Ο Εκδοτικός Οργανισμός Compupress και ο νέος κλάδος Raven παρουσίασαν το βιβλίο του Αντώνη Τουμανίδη, «Εφιάλτες & Παραμύθια», τη Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016, στο Public Συντάγματος.
Η στήλη ARS & VITA βρέθηκε στην παρουσίαση του σκοτεινά γοητευτικού βιβλίου του Αντώνη Τουμανίδη, ο οποίος δεν διστάζει να αναμετρηθεί με πολλά (…τα περισσότερα…) από τα πιο γνωστά και αγαπημένα κλασικά παραμύθια της παιδικής μας ηλικίας, στα οποία ως είθισται και όπως μας εκπαίδευσαν να πιστεύουμε, επικρατούν πάντα οι καλοσυνάτοι-συμπαθείς ήρωες, εξοβελίζοντας το κακό στο πυρ το εξώτερον.
“Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”…αμ δε! Με βάση τη ζοφερή ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στο βιβλίο “ΕΦΙΑΛΤΕΣ & ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ”, αποσπάσματα από το οποίο μας διάβασε ο ίδιος ο συγγραφέας, κανένας από τους ήρωες και καμία από τις ηρωίδες δεν ζει καλά στο τέλος (…ας μη σχολιάσουμε το δικό μας “καλύτερα”…), για να μην πούμε ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν ζουν καν!
Στιγμιότυπα από την παρουσίααση του βιβλίου…
…του Αντώνη Τουμανίδη…
“ΕΦΙΑΛΤΕΣ & ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ”
“Μία μαριονέτα που κουβαλάει μια σκοτεινή κατάρα…Η Κοκκινοσκουφίτσα καταδιώκεται από μία ομάδα κακοποιών…Η Ραπουνζέλ είναι αποφασισμένη να πάρει εκδίκηση και θα το κάνει με τον πιο φρικτό τρόπο…”Με έντονα ανατρεπτική διάθεση, ο Αντώνης Τουμανίδης φωτίζει τη σκοτεινή πλευρά των παραμυθιών και τα μετατρέπει από παιδικές ιστοριούλες σε εφιαλτικές αφηγήσεις τρόμου.
Ως εκ τούτου, είκοσι τρία παραμύθια αποκτούν τη μεσαιωνική σκοτεινή υπόσταση που έχασαν με τα χρόνια και μετατρέπονται σε αναγνώσματα ενηλίκων, όπως ήταν κάποτε, και παρουσιάζονται ξανά στο αναγνωστικό κοινό με μία εντελώς διαφορετική και ανανεωμένη προσέγγιση.
Ο συγγραφέας Αντώνης Τουμανίδης
Από την όμορφη λογοτεχνική βραδιά δεν έλειψαν και οι εκπλήξεις. Όσοι έδωσαν το παρόν στην παρουσίαση του βιβλίου “ΕΦΙΑΛΤΕΣ & ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ” είχαν την ευκαιρία να ακούσουν κι ένα απόσπασμα από το επερχόμενο βιβλίο του ανερχόμενου συγγραφέα, με τίτλο «Fairytale», που όπως πολύ σωστά ανέφερε ο δημιουργός του μεταφράζεται στα Ελληνικά ως “ιστορίες με νεράιδες” (…και όχι “παραμύθι”…).
“Μια φορά κι έναν καιρό…Ο Λύκος έφαγε τον Hansel και την Gretel! Η Βασίλισσα Grimhilde, ο Rumpelstiltskin, η Maleficent, η Βασίλισσα του Χιονιού, η Μάγισσα από το «Hansel & Gretel», ο Λύκος, η Κόκκινη Βασίλισσα, ο Αυλητής, η Κυρία με τα Λευκά, η Κυρά των Δοντιών, ο Σατανικός Pinocchio, η Κυρά των Δακρύων, ο Κλόουν, το Djinn, η Σατανική Αλίκη, η Λευκή Βασίλισσα, η Ροζ Βασίλισσα, η Μαύρη Βασίλισσα…”
Όπως προκύπτει από το παραπάνω απόσπασμα γίνεται εύκολα αντιληπτό, πως στη νέα συγγραφική απόπειρα του Αντώνη Τουμανίδη η ατμόσφαιρα γίνεται ακόμη πιο…εφιαλτική!, αφού οι σατανικοί πρωταγωνιστές των κλασικών παραμυθιών συναντούν και ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους σατανικούς ήρωες του Toymaker και κηρύσσουν όλοι μαζί τον πόλεμο στη Χώρα του Παραμυθιού σε ένα μοναδικό mashup!
Ο συγγραφέας αναφέρθηκε επίσης και στην ξεχωριστή πορεία που θα ακολουθήσει η σκοτεινή βερσιόν του δημοφιλέστατου παραμυθιού του Κάρλο Κολόντι, “Πινόκιο”, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να γίνει και ταινία, αφού όπως μας αποκάλυψε έχει δεχθεί ανάλογη πρόταση, οπότε αναμένεται να δούμε αν η ιστορία της ξύλινης μαριονέτας που ήθελε όσο τίποτα άλλο να γίνει κανονικό αγόρι, θα αποτυπωθεί και στη Μεγάλη Οθόνη με τρόπο αν μη τι άλλο διαφορετικό, απ’ αυτόν που είχαμε συνηθίσει έως τώρα.
Στο τέλος της εκδήλωσης, ο Αντώνης Τουμανίδης προανήγγειλε, την Συνέντευξη Τύπου που θα παραχωρήσει την Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016, σε χώρο που θα καθοριστεί προσεχώς, προ(σ)καλώντας τους παρευρισκόμενους σε μία ακόμη λογοτεχνική εμπειρία, στην οποία θα συμμετέχουν πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες, καθώς και άλλοι φορείς, συμβάλλοντας με τον τρόπο τους στην ανάδειξη του έργου του συγγραφέα.
Το γεγονός αυτό μας κάνει να αισιοδοξούμε για ένα μεγαλύτερο άνοιγμα των Ελλήνων δημιουργών σε συγγραφικά είδη όπως η “λογοτεχνία του τρόμου”, στα οποία μέχρι προσφάτως δεν διαθέταμε και ιδιαίτερη παράδοση ή αντίστοιχα τόσο αφοσιωμένους αναγνώστες, παρόλο που το ελληνικό αναγνωστικό κοινό στηρίζει αυτό το είδος της λογοτεχνίας όταν προέρχεται από το Εξωτερικό, επηρεασμένο ενδεχομένως και από τον κινηματογράφο, στον οποίο συχνά μεταφέρονται βιβλία ανάλογου περιεχομένου.
Ευχαριστούμε πολύ τον Αντώνη Τουμανίδη για την πρόσκληση και την αναπάντεχα λυτρωτική εμπειρία που μας προσέφερε, να γνωρίσουμε γνωστά και αγαπημένα παραμύθια, που διδαχτήκαμε με έναν πολύ συγκεκριμένο και μάλλον μονοδιάστατο τρόπο, τελείως αλλαγμένα μεν, αλλά εξίσου ενδιαφέροντα και “παραμυθένια”.
Του ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία στις νέες του λογοτεχνικές (…και κινηματογραφικές…) περιπέτειες και…να ζήσει αυτός καλά και εμείς καλύτερα!
Από αριστερά: Αντώνης Τουμανίδης, Λίλα Παπαπάσχου & Γιώργος Αγγελίδης
Ω! Ναι! Μίλα μου… μίλα μου πρόστυχα! Μικρέ μου σοσιαλοπαλιατσάκο! Πες μου για το επαναστατημένο σου προλεταριάτο! Πες μου για την κορύφωση της έξαψης “του ανταρτεμένου λαού της Αποκάλυψης σου”! Κόψε στα δυο τα ύδατα του ιμπερεαλιστικού κατεστημένου!
Σε βλέπω να περπατάς στο κόκκινο χαλί του μεγάρου. Χαμογελάς, μαλακομπουκαλάκο! Είσαι σίγουρος για την νίκη του αντι- κατεστημένου, ε; Στα ΙΚΕΑ ο λογαριασμός τρέχει. Τα πάντα νέα. Νέα μυαλά, νέες καρέκλες, νέο καπάκι για τον μπιντέ… ακόμα κι η καριόλα καινούρια θα’ ναι… με στρώμα νερού… να πλέεις στον ιδεαλισμό της εξουσίας σου… χαφιεδομπιζελάκο μου! Μόνο… κοίτα… να μην είναι φουρτουνιασμένο το ταξίδι για… τις κατακτήσεις της Αντι- Πλουτοκρατίας.
Θέλω ν’ ακούσω ξανά τον νικηφόρο λόγο σου. Το πως θα σκίσεις -Χρατς!-το Μνημόνιο της φασιστοδεξιοκαπιταλιστικής ιντελιγκέντσιας. Το πως θα τρέξουν, νύχτα, να γλιτώσουν οι πράχτορες των ξένων. Σουτ! Άσε τα Now και τα Goodbye…! Εδώ κι οι τοίχοι έχουν αυτιά. Εδώ μόνο τα αίεν αριστεύειν… άντε και κανά βλάχικο σουξέ… για τους πιο διστακτικούς, τους συντηρητικούς… και για τις κίτρινες φυλλάδες· έτσι… να δώσεις κι ένα κίνητρο να βαφτούν σε απόχρωση του κόκκινου… του σάπιου μήλου. Της σάπιας… ε… ξέρεις εσύ τώρα…
Δώσε κι άλλο. Δώσε κι άλλο πόνο! Μη σταματάς! Θέλει θάρρος να ξεβρακώνεσαι, κάθε μέρα, μπροστά στα μάτια ενός γαμημένου -κατά τ’ άλλα-, σκληραγωγημένου λαού της υποταγής. Χθες ήτανε εκείνοι με την σημαία της Αγοράς. Σήμερα είσαι εσύ, με το λάβαρο του… Δικτάτορα Προλετάριου. Αύριο, ποιος ξέρει, ποιό θα’ ναι το διάφορο;
Δώσε κι άλλο! Μη σταματάς! Χτίσε το Αντι- Μνημόνιο στο απέραντο νεκροταφείο του Αύριο. Γέμισε τα χέρια με σφυριά! Πετσόκοψε ό, τι θυμίζει χώρα! Ρίξε την βαθυπράσινη ροχάλα σου στον ρου της Ιστορίας! Ποιος ξέρει… μπορεί και να πιάσεις αστακό… για την πολιτική μακαρονάδα σου. Πειναλέο μου αγόρι!
Δώσε κι άλλο πόνο! Στον Αντιτρομοκρατικό κόσμο που μισεί την βία, δώσε κι άλλο πόνο! Μονάχα έτσι προχωράς στην εξουσία. Με αιμάτινα γάντια και μεγάλα λόγια. Με όμορφες λέξεις στις λεζάντες των φωτογραφημένων κουφαριών. Είσαι ο λίθος του νέου αιώνα της καταστροφής…
Φθάνουμε αισίως στο τέλος και του πρώτου μήνα του φετινού Φθινοπώρου. Ενός μήνα που σημαδεύτηκε από τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες και τον απόηχο που αυτός άφησε πίσω του. Ενός μήνα που ήταν γεμάτος από πολιτικούς διαξιφισμούς και αντεγκλήσεις ανάμεσα σε κυβέρνηση και κόμματα της αντιπολίτευσης. Ενός μήνα που όλοι περίμεναν να δουν αν θα καταβληθούν οι πρώτες δόσεις των τεσσάρων υπερθεματιστών του διαγωνισμού. Ενός μήνα που όλοι, ειδικοί και μη, επιδόθηκαν σε έναν αγώνα να προβλέψουν ποια μπορεί να είναι η ετυμηγορία, επί της συνταγματικότητας ή μη του νόμου, από το ΣτΕ. Τι είδαμε τελικά;
Οι τρεις από τους τέσσερις, Αλαφούζος, δηλαδή ΣΚΑΪ, Μαρινάκης και ο όμιλος ΑΝΤ1, κατέθεσαν κανονικά τα χρήματα που τους αναλογούσαν, βάση του ποσού πλειοδοσίας τους, για την πρώτη δόση. Ο τέταρτος, και για πολλούς ο εκλεκτός της κυβερνώσας πλειοψηφίας, Καλογρίτσας δεν μπόρεσε τελικά να είναι συνεπής. Ο τελευταίος ζήτησε παράταση 48 ωρών η οποία δεν του δόθηκε με αποτέλεσμα να βγει οριστικά εκτός παιχνιδιού και τη θέση του, βάση της προκήρυξης του διαγωνισμού, παίρνει πια ο πρώτος επιλαχών ο Ιβάν Σαββίδης. Ο μεγιστάνας εκ Ρωσίας δηλώνει πανέτοιμος να καταβάλει το ποσό που του αναλογεί και να γίνει έτσι αυτός ο τέταρτος κάτοχος πανελλαδικής άδειας εκπομπής τηλεοπτικού σήματος.
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
Τι είναι όμως αυτό που επί της ουσίας προκύπτει από τις τελευταίες εξελίξεις; Πρώτον ότι ο διαγωνισμός είναι πρακτικά στον αέρα. Ο Καλογρίτσας συμμετείχε σε μια πλειοδοτική διαδικασία δηλώνοντας ποσά, που απ’ ότι φαίνεται δεν κατείχε. Αύξησε επομένως με αυτόν τον τρόπο την τιμή πώλησης ενός δημόσιου αγαθού, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να κληθούν να πληρώσουν παραπάνω, για να το αποκτήσουν. Μάλιστα, ενώ η δεύτερη άδεια που “πήρε” ο Καλογρίτσας έφθασε στα 53 περίπου εκατομμύρια ευρώ οι επόμενες εκτοξεύθηκαν, και ως συνέπεια της δεύτερης, σε ποσά πάνω από τα 70 εκατομμύρια. Άρα, οι δύο τελευταίοι υπερθεματιστές μπορούν να εγείρουν αξιώσεις βάσιμες για ακύρωση του διαγωνισμού. Δεύτερον, η ενασχόληση του εκλεκτού της κυβέρνησης έφερε στην επιφάνεια και άλλα οικονομικά θολά σημεία της επιχειρηματικής του δράσης. Το σκηνικό με την τράπεζα Αττικής δεν έχει ακόμα γίνει πλήρως σαφές αλλά η οσμή σκανδάλου είναι πολύ έντονη και οι κλυδωνισμοί στο κυβερνητικό σχήμα δυνατοί. Τρίτον όσο περνούν οι μέρες γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι το πλαίσιο του εν λόγω νόμου για τις άδειες φέρνει πιο πολύ σε πρακτικές της Σοβιετίας και λιγότερο σε ευρωπαϊκή χώρα που σέβεται και εναρμονίζεται με το κοινοτικό δίκαιο.
Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανείς και το τοπίο που διαμορφώνεται σε εργασιακά, συντάξεις και αποκρατικοποιήσεις το μέλλον της κυβέρνησης μοιάζει και είναι δυσοίωνο. Ο σοφός λαός λέει πως η στάμνα πάει πολλές φορές στη πηγή, αλλά μια φορά θα σπάσει. Ίσως αυτή η φορά ήρθε. Η εμμονή του Αλέξη Τσίπρα να ακολουθεί πιστά, κι εν πολλοίς άκριτα, τις βουλές του άμεσου συνεργάτη του Νίκου Παππά, που κινείται και συμπεριφέρεται με εξαιρετικά αλαζονικό τρόπο θα τον οδηγήσει στην έξοδο γρηγορότερα από ότι πιθανότατα περίμενε.
Ο πρώτος μήνας του Φθινοπώρου οδεύει προς το τέλος του κι εμείς αντί να τον αποχαιρετήσουμε όπως ενδεχομένως θα έπρεπε, ως γνήσια ανατρεπτικές φύσεις επιλέξαμε να υποδεχτούμε πριν την ώρα του τον Οκτώβριο, καλωσορίζοντας και επισήμως την πιο γλυκά μελαγχολική εποχή του χρόνου, η οποία όσο περνάει ο καιρός όλο και…βαθαίνει…ενώ παράλληλα πληθαίνουν γύρω μας οι θεατρικές πρεμιέρες παλαιότερων και νέων παραστάσεων.
Μαζί μας, σε αυτές τις πρώτες φθινοπωρινές “ΠΕΡΙΠΛΟΚΕΣ”, ένα ζευγάρι – στη ζωή και στην σκηνή – που μας χάρισε πέρυσι μία από τις ωραιότερες παραστάσεις που έχουμε δει ποτέ, την γνωστή και αγαπημένη πια “ΑΓΓΕΛΙΚΗ”. Η Κατερίνα Δαμβόγλου και ο Robin Beer, μας υποδέχτηκαν στο πανέμορφο “σπιτικό” τους, μας φίλεψαν ρακή και άλλα καλούδια και μας αποκάλυψαν πως ξεκίνησε αυτό το μεγάλο – θεατρικό – ταξίδι της Αγγελικής Ματθαίου το γένος Φιλίππου, που ξεκίνησε από τις Νέες Φώκαιες Σμύρνης το ’22, περιπλανήθηκε στα ενδότερα της σημερινής Τουρκίας, για να καταλήξει εντέλει στο Ρέθυμνο και στη συνέχεια να φτάσει σ’ εμάς, για να μας κάνει να διαπιστώσουμε, πως επί της ουσίας…”τίποτα δεν έχει αλλάξει”…
Τους ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία, τη ζεστασιά και την εμπιστοσύνη που μας έδειξαν και σας τους παρουσιάζουμε μέσα από ένα παιχνίδι ερωταπαντήσεων για τέσσερις, λίγο πριν ξεκινήσουν τις παραστάσεις τους στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (11/11/2016) και εν μέσω μίας περιοδείας στην Ελλάδα και την Κύπρο, που ολοκληρώνεται στα τέλη Οκτωβρίου…
“ΠΕΡΙΠΛΟΚΕΣ” ΜΕ…
ΛΙΛΑ ΠΑΠΑΠΑΣΧΟΥ Vs ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΔΑΜΒΟΓΛΟΥ
&
ΓΙΩΡΓΟ ΑΓΓΕΛΙΔΗ Vs ROBIN BEER
και στο τέλος όλοι μαζί…
Robin Beer & Κατερίνα Δαμβόγλου και στη μέση η…”Αγγελική”…
Λ.Π. Η Αγγελική Ματθαίου ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Και η ιστορία της πέρα για πέρα αληθινή κι ας φαντάζει σε μας σχεδόν εξωπραγματική. Όταν αποφάσισες μαζί με τον Robin και την ομάδα σας FLYTHEATRE, να μας παρουσιάσετε σε μιάμιση ώρα περίπου, ένα οδοιπορικό ζωής ικανό να γεμίσει σελίδες επί σελίδων, περιμένατε ότι θα βρίσκατε τόσο μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό;
Κ.Δ. Όχι. Δημιουργήσαμε την «Αγγελική» γιατί είχαμε εμείς οι ίδιοι βάλει κάποια θεατρικά στοιχήματα, ενώ θέλαμε παράλληλα να αναμετρηθούμε με τα ζητήματα της Μικρασιατικής καταστροφής και της προσφυγιάς. Για εμάς η «Αγγελική» είχε ούτως ή άλλως μια δεδομένη αξία, χωρίς όμως να γνωρίζουμε αν και κατά πόσο αφορούσε κι άλλους ανθρώπους. Δεν μπορείς να γνωρίζεις εκ των προτέρων κάποια πράγματα, αν δεν δοκιμάσεις να δείξεις αυτό που αισθάνεσαι, να το πεις, να το συζητήσεις, ώστε να το συναισθανθούν και οι άλλοι. Με την ανταπόκριση του κοινού, έστω κι αν δεν ήταν κάτι που είχαμε ως στόχο, καταλάβαμε ακόμη περισσότερο την αξία της «Αγγελικής». Το γεγονός ότι στο τέλος κάθε παράστασης, είτε ήταν δύο, είτε εκατόν δύο είτε χίλιοι δύο οι θεατές που κάθε φορά χειροκροτούσαν και δακρύζαν μαζί μας, αποτελεί τρανή απόδειξη, ότι τελικά υπήρχε λόγος που το κάναμε αυτό. Το χειροκρότημα είναι η μεγαλύτερη επιβεβαίωση.
Γ.Α. Από τις δεκάδες —αν όχι εκατοντάδες— ιστορίες που γράφτηκαν από πρώτο χέρι ή με βάση ιστορικά στοιχεία για την καταστροφή της Σμύρνης το 1922 και την Ελληνική προσφυγιά, εσείς επιλέξατε αυτήν της Αγγελικής Ματθαίου. Τι συνέβαλε σε αυτή την επιλογή;
R.B. Ξεκινήσαμε με μια ιστορία η οποία έπεσε στα χέρια μας. Δεν προϋπήρχε η απόφαση να κάνουμε μια παράσταση για τη δεκαετία του 1920, την προσφυγιά και την ανταλλαγή πληθυσμών. Η Αγγελική, η πραγματική Αγγελική, ήταν πολύ στενή οικογενειακή φίλη του πατέρα της Κατερίνας στο Ρέθυμνο και την είχε σαν δεύτερη μητέρα του. Οπότε, είχαμε ήδη μια προσωπική σχέση μαζί της. Η ιστορία της, μια ιστορία που η ίδια έγραψε και δημοσίευσε σε τοπικές αλλά και κάποιες διεθνείς εφημερίδες, ήταν κομμάτι της οικογένειας. Οπότε απόφαση μας δεν ήταν να κάνουμε ένα θεατρικό έργο γι’ αυτή την ιστορική περίοδο, αλλά να μεταφέρουμε θεατρικά αυτήν τη συγκεκριμένη ιστορία, που κατά κάποιο τρόπο μας “βρήκε” και έχει ως κεντρικό θέμα την ταυτότητα. Άλλωστε για εμάς αυτή η ιστορική περίοδος, περιστρέφεται γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα· αφορά ανθρώπους που έπρεπε να αποφασίσουν ποιοι είναι, από πού προέρχονται και κάποιους άλλους ανθρώπους, που έπαιρναν αυτές τις αποφάσεις για εκείνους. Ένα ζήτημα πάντα ανοιχτό και ως εκ τούτου πάντοτε επίκαιρο.
Λ.Π. Ο τρόπος που επιλέξατε να ζωντανέψετε την ιστορία της Αγγελικής είναι αναμφίβολα πολυμορφικός, συνδυάζοντας το σωματικό θέατρο (μέθοδος Lecoq), την κουκλοπαιχτική και τον πεζό λόγο, διανθισμένα με απρόσμενα λυτρωτικές δόσεις χιούμορ. Πιστεύετε ότι το κοινό στην Ελλάδα τρομάζει όταν ακούει τον όρο «σωματικό θέατρο»;
Κ.Δ. Ναι, σίγουρα. Και γι’ αυτό αφαιρέσαμε και τον συγκεκριμένο όρο από την προώθηση της παράστασης, γιατί συνειδητοποιήσαμε πως εδώ συμβαίνει κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει στην Αγγλία, απ’ όπου ξεκινήσαμε. Το σωματικό θέατρο είναι μια ομπρέλα και καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα θεαμάτων, που είτε έχουν σαν βάση το χορό, είτε το θέατρο. Για εμάς σωματικό θέατρο σημαίνει κίνηση και δυνατότητα εικονοποίησης και αν και έχει σαφώς κάποιο στόχο, είναι πάνω απ’όλα ένα φαντασιακό παιχνίδι. Γι’ αυτό και το θέαμα γίνεται πολυμορφικό. Στην Ελλάδα είμαστε συνηθισμένοι να παρακολουθούμε στατικούς, κινησιολογικά γυμνούς μονολόγους. Επιλέγοντας, λοιπόν, να συνδυάσουμε αυτό το μονόλογο με την ανάλογη κίνηση, βάλαμε ένα πολύ μεγάλο στοίχημα. Και αυτή η κίνηση δεν περιορίζεται στον άνθρωπο που μιλάει, στην Αγγελική δηλαδή, αλλά τον μοιράζονται από κοινού και οι τρεις ηθοποιοί που βρίσκονται επί σκηνής, αποτελώντας όλοι μαζί το «χορό». Το προσφυγικό, είναι ένα ζήτημα που έχουμε μάθει όλοι να το αποδίδουμε με λόγο δημοσιογραφικό, στητό και θυμωμένο, γιατί κάποιοι θέλουν να προκαλεί συναισθήματα ακραία, δίχως όμως να υπάρχει βάση. Εμείς για να αποφορτίσουμε αυτό το κλίμα, όπως κάνει και η ίδια η Αγγελική στα γραπτά της, αποφασίσαμε πως έπρεπε να ξεκινήσουμε από το μηδέν και μέσω μιας κυματοειδούς πορείας μεταξύ γέλιου και κλάματος, μεταξύ ιλαρότητας και τραγικότητας, να φτάσουμε σταδιακά σε μια κορύφωση. Αυτό που έχουμε διαπιστώσει είναι, ότι όταν γελάει το κοινό και χαλαρώνουν οι άμυνες του, το “χαστούκι” του φαίνεται μετά πολύ πιο δυνατό.
Γ.Α. Πώς πήρατε την απόφαση να μετακομίσετε μόνιμα στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω το ενδεχομένως πιο ακμάζον πολιτιστικά — και όχι μόνο — Λονδίνο; Συνήθως στις μέρες μας συμβαίνει το αντίθετο…
R.B. Για εμένα το Λονδίνο είναι από πολλές απόψεις πολύ πιο «απολίτιστο» από την Αθήνα. Είναι ένα μέρος που κινείται υπερβολικά γρήγορα. Δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να έρθουν σε επαφή με την ανθρώπινη πλευρά τους. Πράγματι υπάρχει μεγαλύτερη χρηματική άνεση, υπάρχουν μουσεία, γκαλερί και συνεχώς γίνονται διάφορα event. Αλλά το να κάτσεις, να σκεφτείς, ή απλά να υπάρχεις στο Λονδίνο είναι σπάνια πολυτέλεια. Άρα απ’ αυτήν την άποψη, η Αθήνα είναι ένα πολύ πιο «πολιτισμένο» μέρος. Φυσικά, έπρεπε να θυσιάσουμε αρκετά ερχόμενοι εδώ. Γιατί ενώ υπάρχουν ευκαιρίες στην Ελλάδα, είναι πολύ διαφορετικές οι συνθήκες ζωής από αυτές που είχαμε συνηθίσει. Εδώ πρέπει να δημιουργήσεις ο ίδιος ευκαιρίες, με έναν τρόπο που δεν είσαι αναγκασμένος στην Αγγλία. Πολλοί καλλιτέχνες θα διαφωνήσουν, ίσως δυσανασχετήσουν κιόλας, όμως εκεί είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις πράγματα. Εδώ πρέπει να χαράξεις το δικό σου μονοπάτι. Ο λόγος που επιλέξαμε να έρθουμε εδώ, είναι ότι σε ένα πολύ προσωπικό επίπεδο, δεν βρήκαμε αυτό που ζητούσαμε εκεί. Κι ενώ μπορούσαμε να μετακομίσουμε κάπου αλλού στην Αγγλία, έφτασε κάποια στιγμή που είχαμε περάσει τόσο πολύ χρόνο στην Ελλάδα, που δεν ήταν στην πραγματικότητα δύσκολη η απόφαση να μετακομίσουμε. Αυτό που μας προσέφερε επί της ουσίας είναι η ευκαιρία, ο χώρος και ο χρόνος να δημιουργήσουμε τη δική μας δουλειά, κάτι που δε μπορούσαμε να κάνουμε στο Λονδίνο.
Robin +
Katerina =
…a very beautiful couple…in life and art…
Λ.Π. Τι θα ήθελες να πεις στην Αγγελική Ματθαίου, αν είχες την ευκαιρία να τη συναντήσεις; Πόσες σύγχρονες «Αγγελικές» συναντάμε καθημερινά και τις προσπερνάμε με αδιαφορία ή έστω «δήθεν συμπόνια»;
Κ.Δ. Στην Αγγελική θα ήθελα να πω πρωτίστως, “ευχαριστώ!”. Μπορεί να είμαι μικρασιατικής καταγωγής από την πλευρά του πατέρα μου, παρόλα αυτά μου ήταν δύσκολο να βρω πληροφορίες που να αναφέρονται στην ανθρώπινη διάσταση της Μικρασιατικής Καταστροφής. Οπότε αρχικά την ευχαριστώ γιατί με βοήθησε να μάθω κάποια πράγματα για τη δική μου ιστορία και γιατί έστω και έμμεσα πέρασαν μέσα μου συναισθήματα, εικόνες, μυρωδιές. Κυρίως όμως την ευχαριστώ —και αυτό ήταν κάτι που συνειδητοποιήσαμε όταν ήδη είχαμε ξεκινήσει τις πρόβες και όταν το πρώτο ρεύμα Συρίων και Ιρακινών προσφύγων άρχισε να συρρέει στα νησιά της Ελλάδας, πράγμα που βιώσαμε και από κοντά στη Σητεία— γιατί μας έφερε στο σήμερα και μας έδωσε να καταλάβουμε τι θα πει να είσαι η Αγγελική, πόσο μάλλον στις μέρες μας. Είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε στην Ελλάδα και ερχόμαστε πάλι σε επαφή με πρόσφυγες. Πηγαίνοντας στη Νοταρά, που είναι το πρώτο σημείο στην Αθήνα που ακουμπάνε οι πρόσφυγες από διάφορα μέρη της γης, κάναμε με τον Ρόμπιν ένα βήμα μπροστά. Κάποιοι άλλοι, που ίσως είχαν και μεγαλύτερη οικονομική ευχέρεια, έκαναν ένα βήμα πίσω. Γιατί όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τη συγκεκριμένη συνθήκη, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν, ήταν τόσο μακριά από τον δικό τους τρόπο ζωής. Κάπως έτσι προκύπτουν η καχυποψία και ο ρατσισμός. Δε μπορούμε να τους βοηθήσουμε όλους. Ίσως πρέπει πρώτα να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, για να μπορέσουμε στη συνέχεια να βοηθήσουμε και τους άλλους. Ούτε μπορώ να αισθάνομαι συνεχώς τύψεις, γιατί δε βοηθάω κάθε μέρα τους πρόσφυγες. Είναι πολλές φορές όμως, που αισθάνομαι άσχημα, επειδή δεν κάνω κάθε μέρα και από μια κίνηση αλληλεγγύης προς αυτούς τους ανθρώπους, ενώ υποδύομαι την Αγγελική. Νομίζω όμως, ότι μια τέτοια κίνηση είναι και η ίδια η παράσταση. Η εκπαίδευση του κοινού να βλέπει τα πράγματα από μία άλλη οπτική γωνία. Γιατί η Αγγελική είναι ένα μικρό κορίτσι που μεγάλωσε μέσα στην προσφυγιά, πέρασε πολλά και από πολλούς, σε χέρια Ελλήνων και Τούρκων, κι όμως επέλεξε την αγάπη και τη συγχώρεση. Αυτό, λοιπόν, νομίζω είναι ένα μάθημα και προς αυτούς που έρχονται, αλλά και προς αυτούς που τους υποδέχονται.
Ready to go…
on a new journey with “Aggeliki”
Γ.Α. Σε μια Ελλάδα όπου γονείς υπογράφουν αιτήσεις ώστε προσφυγόπουλα να μην γίνουν δεκτά σε σχολεία κι έχοντας ο ίδιος Βρετανική καταγωγή, αισθάνθηκες ποτέ φόβο για μια πιθανή αρνητική αντίδραση στη συμμετοχή σου σε μια παράσταση που αφορά το — πατριωτικά εμποτισμένο — ζήτημα της Σμύρνης και της Ελληνικής προσφυγιάς;
R.B. Εξαρχής δεν προσεγγίσαμε το έργο από την πολιτική του πλευρά. Για εμένα η «Αγγελική» είναι η ιστορία ενός κοριτσιού, που ξαφνικά μαθαίνει ότι δεν είναι από το μέρος που πιστεύει ότι είναι και αναγκάζεται να επαναπροσδιορίσει ολόκληρη την ταυτότητά της. Πάντα υπάρχει μια μειονότητα που προσεγγίζει τέτοιου είδους ιστορίες με πολιτικές βλέψεις και με την επιθυμία να ισχυροποιήσει κάποιες εθνολογικές και συνοριακές διαφορές. Προσωπικά όμως, είναι ελάχιστες οι φορές στα χρόνια που βρίσκομαι στην Ελλάδα, που συνάντησα τέτοιους ανθρώπους. Αντίθετα έχω συναντήσει μια ανεκτικότητα και μία διάθεση κατανόησης του άλλου, μεγαλύτερη ίσως και από αυτή που συναντάς στο Λονδίνο. Ίσως πράγματι οι Βρετανοί να μην έχουν το δικαίωμα να αγγίζουν παρόμοια ζητήματα και ίσως εγώ ο ίδιος δεν έχω το δικαίωμα να κάνω μια πολιτική δήλωση, για το τι ακριβώς συνέβη το ‘22. Σαν άνθρωπος όμως και σαν καλλιτέχνης έχω κάθε δικαίωμα, να πω την ιστορία ενός ανθρώπου. Ακόμη και το πολιτικό κομμάτι της ιστορίας της Αγγελικής ανάγεται σε ανθρώπινο επίπεδο. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που χάνει την οικογένειά του, την πατρίδα του, το σπίτι του. Για εμάς το μήνυμα της «Αγγελικής» είναι οικουμενικό και πανανθρώπινο.
With two wonderful creatures, Rocka and
…Aggeliki…
Λ.Π. Η Αγγελική είναι παιδί της Λωζάνης. Της συνθήκης της Λωζάνης. Ποια είναι κατά τη γνώμη σου η τωρινή συνθήκη, που επιτρέπει στους «ισχυρούς» αυτού του κόσμου να αντιμετωπίζουν παιδιά σαν την Αγγελική, ως «παιδιά ενός κατώτερου Θεού»;
Κ.Δ. Σύμφωνα με τις θεωρίες συνωμοσίας, οι κλιματολογικές συνθήκες θα μετατρέψουν την Ευρώπη σε έρημο κι έτσι η καταστροφή της Ανατολής είναι ένας τρόπος για να μετοικίσουμε εκεί. Δεν ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο και δεν το λαμβάνω καν υπ’ όψιν, γιατί μου μοιάζει σαν ο μεγαλύτερος παραλογισμός. Κι όμως ακόμη και σε αυτή την ιστορία υπάρχει ένα ψήγμα αλήθειας. Διότι τα κίνητρα πίσω απ’ όσα μας συμβαίνουν είναι πάντα οικονομικά. Η πολιτική έχει αλλάξει τρόπο διαχείρισης, αν δεν ήταν πάντοτε έτσι. Ο πόλεμος έχει επίσης αλλάξει μορφή και ψάχνουμε διαρκώς για εχθρούς. Η ισχυρότερη δύναμη είναι αυτή που επιβάλλει και ασκεί επιρροή σε παγκόσμιο επίπεδο. Για το δυτικό κόσμο αυτή η δύναμη είναι η Αμερική, κάτι που αντιλαμβανόμαστε καθημερινά από τον τρόπο που ντυνόμαστε, από αυτά που παρακολουθούμε στην τηλεόραση, στα μουσικά μας ακούσματα κτλ. Η δύναμη αυτή, είναι η ίδια που υπαγορεύει ποιοι είναι οι «εχθροί» που πρέπει να καταπολεμήσουμε, επιβάλλοντας τη νοοτροπία μας και επιδεικνύοντας κυνισμό και αδιαφορία προς τον παράγοντα «άνθρωπος». Τα ποσοστά της ανεργίας αυξάνονται, οι άστεγοί της Αθήνας πληθαίνουν και χιλιάδες πρόσφυγες καταφθάνουν διαρκώς στη χώρα μας. Είναι δεδομένο ότι θα υπάρχουν κρούσματα ρατσισμού και βίας. Είναι εύκολο να ακουμπάμε στον ξένο όλα μας τα πάθη και τα λάθη και να μεταχειριζόμαστε αυτούς τους ανθρώπους σαν “αποδιοπομπαίους τράγους”. Το ότι δεν είμαστε ίδιοι με τον άλλο, ή ότι δεν έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, δεν δικαιολογεί τόσο θυμό. Θεωρώ σημαντικό να συγχρωτίζεσαι με διαφορετικούς ανθρώπους, αλλιώς γίνεσαι μια μικροομάδα και δεν ξέρεις γιατί πολεμάς και αγνοείς πλήρως τι σκέφτεται ο άλλος που τοποθετείς απέναντι σου, ανήμπορος τόσο να τον διδάξεις κάτι, όσο και εσύ ο ίδιος να μάθεις κάτι από αυτόν. Ίσως κάποια στιγμή, μέσω της παιδείας, να αλλάξει αυτό και να πάψει ο νόμος της ζούγκλας να ισχύει και στη ζούγκλα της μεγαλούπολης. Θεωρώ, ότι η παραπληροφόρηση και ο βομβαρδισμός με εκατοντάδες πληροφορίες είναι εσκεμμένος, ώστε να μας απομακρύνει από την ουσία, μετατρέποντας μας σε «βούγια», που λένε και στην Κρήτη. Μονάχα αν μάθουμε τον εαυτό μας να δρα ανεξάρτητα, ίσως τότε καταλάβουμε τι χρειαζόμαστε και να γίνουμε, αν και άνθρωποι, πιο ανθρώπινοι.
just relaxing…
on their inspiring apartment!
Γ.Α. Σας γνωρίσαμε ως “Killing the fly” πριν η ομάδα σας μετονομαστεί σε “Fly Theatre”. Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή;
R.B. Το να βρεις όνομα για κάτι είναι πάντα περίπλοκο. Υπάρχουν τόσες εταιρίες με υπέροχα ονόματα και σκέφτεσαι, μα πώς τα σκαρφίστηκαν; Η εταιρία για παράδειγμα που δουλεύαμε στο Λονδίνο ονομαζόταν «Complicite» και συνοψίζει στην ουσία όλα όσα μπορείς να ζητήσεις από μια θεατρική εμπειρία. Προετοιμάζοντας λοιπόν την πρώτη μας παράσταση στην Ελλάδα, είχαμε καταπιαστεί με μια άσκηση χρησιμοποιώντας αυτό που λέμε «τα επτά επίπεδα της έντασης» αντιμετωπίζοντας την ίδια κίνηση σε – κυριολεκτικά – επτά επίπεδα σωματικής έντασης, μια διαδικασία στην οποία τόσο η κίνηση όσο και η σημασία της αλλάζουν. Η κίνηση αυτή ήταν στην προκειμένη περίπτωση το χτύπημα μιας μύγας με τη μυγοσκοτώστρα. Το όνομα γεννήθηκε εκείνη τη μέρα ενώ το λογότυπο μας προήλθε από τη συλλογή του ζωγράφου Λεωνίδα Γιαννακόπουλου. Συνειδητοποιώντας όμως στην πορεία την «αυτοκτονική» φύση του ονόματος, κόψαμε το «Killing» και κρατήσαμε το «Fly Theatre» που είναι και πιο αισιόδοξο γιατί υποδηλώνει ότι…«πετάει η ομάδα!».
Λ.Π. & Γ.Α. Ήδη η «Αγγελική» έχει λάβει δεκάδες διθυραμβικές κριτικές έχοντας παρουσιαστεί, πέρα από το μόνιμο «σπίτι» της στο θέατρο του Νέου Κόσμου, στην Κρήτη, στη Θεσσαλονίκη στην Ύδρα, ανάμεσα σε άλλες στάσεις στην Ελλάδα, ενώ αυτήν την περίοδο και μέχρι να ξεκινήσουν οι παραστάσεις στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, πραγματοποιείτε μία ακόμη περιοδεία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και στην Κύπρο. Ποια θα έλεγες ότι υπήρξε η πιο ένθερμη αντίδραση; Που πήρατε το πιο δυνατό σας χειροκρότημα;
Κ.Δ.: Έχουμε παρουσιάσει την Αγγελική και θα την παρουσιάσουμε σε πολλές περιοχές που προέκυψαν εκτάκτως γεμίζοντας το πρόγραμμα μας για το Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη. Για εμένα το πιο δυνατό μας χειροκρότημα το πήραμε στα Χανιά, απ’ όπου και πρωτοξεκινήσαμε. Έχοντας δείξει ένα μικρό απόσπασμα της παράστασης μήνες πριν την πρεμιέρα, μάλλον επικοινωνήθηκε από στόμα σε στόμα, γιατί ειδικά την πρώτη ημέρα, δεν χωρούσε ο κόσμος. Πολύ ζεστό χειροκρότημα, πολύ διαφορετικός κόσμος. Από φίλους, γνωστούς, αγνώστους που απλώς είδαν την αφίσα, μέχρι πολιτικές προσωπικότητες και γιαγιούλες που ήρθαν μετά και μας συνεχάρηκαν εγκάρδια. Ο χώρος ήταν ακατάλληλος, η ζέστη έντονη, μα παρόλες τις αντίξοες συνθηκες ήταν η πιο όμορφη εμπειρία. Το δεύτερο πιο δυνατό μας χειροκρότημα το πήραμε στο Εξάντι, ένα χωριό του Μυλοπόταμου, πάλι στην Κρήτη, που έχει μόνο εβδομήντα κατοίκους, έναν παπά και μια παπαδιά που μας έκαναν μέχρι και σελίδα στο facebook, γιατί δεν είχε ξαναπάει ποτέ θεατρική παράσταση σε αυτό το χωριό. Μια κοινότητα που δεν είχε επαφή ούτε με το θέαμα, ούτε με το θέμα. Κι όμως αυτό θα πει παιδεία. Ήρθαν όλοι και πήραν τόση χαρά, είχαν συγκλονιστεί και ήταν τόσο αθώοι σε αυτό που έβλεπαν, που απλώς το ρουφούσαν σαν σφουγγάρια. Τα παιδιά απορούσαν αν επρόκειτο όντως για πραγματική ιστορία και οι μεγάλοι μας έλεγαν πως τους θυμίσαμε τόσα πολλά! Αυτή είναι η αγαπημένη μου παράσταση, γιατί για τέτοιους ανθρώπους είναι πάρα πολύ όμορφο να παίζεις.
R.Β.: Ως ηθοποιός χρειάζομαι μια ισορροπία ανάμεσα στην πόλη και το χωριό. Χρειάζομαι να κάνω παραστάσεις και σε ένα «μορφωμένο» κοινό πόλης και σε ένα —ας πούμε— «λιγότερο εκπαιδευμένο» κοινό στο χωριό. Η τροφή που παίρνεις και απ’ τα δυο είναι διαφορετική, μα εξίσου απαραίτητη. Από το κοινό της πόλης λαμβάνεις μια πιο λογική και εμπεριστατωμένη αντίδραση, καθώς οι άνθρωποι στην πόλη έχουν παρακολουθήσει μια μεγάλη γκάμα παραστάσεων. Οπότε ίσως εκεί λαμβάνεις μια αντίδραση όπως την αναμένεις, σε σύγκριση δηλαδή με άλλες παραστάσεις και άλλους καλλιτέχνες. Ταυτόχρονα όμως είναι εξίσου — αν όχι περισσότερο — σημαντική και όμορφη, μια «ωμή» και αυθόρμητη αντίδραση από το κοινό σε ένα χωριό. Ο λόγος που το θέατρο είναι τόσο ενδιαφέρον, είναι γιατί οι παράγοντες που επηρεάζουν το πώς θα προσληφθεί ένα έργο από τους εκάστοτε θεατές είναι τόσο διαφορετικοί και ποικίλουν ανά περίπτωση. Για να απαντήσω όμως και στην ερώτηση και για μένα το πιο δυνατό χειροκρότημα —θα συμφωνήσω με την Κατερίνα— ήταν στα Χανιά.
Ας κλείσουμε με μία ευχή από την Κατερίνα και τον Ρόμπιν για το χρόνο
τα χρόνια που έρχονται…
Η “ΑΓΓΕΛΙΚΗ” των FLY THEATRE συνεχίζει την περιοδεία της σε Ελλάδα και Κύπρο, λίγο πριν εγκατασταθεί στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (11/11/2016)
Μετά τις επισημάνσεις οργανισμών, βουλευτών και διαφόρων φορέων, σχετικά με τις τροποποιήσεις του νομοσχεδίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα, πληροφορούμαστε ότι προβαίνετε σε σημαντικές αλλαγές. Επειδή πρόκειται για ένα πολύ εξειδικευμένο και τεχνικό νομοσχέδιο το οποίο όμως είναι εξαιρετικά σημαντικό για την λειτουργία των οργανισμών μας και την διασφάλιση των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων που εκπροσωπούμε παρακαλούμε να μας δοθεί η δυνατότητα να διατυπώσουμε τις απόψεις μας στις αλλαγές προτού κατατεθεί το νομοσχέδιο στη Βουλή.
Θεωρούμε δε απαραίτητο να γίνει νομικός έλεγχος και επεξεργασία των αλλαγών από τον ΟΠΙ διότι διαφορετικά μπορεί και εντελώς ακούσια να γίνουν λάθη με πολύ αρνητικές συνέπειες.
Το κοινό είναι αυτό που μας στηρίζει, γιατί αντίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς,
παρ’ όλη τη μελαγχολία, παρ’ όλη την οικονομική δυσπραγία,
δεν έχει βγάλει το θέατρο από τη ζωή του.
Το κοινό μας δίνει δύναμη, κι εμείς του δίνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ξεκινώντας το σημερινό αφιέρωμα της στήλης ARS & VITA στο νέο πρόγραμμα του αγαπημένου θεατρικού χώρου της Θαρυπού και πατώντας πάνω στα λόγια του δημιουργού του και ενός από τους πιο δραστήριους θεατρανθρώπους του καιρού μας, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, θα θέλαμε να πούμε ένα μεγάλο μπράβο τόσο στον ίδιο όσο και στους ικανότατους ανθρώπους που απαρτίζουν τη δημιουργική ομάδα του Θεάτρου, γιατί για μία ακόμη φορά παρέμειναν πιστοί στα τρία “π” που μας είχαν συνηθίσει. Πολυσυλλεκτικότητα, ποιότητα, πρωτοπορία.
Μιλώντας για πρωτοπορία, φέτος για πρώτη φορά εγκαινιάζεται – μεταξύ άλλων – η πολιτική μιας ενιαίας τιμής για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για το σύνολο των παραγωγών του θεάτρου, οπότε όλοι μπορούνέως και τις 24 Σεπτεμβρίου να αποκτήσουνόλα τα εισιτήριά τους, όλων των παραστάσεων, για όλη τη χρονιά, στην τιμή των 7€ μόνο! (…Ήδη την πρώτη μέρα της προσφοράς, πουλήθηκαν 300 εισιτήρια, άρα σπεύσατε!…).
Οι καινοτομίες όμως δεν σταματούν εδώ. Στο πρόγραμμα του θεάτρου εντάσσεται το Θέατρο για Εφήβους, καθώς και το Θέατρο Αλληλεγγύης για παιδιά, με τις παραστάσεις του δεύτερου να παρουσιάζονται σε διάφορα νοσοκομεία της χώρας, για να χαρίσουν μέσα από τη θεατρική πράξη στιγμές χαράς, γέλιου και ψυχαγωγίας στα παιδιά που το έχουν περισσότερο ανάγκη.
Η γνωστή και ικανότατη θεατρολόγος και σκηνοθέτης Τζωρτζίνα Κακουδάκη υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία στις “ΝΕΦΕΛΕΣ” του Αριστοφάνη και παρουσιάζει οργανωμένες παραστάσεις τις καθημερινές σε σχολεία, αλλά και στο θέατρο, καταθέτοντας τη δική της εκδοχή πάνω στο γνωστό και αγαπημένο έργο του μεγάλου μας κωμωδιογράφου, με σκοπό να έρθουν οι έφηβοι σε επαφή με σπουδαία κείμενα, που μιλάνε όμως και τη δική τους γλώσσα, προκειμένου να κατανοηθούν και να αγαπηθούν από τη νέα γενιά, όπως τους αξίζει. Μετά από τους εφήβους σειρά έχουν τα παιδιά και μάλιστα αυτά που έρχονται αντιμέτωπα με σοβαρές ή λιγότερο σοβαρές ασθένειες ή άλλου είδους προβλήματα, με τη Συμέλα Μεσβελιάνη να μας πηγαίνει “Στη χώρα του βασιλιά των Κλόουν”, και τον Παντελή Δεντάκη να σκηνοθετεί έναν κόσμο,όπου όλα και όλοι είναι πολύχρωμα, διάφοροι αστείοι και κάπως ατζαμήδες κλόουν κάνουν περίεργα ακροβατικά κόλπα αμφιβόλου αποτελεσματικότητας, χαρίζοντας απλόχερα το γέλιο, σε μικρούς και μεγάλους.
ΝΕΦΕΛΕΣ του Αριστοφάνη σε διασκευή-σκηνοθεσία Τζωρτζίνας Κακουδάκη
Με σταθερή προσήλωση στην ουσία της τέχνης και την υψηλή ποιότητα, 21 διαφορετικές παραστάσειςπεριμένουν το θεατρόφιλο κοινό, με καθεμία ξεχωριστά και όλες μαζί να δίνουν το στίγμα του θεάτρου που επιμένει σε δύσκολες εποχές, με καθεμία ξεχωριστά και όλες μαζί να δίνουν το φετινό στίγμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Έχοντας ήδη αναφέρει τις δύο από αυτές και προχωρώντας στα ενδότερα του φετινού προγράμματος του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, θέλοντας να ρίξουμε φως σε όσο το δυνατόν περισσότερες από τις φετινές παραγωγές, αλλά και πολλές από τις περσινές που λόγω μεγάλης επιτυχίας επαναλαμβάνονται, θα ξεκινήσουμε από τα ψηλά (Δώμα), θα κατέβουμε πιο κεντρικά (Κεντρική Σκηνή) και μετά λίγο πιο κάτω (Κάτω Χώρος), σε μια εικονική περιήγηση ανά χώρο, ώστε να έχετε μία όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το τι θα δούμε και από/με ποιους. Φύγαμε!!
ΔΩΜΑ
Έξι παραστάσεις περιμένουν το θεατρόφιλο κοινό στο πολύ ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό ΔΩΜΑ του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Κάποιες γνώριμες από τα “παλιά”, όπως “Η ΩΡΑΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΑΝ”, που βασίζεται στο ομώνυμο ρομάντζο του Δημητρίου Παπαδόπουλου, σε σκηνοθεσία Θεοδώρας Καπράλου και Γιώργου Παπαγεωργίου και ένα παλιότερο project του θέατρου που φέτος θα παρουσιαστεί ολοκληρωμένο, με τίτλο “ΠΡΟΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΝ ΙΙΙ…ΜΑΥΡΗ ΓΑΛΗΝΗ”, του κλασικού φιλόλογου, μεταφραστή αρχαίων συγγραφέων και δοκιμιογράφου, Δ.Ν. Μαρωνίτη, που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας (…άλλη μία σημαντικότατη απώλεια μέσα στο 2016…), σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσορτέκη (εταιρεία θεάτρου “Η Ρόζμαρυ στην κορυφή των λόφων”). Ένας πολύ ενδιαφέρον φόρος τιμής σε έναν σπουδαίο άνθρωπο των Ελληνικών Γραμμάτων και Τεχνών που πραγματικά ανυπομονούμε να δούμε, με την σκηνοθετική υπογραφή ενός εξίσου σημαντικού δημιουργού, όπως ο Γιάννης Τσορτέκης.
“Η ΩΡΑΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΑΝ” του Δημητρίου Παπαδόπουλου, σε σκηνοθεσία Θεοδώρας Καπράλου και Γιώργου Παπαγεωργίου
Γιάννης Τσορτέκης
Ο εξαιρτεικός και αείμνηστος Δ.Ν. Μαρωνίτης
Παραμένουμε στο ΔΩΜΑ για να συναντήσουμε “Τα Όνειρα του Αϊνστάιν”, της Θεατρικής Ομάδας “ΟΜΟΡΟΣ”,σε σκηνοθεσία Ελένης Βλάχου, “Το κορίτσι του Λύκου”, της Ομάδας “TIERRE DE SEMIS”, σε σκηνοθεσία συνολικά της ομάδας και της Ειρήνης Φαναριώτη, αλλά και τις πολυαναμενόμενες παραστάσεις “PERSONA”, του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστασόγλου(Ομάδα ELEPHAS TILENSIS), με την εξαιρετική Δέσποινα Κούρτη να κρατά τον ένα από τους δύο βασικούς ρόλους (…μας συγκίνησε αφάνταστα η ομιλία της…) και το άκρως ατμοσφαιρικό “Η εξομολόγηση ενός βαμπίρ – Η φθορά”, του Δημήτρη Τσεκούρα, σε σκηνοθεσία του γνωστού ηθοποιού και σκηνοθέτη Δημήτρη Γεωργαλά, που επιστρέφει ξανά στο ΔΩΜΑ, μετά την επιτυχία της παράστασης που παρουσίασε πέρυσι στον ίδιο χώρο, “ΟΔΥΣΣΕΙΑ, ΡΑΨΩΔΙΑ ΕΨΙΛΟΝ“.
PERSONA του Ίνγκμαρ Μπέγκμαν, από την ομάδα ELEPHAS TILENSIS, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστασόγλου
“Η εξομολόγηση ενός βαμπίρ – Η φθορά”, του Δημήτρη Τσεκούρα, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γεωργαλά
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Φεύγοντας από το ΔΩΜΑ γεμάτοι ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές προτάσεις κατεβαίνουμε στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου, που φιλοξενεί κατά κύριο λόγο τις παραγωγές του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, οι οποίες και φέτος ακουμπούν και μάλιστα χωρίς να φοβούνται μήπως “λερωθούν” ένα ευρύτατο θεματολογικό φάσμα, το οποίο απεικονίζεται μέσα από έξι διαφορετικές παραστάσεις, εξίσου ενδιαφέρουσες και ανατρεπτικές.
Ξεκινώντας από τις παλαιότερες και άκρως επιτυχημένες παραστάσεις “Ο Μικρός Χίτλερ”, του Άρνολντ Μπερνφελντ, σε σκηνοθεσία Γεράσιμου Μιχελή και Γιώργου Χριστοδούλου και “ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ”, του Τζόρντι Γκαλβεράν, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και Παντελή Δεντάκη, που επαναλαμβάνονται φέτος προκειμένου να τις δούμε όσοι τις χάσαμε, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι και στο φετινό πρόγραμμα του Θεάτρου, η κωμωδία με το δράμα συνεχώς εναλλάσσονται ή ακόμη και συνυπάρχουν, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην καθημερινότητά μας, καταργώντας στην ουσία τα όρια ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό (…ή δημιουργώντας καινούργια…).
“Ο Μικρός Χίτλερ”, του Άρνολντ Μπερνφελντ, σε σκηνοθεσία Γεράσιμου Μιχελή και Γιώργου Χριστοδούλου
“ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ” του Τζόρντι Γκαλβεράν, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και Παντελή Δεντάκη
Με δύο ακόμη άκρως ενδιαφέρουσες και εντελώς ανατρεπτικές παραγωγές που θα παρουσιαστούν επίσης στην Κεντρική Σκηνή, συνεχίζουμε το θεατρικό μας ταξίδι στον Νέο Κόσμο. Πρωτίστως συναντάμε τα “Δανεικά Παπούτσια”, μία σχεδόν solo και a capella μουσική παράσταση, σε σύλληψη και ερμηνεία της συ-γκλο-νι-στι-κά ταλαντούχας Χριστίνας Μαξούρη που μας συνεπήρε με την υπερκόσμια φωνή της, αποσπώντας ένα θερμότατο και παρατεταμένο χειροκρότημα από τους παριστάμενους στην Συνέντευξη Τύπου για το νέο πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και κάνοντάς μας, να ανυπομονούμε να την απολαύσουμε και επί Κεντρικής Σκηνής.
Η εξαιρετική Χριστίνα Μαξούρη και τα “ΔΑΝΕΙΚΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ” της!
“Το βάλς των βρώμικων δρόμων”, σε σκηνοθεσία Ντίνας Καφτεράνη και οι ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΣΚΥΛΕΣ, που μάλλον δεν είναι πια και τόσο αδέσποτες, αφού βρήκαν καλλιτεχνική στέγη για πρώτη φορά στην ιστορία της καλλιτεχνικής τους πορείας, είναι η δεύτερη μουσικοθεατρική, σε στυλ καμπαρέ, παράσταση που μας προτείνει το Θέατρο του Νέου Κόσμου, δίνοντας την ευκαιρία σε αυτό το ανεξάρτητο και αυτοδιαχειριζόμενο θεατρικό σχήμα, να αναδείξει τη δουλειά του σε ένα ευρύτερο κοινό, με ελεύθερη συνεισφορά, δηλαδή το γνωστό και μη εξαιρετέο…καπέλο! Και μόνο το όνομα της ομάδας μας ιντριγκάρει να εντρυφήσουμε σ’ αυτόν τον μελωδικά σκοτεινό, γοητευτικό και μποέμ τρόπο/τόπο όπου ζουν, αναπνέουν και δημιουργούν οι….Αδέσποτες Σκύλες…
Οι Αδέσποτες Σκύλες εν δράσει…
Ολοκληρώνοντας το πέρασμα μας από την Κεντρική Σκηνή και φλερτάροντας πάντα με το δίπτυχο κωμωδία-δράμα, συναντάμε δύο πολύ αξιόλογες και φιλόδοξες θεατρικές παραγωγές, που η κάθεμια αντιπροσωπεύει με το δικό της ξεχωριστό τρόπο, τα προαναφερόμενα είδη.
Οι απολαυστικοί, δημοφιλέστατοι και λόγω “τηλεοπτικής θητείας” και πηγαία αστείοι Γιώργος Χρυσοστόμου και Μάκης Παπαδημητρίου, σκηνοθετούν από κοινού και ερμηνεύουν τους δύο χαρακτήρες της κωμωδίας της Μαρί Τζόουνς“ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥ”, προσκαλώντας τους πολυάριθμους φαν τους σε μία ξεκαρδιστικά πικρή, κωμική συνεύρεση για γερά…νεύρα, στομάχια και δακρυγόνους αδένες!
‘ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥ”, της Μαρί Τζόουνς, σε σκηνοθεσία Μάκη Παπαδημητρίου και Γιώργου Χρυσοστόμου
Στιγμιότυπο από την παρουσίαση της παράστασης
Περνώντας από την κωμωδία στο δράμα των προσφύγων και όλων όσων έρχονται καθημερινά σε επαφή με τους ανθρώπους που ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους, προς αναζήτηση μίας πιο φιλόξενης γης, συναντάμε την παράσταση “ΛΑΜΠΕΝΤΟΥΖΑ” (…η γνωστή σε όλους μας Λαμπηδούσα που στο πρόσφατο παρελθόν απασχόλησε έντονα την επικαιρότητα διεθνώς…) την οποία σκηνοθετεί ο ίδιος ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, αναθέτοντας το δύσκολο έργο της σκιαγράφησης και στη συνέχεια απεικόνισης των δύο πλευρών του ίδιου νομίσματος σε σχέση με το προσφυγικό ζήτημα (…και όχι πρόβλημα…κανένας άνθρωπος δεν είναι πρόβλημα…) στους Αργύρη Ξάφη και Χαρά – Μάτα Γιαννάτου. Ανυπομονούμε…
ΛΑΜΠΕΝΤΟΥΖΑ…σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, με τους Χαρά-Μάτα Γιαννάτου και Αργύρη Ξάφη
ΚΑΤΩ ΧΩΡΟΣ
Τελευταίος, αλλά εξίσου σημαντικός ο Κάτω Χώρος του Θεάτρου, που φέτος φιλοξενεί επτά (7) παραστάσεις, εντελώς διαφορετικές υφολογικά και θεματολογικά μεταξύ τους. Με βάση τον ευφάνταστο τίτλο του έργου “ΜΠΛΕ, χωρίς ζάχαρη μόνο αλάτι παρακαλώ.ΕΕΕΕΤΣΙ!”, της Άννας Λεμονάκη και την ομάδα BLEU EN HAUS BLEU EN BAS (…σε ελεύθερη μετάφραση μπλε στα ψηλά, μπλε στα χαμηλά…) που παρουσιάζει την ομώνυμη παράσταση, σε σκηνοθεσία Λευκής Παπαχρυσοστόμου και Άννας Λεμονάκη, περιμένουμε να δούμε κάτι αν μη τι άλλο…αλμυρό και σίγουρα…μπλε…
Συνεχίζουμε με “ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ”, του Κριστιάν Λόλλικε, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα, το οποίο υπογράφει η Ομάδα Θεάτρου ARIS MORIENDI, ενώ στη συνέχεια μεταφερόμαστε στην παράσταση “ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ ΧΑΡΜΣ”, της Θεατρικής Ομάδας ROSWITHA, σε σκηνοθεσία Δανάης Σπηλιώτη και Θοδωρή Σκυφτούλη. Οι δύο αυτές παραστάσεις κεντρίζουν ευθύς εξαρχής το ενδιαφέρον μας σχετικά με το ποιο είναι τελικά αυτό το αριστούργημα του τίτλου, ενώ φυσικά αναρωτιόμαστε τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στο μυαλό του Δανιήλ Χαρμς(…προσωπικά αναρωτιέμαι τι συμβαίνει και σε κάποια άλλα μυαλά που φλερτάρουν ολοένα και περισσότερο με την ανοησία…ενδεχομένως και την παράνοια…).
Προχωρώντας ακάθεκτοι στα άδυτα του Κάτω Χώρου, πέφτουμε επάνω στο “ΖΕΥΓΑΡΙ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ” (…ο Θεός να το κάνει…), το οποίο έγραψε και σκηνοθετεί ο Γιάννης Ξανθόπουλος, με πρωταγωνιστές την Ιωάννα Πηλιχού και τον Πυγμαλιώνα Δαδακαρίδη, οι οποίοι καλούνται να “υποδυθούν” (…στην κυριολεξία…) το ομώνυμο ζευγάρι του τίτλου, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μελλοντικό κόσμο, στον οποίο κυριαρχεί μία νέα τάξη πραγμάτων, όχι και τόσο φιλική προς το χρήστη…
Λίγο μετά το Ζευγάρι της Χρονιάς, ανακαλύπτουμε από την αρχή “Όλα αυτά τα Υπέροχα Πράγματα”, των Ντάνκαν ΜακΜίλαν και Τζώνυ Ντόναχο, έτσι όπως μας τα παρουσιάζει η πολυτάλαντη και δραστήρια νεαρή δημιουργός Ιόλη Ανδρεάδη σε συνεργασία με την Εταιρεία Πολιτισμού “Τα ταξιδιάρικα πουλιά”.
“Το ζευγάρι της χρονιάς”, του Γιάννη Ξανθόπουλου, σε σκηνοθεσία του ίδιου…
“ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ”, των Ντάνκαν ΜακΜίλαν και Τζώνυ Ντόναχο
Το θεατρικό οδοιπορικό μας στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου ολοκληρώνεται με δύο εξαιρετικά ενδιαφέρουσες παραστάσεις – μία παλιότερη και μία καινούργια – που με βάση τα όσα έχουμε δει, ακούσει, διαβάσει σχετικά με την πρώτη και έχουμε ακούσει-διαβάσει-πληροφορηθεί σχετικά με τη δεύτερη, αναμένεται να μας απασχολήσουν έντονα και με θετικό πρόσημο τη νέα θεατρική σεζόν.
Αρχής γενομένης από την “Αγγελική” των FLY THEATRE, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Δαμβόγλου, Robin Beer και Jorge Arbert, η οποία ήδη παρουσιάστηκε πέρυσι με πρωτοφανή επιτυχία στο ΔΩΜΑ του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, αλλά και σε επιλεγμένους θεατρικούς και άλλους χώρους ανά την Ελλάδα – και όχι μόνο – επιστρέφει αυτήν τη φορά στον Κάτω Χώρο, για να μας αφηγηθεί με απρόσμενη τρυφερότητα, καλοδουλεμένη και συνεχή κίνηση, υψηλής αισθητικής κουκλοπαιχτική και λυτρωτικό χιούμορ, την ιστορία της Αγγελικής Ματθαίου, έτσι όπως την εξιστόρησε η ίδια σε ένα γράμμα της που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες. Η Κατερίνα Δαμβόγλου ως “Αγγελική” κατέθεσε (…και συνεχίζει να καταθέτει…) μία συγκλονιστική ερμηνεία, την οποία είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε στο ΔΩΜΑ και θα προσπαθήσουμε σίγουρα να ξαναδούμε στο νέο της “σπίτι”.
Η τελευταία παράσταση, με την οποία ολοκληρώνουμε και την παρουσίαση του Κάτω Χώρου αφορά ένα έργο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Ελληνικό θεάτρο και ως εκ τούτου αποτελεί ίσως την πιο πρωτότυπη θεατρική πρόταση των τελευταίων χρόνων.
“ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥΓΙΑΝΟΣ”, του Ντανιέλ Ντιμέκο, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Ιουλίας Σιάμου και Ζωρζίνας Τζουμάκα και μας μεταφέρει πίσω στο 1938 και λίγο αργότερα, τότε που στη Σοβιετική Ένωση μεσουρανούσε το καθεστώς του Στάλιν. Πέντε άνθρωποι αντιμέτωποι με τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, προδίδουν και προδίδονται, μέχρι στο τέλος να αφανιστούν όλοι, ή σχεδόν όλοι…
Με τον καταξιωμένο ηθοποιό και σκηνοθέτη Μάνο Καρατζογιάννη να υποδύεται το δημοσιογράφο Γιάνος, τον εξίσου γνωστό και ταλαντούχο Νικόλα Αγγελή να επωμίζεται το ρόλο του Μπέρια(…ο οποίος ήταν υπαρκτό πρόσωπο και έμεινε στην ιστορία για τη δράση του ως αρχηγός της Μυστικής Αστυνομίας του Στάλιν…) και την Ελένη Ζαραφίδου να συμπληρώνει το πρωταγωνιστικό καστ υποδυόμενη την Ματίλντα, αλλά και με τις Καλλιόπη Παναγιωτίδου και Έβρη Σωφρονιάδου σε ρόλους κλειδί, “ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΓΙΑΝΟΣ” αναμένεται να μας αγγίξει εκεί που πονάμε, στήνοντας απέναντι μας έναν τεράστιο μεγεθυντικό φακό και φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με τα δικά μας ανομολόγητα πάθη και αδυναμίες.
“ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΓΙΑΝΟΣ” του Ντανιέλ Ντιμέκο, σε σκηνοθεσία Ιουλίας Σιάμου και Ζωρζίνας Τζουμάκα…
Σε μία περίοδο έντονης κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής κρίσης, το θέατρο συνεχίζει να αποτελεί μία όαση πολιτισμού, προσφέροντας μία δημιουργική διέξοδο σε όλους, αφού πλέον το οικονομικό αντίτιμο δεν είναι αποτρεπτικό για κανέναν και όλοι οι θεατρικοί χώροι που σέβονται τον εαυτό τους και το κοινό τους – όπως στην προκειμένη περίπτωση το Θέατρο του Νέου Κόσμου – προσφέρουν ίσες ευκαιρίες θέασης, αντιμετωπίζοντας τους εν δυνάμει θεατές ως ένα καλά πληροφορημένο, ευαισθητοποιημένο, απαιτητικό και πάνω απ’ όλα…θεατρόφιλο κοινό.
Η στήλη ARS & Vita (…κι εγώ προσωπικά…) δεσμεύεται να παρακολουθήσει όσο το δυνατόν περισσότερες από τις προαναφερόμενες παραστάσεις, μεταφέροντάς σας στη συνέχεια τις εντυπώσεις της.
Καλή επιτυχία σε όλους! Καλή νέα θεατρική σεζόν!
Όλοι οι θίασοι επί σκηνής…και στη μέση ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος…
Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα που γεννήθηκαν μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ήταν πόσο θα αντέξει. Αναπτύχθηκε, λοιπόν, τότε από δημοσιογραφικούς, και όχι μόνο κύκλους, η θεωρία της λεγόμενης αριστερής παρένθεσης. Σύμφωνα με αυτήν η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία θα ήταν βραχύβια επειδή οι δανειστές και τα ξένα κέντρα αποφάσεων θα προσπαθούσαν να τον ανατρέψουν μην “επιτρέποντάς” του, να εφαρμόσει στο υπογάστριο της συντηρητικής Ευρώπης, πολιτικές με κέντρο των ανθρώπινο παράγοντα και όχι την ευημερία των αριθμών και την εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων. Η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι υπόλοιποι, πάντα σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, θα επιδίωκαν να δείξουν στον ελληνικό λαό το λάθος της επιλογής του με το να αντιτάξουν στην πυγμή και το σθένος της ελληνικής κυβέρνησης τη σιδηρά τους πειθαρχία και την εντολή πλήρους εφαρμογής των μνημονίων που υπέγραψαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις που προσκύνησαν στο Βερολίνο.
Η ελληνική πλευρά από τη μεριά της μετά την ανάληψη της εξουσίας και αφού προεκλογικά με κάθε αφορμή και σε όλους τους τόνους μοίραζε υποσχέσεις στο εσωτερικό και απειλές στο εξωτερικό ήταν βέβαιο πως θα πάλευε σκληρά κόντρα στην αναλγησία της ευρωπαϊκής ένωσης, θα πετύχαινε να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του συνόλου των θεσμών και θα έκανε τους σκληρούς δανειστές να ζητήσουν μέχρι και συγγνώμη για την συμπεριφορά τους απέναντι στον ελληνικό λαό. Ο λαός από την πλευρά του φούσκωνε από εθνική υπερηφάνεια και έβλεπε στο πρόσωπο των στελεχών της νέας κυβέρνησης τους αγωνιστές, που θα κέρδιζαν την μάχη και θα έκαναν πράξη τα όσα υποσχέθηκαν, διώχνοντας μια για πάντα τα μαύρα σύννεφα πάνω από την ελληνική κοινωνία και το κλίμα αβεβαιότητας από την ελληνική οικονομία.
Φωτογραφία Αρχείου
Φωτογραφία Αρχείου
Όλα τα όνειρα και οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Οι πολίτες δεν μπορούν να πιστέψουν αυτά που ζουν και αντιμετωπίζουν. Η αριστερή παρένθεση που όλοι φοβόντουσαν, ότι θα έκαναν πράξη οι εξωγενείς παράγοντες, τελικά έγινε εκ των έσω. Η κυβερνητική συμμαχία ήταν αυτή που θέλησε να κάνει την παρένθεση αυτή πραγματικότητα και να επιβεβαιώσει τον μεγαλύτερο φόβο του κόσμου. Η Αριστερή κυβέρνηση έγινε…παρελθόν από μόνη της. Όχι μόνο προσκύνησε στους δανειστές αλλά εφαρμόζει και τα σκληρότερα μέτρα από την είσοδο της χώρας σε καθεστώς μνημονίων. Τα στελέχη της κυβέρνησης ενεργούν χειρότερα και από τους προηγούμενους. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, όχι όλοι, εμφανίζονται ιδιαιτέρως αλαζονικοί και υπερόπτες.
Η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα στην συνέντευξη τύπου της έκθεσης Θεσσαλονίκης ήταν τουλάχιστον θλιβερή. Με ύφος Πολ Ποτ και διάθεση ρεβανσισμού απέναντι σε εργαζομένους!!!!! μοιάζει να χάνει, πέρα από την πολιτική του ταυτότητα, την εικόνα του άμεσου και φιλολαϊκού πολιτικού, που με τόσο κόπο έχτισε. Μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να μην απαγόρευσε με νόμο το γέλιο στους πολίτες του, όπως ο αλήστου μνήμης αιμοσταγής δικτάτορας της Καμπότζης, αλλά με την πολιτική του η αλήθεια είναι ότι το προσπαθεί. Τελικά η παρένθεση της Αριστεράς έγινε πράξη από τους… Αριστερούς, ο θεός να τους κάνει βέβαια. Άλλωστε όλα τα κάστρα πέφτουν εκ των έσω. Βοήθεια μας…
Πριν από λίγες μέρες γίναμε μάρτυρες μιας κατάστασης που όμοια της δεν έχει παρατηρηθεί στο χώρο των ΜΜΕ όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Πανίσχυροι επιχειρηματίες κλεισμένοι, με τη θέληση τους, σε μια εγκατάσταση, που περισσότερο θύμιζε χρυσή φυλακή ή στρατόπεδο συγκέντρωσης και λιγότερο camp επιχειρηματικών διεργασιών εκατομμυρίων ευρώ, σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης και μυστικοπάθειας. Όμιλοι που κλήθηκαν να πάρουν μέρος σε ένα παιχνίδι πόκερ με ορίζοντα την απόκτηση μιας τηλεοπτικής άδειας πανελλήνιας εμβέλειας στο νέο σκηνικό, που η ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί να στήσει στο τηλεοπτικό και όχι μόνο τοπίο.
Με αρχική τιμή εκκίνησης τα τρία εκατομμύρια ευρώ κανείς, υποθέτω ούτε από τους κυβερνώντες αλλά ούτε από τους συμμετέχοντες, δεν περίμενε πως το τελικό τίμημα θα εκτοξευόταν μέχρι αυτά τα ιλιγγιώδη νούμερα. Το να δαπανήσει κάποιος ένα ποσό κοντά στα εβδομήντα και επιπλέον εκ. ευρώ, ή ακόμα και πενήντα plus που κόστισε η δεύτερη άδεια, για να αποκτήσει το δικαίωμα να διαθέτει τηλεοπτικό δίκτυο πανελλήνιας εκπομπής σε μια χώρα που η κατανάλωση προϊόντων βρίσκεται στο ναδίρ, που η αγοραστική δύναμη των πολιτών αναζητείται και που μεγάλες κοινωνικές ομάδες δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα αυτονόητα για τις καθημερινές τους ανάγκες, άρα και η διαφημιστική πίτα διαρκώς συρρικνώνεται, μοιάζει και είναι αυτοκτονικό. Γιατί δεν είναι μόνο το ποσό αυτό που απαιτείται για την άδεια. Ο κάθε σταθμός, βάση του νόμου πρέπει να έχει 400 εργαζομένους και μεγάλο υλικοτεχνικό εξοπλισμό για να λειτουργήσει. Αν μάλιστα δεν υπάρχει ήδη αυτό το δεδομένο, όπως ισχύει στις περιπτώσεις των ΣΚΑΙ και ΑΝΤ1, τα νούμερα απλώς δεν βγαίνουν όπως και αν τα δει κανείς. Είναι δυνατόν επομένως τόσοι ισχυροί οικονομικά παράγοντες με άκρως επιτυχημένες δραστηριότητες σε άλλους τομείς να ενεργούν με αυτόν τον τρόπο; Είναι θέμα άγνοιας, αλαζονείας ή κάτι άλλο;
φωτογραφία αρχείου
φωτογραφία αρχείου
Η κυβέρνηση από την μεριά της επιχαίρει τόσο για την διαδικασία όσο και για το ύψος του τιμήματος που πέτυχε μέσω αυτής. Η αρχική ρητορική της που αφορούσε την πάταξη της διαπλοκής και την δημιουργία υγιούς ανταγωνισμού στο χώρο έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα των τελικών σχημάτων όσο περνάει ο καιρός και τα στοιχεία τίθενται επί τάπητος ισοδυναμεί με ανέκδοτο. Στην πρώτη περίπτωση δεν νομίζω να θεωρεί κανείς πως μειώνοντας τις ελεύθερες συχνότητες θα μπορέσεις να πατάξεις την διαπλοκή. Στη δε δεύτερη η κυβέρνηση πέτυχε να “κλείσει”, αν και υπάρχει πολύς δρόμος γι΄αυτό ακόμα, τα κανάλια, με εξαίρεση το MEGA, που δεν είχαν χρέη προς το δημόσιο και που δεν αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα, δηλαδή υγιείς επιχειρήσεις. Μπορεί να κομπάζει για τα 246 εκ. ευρώ που συγκέντρωσε από τον πλειστηριασμό αλλά ξεχνάει να αναφέρει το περίπου 1.5 δις ευρώ που θα χαθεί από τα δημόσια ταμεία στη δεκαετία από τα υπόλοιπα κανάλια που θα πάψουν να λειτουργούν.
Και φθάνουμε στο ζήτημα των εργαζομένων. Ως άνθρωπος του χώρου, αν και σιχαίνομαι τον όρο, ακόμα προσπαθώ να κατανοήσω πως μια κυβέρνηση με αριστερό πρόσημο, τρομάρα της, σφυρίζει αδιάφορα στην απώλεια τόσων θέσεων εργασίας. Είναι επιεικώς αστείο το επιχείρημα που ακούγεται από κυβερνητικά χείλη ότι όσοι μείνουν άνεργοι θα απορροφηθούν από τα νέα σχήματα. Πέρα από το γεγονός ότι οι θέσεις που προκύπτουν είναι λιγότερες από αυτές που χάνονται, όσοι έχουν δουλέψει έστω και μια φορά στη ζωή τους αντιλαμβάνονται ότι το επιχείρημα αυτό είναι εντελώς αβάσιμο. Άνθρωποι που έχουν φθάσει σε μια προχωρημένη εργασιακή ηλικία και δεν είναι στην πρώτη γραμμή της δημοσιογραφίας θα οδηγηθούν σε εργασιακό μαρασμό και θάνατο. Δεν πρόκειται να προτιμηθούν από κανένα νέο εργοδότη μην γελιόμαστε. Αν εξαιρέσει κανείς τα μεγάλα ονόματα όλοι οι υπόλοιποι γίνονται θύματα του τέρατος της ανεργίας. Αλλά μάλλον η αλληλεγγύη και η αγωνιστικότητα των στελεχών του κυβερνώντος κόμματος εξαντλήθηκαν στις κινητοποιήσεις για την ΕΡΤ λες και οι άνθρωποι που εργάζονται στα ιδιωτικά μέσα είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού…
ΑΛΛΙΩΣ 