γράφει ο Χρήστος Σούτος
Περίοδος Ολυμπιακών Αγώνων αυτή που διανύουμε και στο Ρίο, μετά από καιρό, συμβαίνουν γεγονότα που μας κάνουν να χαμογελάμε. Οι Έλληνες αθλητές με την παρουσία τους μας κάνουν υπερήφανους. Δεν είναι μόνο αυτοί που κατακτούν μετάλλια, Κορακάκη, Γιαννιώτης και Πετρούνιας, αλλά το σύνολο σχεδόν των συμμετεχόντων που με την προσπάθεια τους και τις επιδόσεις τους δίνουν σε όλους εμάς πίσω στην πατρίδα μια νότα αισιοδοξίας, ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα μακριά από μνημόνια, κόφτες και δυσάρεστες ειδήσεις.
Τα παιδιά αυτά, ο καθένας από διαφορετική αφετηρία αλλά με σημαντικές δυσκολίες όλα στην προετοιμασία τους, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής αποστολής, που αγωνίστηκαν ή πρόκειται να αγωνιστούν στις εναπομείνασες μέρες των Αγώνων, έδειξαν ότι ακόμα και στις δύσκολες μέρες που διανύουμε μπορούμε με πίστη στις ικανότητές μας και έχοντας ως όχημα την αισιοδοξία και την θέλησή μας να πετύχουμε, και γιατί όχι, να ξεπεράσουμε τους στόχους μας. Δεν νομίζω ότι έχει κάποια ιδιαίτερη αξία να αναλύσουμε τις αθλητικές επιτυχίες στο Ρίο. Αυτό που έχει νόημα, είναι να κοιτάξουμε το μήνυμα που στέλνουν και πως μπορούμε να το αξιοποιήσουμε. Σε μια χειμαζόμενη κοινωνία που καθημερινά βρίσκεται αντιμέτωπη με νέα προβλήματα και προκλήσεις, επιτυχίες νέων ανθρώπων χωρίς μάλιστα την παραμικρή κρατική βοήθεια και συμβολή δημιουργούν ατμόσφαιρα υπερηφάνειας και ανάκαμψης, ειδικά στην νεολαία που αποτελεί το πιο ζωντανό και ενεργό κομμάτι του πληθυσμού, αλλά και ταυτόχρονα το πιο σκληρά δοκιμαζόμενο από το τέρας της ανεργίας ή στην καλύτερη περίπτωση της ανασφάλιστης εργασίας και της ημιαπασχόλησης.
Δεν λέω ότι το χρυσό της Άννας Κορακάκη ή του Λευτέρη Πετρούνια ή το αργυρό του Σπύρου Γιαννιώτη θα βρει δουλειά στους νέους ανέργους ή αντίστοιχα θα τους λύσει ως δια μαγείας όλα τα ζητήματα που τους απασχολούν. Μπορεί όμως να τους δώσει τροφή για σκέψη για τη δική τους ζωή. Ο νέος της εποχής μας έχει γίνει μαλθακός, αδιάφορος και έντονα καταθλιπτικός. Δεν διεκδικεί, δεν παλεύει και μοιάζει σαν να έχει δεχθεί τις αποφάσεις των άλλων για την ζωή του εν είδη κισμέτ. Αν λοιπόν οι αθλητές και οι προσπάθειες τους στα γήπεδα και τα στάδια της Βραζιλίας αποτελέσουν έμπνευση έστω και για έναν από εμάς θα έχουν επιτύχει την αποστολή τους. Πάρτε παράδειγμα από αυτά τα παιδιά και αλλάξτε την καθημερινότητα σας και το μέλλον σας. Καταλάβετέ ότι κανείς δεν θα σας χαρίσει τίποτα και πουθενά. Πρέπει να διεκδικήσετε τα θέλω σας και παλέψτε να νικήσετε την αναλγησία της όποιας κρατικής μηχανής με την θέληση σας και τον αγώνα σας.
Πολλά μπράβο επομένως στους Έλληνες αθλητές, στους προπονητές και τις οικογένειες τους γιατί σε πείσμα των καιρών που ζούμε, στους οποίους θεωρούνται επιτυχημένοι μόνο όσοι τα “οικονομάνε” επί το λαϊκότερον ή είναι μόνιμα στα φώτα της δημοσιότητας, αποφάσισαν να διανύσουν έναν πιο μοναχικό δρόμο, χωρίς την λάμψη της δημοφιλίας άλλων αθλημάτων και των απολαβών που τα ακολουθούν. Ταυτιστείτε με αυτά τα πρόσωπα δεν είναι κακό. Ταυτιστείτε με την θέληση τους, με την προσπάθεια τους, με την υπομονή και επιμονή τους, με τις αξίες και τα ιδανικά τους. Μην κάνετε ήρωες στη ζωή σας τους “φραγκάτους” ή τους διάσημους των δεκαπέντε λεπτών αλλά τους πραγματικούς και αληθινούς αγωνιστές. Καλή τύχη και στα υπόλοιπα παιδιά της ελληνικής αποστολής που μας γεμίζουν με χρώμα το τόσο γκρίζο τοπίο της καθημερινότητας.
ΑΛΛΙΩΣ 