[Για το παιδί], Παυλίνα Κουβαρδά

Tags

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Photo by: favim.com

Ένα παιδί που κλαίει

το δρόμο του γυρεύει.

Τα δάκρυα

κάνει προσευχές

ξορκίζοντας

τον πόνο του

πάνω σε ζωγραφιές.

Ο προκλητικός Ερντογάν και οι ασκήσεις πολέμου…

Tags

Ars & Vita

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Παραμονές της Εθνικής μας εορτής και για μια ακόμη φορά γινόμαστε μάρτυρες μιας έντονα προκλητικής συμπεριφοράς από μέρους των γειτόνων μας Τούρκων. Ο σύγχρονος Σουλτάνος, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν όπως είναι το πλήρες όνομά του, αφού με συνοπτικές διαδικασίες “επανέφερε” την δημοκρατία στη χώρα του και έβαλε στην φυλακή το μεγαλύτερο μέρος των όποιων εχθρών ο ίδιος θεωρούσε ότι, έχει βάζοντας με αυτόν τον τρόπο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το “πραξικόπημα” του περασμένου καλοκαιριού, βάλθηκε να ανοίξει καινούρια μέτωπα. Με την τρομοκρατία εντός των συνόρων του να βρίσκεται σε πλήρη έξαρση, με τα ζητήματα σε Συρία, Κουρδικό και Μοσούλη να παραμένουν ανοικτά και περισσότερο έντονα από ποτέ, μοιάζει απορίας άξιο το πως και το γιατί ο Τούρκος πρόεδρος αποφάσισε σε αυτήν την χρονική στιγμή, να εγείρει απαιτήσεις και να θέσει έστω και σε ανεπίσημο επίπεδο ζητήματα οριοθέτησης συνόρων με την Ελλάδα. Συνόρων μάλιστα που έχει ορίσει η συνθήκη της Λωζάνης ρητά και κατηγορηματικά το 1923, αντικαθιστώντας την προηγούμενη συνθήκη των Σεβρών, και υπογράφηκε από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.

Τι είναι λοιπόν, αυτό που ώθησε τον Ερντογάν να προβεί σε τέτοιου είδους εμπρηστικές δηλώσεις και την πολεμική μηχανή της Τουρκίας να κάνει ασκήσεις πολέμου στο Αιγαίο, προκαλώντας την Ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη; Πρώτα απ’ όλα οι Τούρκοι πάντα ενεργούν βάση σχεδίου και ποτέ παρορμητικά. Γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι των προκλήσεων και έχουν δείξει πολλάκις στο παρελθόν, και μιλάμε πάντα σε περίοδο ειρήνης, ότι δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να δημιουργήσουν θερμά επεισόδια ακόμα και αν αυτά μπορεί να έχουν ως συνέπεια απώλεια ανθρώπινων ζωών όπως στα Ίμια ή σε πτώσεις δικών τους μαχητικών αεροσκαφών σε εικονικές αερομαχίες. 

Ο Τούρκος ηγέτης είναι μια πολύ αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Άνθρωπος των άκρων, λατρεύει να προκαλεί με τις δηλώσεις του και τον τρόπο ζωής του. Θεωρεί εαυτόν ανίκητο στην εγχώρια πολιτική σκηνή και είναι ο πρώτος μετά από πολλά χρόνια στην γείτονα χώρα, που έθεσε στο περιθώριο την στρατιωτική επιρροή. Το ατυχές εναντίον του πραξικόπημα αντί να τον συνετίσει, τον έκανε ακόμα πιο απόλυτο, αλαζόνα και εκδικητικό απ’ ότι ήταν. Με την ίδια ευκολία που καταστρατηγεί τις δημοκρατικές ελευθερίες αθετεί διακρατικές συμφωνίες και αμφισβητεί δεδομένα που έχουν προέλθει από διεθνείς συνθήκες και οργανισμούς. Νοιώθει πανίσχυρος και φροντίζει να το δείχνει σε κάθε βήμα του τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Είναι χωρίς καμία αμφιβολία ένας καλά καμουφλαρισμένος δικτάτορας που η επόμενη πράξη της παρουσίας του στην ιστορία έχει οσμή πολέμου. Με την χαρακτηριστική κουτοπονηριά του Αλή Πασά και χωρίς την οξυδέρκεια του Κεμάλ, είναι ο άνθρωπος που δεν θα διστάσει να αιματοκυλήσει την ευρύτερη περιοχή, αν θεωρήσει ότι αυτό εξυπηρετεί την προσωπική του ματαιοδοξία. 

Η Ελλάδα για τον Ερντογάν στην παρούσα φάση είναι ο πιο αδύναμος κρίκος. Με τεράστια οικονομικά προβλήματα, με εσωτερικές έριδες και με την Ευρώπη να της γυρνάει συνεχώς την πλάτη ακόμα και σε ζητήματα που η ευθύνη των γειτόνων μας είναι πολύ μεγάλη και ξεκάθαρη, όπως στο προσφυγικό, ο Τούρκος πολιτικός θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία να θέσει θέματα επαναπροσδιορισμού εθνικών συνόρων. Η Ευρώπη διαρκώς κωφεύει στις κορόνες που εξαπολύει, ενώ και ο παραδοσιακός σύμμαχος μας, η Ρωσία, σκοπίμως σφυρά αδιάφορα. Ο Πούτιν παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα συνεργάζεται με αγαστό τρόπο με την τούρκικη πλευρά, ξεχνώντας την ιστορία που έχει αποδείξει πολλές φορές ότι οι Τούρκοι γνωρίζουν άριστα την έννοια της λυκοφιλίας. 

Οι Έλληνες πολιτικοί από την άλλη ή δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος και τη σοβαρότητα του προβλήματος ή θεωρούν περισσότερο σημαντικά τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα. Αναλώνονται σε μεταξύ τους ύβρεις και χαρακτηρισμούς βυθίζοντας την πολιτική σκηνή της χώρας στην εσωστρέφεια και την διχόνοια, νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσουν την παραμονή τους στην εξουσία. Οι Τούρκοι δεν κάνουν τίποτα στην τύχη. H πρόσφατη αναφορά τους στην Συνθήκη της Λωζάνης δεν έγινε μόνο για να ταράξει τους Έλληνες ή να δώσει την ευκαιρία σε διάφορους για πάσης φύσεως εθνικιστικές κορόνες. Θα επανέλθουν σε χρόνο που θα κρίνουν αυτοί πρόσφορο το έδαφος για να περάσουν από τα λόγια στις πράξεις. Δυστυχώς, οι πολιτικοί νάνοι που μας διοικούν θα το καταλάβουν όταν πια θα είναι αργά για δάκρυα…

φωτογραφία αρχείου

 

 

 

Κάντε κλικ εδώ για Απάντηση ή Προώθηση

 

Η Ομάδα Νάμα παρουσιάζει το «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, στο Σύγχρονο Θέατρο, έως τις 29 Ιανουαρίου 2017…

Tags

Ars & Vita

Η Κόρα Καρβούνη ως “Μπλανς Ντυμπουά”υπό το έκθαμβο βλέμμα του Γιώργου Δάμπαση/Μιτς

---

γράφει και επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

Στις 14 Οκτωβρίου 2016 στο Σύγχρονο Θέατρο, έκανε πρεμιέρα το εμβληματικό  αριστούργημα θεατρικού ρεαλισμού του 20ου αιώνα, «Λεωφορείο ο Πόθος», που καθιέρωσε τον Τένεσι Ουίλιαμς  (…από τους πιο αγαπημένους συγγραφείς της στήλης και κατ’ επέκταση της γράφουσας…)  ως έναν από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς της Αμερικής.

Το έργο γραμμένο το 1947 ανέβηκε για πρώτη φορά στη Ν. Υόρκη, σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν ενώ το 1949, έχοντας ήδη αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές και το βραβείο Πούλιτζερ, ανέβηκε στο Λονδίνο σε σκηνοθεσία Λώρενς Ολίβιε. Το 1951 έγινε παγκοσμίως διάσημο με την πολυβραβευμένη μεταφορά του στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία πάλι του Ηλία Καζάν και με πρωταγωνιστές την συγκλονιστική Βίβιαν Λη που είχε υποδυθεί την βασική ηρωίδα Μπλανς Ντυμπουά στο Λονδίνο και τον εμβληματικό Μάρλον Μπράντο, που είχε υποδυθεί το κεντρικό ρόλο του πολωνού μετανάστη Στάνλεϋ Κοβάλσκι στη Νέα Υόρκη (…η ιδρωμένη φανέλα του Μπράντο έχει στοιχειώσει το συλλογικό μας υποσυνείδητο…).

Ηλιάνα Μαυρομάτη & Κόρα Καρβούνη…Στέλλα και Μπλανς αντίστοιχα

η Στέλλα στην αγκαλιά του Στάνλευ…δηλαδή η Ηλιάνα Μαυρομάτη στην αγκαλιά του Γιάννη Τσορτέκη

Η ομάδα ΝΑΜΑ και οι δύο σκηνοθέτες της παράστασης Ελένη Σκότη και Γιώργος Χατζηνικολάου, επέλεξαν να μας παρουσιάσουν τη δική τους εκδοχή, πάνω σε αυτό το αριστοτεχνικό ψυχογράφημα χαρακτήρων και ανθρώπινων συμπεριφορών, που με τόση μαεστρία και ποιητική ευαισθησία συνέθεσε ο Τένεσι Ουίλιαμς – ο ποιητής των απανταχού καταραμένων – ο οποίος μεταξύ άλλων αρετών διέθετε το μοναδικό χάρισμα να μετατρέπει τους πιο λούμπεν χαρακτήρες σε υπέρλαμπρες πρωταγωνίστριες και πρωταγωνιστές της ζωής και της σκηνής. 

Με ένα έξοχο καστ στη διάθεσή τους: Μπλανς/ Κόρα Καρβούνη, Στάνλεϋ/Γιάννης Τσορτέκης, Στέλλα/Ηλιάνα Μαυρομάτη, Μιτς/Γιώργος Δάμπασης, Γιούνις/Αθηνά Αλεξοπούλου, Γιατρός/Μιχαήλ Γιαννικάκης, Στηβ/Γιώργος Γερωνυμάκης, Νέος/Γιάννης Δαμάλας, Νοσοκόμα/Χριστίνα Δημητριάδη, Πάμπλο/Βαγγέλης Κουντουριώτης, οι δύο καταξιωμένοι δημιουργοί φιλοδοξούν να δώσουν μία νέα και πιο φρέσκια ματιά σε ένα έργο που έχει αγαπηθεί όσο λίγα, θίγοντας τόσα πολλά και τόσο καίρια ζητήματα και έχοντας εξασφαλίσει πλέον περίοπτη θέση στην παγκόσμια δραματουργία, η οποία αδιαμφισβήτητα του αξίζει. 

Μέχρι και τις 29 Ιανουαρίου 2017, στο Σύγχρονο Θέατρο, η Ομάδα ΝΑΜΑ, ξανανεβαίνει στο “ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ Ο ΠΟΘΟΣ”, που συνεχίζει να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, χαρίζοντας στα θεατρικά μας βράδια μια νότα νοσταλγίας για μία εποχή σκληρή μεν, αλλά βαθιά αισθησιακή και “αληθινά μαγική”.

Στάνλευ και Μπλανς: η πάλη των τάξεων, των φύλων, της αλήθειας με τη μαγεία…

---

«Λεωφορείο ο Πόθος»

του Τένεσι Ουίλιαμς, από την Ομάδα Νάμα

στο Σύγχρονο Θέατρο

από 14 Οκτωβρίου έως 29 Ιανουαρίου 2017

Συντελεστές

Παραγωγή:    Ομάδα Νάμα       

Μετάφραση:    Γιώργος Χατζηνικολάου

Σκηνοθεσία/Καλλιτεχνική επιμέλεια:   

Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου

Σκηνικά/Κοστούμια:    Γιώργος Χατζηνικολάου

Φωτισμοί:    Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Μουσική:    Κωστής Χαραμουντάνης

Video/Trailer:    Σταύρος Συμεωνίδης

Φωτογραφίες:    Γιώργος Καλφαμανώλης

Βοηθός σκηνοθέτη:    Τριανταφυλλιά Δούνια

Δ/νση Παραγωγής:    Γιώργος Χατζηνικολάου

Δημόσιες Σχέσεις/Βοηθός παραγωγής:     Μαρία Αναματερού

Διανομή

Μπλανς:    Κόρα Καρβούνη

Στάνλεϋ:    Γιάννης Τσορτέκης

Στέλλα:    Ηλιάνα Μαυρομάτη

Μιτς:    Γιώργος Δάμπασης

Γιούνις:    Αθηνά Αλεξοπούλου

Γιατρός:    Μιχαήλ Γιαννικάκης

Στηβ:    Γιώργος Γερωνυμάκης

Νέος:    Γιάννης Δαμάλας

Νοσοκόμα:    Χριστίνα Δημητριάδη

Πάμπλο:    Βαγγέλης Κουντουριώτης

                                                               

Δείτε τα teaser της παράστασης:

Λεωφορείο ο Πόθος teaser #1  https://youtu.be/lLsu6TsjTA0

Λεωφορείο ο Πόθος teaser #2  https://youtu.be/M4Oq7TJsZJk

Λεωφορείο ο Πόθος teaser #3  https://youtu.be/k8rbxourCTI

Λεωφορείο ο Πόθος teaser #4  https://youtu.be/NgXuOpa44JQ

 

Facebook Page Σύγχρονο Θέατρο: https://www.facebook.com/sixronotheatro/

 

Facebook Page Θέατρο Επί Κολωνώ: https://www.facebook.com/epikolono.gr/

2-%ce%bf%ce%bc%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%bd%ce%ac%ce%bc%ce%b1_%ce%bb%ce%b5%cf%89%cf%86%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af%ce%bf-%ce%bf-%cf%80%cf%8c%ce%b8%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%8d%ce%b3%cf%87%cf%81

Αγορά εισιτηρίων εδώ: https://www.viva.gr/tickets/theater/sygxrono-theatro/leoforio-o-pothos/

Πρεμιέρα:    Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016

Τελευταία παράσταση:    Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:    Πέμπτη  έως Σάββατο στις 9:00μμ

                                                              Κυριακή στις 7:00μμ

 Τιμές εισιτηρίων:

Πέμπτη/Παρασκευή:    Κανονικό: 15,00€

Φοιτητικό/Ανέργων/Άνω των 65: 12,00€        

Σάββατο/Κυριακή & αργίες:    Κανονικό: 17,00€

                                                           Ανέργων /Άνω των 65: 15,00€

                                                           Φοιτητικό: 12,00€

 Διάρκεια:    150’ (με διάλειμμα)

 Χώρος:    Σύγχρονο Θέατρο

 Διεύθυνση:    Ευμολπιδών 45, Γκάζι

Τηλέφωνο:    210 3464380, Site: www. sixronotheatro.gr

Στάση Μετρό:    Κεραμεικός

 

 

 

 

 

Τι σημαίνει ρατσιστής μπαμπά;

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Το σκηνικό γνωστό στους περισσότερους από εμάς. Τα παιδιά γυρνούν από το σχολείο, μπαίνουν σπίτι, αφήνουν την τσάντα τους στο πάτωμα κοντά στην έξοδο. Η μητέρα τα καλεί στο τραπέζι με την επισήμανση να πλύνουν πρώτα τα χέρια τους. Ο πατέρας περιμένει ήδη καθιστός ενώ η μητέρα βάζει τις τελευταίες πινελιές πριν το φαγητό φθάσει στο πιάτο της οικογένειας. Τα παιδιά έρχονται και κάθονται ανυπόμονα να πουν τα νέα της ημέρας τους λίγο πριν αρχίσει το απογευματινό τρέξιμο με τις λεγόμενες εξωσχολικές δραστηριότητες. Το φαγητό σερβίρεται και η συζήτηση ξεκινά. Η μαμά ρωτά πρώτη όπως πάντα. Τι έγινε παιδιά σήμερα στο σχολείο; Όλα καλά; Η δασκάλα, οι συμμαθητές σας, τα μαθήματα; Σας σήκωσαν στον πίνακα, ήσασταν διαβασμένοι, τα είπατε καλά; Παίξατε στο διάλειμμα με τα υπόλοιπα παιδιά; Φάγατε το κολατσιό σας;

Όλα βαίνουν καλώς ώσπου μια κουβέντα που ξεστομίζει ένα από τα παιδιά ταράζει την ήρεμη οικογενειακή ατμόσφαιρα και φέρνει βουβαμάρα στο τραπέζι. Σήμερα, λέει το παιδί, μας είπαν πως το σχολείο μας θα φιλοξενεί τα απογεύματα κάποια άλλα παιδάκια που έχουν έρθει από μακριά και δεν έχουν που να πάνε και ότι πρέπει να τους φέρουμε ότι μπορούμε για να τα βοηθήσουμε. Βιβλία, τετράδια, μολύβια, παιχνίδια. Θα έρχονται στο σχολείο, θα κάθονται στα θρανία μας και θα παίζουν στην αυλή μας. Η μαμά δεν μιλάει πια. Ο πατέρας αρχίζει να φωνάζει και να χτυπιέται. Καταριέται την εποχή, την κυβέρνηση, τους πολιτικούς. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι γεμίζει φόβο και ανησυχία. Τα παιδιά απορούν. Που είναι το κακό; Τι είπαμε που τους ταράξαμε; Σε τι φταίμε; Είναι κακό να βοηθήσουμε αυτά τα παιδάκια; 

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

 

Η μαμά μαζεύει νευρικά τα πιάτα. Λέει πως το φαγητό τελείωσε. Διατάζει με αυστηρό ύφος να πάνε να πάρουν τα πράγματα τους για το φροντιστήριο και το μπαλέτο. Τα παιδιά πηγαίνουν στο δωμάτιο τους. Ακόμα ηχούν στα αυτιά τους οι διηγήσεις της γιαγιάς, της μητέρας του πατέρα τους, για τον ξεριζωμό της οικογένειας από το σπίτι τους στην Σμύρνη και τις δυσκολίες που έζησαν μέχρι να φθάσουν στην μαμά Ελλάδα. Ακόμα θυμούνται τι τους έλεγε για την συμπεριφορά που έτυχαν εδώ στην πατρίδα. Είναι σαν ακούν ζωντανή τη φωνή της που τους ζήτησε να ορκιστούν ότι αν ποτέ βρεθούν σε θέση να υποδεχθούν πρόσφυγες να τους περιβάλλουν με αγάπη και να τους βοηθήσουν. Με αυτές τις σκέψεις αρχίζουν να διαβάζουν για την επόμενη μέρα. Έχουν θέμα στην έκθεση για τον ρατσισμό. Άγνωστη λέξη. Πάνε στο σαλόνι για να ρωτήσουν τον πατέρα τους, που ακόμα δεν έχει ηρεμήσει, μπαμπά τι θα πει ρατσιστής; 

Αυτή η εικόνα θα μπορούσε να είναι πραγματικότητα στα μέρη και στις περιοχές που οι “καθαροί ” Έλληνες δεν επιτρέπουν στα προσφυγόπουλα να ” μολύνουν” με την παρουσία τους την περιοχή τους. Που φοβούνται να μην αρρωστήσουν τα παιδιά τους αλλά την ίδια ώρα τα αφήνουν ανεμβολίαστα. Ευτυχώς ακόμα και σήμερα στην εποχή της βαθιάς κρίσης παραμένουν η θλιβερή μειοψηφία. Στην πλειονότητα τους τα παιδιά αυτά, οι μαθητές από τον πόλεμο γίνονται δεκτοί με αγάπη και εκδηλώσεις σεβασμού και φροντίδας.Γιατί όπως είπε και ο Ρασούλης: Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά …η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά!!!!

φωτογραφία αρχείου

 

Ανιστόρητος και επομένως επικίνδυνος…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Υπουργός Παιδείας, Έρευνας(;) και Θρησκευμάτων( !!!!!) Νίκος Φίλης ή αλλιώς ο σύγχρονος ” μπουλντόζας” της πολιτικής μας σκηνής. Μπορεί το συγκεκριμένο παρατσούκλι να έχει αποδοθεί, ιστορικά, στον αείμνηστο Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας και Δήμαρχο Αθηναίων Μιλτιάδη Έβερτ, για την αποφασιστικότητα του όταν βρισκόταν στον εν λόγω δημαρχιακό θώκο, ταιριάζει όμως γάντι, για διαφορετικούς δυστυχώς λόγους, στον τωρινό υπουργό Παιδείας. Ο Νίκος Φίλης δεν υπήρξε στα μάτια μου ποτέ κάτι το θελκτικό ως προσωπικότητα ή ως επαγγελματίας του χώρου μας. Με σημαντική διαδρομή πίσω του δεν πρόκειται να τον κρίνω για την δημοσιογραφική του πορεία. Κρίνεται όμως, και μάλιστα αυστηρά, από την στιγμή που αποφάσισε να περάσει από την θέση του κριτή δημοσιογράφου στη θέση του πολιτικού που ασκεί πολιτική και κάνει πράξη ή όχι τις όποιες εξαγγελίες του.

Μέχρι σήμερα περισσότερο δημιουργεί θόρυβο και ντόρο με τις δηλώσεις του παρά με την άσκηση της πολιτικής του. Αν σταματούσε σήμερα η θητεία του στην κυβέρνηση αμφιβάλλω αν θα τον θυμόταν κανείς μελλοντικά από τις τομές ή τις μεταρρυθμίσεις που έφερε στο χώρο της Παιδείας, αλλά περισσότερο για τις προκλητικές, και ενίοτε ανιστόρητες και αστήριχτες επιστημονικά, απόψεις του περί της γενοκτονίας των Ποντίων και τελευταία περί της παρουσίας και της προσφοράς της Εκκλησίας σε δύσκολες για τον ελληνισμό περιόδους, όπως η Κατοχή ή η Χούντα.

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Δεν θα μπω σε διαδικασία να κρίνω τις θέσεις του για το μάθημα των θρησκευτικών ή την πρωινή προσευχή στα σχολεία. Ο λόγος; Δεν είναι το βασικό πρόβλημα εκεί. Αν και ο τρόπος που θα αλλάξει το υπάρχον καθεστώς απαιτεί προσοχή και σεβασμό στις ιδιαιτερότητες της πατρίδας μας. Η Ελλάδα δεν είναι μια απλή ευρωπαϊκή χώρα. Έχει στην ιστορία της πολλά στοιχεία που συνδέουν σημαντικά γεγονότα με την ύπαρξη της πίστης και τον Χριστιανισμό ειδικότερα. Η συλλήβδην αποστροφή μιας κυβέρνησης ή μιας ασκούμενης πολιτικής απέναντι σε κάθε τι χριστιανικό δεν είναι μόνο λάθος αλλά και ιστορικά επικίνδυνο. Ο Χριστιανισμός ήταν ανέκαθεν στοιχείο που ένωνε και σε κρίσιμες στιγμές διατήρησε την ελληνικότητα των πληθυσμών που βρίσκονταν κάτω από κάθε μορφής κατοχή. 

Αποτελεί εξαιρετικά άσχημο γεγονός ο προϊστάμενος της Παιδείας στη χώρα να στερείται ιστορικής γνώσης και να επιχειρεί από καιρό σε καιρό να προκαλέσει με δηλώσεις του στα ΜΜΕ. Τις περισσότερες φορές φαίνεται σαν να λειτουργεί ως στοιχείο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Όποτε η κυβέρνηση είναι στριμωγμένη στα σχοινιά, όποτε μια ακόμη κόκκινη γραμμή από το παρελθόν χάνεται, όποτε φέρνει νέα επαχθή μέτρα για τον απλό πολίτη, εμφανίζεται ο Νίκος Φίλης πετώντας μια “άποψη” που προκαλεί το κοινό αίσθημα. Ίσως στην κυβέρνηση θεωρούν, εντελώς ανοήτως, ότι με αυτόν τον τρόπο ικανοποιούν τα αριστερά αντανακλαστικά των δικών τους ψηφοφόρων. Οι γνήσιοι Αριστεροί είναι άνθρωποι που επειδή έχουν βιώσει στο πετσί τους τον διωγμό και την αδικία αναγνωρίζουν την προσφορά όλων στην πατρίδα και στον ελληνισμό. Αναγνωρίζουν τις εθνικές τραγωδίες και βοήθησαν αποφασιστικά τους πρόσφυγες όταν ήρθαν στην Ελλάδα μετά την καταστροφή. Ας κάνει τον κόπο να ρωτήσει την άποψη του Μανώλη Γλέζου για την στάση της Εκκλησίας στην Κατοχή, πριν πετάξει τις ανιστόρητες κορόνες του. Δεν νομίζω να θεωρεί κανείς μεγαλύτερο κοινωνικό αγωνιστή τον Φίλη από τον άνθρωπο που η πράξη του να κατεβάσει, μαζί με τον Λάκη Σάντα, την ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη των Αθηνών έγινε παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης. 

φωτογραφία αρχείου

Πραγματικά δεν περίμενα μετά την Ρεπούση και τον “συνωστισμό” στην προκυμαία της Σμύρνης ότι θα εμφανιζόταν και άλλο μέλος του λεγόμενου πολιτικού προσωπικού της χώρας με τόσο ρηχό, ημιμαθές και πρόχειρο περιεχόμενο που θα κατείχε και τέτοια θέση ευθύνης. Θα ήθελα, πριν ο αγαπητός πρώην συνάδελφος μιλήσει ξανά, να αναλογιστεί τόσο σε προσωπικό όσο και γενικότερο επίπεδο ποια ακριβώς είναι η προσφορά και η στάση της “αριστερής” κυβέρνησης, που αποτελεί αναπόσπαστο μέλος  στην χώρα στην τωρινή περίοδο των μνημονίων. Είναι βέβαιο δύσκολο όταν έχεις κάνει την κυβίστηση επιστήμη και τις ιδέες σου λάστιχο, να αντιληφθείς το μέγεθος του προσωπικού σου ολισθήματος. 

φωτογραφία αρχείου

“PERIPLOKES” WELCOME AUTUMN WITH A “FLYING” THEATRICAL TEAM!!! KATERINA DAMVOGLOU AND ROBIN BEER OF FLY THEATER DISCUSS “AGGELIKI”, IMMIGRATION, LOVE AND… FORGIVENESS!!!

Tags

Ars & Vita

---

Final editing/Photo lay out & captions: Lila Papapaschou

Photos/Video/Translation: Giorgos Aggelidis

---

Autumn’s first month is drawing to its end and instead of beading it goodbye as we probably should, we –always authentically subversive– decided to welcome October and the year’s most sweetly melancholic season, which starts to become more and more present. A season during which the weather worsens day by day, but at the same time a season when new and returning plays premiere at theaters around the city.

Accompanying us in those first autumnal “Periplokes” is a couple –in life and on stage– that surprised us last year with one of the most inspiring  plays we have ever seen: the famous and already loved by a vast audience, “AGGELIKI”. Katerina Damvoglou and Robin Beer welcomed us to their cozy house, offered us raki –among other treats– and revealed to us how this big –theatrical– journey of “Aggeliki Mattheou” begun. The journey of a girl that started in New Fokas, Smyrna at 1922, wandered the inner parts of Turkey before ending up at Rethymno and then coming before us today to help us realize, that in essence… “nothing has changed”.

We kindly thank them for the hospitality, the warmth and the trust they showed us and we present them to you through a question-and-answer game for four, just a few weeks before they begin their appearances at the Lower Scene of the Theater of Neos Kosmos (11/11/2016) and in the middle of a tour throughout Greece and Cyprus that will conclude at the end of October…

“PERIPLOKES” present…

LILA PAPAPASCHOU Vs KATERINA DAMVOGLOU

&

 GIWRGOS AGGELIDIS Vs ROBIN BEER

and in the end…all together!

Robin, “Aggeliki” and Katerina…flew their way into our hearts

L.P. Aggeliki Mattheou actually existed and her story, even if it seems almost fictional, is absolutely true. When you and Robin –as the FLY THEATER which you both constitute- decided to present a life’s journey capable of filling hundreds of pages in about an hour and a half, did you expect such a positive reaction from the audience?

K.D. No. We created “Aggeliki” because we ourselves had put some theatrical bets, while at the same time we wanted to touch upon the subjects of the destruction of Asia Minor and immigration. “Aggeliki” had for us a given value, even though we didn’t know if it would concern other people as well. You cannot know some things beforehand, if you don’t try to show what you feel, say it, communicate it so that others feel it too. With the audience’s warm response, even if it wasn’t our main goal, “Aggeliki’s” true importance and worth became even more apparent to us. The fact that at the end of every show, irrespectively of whether they were only two or a hundred and two spectators, the audience always gave us a standing ovation and teared up alongside us, constitutes the greatest proof that after all there was a purpose for all this. The applause is always a reassurance. 

G.A. From the dozens –if not hundreds– of stories that were written in first person or based on historical evidence for the destruction of Smyrna at 1922 and the Greek wave of immigration that followed, you chose that of Aggeliki Mattheou. What contributed to that choice?

R.B. We begun with a story that fell into our hands. We didn’t decide to make a play for the 20s, immigration and the exchange of populations. Aggeliki, the real Aggeliki, was a close family friend of Katerina’s father at Rethymno, she was like a second mother to him. So we already had a personal connection to her. Her story, a story that she wrote down and published in local and some international newspapers, was part of the family. So our decision wasn’t to make a play concerning this historical period, but to adapt into a play this particular story, that –in a way– found us and had identity as its main subject. For us, this whole historical period, is about this subject; it concerns people that had to decide who they were and where they came from, and some other people that took those decisions for them. A subject always under dispute  and therefore timeless.

Living and creating together…in harmony.

L.P. The way you decided to bring “Aggeliki’s” story to life is without a doubt polymorphic, combining physical theater (Lecoq method), puppeteering and prose, alongside unexpectedly redemptive doses of humor.  Do you believe that Greek audiences fear when they hear the term “physical theater”?

K.D. Yes, they most certainly do. And that’s why we took it off the play’s promotion, because we realized that here in Greece things are quite different from what we had come to know in England, where we begun. Physical theater is kind of an umbrella that includes a variety of spectacles, some of which have dance as their core and others theater. For us, physical theater means movement as well as the ability to visualize and even though it has a set purpose, it is above all a game of imagination. That is why the spectacle becomes polymorphic. In Greece we are accustomed to watching stable, kinesiologically naked monologues. Choosing, therefore, to combine a monologue with its respective movement, was a huge bet. And this aforementioned movement does not limit itself to the actor that is speaking,  instead it is shared by all three actors that are on stage; all of them constitute the “chorus”. The subject of immigration is one we all learn to communicate in a journalistic way, firm and angry, because some people want it to cause extreme emotions, without however the existence of a logical foundation. To change this, we decided –as did Aggeliki herself in her writings– that we had to begin from point zero and through a wavelike path between laughter and crying, hilarity and tragedy, to progressively reach a peak. What we have come to conclude is that, when the audience laughs and it lowers its defenses, a dramatic “slap” is felt more heavily.

G.A. Why did you decide to permanently move to Greece, leaving behind London, which is admittedly more thriving both culturally and generally? It’s the opposite that’s considered more common nowadays.

R.B. For me London is in many respects much more “uncivilized” than Athens. It moves in a crazy rhythm. It doesn’t allow its citizens to stay in touch with their humanity. There is indeed greater financial fruition, there are museums, galleries and many events. But to sit and think or just “exist” in London is a rare commodity. From this aspect Athens is a much more civilized and cultural place. Of course we had to make many sacrifices coming here. Even though there are many opportunities in Greece, the living conditions are very different from what we were use to. Here you have to create opportunities on your own, in a way that you are not obliged in England. Many artists will disagree with this, they may even become upset, but there it’s much easier to do things. Here you have to forge your own path. The reason we chose to come here is that in a very personal level we didn’t find what we were looking for there. Yes, we could have moved somewhere else in England, but a moment came that we had already spent so much time in Greece, that in fact it wasn’t a difficult choice to move. In essence, what Greece offered us was the chance, the time and space to create our own work, something that we wouldn’t have been able to do in London.

Robin +

Katerina =

…a very beautiful couple…in life and art…

L.P. What would you say to Aggeliki Mattheou, if you had the chance to meet her? How many “Aggelikes” do we meet today in our everyday lives, walking past them with indifference or so-called compassion?

K.D. “Thank you”. That’s what I would first and foremost say to Aggeliki. I may have roots in Minor Asia from my father’s side, but it was extremely difficult to find details concerning the human aspect of the distraction of ‘22. That is why I thank her, because she helped me learn some things about my own story and because, even indirectly, some things from her story found their way inside me, emotions, pictures, scents. Even more so, I thank her –and that was something we realized when we had already begun rehearsals and when the first wave of Syrian and Iraqi immigrants begun to arrive in the islands of Greece by the dozens, something that we lived up close at Sitia– because she made us understand what it means to be Aggeliki, especially nowadays. We are very lucky to be living in Greece and to be coming in contact with immigrants. Going to Notara, which is the first point that immigrants reach when arriving in Athens, Robin and myself made a step forward. Others, that may have had even bigger financial ability to help, made a step backwards. Because when they came face to face with this condition, they didn’t know how to react, it was that far off from their way of life. This is how suspicion and racism are born. We can’t help everyone. Perhaps we have to help ourselves first so that we can afterwards help others. I can’t feel remorse for not helping the immigrants every day. There are many times however that I do feel bad, for not doing so, even though I play Aggeliki. On the other hand, Aggeliki as a play is a statement. It teaches the audience to look at things from a different perspective. Because Aggeliki is a young girl that grew up being an immigrant, went through a lot in the hands of many different people, Greek and Turkish, but in the end chose love and forgiveness. So this I think is a lesson for those who arrive, but also for those that receive them.

Ready to go…

on a new journey with “Aggeliki”

G.A. Given that Greece of 2016 is a country where parents cosign petitions so that immigrant children don’t get accepted in public schools, and having yourself a British citizenship, did you ever fear a possible negative reaction towards your participation in a play concerning the –patriotically sensitive– subject of Smyrna and Greek immigration?

R.B. From the first moment we didn’t approach the play from its political aspect. For me “Aggeliki” is the story of a girl that suddenly finds out that she is not from where she thinks she comes from and she is forced to redefine her whole identity. An existing minority always approaches such stories with political agendas, wanting to solidify some ethnical and border differences. Personally, there are only few times in my years in Greece that I’ve come across such people. Instead, I’ve come to feel a tolerance and a tendency towards acceptance of the different, even in a bigger extent than what you come across in London. Perhaps British people indeed don’t have the right to touch upon similar subjects and perhaps I don’t have the right to make a political statement about what exactly happened at 22’. But as a person and as an artist I have every right to tell the story of a human being. Even the political aspect of this story is approached through a personal perspective. It is the story of a child that loses its family, its country, its home. For us “Aggeliki’s” message is universal.

With two wonderful creatures, Rocka and

…Aggeliki…

L.P. Aggeliki is a child of Lausanne. Of the Treaty of Lausanne. What is, in your opinion, the contemporary treaty that allows those that “dominate” this world treat children like  Aggeliki  as “children of a lesser God”?

K.D. According to conspiracy theories, climate changes will transform Europe into a dessert and thus the destruction of the Eastern world is a way for us to colonize it. I don’t know if such a theory stands and I don’t take it into account either way, because it seems to me at least absurd. However, even in this story there is a fragment of truth. Because the motives behind everything that is happening around us, are usually financial. Politics have changed, if they weren’t always as such. War has changed as well and we are constantly seeking for new enemies to fight. The greatest force is that which enforces and has the biggest influence on a global scale. For the western world this force is the U.S. something that becomes evident from the way we dress, from what we watch on TV, from what we listen to etc. This force is the same that dictates who are the “enemies” we have to combat, shaping our way of thinking and showing cynicism and indifference towards “humanity”. Unemployment rises, the homeless people of Athens become more by the day and immigrants arrive constantly in our country by the dozens. It is given that there will be incidents of racism and violence. It is easy projecting to foreigners all our problems and mistakes and treating them like “black ships”. The fact that we are not the same, or that we don’t have common interests does not justify such anger. I believe that interacting with different people is crucial so that you don’t form a closed circle inside which you don’t know why you are fighting, who you are fighting or what this person or people are thinking. You are unable to either teach them something or learn something from them. Perhaps in the future, through proper education, things might change in a way that the laws of the jungle will no longer apply in the “jungle” of the city. I firmly think that both misinformation and our bombarding with incoherent pieces of information is orchestrated, so that it keeps us ignorant of what actually matters, of the essence of things, reducing us to “vougia”, as we say in Crete. Only if we teach ourselves to operate independently, will we be able to understand what we really need and become, even if already human, more humane.

just relaxing…

on their inspiring apartment!

G.A. We met you as “Killing the fly” before your team was renamed “Fly Theatre”. Why did you change your  name?

R.B. Finding a name is always complicated. There are so many companies with wonderful names and you end up thinking, how did they come up with them? For example, the company for which we worked in London was called “Complicite” summarizing everything that you may ask from a theatrical experience.  During the devising process for our first show in Greece we were marking around with an exercise using what we call the “seven levels of tension”, when you take one action and you look at it through seven different levels of physical tension, a process in which both the action and its meaning change. The action we practiced with was the hitting of a fly with a swath. The name was born this day while our logo came from the collection of the painter Leonidas Giannakopoulos. However, in the process we realized that our name had a “suicidal” undertone, so we cut the  “Killing” part and we kept “Fly Theater” which is a lot more optimistic, implying that our team… “flies”!

Frida Kahlo looks upon them as an icon and a guardian angel!

L.P. & G.A. “Aggeliki” has already gotten dozens of raving critiques, having been presented –apart from her permanent “base” at the theater of Neos Kosmos– at Crete, Thessaloniki, Hydra, amongst other places in Greece, and you are now on tour as well, ready to visit other places in Greece and Cyprus, before the play begins its second run at the theater of Neos Kosmos. Which would you say was the warmest reaction to “Aggeliki”? Where did you receive your warmest applause?

K.D. We have presented “Aggeliki” and we will present it in the near future at a number of locations that came up unexpectedly filling our schedule for September and October. For me, we got our warmest applause at Chania, where we first begun. Having already presented a small segment of the play months before its premiere, it must have been orally communicated, because, especially on our very first show, we got so many people that they couldn’t fit. A warm applause from an extremely diverse audience. From friends, acquaintances and strangers that just saw the poster to political figures, and sweet “grannies” that came after the show and congratulated us. The space was not suitable for theater, the heat was unbearable, still –in spite of all the unfavorable conditions– it was the most beautiful experience. We got our second warmest applause at Exadi, a village of Mylopotamos with only 70 permanent inhabitants, again in Crete. The priest of the village and his wife created an event for the play on facebook, because no show had ever come before to their village. It was a community that had no connection to the spectacle or the subject. However, that is what “education” is in essence. They all came and they were so enthusiastic and innocent with what they saw, that really moved us. Children kept asking if the story was actually true and older people came up to tell us how many things were brought back to their minds.  This was my favorite show and it’s certainly magnificent to put on a play for such people.

R.Β. As an actor I need a balance between the city and the village. I need to do shows for both the “educated” audience of a city and the –let’s say– “less educated” audience of a village. The food you get from both is different but equally crucial. From the city’s audience you get a more logical and thorough reaction, given that people living in cities have watched a great variety of plays and shows. So there you may get the reaction you expect as an actor, in comparison to other shows and artists. At the same time, however, a “raw” and spontaneous reaction from a village’s audience is equally –if not even more– important and beautiful. The reason theater is so interesting, is because the factors that affect how a play will be received by its respective audience are so different and vary in each case. To answer your question, I will agree with Katerina; we received our warmest applause at Chania.

---

 “AGGELIKI” AND THE  FLY THEATRE  ARE STILL ON TOUR THROUGHOUT GREECE AND CYPRUS, JUST A FEW WEEKS BEFORE THEIR OPENING AT THE  LOWER SCENE OF THE THEATER OF NEOS KOSMOS (11/11/2016)

 TOUR PROGRAM

SALONICA: Θέατρο Τ  3-4/10, 10-11/10, 17-18/10
PATRA:  Lithografion Theatre  7-8/10
IRAKLEIO (CRETE): 21-22/10
LEMESSOS: CENTER OF PERFORMING ARTS “MITOS” 29-3l/10

                               LINKS

https://www.facebook.com/flytheatregreece/?fref=ts

https://www.facebook.com/aggelikitheater/?fref=ts

https://www.facebook.com/theatroneoukosmou/?fref=ts

http://nkt.gr/