φωτογραφία αρχείου
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Τις τελευταίες εβδομάδες στο διαδίκτυο έχει γίνει πραγματικά χαμός με την υποψηφιότητα του Γιάννη Αντετοκούμπο για τη γιορτή του NBA και πως μπορεί ο καθένας από εμάς να τον βοηθήσει με την ψήφο του και να τον στείλει εκεί δίπλα στους μεγάλους του αθλήματος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η εθνική υπερηφάνεια που διακατέχει άπαντες τους χρήστες των social media στην χώρα μας είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Ο δικός μας άνθρωπος, greek freak για τους Αμερικάνους, ξένος για κάποιους Ελληνάρες βρίσκεται ένα βήμα πριν από μια μεγάλη διάκριση.
Τελικά ο Γιάννης τι είναι; Έλληνας, αλλοδαπός, μετανάστης, λαθρομετανάστης τι απ’ όλα; Εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπει κανείς; Εξαρτάται από το πόσο επιτυχημένος είναι ο κάθε Γιάννης με τα ίδια χαρακτηριστικά; Οι υπόλοιποι που έχουν ίδια πορεία με τον Γιάννη, μέχρι φυσικά την μετάβαση του στο μαγικό κόσμο του μπάσκετ, και που αθλούνται στις ίδιες μικρές αθηναϊκές συνοικίες ή σε επαρχιακές πόλεις απολαμβάνουν αντίστοιχης “φιλοξενίας” και θαλπωρής από την ελληνική κοινωνία; Ή απλώς όσοι δεν αθλούνται αλλά υπάρχουν, ζουν, μετέχουν της ελληνικής παιδείας, σπουδάζουν, δουλεύουν εδώ, πληρώνουν φόρους και εισφορές στο κράτος δεν υπάρχουν ούτε καν ως οντότητες γι΄αυτό; Αναγνωρίζονται σε αυτά τα παιδιά ή στους γονείς τους εκτός από υποχρεώσεις και δικαιώματα;
Όλα τα παραπάνω ερωτήματα δεν έχουν δυστυχώς απάντηση. Το ελληνικό κράτος έσπευσε δίπλα στον γεμάτο φώτα και προβολείς Αντετοκούμπο να φωτογραφηθεί, να δηλώσει υπερήφανο και αλληλέγγυο και να δείξει την συμπαράσταση του σε αυτόν και την οικογένεια του. Η γραφειοκρατία στην περίπτωση του εξαφανίστηκε, οι χρόνοι αναμονής εκμηδενίστηκαν και ο μετανάστης από την Νιγηρία, που τον έδειχναν με το δάκτυλο, έγινε εν μια νυκτί Έλληνας για να δοξάσει τη χώρα στα πέρατα του κόσμου. Η διαφορά είναι, ότι ο ίδιος ο αθλητής είναι περισσότερο Έλληνας από πολλούς γηγενείς που δεν δικαιολογούν την καταγωγή τους ούτε στο ελάχιστο. Ο ” ξένος” σεβάστηκε την ελληνική σημαία περισσότερο από τους πολιτικούς που ψηφίστηκαν για να την υπηρετούν. Ο “ξένος” παρόλο που πια βγάζει εκατομμύρια που η πλειονότητα των Ελλήνων δεν θα τα δουν ούτε σε δέκα ζωές νοιώθει την ανάγκη να προσφέρει στην πατρίδα της καρδιάς του. Η ευγνωμοσύνη που εκφράζει αυτό το παιδί για την Ελλάδα, όπου βρεθεί και όπου σταθεί, είναι κάτι παραπάνω από συγκινητική.
Τι μπορεί να κάνει η ελληνική Πολιτεία για να δείξει έμπρακτα ότι η περίπτωση του Γιάννη άλλαξε τα δεδομένα; Να δώσει την ευκαιρία σε όλους τους “Αντετοκούμπο” αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως ταλέντου ή διασημότητας, να αισθανθούν ίσοι και ικανοί, να θεωρηθούν πολίτες της πατρίδας που μπορεί να μην επέλεξαν αλλά αγαπούν και θέλουν να προσφέρουν σε αυτήν.
φωτογραφία αρχείου
ΑΛΛΙΩΣ 