Tags
Επιμέλεια κειμένου/τελικό lay out: Λίλα Παπαπάσχου
Φωτογραφίες/βίντεο: Γιώργος Αγγελίδης
Ο πρώτος μήνας του Φθινοπώρου οδεύει προς το τέλος του κι εμείς αντί να τον αποχαιρετήσουμε όπως ενδεχομένως θα έπρεπε, ως γνήσια ανατρεπτικές φύσεις επιλέξαμε να υποδεχτούμε πριν την ώρα του τον Οκτώβριο, καλωσορίζοντας και επισήμως την πιο γλυκά μελαγχολική εποχή του χρόνου, η οποία όσο περνάει ο καιρός όλο και…βαθαίνει…ενώ παράλληλα πληθαίνουν γύρω μας οι θεατρικές πρεμιέρες παλαιότερων και νέων παραστάσεων.
Μαζί μας, σε αυτές τις πρώτες φθινοπωρινές “ΠΕΡΙΠΛΟΚΕΣ”, ένα ζευγάρι – στη ζωή και στην σκηνή – που μας χάρισε πέρυσι μία από τις ωραιότερες παραστάσεις που έχουμε δει ποτέ, την γνωστή και αγαπημένη πια “ΑΓΓΕΛΙΚΗ”. Η Κατερίνα Δαμβόγλου και ο Robin Beer, μας υποδέχτηκαν στο πανέμορφο “σπιτικό” τους, μας φίλεψαν ρακή και άλλα καλούδια και μας αποκάλυψαν πως ξεκίνησε αυτό το μεγάλο – θεατρικό – ταξίδι της Αγγελικής Ματθαίου το γένος Φιλίππου, που ξεκίνησε από τις Νέες Φώκαιες Σμύρνης το ’22, περιπλανήθηκε στα ενδότερα της σημερινής Τουρκίας, για να καταλήξει εντέλει στο Ρέθυμνο και στη συνέχεια να φτάσει σ’ εμάς, για να μας κάνει να διαπιστώσουμε, πως επί της ουσίας…”τίποτα δεν έχει αλλάξει”…
Τους ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία, τη ζεστασιά και την εμπιστοσύνη που μας έδειξαν και σας τους παρουσιάζουμε μέσα από ένα παιχνίδι ερωταπαντήσεων για τέσσερις, λίγο πριν ξεκινήσουν τις παραστάσεις τους στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (11/11/2016) και εν μέσω μίας περιοδείας στην Ελλάδα και την Κύπρο, που ολοκληρώνεται στα τέλη Οκτωβρίου…
“ΠΕΡΙΠΛΟΚΕΣ” ΜΕ…
ΛΙΛΑ ΠΑΠΑΠΑΣΧΟΥ Vs ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΔΑΜΒΟΓΛΟΥ
&
ΓΙΩΡΓΟ ΑΓΓΕΛΙΔΗ Vs ROBIN BEER
και στο τέλος όλοι μαζί…
Robin Beer & Κατερίνα Δαμβόγλου και στη μέση η…”Αγγελική”…
Λ.Π. Η Αγγελική Ματθαίου ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Και η ιστορία της πέρα για πέρα αληθινή κι ας φαντάζει σε μας σχεδόν εξωπραγματική. Όταν αποφάσισες μαζί με τον Robin και την ομάδα σας FLY THEATRE, να μας παρουσιάσετε σε μιάμιση ώρα περίπου, ένα οδοιπορικό ζωής ικανό να γεμίσει σελίδες επί σελίδων, περιμένατε ότι θα βρίσκατε τόσο μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό;
Κ.Δ. Όχι. Δημιουργήσαμε την «Αγγελική» γιατί είχαμε εμείς οι ίδιοι βάλει κάποια θεατρικά στοιχήματα, ενώ θέλαμε παράλληλα να αναμετρηθούμε με τα ζητήματα της Μικρασιατικής καταστροφής και της προσφυγιάς. Για εμάς η «Αγγελική» είχε ούτως ή άλλως μια δεδομένη αξία, χωρίς όμως να γνωρίζουμε αν και κατά πόσο αφορούσε κι άλλους ανθρώπους. Δεν μπορείς να γνωρίζεις εκ των προτέρων κάποια πράγματα, αν δεν δοκιμάσεις να δείξεις αυτό που αισθάνεσαι, να το πεις, να το συζητήσεις, ώστε να το συναισθανθούν και οι άλλοι. Με την ανταπόκριση του κοινού, έστω κι αν δεν ήταν κάτι που είχαμε ως στόχο, καταλάβαμε ακόμη περισσότερο την αξία της «Αγγελικής». Το γεγονός ότι στο τέλος κάθε παράστασης, είτε ήταν δύο, είτε εκατόν δύο είτε χίλιοι δύο οι θεατές που κάθε φορά χειροκροτούσαν και δακρύζαν μαζί μας, αποτελεί τρανή απόδειξη, ότι τελικά υπήρχε λόγος που το κάναμε αυτό. Το χειροκρότημα είναι η μεγαλύτερη επιβεβαίωση.
Γ.Α. Από τις δεκάδες —αν όχι εκατοντάδες— ιστορίες που γράφτηκαν από πρώτο χέρι ή με βάση ιστορικά στοιχεία για την καταστροφή της Σμύρνης το 1922 και την Ελληνική προσφυγιά, εσείς επιλέξατε αυτήν της Αγγελικής Ματθαίου. Τι συνέβαλε σε αυτή την επιλογή;
R.B. Ξεκινήσαμε με μια ιστορία η οποία έπεσε στα χέρια μας. Δεν προϋπήρχε η απόφαση να κάνουμε μια παράσταση για τη δεκαετία του 1920, την προσφυγιά και την ανταλλαγή πληθυσμών. Η Αγγελική, η πραγματική Αγγελική, ήταν πολύ στενή οικογενειακή φίλη του πατέρα της Κατερίνας στο Ρέθυμνο και την είχε σαν δεύτερη μητέρα του. Οπότε, είχαμε ήδη μια προσωπική σχέση μαζί της. Η ιστορία της, μια ιστορία που η ίδια έγραψε και δημοσίευσε σε τοπικές αλλά και κάποιες διεθνείς εφημερίδες, ήταν κομμάτι της οικογένειας. Οπότε απόφαση μας δεν ήταν να κάνουμε ένα θεατρικό έργο γι’ αυτή την ιστορική περίοδο, αλλά να μεταφέρουμε θεατρικά αυτήν τη συγκεκριμένη ιστορία, που κατά κάποιο τρόπο μας “βρήκε” και έχει ως κεντρικό θέμα την ταυτότητα. Άλλωστε για εμάς αυτή η ιστορική περίοδος, περιστρέφεται γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα· αφορά ανθρώπους που έπρεπε να αποφασίσουν ποιοι είναι, από πού προέρχονται και κάποιους άλλους ανθρώπους, που έπαιρναν αυτές τις αποφάσεις για εκείνους. Ένα ζήτημα πάντα ανοιχτό και ως εκ τούτου πάντοτε επίκαιρο.
Λ.Π. Ο τρόπος που επιλέξατε να ζωντανέψετε την ιστορία της Αγγελικής είναι αναμφίβολα πολυμορφικός, συνδυάζοντας το σωματικό θέατρο (μέθοδος Lecoq), την κουκλοπαιχτική και τον πεζό λόγο, διανθισμένα με απρόσμενα λυτρωτικές δόσεις χιούμορ. Πιστεύετε ότι το κοινό στην Ελλάδα τρομάζει όταν ακούει τον όρο «σωματικό θέατρο»;
Κ.Δ. Ναι, σίγουρα. Και γι’ αυτό αφαιρέσαμε και τον συγκεκριμένο όρο από την προώθηση της παράστασης, γιατί συνειδητοποιήσαμε πως εδώ συμβαίνει κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει στην Αγγλία, απ’ όπου ξεκινήσαμε. Το σωματικό θέατρο είναι μια ομπρέλα και καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα θεαμάτων, που είτε έχουν σαν βάση το χορό, είτε το θέατρο. Για εμάς σωματικό θέατρο σημαίνει κίνηση και δυνατότητα εικονοποίησης και αν και έχει σαφώς κάποιο στόχο, είναι πάνω απ’όλα ένα φαντασιακό παιχνίδι. Γι’ αυτό και το θέαμα γίνεται πολυμορφικό. Στην Ελλάδα είμαστε συνηθισμένοι να παρακολουθούμε στατικούς, κινησιολογικά γυμνούς μονολόγους. Επιλέγοντας, λοιπόν, να συνδυάσουμε αυτό το μονόλογο με την ανάλογη κίνηση, βάλαμε ένα πολύ μεγάλο στοίχημα. Και αυτή η κίνηση δεν περιορίζεται στον άνθρωπο που μιλάει, στην Αγγελική δηλαδή, αλλά τον μοιράζονται από κοινού και οι τρεις ηθοποιοί που βρίσκονται επί σκηνής, αποτελώντας όλοι μαζί το «χορό». Το προσφυγικό, είναι ένα ζήτημα που έχουμε μάθει όλοι να το αποδίδουμε με λόγο δημοσιογραφικό, στητό και θυμωμένο, γιατί κάποιοι θέλουν να προκαλεί συναισθήματα ακραία, δίχως όμως να υπάρχει βάση. Εμείς για να αποφορτίσουμε αυτό το κλίμα, όπως κάνει και η ίδια η Αγγελική στα γραπτά της, αποφασίσαμε πως έπρεπε να ξεκινήσουμε από το μηδέν και μέσω μιας κυματοειδούς πορείας μεταξύ γέλιου και κλάματος, μεταξύ ιλαρότητας και τραγικότητας, να φτάσουμε σταδιακά σε μια κορύφωση. Αυτό που έχουμε διαπιστώσει είναι, ότι όταν γελάει το κοινό και χαλαρώνουν οι άμυνες του, το “χαστούκι” του φαίνεται μετά πολύ πιο δυνατό.
Γ.Α. Πώς πήρατε την απόφαση να μετακομίσετε μόνιμα στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω το ενδεχομένως πιο ακμάζον πολιτιστικά — και όχι μόνο — Λονδίνο; Συνήθως στις μέρες μας συμβαίνει το αντίθετο…
R.B. Για εμένα το Λονδίνο είναι από πολλές απόψεις πολύ πιο «απολίτιστο» από την Αθήνα. Είναι ένα μέρος που κινείται υπερβολικά γρήγορα. Δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να έρθουν σε επαφή με την ανθρώπινη πλευρά τους. Πράγματι υπάρχει μεγαλύτερη χρηματική άνεση, υπάρχουν μουσεία, γκαλερί και συνεχώς γίνονται διάφορα event. Αλλά το να κάτσεις, να σκεφτείς, ή απλά να υπάρχεις στο Λονδίνο είναι σπάνια πολυτέλεια. Άρα απ’ αυτήν την άποψη, η Αθήνα είναι ένα πολύ πιο «πολιτισμένο» μέρος. Φυσικά, έπρεπε να θυσιάσουμε αρκετά ερχόμενοι εδώ. Γιατί ενώ υπάρχουν ευκαιρίες στην Ελλάδα, είναι πολύ διαφορετικές οι συνθήκες ζωής από αυτές που είχαμε συνηθίσει. Εδώ πρέπει να δημιουργήσεις ο ίδιος ευκαιρίες, με έναν τρόπο που δεν είσαι αναγκασμένος στην Αγγλία. Πολλοί καλλιτέχνες θα διαφωνήσουν, ίσως δυσανασχετήσουν κιόλας, όμως εκεί είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις πράγματα. Εδώ πρέπει να χαράξεις το δικό σου μονοπάτι. Ο λόγος που επιλέξαμε να έρθουμε εδώ, είναι ότι σε ένα πολύ προσωπικό επίπεδο, δεν βρήκαμε αυτό που ζητούσαμε εκεί. Κι ενώ μπορούσαμε να μετακομίσουμε κάπου αλλού στην Αγγλία, έφτασε κάποια στιγμή που είχαμε περάσει τόσο πολύ χρόνο στην Ελλάδα, που δεν ήταν στην πραγματικότητα δύσκολη η απόφαση να μετακομίσουμε. Αυτό που μας προσέφερε επί της ουσίας είναι η ευκαιρία, ο χώρος και ο χρόνος να δημιουργήσουμε τη δική μας δουλειά, κάτι που δε μπορούσαμε να κάνουμε στο Λονδίνο.
Λ.Π. Τι θα ήθελες να πεις στην Αγγελική Ματθαίου, αν είχες την ευκαιρία να τη συναντήσεις; Πόσες σύγχρονες «Αγγελικές» συναντάμε καθημερινά και τις προσπερνάμε με αδιαφορία ή έστω «δήθεν συμπόνια»;
Κ.Δ. Στην Αγγελική θα ήθελα να πω πρωτίστως, “ευχαριστώ!”. Μπορεί να είμαι μικρασιατικής καταγωγής από την πλευρά του πατέρα μου, παρόλα αυτά μου ήταν δύσκολο να βρω πληροφορίες που να αναφέρονται στην ανθρώπινη διάσταση της Μικρασιατικής Καταστροφής. Οπότε αρχικά την ευχαριστώ γιατί με βοήθησε να μάθω κάποια πράγματα για τη δική μου ιστορία και γιατί έστω και έμμεσα πέρασαν μέσα μου συναισθήματα, εικόνες, μυρωδιές. Κυρίως όμως την ευχαριστώ —και αυτό ήταν κάτι που συνειδητοποιήσαμε όταν ήδη είχαμε ξεκινήσει τις πρόβες και όταν το πρώτο ρεύμα Συρίων και Ιρακινών προσφύγων άρχισε να συρρέει στα νησιά της Ελλάδας, πράγμα που βιώσαμε και από κοντά στη Σητεία— γιατί μας έφερε στο σήμερα και μας έδωσε να καταλάβουμε τι θα πει να είσαι η Αγγελική, πόσο μάλλον στις μέρες μας. Είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε στην Ελλάδα και ερχόμαστε πάλι σε επαφή με πρόσφυγες. Πηγαίνοντας στη Νοταρά, που είναι το πρώτο σημείο στην Αθήνα που ακουμπάνε οι πρόσφυγες από διάφορα μέρη της γης, κάναμε με τον Ρόμπιν ένα βήμα μπροστά. Κάποιοι άλλοι, που ίσως είχαν και μεγαλύτερη οικονομική ευχέρεια, έκαναν ένα βήμα πίσω. Γιατί όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τη συγκεκριμένη συνθήκη, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν, ήταν τόσο μακριά από τον δικό τους τρόπο ζωής. Κάπως έτσι προκύπτουν η καχυποψία και ο ρατσισμός. Δε μπορούμε να τους βοηθήσουμε όλους. Ίσως πρέπει πρώτα να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, για να μπορέσουμε στη συνέχεια να βοηθήσουμε και τους άλλους. Ούτε μπορώ να αισθάνομαι συνεχώς τύψεις, γιατί δε βοηθάω κάθε μέρα τους πρόσφυγες. Είναι πολλές φορές όμως, που αισθάνομαι άσχημα, επειδή δεν κάνω κάθε μέρα και από μια κίνηση αλληλεγγύης προς αυτούς τους ανθρώπους, ενώ υποδύομαι την Αγγελική. Νομίζω όμως, ότι μια τέτοια κίνηση είναι και η ίδια η παράσταση. Η εκπαίδευση του κοινού να βλέπει τα πράγματα από μία άλλη οπτική γωνία. Γιατί η Αγγελική είναι ένα μικρό κορίτσι που μεγάλωσε μέσα στην προσφυγιά, πέρασε πολλά και από πολλούς, σε χέρια Ελλήνων και Τούρκων, κι όμως επέλεξε την αγάπη και τη συγχώρεση. Αυτό, λοιπόν, νομίζω είναι ένα μάθημα και προς αυτούς που έρχονται, αλλά και προς αυτούς που τους υποδέχονται.
Γ.Α. Σε μια Ελλάδα όπου γονείς υπογράφουν αιτήσεις ώστε προσφυγόπουλα να μην γίνουν δεκτά σε σχολεία κι έχοντας ο ίδιος Βρετανική καταγωγή, αισθάνθηκες ποτέ φόβο για μια πιθανή αρνητική αντίδραση στη συμμετοχή σου σε μια παράσταση που αφορά το — πατριωτικά εμποτισμένο — ζήτημα της Σμύρνης και της Ελληνικής προσφυγιάς;
R.B. Εξαρχής δεν προσεγγίσαμε το έργο από την πολιτική του πλευρά. Για εμένα η «Αγγελική» είναι η ιστορία ενός κοριτσιού, που ξαφνικά μαθαίνει ότι δεν είναι από το μέρος που πιστεύει ότι είναι και αναγκάζεται να επαναπροσδιορίσει ολόκληρη την ταυτότητά της. Πάντα υπάρχει μια μειονότητα που προσεγγίζει τέτοιου είδους ιστορίες με πολιτικές βλέψεις και με την επιθυμία να ισχυροποιήσει κάποιες εθνολογικές και συνοριακές διαφορές. Προσωπικά όμως, είναι ελάχιστες οι φορές στα χρόνια που βρίσκομαι στην Ελλάδα, που συνάντησα τέτοιους ανθρώπους. Αντίθετα έχω συναντήσει μια ανεκτικότητα και μία διάθεση κατανόησης του άλλου, μεγαλύτερη ίσως και από αυτή που συναντάς στο Λονδίνο. Ίσως πράγματι οι Βρετανοί να μην έχουν το δικαίωμα να αγγίζουν παρόμοια ζητήματα και ίσως εγώ ο ίδιος δεν έχω το δικαίωμα να κάνω μια πολιτική δήλωση, για το τι ακριβώς συνέβη το ‘22. Σαν άνθρωπος όμως και σαν καλλιτέχνης έχω κάθε δικαίωμα, να πω την ιστορία ενός ανθρώπου. Ακόμη και το πολιτικό κομμάτι της ιστορίας της Αγγελικής ανάγεται σε ανθρώπινο επίπεδο. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που χάνει την οικογένειά του, την πατρίδα του, το σπίτι του. Για εμάς το μήνυμα της «Αγγελικής» είναι οικουμενικό και πανανθρώπινο.
Λ.Π. Η Αγγελική είναι παιδί της Λωζάνης. Της συνθήκης της Λωζάνης. Ποια είναι κατά τη γνώμη σου η τωρινή συνθήκη, που επιτρέπει στους «ισχυρούς» αυτού του κόσμου να αντιμετωπίζουν παιδιά σαν την Αγγελική, ως «παιδιά ενός κατώτερου Θεού»;
Κ.Δ. Σύμφωνα με τις θεωρίες συνωμοσίας, οι κλιματολογικές συνθήκες θα μετατρέψουν την Ευρώπη σε έρημο κι έτσι η καταστροφή της Ανατολής είναι ένας τρόπος για να μετοικίσουμε εκεί. Δεν ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο και δεν το λαμβάνω καν υπ’ όψιν, γιατί μου μοιάζει σαν ο μεγαλύτερος παραλογισμός. Κι όμως ακόμη και σε αυτή την ιστορία υπάρχει ένα ψήγμα αλήθειας. Διότι τα κίνητρα πίσω απ’ όσα μας συμβαίνουν είναι πάντα οικονομικά. Η πολιτική έχει αλλάξει τρόπο διαχείρισης, αν δεν ήταν πάντοτε έτσι. Ο πόλεμος έχει επίσης αλλάξει μορφή και ψάχνουμε διαρκώς για εχθρούς. Η ισχυρότερη δύναμη είναι αυτή που επιβάλλει και ασκεί επιρροή σε παγκόσμιο επίπεδο. Για το δυτικό κόσμο αυτή η δύναμη είναι η Αμερική, κάτι που αντιλαμβανόμαστε καθημερινά από τον τρόπο που ντυνόμαστε, από αυτά που παρακολουθούμε στην τηλεόραση, στα μουσικά μας ακούσματα κτλ. Η δύναμη αυτή, είναι η ίδια που υπαγορεύει ποιοι είναι οι «εχθροί» που πρέπει να καταπολεμήσουμε, επιβάλλοντας τη νοοτροπία μας και επιδεικνύοντας κυνισμό και αδιαφορία προς τον παράγοντα «άνθρωπος». Τα ποσοστά της ανεργίας αυξάνονται, οι άστεγοί της Αθήνας πληθαίνουν και χιλιάδες πρόσφυγες καταφθάνουν διαρκώς στη χώρα μας. Είναι δεδομένο ότι θα υπάρχουν κρούσματα ρατσισμού και βίας. Είναι εύκολο να ακουμπάμε στον ξένο όλα μας τα πάθη και τα λάθη και να μεταχειριζόμαστε αυτούς τους ανθρώπους σαν “αποδιοπομπαίους τράγους”. Το ότι δεν είμαστε ίδιοι με τον άλλο, ή ότι δεν έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, δεν δικαιολογεί τόσο θυμό. Θεωρώ σημαντικό να συγχρωτίζεσαι με διαφορετικούς ανθρώπους, αλλιώς γίνεσαι μια μικροομάδα και δεν ξέρεις γιατί πολεμάς και αγνοείς πλήρως τι σκέφτεται ο άλλος που τοποθετείς απέναντι σου, ανήμπορος τόσο να τον διδάξεις κάτι, όσο και εσύ ο ίδιος να μάθεις κάτι από αυτόν. Ίσως κάποια στιγμή, μέσω της παιδείας, να αλλάξει αυτό και να πάψει ο νόμος της ζούγκλας να ισχύει και στη ζούγκλα της μεγαλούπολης. Θεωρώ, ότι η παραπληροφόρηση και ο βομβαρδισμός με εκατοντάδες πληροφορίες είναι εσκεμμένος, ώστε να μας απομακρύνει από την ουσία, μετατρέποντας μας σε «βούγια», που λένε και στην Κρήτη. Μονάχα αν μάθουμε τον εαυτό μας να δρα ανεξάρτητα, ίσως τότε καταλάβουμε τι χρειαζόμαστε και να γίνουμε, αν και άνθρωποι, πιο ανθρώπινοι.
Γ.Α. Σας γνωρίσαμε ως “Killing the fly” πριν η ομάδα σας μετονομαστεί σε “Fly Theatre”. Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή;
R.B. Το να βρεις όνομα για κάτι είναι πάντα περίπλοκο. Υπάρχουν τόσες εταιρίες με υπέροχα ονόματα και σκέφτεσαι, μα πώς τα σκαρφίστηκαν; Η εταιρία για παράδειγμα που δουλεύαμε στο Λονδίνο ονομαζόταν «Complicite» και συνοψίζει στην ουσία όλα όσα μπορείς να ζητήσεις από μια θεατρική εμπειρία. Προετοιμάζοντας λοιπόν την πρώτη μας παράσταση στην Ελλάδα, είχαμε καταπιαστεί με μια άσκηση χρησιμοποιώντας αυτό που λέμε «τα επτά επίπεδα της έντασης» αντιμετωπίζοντας την ίδια κίνηση σε – κυριολεκτικά – επτά επίπεδα σωματικής έντασης, μια διαδικασία στην οποία τόσο η κίνηση όσο και η σημασία της αλλάζουν. Η κίνηση αυτή ήταν στην προκειμένη περίπτωση το χτύπημα μιας μύγας με τη μυγοσκοτώστρα. Το όνομα γεννήθηκε εκείνη τη μέρα ενώ το λογότυπο μας προήλθε από τη συλλογή του ζωγράφου Λεωνίδα Γιαννακόπουλου. Συνειδητοποιώντας όμως στην πορεία την «αυτοκτονική» φύση του ονόματος, κόψαμε το «Killing» και κρατήσαμε το «Fly Theatre» που είναι και πιο αισιόδοξο γιατί υποδηλώνει ότι…«πετάει η ομάδα!».
Λ.Π. & Γ.Α. Ήδη η «Αγγελική» έχει λάβει δεκάδες διθυραμβικές κριτικές έχοντας παρουσιαστεί, πέρα από το μόνιμο «σπίτι» της στο θέατρο του Νέου Κόσμου, στην Κρήτη, στη Θεσσαλονίκη στην Ύδρα, ανάμεσα σε άλλες στάσεις στην Ελλάδα, ενώ αυτήν την περίοδο και μέχρι να ξεκινήσουν οι παραστάσεις στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, πραγματοποιείτε μία ακόμη περιοδεία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και στην Κύπρο. Ποια θα έλεγες ότι υπήρξε η πιο ένθερμη αντίδραση; Που πήρατε το πιο δυνατό σας χειροκρότημα;
Κ.Δ.: Έχουμε παρουσιάσει την Αγγελική και θα την παρουσιάσουμε σε πολλές περιοχές που προέκυψαν εκτάκτως γεμίζοντας το πρόγραμμα μας για το Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη. Για εμένα το πιο δυνατό μας χειροκρότημα το πήραμε στα Χανιά, απ’ όπου και πρωτοξεκινήσαμε. Έχοντας δείξει ένα μικρό απόσπασμα της παράστασης μήνες πριν την πρεμιέρα, μάλλον επικοινωνήθηκε από στόμα σε στόμα, γιατί ειδικά την πρώτη ημέρα, δεν χωρούσε ο κόσμος. Πολύ ζεστό χειροκρότημα, πολύ διαφορετικός κόσμος. Από φίλους, γνωστούς, αγνώστους που απλώς είδαν την αφίσα, μέχρι πολιτικές προσωπικότητες και γιαγιούλες που ήρθαν μετά και μας συνεχάρηκαν εγκάρδια. Ο χώρος ήταν ακατάλληλος, η ζέστη έντονη, μα παρόλες τις αντίξοες συνθηκες ήταν η πιο όμορφη εμπειρία. Το δεύτερο πιο δυνατό μας χειροκρότημα το πήραμε στο Εξάντι, ένα χωριό του Μυλοπόταμου, πάλι στην Κρήτη, που έχει μόνο εβδομήντα κατοίκους, έναν παπά και μια παπαδιά που μας έκαναν μέχρι και σελίδα στο facebook, γιατί δεν είχε ξαναπάει ποτέ θεατρική παράσταση σε αυτό το χωριό. Μια κοινότητα που δεν είχε επαφή ούτε με το θέαμα, ούτε με το θέμα. Κι όμως αυτό θα πει παιδεία. Ήρθαν όλοι και πήραν τόση χαρά, είχαν συγκλονιστεί και ήταν τόσο αθώοι σε αυτό που έβλεπαν, που απλώς το ρουφούσαν σαν σφουγγάρια. Τα παιδιά απορούσαν αν επρόκειτο όντως για πραγματική ιστορία και οι μεγάλοι μας έλεγαν πως τους θυμίσαμε τόσα πολλά! Αυτή είναι η αγαπημένη μου παράσταση, γιατί για τέτοιους ανθρώπους είναι πάρα πολύ όμορφο να παίζεις.
R.Β.: Ως ηθοποιός χρειάζομαι μια ισορροπία ανάμεσα στην πόλη και το χωριό. Χρειάζομαι να κάνω παραστάσεις και σε ένα «μορφωμένο» κοινό πόλης και σε ένα —ας πούμε— «λιγότερο εκπαιδευμένο» κοινό στο χωριό. Η τροφή που παίρνεις και απ’ τα δυο είναι διαφορετική, μα εξίσου απαραίτητη. Από το κοινό της πόλης λαμβάνεις μια πιο λογική και εμπεριστατωμένη αντίδραση, καθώς οι άνθρωποι στην πόλη έχουν παρακολουθήσει μια μεγάλη γκάμα παραστάσεων. Οπότε ίσως εκεί λαμβάνεις μια αντίδραση όπως την αναμένεις, σε σύγκριση δηλαδή με άλλες παραστάσεις και άλλους καλλιτέχνες. Ταυτόχρονα όμως είναι εξίσου — αν όχι περισσότερο — σημαντική και όμορφη, μια «ωμή» και αυθόρμητη αντίδραση από το κοινό σε ένα χωριό. Ο λόγος που το θέατρο είναι τόσο ενδιαφέρον, είναι γιατί οι παράγοντες που επηρεάζουν το πώς θα προσληφθεί ένα έργο από τους εκάστοτε θεατές είναι τόσο διαφορετικοί και ποικίλουν ανά περίπτωση. Για να απαντήσω όμως και στην ερώτηση και για μένα το πιο δυνατό χειροκρότημα —θα συμφωνήσω με την Κατερίνα— ήταν στα Χανιά.
Ας κλείσουμε με μία ευχή από την Κατερίνα και τον Ρόμπιν για το χρόνο
τα χρόνια που έρχονται…
Η “ΑΓΓΕΛΙΚΗ” των FLY THEATRE συνεχίζει την περιοδεία της σε Ελλάδα και Κύπρο, λίγο πριν εγκατασταθεί στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (11/11/2016)
Πρέβεζα: Θεατρικό Εργαστήρι Πρέβεζας 26/9
Θεσσαλονίκη: Θέατρο Τ 3-4/10, 10-11/10, 17-18/10
Πάτρα: Θέατρο Λιθογραφείον / Lithografion Theatre 7-8/10
Ηράκλειο: 21-22/10
Λεμεσσός: CENTER OF PERFORMING ARTS “MITOS” 29-31/10
ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
https://www.facebook.com/flytheatregreece/?fref=ts
https://www.facebook.com/aggelikitheater/?fref=ts
https://www.facebook.com/theatroneoukosmou/?fref=ts
http://nkt.gr/
ΑΛΛΙΩΣ 