Η ζωή σε μια στιγμή…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Το τροχαίο πριν από λίγες μέρες στην εθνική οδό Αθηνών- Λαμίας έχει συγκλονίσει, όπως είναι φυσικό, όλη την κοινή γνώμη. Ειδικοί επί του θέματος, δημοσιογράφοι, άπαντες συζητούν, αναπαράγουν και σχολιάζουν τόσο το γεγονός όσο και το φρικτό video που έφθασε στην δημοσιότητα. Από πλευράς μου δεν έχω καμία διάθεση να μπω στην διαδικασία που έχει να κάνει με τις συνθήκες του ατυχήματος ή την κριτική που ασκείται κατά κόρον στην οικογένεια ή ακόμα και στο ίδιο το νεκρό παιδί- οδηγό επειδή τυγχάνει να είναι γόνος μιας πολύ γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας του τόπου. Σαφέστατα και η ευθύνη κάποιου είναι δεδομένη, αλλά ούτε εμπειρογνώμονας είμαι ούτε Θεός για να την αποδώσω. Σαφέστατα τα απόλυτα αθώα θύματα του παραλογισμού της ταχύτητας είναι το παιδάκι και η μητέρα του που απλά βρέθηκαν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή και πλήρωσαν με τη ζωή τους μια απερισκεψία διαρκείας κάποιου άλλου. Σαφέστατα τραγική φιγούρα ο πατέρας της οικογένειας που ξεκληρίστηκε μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα…

Η δική μου παρέμβαση μέσω της στήλης μου εδώ στην φιλόξενη αυτή γωνιά του διαδικτύου έχει άλλο σκοπό. Να μας κάνει όλους να αντιληφθούμε πόσο εύθραυστη είναι η ζωή μας. Πόσο λεπτή είναι η κλωστή που χωρίζει την ευτυχία από την δυστυχία. Πόσο ασήμαντα είναι, επί της ουσίας, τα ζητήματα που καταδυναστεύουν την καθημερινότητα μας. Οι μικρότητες, οι εγωισμοί, οι διαφορές για υλικά αγαθά και τόσα άλλα. Μπροστά σε τέτοια γεγονότα μοιάζουν αστεία, για να μην πω γελοία. Ας αναλογιστούμε όλοι μας ποια είναι αυτά που πραγματικά αξίζουν για να μας στενοχωρούν. Ποια πρόσωπα μας περιμένουν ή εξαρτώνται από εμάς, για την επόμενη φορά που θα πιάσουμε τιμόνι στα χέρια μας. Μην χαλάτε την μαγεία της μέρας σας με ανούσια πράγματα και καταστάσεις. Φύγετε μακριά από κάθε τοξικό άνθρωπο ή δράση που σας δηλητηριάζει τη ζωή. Ερωτευτείτε, χαρείτε. Δεν χρειάζονται χρήματα για να περάσετε καλά. Τα προβλήματα θα είναι και αύριο εκεί. Η μέρα όμως θα έχει χαθεί.

Θα ήθελα να κλείσω με μια επισήμανση σε όλους αυτούς τους δικαστές των social media. Σε όλους αυτούς που ξεχωρίζουν τον πόνο για πλούσιο και φτωχό. Σε όλους αυτούς που θεωρούν πως η ανθρώπινη ζωή έχει διαφορετική αξία που καθορίζεται από τραπεζικούς λογαριασμούς. Η αξία της ανθρώπινης ζωής κύριοι είναι η ίδια. Η απώλεια, το βάρος της και ο θρήνος δεν έχουν εμπορική αποτίμηση. Ο πόνος ενός γονιού για το χαμό του παιδιού του είναι αβάσταχτος ανεξάρτητα από τα εκατομμύρια που μπορεί να διαθέτει. 

φωτογραφία αρχείου

“Εις Ελευθερίαν”, της Ελεωνόρας Σταθοπούλου, σε σκηνοθεσία Μαρίας Αιγινίτου, στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Μία παράσταση για την σαρωτική δύναμη της νιότης που είναι σαν την Άνοιξη…απρόβλεπτη & ασυγκράτητη!

Tags

Ars & Vita

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

Περίμενα πολύ καιρό να γράψω για τη συγκεκριμένη παράσταση. Κυρίως εξαιτίας της έμμεσης εμπλοκής μου σε αυτήν, η οποία δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να επηρεάσει την αντικειμενικότητά μου (τώρα το κατά πόσο η κρίση του καθενός είναι αντικειμενική εδώ χωράει μεγάλη συζήτηση)  ή ακόμη χειρότερα να εκληφθεί η θετική τοποθέτησή μου ως μεροληπτική.

Μέσα από αυτήν την στήλη προσπαθώ πάντα, να σας μεταφέρω τους αισθητικούς και συναισθηματικούς κραδασμούς που μου προκαλεί η εκάστοτε παράσταση που έχω τη χαρά και την τύχη να παρακολουθήσω, χωρίς καθόλου να με νοιάζει αν οι συντελεστές είναι ευρύτερα ή ευρύτατα γνωστοί, αν το θέατρο είναι μέσα στα 10 must, η οποιαδήποτε άλλη λεπτομέρεια δεν αφορά την ουσία αυτού που είδα και βίωσα και μόνον αυτή.

Μετά από πολύ σκέψη λοιπόν και οδεύοντας η παράσταση προς την ολοκλήρωσή της, έκρινα πως θα ήταν πολύ άδικο, να στερηθώ το δικαίωμα να μοιραστώ μαζί σας αυτά που ένιωσα και που νιώθω κάθε φορά που παρακολουθώ το διήγημα της Ελεωνόρας Σταθοπούλου να ζωντανεύει στην σκηνή του Κέντρου Ελέγχου Τηλεοράσεων, από τρεις ηθοποιούς – Τάνια Παλαιολόγου, Λάμπρος Παπαγεωργίου και Γιώργος Σταυριανός – που τιμούν την ετυμολογία της λέξης «ηθοποιός», αλλά και την ίδια την έννοια του καλλιτέχνη και με την εμπνευσμένη σκηνοθετική καθοδήγηση μίας δημιουργού που πάντα ξετρυπώνει κείμενα διαμάντια, τα οποία στη συνέχεια επεξεργάζεται με το δικό της μοναδικό και συνειδητά «ακατέργαστο» τρόπο.

Από αριστερά: Λάμπρος Παπαγεωργίου, Γιώργος Σταυριανός, Τάνια Παλαιολόγου

Η Μαρία Αιγινίτου δεν είναι μία συνηθισμένη περίπτωση σκηνοθέτη. Αντίθετα με πολλούς ομότεχνούς της δεν καρατομεί τα κείμενα. Δεν πιστεύει στην ολική αποδόμησή τους προς χάριν του προσωπικού της οράματος. Τα αγαπάει τα κείμενα. Τις λέξεις. Τα σημεία στίξης. Τις σιωπές τους. Τα κρυφά νοηματικά μονοπάτια τους, στα οποία πάντα βρίσκει τον τρόπο να οδηγήσει και το κοινό, μέσα από μια περιπετειώδη, τρυφερά οδυνηρή διαδρομή.

Διασκευάζοντας για το θέατρο το εξαιρετικά καλογραμμένο και γεμάτο ποιητικότητα διήγημα της Ελεωνόρας Σταθοπούλου, που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ομώνυμης σειράς διηγημάτων (Εκδόσεις της Εστίας) γραμμένη εξ’ ολοκλήρου σε μία ιδιάζουσα καθαρεύουσα και με κεντρικό θεματικό άξονα τις περιπέτειες της νεότητας, η ανήσυχη δημιουργός μας μεταφέρει στη Σύρο περασμένων εποχών, εκεί όπου η νεαρή Λουΐζα Φόξη και ο οικογενειακός και κοινωνικός της περίγυρος ζει μεν σε πολυτελείς, εύαερες και ευήλιες επαύλεις, αλλά το σκοτάδι είναι το μόνο που τελικά…βασιλεύει.

Όλη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας περνάει από μπροστά μας μέσα από τον σατιρικό, γεμάτο μουσικότητα, αφαιρετικό και άμεσο λόγο της Τάνιας Παλαιολόγου, του Λάμπρου Παπαγεωργίου και του Γιώργου Σταυριανού, που κάνουν την καθαρεύουσα να ηχεί τόσο οικεία…σχεδόν καθομιλουμένη. Οι τρεις ταλαντούχοι ηθοποιοί άλλοτε εμφανίζονται ως αφηγητές και άλλοτε ενδύονται τους χαρακτήρες του έργου, δρώντας όμως καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης ως ένας συμπαγής και αρμονικός σκηνικός οργανισμός, που στόχο έχει να πει μία ολοκληρωμένη ιστορία.

Στιγμιότυπο από την παράσταση

Στιγμιότυπο από την παράσταση

Στιγμιότυπο από την παράσταση

Μια ιστορία απώλειας. Ψυχολογικής βίας. Καταστολής. Ενηλικίωσης. Μια ιστορία που περιλαμβάνει την αποτρόπαια και παρανοϊκή πράξη της καύσης των βιβλίων ως μέσο προφύλαξης των νέων από ακραίες και επαναστατικές ιδέες. Την καύση της γνώσης διαδέχεται μία άλλη, ακόμη πιο ολέθρια συνθήκη. Ο άκρατος πολλαπλασιασμός των βιβλίων και ως εκ τούτου της πληροφορίας, που ευθύς μετατρέπει το επικίνδυνο αίτημα «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» σε… «άρτον και θεάματα».

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα σαρωτικών αλλαγών, εκσυγχρονισμού, λαϊκισμού και «πραγματικότητας», που βιώνει το νησί της Σύρου (όπου Σύρος – Ελλάδα και κάθε τόπος επί της γης) η Λουΐζα κάνει την προσωπική της επανάσταση με οδηγό έναν «Άγγελο» που ξεκίνησε  όπως και εκείνη από τη γη, στη συνέχεια βυθίστηκε στα ύδατα, για να αναδυθεί εντέλει στους ουρανούς, απ’ όπου και την καθοδηγηθεί προς τη δική της ηρωική έξοδο. Εις Ελευθερίαν. Εκεί που το «είμαι» είναι σημαντικότερο από το «υποδύομαι». Σε έναν τόπο μακρινό και ανεξερεύνητο που ενδεχομένως να μην υπάρχει καν, παρά μόνο στη φαντασία μας. Εκεί που τα βιβλία έχουν φτερά όπως οι γλάροι και μιλιά όπως οι άνθρωποι και μας παρακινούν να μην κλαίμε και να φεύγουμε…

Διανθισμένη με ευρηματικότατα μουσικοχορευτικά ιντερμέδια υπό τους ήχους της πρωτότυπης μουσικής της Ελένης Ευθυμίου και με την καθοριστική όπως πάντα συμβολή της κινησιολόγου Φαίδρας Σούτου στις χορογραφίες και την επιμέλεια της κίνησης, η παράσταση αποτελεί μία γνήσια θεατρική εμπειρία με λογοτεχνικό έρεισμα. Χωρίς μελοδραματισμούς και με έμφαση στην άρρηκτη σχέση της γνώσης με την ελευθερία η Μαρία Αιγινίτου κατάφερε να τα πει όλα και μάλιστα με το όνομά τους.

Στιγμιότυπο από την παράσταση με διάθεση…μουσικοχορευτική…

Μένουν ακόμη δύο παραστάσεις, αυτό το Σαββατοκύριακο 25 & 26 Φεβρουαρίου 2017, στις 21.00, για να ανακαλύψετε μόνοι σας αν όλα αυτά που αναφέρονται παραπάνω (ενδεχομένως και πολύ περισσότερα) όντως συμβαίνουν στην σκηνή του Κέντρου Ελέγχου Τηλεοράσεων και αν τελικά σας αφορούν.

Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω ολοκληρώνοντας το σημερινό αφιέρωμα στην παράσταση «Εις Ελευθερίαν» είναι πως σίγουρα θα ψυχαγωγηθείτε με τρόπο αναπάντεχα λυτρωτικό, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή έχει την αξία που της δίνουμε και ότι εντέλει τούτος ο τόπος και κάθε άλλος, αν τον κοιτάξεις από μακριά δεν είναι και τόσο απειλητικός, αλλά μάλλον αστείος ή έστω κωμικοτραγικός σαν.. «ωραίον ζώον, γελοιοποιούμενον εις το τσίρκον»…

---

---

Εις Ελευθερίαν
Της Ελεωνόρας Σταθοπούλου
Σε σκηνοθεσία/διασκεύη της Μαρίας Αιγινίτου
Από τις 14 Ιανουαρίου μέχρι και τις 26 Φεβρουαρίου 2017
κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Η συλλογή διηγημάτων της Ελεωνόρας Σταθοπούλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία.
___________________________________________________
Συντελεστές
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου | Επιμέλεια σκηνικού χώρου, κοστούμια: Αλεξάνδρα Σιάφκου- Αριστοτέλης Καρανάνος | Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς |Μουσική: Ελένη Ευθυμίου | Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου | Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου | Παίζουν: Τάνια Παλαιολόγου, Λάμπρος Παπαγεωργίου, Γιώργος Σταυριανός| Φωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης
Επικοινωνία: The Clap Project (6932 606688 & 6936 159129)
Διάρκεια παράστασης: 70′
ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΝ
Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α
Κυψέλη
213 00 40 496
69 45 34 84 45
info@polychorosket.gr
site | facebook | instagram | twitter

 

 

Η “ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΧΑΜΗΛΩΝ ΠΤΗΣΕΩΝ”ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ…Ο ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ VAULT ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΝΗΤΗΡΑ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΓΟΡΑ, ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΚΟΜΙΚΣ ΤΟΥ ΑΡΚΑ, ΣΕ ΜΙΑ ΕΝΙΑΙΑ- ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΗ- ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ!

“Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΧΑΜΗΛΩΝ ΠΤΗΣΕΩΝ”….

ΤΟΥ ΑΡΚΑ, ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΓΟΡΑ

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

Ο Αρκάς δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι ο πιο γνωστός και καταξιωμένος Έλληνας κομίστας.  Ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του ’80 την μετέπειτα επιτυχημένη πορεία του στον δύσκολο χώρο της τέχνης των κόμικ, που δυστυχώς στη χώρα μας παραμένει υποτιμημένη παρά τη δημοφιλία του συγκεκριμένου είδους στο κοινό κάθε ηλικίας, φύλου και λοιπού κοινωνικού προφίλ, ο “ιδιοφυής” Αρκάς δημοσίευσε τη σειρά Ο Κόκκορας στο περιοδικό Βαβέλ και μετέπειτα στο ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ και στο ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ. Έκτοτε τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι, αφού σε κάποια στιγμή της ζωής μας βρεθήκαμε αντιμέτωποι – και κολλήσαμε – με το “βιτριολικό” χιούμορ του, που είναι βγαλμένο όχι απλώς μέσα από τη ζωή, αλλά και από τη ζωή…μετά…

Το έργο του – τεράστιο σε εύρος και αξία – πολυεπίπεδο και ανατρεπτικό, αποτελείται κυρίως από σειρές με συγκεκριμένο θεματικό άξονα και τους ανάλογους πρωταγωνιστές κάθε φορά, οι οποίες δημοσιεύονται σε περιοδικά και εφημερίδες, ενώ στη συνέχεια συγκεντρώνονται και μεταφέρονται σε άλμπουμ.

Από τα πιο γνωστά και αγαπημένα έργα του είναι ο “Ισοβίτης”, ο οποίος έχει γίνει μεταξύ άλλων σειρά με μαριονέτες για την ελληνική τηλεόραση. Πολλές ακόμα δουλειές του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, πολωνικά, ρουμανικά, σέρβικα και βουλγάρικα). 

Ένα ακόμη στοιχείο που κάνει τον Αρκά να ξεχωρίζει πέραν του συγγραφικού και σχεδιαστικού του ταλέντου, είναι ότι το πραγματικό όνομα καθώς και η ταυτότητά του, παραμένουν άγνωστα, ένα μυστήριο και αυτά, όπως και ο ίδιος ο καλλιτέχνης που παρόλη τη σαρωτική παρουσία του στην καθημερινότητά μας, επιμένει να λειτουργεί ως ένας αόρατος, καυστικός παρατηρητής της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Δεν επιθυμεί και ως εκ τούτου δεν επιδιώκει κανένα “δάφνινο” στεφάνι.  Αν και κατά καιρούς έχει αναφερθεί ως Αντώνης Ευδαίμων και Γεράσιμος Σπανοδημήτρης στα διάφορα κόμικς που υπογράφει, εντούτοις τα ονόματα αυτά θεωρούνται ψευδώνυμα, ενισχύοντας το μύθο του. 

Ο Ισοβίτης του Αρκά τα λέει με τον εαυτό του …

και ο Δημήτρης Κανέλλος που τον υποδύεται επί σκηνής VAULT τα λέει σε εμάς…

Με βάση όλα τα παραπάνω στοιχεία για τον δημοφιλέστατο συγγραφέα και το εξίσου “λαοφιλές” έργο του, είναι πολύ εύκολο να συναισθανθεί κανείς το βαρύ φορτίο που επωμίστηκε ο Δημήτρης Αγοράς, όταν αποφάσισε να μεταφέρει σε μία ενιαία παράσταση μερικά από τα πιο εμβληματικά κόμικ του Αρκά και τους αντίστοιχους χαρακτήρες που τα συναποτελούν. Το θεατρικό του τόλμημα (το οποίο στο παρελθόν επιχείρησαν κι άλλοι δημιουργοί με μικρότερη ή μεγαλύτερη ευστοχία) όχι απλά στέφθηκε με επιτυχία, αλλά απέδειξε ότι όταν έχεις ένα καλό κείμενο να βασιστείς, διασκευασμένο σωστά για το θεάτρο και ταλαντούχους ηθοποιούς για να το φέρουν εις πέρας υποκριτικά, τότε τα δύσκολα γίνονται εύκολα και οι πιο “αιρετικοί” χάρτινοι ήρωες αποκτούν σάρκα και οστά..φωνή και άποψη, φτερά και πούπουλα, γούνα, ουρά…και τα σχετικά..

Ο Μπαμπάς Σπουργίτης/Στέφανος Κοσμίδης προσπαθεί – απεγνωσμένα – να ξεπεράσει την προδοσία της σπουργιτίνας, να βρει καινούργια σύντροφο και να χαλιναγωγήσει το “τέρας” που έχει για γιο/Αλέξης Βιδαλάκης. Ο Ισοβίτης/Δημήτρης Κανέλλος βρίσκει(;) παρηγοριά στο μοναδικό πλάσμα που του προσφέρει τη φιλία του σε διόλου “φιλική” τιμή, τον βρωμερό ποντικό Μοντεχρήστο/Έλενα Αρβανίτη, ενώ ο Θανατοποινίτης/Δημήτρης Αγοράς γράφει την αυτοβιογραφία του περιμένοντας χάρη και υπομένοντας τα καμώματα της άπιστης συζύγου του την οποία υποδύεται με “στιλ και σεξ απίλ” η Μαρία Μπαλούτσου.

Αλέξης Βιδαλάκης/μικρός σπουργίτης

Έλενα Αρβανλιτη/Μοντεχρήστο

Χαρά Τσιτομενέα/Καστράτο & Έλενα Αρβανίτη/γιαγιά

Η προαναφερόμενη ηθοποιός, υποδύεται επίσης την απελπισμένη για σεξ Λουκρητία, που δυστυχώς η σκληρή της μοίρα είναι το μόνο σκληρό πράγμα που συναντά (αντίθετα με τη σύζυγο του Θανατοποινίτη που όλο και κάτι βρίσκει) καθώς συγκάτοικος της στην τρέλα που κοντεύει να την οδηγήσει η παρατεταμένη αγαμία είναι ο ευνούχος Καστράτο/Χαρά Τσιτομενέα και μία ετοιμόρροπη γιαγιά ακαθορίστου ηλικίας την οποία υποδύεται μοναδικά η Έλενα Αρβανίτη.  

Σ΄ ένα κομμωτήριο από την άλλη οι γλώσσες κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα τσακίζουν, με τις πελάτισσες να είναι έτοιμες να πιαστούν “μαλλί με μαλλί”και τις εξαιρετικές Μαρία Μπαλούτσου, Χαρά Τσιτομενέα και Έλενα Αρβανίτη σε ένα ξέφρενο ρεσιτάλ γέλιου.

Τέλος, στην κόλαση και στον παράδεισο τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως μας τα είπαν. Ζωή μετά υπάρχει μεν, αλλά θυμίζει πολύ την επίγεια και μάλιστα σε απελπιστικό βαθμό. Ο Διάβολος βάζει μέσο για να μετατεθεί στον Παράδεισο, ένας κακιασμένος και γρουσούζης γέρος δεν δίνει “στον Άγγελο του νερό” και οι απολαυστικότατοι Αλέξης Βιδαλάκης, Στέφανος Κοσμίδης,  & Δημήτρης Κανέλλος μας χαρίζουν απίστευτα “μαύρες” κωμικές στιγμές.

Οι ήρωες του Αρκά πιο επαναστατημένοι από ποτέ!

Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται πολλά για να συμβαίνουν μέσα σε μιάμιση ώρα, σας πληροφορώ ότι δεν είναι ούτε τα μισά απ’ όσα “ανίερα” και “ανόσια” συντελούνται στην σκηνή του VAULT, που χάρη στην σκηνοθετική ευφυΐα του Δημήτρη Αγορά μας φάνηκε πελώρια.

Διαχειριζόμενος σωστά τον σκηνικό χώρο – με την σκηνογραφική ματιά/βοήθεια της Μαρίας Κακάρογλου –   αλλά και σεβόμενος τους χρόνους που απαιτεί η κωμωδία περισσότερο από κάθε άλλο θεατρικό είδος για να επιτελέσει το σκοπό της, καθοδήγησε τους ηθοποιούς του με τέτοιο τρόπο, ώστε να δοθεί ανθρώπινη υπόσταση στους χαρακτήρες και να μην παρουσιαστούν ως καρικατούρες, ενώ ταυτόχρονα δεν αγνόησε καθόλου την κόμικ αισθητική που έχει σαφώς τους δικούς της κώδικες, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν μιλάμε μόνο για κείμενο, αλλά και για το εκάστοτε σκίτσο που ο καθένας από εμάς έχει αποτυπώσει στο μυαλό του, οπότε μία τέτοια προσέγγιση ήταν εξίσου απαραίτητη με τη ρεαλιστική απεικόνιση των ηρώων του Αρκά. 

Η Λουκρητία/Μαρία Μπαλούτσου παραδίνεται σε όποιον την…πάρει…

στιγμιότυπο από την παράσταση

Ο Δημήτρης Αγοράς δεν μετέφερε απλώς μερικές από τις πιο γνωστές και δημοφιλείς εικονογραφημένες ιστορίες του ευρηματικού συγγραφέα στο θέατρο ως σκετσάκια, για να κάνει ντόρο επειδή το όνομα και μόνο Αρκάς πουλάει. Έφτιαξε μια πραγματικά κωμική (με το τραγικό να παραμονεύει) παράσταση, μιλώντας για όλα αυτά που μας απασχολούν και μας βασανίζουν από καταβολής κόσμου, χρησιμοποιώντας το χιούμορ ως τον πιο άμεσο και διαπεραστικό τρόπο επικοινωνίας του καλλιτέχνη με το κοινό του. 

Οι ανθρώπινες σχέσεις, η ατομική και συλλογική μας ελευθερία, το σεξ, ο έρωτας, η ζωή εδώ και η ζωή “μετά”, η βία και η καταστολή της εξουσίας,  η αδυναμία του ανθρώπου να αποδεχτεί την ιδέα του θανάτου, η πολιτική και θρησκευτική μας συνείδηση και όλα τα κακώς κείμενα του σύγχρονου πολιτισμού μπαίνουν στο μικροσκόπιο του σκηνοθέτη και των αξιόλογων συνεργατών του, αλλά αντί να μας ρίξουν στα τάρταρα, μας ανεβάζουν στον έβδομο ουρανό, αφού το νόημα της ζωής ή το άγνωστο της μεταθάνατιας ύπαρξης ή ανυπαρξίας, είναι θέματα που υπόκεινται σε πολύ μεγάλες συζήτήσεις, έρευνες, αναλύσεις…ενίοτε και πολύ αστείες παρεξηγήσεις.

Ο αγγελικά πλασμένος Στέφανος Κοσμίδης

Ο Ισοβίτης έτοιμος να θωπεύσει τα κάλλη της άπιστης συζύγου του

ο αποφυλακισμένος πια Ισοβίτης…δεν έχει που να πάει…

Αν θέλετε να γελάσετε με την καρδιά και το μυαλό σας ταυτόχρονα, αφού το χιούμορ του Αρκά είναι καθαρά εγκεφαλικό και η παράσταση του Δημήτρη Αγορά κρατάει απόλυτα τις ισορροπίες, κλείστε έγκαιρα θέση γιατί το ενδιαφέρον για την παράσταση είναι ήδη πολύ μεγάλο και οι θέσεις δυσανάλογα λίγες, οπότε…

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 & κάθε Κυριακή στις 18.15, ο Δημήτρης Αγοράς και η τρελοπαρέα του, φέρνουν στην σκηνή του Vault και στον ψυχισμό μας…τα πάνω – κάτω…τα μέσα – έξω…και δεν συμμαζεύεται! 

---

Συντελεστές

Συγγραφέας: ΑΡΚΑΣ
Θεατρική Διασκευή / Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγοράς
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
Κοστούμια: Κωνσταντινιά Βαφειάδου
Σκηνικά: Δημήτρης Αγοράς – Μαρία Κακάρογλου
Κίνηση: Αντιγόνη Γύρα
Φωτισμοί: Anti Steve
Βοηθός Σκηνοθέτη: ‘Ελενα Τυρέα
Γραφιστική Επιμέλεια/ Σχεδιασμός Αφίσας: Σοφία Αποστολοπούλου
Τρέιλερ: Στέφανος Κοσμίδης 
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Κομμώσεις: Γιώργος Νικολαΐδης
Παραγωγή: VAULT – ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ

Παίζουν: Δημήτρης Αγοράς, Έλενα Αρβανίτη, Αλέξης Βιδαλάκης, Δημήτρης Κανέλλος. Στέφανος Κοσμίδης, Μαρία Μπαλούτσου, Χαρά Τσιτομενέα

Τοποθεσία: VAULT THEATRE PLUS, Μελενίκου 26, Γκάζι

Ημερομηνία: 13 Ιανουαρίου – 9 Απριλίου 2017
Παρασκευή 21:00
Σάββατο 21:00
Κυριακή 18:15

Διάρκεια: 90 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 15,00 ευρώ
Μειωμένο: 12,00 ευρώ Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων/ ΑμεΑ
Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ
Ατέλειες: 5,00 ευρώ

Πληροφορίες: 213 0356472, 6949534889

Με ένα βλέμμα, Παυλίνα Κουβαρδά

Tags

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Photo by: http://demyx-gurl-xia.deviantart.com

Αναζητώντας τον αρχικό σκοπό

προπορευόταν στο παιχνίδι

πίσω από το ολοφάνερο.

Χωρίς να ξεχνά

τις ματωμένες νύχτες

που τον κύκλωναν

έπαιζε κλεφτοπόλεμο με την ζωή του.

 

Μέρα-νύχτα καιγόταν μέσα του.

Φαντάσματα στο παρόν

οι μνήμες που τον συντρόφευαν.

Ζούσε για τη στιγμή.

Δεν τη δημιουργούσε.

Και περίμενε…

Οι πραγματικοί μαχητές της ζωής…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Σήμερα 15 Φεβρουαρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Καταπολέμησης του Παιδικού Καρκίνου. Μια μέρα μετά τον Άγιο Βαλεντίνο, την γιορτή των ερωτευμένων όπως αναφέρεται, η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα θέσπισε την συγκεκριμένη ημερομηνία με σκοπό να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο. Για πολλούς η εικόνα ενός παιδιού που νοσεί μοιάζει κάτι μακρινό, κάτι ξένο, κάτι που τους κάνει να στρέφουν το βλέμμα τους αλλού. Ο παιδικός καρκίνος παραμένει, ακόμα και σήμερα στον αιώνα της ιατρικής εξέλιξης, η πρώτη αιτία θανάτου στα παιδιά. Πάντως οι θάνατοι από καρκίνο έχουν μειωθεί κατά 70 % τα τελευταία σαράντα χρόνια. 

Το ζήτημα δεν είναι η ασθένεια αυτή καθ’ αυτή. Άλλωστε πια οι δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής σε θεραπευτικό επίπεδο έχουν μεγαλώσει και δίνουν στους ασθενείς πολλαπλάσιες ελπίδες απ’ ότι στο παρελθόν. Το κομβικό σημείο είναι η έγκαιρη διάγνωση, που αποτελεί και το πρώτο βήμα συνειδητοποίησης του προβλήματος και κατ΄επέκταση της αντιμετώπισης του. Το μεγάλο πρόβλημα παραμένει η δυσκολία των γονιών να έχουν πρόσβαση στην θεραπεία του παιδιού τους. Οι περισσότερες περιπτώσεις που καταλήγουν με τραγικό τρόπο, οφείλονται στην αδυναμία των οικογενειών να αντέξουν το δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος που απαιτείται για τη θεραπεία της νόσου. Σε προηγμένες χώρες το ποσοστό αυτό μειώνεται σημαντικά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και κοινωνικές ομάδες που αποκλείονται από την θεραπεία. Ο παιδικός καρκίνος απαιτεί ειδική μεταχείριση σε εξειδικευμένα κέντρα και πέρα από το οικονομικό βάρος της κάλυψης ιατρικών εξόδων δημιουργεί πολλά προβλήματα και στην εργασία των γονιών του πάσχοντα ανηλίκου, αφού απαιτεί καθημερινή φυσική παρουσία. Γι΄αυτό και το κράτος οφείλει να βρίσκεται δίπλα τους, προσφέροντας τις κατάλληλες δομές στις οικογένειες που έρχονται αντιμέτωπες με την ασθένεια. 

Στην Ελλάδα της κρίσης, των μνημονίων και της απαξίωσης του συστήματος υγείας ευτυχώς υπάρχουν σύλλογοι και δομές, που βοηθούν αποφασιστικά τα παιδιά και τους οικείους τους. Από την πλευρά μας, μπορούμε να συνεισφέρουμε από το υστέρημα μας προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά ακόμα και αν δεν έχουμε την δυνατότητα να προσφέρουμε υλικά αγαθά, μπορούμε να γίνουμε εθελοντές δίνοντας ώρες από τον ελεύθερο χρόνο μας και βοηθώντας μέσω εθελοντικής εργασίας ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Μπορεί να φαίνεται τετριμμένο αυτό που λέω, αλλά δεν είναι. Ανάγκες υπάρχουν πάντα και κάθε βοήθεια είναι δεκτή. Μακάρι να μην χρειαστεί κανείς από εμάς να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της δύσκολης αυτής ασθένειας στο σπίτι ή το οικογενειακό του περιβάλλον. Ο παιδικός καρκίνος όμως υπάρχει, είναι εκεί και δεν κάνει διακρίσεις. Στο χέρι μας είναι να βοηθήσουμε να μετατραπεί ο αρχικός εφιάλτης σε όνειρο ίασης. Στο χέρι μας είναι τα παιδιά αυτά να κάνουν πράξη τα όνειρά τους και να γίνουν υγιείς ενήλικοι…Μην αργείτε και μην γίνεστε ευαίσθητοι μόνο κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Βάλτε τη στο μυαλό σας σε καθημερινή βάση…

Θέλετε φάρμακο; Πείτε μας πόσο θα ζήσετε!!!!

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Μπορεί ο τίτλος του άρθρου να φαντάζει εξωπραγματικός και εκτός κάθε λογικής και ανθρώπινης σκέψης, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινός. Πρόκειται για επίσημη καταγγελία του ΙΣΑ (Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών) και αφορά την φόρμα συνταγογράφησης που συμπληρώνουν ειδικές κατηγορίες ιατρών, όπως οι ογκολόγοι, για τις πλέον σοβαρές παθήσεις όπως είναι οι κακοήθειες. Δηλαδή το σύστημα ζητάει από τον γιατρό να κοιτάξει στα μάτια τον ασθενή του, που δίνει την πιο σκληρή μάχη της ζωής του και να αποφασίσει, ως Θεός, το πότε θα φύγει από το μάταιο τούτο κόσμο. 

Στην Ελλάδα των μνημονίων, όπου η περίθαλψη έχει υποστεί ανεπανόρθωτα πλήγματα, όπου η παροχή υπηρεσιών προς τον πολίτη βρίσκεται στο ναδίρ, την στιγμή που οι υποχρεώσεις του έχουν εκτοξευτεί αντίστοιχα στο ζενίθ, που το κοινωνικό κράτος έχει επί της ουσίας γίνει απλά αναφορά, που η ανθρώπινη ύπαρξη είναι για εγχώριους και εξωτερικούς θεσμούς απλός αριθμός, η ζωή μας δεν έχει καμία αξία για το σύστημα. Ο συνταξιούχος είναι φύρα, ειδικά αν καταφέρει και ζήσει πολλά χρόνια μετά το τέλος του εργασιακού του βίου, ο ασθενής και η υγεία του αποτιμάται αυστηρά με οικονομικά και μόνο κριτήρια.

φωτογραφία αρχείου

Από το να κοπεί το πόδι του διαβητικού γιατί μας κοστίζει λιγότερο, όπως είχε πει αξιωματούχος προηγούμενης κυβέρνησης, στην πρόβλεψη για το προσδόκιμο ζωής ενός καρκινοπαθούς. Κανένα επιστημονικό έντυπο, συνέδριο ή συμβούλιο δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον ενός αρρώστου στερώντας του παράλληλα, με βάση αυτή την εκτίμηση, την προβλεπόμενη για την περίπτωση του θεραπεία. 

Δεν ξέρω αν θα λυθεί ποτέ το θέμα. Η αναλγησία της κρατικής μηχανής έχει πλέον χτυπήσει κόκκινο. Σε μια χώρα βυθιζόμενη οικονομικά και με την κρίση των αξιών να είναι στα υψηλότερα επίπεδα, πραγματικά δεν ξέρω σε τι μπορεί να ελπίζει ο λαός μας. Νέα μέτρα θα έρθουν στη Βουλή, ο κόφτης θα εφαρμοστεί από την επόμενη χρονιά, η αξιολόγηση θα τελειώσει αργά ή γρήγορα κι η ανθρωπιά αναζητείται… 

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

«Σημειώσεις από το Υπόγειο», του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στο ΒΕΤΟΝ7. Ο ανεξάντλητος Πέρης Μιχαηλίδης σε μία σκηνική αναμέτρηση με τη ζωή, το θάνατο και το ενδιάμεσο κενό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Tags

Ars & Vita

Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι (11/11/1821-9/2/1881)

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

Είχα καιρό να πάω στο BETON7. Όχι από άποψη. Απλά έτυχε. Λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Βρέθηκα ξανά στον Πολυχώρο της οδού Πύδνας με αφορμή τη νέα «αταξία» του αιώνιου εφήβου Πέρη Μιχαηλίδη που δεν λέει να το βάλει κάτω. Να συμβιβαστεί, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι της γενιάς του και της αντίστοιχης – τηλεοπτικής  – αναγνωρισιμότητας.

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης που τα τελευταία χρόνια «καινοτομεί» στο BETON7, λειτουργώντας παράλληλα ως υπεύθυνος συντονισμού του θεατρικού τομέα του Πολυχώρου (ο ίδιος αποποιείται τον τίτλο του καλλιτεχνικού διευθυντή) και κατ’ επέκταση των “Θεατρικών Συνθέσεων” που έχουν γράψει πια τη δική τους ιστορία, προσφέροντας την ευκαιρία στο αθηναϊκό κοινό να παρακολουθήσει κλασικά ή σύγχρονα έργα μέσα από την ιδιαίτερη και συχνά ανατρεπτική ματιά νέων, αλλά και καταξιωμένων καλλιτεχνών και ομάδων, μας έπεισε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, επιλέγοντας την υποκριτική οδό της συναισθηματικής εμπλοκής, έναντι της προσφιλούς του αποστασιοποιήσεως. 

Στο πλαίσιο των φετινών Θεατρικών Συνθέσεων, που είναι αφιερωμένες στους Ρώσους συγγραφείς και έχουν ως κεντρικό θεματικό άξονα «Από τον Ουμανισμό του Πούσκιν στον ποιητικό ρεαλισμό του Τσέχωφ» ο ίδιος επέλεξε να κάνει την αρχή και να αναμετρηθεί με έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς διαχρονικά και παγκοσμίως, που δεν είναι άλλος από τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, μεταφέροντας στην σκηνή τις «Σημειώσεις από το Υπόγειο» (δηλαδή το γνωστό μας “Υπόγειο”), ένα κείμενο το οποίο στα τέλη Μαρτίου του 1864 δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό-πολιτικό μηνιαίο περιοδικό «Επόχα»  και αφορά  την εξομολόγηση ενός παράδοξου ανθρώπου.

Ο Πέρης Μιχαηλίδης σε έναν αέναο καλλιτεχνικό “στρόβιλο”

Ενός ανθρώπου αμφίθυμου. Μίας εσωστρεφούς προσωπικότητας με έντονες εξάρσεις κοινωνικότητας, που συνθλίβονται μέσα από το πρίσμα της (δικής της;) πραγματικότητας. Ενός ανθρώπου που ζει σ’ ένα ιδιόμορφο υπόγειο, το οποίο μοιάζει με underground πανκ σκηνή, ντυμένη με «απαγορευμένες» μουσικές, σκέψεις, επιθυμίες. Όπως αυτές στις οποίες πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες, διανοητές, αμετανόητοι αμαρτωλοί, διέσυραν συνειδητά και επανειλημμένα το σώμα, τη διάνοια και την ψυχή τους. Ένα υγρό και ρυπαρό υπόγειο απ’ αυτά που κανένας «κανονικός» άνθρωπος δεν καταδέχεται να επισκεφτεί, πόσο μάλλον να κατοικήσει.

Ενταφιασμένος ζωντανός μέσα στην προσωπική του “κόλαση”, που επιμελήθηκε σκηνογραφικά ο ίδιος και βασισμένος στην υπέροχη, γεμάτη μουσικότητα, μετάφραση της Ελένης Μπακοπούλου, ο Πέρης Μιχαηλίδης σκηνοθέτησε τον εαυτό του σε μία από τις πιο ολοκληρωμένες ερμηνείες της μακρόχρονης καριέρας του (από αυτές που έχω καταφέρει να παρακολουθήσω τουλάχιστον) την οποία εύχομαι ολόψυχα να σας δοθεί η ευκαιρία να βιώσετε κι εσείς, όσο προλαβαίνετε. Αεικίνητος, βλοσυρά διαδραστικός, αστείος μέσα στην δραματικότητα και τραγικός μέσα στην ιλαρότητά του, ακολουθούσε με τις νευρικές κινήσεις και τον παραληρηματικό λόγο του, μία παράφορη υποκριτική γραμμή που συνδέει τον αδικοχαμένο Ίαν Κέρτις των Joy Division, με το Ρώσο συγγραφέα, ο οποίος βασανίζονταν από συχνές και επίπονες κρίσεις επιληψίας, όπως και ο αξέχαστος front man του θρυλικού συγκροτήματος. 

Προσεγγίζοντας το ρόλο λιγότερο εγκεφαλικά και αποστασιοποιημένα, όπως ενδεχομένως τον είχαμε δει να κάνει στο εξίσου δυνατό «Μπετόν» του Τόμας Μπένχαρντ ή την πιο πρόσφατη «Πείνα» του Κνουτ Χάμσουν, διείσδυσε στον πυρήνα της ύπαρξης αυτού του διχασμένου ανθρώπου, που ενώ έχει σιχαθεί τους πάντες και τα πάντα – συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του – αδυνατεί να απαρνηθεί την ιδέα της κοινωνικής καταξίωσης, όσο κι αν ο ίδιος δεν αισθάνεται καν μέρος του κοινωνικού συνόλου. Εκεί νομίζω ότι έγκειται και η παραδοξότητα του Ντοστογιεφκικού ήρωα, αλλά και του ανθρώπινου είδους εν γένει που καθρεφτίζεται σε όλο του το μεγαλείο στο πρόσωπο του επαναστατημένου μεν, αλλά και βαθιά ματαιωμένου ήρωα του αιρετικού λογοτέχνη. 

“Σημειώσεις από το Υπόγειο”…εκεί που ο Ίαν Κέρτις συναντά τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Γιατί πασχίζουμε να μας αποδεχτούν ακόμη κι αυτοί για τους οποίους δεν τρέφουμε την παραμικρή εκτίμηση; Ποιος είναι ο λόγος που ήδη από την παιδική μας ηλικία θεωρούμε ως μοναδικό δρόμο προς την ευτυχία και την ολοκλήρωση την επιτυχία, την καθολική αποδοχή και τους επαίνους; Μπορεί ο άνθρωπος να αγαπήσει πραγματικά κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό του; Ποιος είναι ο πιο δυστυχής; Αυτός που συνειδητοποιεί και κατ’ επέκταση αποδέχεται το εφήμερο και μάταιο της ύπαρξής του ή εκείνος που πιστεύει χωρίς να ερευνά, ελπίζοντας σε μία καλύτερη, μετά θάνατον ζωή; Αφήστε. Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση στο τελευταίο ερώτημα, το οποίο είναι –  ούτως ή άλλως – ρητορικό.

Ο Πέρης Μιχαηλίδης κατάφερε να κάνει δική του κάθε σπιθαμή της υποβλητικής σκηνής του Beton7, καρφώνοντάς μας – κυριολεκτικά και μεταφορικά – στη σανίδα του ναρκισσισμού του…μας. Πότε έντονα σαρκαστικός, άλλοτε αναπάντεχα τρυφερός και σε πάρα πολλές – μικρές και μεγαλύτερες – στιγμές αφοπλιστικά ειλικρινής, μας μίλησε για τα χάλια μας, χωρίς την παραμικρή διάθεση να μας προσβάλει. Ίσα- ίσα, όπως και ο ιδιοφυής συγγραφέας του έργου έσκυψε πάνω στον άρρωστο, «δίψυχο» και αποπροσανατολισμένο άνθρωπο με περισσή αγάπη και άλλη τόση κατανόηση κι ας πάσχιζε να μας αποδείξει το αντίθετο.

Η φύση του ανθρώπου είναι νοσογόνος και αυτοκαταστροφική κι αυτό φαίνεται να το γνωρίζει καλά ο διορατικός συγγραφέας, που δεν διστάζει να τα βάλει με όλους και με όλα, ξεκινώντας από τον εσωτερικό κόσμο του ίδιου του ήρωα, που παλεύει αδιάκοπα με τους δαίμονές του μην μπορώντας συχνά, να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος, τη νίκη από την ήττα, την αγάπη από το μίσος. Με βάση το παραπάνω συγκρουσιακό χαρακτηριστικό σχεδόν όλων των έργων του Ντοστογιέφσκι, ο  Πέρης Μιχαηλίδης κηρύσσει ποιητική αδεία τον πόλεμο στην ανθρωπότητα, για να οδηγηθεί στο τέλος σε μία βαθύτερη εσωτερική “ειρήνη”. Την επίγνωση. Με όσα τραγικά αυτή επιφέρει στον ψυχισμό του ανθρώπου. Αλλά και με όλη την ελευθερία που κρύβεται μέσα στους κόλπους της.

Γυρίζοντας την πλάτη στο κατεστημένο…

Ο συγκεκριμένος, εκκεντρικός, ενδεχομένως μισότρελος για να μην πούμε εντελώς παρανοϊκός, ήρωας του Ντοστογιέφσκι, δεν μονολογεί. Συνδιαλέγεται.  Με ποιον; Με όλους και με κανέναν. Με μία “κοινή” γυναίκα. Με όλες τις γυναίκες της ζωής του. Με τους άσπονδους φίλους του. Με τον καταδεχτικό προϊστάμενο του. Με τους εφιάλτες του. Με τους διανοούμενους της εποχής του και τα αντίστοιχα  ιδεολογικά και καλλιτεχνικά ρεύματα. Με εμάς. Το αδηφάγο κοινό, που στέκεται απέναντί του έτοιμο να αποθεώσει ή να κατακρίνει. Το ενδιάμεσο στάδιο της νηφάλιας αποτίμησης μίας «εξομολόγησης» δυστυχώς σπανίζει, ειδικά στις μέρες μας. Αγαπάμε τα άκρα κι ας προτιμάμε να ζούμε με μέτρο…ή μέτρια…

Ομολογώ ότι πήγα στο BETON7  έχοντας έναν ενδόμυχο φόβο. Μην τυχόν και δω τον γνωστό ηθοποιό και σκηνοθέτη, που με έπεισε μέσα από την καλλιτεχνική του πορεία να τον εκτιμώ και να τον σέβομαι, να επαναλαμβάνεται χρησιμοποιώντας τις σκηνικές του ευκολίες και τη δημοφιλή του περσόνα (αν και δεν συνηθίζει να χαϊδεύει αυτιά χαίρει της συμπάθειας κοινού και κριτικών) για να μας παρουσιάσει άλλον ένα μονόλογο. Ένα ικανοποιητικό τεχνικά και υποκριτικά, αλλά επαναλαμβανόμενο one man show, από αυτά που ξεφτίζουν μέσα μας μόλις περάσουμε την πόρτα του εκάστοτε θεατρικού χώρου.

Διαψεύστηκα ευτυχώς. Και ήταν σαν να τον έβλεπα για πρώτη φορά. Με μάτια θλιμμένα μεν, αλλά σπινθηροβόλα. Γεμάτο ενέργεια μέσα στην ολοφάνερη κούραση του ήρωα που κλήθηκε να υποδυθεί. Έτοιμο ανά πάσα στιγμή να μας «καθηλώσει» στο τέλμα της ανυπαρξίας, στο οποίο συχνά καταλήγουμε συνειδητά ή ερήμην μας κι ας έχουμε την ψευδαίσθηση ότι συνεχίζουμε να υπάρχουμε, να ζούμε, να αγαπάμε, να δημιουργούμε.

Κάθε Τετάρτη στις 21.00, στον Πολυχώρο BETON7, o Πέρης Μιχαηλίδης κατεβαίνει στο Υπόγειο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και κρατάει τις δικές του θεατρικές σημειώσεις, για να τις μοιραστεί στη συνέχεια με τους θεατές, που με τη σειρά τους κρατούν καλά κρυμμένα “μυστικά και ντοκουμέντα”, αφού κανείς από εμάς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι απόλυτα διαυγής πνευματικά και καθαρός συνειδησιακά, πόσο μάλλον αθώος για όσα φριχτά συμβαίνουν γύρω μας, τα οποία δυστυχώς τείνουμε να θεωρούμε ολοένα και πιο…φυσιολογικά…

Ο Πέρης Μιχαηλίδης για μία ακόμη φορά νικητής μέσα από τον λόγο του σπουδαίου…

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

---

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση

Ελένη Μπακοπούλου

Ερμηνεία- Σκηνοθεσία

Πέρης Μιχαηλίδης

Συνεργάστηκε η Ιωάννα Μπιλίρη

Φωτογράφιση

Νικόλας Σταυρόπουλος

Στη φωτογράφιση συμμετείχε η Μπέττυ Παπανδρέου

Παραστάσεις: Ιανουάριος 11, 18, 25 και Φεβρουάριος 1, 8, 15, 22 2017 κάθε Τετάρτη στις 21:00

Διάρκεια παράστασης 55 λεπτά 

Είσοδος: 10€ | Φοιτητικό, Ανέργων 5€

Δογάνης Στάθης | Doganis Stathis Υπεύθυνος Επικοινωνίας | Communication Manager

tel: +30 210 75 12 625 | fax: +30 210 75 62 697 email: press@beton7.com website: www.beton7.com 7 Pidnas, Votanikos, 11855, Athens, Greece

http://www.beton7.com/