Ξεκίνησε η εποχή Τράμπ βοήθεια μας…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Εδώ και λίγες μέρες άρχισε για το παγκόσμιο χωριό που όλοι αποτελούμε μέρος του η εποχή Ντόναλντ Τράμπ. Ο εκκεντρικός πολυεκατομμυριούχος που κέρδισε το μεγάλο, για πολλούς “ειδικούς”, φαβορί Χίλαρι Κλίντον στην κούρσα για την προεδρία ανέλαβε και επισήμως τα καθήκοντα του σε μια τελετή που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από αμερικανικά και διεθνή μέσα. Τα σχόλια δεν αφορούσαν μόνο τα παρελκόμενα αυτής καθ’ αυτής της βραδιάς, ντυσίματα, χτενίσματα, ανταλλαγή δώρων κ.α, αλλά και τις αντιδράσεις που προκάλεσε η επισημοποίηση της νέας σελίδας στην Προεδρία. Μικρό, συγκριτικά με το παρελθόν, πλήθος πολιτών στην εκδήλωση, πολλές συγκεντρώσεις σε πόλεις της χώρας, κυρίως από γυναίκες, με συνθήματα εναντίον του νέου πλανητάρχη. Τελικά τι μας ξημερώνει; Θα αλλάξει τόσο δραματικά ο κόσμος; Υπάρχει κίνδυνος για νέο παγκόσμιο όλεθρο; Για την Ελλάδα τι σηματοδοτεί αυτή η αλλαγή σκυτάλης;

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Τα ερωτήματα πολλά και οι απαντήσεις δύσκολες. Ας τα πάρουμε ένα ένα. Η παρουσία του Τράμπ δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι δραματικά στην εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α και σε καμία περίπτωση να διαφοροποιήσει τον τρόπο που οι Αμερικάνοι αρέσκονται στο να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά άλλων χωρών. Αν κάτι κινηθεί αλλιώς θα είναι στις σχέσεις Η.Π.Α – Ρωσίας. Εκεί, η αλήθεια είναι πως διαφαίνεται μια πρόθεση για από κοινού μοίρασμα των ζωνών επιρροής ανά την υφήλιο.  Η πιο σημαντική διαφορά θα παρατηρηθεί εντός των τειχών της υπερδύναμης. Σε αυτό το μέτωπο άλλωστε και προεκλογικά επικεντρώθηκε η ρητορική του νέου Προέδρου. Όπως έχει γίνει σαφές το μεγάλο μεταρρυθμιστικό έργο του απερχόμενου Μπαράκ Ομπάμα στην υγεία έχει μπει στο στόχαστρο. Ο Τράμπ δηλώνει σε όλους τους τόνους, πως οι όποιοι πόροι θα κατευθύνονται προς τους “καθαρούς” Αμερικανούς. Τώρα το ποιος θα ορίζει αυτήν την “καθαρότητα” παραμένει άγνωστο, όπως και τα κριτήρια αυτής. Βασικός άξονας της πολιτικής του αφορά τις επενδύσεις στη χώρα. Πρόθεση του είναι να μειώσει την φορολογία για όσους επενδύσουν εντός της χώρας του, κάνοντας τις επιχειρήσεις αυτές πολύ ανταγωνιστικές, αφού εκτός των άλλων θα αυξήσει τις τιμές μέσω δασμών και φόρων, για τα ίδια εισαγόμενα προϊόντα. Ποιους τρομάζει αυτό; Χώρες με βαριά βιομηχανία όπως η Γερμανία. Είναι κακό αυτό; Σαφέστατα και όχι αφού θα φέρει ισορροπία στην παγκόσμια οικονομία.

φωτογραφία αρχείου

Και πάμε και στο εμείς. Μόνο ως αστειότητες μπορούν να χαρακτηριστούν και να αντιμετωπιστούν αναλύσεις του τύπου ότι είναι φίλος του Ερντογάν και άρα μαύρα τα δεδομένα για τη χώρα μας. Κατά τη γνώμη μου η άνοδος του Τράμπ μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει για την Ελλάδα, αρκεί να την εκμεταλλευτούμε και να αφουγκραστούμε το σφυγμό του μέλλοντος. Οι απόψεις του νέου πλανητάρχη για την εικόνα της ενωμένης Ευρώπης μόνο καλά πρέπει να ηχούν στα αυτιά των Ελλήνων αξιωματούχων. Η δικτατορία της Γερμανίας και η ηγεμονική της παρουσία σε όλα τα κέντρα αποφάσεων δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια αλλά με δραστικά μέτρα που μόνο μια υπερδύναμη όπως οι Η.Π.Α μπορούν να επιφέρουν και να κάνουν πράξη. Σε ότι έχει να κάνει με τα της εξωτερικής πολιτικής θέματα της πατρίδας μας πάντα τα προβλήματα και τα λάθη γινόντουσαν εκ των έσω και όχι από εξωγενείς παράγοντες. Ας έχουν μια πατριωτική στάση οι πολιτικοί μας και ο Τράμπ δεν θα είναι ζήτημα.

φωτογραφία αρχείου

“Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ” TOY ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΑΝΤΟΝΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ APPARATUS, ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΝ – ΓΙΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΠΟΡΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ, ΧΩΡΙΣ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΑ…

Tags

Ars & Vita

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

“Έχω την ευθύνη για το χερούλι, για την πόρτα και κατ’ επέκταση για το δωμάτιο. Τι συμβαίνει στο δωμάτιο, ξέρεις; Λες ότι ξέρεις…”

_ _ _      _ _ _     _ _ _

Η στήλη ARS & VITA ξαναβρέθηκε στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, αυτήν τη φορά για να παρακολουθήσει την παράσταση “Ο Μηχανισμός του Δωματίου”, που βασίζεται στο ομώνυμο, άπαικτο μέχρι πρότινος, θεατρικό έργο του Αριστείδη Αντονά.

Η  νεοσύστατη ομάδα Apparatus επέλεξε  ως εναρκτήρια δουλειά της την παρουσίαση του προαναφερόμενου, καλογραμμένου και αρκούντως αιχμηρού θεατρικού έργου, που εστιάζει στην προσωπική ευθύνη του καθένα από εμάς, απέναντι σε κάθε είδους δίλημμα. Επαγγελματικό, προσωπικό, ηθικό. 

Η Βάσια Χρονοπούλου σκηνοθέτησε την παράσταση με εντυπωσιακά ώριμη οπτική, παρά το νεαρό της ηλικίας της, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, αφού κρατώντας μεν ως βασικό πυρήνα της σκηνικής της αφήγησης το τεράστιο ζήτημα των προσωπικών επιλογών και των συνεπειών που αυτές επιφέρουν, μας μίλησε για πολλά ακόμη, εξίσου σημαντικά για να μην πούμε φλέγοντα ζητήματα της εποχής μας.

Ένα σώμα δίχως πρόσωπο…

Μέσα στο κλειστοφοβικό σκηνογραφικό περιβάλλον που κατασκεύασε η Λένα Λέκκου, όλα φαίνονταν τόσο ζοφερά και αποτρόπαια, σαν μία εικονική καταβύθιση σε έναν σύγχρονο Άδη. Η ίδια υπογράφει και τα υποβλητικά κοστούμια της παράστασης, τα οποία σίγουρα εντείνουν την αίσθηση του σασπένς, για όσα συμβαίνουν σ’ αυτό το άγνωστο δωμάτιο που κρύβεται πίσω από μία φαινομενικά αδιαπέραστη πόρτα, η οποία με τη σειρά της φυλάσσεται από τον άγρυπνο Πορτιέρη που κρατάει – ως σκήπτρο – το πολύτιμο πόμολό της. Η δουλειά του είναι να μην επιτρέψει σε κανέναν την είσοδο. Πρέπει πάση θυσία το περιεχόμενο του δωματίου να παραμείνει άγνωστο. Τι γίνεται όμως όταν η πόρτα αυτή θα παραβιαστεί κατ’ επανάληψη; Τότε τα πάντα εκτρέπονται και ανατρέπονται. 

Ο υποδειγματικός Πορτιέρης του Χρήστου Καπενή – ο οποίος κάθε φορά μας “σοκάρει” με το υποκριτικό του εύρος και την ικανότητά του να μπαίνει στο μεδούλι του εκάστοτε χαρακτήρα που υποδύεται – δέχεται διαδοχικές επισκέψεις παράξενων στην όψη αινιγματικών στη συμπεριφορά προσώπων, που στερούνται ονομάτων και μας συντήνονται μόνο με ιδιότητες. Το καθένα από αυτά τα περίεργα όντα με τον τρόπο του απαιτεί και εντέλει επιβάλει ή όχι την είσοδό του, σ’ αυτό το τόσο γοητευτικά απροσπέλαστο δωμάτιο που μοιάζει να καταπίνει τους μυστηριώδεις ενοίκους του…ή ακόμη κι αυτούς τους ίδιους τους εισβολείς.

Ο Χρήστος Καπενής ακοίμητος φρουρός μίας πόρτας που οδηγεί στο “φονικό” άγνωστο

Οι ηθοποιοί Βασίλης Ζώης & Ανδρέας Κανελλόπουλος υποδύθηκαν με υποβλητικό τρόπο και κινηματογραφικές ταχύτητες, τους συγκεκριμένους μα όχι και μονοσήμαντους ρόλους τους που δεν έχουν ονόματα, αλλά μόνο ιδιότητες: Επισκέπτης, Καντηλανάφτης, Ανακριτής κα. Όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά, τα πρόσωπα αυτά εξυπηρετούν μία απόκρυφη και απόκοσμη εξουσία, στον καλοκουρδισμένο “μηχανισμό” της οποίας εντάσσουν σταδιακά και τον Πορτιέρη, ο οποίος παρ’όλες τις αρχικές αντιδράσεις του, αφήνεται έρμαιο των εξελίξεων κι ας του στερούν εντέλει ό,τι πιο αγαπημένο. 

Δίπλα στην πόρτα που φυλάει ο Πορτιέρης αυτού του ιδιόμορφου πριβέ κλαμπ, υπάρχουν κι άλλες θύρες που οδηγούν σε μέρη κοινωνικώς αποδεκτά, όπως η Εκκλησία, που απαιτούν όμως κι αυτά το δικό τους κώδικα συμπεριφοράς και ένδυσης κι ας έχουν αλλάξει οι καιροί όπως μας αρέσει να νομίζουμε. Σοφά τοποθετημένες από την σκηνοθέτη της παράστασης οι παράπλευρες αυτές είσοδοι, που ενώ μοιάζουν ελεύθερες στον καθένα, συντηρούν το δικό τους ελιτίστικο πελατολόγιο και συνυπάρχουν αρμονικά με την απροσπέλαστη πόρτα που οδηγεί σε έναν άγνωστο κι ως εκ τούτου απειλητικό κόσμο, στον οποίο όταν εισέλθουμε ενδέχεται να μην βγούμε ποτέ αλώβητοι και θα μπορούσε άνετα να μην είναι άλλος, από το ίδιο μας το υποσυνείδητο. Ή ακόμη χειρότερα το ίδιο το δαιδαλώδες μας μυαλό.

“Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ” μία παράσταση για την απάθεια του ανθρώπου που ισοδυναμεί με συνενοχή στο πιο αποτρόπαιο έγκλημα

Μοναδική “παραφωνία” στον μηχανιστικά (υπό)κινούμενο κόσμο του έργου, που όλα λειτουργούν βάσει σχεδίου και με την ακρίβεια ελβετικού ρολογιού, ένα πλάσμα με όνομα λουλουδιού. Η Ντάλια. Με τη μορφή της Στέλλας Σαμιώτη που την υποδύεται με πάθος και ειλικρινή διάθεση να εισέλθει στο άδυτο του δωματίου, σπάζοντας τη σιωπή και φέρνοντας στο φως όλη την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την ερμητικά κλειστή πόρτα. Ένα κορίτσι που σχετίζεται άμεσα με τον Πορτιέρη – ποτέ δεν καθορίζεται η σχέση τους – και δεν φοβάται να μάθει τι κρύβεται πίσω από την πόρτα που όλοι θέλουν κι όλοι φοβούνται να διαβούν. Ένα κορίτσι που δεν φοβάται να αντισταθεί.

Εκείνη φαίνεται να γνωρίζει με σιγουριά πως εκεί μέσα συντελούνται εγκλήματα, πως υπάρχουν νεκροί που μένουν άταφοι και αδικαιώτοι, άψυχα σώματα που εξαφανίζονται μυστηριωδώς, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Εκείνη θέλει να μάθει και συνομωτεί με τον Πορτιέρη, ο οποίος μην μπορώντας να κάνει αλλιώς την ακολουθεί σε μία αποστολή…αυτοκτονίας…

Η νεαρή κοπέλα εισέρχεται στο λαβύρινθο του “μηχανισμού του δωματίου” για να συναντήσει το δικό της “Μινώταυρο”, αφήνοντας πίσω τον Πορτιέρη να πενθεί. Για την ύποπτη εξαφάνισή της, αλλά και για τη δική του κοινωνική καταδίκη να παραμένει ισοβίως ένας υπάλληλος που όσο κρατάει το στόμα του κλειστό και παραμένει αμετακίνητος στο πόστο του, θα διατηρεί και θα επαυξάνει το μισθό του, εξαργυρώνοντας τη συνενοχή του με χρήματα και ανανεώνοντας το προνόμιο του να παραμένει ζωντανός, όταν γύρω του αρχίζουν να συσσωρεύονται ολοένα και περισσότερα πτώματα.

Η Στέλλα Σαμιώτη ως Ντάλια

…χαμένη στο “μηχανισμό του δωματίου”

Στην παράσταση της Βάσιας Χρονοπούλου και της ομάδας Apparatus, οι συμβολισμοί είναι πολλοί και ως επί το πλείστον εύστοχοι, ενώ η ίδια δεν διστάζει να πειραματιστεί σκηνοθετικά κάνοντας συχνά χρήση της μάσκας και του προσωπείου σε συνδυασμό με μία καλοδουλεμένη, σχηματική κίνηση που μοιάζει να επαναλαμβάνεται κυκλικά – καθοριστική η συμβολή της κινησιολόγου της παράστασης Φαίδρας Σούτου, που για μία ακόμη φορά κατάφερε να δημιουργήσει ένα απόλυτα προσωπικό χορογραφικό σύμπαν απόλυτα συμβατό με το όραμα της νεαρής δημιουργού – κάνοντας το τέλος να μοιάζει με αρχή και το αντίθετο. Σ’ αυτόν το φαύλο κύκλο της ανθρώπινης ύπαρξης επιβιώνουν μόνον όσοι κάνουν το καθήκον τους, υπακούοντας σε μια απρόσωπη και αόρατη αρχή, χωρίς πολλές και αδιάκριτες ερωτήσεις.

Πέρα όμως και πάνω απ’όσα αναφέρονται παραπάνω, το πιο συγκινητικό και βαθιά αληθινό στοιχείο που διαθέτει η παράσταση της ομάδας Αpparatus είναι αυτή η σιωπηλά εκκωφαντική κραυγή απελπισίας κάθε νέου ανθρώπου, που δεν μπορεί και δεν θέλει να αποδεχθεί τίποτα και κανέναν ως “θέσφατον” και πασχίζει να βρει τη δική του φωνή κόντρα στην οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, που χρησιμοποιεί τους θεσμούς κατά το δοκούν και με μόνο κίνητρο την καταστολή και όχι τη δημιουργία, την αλλαγή και την εξέλιξη του ανθρώπου σε μία ανώτερη ύπαρξη που δεν θα χρειάζεται κανέναν μηχανισμό για να μπορέσει να λειτουργήσει. Έναν άνθρωπο έτσι όπως η ίδια η φύση τον έπλασε. Ελεύθερο, μέσα στα φυσικά δεσμά του. 

Ο Χρήστος Καπενής με το κίβδηλο “σκπήτρο” του

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21.00, στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεόρασης, η Ομάδα Apparatus παρουσιάζει ένα ψυχολογικό θρίλερ δωματίου, τολμώντας να διαβεί την πόρτα του εφιαλτικού κόσμου της αποστασιοποίησης έτσι όπως τον περιγράφει ο Αριστείδης Αντονάς και τον αποκωδικοποίησε σκηνοθετικά η Βάσια Χρονοπούλου, κάνοντάς μας συγκάτοικους στον “μηχανισμό του δωματίου” γρανάζια του οποίου, ερήμην ή εις γνώσιν μας, είμαστε όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και λοιπών στοιχείων ταυτότητας…

---

Ο Μηχανισμός του Δωματίου
του Αριστείδη Αντονά

Σε σκηνοθεσία της Βάσιας Χρονοπούλου
Ομάδα Apparatus | 

Από τις 9 Ιανουαρίου μέχρι τις 14 Μαρτίου 2017, κάθε Δευτέρα και Τρίτη | 21.00

@ Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων

Η νεοσύστατη ομάδα Apparatus επιλέγει ως εναρκτήρια δουλειά της την παρουσίαση του άπαικτου θεατρικού έργου του Αριστείδη Αντονά, Ο Μηχανισμός του Δωματίου. 

Ένα άγνωστο δωμάτιο κρύβεται πίσω από μια πόρτα, με μοναδικό φύλακα τον πορτιέρη που κρατάει το πόμολό της. Δουλειά του ακοίμητου αυτού φρουρού είναι να μην επιτρέψει σε κανέναν να ανοίξει την πόρτα. Το περιεχόμενο του δωματίου παραμένει άγνωστο. Η πόρτα ωστόσο θα παραβιαστεί κατ’ επανάληψη και τα γεγονότα θα πάρουν γρήγορα μια εντελώς απρόσμενη τροπή. Τρεις πυροβολισμοί, δύο εξαφανισμένοι νεκροί, δυο αυξήσεις μισθού.

Δάφνη Ανέστη

Υπεύθυνη επικοινωνίας ΚΕΤ – 6977618434

ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΝ
Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α
Κυψέλη
213 00 40 496
69 45 34 84 45
info@polychorosket.gr

TV Control Center

Kyprou 91A & Sikinou 35A

11361 Kypseli, Athens

213 00 40 496 

69 45 34 84 45

info@polychorosket.gr

https://www.facebook.com/kentron.el

https://www.flickr.com/photos/79921428@N03/sets

https://twitter.com/TVControlCenter
Σημείωμα σκηνοθέτη

«Κλειστοφοβικό σκηνικό, ανώνυμα πρόσωπα, αδιασαφήνιστες ιεραρχίες. Στον Μηχανισμό του Δωματίου κυριαρχεί μια παράλογη δραματική πλοκή, η οποία ξεφεύγει από τον παραδοσιακό τρόπο εξιστόρησης ενός έργου. Η λύση δεν επέρχεται, η αλήθεια γίνεται αδιάφορη, η μοίρα των ηρώων χάνεται. Το φαινόμενο της καθημερινής αποπροσωποποίησης δημιουργεί την εικόνα μιας εξουσίας αποκρυφιστικής και επικίνδυνης σε όλα της τα επίπεδα: πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό, οικονομικό. Η αδυναμία της γνώσης των κυρίαρχων μηχανισμών του «Νόμου» καταβροχθίζει την ελευθερία και τη συνείδηση των ανθρώπων, οι οποίοι κινούνται μαρτυρικά στην ανυπαρξία. Όσο κοντά και να πλησιάσει κάποιος στην πηγή της εξουσίας πάντα θα υπάρχει παραπέρα μια κλειστή και δυσπρόσιτη πόρτα. Γεγονός της εποχής μας είναι ο ρόλος που επωμίζεται και στον οποίο προσκολλάται ο καθένας σε αυτόν τον σκοτεινό μηχανισμό λειτουργίας των πραγμάτων. Ο άνθρωπος επαναπαύεται στην πεζή και επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα και εσκεμμένα αίρεται των ευθυνών: υπακούει στη ροή του κόσμου και οποιαδήποτε αντίσταση θα σήμαινε αυτόματα ανυπακοή στους αιωρούμενους θεσμούς του Νόμου. Γίνεται, όμως, η ανθρώπινη συνείδηση να σβήσει τελείως;» 
Βάσια Χρονοπούλου

Λίγα λόγια για το συγγραφέα

Ο Αριστείδης Αντονάς είναι αρχιτέκτονας και συγγραφέας. Σπούδασε αρχιτεκτονική και φιλοσοφία στην Αθήνα και το Παρίσι, ενώ διδάσκει θεωρία, αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και λογοτεχνία σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το λιμπρέτο του Η Οργή του Καμβύση ανέβηκε στη Νέα Υόρκη σε μουσική GlenVelez (1994) και το θεατρικό του έργο Το γραφείο παρουσιάστηκε στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στην Αθήνα το 2004 από τους Eclatsd’Etats. Το 2004 συνεκπροσώπισε την Ελλάδα στην 9η Biennale αρχιτεκτονικής της Βενετίας με το συμμετοχικό έργο Παραδείγματα. Τα λογοτεχνικά του κείμενα που έχουν δημοσιευτεί από το 1986 χαρακτηρίστηκαν εν σμικρύνση φιλοσοφικά μυθιστορήματα, αποκρυφιστικές αλληγορίες, αφηγήματα τρόμου, οικογενειακά χρονικά, μινιμαλιστικές καταγραφές, ηθικές παραβολές. 

Από τις 9 Ιανουαρίου μέχρι τις 14 Μαρτίου 2017, κάθε Δευτέρα και Τρίτη | 21.00
είσοδος: 10 €, 8 € (φοιτητικό, άνω των 65), 5 € (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ) 

Κείμενο: Αριστείδης Αντονάς | Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου | Σκηνικά – Κοστούμια: Λένα Λέκκου | Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς | Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου |Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Κοσμίδης | Μάσκες: Μάρθα Φωκά | Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνθα Καραδήμα | Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος | Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας | Παραγωγή: Apparatus | Παίζουν: Βασίλης Ζώης, Ανδρέας Κανελλόπουλος, Χρήστος Καπενής, Στέλλα Σαμιώτη

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά

Λίγα λόγια για την ομάδα Apparatus

Οι Apparatus είναι μια ομάδα δημιουργών στο χώρο του θεάτρου και των εικαστικών τεχνών. Στόχος της ομάδας είναι η έκφραση των μελών της μέσω των διαφόρων μορφών της τέχνης. Όσον αφορά το χώρο του θεάτρου, τα μέλη των Apparatus έχουν ως σημείο εκκίνησης τη δημιουργία παραστάσεων όπου το ίδιο το έργο (θεατρικό ή μη) και η ανάγκη επικοινωνίας του με τον κόσμο είναι ο πρωταρχικός παράγοντας για την επιλογή του. [Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τους Apparatus και την παράσταση στο : @apparatus.gr και στην ιστοσελίδα: http://apparatus.gr/].

 

 

Συνένοχοι στο πάθος, Παυλίνα Κουβαρδά

Tags

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Photo by: Nivanh Chanthara (Reddit)

 

Συνένοχη στην παγωνιά της ιστορίας

επαλήθευσα μαζί σου την κοσμογονία.

Κι άρχισε ο δικός μου κατακλυσμός

απ’ άκρη σ’ άκρη να πηγάζει

μέσα στο όραμα που ανατρεπτικά

λαγνεύει την υπερουράνια φωνή

κρεμώντας το αστάθμητο

στον αρχέγονο χορό ενός σύμπαντος

που δυσφορεί μπροστά

στις αποτεφρωμένες σκέψεις του αιώνα μας.

Ο τέταρτος στίχος, Νίκη Κωνσταντοπούλου

Tags

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Πηγή φωτογραφίας από το διαδίκτυο

Ο Άγγελος μπήκε στο σπίτι λίγο μετά τις δέκα. Πεινούσε πολύ· η δουλειά του απαιτεί πολλή φαιά ουσία. Είναι καθηγητής Αγγλικών. Ήθελε μόνο να πάει απευθείας στον υπολογιστή του να συνεχίσει το ποίημα που τελείωνε μήνες τώρα, προσπαθώντας ατελεύτητα να βρει τον τελευταίο στίχο. Γράφει πάντα σε τετράστιχα και είναι μανιακός με την ομοιοκαταληξία. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν δουλεύει, όταν τρώει, όταν κάνει μπάνιο, όταν πίνει καφέ, όταν είναι στο σούπερ μάρκετ, λέξεις χορεύουν στο μυαλό του, βασανιστικά, αλλά καμία δεν μπορεί να κλείσει τον τέταρτο στίχο. Αυτό το ποίημα τού έχει γίνει εμμονή.

Έβαλε να ζεστάνει το μεσημεριανό φαγητό. Δίπλα του στέκεται ο Σαίξπηρ που του θυμίζει πως η ποίηση θέλει αφοσίωση μα και απαλότητα. Το πρώτο το ξέρει, αλλά το γεγονός πως ο βιοπορισμός δεν του αφήνει τον χρόνο που θέλει, έχει καταντήσει σωστό μαρτύριο. Το δεύτερο προσπαθεί να το κατακτήσει με όλες τους τις άγαρμπες δυνάμεις.

Τρώει πολύ γρήγορα, έχοντας το πιάτο κοντά στο στόμα. Δεν έχει καμία όρεξη να λερώνει και μετά να πρέπει να συμμαζέψει. Κάτι τέτοιο θα του έπαιρνε περισσότερο από τον πολύτιμο χρόνο του. Βάζει ένα κονιάκ και αρχίζει να διαβάζει ξανά το ποίημα. Εκείνο το βράδυ θα αποτελούσε ορόσημο. Έπρεπε να τελειώσει. Δεν έδινε άλλα περιθώρια στον εαυτό του, ούτε άλλο άλλοθι. Τέλος. Eκείνη τη νύχτα, θα έβρισκε τον τέταρτο στίχο ακόμα κι αν χρειαζόταν να μην κοιμηθεί, αλλιώς δεν θα ξαναέγραφε ποτέ πια.

Είχε φτάσει ήδη στο τρίτο κονιάκ και δεν είχε γράψει ούτε λέξη. Σηκώνεται απότομα από την καρέκλα του και πηγαίνει προς το παράθυρο. Η νύχτα είναι βροχερή και ο αέρας ξεσκίζει τις τέντες από τη διπλανή πολυκατοικία. Ξαφνικά διακρίνει στο παράθυρο μια λέξη ζωγραφισμένη στο τζάμι με χνώτο, όπως κάναμε παιδιά. Πλησιάζει πιο κοντά. Η λέξη μεταφέρεται σε διάφορα σημεία. Κάνει να την αγγίξει κι αυτή μεταφέρεται συνεχώς πιο μακριά. Ανοίγει το παράθυρο και τη βλέπει να πηδάει στο κάγκελο του μπαλκονιού. Δεν μπορεί να διακρίνει τι γράφει. Αναρωτιέται αν έχει μεθύσει. Μια ανεξήγητη δύναμη, όμως, τον σπρώχνει συνεχώς προς τη λέξη σαν να είναι σκοπός της ζωής του να την παγιδέψει. Μεμιάς κι άλλες λέξεις ξεπηδούν γύρω του. Σαν σφίγγες περικυκλώνουν το λαιμό του. Μες τον πανικό του και τη ζάλη προσπαθεί να τις διώξει. Νιώθει να απειλείται η ζωή του. Αυτές, όμως, ολοένα και πληθαίνουν και του επιτίθενται βίαια. Αχ, να μπορούσε ν’ αρπάξει μία κι ας πέθαινε! Μόνο μία! Ο αέρας αγριεύει, οι λέξεις είναι πια ένα σμήνος εξαγριωμένο που θέλει να τον καταστρέψει.

Νιώθει να πνίγεται. Δεν μπορεί ν’ αναπνεύσει. Με άτσαλες κινήσεις προσπαθεί να ξεφύγει. Εκείνες όμως έχουν γαντζωθεί στο λαιμό του. Το κεφάλι του φλέγεται. Δεν θυμάται τίποτα πια.

Την επόμενη μέρα ο ήλιος είχε βγει και η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει. Η γυναίκα που τον βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού ανοίγει την πόρτα με το κλειδί που της έχει δώσει ο Άγγελος νομίζοντας πως εκείνος είναι στη δουλειά όπως πάντα. Βλέπει το παράθυρο ανοιχτό. Σκέφτεται πως θα το ξέχασε. Μπαίνει στο γραφείο του. Ο υπολογιστής είναι αναμμένος με ένα έγγραφο του Word ανοιχτό και το ποίημα ολοκληρωμένο. Α! Το τελείωσε ο Άγγελος το ποίημα!, σκέφτεται. Η γυναίκα, γνωρίζοντας την αγάπη του για την ποίηση και την αγωνία του να βρει τις λέξεις για τον τέταρτο στίχο, νιώθει μεγάλη χαρά και ανακούφιση. Απ’ τη χαρά του ξέχασε το παράθυρο ανοιχτό, σκέφτεται. Πλησιάζει να το κλείσει, όταν αντικρίζει τον Άγγελο στη γη. Τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα, γονατίζει κλαίγοντας γοερά και απ’ τα χείλη της ακούγεται ένα μοιρολόι.

Οι άγγελοι σε φώναξαν νερό για να τους δώσεις

Μέρες γλυκές δεν μένουν πια για να τις ξημερώσεις

Οι λέξεις που σε έπνιξαν τραγούδια να γενούνε

Και αυτοί που τις διαβάζουνε να ξαναγεννηθούνε

*Η Νίκη Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1981. Είναι απόφοιτος του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και έχει ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Γαλλία. Το 2014 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή «Απόψε νιώθω μια ντροπή» (εκδ. Περί τεχνών, Πάτρα). Ποιήματά της και μεταφράσεις της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και άρθρα της έχουν συμπεριληφθεί σε γαλλικά βιβλία. Έχει γράψει κείμενα για μουσικές παραστάσεις που παρουσιάστηκαν σε θέατρα της Αθήνας και της Πάτρας. Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί και συμπεριλαμβάνονται στον δίσκο «Προορισμός» του Χρήστου Κωνσταντόπουλου. Αρχές Φλεβάρη του 2017 αναμένεται η δεύτερη ποιητική της συλλογή από τις εκδόσεις Βακχικόν, με τίτλο «Εγώ, απέναντι».

Τελικά είναι Έλληνας ο Γιάννης;

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Τις τελευταίες εβδομάδες στο διαδίκτυο έχει γίνει πραγματικά χαμός με την υποψηφιότητα του Γιάννη Αντετοκούμπο για τη γιορτή του NBA και πως μπορεί ο καθένας από εμάς να τον βοηθήσει με την ψήφο του και να τον στείλει εκεί δίπλα στους μεγάλους του αθλήματος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η εθνική υπερηφάνεια που διακατέχει άπαντες τους χρήστες των social media στην χώρα μας είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Ο δικός μας άνθρωπος, greek freak για τους Αμερικάνους, ξένος για κάποιους Ελληνάρες βρίσκεται ένα βήμα πριν από μια μεγάλη διάκριση. 

Τελικά ο Γιάννης τι είναι; Έλληνας, αλλοδαπός, μετανάστης, λαθρομετανάστης τι απ’ όλα; Εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπει κανείς; Εξαρτάται από το πόσο επιτυχημένος είναι ο κάθε Γιάννης με τα ίδια χαρακτηριστικά; Οι υπόλοιποι που έχουν ίδια πορεία με τον Γιάννη, μέχρι φυσικά την μετάβαση του στο μαγικό κόσμο του μπάσκετ, και που αθλούνται στις ίδιες μικρές αθηναϊκές συνοικίες ή σε επαρχιακές πόλεις απολαμβάνουν αντίστοιχης “φιλοξενίας” και θαλπωρής από την ελληνική κοινωνία; Ή απλώς όσοι δεν αθλούνται αλλά υπάρχουν, ζουν, μετέχουν της ελληνικής παιδείας, σπουδάζουν, δουλεύουν εδώ, πληρώνουν φόρους και εισφορές στο κράτος δεν υπάρχουν ούτε καν ως οντότητες γι΄αυτό; Αναγνωρίζονται σε αυτά τα παιδιά ή στους γονείς τους εκτός από υποχρεώσεις και δικαιώματα; 

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα δεν έχουν δυστυχώς απάντηση. Το ελληνικό κράτος έσπευσε δίπλα στον γεμάτο φώτα και προβολείς Αντετοκούμπο να φωτογραφηθεί, να δηλώσει υπερήφανο και αλληλέγγυο και να δείξει την συμπαράσταση του σε αυτόν και την οικογένεια του. Η γραφειοκρατία στην περίπτωση του εξαφανίστηκε, οι χρόνοι αναμονής εκμηδενίστηκαν και ο μετανάστης από την Νιγηρία, που τον έδειχναν με το δάκτυλο, έγινε εν μια νυκτί Έλληνας για να δοξάσει τη χώρα στα πέρατα του κόσμου. Η διαφορά είναι, ότι ο ίδιος ο αθλητής είναι περισσότερο Έλληνας από πολλούς γηγενείς που δεν δικαιολογούν την καταγωγή τους ούτε στο ελάχιστο. Ο ” ξένος” σεβάστηκε την ελληνική σημαία περισσότερο από τους πολιτικούς που ψηφίστηκαν για να την υπηρετούν. Ο “ξένος” παρόλο που πια βγάζει εκατομμύρια που η πλειονότητα των Ελλήνων δεν θα τα δουν ούτε σε δέκα ζωές νοιώθει την ανάγκη να προσφέρει στην πατρίδα της καρδιάς του. Η ευγνωμοσύνη που εκφράζει αυτό το παιδί για την Ελλάδα, όπου βρεθεί και όπου σταθεί, είναι κάτι παραπάνω από συγκινητική. 

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Τι μπορεί να κάνει η ελληνική Πολιτεία για να δείξει έμπρακτα ότι η περίπτωση του Γιάννη άλλαξε τα δεδομένα; Να δώσει την ευκαιρία σε όλους τους “Αντετοκούμπο” αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως ταλέντου ή διασημότητας, να αισθανθούν ίσοι και ικανοί, να θεωρηθούν πολίτες της πατρίδας που μπορεί να μην επέλεξαν αλλά αγαπούν και θέλουν να προσφέρουν σε αυτήν. 

φωτογραφία αρχείου

“ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ;” ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΠΙΠ – Η ΖΩΡΖΙΝΑ ΤΖΟΥΜΑΚΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ ΤΟ ΟΜΩΝΥΜΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΑΪΚΟΥ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΥΦΟΣ & ΕΝΤΟΝΑ ΣΑΤΙΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ!

Tags

Ars & Vita

Η Μαρία Μπρανίδου και η Χριστίνα Δενδρινού ως περιφερόμενες θεατρίνες ή “Κλυταιμνήστρα” και “Ηλέκτρα” αντίστοιχα

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

Ξεχάστε την Κλυταιμνήστρα και την Ηλέκτρα που ξέρατε. Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά μεν, καθόλου σοβαροφανή δε. Η Ζωρζίνα Τζουμάκα αυτήν τη φορά αναδεικνύει σκηνοθετικά την κωμικό(τραγική) πλευρά της πολυτάραχης και αιματοβαμμένης ιστορίας των Ατρειδών, η οποία θυμιζει απελπιστικά την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, μίας ένδοξης χώρας που συνεχώς “ξεπέφτει” με ή χωρίς δική της ευθύνη.

Η γνωστή και πολυπράγμων θεατρολόγος και σκηνοθέτης έχοντας στη διάθεσή της δύο ηθοποιούς πολυεργαλεία – φωνητικά, υποκριτικά και κινησιολογικά – διατρέχει το μύθο για να φτάσει στην όποια αλήθεια, μέσα από τις δύο εμβληματικές ηρωϊδες που στο έργο του Ανδρέα Στάϊκου είναι δύο πλανόδιες θεατρίνες, οι οποίες μετακινούνται από τόπο σε τόπο, σε ένα ταξίδι/υποκριτικό πειραματισμό βασισμένο στην ψυχοσύνθεση των δύο γυναικών, που μεταξύ άλλων συμβολίζουν το πολυσυζητημένο και χιλιοψυχαναλυμένο δίπολο μάνας-κόρης.

Η εξαιρετική Μαρία Μπρανίδου (μία πραγματική αποκάλυψη!!) ως φιλήδονη, θηλυκή, μοιραία, απρόσμενα μητρική και μπριόζα Κλυταμνήστρα και η εξίσου ταλαντούχα και τρυφερά ορμητική Χριστίνα Δενδρινού ως μία εναλλακτική και μάλλον αναποφάσιστη Ηλέκτρα, μας χάρισαν γέλιο και συγκίνηση καθόλου δεδομένα και επιφανειακά, υποδυόμενες τις εκάστοτε εκφάνσεις των ρόλων τους με σαρκαστική διάθεση, αλλά και το απαραίτητο σκηνικό βάρος που απαιτούν οι εν λόγω ηρωϊδες, που ακόμη κι ως ρέπλικες του εαυτού τους δεν παύουν να μας συγκινούν και να μας γυρνούν πίσω, σε πρότυπα αρχετυπικά και ως εκ τούτου διαχρονικά. 

Μάνα και κόρη, επιτέλους φίλες;

Η  “ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ;” της Ζωρζίνας Τζουμάκα χρησιμοποιεί έντεχνα ως πρόσχημα τις δύο τραγικές ηρωϊδες, έτσι όπως μας τις επανασυστήνει ο Ανδρέας Στάϊκος, για να μας ταξιδέψει σε μία Ελλάδα που ενώ μοιάζει παλαιά είναι ακόμη επίκαιρη και ζει μέσα στον απόηχο της συλλογικής μας μνήμης και των προσωπικών μας αναμνήσεων. Την Ελλάδα των θεατρικών μπουλουκιών, της Επιθεώρησης (ενός θεατρικού είδους τρομερά παρεξηγημένου και δυστυχώς απαξιωμένου) της ασφυκτικής και συχνά υπερπροστατευτικής αγάπης των γονιών που ενίοτε καταπίνουν τα παιδιά τους όπως ο Κρόνος (ασχέτως φύλου, ηλικίας και οικογενειακής κατάστασης), της ελληνικής επαρχίας που στηρίζει την Πρωτεύουσα (κι ας νομίζουμε το αντίθετο), της καταπιεσμένης γυναικείας σεξουαλικότητας που συχνά υποδαυλίζει αχαλίνωτα πάθη, των πατροπαράδοτων γυναικείων και αντρικών προτύπων και της ανατροπής αυτών, της διχόνοιας και του αλληλοσπαραγμού, αλλά και του φιλότιμου, της ποίησης, του περιλάλητου αρχαίου μας πολιτισμού που αν και ψυχορραγεί πάνω στα φημισμένα ερείπια του, παραμένει – τουριστικά τουλάχιστον – μεγαλειώδης και ασυναγώνιστος σε χάρη και ομορφιά.

Με τη  Μαρία Μπρανίδου να φοράει το προσωπείο της Κλυταιμνήστρας και να δίνει ένα πραγματικό υποκριτικό ρεσιτάλ, χρησιμοποιώντας με απίστευτο πάθος αλλά και το απαραίτητο σκηνικό μέτρο τα εκφραστικά της μέσα και την καρτουνίστικης ευελιξίας Χριστίνα Δενδρινού να λάμπει ως μεταμοντέρνα Ηλέκτρα, ήταν η πρώτη φορά που περάσαμε τόσο ευχάριστα παρακολουθώντας την επί σκηνής σύγκρουση δύο τιτάνιων γυναικείων χαρακτήρων, που στην συγκεκριμένη θεατρική συνθήκη σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται, απαλλαγμένες από κάθε είδους ιστορικό, λογοτεχνικό ή άλλο ταμπού. 

Ηλέκτρα/Χριστίνα Δενδρινού Vs Κλυταιμνήστρας/Μαρίας Μπρανίδου

…και Ηλέκτρα μαινόμενη από την Χριστίνα Δενδρινού

Εναλλάσσοντας με ευρηματικό τρόπο το μινιμαλιστικό μεν, αλλά πληθωρικά “γεμάτο” σκηνικό της Άσης Δημητρολοπούλου, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αποτύπωση μίας ολόκληρης εποχής (μαζί με την εξαιρετική μουσική επιμέλεια της ίδιας της σκηνοθέτη)  στον απόηχο της οποίας συνεχίζουμε να ζούμε οι σύγχρονοι Έλληνες, οι δύο ηθοποιοί έστηναν και ξέστηναν τις ζωές τους, όπως ένα μπουλούκι θεατρίνων στήνει και ξεστήνει το σκηνικό του. Και στο τέλος; Όλα πάλι από την αρχή και η ίδια ιστορία συνεχίζεται, για να μην πούμε επαναλαμβάνεται εις τους αιώνες των αιώνων…αμήν;

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο, στις 21.00, στο θέατρο “ΜΠΙΠ”, έναν καινούργιο μεν αλλά πολλά υποσχόμενο θεατρικό χώρο στην Κυψέλη, δύο γυναίκες – τρεις για την ακρίβεια – και ένας άνδρας (ας μην ξεχνάμε το συγγραφέα!) έρχονται αντιμέτωπες με την ιστορία, τα πάθη, τους φόβους, τις επιθυμίες τους, με όλους και με όλα, για να αναδειχθούν τουλάχιστον όσο κρατάει η παράσταση…όλοι νικητές! 

---

 Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ζωρζίνα Τζουμάκα

Σκηνικά / Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Επιμέλεια Κίνησης: Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης

Φωτογραφίες: Νικολέττα Γιαννούλη

Trailer: Γιάννης Μπουγιούκας, Θοδωρής Αρμάος

Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Τάσος Μπιμπισίδης

Παίζουν:

Χριστίνα Δενδρινού

Μαρία Μπρανίδου

Θέατρο μπιπ

Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων

beepkipseli.webnode.gr

facebook ΜΠΙΠ

213 0344074

Από 18 Νοεμβρίου μέχρι 11 Φεβρουαρίου

Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00

Γενική είσοδος: 12€ / Φοιτητικό/Μαθητικό:8€ / Ανέργων:5€ / Ατέλειες δεκτές