Είναι το τέλος μιας ολόκληρης εποχής…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

 

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (18/10/1918 – 29/5/2017)

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη σηματοδοτεί, επί της ουσίας, το τέλος μιας ολόκληρης εποχής στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Δεν είναι μόνο το μέγεθος του συγκεκριμένου πολιτικού άνδρα ή το γεγονός ότι υπήρξε καταλύτης διαφόρων πολιτικών πράξεων και εξελίξεων στα πράγματα της Ελλάδας για πάνω από έξι δεκαετίες, αλλά κυρίως το περιβάλλον στο οποίο έζησε, αναπτύχθηκε και έδρασε η προσωπικότητα αυτή. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι ο τελευταίος από μια σειρά πολιτικών ηγετών που μάγευαν τον απλό ψηφοφόρο και ασκούσαν γοητεία στις πλατιές μάζες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις τεράστιες σε μέγεθος και παλμό συγκεντρώσεις της δεκαετίας του ’80 ή και του ’90 τόσο του τότε αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας όσο και του μεγάλου του αντιπάλου Ανδρέα Παπανδρέου που έκλειναν όχι μια πλατεία ή ένα δρόμο αλλά σχεδόν ολόκληρες τις πόλεις όπου λάμβαναν χώρα;

Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

Πέρα όμως από τα παραπάνω οι πολιτικοί άνδρες εκείνης της εποχής διέφεραν από τους σημερινούς πολιτικούς νάνους και στον τρόπο που ασκούσαν την εξουσία ή ακόμα και στην ποιότητα της μεταξύ τους αντιπαράθεσης. Στην δεκαετία του ‘ 80 οι συνεδριάσεις του ελληνικού Κοινοβουλίου έβγαζαν μια πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα. Παρά το γεγονός ότι τότε τα πνεύματα ήταν σαφέστατα περισσότερο οξυμένα – ποιος ξεχνά τα περίφημα μπλε και πράσινα καφενεία της ελληνικής επαρχίας – η λεκτική αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικών αντιπάλων είχε ποιοτικά χαρακτηριστικά, σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας και όχι εκφράσεις πεζοδρομίου και συμπεριφορά υποκόσμου. Χαρίλαος Φλωράκης, Λεωνίδας Κύρκος, Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πολιτικοί αρχηγοί που κοσμούσαν με την παρουσία τους την Βουλή και αποτελούσαν μεγέθη που οι σημερινοί επίγονοι τους στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν τα πλησιάζουν καν.

φωτογραφία αρχείου

Προσωπικότητα με αρκετούς εχθρούς και πολλούς φίλους, όπως όλοι οι κορυφαίοι, ο εκλιπών επίτιμος Πρόεδρος της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης άφησε ανεξίτηλη την σφραγίδα του σε σημαντικές στιγμές του τόπου. Από την περίοδο αμέσως μετά την Κατοχή, τα γεγονότα πριν την δικτατορία των συνταγματαρχών μέχρι και την διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο 1990- 93. Διορατικός πολιτικός με απόψεις που στην εποχή τους δίχασαν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η δήλωση του για την ονομασία των Σκοπίων ή για την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ την όποια είχε προβλέψει σχεδόν δύο δεκαετίες πριν αυτή γίνει. Πολλοί λένε ότι στην περίπτωση της πτώσης του το 1993 “πληρώθηκε” με το ίδιο νόμισμα από την ιστορία. Ίσως και να είναι έτσι. Όπως και να έχει πάντως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο τελευταίος από τους πραγματικά μεγάλους πολιτικούς άνδρες της πατρίδας μας….

Advertisements

ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ 2016 – 2017 Ονέγκιν / μελωδίες για το πεπρωμένο: Η ομάδα ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ παρουσιάζει στο BETON7 το έμμετρο μυθιστόρημα «Ευγένιος Ονέγκιν» του σπουδαίου Ρώσου συγγραφέα Αλεξάντρ Πούσκιν, μέσα από την φρέσκια ματιά μιας ομάδας νέων & ταλαντούχων καλλιτεχνών.

Tags

Ars & Vita

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

“Μακάριος αυτός που του βίου τη γιορτή νωρίς

Άφησε, χωρίς να ‘χει πιει

Ως την τελευταία σταγόνα το κρασί

Ούτε να ‘χει διαβάσει όλο το μυθιστόρημά της”

---

«Κι είναι στ’ αλήθεια τυχεροί, όσοι πεθαίνουν νέοι…»…συμπληρώνω εγώ με αυτόν τον οξύμωρο στίχο που κρύβει μεγάλη σοφία, από το υπέροχο τραγούδι «Κάθε λιμάνι και καημός» (Μουσική/Στίχοι Γιώργος Κατσαρός/Πυθαγόρας) που ερμήνευσε μοναδικά ο Πάνος Γαβαλάς. Κάπως έτσι, μελωδικά, θα ήθελα να ξεκινήσω το σημερινό αφιέρωμα της στήλης στην παράσταση της ομάδας Νοσταλγία «Ονέγκιν/μελωδίες για το πεπρωμένο», που είναι βασισμένη στο έμμετρο μυθιστόρημα “Ευγένιος Ονέγκιν”, του Αλεξάντρ Πούσκιν.

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται τείνω να ταυτιστώ εν μέρει με τον παραπάνω στίχο (και το τετράστιχο της εισαγωγής) αφού ο πρόωρος χαμός ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον ενός καλλιτέχνη, προσδίδει στο θανόντα διαστάσεις θρύλου και τον προστατεύει από την φθορά, όχι μόνο του χρόνου, αλλά και των μελλοντικών επιλογών του, που συχνά οδηγούν στην απομυθοποίηση του.

Άλλωστε ο ίδιος ο Πούσκιν πέθανε εξαιρετικά νέος, ύστερα από μια μονομαχία τιμής, αφήνοντας πίσω του δεκάδες λυρικά και περίπου δώδεκα αφηγηματικά ποιήματα, δοκίμια κλπ, τα περισσότερα από τα οποία δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του – ως είθισται – εξαιτίας της τσαρικής λογοκρισίας (ευτυχώς που στην εποχή μας δεν λογοκρίνονται οι καλλιτέχνες…χμ…ναι…).

Οι ηθοποιοί της παράστασης: Αγγελική Ζησούδη, Ιώκο – Ιωάννης Κοτίδης, Νάντια Μαργαρίτη, Βασίλης Μηλιώνης, Νικόλας Πιπεράς, Αλεξία Φάλλα

Στο πλαίσιο των Θεατρικών Συνθέσεων 2016-2017 του BETON7, ενός θεσμού που μας έχει συνηθίσει σε ευχάριστες εκπλήξεις (τις περισσότερες φορές τουλάχιστον) παρακολουθήσαμε τη Δευτέρα 22/5/2017 τους: Αγγελική Ζησούδη, Ιώκο – Ιωάννη Κοτίδη, Νάντια Μαργαρίτη, Βασίλη Μηλιώνη, Νικόλα Πιπερά και Αλεξία Φάλλα να γεμίζουν με νιάτα, ομορφιά και ερμηνευτική χάρη την υπόγεια και υποβλητική σκηνή ενός από τους πιο δραστήριους Πολυχώρους της Αθήνας, που επιμένει…αντισυμβατικά.

Υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της Τώνιας Ράλλη (η ίδια υπογράφει και την προσαρμογή του κειμένου) η οποία πατώντας πάνω στην αριστοτεχνική μετάφραση της σπουδαίας μας ποιήτριας Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ, κατάφερε να επιτύχει σε σημαντικό βαθμό κάτι που εκ πρώτης όψεως μοιάζει σκηνικά ακατόρθωτο. Να μεταφέρει  δηλαδή  το παρ’ ολίγον σονέτο του Πούσκιν στην σκηνή, μεταχειριζόμενη με ιδιαίτερο τρόπο το “χώρο” και το “χρόνο”, φυσικούς και ηχογραφημένους ήχους, ζωντανή μουσική και κυρίως τις φωνές και τα σώματα των απόλυτα πειθαρχημένων ηθοποιών της. Ειδικά για το συγκεκριμένο έργο του Πούσκιν ο βαθμός δυσκολίας μεταφοράς του στο θέατρο είναι μεγάλος, αφού στην ουσία ο συγγραφέας υπερβαίνει την ίδια τη ρομαντική παράδοση που τον διαμόρφωσε, παρουσιάζοντας μία παραδόξως «ρεαλιστική» λογοτεχνία, που αποτέλεσε τον προπομπό του ρωσικού ψυχολογικού μυθιστορήματος.

Η ομάδα Νοσταλγία με την Τώνια Ράλλη να κινεί τα σκηνοθετικά νήματα, σεβάστηκε απόλυτα την απλή – σε πρώτη ανάγνωση – πλοκή του έργου, επενδύοντας στην επιτηδευμένα σωματικοποιημένη, σχεδόν φορμαλιστική απόδοση των χαρακτήρων (με την παράλληλη χρήση μάσκας, μικροφώνου κλπ) που έμοιαζαν να κινούνται στην σκηνή σαν ένα ενιαίο μουσικό όργανο, με τον κάθε ηθοποιό να εκπροσωπεί την εκάστοτε χορδή, που προοδευτικά μετατρέπονταν σε νότα – σε μελωδία – για να φτάσει στο κρεσέντο ενός τέλους, που σε κάθε παράσταση  μένει ατελές και μετέωρο, όπως και οι ζωές των ηρώων…όπως και οι δικές μας ζωές…

πρόσωπα και προσωπεία…

Η Τατιάνα, μία  νέα της εποχής ερωτεύεται  τον Ευγένιο Ονέγκιν, έναν παρακμιακό αριστοκράτη, ο οποίος συνθλίβει το «ρομαντικό» όνειρό της και απορρίπτει τον έρωτά της με πρόσχημα ότι θέλει να την προστατέψει από τον άστατο χαρακτήρα και την έκλυτη ζωή του. Στην πορεία και μετά από μία σειρά σημαντικών και ασήμαντων γεγονότων, οι ρόλοι αντιστρέφονται και η πρώην ερωτευμένη νέα καταλήγει παντρεμένη και «τακτοποιημένη»  και μάλιστα με έναν πρίγκιπα. Ο Ονέγκιν την πολιορκεί αφυπνισμένος από τον πάντα απρόβλεπτο έρωτα που συχνά λειτουργεί εγωιστικά, για να λάβει με τη σειρά του τη δική της απόρριψη, ως άλλη νέμεσις.

Κάπου ανάμεσα στους δύο νέους, ο ποιητής και φίλος του Ονέγκιν, Βλαδίμηρος Λένσκι και η κοπέλα που αγαπά,  Όλγα Λαρίνα, αδελφή της Τατιάνας, που έμελλε να γίνει άθελα της, η αιτία του θανάτου του, αφού ο ατυχής νέος χάνεται από το χέρι του πρώην φίλου του – και νυν εκτελεστή του – Ευγένιου, σε μία μονομαχία τιμής (τι λέγαμε παραπάνω για τον Πούσκιν;). Γύρω από αυτό το γαϊτανάκι  έρωτα, πάθους, ναρκισσισμού, προδοσίας, αμοραλισμού και κυνισμού, κρύβεται όλη η ρωσική κοινωνία της εποχής που συγκάλυπτε έντεχνα την ηδονοβλεπτική και ακόλαστη φύση της, καταστρέφοντας το «ωραίο και αγαθό», όχι από κακία…μα από αφόρητη πλήξη…από αβάσταχτη ανία…

Οι ήρωες του Πούσκιν βαριούνται…να ζήσουν, να δουλέψουν, να αγαπήσουν πραγματικά. Προτιμούν να ρεμβάζουν, να ερωτοτροπούν, να παθιάζονται με οτιδήποτε εφήμερο, να κυνηγούν το άπιαστο. Αυτό το «ελεύθερο ρομάντζο»  που έστησε με τόσο ευφυή τρόπο ο Αλέξανδρος Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, ως λογοτεχνική παγίδα σε συγχρόνους και μεταγενέστερούς του, κλείνοντας το μάτι στους πιο υποψιασμένους αναγνώστες, αποτελεί το πιο (αυτό)ειρωνικό του σχόλιο, γύρω από τις συνήθειες μίας ολόκληρης εποχής με επίκεντρο την αστική τάξη, που σε κάθε περίπτωση λειτουργεί ως ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις υπόλοιπες κοινωνικές διαστρωματώσεις.

Οι έξι (ουσιαστικά) ταλαντούχοι ηθοποιοί – Αγγελική Ζησούδη, Ιώκο – Ιωάννης Κοτίδης, Νάντια Μαργαρίτη, Βασίλης Μηλιώνης, Νικόλας Πιπεράς, Αλεξία Φάλλα – τα έδωσαν όλα πάνω στην σκηνή, ακούραστοι, μεταλλασσόμενοι από αφηγητές σε ρόλοι και το αντίστροφο,  κρατώντας υψηλά τα επίπεδα ενέργειάς τους, ακόμη και στις πιο εσωτερικές στιγμές και δραματικές κορυφώσεις τους, καταφέρνοντας να κερδίσουν τις εντυπώσεις και επιδεικνύοντας μια ερμηνευτική ωριμότητα δυσανάλογη προς το νεαρό της ηλικίας τους. 

Ο Ιώκο – Ιωάννης Κοτίδης στο ρόλο του Ευγένιου Ονέγκιν

Στο σύνολο της η παράσταση έφερε πολλές σκηνοθετικές και υποκριτικές αρετές και σίγουρα χρήζει του ενδιαφέροντος του αθηναϊκού κοινού, παρόλο που σε κάποια σημεία έχω να προβάλλω κάποιες ενστάσεις (όχι άλλα μικρόφωνα σε θάλασσες, ακτές και κυρίως θεατρικές σκηνές!!!) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εκτιμώ και δεν ασπάζομαι την προσωπική ματιά του κάθε καλλιτέχνη, ειδικά όταν στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πρόδηλες οι αγνές καλλιτεχνικές προθέσεις του.

Τέλος, οφείλω να τονίσω ότι προς τιμήν της ομάδας Νοσταλγία και της Τώνιας Ράλλη που ευθύνεται και για τη μουσική/μελωδίες της παράστασης, ότι κατανοώ απόλυτα πως η αναμέτρηση νέων καλλιτεχνών με έναν ογκόλιθο της Ρωσικής λογοτεχνίας, όπως είναι ο Πούσκιν, που ξεφεύγει από τα όρια του συγγραφέα και αναγορεύεται σε στοχαστή, είναι σαφώς μία πολύ δύσκολη «μάχη» που στο σύνολό της κερδήθηκε, με κάποιες μικρές, παράπλευρες απώλειες…

Τη Δευτέρα 29 και την Τρίτη 30/5/2017, στις 21.00, θα παιχτούν οι δύο τελευταίες παραστάσεις στο BETON7, οπότε θα έχετε δύο ακόμη ευκαιρίες να παρακολουθήσετε την ομάδα Νοσταλγία στη δική της ανάγνωση του «Ευγένιου Ονέγκιν», γιατί είναι πάντα ωφέλιμο και πρέπον να αφουγκραζόμαστε νέους και ταλαντούχους καλλιτέχνες που δεν διστάζουν να ρισκάρουν, εκθέτοντας τους εαυτούς τους στην κρίση μας, πειραματιζόμενοι πάνω στην ίδια την έννοια του θεάτρου.

---

“Ονέγκιν / μελωδίες για το πεπρωμένο”
Βασισμένο στο μυθιστόρημα “Ευγένιος Ονέγκιν” του Α. Πούσκιν
από την ομάδα Νοσταλγία

Παραστάσεις: 8 – 30 Μαΐου 2017
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Εισιτήρια: 10 € / 5 € (φοιτητικό – ανέργων)
Διάρκεια: 60 – 70’

Beton 7
Πύδνας 7, Βοτανικός
210 751 2625

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Προσαρμογή – Σκηνοθεσία: Τώνια Ράλλη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αγγελική Ζησούδη, Ιώκο – Ιωάννης Κοτίδης, Νάντια Μαργαρίτη, Βασίλης Μηλιώνης, Νικόλας Πιπεράς, Αλεξία Φάλλα
Σκηνική εγκατάσταση: Τώνια Ράλλη
Μουσική – Μελωδίες: Τώνια Ράλλη
Μουσικές συνεισφορές: Θέμος Σκανδάμης, Still Elliott
Κοστούμια: Ομάδα Νοσταλγία
Φωτογραφία – Βίντεο: Παναγιώτης Λαμπής
Ηχοληψία – ηχητική εγκατάσταση: Γιώργος Κατσιάνος, Λουκάς Δημητρέλος

LINKS
http://oneginshow.com
https://www.facebook.com/oneginmelodies
http://nostalghia-theatre.com
http://www.beton7.com

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
+30 210 751 2625 (Beton 7)
+30 210 524 9903 (Ομάδα Νοσταλγία)
nostalghiatheaterco@gmail.com

[Για την Dark Queen με τ’ όνομα Χρήστος], Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Tags

Splendide mendax

Photo by: pinterest.com

Είμαστε προ της κρίσεως υπερήφανοι

γιατί το θαύμα ήταν πως ζήσαμε

χωρίς το θαύμα.

Γιάννης Βαρβέρης, Καθώς πλησιάζει η ώρα

 

 

Χθες μου τηλεφώνησαν

και μου το’ παν.

Πέθανε ο Χρήστος.

Από υπερβολική δόση.

Κοιμήθηκε στο τσίμπημα

της γλυκιάς του… «ηρωικής».

Παίζει να το σκηνοθέτησε

μόνος του, γιατί μαζί με τον

ωραίο κοιμώμενο βρέθηκε

κι ένα σημείωμα

με τις δύο τελευταίες του

εντολές.

 

Εντολή Πρώτη:

να τον θάψουν με

το μωβ φόρεμα, που φόρεσε

-πρώτη φορά- στην πίστα.

Εκείνο με τα στρας αστέρια∙

θυμάμαι που κάποια στιγμή πήγα

να το σχολιάσω κι εκείνος

με σταμάτησε απότομα-

«στάκα ποιητά μου», μου είπε,

«άσε με εμένα με την πούλια

και τον αυγερινό και κοίτα εσύ

να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα».

Έτσι ήταν ο Χρήστος. Απόλυτος

με ό, τι τον αφορούσε. Και δικαιωματικά.

Γιατί ήταν ο μόνος που ήξερε

-πραγματικά- τι του γινόταν.

 

Εντολή Δεύτερη:

(προς εμένα…)

τον επικήδειο να τον εκφωνήσει

ο Κωστής. Λιτή και κατηγορηματική

εντολή. Παιχνιδιάρικη, όπως πάντα,

όταν ήθελε να με φέρνει σε δύσκολη

θέση και να με βλέπει να γίνομαι

ένα παντζάρι που μαζεύεται- μαζεύεται

έως ότου να μη μείνει τίποτε άλλο

παρά ένα τόσο δα σποράκι.

 

Τελικά, ακολουθήσαμε πειθήνια

τις εντολές του. Δεν τολμήσαμε

ούτε τώρα –στην κηδεία- να του

αντισταθούμε. Με το που μπήκαμε

στην εκκλησία, ανοίξαμε το καπάκι

του φέρετρου, να λάμψουν τ’ αστέρια,

να δώσει η μεγάλη ντίβα την τελευταία

της παράσταση. Χειροκροτήματα και επευφημίες

συνόδεψαν την δοξολογία των αγγέλων κι

οι παππάδες δακρυσμένοι τραγούδησαν

το σουξέ της αγαπημένης μας Dark Queen:

• Love is a battlefield…. Believe me… Believe me…

 

Κι όσο κι αν ντράπηκα

όσα κοκοράκια κι αν έκανε η φωνή μου.

Τον επικήδειο τον είπα. Απνευστί.

 

«Πέθανε εκείνος που δεν φοβήθηκε

να υπάρξει. Ο ελεύθερος.

Εκείνος που στάθηκε στον λαιμό

της πιο ακραία φοβισμένης ανθρωπότητας

και δεν έπεσε υπέρ βωμών

κι εστιών».

Σταματήστε να διαπραγματεύεστε παιδιά…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Πάει και αυτό το Eurogroup. Πάει και αυτό το παραμυθάκι με το χρέος. Η ρητορική του Πρωθυπουργού και των στελεχών της Κυβέρνησης, ότι η ψήφιση των μέτρων για μετά το 2018 θα άνοιγε την πόρτα για την διευθέτηση του ελληνικού χρέους, διαλύθηκε χθες σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Όλοι οι συμμετέχοντες ηγέτες και αξιωματούχοι στην χθεσινή σύσκεψη, τόσο κατά την έξοδο τους όσο και σήμερα, αναφέρουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι η συζήτηση για το χρέος παραπέμπεται για το τέλος του προγράμματος, δηλαδή στις καλένδες.

φωτογραφία αρχείου

Θα μου πει κανείς πως είναι η πρώτη φορά που οι εξαγγελίες ή οι προσδοκίες της συγκυβέρνησης δεν επιβεβαιώνονται; Είναι η πρώτη φορά που η “σκληρή” διαπραγμάτευση οδηγεί σε βράχο; Είναι η πρώτη φορά που οι κυβερνώντες διακατέχονται από αυταπάτες όπως έχουν παραδεχτεί πολλάκις στο παρελθόν; Όλα τα παραπάνω ερωτήματα όπως είναι το προφανές είναι ρητορικά. Οι απαντήσεις τους δυστυχώς οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Ποιο είναι αυτό; Ότι ο μεγάλος χαμένος δεν είναι άλλος από τον απλό πολίτη, από τον ελληνικό λαό, ο οποίος για μια ακόμη φορά βλέπει τους ανθρώπους που του υποσχέθηκαν λαγούς με πετραχήλια για να ανέβουν στην εξουσία, να γαντζώνονται σε αυτήν αδιαφορώντας για αυτόν και την καθημερινότητα του. Το σκίσιμο των μνημονίων, η κατάργηση τους με ένα άρθρο και άλλα πολλά, έχουν μετατραπεί σε έναν αγώνα να πειστεί ο πολίτης, ότι το αριστερό μνημόνιο είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Οι γερμανοτσολιάδες πολιτικοί, όπως χαρακτήριζαν τους προηγούμενους, έχουν δώσει τη θέση τους στη ρητορική περί κακών διαπραγματευτών. Το goodbye frau Merkel έχει μετατραπεί σε καλωσορίσατε κυρία Μέρκελ και η μόνη διαφορά είναι ότι η τρόικα λέγεται πλέον “θεσμοί”. 

φωτογραφία αρχείου

Το πιο ανησυχητικό όμως βρίσκεται αλλού. Δεν εντοπίζεται στα όποια οικονομικά μέτρα ή βάρη καλείται να σηκώσει ο συνταξιούχος ή ο μισθωτός πια. Βρίσκεται στην ενσυνείδητη από πλευράς κυβέρνησης παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας σε όλα τα επίπεδα. Από την ενοικίαση που θα πρέπει να κάνει από την γερμανική κοινοπραξία των περιφερειακών αεροδρομίων σε περίοδο πολέμου, μέχρι και το γεγονός της εκχώρησης των όποιων εσόδων του κράτους σε ασφαλιστικό επίπεδο, όχι στον νέο φορέα απευθείας, αλλά σε ταμείο που διαχειρίζονται οι εκπρόσωποι των δανειστών. Χθες πήγαν υποτίθεται να πάρουν σαφείς δεσμεύσεις για το χρέος και το μόνο που πέτυχαν είναι να συζητήσουν ποιο θα είναι το ύψος των πλεονασμάτων από το 2022 έως το 2060. Μια θερμή παράκληση…σταματήστε να διαπραγματεύεστε. Θα κάνετε λιγότερο κακό…

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Το Παιχνίδι, Παυλίνα Κουβαρδά

Photo by: wallpaperswide.com

 

Λιωμένες λέξεις σε κιτρινισμένες σελίδες

θυμίζουν τις γκρεμισμένες γέφυρες

ανάμεσα στο χθες και το τώρα.

Μονάχα αυτά απέμειναν από τα παραμύθια των μεγάλων

Κι όλα αυτά

σα να συνέβησαν σε κάποιους άλλους.

 

Μέσα από κουβέντες

γίναμε εραστές μακρινών ταξιδιών.

Με λέξεις και νοήματα

που άλλοτε ήταν πλάνη και βάλσαμο

και άλλοτε δηλητήριο και κάθαρμα

συνθλίβαμε το χρόνο

κοροϊδεύοντας την απόσταση.

 

Μεταμεσονύχτιοι όρκοι

έδεναν με τα πλοκάμια τους

τα γυμνά κορμιά μας

στη χώρα των αισθήσεων

χωρίς λυτρωμό.

Δεν υπήρχε διέξοδος.

Η ενοχή και ο φόβος

συγκρούονταν και πάλι

Μονάχα μια παρωδία εννοιών

ήταν που έσωζε το ανέφικτο της ένωσης.

 

Κι ύστερα, πάλι στο τίποτα.

Κι όλα αυτά μαζί

μπροστά σε δύο μάτια που πρόσμεναν την ουτοπία.

 

Και το μεγάλο όνειρο;

Εκστασιασμός στο άπειρο

που όσο το πλησιάζαμε

τόσο χανόμασταν στην κόλαση των ανθρώπων.

 

Νυχτερινοί παραβάτες

στα φώτα της πόλης παραμείναμε

παίζοντας κρυφτό

για να σώσουμε τα ανομολόγητα.

Η Αριστερά της καρέκλας, του μνημονίου και του εργασιακού Μεσαίωνα…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Πλέον μετά και από την εβδομάδα που διανύουμε, όπου έρχεται προς ψήφιση στην ελληνική Βουλή το νέο πολυνομοσχέδιο που πολλοί βαφτίζουν- και όχι άδικα- τέταρτο μνημόνιο, μπαίνει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το αφήγημα της κυβερνώσας Αριστεράς. Επίσης με βάση το περιεχόμενο του εν λόγω νομοσχεδίου και τι ακριβώς αυτό διευθετεί, παύει να υφίσταται και το οποιοδήποτε άλλοθι μπορεί ακόμα και τώρα να επικαλείται ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, περί σκληρής διαπραγμάτευσης και κόκκινων γραμμών. Τι είναι όμως αυτό που το καθιστά τόσο επώδυνο για τους εργαζομένους, τους συνταξιούχους και τους ένστολους και γιατί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, δηλαδή τα κόμματα της συγκυβέρνησης, έχασαν πια οριστικά το λεγόμενο αντιμνημονιακό τους πλεονέκτημα έναντι των άλλων;

φωτογραφία αρχείου

Το να αναλύσουμε στο σύνολο του το σχέδιο νόμου είναι ανέφικτο σε ένα άρθρο. Μπορούμε όμως με μικρές αλλά ουσιώδεις πινελιές, να δώσουμε τη φιλοσοφία και το στίγμα του. Ξεκινώντας από τους εργαζόμενους, τα πράγματα οδηγούνται βαθμιαία αλλά με γοργούς ρυθμούς σε μετατροπή της εργασίας σε δουλεία, σε κάτεργο. Ανοικτά μαγαζιά τις Κυριακές, αύξηση των εισφορών για όσους έχουν ακόμα μπλοκάκι, πλήρης επί της ουσίας απελευθέρωση απολύσεων. Δίνεται πια η δυνατότητα στον εκάστοτε εργοδότη, κυρίως στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, να συμπεριφέρεται στους εργαζόμενους του, όπως οι Ρωμαίοι στους σκλάβους στις γαλέρες. Δικαιώματα πια δεν υπάρχουν και όποιος κάνει το λάθος και σηκώσει κεφάλι θα δει κατάματα το τέρας της ανεργίας, να του χτυπάει την πόρτα. Για τους συνταξιούχους, τους απόμαχους του εργασιακού βίου και όχι της ζωής όπως λανθασμένα λένε πολλοί, για τα περήφανα γηρατειά άλλων εποχών οι προς ψήφιση νόμοι είναι με μια λέξη: εξοντωτικοί. Περαιτέρω μείωση συντάξεων, εξαφάνιση για να μην πω κατάργηση επικουρικών ταμείων που έχουν πληρωθεί με αίμα και σκληρή εργασία και διαρκής απαξίωση της προσφερόμενης περίθαλψης. Να μην λησμονούμε εδώ, ότι πολλά νοικοκυριά ζουν από τις συντάξεις σε μια χώρα όπου η ανεργία, η πραγματική και όχι η πλασματική των δεικτών, αγγίζει το 40%. Για τους ένστολους, με το οριστικό τέλος των ειδικών μισθολογίων, οι αποδοχές τους μοιάζουν πλέον πιο πολύ με χαρτζιλίκι, παρά με μισθοδοσια.

φωτογραφία αρχείου

Συμπέρασμα; Με την ψήφιση των νέων μέτρων από την πλειοψηφία των κυβερνητικών βουλευτών τελειώνει πια το παραμύθι της σκληρής διαπραγμάτευσης με τους κακούς δανειστές. Είναι πλέον πασιφανές, ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο η διατήρηση της καρέκλας τους και τίποτα άλλο. Το μόνο που τους απομένει, αν και αυτό έχει ξεφτίσει έντονα πια, είναι το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα περί διαπλοκής. Το τέλος τους πλησιάζει και θα είναι με πάταγο…

Σε ότι έχει να κάνει με το περιστατικό στη Βουλή με πρωταγωνιστή το γνωστό πυγμάχο βουλευτή της Χρυσής Αυγής δεν νομίζω ότι έχει νόημα να πούμε κάτι ιδιαίτερο. Απλώς οι ψηφοφοροι του κόμματος- μορφώματος αυτού να καταλάβουν τι ακριβώς πράττουν. Εκτός και αν κάνουμε πλέον την παραδοχή, ότι ανάμεσα μας υπάρχουν και περίπου 500 χιλιάδες φασίστες. Το παραμύθι των παραπλανημένων πολίτων δεν έχει πια δράκο…πέθανε….

φωτογραφία αρχείου

Βία και αθλητισμός στην Ελλάδα του 2017…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Το περασμένο διήμερο γίναμε μάρτυρες μιας κατάστασης που δεν ήταν πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, αν και η αγριότητα των εικόνων που έρχονταν από τον τελικό του Βόλου ήταν ιδιαιτέρως μεγάλη. Σε Βόλο το Σάββατο το απόγευμα και σε Ρέντη την Κυριακή, σε μικρότερη έκταση και ένταση είναι αλήθεια, οπαδοί των τριών, πλην Παναθηναϊκού και αυτό διότι δεν έπαιζε κάποια ομάδα του, εκ των μεγαλυτέρων Συλλόγων της χώρας επιδόθηκαν σε ένα ρεσιτάλ βίας, καφρίλας και ωμού φανατισμού. Θα μου πει κανείς προς τι η έκπληξη; Τι είναι αυτό που δεν έχουμε ξαναδεί; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως θα αλλάξει κάτι δραματικά στο άμεσο ή και απώτερο μέλλον;

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι εύκολες και κυρίως προϋποθέτουν ανάληψη ευθυνών από τους εκάστοτε υπεύθυνους Πολιτείας, ομάδων, ομοσπονδίας και λίγκας “σπορ”, που στην Ελλάδα δεν έχει και πολλούς υποστηρικτές. Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα της βίας στους αθλητικούς χώρους είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων. Από τη μια η έλλειψη αποφασιστικότητας και βούλησης από την κεντρική πολιτική εξουσία, δηλαδή την εκάστοτε κυβέρνηση. Από την άλλη η σαφής πρόθεση από πλευράς των διοικήσεων των ομάδων να διατηρούν στρατούς οπαδών πιστών στον εκάστοτε πρόεδρο. Όποιος από τους επικεφαλής των Συλλόγων πάει να διαφοροποιηθεί, γίνεται αμέσως αντιπαθής και ξεκινά πόλεμος εναντίον του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και ο Ντέμης Νικολαΐδης που μόλις “τόλμησαν” να αγγίξουν τους οργανωμένους, άρχισαν τα “όργανα” εναντίον τους. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανείς και την ανυπαρξία των παραγόντων που έχουν τις τύχες των αθλημάτων στα χέρια τους που εμφανίζονται, κατά κανόνα, ως άβουλα ανθρωπάκια ανίκανα να πάρουν πρωτοβουλίες και αφημένα στις ορέξεις των ισχυρών, εύκολα αντιλαμβάνεται γιατί δεν έχει παταχθεί το φαινόμενο της βίας και του χουλιγκανισμού μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Η λύση δεν είναι σε καμία περίπτωση απλή υπόθεση. Απαιτεί τομές, δυσάρεστες ενέργειες που θα φέρουν αντιδράσεις και κυρίως να μην υπολογιστεί το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Πρώτον, αποχώρηση της αστυνομίας από τα γήπεδα. Η ευθύνη μεταβιβάζεται στις ανώνυμες αθλητικές εταιρείες, οι οποίες πέρα από την ασφάλεια θεατών και σταδίων θα αναλαμβάνουν την όποια αποκατάσταση ζημιών γίνουν από τους φιλάθλους τους. Δεύτερον, διάλυση όλων των συνδέσμων των ομάδων και μετατροπή τους σε λέσχες με διοικητικά συμβούλια και κατατεθειμένα ποινικά μητρώα των μελών τους. Μόνο εισιτήρια διαρκείας σε προνομιακές τιμές για τα μέλη τους και παύει η διακίνηση απλών εισιτηρίων αγώνα από αυτές. Για όποιο περιστατικό βίας προκύψει από τη πλευρά της εξέδρας, που βρίσκεται η εκάστοτε λέσχη, υπεύθυνος είναι ο Σύλλογος και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της λέσχης με την προσωπική τους περιουσία. Αν τα περιστατικά βίας είναι εκτεταμένα άμεσος υποβιβασμός των ομάδων στην πρώτη τη τάξει ερασιτεχνική κατηγορία από το ΠΡΩΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ!!!!. Αν στα επεισόδια συμμετέχει με οποιοδήποτε τρόπο αξιωματούχος της ομάδας η ποινή θα είναι δια βίου αποκλεισμός από την ενασχόληση με το άθλημα. Δεν θα ξεκινάει καμία απολύτως αθλητική αναμέτρηση, αν προηγουμένως δεν υπάρχει στο γήπεδο ηλεκτρονικό εισιτήριο και σύστημα με κάμερες. Όσο δεν τοποθετείται κάποιο από αυτά τα συστήματα, τα παιχνίδια θα χάνονται με μηδενισμό για την υπεύθυνη ομάδα. 

Πριν από όλα αυτά όμως πρέπει να γίνει και κάτι άλλο. Παρέμβαση της Πολιτείας για την πλήρη αναδιάρθρωση του επαγγελματικού αθλητισμού. Στο ποδόσφαιρο π.χ η οικονομία του αθλήματος δεν αντέχει πάνω από 24 ομάδες. Στα υπόλοιπα σπορ τα πράγματα και τα μεγέθη είναι ακόμη μικρότερα. Θέσπιση κριτηρίων για τη συμμετοχή στα επαγγελματικά πρωταθλήματα. Κριτήρια όπως γήπεδο σύγχρονο, ακαδημίες, σαφές οικονομικό πλάνο, λέσχες οπαδών με βάση το νόμο και πολλά άλλα. Για το φινάλε άφησα τον αθλητικό τύπο, το σινάφι μου δηλαδή. Οι ευθύνες του είναι τεράστιες. Ο αθλητικός τύπος έχει μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό σε οπαδικό. Η ποιότητα του διαρκώς φθίνει και σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί προάγγελο της βίας. Έλεγχος με τη στενή έννοια του όρου δεν μπορεί να γίνει όμως κανόνες μπορούν να μπουν. Ένας από αυτούς θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση ευθυνών σε εκδότες, σε περιπτώσεις δημοσιευμάτων που προάγουν το φανατισμό και την οπαδική βία. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά βοήθεια μας…

φωτογραφία αρχείου

“ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΟΥ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΑΚΙ”…ΤΟ ΧΙΛΙΟΜΠΑΛΩΜΕΝΟ! Ο ΧΕΙΜΑΡΡΩΔΗΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΑΙΓΙΝΙΤΟΥ & Η ΤΖΟΥΛΗ ΣΟΥΜΑ ΝΤΥΝΕΤΑΙ ΤΑ ΜΑΤΑΙΩΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΓΕΝΙΑΣ…

Tags

Ars & Vita

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

Έχω ξαναπεί και στο παρελθόν (και συνεχίζω να το πιστεύω) πως η Μαρία Αιγινίτου ανήκει στους σκηνοθέτες που αγαπούν τα κείμενα και κατ’ επέκταση τους συγγραφείς. Δεν τα πετσοκόβει, δεν τα κρίνει, δεν τα αμφισβητεί. Μπαίνει βαθιά μέσα στην ουσία τους, συμπορεύεται μαζί τους και όπου την βγάλει κάθε φορά η αλήθεια τους και η δική της.

Επιλέγοντας τους κατάλληλους συνεργάτες (νεότερους ή πιο καταξιωμένους, αλλά πάντα αξιόλογους) που θα φέρουν εις πέρας την εκάστοτε “επικίνδυνη αποστολή” που κατ’ευφημισμόν ονομάζουμε “παράσταση”, καταφέρνει να αφήσει το προσωπικό της καλλιτεχνικό στίγμα δημιουργώντας ξεχωριστούς σκηνικούς κόσμους, που πραγματεύονται θέματα που αφορούν το σύγχρονο -εντελώς πολυσυλλεκτικό  και ετερόκλιτο-  θεατρικό κοινό.

Στην παρούσα θεατρική συνθήκη η γνωστή ηθοποιός και σκηνοθέτις συναντά το έργο της πολυσυζητημένης (όχι πάντα για καλό) Λένας Κιτσοπούλου “ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΟΥ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΑΚΙ”, έναν χειμαρρώδη και επιτηδευμένα ασυνάρτητο μονόλογο μίας γυναίκας που ασφυκτιά πλέον μέσα στο παλιό και γεμάτο αναμνήσεις “πράσινο φουστανάκι” της, που με την πάροδο του χρόνου ξεβάφει…κι από το χρώμα της ελπίδας, καταλήγει στην απόχρωση της σκουριάς. Όπως και η ίδια…  

Η Τζούλη Σούμα κα το πράσινο της το φουστανάκι πριν το “μαρασμό” της ενηλικίωσης…

Η Τζούλη Σούμα μας κέρδισε από την αρχή, για να μας ταρακουνήσει για τα καλά στην πορεία και εντέλει να μας πείσει απόλυτα πως η υποκριτική της νίκη ήταν ένας συνδυασμός προσωπικής – σκληρής – δουλειάς, ομαδικής συνεργασίας και συλλογικών βιωμάτων μίας ολόκληρης γενιάς, που τώρα βρίσκεται σε ένα περίεργο μεταίχμιο όψιμης εφηβείας και πρόωρης γήρανσης. 

Έχοντας στο πλευρό της – οδηγό και συνοδοιπόρο – τη  Μαρία Αιγινίτου, η οποία με τη συνεργασία της άξιας και διαρκώς ανερχόμενης κινησιολόγου Φαίδρας Σούτου, κατάφερε να δώσει σάρκα και οστά στην αντιφατική, ανατρεπτική και εντέλει λογικότατη μέσα στην “τρέλα” της ηρωΐδα της Κιτσοπούλου, η ικανότατη Τζούλη Σούμα μας έκανε να αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο την αθυρόστομη και αμετανόητα προβοκατόρικη γραφή μιας περσόνας που έχει υμνηθεί και “χτυπηθεί” ταυτόχρονα απο κοινό και κριτικούς, όσο λίγοι έλληνες συγγραφείς, σύγχρονοι και παλαιότεροι.  

Η Τζούλη Σούμα γίνεται…η κοπέλα με το πράσινο το φουστανάκι…

Μια γυναίκα με κολλημένη πάνω της την ταμπέλα της μεσήλικης, Μοναχική από ανάγκη και αναγκαστικά μόνη, κραυγάζει για λίγη προσοχή. Λίγη αγάπη. Λίγη επικοινωνία. Έστω μέσω τηλεφώνου. Έστω μ’ έναν/μία υπάλληλο οποιασδήποτε δημόσιας ή ιδιωτικής υπηρεσίας. Μία γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Μία γυναίκα που ακούει το παιδί που ακόμη σουλατσάρει μέσα της να την κρίνει και να την περιγελά, έχοντας τη μορφή ενός οκτάχρονου δικαστή, έτοιμου να την καταδικάσει εις θάνατον δια λιθοβολισμού. Μία γυναίκα που ενώ όλοι προσπαθούν να της υποδείξουν ποιο είναι το σωστό για αυτήν, εκείνη πάντα επιλέγει το λάθος. Μία γυναίκα που διψά για έρωτα, αλλά τρέφεται με αυταπάτες. Μια γυναίκα που σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται. Αστεία μέσα στην τραγικότητά της και δραματική μέσα στη φαιδρότητά της. Μία γυναίκα “σχισμένη¨. Πνευματικά, ψυχικά και σωματικά. Μία γυναίκα που εκπεμπεί ένα παρατεταμένο σήμα SOS. Μία γυναίκα της διπλανής πόρτας…

Η Τζούλη Σούμα ήταν αυτή η γυναίκα – κι άλλες τόσες έντεχνα κρυμμένες κάτω από την “δυτική της μπούργκα” – που σπάει σε χίλια κομμάτια υπό το βάρος της καθημερινής τρέλας που αποκαλούμε καθημερινότητα. Η ακόμη χειρότερα πραγματικότητα. Ή απλώς ζωή. Μία ζωή που τελικά δεν συγχωρεί τους πολύ τολμηρούς, τους τρελούς και τις αξίες (παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι του Δημήτρη Μπάση).

Η Τζούλη Σούμα στο ρόλο μίας γυναίκας που εκπέμπει σήμα κινδύνου, χωρίς να θέλει απαραίτητα να σωθεί…

Η παράσταση που σκηνοθέτησε η Μαρία Αιγινίτου και υπηρέτησε υποκριτικά η Τζούλη Σούμα, γνώρισε μεγάλη επιτυχία – και όχι άδικα – με αποτέλεσμα να διανύει ήδη τον δεύτερο κύκλο παρουσίασης της στο Θέατρο Αλκμήνη, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.30 (έως και το Σάββατο 20/5/2017). 

Μη φοβάστε τη Λένα Κιτσοπούλου. Κρύβεται μεγάλη τρυφερότητα πίσω από τις σκληρές και συχνά βλάσφημες λέξεις της.  Η Μαρία Αιγινίτου την εντόπισε. Και το βιτριολικό της χιούμορ. Και την απίστευτη αμεσότητα των δραματουργικών συνειρμών της. Τα αφουγκράστηκε και τα κατανόησε όλα. Στη συνέχεια τα τοποθέτησε στην σκηνή με τη μορφή της Τζούλης Σούμα, για να τα δούμε κι εμείς. Ώστε την επόμενη φορά που θα σηκώσουμε πρώτοι το “λίθο”, να το ξανασκεφτούμε πριν τον πετάξουμε προς κάθε Λένα, Σώτη…και δεν συμμαζεύεται…

Καλή σας θέαση…και προς Θεού…μην πυροβολείτε τον πιανίστα!

Η Τζούλη Σούμα ακουμπά στα όνειρα μίας ολόκληρης γενιάς…

---

Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου

Ερμηνεύει η Τζούλη Σούμα

Συντελεστές:
Σκηνικά: Γιάννης Θεοδωράκης
Κουστούμια: Νίκος Καρδώνης
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Μουσική: Σπύρος Παρασκευάκος
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου
Μακιγιάζ: Βαγγέλης Θώδος
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Τζίνα Φουντουλάκη

Από την Παρασκευή, 21 Απριλίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:30, μέχρι το Σάββατο 20 Μαΐου.

Θέατρο «Αλκμήνη»
Αλκμήνης 8, Γκάζι
Τηλ. 210 3428651

Διάρκεια: 60 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 12 ευρώ
Φοιτητικό / συνταξιούχων: 10 ευρώ
Ανέργων: 5 ευρώ

“ΑΦΕΝΤΗΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΟΣ”, ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΟΣ ΤΟΛΣΤΟΙ, ΣΕ ΔΙΑΣΚΕΥΗ & ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΑΝΟΥΡΗ. ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΣΤΟ ΝΕΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΤΙΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ. Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΓΝΑΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑΝΟΥΡΗΣ ΣΕ ΕΝΑ MASTERCLASS ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ & ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ. ΑΠΛΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ!

Tags

Ars & Vita

Δημήτρης Λιγνάδης & Γιώργος Νανούρης – Aφέντης & Δούλος

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

Θα μπορούσε άνετα η προτροπή του τίτλου να αποτελεί τη σύνοψη του σημερινού αφιερώματος (δεν μπορώ να συνηθίσω τη λέξη κριτική με τίποτα) της στήλης ARS & VITA, σε μία παράσταση που με έκανε να ξαναθυμηθώ όλους τους λόγους για τους οποίους θεωρώ την τέχνη και κατ’ επέκταση το θέατρο… ως φυσικό μου χώρο…και όχι απλό επαγγελματικό προσανατολισμό.

Ο Γιώργος Νανούρης έκανε για άλλη μια φορά το σκηνοθετικό (και υποκριτικό!!) του θαύμα, τοποθετώντας τον Δημήτρη Λιγνάδη και τον εαυτό του εν μέσω μίας φονικής χιονοθύελλας, από αυτές που αποκαλύπτουν το “κτήνος” ή τον “άνθρωπο” (ή και τα δύο μαζί) που όλοι, ασχέτως ταξικής προέλευσης και κοινωνικού στάτους, κρύβουμε μέσα μας.

Μετά από τις μεγάλες – καλλιτεχνικές και εμπορικές – επιτυχίες «Κατερίνα» και «Χειρόγραφο», ο  γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης στράφηκε στο κλασικό θέατρο διασκευάζοντας, σκηνοθετώντας και συμπρωταγωνιστώντας στο ρόλο του Δούλου με το Δημήτρη Λιγνάδη σε ρόλο “Αφέντη”, το επίκαιρο έργο του σπουδαίου Ρώσου συγγραφέα. Η διασκευή βασίστηκε στο βιβλίο “Αφέντης και υπηρέτης” από τις εκδόσεις Ροές και η μετάφραση από τα Ρώσικα, φέρει την υπογραφή της Σταυρούλας Αργυροπούλου. Κι όλα αυτά με τη μουσική συμβολή του εξαιρετικά ταλαντούχου μουσικού και τραγουδοποιού ΛΟΛΕΚ, που αποτελεί πλέον σταθερό συνεργάτη του Γιώργου Νανούρη (και πολύ χαιρόμαστε γι’αυτό γιατί τον εκτιμάμε ιδιαίτερα).

Αφέντης & Δούλος – Ρόλοι αρχετυπικοί…που συνεχώς εναλλάσσονται…

Από την πρώτη στιγμή που πατάει κανείς το πόδι του στο Νέο Θέατρο Κάτια Βασιλάκου έχει μία αίσθηση από τη μία βαθιά θεατρική (τα φωτογραφικά πορτραίτα τόσων πολλών και τόσο σημαντικών προσωπικοτήτων της τέχνης κοσμούν τους τοίχους του αγέρωχα και υποβλητικά)  και από την άλλη απόλυτα “σπιτίσια’, κάτι που ενισχύεται από την ατμοσφαιρικότητα του χώρου, τη λιτή αλλά καλαίσθητη διακόσμησή του και την ευρύχωρη σάλα του που θυμίζει τα παλιά σπίτια, την εποχή που οι άνθρωποι γιόρταζαν πιο συχνά και χωρίς συγκεκριμένη αφορμή, υποδεχόμενοι φίλους και γνωστούς στο φιλόξενο σαλόνι τους (πλούσιο ή φτωχικό ουδεμία είχε σημασία).

Έχοντας λοιπόν, ήδη από το φουαγιέ, “αποτοξινωθεί” από τους συχνά εξουθενωτικούς ρυθμούς της πόλης, που έχει πλέον μπει σε ανοιξιάτικη για να μην πω καλοκαιρινή τροχιά, εισήλθαμε στην καρδιά ενός χιονισμένου τοπίου, στο οποίο δέσποζε ένα έλκηθρο με ανθρώπινο υποζύγιο, για να παρακολουθήσουμε την ιστορία ενός Αφέντη και ενός Δούλου που έχασαν εντελώς το δρόμο τους, για να βρουν εντέλει ο καθένας την προσωπική του “σωτηρία”. Και μετά άρχισε η παράσταση. Κι όλα έγιναν παραμύθι…όνειρο….μαγεία….

Στον υψηλής  αισθητικής και κινηματογραφικών προδιαγραφών σκηνικό χώρο που δημιούργησε η Μαρία Τσαγκάρη (πολύ εύστοχη και η ενδυματολογική προσέγγιση της ίδιας) ο Δημήτρης Λιγνάδης ντύθηκε “Αφέντης” και ο Γιώργος Νανούρης “Δούλος”, κυριολεκτικά μπροστά μας, αφού πρώτα μας υποδέχτηκαν ως οι χαμογελαστοί και κάπως αυτοσαρκαστικοί εαυτοί τους, κάνοντας έναν διαφορετικό πρόλογο και συστήνοντας μας με το δικό τους τρόπο το συγγραφέα και το έργο του.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης από Αφέντης…Ήρωας…

Χωρίς επιτηδευμένα βερμπαλιστικά παιχνίδια που συχνά καταστρέφουν το νόημα του κειμένου, χωρίς ίχνος φιλαρέσκειας εκ μέρους του πρωταγωνιστικού διδύμου, ή αντίστοιχα διάθεσης για επίδειξη υποκριτικής βιρτουοζιτέ, αλλά με απόλυτη συγκέντρωση και άλλη τόση υποκριτική, φωνητική και κινησιολογική δύναμη, οι δύο πρωταγωνιστές μας παρέσυραν σε μία περιπέτεια στη μέση του χιονισμένου πουθενά, που ξεκίνησε με κίνητρο το κέρδος του πάντα άπληστου Αφέντη, για να καταλήξουμε στο τέλος να παρακολουθούμε μία ιστορία για την πιο αναπάντεχη θυσία, που μάλιστα αποδεικνύει ότι κανένας άνθρωπος όσο ισχυρός κι αν είναι, όσα χρήματα και εξουσία και αν διαθέτει, δεν επιθυμεί να πεθάνει ολομόναχος μέσα στην παγωνιά.

Μπροστά στο φόβο για τον επερχόμενο θάνατο, ο Αφέντης εξισώνεται με τον Δούλο και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Η αλαζονεία της εξουσίας δίνει τη θέση της στην προστασία – πάση θυσία – του “αλλου”, γιατί αν σωθεί ο συνάνθρωπος τότε υπάρχει περίπτωση να επιβιώσω κι εγώ, ή έστω να εξιλεωθώ για όλα μου τα “κρίματα”. Όσο περνούσε η ώρα και τα περιθώρια επιβίωσης των δύο ηρώων στένευαν ολοένα και περισσότερο, οι δύο ηθοποιοί άφηναν στην άκρη τις άμυνες τους – ως άνθρωποι και ως καλλιτέχνες – για να αφεθούν σε αυτό που έστεκε απειλητικά μπροστά τους και δεν ήταν άλλο από την ίδια τη σκιά του θανάτου.

Ο μεν Δούλος του Γιώργου Νανούρη συμφιλιώθηκε με την ιδέα ότι σύντομα θα ήταν νεκρός και ευχαρίστησε, μνημόνευσε και εντέλει αποχαιρέτησε όσα και όσους καταφέρε να γνωρίσει, αγαπήσει και ονειρευτεί (γιατί υλικά αγαθά ουδέποτε είχε) απόλυτα ικανοποιημένος από αυτό που έμαθε να αποδέχεται ως “ζωή”. Συγκλονιστικά απλός και άλλο τόσο συγκινητικός στα διαλογικά μέρη, αλλά κυρίως στους μονολόγους του, ο Δούλος του Γιώργου Νανούρη φάνταζε στα μάτια μας όχι απλά πλούσιος…κροίσος…μεγιστάνας…κλπ….

Ο Γιώργος Νανούρης….

….πήρε το “όπλο” του…

Στον αντίποδα της στωϊκής αποδοχής του θανάτου από τον φιλήσυχο Μουζίκο, ο επιβλητικός, γεμάτος πάθος και ένταση Αφέντης του Δημήτρη Λιγνάδη, που στέκει ευθυτενής και απειλητικός, δεν μπορεί αρχικά να δεχτεί με τίποτα πως όσα δημιούργησε με τόσο κόπο και θυσίες και μάλιστα “μόνος του”, δεν θα έχουν πια καμία αξία, αφού το ενδεχόμενό του θανάτου του μέσα στην απέραντη λευκή ερημιά μεμιάς ακυρώνει την ίδια του την ύπαρξη, πόσο μάλλον κάθε υλικό απόκτημά του. 

Σύντομα οι φόβοι του επιβεβαιώνονται, οδηγώντας τον πλήρως αποπροσανατολισμένο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) πρώην ισχυρό άνδρα σε κινήσεις απελπισίας που στοχεύουν στη διασφάλιση της επιβίωσης του, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει τον αφανισμό του σχεδόν ρακένδυτου υφιστάμενού του. Τι ακριβώς συνέβη στην πορεία μέσα του και αυτός ο εγωϊστής, ανάλγητος και αυταρχικός άνθρωπος, οδηγήθηκε στην πράξη της αυτοθυσίας; Ένα αιφνίδιο ξύπνημα ανθρωπιάς ή το προσωπικό του συμφέρον, που του υπέδειξε πως ο θάνατος του Δούλου θα σημάνει αυτόματα και το δικό του αφανισμό. Με βάση την σπαρακτική ερμηνεία του Δημήτρη Λιγνάδη και τον γενικότερο εννοιολογικό προασανατολισμό της παράστασης, μάλλον το πρώτο…

Ο Δημήτρης Λιγνάδης….

…έγινε από θύτης…

…θύμα…ή σωτήρας;

Εκεί που ο Λέων Τολστόϊ συναντά τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και ο σκληρός “Αφέντης” το “Κοριτσάκι με τα σπίρτα”, ο Γιώργος Νανούρης έστησε το δικό του αλληγορικό παραμύθι για τους δικούς μας ανάλγητους Αφέντες και βασανισμένους Δούλους αντίστοιχα, παρουσιάζοντας για μία ακόμη φορά στο αθηναϊκό κοινό μία ολοκληρωμένη από κάθε άποψη θεατρική παράσταση με στοιχεία χοροθεάτρου, καθόλου βαρετή ή ελιτίστικη και σίγουρα φαντασμαγορική (με την καλή έννοια…).

Επιπλέον, απέδειξε για μία ακόμη φορά τον επαγγελματισμό και τη συναδελφικότητά του, αφού έπαιξε τραυματισμένος (με το ένα χέρι διπλωμένο μπροστά του σαν πληγωμένο φτερό), δίνοντας το 100% της ενέργειας του για να μη μας το δείξει, αλλά και να μην κρεμάσει τον άξιο συμπρωταγωνιστή του, που στάθηκε επίσης στο ύψος των περιστάσεων.

Ο Γιώργος Νανούρης σπρώχνει τον Δημήτρη Λιγνάδη προς…έναν εναλλακτικό Παράδεισο…

Είναι πολύ σπάνιο στις μέρες μας και ως εκ τούτου εξαιρετικά ευχάριστο, άνθρωποι που βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοσιότητας να παραμένουν τόσο απλοί και αυθεντικά προσιτοί όσο ο Γιώργος Νανούρης, που όχι μόνο δεν διαβρώθηκε από την επιτυχία, αλλά τη χρησιμοποιήσε εποικοδομητικά, ως μέσο για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του και να μοιραστεί μαζί μας ένα διαφορετικό ιδεώδες για το θέατρο και εντελεί την ίδια την πραγματικότητα που καθρεφτίζεται σε αυτό, το οποίο τουλάχιστον όσον αφορά την υπογράφουσα την στήλη δεν είναι απλά καλοδεχούμενο, αλλά επιεικώς απαραίτητο, ειδικά στις άχρωμες, άοσμες  και…υπερφίαλες μέρες…νύχτες και…ζωές μας…

Τρεις τελευταίες παραστάσεις (μέχρι νεωτέρας) Παρασκευή 5/5, Σάββατο 6/5 & Κυριακή 7/5, στις 21.15, στο Νέο Θέατρο Κάτια Βασιλάκου.

Απλά δείτε το….

Ο Δημήτρης Λιγνάδης υπό το φως ενός καιόμενου σπίρτου…

---

Η ταυτότητα της παράστασης:

Διασκευή-Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης
Μουσική: Λόλεκ
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαίρη Τσαγκάρη
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Εικαστική σύλληψη και επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης
Βοηθ. σκηνοθέτη: Δημήτρης Κυπραίος, Αντώνης Κολοβός
Βοηθ. σκηνογράφου: Νατάσα Τσιντικίδη, Σωτήρης Μήτσουλας
Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Οργάνωση Παραγωγής: Όλγα Μαυροειδή
Παραγωγός: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος

Παίζουν: Δημήτρης Λιγνάδης, Γιώργος Νανούρης

Η διασκευή είναι βασισμένη στο βιβλίο «Αφέντης και υπηρέτης» από τις εκδόσεις Ροές. Η μετάφραση από τα ρωσικά είναι της Σταυρούλας Αργυροπούλου.  

«Αφέντης και Δούλος», Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, Προφήτη Δανιήλ 3-5 και Πλαταιών, Κεραμεικός, τηλ. 2110132002-5, 2121042777.  Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:15, από 21 Απριλίου έως 7 Μαίου. Τιμές εισιτηρίων: 15 € & 12 € (Φοιτητικό, άνω των 65 ετών, Ανέργων, ΑΜΕΑ). Προπώληση εισιτηρίων: http://www.ticketservices.gr/event/afentis-kai-doylos/

Και μία όμορφη backstage στιγμή με τον σκηνοθέτη και έναν εκ των δύο πρωταγωνιστών της παράστασης Γιώργο Νανούρη και τον πάντα υπέροχο δάσκαλό μου Δημήτρη Πιατά…

Όταν η Αριστερή κυβέρνηση γιορτάζει…την εργατική Πρωτομαγιά

Tags

Ars & Vita

1 Μαΐου 2017…

 

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Ανήμερα του εορτασμού της εργατικής Πρωτομαγιάς η Αριστερή κυβέρνηση του τόπου, μην γελάτε παρακαλώ στο άκουσμα της παραπάνω πρότασης, επέλεξε ή κατάφερε αν προτιμάτε να ολοκληρώσει την συμφωνία με τους θεσμούς, μην σας ακούσω να τους λέτε τρόικα, στο νέο κυβερνείο του Χίλτον. Οι Έλληνες αξιωματούχοι λίγο πριν κλείσουν τις πόρτες πίσω τους για να παλέψουν με τους κακούς ξένους για το καλό του λαού δεν ξέχασαν να μνημονεύσουν την σπουδαιότητα των διεκδικήσεων στο πέρασμα των αιώνων από τους αγωνιστές της εργατιάς και τη σημασία της ημέρας που αποσκοπεί στο να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι τι έπραξαν οι εργαζόμενοι αγωνιστές του παρελθόντος για να έχουν οι σημερινοί όλα αυτά τα προνόμια και να απολαμβάνουν τις συνθήκες που οι πρότεροί τους εξασφάλισαν. Προνόμια είπατε; Συνθήκες εργασίας είπατε; Αν σας ακούσω να γελάτε θα σας επιπλήξω….

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Τι ακριβώς κατάφερε η Αριστερή κυβέρνηση; Πρώτα απ’ όλα να μειωθούν περαιτέρω οι συντάξεις έως και 18% από το 2019. Οι συνταξιούχοι, οι απόμαχοι του εργασιακού βίου, όπως αρέσκονται να λένε οι εκάστοτε κυβερνώντες, πίστεψαν στις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ ότι όχι μόνο θα σταματούσαν οι μειώσεις αλλά θα τους έδιναν και 13η σύνταξη. Δευτερευόντως το αφορολόγητο κατρακύλησε κάτω από τα 6.000 ευρώ, φθάνοντας τελικά στα 5.681 ευρώ, και πάει ολοταχώς να συναντήσει το πάλαι ποτέ κατώτερο όριο της φτώχειας. Πάλι καλά που δεν επανέφεραν και το μαστίγωμα σε δημόσια θέα. Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης προκαλούν κάθε νοήμονα πολίτη. Τα μέτρα θα περάσουν από τη Βουλή, λογικά την επόμενη εβδομάδα, όπως πέρασαν τόσα και τόσα άλλα. Για να πετύχουν όλα τα παραπάνω δόθηκε με απόφαση του υπουργείου οικονομικών σε συμβουλευτικές εταιρείες, το ποσό των επτά εκατομμυρίων ευρώ!!!!! Δηλαδή για να καταδικαστούν εργαζόμενοι και συνταξιούχοι πήραμε και συμβουλάτορες…

φωτογραφία αρχείου

Η επόμενη μέρα είναι ζοφερή. Τα μνημόνια που θα σκίζαμε με ένα άρθρο υπογράφονται πια στο Χίλτον και αυτή είναι η μόνη ουσιαστική διαφοροποίηση με το παρελθόν. Η μισητή τρόικα ονομάστηκε θεσμοί. Οι υπουργοί συνεχίζουν να συζητούν με υπαλλήλους και όχι με αντίστοιχους εκλεγμένους αξιωματούχους άλλων κρατών. Ο λαός συνεχίζει να πιστεύει σε σωτήρες. Οι ηγέτες πια είναι και με τη βούλα πολιτικοί νάνοι. Μέλλον μαύρο, εθνική κατάθλιψη και εργασιακός μεσαίωνας… Τι μένει; Να αντιληφθούν άπαντες ότι όλα αλλάζουν μόνο με αγώνες προσωπικούς και συλλογικούς. Μην περιμένετε να σας σώσουν. Η σωτηρία και επιβίωση σας βρίσκεται αποκλειστικά στα δικά σας χέρια. Άντε και του χρόνου…