γράφει ο Χρήστος Σούτος
Σήμερα 15 Φεβρουαρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Καταπολέμησης του Παιδικού Καρκίνου. Μια μέρα μετά τον Άγιο Βαλεντίνο, την γιορτή των ερωτευμένων όπως αναφέρεται, η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα θέσπισε την συγκεκριμένη ημερομηνία με σκοπό να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο. Για πολλούς η εικόνα ενός παιδιού που νοσεί μοιάζει κάτι μακρινό, κάτι ξένο, κάτι που τους κάνει να στρέφουν το βλέμμα τους αλλού. Ο παιδικός καρκίνος παραμένει, ακόμα και σήμερα στον αιώνα της ιατρικής εξέλιξης, η πρώτη αιτία θανάτου στα παιδιά. Πάντως οι θάνατοι από καρκίνο έχουν μειωθεί κατά 70 % τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Το ζήτημα δεν είναι η ασθένεια αυτή καθ’ αυτή. Άλλωστε πια οι δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής σε θεραπευτικό επίπεδο έχουν μεγαλώσει και δίνουν στους ασθενείς πολλαπλάσιες ελπίδες απ’ ότι στο παρελθόν. Το κομβικό σημείο είναι η έγκαιρη διάγνωση, που αποτελεί και το πρώτο βήμα συνειδητοποίησης του προβλήματος και κατ΄επέκταση της αντιμετώπισης του. Το μεγάλο πρόβλημα παραμένει η δυσκολία των γονιών να έχουν πρόσβαση στην θεραπεία του παιδιού τους. Οι περισσότερες περιπτώσεις που καταλήγουν με τραγικό τρόπο, οφείλονται στην αδυναμία των οικογενειών να αντέξουν το δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος που απαιτείται για τη θεραπεία της νόσου. Σε προηγμένες χώρες το ποσοστό αυτό μειώνεται σημαντικά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και κοινωνικές ομάδες που αποκλείονται από την θεραπεία. Ο παιδικός καρκίνος απαιτεί ειδική μεταχείριση σε εξειδικευμένα κέντρα και πέρα από το οικονομικό βάρος της κάλυψης ιατρικών εξόδων δημιουργεί πολλά προβλήματα και στην εργασία των γονιών του πάσχοντα ανηλίκου, αφού απαιτεί καθημερινή φυσική παρουσία. Γι΄αυτό και το κράτος οφείλει να βρίσκεται δίπλα τους, προσφέροντας τις κατάλληλες δομές στις οικογένειες που έρχονται αντιμέτωπες με την ασθένεια.
Στην Ελλάδα της κρίσης, των μνημονίων και της απαξίωσης του συστήματος υγείας ευτυχώς υπάρχουν σύλλογοι και δομές, που βοηθούν αποφασιστικά τα παιδιά και τους οικείους τους. Από την πλευρά μας, μπορούμε να συνεισφέρουμε από το υστέρημα μας προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά ακόμα και αν δεν έχουμε την δυνατότητα να προσφέρουμε υλικά αγαθά, μπορούμε να γίνουμε εθελοντές δίνοντας ώρες από τον ελεύθερο χρόνο μας και βοηθώντας μέσω εθελοντικής εργασίας ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Μπορεί να φαίνεται τετριμμένο αυτό που λέω, αλλά δεν είναι. Ανάγκες υπάρχουν πάντα και κάθε βοήθεια είναι δεκτή. Μακάρι να μην χρειαστεί κανείς από εμάς να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της δύσκολης αυτής ασθένειας στο σπίτι ή το οικογενειακό του περιβάλλον. Ο παιδικός καρκίνος όμως υπάρχει, είναι εκεί και δεν κάνει διακρίσεις. Στο χέρι μας είναι να βοηθήσουμε να μετατραπεί ο αρχικός εφιάλτης σε όνειρο ίασης. Στο χέρι μας είναι τα παιδιά αυτά να κάνουν πράξη τα όνειρά τους και να γίνουν υγιείς ενήλικοι…Μην αργείτε και μην γίνεστε ευαίσθητοι μόνο κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Βάλτε τη στο μυαλό σας σε καθημερινή βάση…
ΑΛΛΙΩΣ 