην κωμωδία.
Ποζάροντας πίσω από την υπέροχη πόρτα του Νομισματικού Μουσείου…με τον εντυπωσιακά περίτεχνο διάκοσμο…
Λ.Π. Παρόλο που βρίσκω πολύ όμορφο και κατά μία έννοια συγκινητικό, το γεγονός ότι το ευρύ κοινό σας γνώρισε και σας αγάπησε μέσα από τις μεταγλωττίσεις γνωστών ταινιών και αγαπημένων σειρών κινουμένων σχεδίων, γνωρίζω πως εδώ και πολλά χρόνια και κόντρα σε κάθε είδους οικονομική – ή άλλη – αντιξοότητα ασχολείστε και με άλλες, πολλές και ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές «προκλήσεις», παραμένοντας ως επί το πλείστον αντικονφορμιστής. Πόσο δύσκολο είναι γενικά, να «αντιστέκεσαι» στις μέρες μας;
Α.Γ. Είναι πολύ δύσκολο μεν, οφείλουμε να το κάνουμε δε. Αν στις μέρες μας δεν αντισταθεί κάποιος— όλοι οφείλουμε να το κάνουμε κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση— τότε φοβάμαι ότι στην επόμενη δεκαετία δεν θα υπάρχει η Ελλάς. Οφείλουμε όλοι να αντιστεκόμαστε, σε ότι φτιάχτηκε υπερβολικά πρόχειρα, σε οικοδομήματα με χάρτινα ποδάρια και σε οτιδήποτε πατάει σε σαθρό έδαφος. Με τη σειρά μου οφείλω με πράξεις και όχι με λόγια του αέρα, να ωθήσω τη νέα γενιά να αυτονομηθεί και να χαράξει μια πορεία ουσιαστικής αλλαγής και ανατροπής, καλλιτεχνικής και γενικότερης.
Γ.Α. Ποιες είναι οι δυσκολίες, του να πρωταγωνιστείς σε ένα έργο, που έχεις γράψει ο ίδιος;
Κ.Π. Σίγουρα η δυσκολία του να αποστασιοποιηθείς από αυτό που έχεις γράψει είναι μεγάλη. Καλείσαι να φύγεις από το ρόλο του συγγραφέα και να μεταβείς στο ρόλο του ηθοποιού. Ωστόσο, αν υπηρετήσεις σωστά το εγχείρημα αυτό, πάντα υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη και με τη συνεργασία των υπόλοιπων συντελεστών, μπορείς να δεις αυτό που έχεις ονειρευτεί να απογειώνεται, με ακόμη καλύτερο τρόπο απ’ ότι το είχες φανταστεί αρχικά.
Λ.Π. Εκτός από σκηνοθέτης είστε και δάσκαλος θεάτρου. Αυτό προϋποθέτει – μεταξύ άλλων – την ικανότητα συνεργασίας με διαφορετικές προσωπικότητες, ευρύτατη γνώση του αντικειμένου και φυσικά την απαιτούμενη μεταδοτικότητα. Να υποθέσω ότι η εμπειρία σας ως δάσκαλος θεάτρου, σας βοήθησε να τα βγάλετε πέρα και με τις απαιτήσεις ενός πολυμελή θιάσου, όπως είναι αυτός του Σίσυφου, στον οποίο μάλιστα συμμετέχετε φέτος και ο ίδιος, ως ηθοποιός;
Α.Γ. Ξεκίνησα ως δάσκαλος, πριν γίνω σκηνοθέτης. Για τρία χρόνια ήμουν σε ένα πρότυπο δημοτικό σχολείο στα Βριλήσσια όπου δίδασκα τα παιδιά όχι θεατρικό παιχνίδι αλλά θεατρική πράξη, τουτέστιν θέατρο. Ήταν θαρρώ το καλύτερο και ωραιότερο σχολείο. Εκεί εξάσκησα εντατικά την μεταδοτικότητα μου — και την πειθώ μου – καθώς τα παιδιά για να κάνουν το οτιδήποτε, πρέπει πρώτα να τα πείσεις για τις προθέσεις, τις γνώσεις και την ορθότητα της υπόδειξής σου. Παράλληλα εντόπισα τα ελαττώματα μου και έμαθα να γίνομαι πιο σαφής. Οπότε η επαφή με επαγγελματίες ηθοποιούς στην πορεία ήταν πολύ πιο εύκολη. Βεβαίως, πριν μπω επαγγελματικά στο στίβο που λέγεται σκηνοθεσία, εργάστηκα και βοήθησα στην ίδρυση της θεατρικής ομάδας της Ιατρικής Σχολής των Αθηνών. Εκεί σκηνοθέτησα τρία έργα κάνοντας —αν μπορώ να το θέσω έτσι— το αγροτικό μου.
Τι θέλει να πιάσει ο ποιητής;
Γ.Α. Είναι γνωστό ότι εκτός από ηθοποιός είστε και ραδιοφωνικός παραγωγός, ενώ παράλληλα ασχολείστε και με τη δύσκολη και «παρεξηγημένη» τέχνη του stand up comedy. Όντας ήδη ένας πολυάσχολος άνθρωπος, πόσο δύσκολο ήταν να εντάξετε και τη συγγραφή στις δραστηριότητες σας γράφοντας τον πιο πρόσφατο Σίσυφο, αλλά και τα παλαιότερα – και επιτυχημένα – Σόου Μπιτς και kleve minds;
Κ.Π. Η συγγραφή κρύβει πολλές παγίδες κι άλλες τόσες δυσκολίες. Έχοντας όμως μεγάλη προϋπηρεσία στο standup comedy, όπου αναγκαστικά γράφεις και τα κείμενα, αυτοσχεδιάζοντας παράλληλα, ασχολήθηκα για πολλά χρόνια με τη συγγραφή, φυσικά με μικρότερα σε έκταση κείμενα και κυρίως μονολόγους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό, όπως είναι η συγγραφή ενός θεατρικού έργου. Αν και βρίσκομαι ακόμη στα πρώτα μου βήματα ως θεατρικός συγγραφέας και γνωρίζω ότι έχω πολλά σκαλιά να ανέβω ακόμη, ξέρω με βεβαιότητα, ότι είναι κάτι που αγαπάω πολύ και θέλω να το υπηρετήσω. Άλλωστε, το όνειρο μου δεν είναι να γράφω για να παίζω εγώ· η μεγαλύτερη ηθική ανταμοιβή για μένα θα είναι κάποια στιγμή να γράφω έργα και για άλλους ηθοποιούς.
Λ.Π. Την παραγωγή της παράστασης υπογράφει η εταιρεία ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ της Φιλιώς Λαζανά, αψηφώντας τις όποιες πρακτικές δυσκολίες, δεδομένου ότι πρόκειται για μία ανεξάρτητη καλλιτεχνική εταιρεία, που ως επί το πλείστον επιβαρύνεται με δικές της παραγωγές, οπότε μάλλον σας εμπιστεύεται πολύ για να αναλάβει ένα τέτοιο ρίσκο. Πιστεύετε πως κάποια στιγμή η έννοια της παραγωγής θα ευδοκιμήσει στην Ελλάδα ή τελικά οι καλλιτέχνες στη χώρα μας είναι καταδικασμένοι ισοβίως – όπως ο Σίσυφος – να πορεύονται μόνοι τους, υποστηρίζοντας όπως και όποτε μπορούν ο ένας τον άλλο, με σύνθημα το «βράχο, βράχο τον καημό μας»;…
Α.Γ. «Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές», θα προσθέσω (Κώστας Βάρναλης, Οι Μοιραίοι). Γιατί είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Στην Ελλάδα υπάρχουν πλέον κάποιοι δεδομένοι «παραγωγοί», που λυμαίνονται εσαεί τα κρατικά χρήματα. Είναι πολύ δύσκολο, αν δεν ανήκεις σε αυτούς που τυγχάνουν της συμπάθειας και κατ’ επέκταση υποστήριξής τους, να μπεις στις λίστες των επιδοτούμενων φεστιβαλικών παραστάσεων. Σε καμία περίπτωση δε θεωρώ την πλήρη επιχορήγηση ως αυτοσκοπό, πιστεύω όμως ότι θα έπρεπε να υπάρχει κάποια βοήθεια. Πρέπει να υπάρχει ρίσκο και από τις δύο πλευρές. Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Πολλοί συνάδελφοι έχουν κατασπαταλήσει κρατικό χρήμα. Αυτό που κάνει η Φιλιώ, για μένα είναι όχι απλά υπέρβαση, αλλά τολμώ να πω άκρως «επικίνδυνη αποστολή» και εννοείται ότι θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, για να μην καταλήξει “αποστολή αυτοκτονίας”. Αν και είμαι αισιόδοξος γενικά σαν άνθρωπος, δυστυχώς δεν βλέπω να έρχονται καλύτερες ημέρες. Εκτός, βέβαια, κι αν γίνει κάποια συγκλονιστική ανατροπή η οποία αν έρθει, θα έρθει μόνο μέσω της παιδείας. Παιδεία και πάλι παιδεία…είναι η μόνη απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση…
Η καλή ημέρα…από την είσοδο του Νομισματικού Μουσείου φαίνεται…
Γ.Α. Πως προκύπτει ο αυτοπροσδιορισμός της κωμωδίας «Σίσυφος», ως «αριστοφανικού τύπου»; Πόσο δύσκολο – γιατί δεν φαίνεται καθόλου εύκολο – είναι να προσεγγίσεις, έστω και υφολογικά, το στυλ ενός από τους σημαντικότερους κωμωδιογράφους παγκοσμίως;
Κ.Π. Δεν αντιγράφουμε κανέναν Δε μιμούμαστε κανέναν. Ούτως ή άλλως είναι ιεροσυλία να πει κάποιος, ότι πάει έστω να πλησιάσει τον Αριστοφάνη. Από την άλλη κι ο Αριστοφάνης τι έκανε; Διακωμωδούσε τα κακώς κείμενα της εποχής του. Μεταφέροντας όσα μας δίδαξε στο σήμερα, εμείς κάνουμε με το «Σίσυφο» μια αντίστροφη διαδρομή, παίρνοντάς τα κακώς κείμενα της εποχής μας και μεταφέροντάς τα στο θέατρο με πρωταγωνιστές ήρωες από την Ελληνική Μυθολογία. Με αυτή την έννοια, και πάντα με πολύ σεβασμό, ισχυριζόμαστε ότι ο «Σίσυφος» είναι Αριστοφανικού τύπου κωμωδία.
Λ.Π. & Γ.Α.: Το έργο σας ανέβηκε και πέρυσι για μια και μοναδική παράσταση στο Φεστιβάλ Παπάγου – Χολαργού και το Κηποθέατρο Παπάγου, όπου θα παρουσιαστεί και φέτος, «κλείνοντας» μάλιστα τη Φθινοπωρινή περιοδεία της παράστασης (30/9/2016). Τι αλλαγές έχουν προκύψει από τότε, οι οποίες ενδεχομένως θα πείσουν ακόμα και κάποιους που είχαν παρακολουθήσει την παράσταση, να έρθουν να την ξαναδούν; Γιατί αξίζει γενικά να έρθει κάποιος να την παρακολουθήσει, δεδομένης της πληθώρας πολιτιστικών επιλογών;
Α.Γ. Εγώ θα ήθελα ο κόσμος να βλέπει όλες τις παραστάσεις. Ποτέ δε θα έλεγα σε κάποιον να δει τη δική μου παράσταση, ισχυριζόμενος ότι είναι καλύτερη από τις άλλες. Ότι βλέπει κανείς καλό είναι. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά για το «Σίσυφο» είναι, ότι όποιος κι αν θελήσει να έρθει θα περάσει σίγουρα όμορφα, θα γελάσει και θα ψυχαγωγηθεί. Όσο για τους θεατές που παρακολούθησαν και πέρυσι την παράσταση… τι να πω;…επανάληψη = μήτηρ πάσης μαθήσεως!
Κ.Π. Ο «Σίσυφος» — και γι’ αυτό βρίσκω τόσο μεγάλο συγγραφικό ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο μύθο — μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε συνέχεια, μέχρι και την ημέρα της παράστασης, προσθήκες με βάση την καθημερινότητα που βιώνει σήμερα ο Έλληνας, εμπλουτίζοντας από παράσταση σε παράσταση το αρχικό κείμενο. Ένα πολιτικό γεγονός, ένα κοινωνικό συμβάν, μία παράξενη είδηση, οτιδήποτε άξιο – ή αντίθετα ανάξιο – λόγου, μπορεί να ενταχθεί τελευταία στιγμή στο κείμενο. Σημαντικό ρόλο παίζει και ο αυτοσχεδιασμός. Προσπαθώ να μετατρέψω το θυμό μου για όσα μας συμβαίνουν χωρίς απαραίτητα να φταίμε – όχι για όλα τουλάχιστον – στο δημιουργικό, ισοπεδωτικό και απόλυτα απελευθερωτικό εργαλείο που ονομάζω κωμωδία. Αυτό μου επιτρέπει να περάσω πιο ανώδυνα όλα τα δυσάρεστα γεγονότα του σήμερα, στον εαυτό μου και τους θεατές, με έναν πιο ευχάριστο και αισιόδοξο τρόπο. Συνεπώς, ο θεατής που είδε πέρσι την παράσταση, θα δει φέτος την εξέλιξή της. Πέραν αυτών, υπάρχουν και κάποιες άλλες αλλαγές, τις οποίες όμως δε θα ήθελα να προδώσω. Θα συμφωνήσω με τον Ακίνδυνο. Κάποιος που θα έρθει, θα περάσει όμορφα μιάμιση ώρα και ίσως του μείνει και κάτι, για να προβληματιστεί μετά. Δεν είναι σώνει και ντε αυτός ο σκοπός μας, αλλά αν μέσα από το γέλιο συνειδητοποιήσει ο θεατής, ότι κάτι πιο βαθύ προσπαθήσαμε να του πούμε, αυτό θα είναι για όλους μας η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Ωραιότατον άγαλμα…εγκρίνουμε!
Α.Γ. Εύχομαι να αλλάξουμε. Η τέχνη για να ανθίσει, θα πρέπει να αντιληφθεί αυτές τις δύσκολες στιγμές τα λάθη που έκανε την περίοδο της λανθάνουσας ευημερίας, να αλλάξει ρότα και να δει τα πράγματα λίγο πιο ουσιαστικά. Το θέαμα είναι το πιο “ουσιαστικό περιττό” φάρμακο για την ψυχή του ανθρώπου. Περιττό γιατί μπορείς μεν να ζήσεις χωρίς την τέχνη, ουσιαστικό γιατί το θέαμα θρέφει τον ανθρώπινο νου και το πνεύμα. Ιδανικά λοιπόν, σύντομα η τέχνη θα είναι και πάλι σε θέση να δώσει τροφή στους ανθρώπους ώστε με τη σειρά τους κι εκείνοι να θρέψουν την τέχνη.
Κ.Π. Κάποιοι έχουν πει πως οι θίασοι στην Ελλάδα είναι τόσοι πολλοί, που είναι αμφίβολο αν όλοι έχουν κάτι να πουν. Εγώ πιστεύω πως όλοι έχουν να πουν κάτι και εύχομαι να υπάρχει χώρος για όλους και όχι μόνο για τους εκάστοτε τηλεοπτικούς αστέρες. Έτσι ο θεατής θα απελευθερωθεί από τον κατευθυνόμενο «φασισμό» της τηλεοπτικής κυρίως ενημέρωσης και θα έχει τη δυνατότητα να επιλέγει πιο ελεύθερα και απρόσκοπτα αυτό που ίδιος επιθυμεί.
“Συγχαρητήρια Κώστα για το έργο που έγραψες”…”Όχι, συγχαρητήρια σε σένα Ακίνδυνε για την παράσταση που σκηνοθέτησες”…
05 Friday Aug 2016
Posted in Ars & Vita
Tags
Ο αρχετυπικός αριθμός 7…ως πηγή καλλιτεχνικής έμπνευσης…
Σίγουρα το SEVEN ως τίτλος, μας φέρνει στο νου το εμβληματικό θρίλερ του Ντέιβιντ Φίντσερ, το οποίο μεταξύ άλλων μας χάρισε την εμπειρία μίας ακόμη αριστοτεχνικής ερμηνείας του Κέβιν Σπέισι, στο ρόλο ενός serial killer που χρησιμοποιεί τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα ως σημείο αναφοράς για την επίτευξη ενός αρρωστημένου και ταυτόχρονα (αυτό)καταστροφικού σχεδίου.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με τον κινηματογράφο, αλλά με την φωτογραφία. Ο Πολυχώρος VAULT, γνωστός για τις καινοτόμες καλλιτεχνικές του δραστηριότητες πρωτοτυπεί και πάλι, απευθύνοντας πρόσκληση συμμετοχής σε φωτογράφους της Αθήνας – και όχι μόνο – στο Φωτογραφικό Project “SEVEN”, που είναι εμπνευσμένο από τα επτά (7) θανάσιμα αμαρτήματα (…οκνηρία, ζηλοφθονία, λαιμαργία, λαγνεία, απληστία, οργή, αλαζονεία…).
Το Project θα διαρκέσει 7 μήνες (Οκτώβριο με Απρίλιο). Κάθε μήνα θα παρουσιάζεται για 7 ημέρες στον Πολυχώρο VAULT και μία έκθεση φωτογραφίας, όπου οι φωτογράφοι της θα εμπνέονται από κάποιο από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα.
Οκτώβριο η Οκνηρία, Νοέμβριο η Ζηλοφθονία, Δεκέμβριο η Λαιμαργία, Ιανουάριο η Λαγνεία, Φεβρουάριο η Απληστία, Μάρτιο η Οργή, Απρίλιο η Αλαζονεία. Τα εγκαίνια κάθε έκθεσης θα γίνονται στις 7 του μήνα και ώρα έναρξης 7 το απόγευμα.
Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα…εικονογραφημένα…
Μία επιτροπή από 7 διακεκριμένους φωτογράφους (…συν τρεις guest κάθε μήνα…) θα επιλέγει κάθε φορά τις 7 καλύτερες από τις φωτογραφίες των συμμετεχόντων (…οι οποίοι μπορούν να παίρνουν μέρος με μία έως τρεις φωτογραφίες ανά αμάρτημα…).
Αυτές οι 49 φωτογραφίες θα εκτεθούν όλες μαζί το Μάιο στο VAULT και θα εκδοθούν σε φωτογραφικό λεύκωμα από γνωστό εκδοτικό οίκο. Στο νικητή ο Πολυχώρος VAULT θα αναλάβει να του διοργανώσει και την ατομική του έκθεση φωτογραφίας την επόμενη χρονιά.
Η επιτροπή αποτελείται από τους :
Γιώργος Αλεξανδράκης (Φωτογράφος, αρχισυντάκτης στο CityCode Magazine),
Νίκος Βαρδακαστάνης (Φωτογράφος / Studio 112 photography),
Άγγελος Καλοδούκας (Φωτογράφος, συγγραφέας, δημοσιογράφος στο Left.gr),
Παναγιώτης Κασίμης (Φωτογράφος και καθηγητής φωτογραφίας / Κέντρο Δημιουργικής φωτογραφίας ΕΝΝΕΑ),
Στέφανος Πάσχος (Φωτογράφος)
Τάσος Σκλαβούνος (Φωτογράφος και καθηγητής φωτογραφίας / Studio Μελενίκου),
Γιώργος Στριφτάρης (Φωτογράφος, ηθοποιός, casting director)
(*Οι guest θα είναι άνθρωποι που ασχολούνται και με άλλες μορφές τέχνης, όχι μόνο με τη φωτογραφία.)
…τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα…αλλιώς
Έχουν ήδη αρχίσει, από τις 3/8/2016, να γίνονται δεκτές οι συμμετοχές από φωτογράφους (…επαγγελματίες κι ερασιτέχνες…) που θέλουν να συμμετάσχουν στο Project στο e-mail: vaulttheatre.gr@gmail.com, με την προθεσμία υποβολής των προτάσεων να εκτείνεται έως και τις 20 Σεπτεμβρίου 2016, οπότε σπεύσατε φωτογράφοι της Αθήνας – και όχι μόνο – να δηλώσετε συμμετοχή σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές δραστηριότητες της πόλης, που υπόσχεται να μεταμορφώσει τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα σε φωτογραφικά έργα τέχνης…”κολασμένα” θελκτικά…
Η στήλη ARS & VITA εύχεται καλή επιτυχία σε όλους τους συμμετέχοντες και ανυπομονεί να θαυμάσει από κοντά τις φωτογραφικές δημιουργίες τους!
…”κόλαση” στον Πολυχώρο VAULT…
03 Wednesday Aug 2016
Posted in Splendide mendax
Tags
Photo by: pinterest.com
Θε μου. Στο σκοτάδι αυτό που ρουφάει τις επιθυμίες. Σε φωνάζω. Αυτουργέ. Εγκληματία.
Κάτω απ’ τα σεντόνια. Μιαν αιμάτινη γραμμή. Τρέχει. Φυγάς. Με σταγόνες κόκκινες. Ολόγιομες. Να στάζουν. Από τα νύχια που μπήγω στην πλάτη Του. Σκαλίζοντας. Ανασκαφές ερώτων. Παρελθόντων. Ψεμάτων. Παρόντων. Εν εξελίξει. Σεναρίων. Και μουντζουρωμένων επιθανάτιων εξομολογήσεων. Στα χέρια σου. Στο μαχαίρι σου. Στην λάμα που σχίζει στα δύο. Την σάρκα. Την ενοχή. Την προσποίηση. Την επουράνια νουθεσία σου.
Θε μου. Παντοκράτορα. Μονομανή.
Φοράω κι απόψε το αστέρι στο μέτωπό μου. Ο σημαδεμένος σου. Ο ανυπότακτος. Ο αδαής περί των γεγραμμένων επάνω εις το όρος Σινά. Εντολών. Πιστώσεων. Με τον τοκογλύφο φόβο τσιράκι στα ιερά σφαγεία σου. Εξαγοράζεις. Πουλάς. Νταβατζιλίκι. Ενώπιον ευθυμούσης στρατοκρατίας.
Θε μου. Στο αλισβερίσι σου αυτό.
Άσε με κουφάρι σηπόμενο. Τροφή για ποιήματα. Καταραμένων. Αυτοκαταστροφικών. Οδοιπόρων. Ποιητών. Ή κάνε με δέντρο. Σε κάποιο μακρινό βουνό. Που χέρι ανθρώπου να μη μπορεί να μ’ αγγίζει. Μήτε και το δικό σου. Χέρι- Νυστέρι.
Θε μου. Μέσα στη σιωπή.
Ζωγραφίζω για σένα ετούτη την ύστατη προσευχή. Σαν δώρο. Βασιλικό. Που κοστίζει όλο το αίμα που χύθηκε στο όνομά σου. Στην δικαιοσύνη σου. Στην παντοτινή απουσία σου.
Θε μου. Εχθρέ μου.
Μήπως εάν μας αγάπαγες λιγότερο. Η βρώση και η πόση σου. Εξασφάλιζε στο ανθρώπινο γένος. Τον αιώνιο Έρωτα;
Αυτά.
ΑΛΛΙΩΣ 