Tags
γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου
“Έχω την ευθύνη για το χερούλι, για την πόρτα και κατ’ επέκταση για το δωμάτιο. Τι συμβαίνει στο δωμάτιο, ξέρεις; Λες ότι ξέρεις…”
_ _ _ _ _ _ _ _ _
Η στήλη ARS & VITA ξαναβρέθηκε στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, αυτήν τη φορά για να παρακολουθήσει την παράσταση “Ο Μηχανισμός του Δωματίου”, που βασίζεται στο ομώνυμο, άπαικτο μέχρι πρότινος, θεατρικό έργο του Αριστείδη Αντονά.
Η νεοσύστατη ομάδα Apparatus επέλεξε ως εναρκτήρια δουλειά της την παρουσίαση του προαναφερόμενου, καλογραμμένου και αρκούντως αιχμηρού θεατρικού έργου, που εστιάζει στην προσωπική ευθύνη του καθένα από εμάς, απέναντι σε κάθε είδους δίλημμα. Επαγγελματικό, προσωπικό, ηθικό.
Η Βάσια Χρονοπούλου σκηνοθέτησε την παράσταση με εντυπωσιακά ώριμη οπτική, παρά το νεαρό της ηλικίας της, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, αφού κρατώντας μεν ως βασικό πυρήνα της σκηνικής της αφήγησης το τεράστιο ζήτημα των προσωπικών επιλογών και των συνεπειών που αυτές επιφέρουν, μας μίλησε για πολλά ακόμη, εξίσου σημαντικά για να μην πούμε φλέγοντα ζητήματα της εποχής μας.
Ένα σώμα δίχως πρόσωπο…
Μέσα στο κλειστοφοβικό σκηνογραφικό περιβάλλον που κατασκεύασε η Λένα Λέκκου, όλα φαίνονταν τόσο ζοφερά και αποτρόπαια, σαν μία εικονική καταβύθιση σε έναν σύγχρονο Άδη. Η ίδια υπογράφει και τα υποβλητικά κοστούμια της παράστασης, τα οποία σίγουρα εντείνουν την αίσθηση του σασπένς, για όσα συμβαίνουν σ’ αυτό το άγνωστο δωμάτιο που κρύβεται πίσω από μία φαινομενικά αδιαπέραστη πόρτα, η οποία με τη σειρά της φυλάσσεται από τον άγρυπνο Πορτιέρη που κρατάει – ως σκήπτρο – το πολύτιμο πόμολό της. Η δουλειά του είναι να μην επιτρέψει σε κανέναν την είσοδο. Πρέπει πάση θυσία το περιεχόμενο του δωματίου να παραμείνει άγνωστο. Τι γίνεται όμως όταν η πόρτα αυτή θα παραβιαστεί κατ’ επανάληψη; Τότε τα πάντα εκτρέπονται και ανατρέπονται.
Ο υποδειγματικός Πορτιέρης του Χρήστου Καπενή – ο οποίος κάθε φορά μας “σοκάρει” με το υποκριτικό του εύρος και την ικανότητά του να μπαίνει στο μεδούλι του εκάστοτε χαρακτήρα που υποδύεται – δέχεται διαδοχικές επισκέψεις παράξενων στην όψη αινιγματικών στη συμπεριφορά προσώπων, που στερούνται ονομάτων και μας συντήνονται μόνο με ιδιότητες. Το καθένα από αυτά τα περίεργα όντα με τον τρόπο του απαιτεί και εντέλει επιβάλει ή όχι την είσοδό του, σ’ αυτό το τόσο γοητευτικά απροσπέλαστο δωμάτιο που μοιάζει να καταπίνει τους μυστηριώδεις ενοίκους του…ή ακόμη κι αυτούς τους ίδιους τους εισβολείς.
Ο Χρήστος Καπενής ακοίμητος φρουρός μίας πόρτας που οδηγεί στο “φονικό” άγνωστο
Οι ηθοποιοί Βασίλης Ζώης & Ανδρέας Κανελλόπουλος υποδύθηκαν με υποβλητικό τρόπο και κινηματογραφικές ταχύτητες, τους συγκεκριμένους μα όχι και μονοσήμαντους ρόλους τους που δεν έχουν ονόματα, αλλά μόνο ιδιότητες: Επισκέπτης, Καντηλανάφτης, Ανακριτής κα. Όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά, τα πρόσωπα αυτά εξυπηρετούν μία απόκρυφη και απόκοσμη εξουσία, στον καλοκουρδισμένο “μηχανισμό” της οποίας εντάσσουν σταδιακά και τον Πορτιέρη, ο οποίος παρ’όλες τις αρχικές αντιδράσεις του, αφήνεται έρμαιο των εξελίξεων κι ας του στερούν εντέλει ό,τι πιο αγαπημένο.
Δίπλα στην πόρτα που φυλάει ο Πορτιέρης αυτού του ιδιόμορφου πριβέ κλαμπ, υπάρχουν κι άλλες θύρες που οδηγούν σε μέρη κοινωνικώς αποδεκτά, όπως η Εκκλησία, που απαιτούν όμως κι αυτά το δικό τους κώδικα συμπεριφοράς και ένδυσης κι ας έχουν αλλάξει οι καιροί όπως μας αρέσει να νομίζουμε. Σοφά τοποθετημένες από την σκηνοθέτη της παράστασης οι παράπλευρες αυτές είσοδοι, που ενώ μοιάζουν ελεύθερες στον καθένα, συντηρούν το δικό τους ελιτίστικο πελατολόγιο και συνυπάρχουν αρμονικά με την απροσπέλαστη πόρτα που οδηγεί σε έναν άγνωστο κι ως εκ τούτου απειλητικό κόσμο, στον οποίο όταν εισέλθουμε ενδέχεται να μην βγούμε ποτέ αλώβητοι και θα μπορούσε άνετα να μην είναι άλλος, από το ίδιο μας το υποσυνείδητο. Ή ακόμη χειρότερα το ίδιο το δαιδαλώδες μας μυαλό.
“Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ” μία παράσταση για την απάθεια του ανθρώπου που ισοδυναμεί με συνενοχή στο πιο αποτρόπαιο έγκλημα
Μοναδική “παραφωνία” στον μηχανιστικά (υπό)κινούμενο κόσμο του έργου, που όλα λειτουργούν βάσει σχεδίου και με την ακρίβεια ελβετικού ρολογιού, ένα πλάσμα με όνομα λουλουδιού. Η Ντάλια. Με τη μορφή της Στέλλας Σαμιώτη που την υποδύεται με πάθος και ειλικρινή διάθεση να εισέλθει στο άδυτο του δωματίου, σπάζοντας τη σιωπή και φέρνοντας στο φως όλη την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την ερμητικά κλειστή πόρτα. Ένα κορίτσι που σχετίζεται άμεσα με τον Πορτιέρη – ποτέ δεν καθορίζεται η σχέση τους – και δεν φοβάται να μάθει τι κρύβεται πίσω από την πόρτα που όλοι θέλουν κι όλοι φοβούνται να διαβούν. Ένα κορίτσι που δεν φοβάται να αντισταθεί.
Εκείνη φαίνεται να γνωρίζει με σιγουριά πως εκεί μέσα συντελούνται εγκλήματα, πως υπάρχουν νεκροί που μένουν άταφοι και αδικαιώτοι, άψυχα σώματα που εξαφανίζονται μυστηριωδώς, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Εκείνη θέλει να μάθει και συνομωτεί με τον Πορτιέρη, ο οποίος μην μπορώντας να κάνει αλλιώς την ακολουθεί σε μία αποστολή…αυτοκτονίας…
Η νεαρή κοπέλα εισέρχεται στο λαβύρινθο του “μηχανισμού του δωματίου” για να συναντήσει το δικό της “Μινώταυρο”, αφήνοντας πίσω τον Πορτιέρη να πενθεί. Για την ύποπτη εξαφάνισή της, αλλά και για τη δική του κοινωνική καταδίκη να παραμένει ισοβίως ένας υπάλληλος που όσο κρατάει το στόμα του κλειστό και παραμένει αμετακίνητος στο πόστο του, θα διατηρεί και θα επαυξάνει το μισθό του, εξαργυρώνοντας τη συνενοχή του με χρήματα και ανανεώνοντας το προνόμιο του να παραμένει ζωντανός, όταν γύρω του αρχίζουν να συσσωρεύονται ολοένα και περισσότερα πτώματα.
Στην παράσταση της Βάσιας Χρονοπούλου και της ομάδας Apparatus, οι συμβολισμοί είναι πολλοί και ως επί το πλείστον εύστοχοι, ενώ η ίδια δεν διστάζει να πειραματιστεί σκηνοθετικά κάνοντας συχνά χρήση της μάσκας και του προσωπείου σε συνδυασμό με μία καλοδουλεμένη, σχηματική κίνηση που μοιάζει να επαναλαμβάνεται κυκλικά – καθοριστική η συμβολή της κινησιολόγου της παράστασης Φαίδρας Σούτου, που για μία ακόμη φορά κατάφερε να δημιουργήσει ένα απόλυτα προσωπικό χορογραφικό σύμπαν απόλυτα συμβατό με το όραμα της νεαρής δημιουργού – κάνοντας το τέλος να μοιάζει με αρχή και το αντίθετο. Σ’ αυτόν το φαύλο κύκλο της ανθρώπινης ύπαρξης επιβιώνουν μόνον όσοι κάνουν το καθήκον τους, υπακούοντας σε μια απρόσωπη και αόρατη αρχή, χωρίς πολλές και αδιάκριτες ερωτήσεις.
Πέρα όμως και πάνω απ’όσα αναφέρονται παραπάνω, το πιο συγκινητικό και βαθιά αληθινό στοιχείο που διαθέτει η παράσταση της ομάδας Αpparatus είναι αυτή η σιωπηλά εκκωφαντική κραυγή απελπισίας κάθε νέου ανθρώπου, που δεν μπορεί και δεν θέλει να αποδεχθεί τίποτα και κανέναν ως “θέσφατον” και πασχίζει να βρει τη δική του φωνή κόντρα στην οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, που χρησιμοποιεί τους θεσμούς κατά το δοκούν και με μόνο κίνητρο την καταστολή και όχι τη δημιουργία, την αλλαγή και την εξέλιξη του ανθρώπου σε μία ανώτερη ύπαρξη που δεν θα χρειάζεται κανέναν μηχανισμό για να μπορέσει να λειτουργήσει. Έναν άνθρωπο έτσι όπως η ίδια η φύση τον έπλασε. Ελεύθερο, μέσα στα φυσικά δεσμά του.
Ο Χρήστος Καπενής με το κίβδηλο “σκπήτρο” του
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21.00, στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεόρασης, η Ομάδα Apparatus παρουσιάζει ένα ψυχολογικό θρίλερ δωματίου, τολμώντας να διαβεί την πόρτα του εφιαλτικού κόσμου της αποστασιοποίησης έτσι όπως τον περιγράφει ο Αριστείδης Αντονάς και τον αποκωδικοποίησε σκηνοθετικά η Βάσια Χρονοπούλου, κάνοντάς μας συγκάτοικους στον “μηχανισμό του δωματίου” γρανάζια του οποίου, ερήμην ή εις γνώσιν μας, είμαστε όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και λοιπών στοιχείων ταυτότητας…
Ο Μηχανισμός του Δωματίου
του Αριστείδη Αντονά
Σε σκηνοθεσία της Βάσιας Χρονοπούλου
Ομάδα Apparatus |
Από τις 9 Ιανουαρίου μέχρι τις 14 Μαρτίου 2017, κάθε Δευτέρα και Τρίτη | 21.00
@ Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Η νεοσύστατη ομάδα Apparatus επιλέγει ως εναρκτήρια δουλειά της την παρουσίαση του άπαικτου θεατρικού έργου του Αριστείδη Αντονά, Ο Μηχανισμός του Δωματίου.
Ένα άγνωστο δωμάτιο κρύβεται πίσω από μια πόρτα, με μοναδικό φύλακα τον πορτιέρη που κρατάει το πόμολό της. Δουλειά του ακοίμητου αυτού φρουρού είναι να μην επιτρέψει σε κανέναν να ανοίξει την πόρτα. Το περιεχόμενο του δωματίου παραμένει άγνωστο. Η πόρτα ωστόσο θα παραβιαστεί κατ’ επανάληψη και τα γεγονότα θα πάρουν γρήγορα μια εντελώς απρόσμενη τροπή. Τρεις πυροβολισμοί, δύο εξαφανισμένοι νεκροί, δυο αυξήσεις μισθού.
Δάφνη Ανέστη
Υπεύθυνη επικοινωνίας ΚΕΤ – 6977618434
ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΝ
Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α
Κυψέλη
213 00 40 496
69 45 34 84 45
info@polychorosket.gr
Kyprou 91A & Sikinou 35A
11361 Kypseli, Athens
213 00 40 496
69 45 34 84 45
https://www.facebook.com/kentron.el
https://www.flickr.com/photos/79921428@N03/sets
https://twitter.com/TVControlCenter
Σημείωμα σκηνοθέτη
«Κλειστοφοβικό σκηνικό, ανώνυμα πρόσωπα, αδιασαφήνιστες ιεραρχίες. Στον Μηχανισμό του Δωματίου κυριαρχεί μια παράλογη δραματική πλοκή, η οποία ξεφεύγει από τον παραδοσιακό τρόπο εξιστόρησης ενός έργου. Η λύση δεν επέρχεται, η αλήθεια γίνεται αδιάφορη, η μοίρα των ηρώων χάνεται. Το φαινόμενο της καθημερινής αποπροσωποποίησης δημιουργεί την εικόνα μιας εξουσίας αποκρυφιστικής και επικίνδυνης σε όλα της τα επίπεδα: πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό, οικονομικό. Η αδυναμία της γνώσης των κυρίαρχων μηχανισμών του «Νόμου» καταβροχθίζει την ελευθερία και τη συνείδηση των ανθρώπων, οι οποίοι κινούνται μαρτυρικά στην ανυπαρξία. Όσο κοντά και να πλησιάσει κάποιος στην πηγή της εξουσίας πάντα θα υπάρχει παραπέρα μια κλειστή και δυσπρόσιτη πόρτα. Γεγονός της εποχής μας είναι ο ρόλος που επωμίζεται και στον οποίο προσκολλάται ο καθένας σε αυτόν τον σκοτεινό μηχανισμό λειτουργίας των πραγμάτων. Ο άνθρωπος επαναπαύεται στην πεζή και επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα και εσκεμμένα αίρεται των ευθυνών: υπακούει στη ροή του κόσμου και οποιαδήποτε αντίσταση θα σήμαινε αυτόματα ανυπακοή στους αιωρούμενους θεσμούς του Νόμου. Γίνεται, όμως, η ανθρώπινη συνείδηση να σβήσει τελείως;»
Βάσια Χρονοπούλου
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Αριστείδης Αντονάς είναι αρχιτέκτονας και συγγραφέας. Σπούδασε αρχιτεκτονική και φιλοσοφία στην Αθήνα και το Παρίσι, ενώ διδάσκει θεωρία, αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και λογοτεχνία σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το λιμπρέτο του Η Οργή του Καμβύση ανέβηκε στη Νέα Υόρκη σε μουσική GlenVelez (1994) και το θεατρικό του έργο Το γραφείο παρουσιάστηκε στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στην Αθήνα το 2004 από τους Eclatsd’Etats. Το 2004 συνεκπροσώπισε την Ελλάδα στην 9η Biennale αρχιτεκτονικής της Βενετίας με το συμμετοχικό έργο Παραδείγματα. Τα λογοτεχνικά του κείμενα που έχουν δημοσιευτεί από το 1986 χαρακτηρίστηκαν εν σμικρύνση φιλοσοφικά μυθιστορήματα, αποκρυφιστικές αλληγορίες, αφηγήματα τρόμου, οικογενειακά χρονικά, μινιμαλιστικές καταγραφές, ηθικές παραβολές.
Από τις 9 Ιανουαρίου μέχρι τις 14 Μαρτίου 2017, κάθε Δευτέρα και Τρίτη | 21.00
είσοδος: 10 €, 8 € (φοιτητικό, άνω των 65), 5 € (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ)
Κείμενο: Αριστείδης Αντονάς | Σκηνοθεσία: Βάσια Χρονοπούλου | Σκηνικά – Κοστούμια: Λένα Λέκκου | Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς | Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου |Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Κοσμίδης | Μάσκες: Μάρθα Φωκά | Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνθα Καραδήμα | Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος | Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας | Παραγωγή: Apparatus | Παίζουν: Βασίλης Ζώης, Ανδρέας Κανελλόπουλος, Χρήστος Καπενής, Στέλλα Σαμιώτη
Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά
Λίγα λόγια για την ομάδα Apparatus
Οι Apparatus είναι μια ομάδα δημιουργών στο χώρο του θεάτρου και των εικαστικών τεχνών. Στόχος της ομάδας είναι η έκφραση των μελών της μέσω των διαφόρων μορφών της τέχνης. Όσον αφορά το χώρο του θεάτρου, τα μέλη των Apparatus έχουν ως σημείο εκκίνησης τη δημιουργία παραστάσεων όπου το ίδιο το έργο (θεατρικό ή μη) και η ανάγκη επικοινωνίας του με τον κόσμο είναι ο πρωταρχικός παράγοντας για την επιλογή του. [Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τους Apparatus και την παράσταση στο : @apparatus.gr και στην ιστοσελίδα: http://apparatus.gr/].
ΑΛΛΙΩΣ 