Μόνοι μας, σαν παιχνίδι της σκιάς φωνάζουμε
στην σιωπή. Γκρίζα όψη στα πρόσωπα μας, αντανακλάται
η μοναξιά των ανθρώπων στο κέντρο της πόλης.
Μαχαίρι η προσμονή, κόβει σε κομμάτια την αυγή .Και ο ήλιος με
το γαμημένο φώς του εγκλωβίζει την υπομονή.
Ξεφεύγουμε σαν σταγόνες νερού, απ’ τα μάτια των κτιρίων
που αχνοφέγγουν οι κόρες τους.
Στο θέατρο των σκιών απωλέσαμε την πειθώ μας. Το ποτάμι της μοίρας
κυλάει στις φλέβες των ψυχών μας…
ΑΛΛΙΩΣ 