γράφει ο Χρήστος Σούτος
Τρίτη 15 Νοεμβρίου του τρέχοντος έτους και στην Αθήνα έρχεται, λίγο πριν την “συνταξιοδότησή” του, ο Πρόεδρος των Η.Π.Α Μπαράκ Ομπάμα. Πρόκειται για την πρώτη επίσκεψη Αμερικανού Προέδρου εδώ και δεκαεπτά χρόνια. Ο τελευταίος που μας είχε κάνει την τιμή να έρθει προς τα μέρη μας ήταν ο Μπιλ Κλίντον, ο σύζυγος της Χίλαρι Κλίντον, αντιπάλου του νέου πλέον πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ, το μακρινό 1999 με την Ελλάδα να βιώνει τότε μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα. Οι Έλληνες ζούσαν τότε στον αστερισμό του χρηματιστηρίου, σε κλίμα ευφορίας για τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και υπήρχαν τα περιθώρια για “γραφικές διαμαρτυρίες” όπως η εικονική δίκη στο Σύνταγμα. Η παρουσία του Ομπάμα σήμερα δεν θα συνοδευτεί από τέτοιες αντιδράσεις. Κάποιες σκόρπιες συγκεντρώσεις, όσες επιτρέπει η “Αριστερή” κυβέρνηση, μην ξεχνάμε τι δήλωναν οι σημερινοί υπουργοί από άλλα μετερίζια, και κάποιες χλιαρές διαμαρτυρίες από τους γνωστούς κύκλους και τέλος.
Το να ασχοληθούμε με τα της επίσκεψης αυτής καθαυτής δεν έχει κανένα πρακτικά νόημα. Το τι μπορεί να προσδοκά η ελληνική κυβέρνηση από τον Αμερικάνο Πρόεδρο λίγη σημασία έχει, με δεδομένο ότι το μαχαίρι και το καρπούζι για τα ελληνικά ζητήματα το έχει και θα το έχει πάντα το Βερολίνο. Κατά την γνώμη μου το μόνο, ρεαλιστικά, που μπορεί να περιμένει είναι λόγια συμπάθειας για τις δυσκολίες που περνά η πατρίδα μας και συμπόνοια για τον ελληνικό λαό. Αξίζει όμως, να σταθούμε στην προσωπικότητα και το έργο του απερχόμενου Προέδρου. Πρόκειται για τον, με διαφορά, πιο ανθρώπινο και γήινο Πρόεδρο στην νεότερη ιστορία των Η.Π.Α. Δεν στέκομαι στο γεγονός ότι ήταν ο πρώτος αφροαμερικανός στην ιστορία. Η πολιτική του στο εσωτερικό της χώρας έδωσε ανακούφιση σε μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες Αμερικανών, που τους μαστίζει η κρίση. Η μεγάλη μεταρρύθμιση του στην υγεία βοήθησε τους άπορους και τους αναξιοπαθούντες να έχουν πρόσβαση στην πρωτοβάθμια περίθαλψη κάτι όχι τόσο εύκολο στο παρελθόν. Έδωσε εντολή για την διοχέτευση κονδυλίων προς την κατεύθυνση αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης εντός και εκτός συνόρων. Πέρα από όλα αυτά όμως ο Ομπάμα είναι ιδιαίτερα αγαπητός και εκτός Η.Π.Α γεγονός που δεν συμβαίνει αρεκτά συχνά. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης για την προσπάθεια του να μειωθούν σε παγκόσμιο επίπεδο τα πυρηνικά όπλα και για την πολιτική του στην συνεργασία μεταξύ των λαών.
Η επόμενη μέρα για την υφήλιο χωρίς τον Ομπάμα δεν θα είναι η ίδια. Ο διάδοχός του σε καμία περίπτωση δεν έχει το ειδικό του βάρος και το μέγεθος των γνώσεων και της προσωπικότητάς του. Ο Ομπάμα αφήνει σίγουρα μεγάλο κενό και η απουσία του φέρνει ανασφάλεια και εκνευρισμό στις διεθνείς σχέσεις όλων. Ο Τραμπ μοιάζει με γελωτοποιό και όχι με βασιλιά. Δεν γνωρίζει βασικά πράγματα της διεθνούς σκηνής και σίγουρα το παρορμητικό του χαρακτήρα του τρομάζει. Καλή τύχη σε όλους μας…
ΑΛΛΙΩΣ 