Tags
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Ο Pierre de Carlet Chamblain de Marivaux (4η Φεβρουαρίου 1688 – 12 Φεβρουαρίου 1763), θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Γάλλους Θεατρικούς συγγραφείς του 18ου αιώνα, έχοντας γράψει πολλές κωμωδίες για την Comédie-Française και την Comédie-Italliene του Παρισιού. Ένα από τα πολλά και άκρως ανατρεπτικά για την εποχή τους έργα του είναι και η “ΨΕΥΤΟΫΠΗΡΕΤΡΙΑ” (1724), το οποίο στηλιτεύει την υποκρισία και το ψέμα, από παντού προερχόμενα.
Έχοντας ως δραματουργικό καμβά το καίριο κείμενο του Μαριβώ, ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης Ζαχαρίας Ρόχας, παρουσιάζει ήδη από τις 14 Νοεμβρίου 2016, στο Θέατρο Βαφείο “Λάκης Καραλής” τη δική του εκδοχή της “ΨΕΥΤΟΫΠΗΡΕΤΡΙΑΣ”, η οποία διαθέτει – μεταξύ άλλων – τη Βίκυ Κουλιανού στον ομώνυμο, πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Ζαχαρίας Ρόχας
Θέλοντας να μεταφέρει το κείμενο του Μαριβώ στο δικό μας, εξίσου κίβδηλο και κυνικό σήμερα, ο Ζαχαρίας Ρόχας χρησιμοποίησε πολλούς νεωτερισμούς, χωρίς όμως να εκχυδαΐσει το αρχικό κείμενο, προσδίδοντας στην παράσταση μία έντονη εικαστική χροιά. Μέσω των στυλιζαρισμένων σκηνικών (…με την υπογραφή του Kreuz-Σταύρος Ζώτος…) και κοστουμιών της παράστασης (…by Gregory Englezos…) αλλά και μέσω του γκροτέσκου μακιγιάζ των ηθοποιών, δόθηκε έμφαση στην έννοια του “προσωπείου” των ηρώων, που για λόγους επιβίωσης, φιλοδοξίας, ερωτικού πόθου ή καθαρής απληστίας το επιλέγουν συνειδητά εις βάρος – κι ας θεωρούν ότι το κάνουν προς όφελος – του πραγματικού τους εαυτού.
Ο καλοφτιαγμένος και κομψός, αλλά ταυτόχρονα ρηχός και αδίστακτος Λέλιο/Θανάσης Πατριαρχέας, η αφελής, ρομαντική και ολίγον “γκαβή” Κόμισσα/Λούλα Τριανταφύλλου, ο πονηρός αυλοκόλακας Τριβελέν/Πάνος Τσαλιγόπουλος, ο ονειροπαρμένος μωροφιλόδοξος Αρλεκέν/Βαλεντίνος Τσίλογλου, αλλά και η ίδια η Ψευτοϋπηρέτρια-Ιππότης/Βίκυ Κουλιανού που δεν είναι τίποτα από τα δύο, αλλά μία αριστοκράτισσα σε μυστική αποστολή “ξεσκεπάσματος” του μελλοντικού συζύγου της.
Όλοι οι ηθοποιοί, υποδύθηκαν με συνέπεια και ενθουσιώδη διάθεση τους πολυδιάστατους (…μέσα στο σχήμα τους…) χαρακτήρες του Μαριβώ, έτσι όπως τους σκιαγράφησε σκηνοθετικά ο Ζαχαρίας Ρόχας, προσδίδοντάς τους παράλληλα την απαραίτητη δόση “τρέλας” που απαιτεί μία κοινωνική σάτιρα, τόσο διαχρονικά καυστική όσο αυτή του Μαριβώ.
Ο Θανάσης Πατριαρχέας ως Λέλιο, αποτέλεσε “ιδανικό και ανάξιο” εραστή της συμπαθούς, άλλα άστατης και κάπως ευκολόπιστης Κόμισσας, υποδυόμενος με άνεση και την απαραίτητη φιλαρέσκεια τον άντρα “προικοθήρα”, αλλά λειτούργησε εξίσου αποτελεσματικά και ως εξαπατημένο θύμα μίας νέας, έξυπνης και αντισυμβατικής γυναίκας που κόντρα στο κατεστημένο της εποχής, αρνείται να του παραδοθεί αμαχητί. Ερωτευμένος ερήμην του με μία παράξενη, ανδρόγυνη φιγούρα που από την αρχή τον εξαπατούσε για να μην εξαπατηθεί και προδομένος από τον φίλο του τον Ιππότη που δεν υπάρχει καν, ο Λέλιο προσπαθεί μέχρι και την τελευταία στιγμή να διασώσει την “τιμή” του, η οποία όμως έχει πλέον εκπέσει ανεπανόρθωτα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η Κόμισσα της Λούλας Τριανταφύλλου ήταν “κωμικοτραγική”, αποσπώντας αβίαστα το γέλιο με την άχαρη παρουσία της, που πρόδιδε την ταπεινή της καταγωγή όσο κι αν προσπαθούσε να την κρύψει κάτω από το νεοπλουτίστικο ύφος της, αλλά και την απεγνωσμένη ανάγκη της για αγάπη και αποδοχή, που δεν κρύβονταν με τίποτα. Ισορροπώντας ανάμεσα στο “παγωμένο” πάθος της για το Λέλιο και την απρόσμενη λαχτάρα της για τον ορμητικό και ευειδή Ιππότη, που παίζει και αυτός το δικό του παιχνίδι εις βάρος της, άσχετα αν στο τέλος η αθωότητά της θα γίνει η αιτία να διασωθεί, έστω και με κάποιες απώλειες συναισθηματικής και οικονομικής φύσης, η συμπαθής Κόμισσα “ξυπνάει” από το λήθαργο της άγνοιάς της και αρχίζει να βλέπει τους γύρω της πολύ πιο καθαρά, έστω κι αν η όραση της παραμένει…θολή…
Απολαυστικοί στους ρόλους του Τριβελέν και του Αρλεκέν, οι ηθοποιοί Πάνος Τσαλιγόπουλος και Βαλεντίνος Τσίλογου αντίστοιχα, τόσο ως κωμικό δίδυμο, αλλά και ως μεμονωμένοι χαρακτήρες, με τον πρώτο να μεταμορφώνεται επιτυχώς στον φιλάργυρο, κουτσομπόλη, ερωτιάρη και δολοπλόκο “δούλο”, που ξέπεσε σε αυτήν τη δεινή θέση λόγω χρέους προς…πάσα κατεύθυνση, αρνούμενος να αποδεχτεί το τωρινό στάτους του και φιλοδοξώντας να επανακτήσει τη χαμένη του οικονομική ευρωστία μέσω της πιο γρήγορης και αποτελεσματικής οδού, δηλαδή της κερδοσκοπίας. Στο τέλος βρίσκεται κι αυτός προ των ευθυνών του – όπως και οι υπόλοιποι ήρωες του έργου – και σαν να μην έφτανε αυτό, του κλέβει τα πρωτεία των “αποκαλύψεων” ο έτερος Καππαδόκης, δηλαδή ο συνάδελφός του Αρλεκέν.
Ο ξεκαρδιστικός Αρλεκέν του Βαλεντίνου Τσίλογλου που ως άλλη drama queen κλαίει και οδύρεται σε κάθε ευκαιρία – συχνά άνευ λόγου και αιτίας – υποδύομενος επίσης τον επίδοξο ηθοποιό που ερμηνεύει ανά τακτά χρονικά διαστήματα μερικούς από τους πιο εμβληματικούς ήρωες του κλασικού ρεπερτορίου, κλέβοντας εκτός από τη δόξα του εξίσου ικανού στην κομπίνα συναδέλφού του…και την παράσταση! Ρυθμικά σωστός, εκφραστικότατος και βαθιά σπαρακτικός ερμηνευτής των επιμέρους ρόλων του, σκόρπισε μία αίσθηση ευφορίας στο κοινό, λειτουργώντας ως καταλύτης στα επί σκηνής…τεκταινόμενα.
Η Βίκυ Κουλιανού ως Ψευτοϋπηρέτρια – και όχι μόνο – ήταν κάτι παραπάνω από επαρκής, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ότι δεν είναι απλώς ένα όμορφο πρόσωπο, που πέρασε ως είθισται από το μόντελινγκ στην υποκριτική, αλλά μία εργατική και αφοσιωμένη ηθοποιός, που συνεχώς ωριμάζει υποκριτικά, δουλεύοντας σκληρά και επιδεικνύοντας παράλληλα κωμικές αρετές που πολύ δύσκολα θα πίστευε κανείς με βάση το physique της, ότι διαθέτει.
Γήινη, άμεση, λιτή στο λόγο και τις κινήσεις, έπεισε απόλυτα ως μία δυναμική, αντικονφορμίστρια και επαναστατημένη με αιτία γυναίκα, που παριστάνει τον άνδρα, για να αποκαλύψει την αλήθεια που ενίοτε είναι σκληρή και πονάει. Αποφασισμένη να πάει κόντρα στις επιταγές μίας κοινωνίας που τρέφεται από το ψέμα, την υποκρισία και την απληστία των πολιτών της, οι οποίοι ασχέτως εποχής δρουν κυρίως με βάση το ατομικό τους συμφέρον, παρά προς όφελος του συλλογικού καλού, η ηρωίδα/ήρωας που κλήθηκε να υποδυθεί η Βίκυ Κουλιανού ξεγυμνώνει και ξεγυμνώνεται, πληρώνοντας εντέλει το ανάλογο τίμημα.
Ανεκπλήρωτοι έρωτες, καταπιεσμένα πάθη, όνειρα που γίνονται εφιάλτες, πρώιμος φεμινισμός, σχέσεις από συμφέρον και ένα ατελέσφορο “μυστήριο”, συνθέτουν το σκηνικό μωσαϊκό της “ΨΕΥΤΟΫΠΗΡΕΤΡΙΑΣ”, που ιδανικά θα ήθελε μέσω της κωμωδίας να φωτίσει τις πιο σκοτεινές – πανανθρώπινες και διαχρονικές – πλευρές του ανθρώπου, έτσι όπως αυτές ενυπάρχουν στον καθένα από εμάς, ασχέτως κοινωνιπολιτικού ή άλλου πλαισίου.
Εν κατακλείδι, ο Ζαχαρίας Ρόχας κατάφερε να καθοδηγήσει υποκριτικά έναν φαινομενικά ετερόκλιτο θίασο, ο οποίος όμως λειτούργησε επί σκηνής ως μία δεμένη και συμπαγής ομάδα, αποδεικνύοντας πως όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και ο τρόπος, να συνδυαστεί η ψυχαγωγία με τον κοινωνικό προβληματισμό και η εμπορικότητα με το λεγόμενο ποιοτικό θέατρο.
Τα Δευτερότριτα, στις 21.30, στο Θέατρο Βαφείο “Λάκης Καραλής”, είστε όλοι καλεσμένοι στο αρχοντικό της Κόμισσας, εκεί που “αφέντες και δούλοι” γίνονται ένα, μπλεγμένοι στο γαϊτανάκι του έρωτα, της εξουσίας, του κέρδους, του ψέματος, του συμφέροντος, της υποκρισίας και της ανελέητης…σάτιρας…
Ταυτότητα παράστασης:
Κείμενο: Πιερ Ντε Μαριβώ
Σκηνοθεσία: Ζαχαρίας Ρόχας
Διασκευή – Δραματουργική Επεξεργασία: Ζαχαρίας Ρόχας
Σκηνικά: Kreuz (Σταύρος Ζώτος)
Σχεδιασμός Κοστουμιών (Ιππότης, Λέλιο): Gregory Englezos
Επιμέλεια Κίνησης: Λυδία Ορφανουδάκη
Μουσική Επιμέλεια: Πάνος Κυρίτσης
Παίζουν οι:
Βίκυ Κουλιανού
Θανάσης Πατριαρχέας
Λούλα Τριανταφύλλου
Πάνος Τσαλιγόπουλος
Βαλεντίνος Τσίλογλου
Σχεδιασμός αφίσας και φωτογραφίες: Γιώργος Γιαννίμπας
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30
Διάρκεια: 90’
Εισιτήρια: 12 Ευρώ και 8 Ευρώ (μειωμένο για φοιτητές και ανέργους).
Ειδικές τιμές εισιτηρίων για συλλόγους και γκρουπ στο τηλ. 6974262708.
Κρατήσεις: 210 342 5637
Θέατρο Βαφείο Λάκης Καραλής
Αγ. Όρους 16 και Κωνσταντινουπόλεως 115 (Μετρό Κεραμεικός).
ΑΛΛΙΩΣ 