φωτογραφία αρχείου
γράφει ο Χρήστος Σούτος
Το περασμένο διήμερο γίναμε μάρτυρες μιας κατάστασης που δεν ήταν πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, αν και η αγριότητα των εικόνων που έρχονταν από τον τελικό του Βόλου ήταν ιδιαιτέρως μεγάλη. Σε Βόλο το Σάββατο το απόγευμα και σε Ρέντη την Κυριακή, σε μικρότερη έκταση και ένταση είναι αλήθεια, οπαδοί των τριών, πλην Παναθηναϊκού και αυτό διότι δεν έπαιζε κάποια ομάδα του, εκ των μεγαλυτέρων Συλλόγων της χώρας επιδόθηκαν σε ένα ρεσιτάλ βίας, καφρίλας και ωμού φανατισμού. Θα μου πει κανείς προς τι η έκπληξη; Τι είναι αυτό που δεν έχουμε ξαναδεί; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως θα αλλάξει κάτι δραματικά στο άμεσο ή και απώτερο μέλλον;
Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι εύκολες και κυρίως προϋποθέτουν ανάληψη ευθυνών από τους εκάστοτε υπεύθυνους Πολιτείας, ομάδων, ομοσπονδίας και λίγκας “σπορ”, που στην Ελλάδα δεν έχει και πολλούς υποστηρικτές. Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα της βίας στους αθλητικούς χώρους είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων. Από τη μια η έλλειψη αποφασιστικότητας και βούλησης από την κεντρική πολιτική εξουσία, δηλαδή την εκάστοτε κυβέρνηση. Από την άλλη η σαφής πρόθεση από πλευράς των διοικήσεων των ομάδων να διατηρούν στρατούς οπαδών πιστών στον εκάστοτε πρόεδρο. Όποιος από τους επικεφαλής των Συλλόγων πάει να διαφοροποιηθεί, γίνεται αμέσως αντιπαθής και ξεκινά πόλεμος εναντίον του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και ο Ντέμης Νικολαΐδης που μόλις “τόλμησαν” να αγγίξουν τους οργανωμένους, άρχισαν τα “όργανα” εναντίον τους. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανείς και την ανυπαρξία των παραγόντων που έχουν τις τύχες των αθλημάτων στα χέρια τους που εμφανίζονται, κατά κανόνα, ως άβουλα ανθρωπάκια ανίκανα να πάρουν πρωτοβουλίες και αφημένα στις ορέξεις των ισχυρών, εύκολα αντιλαμβάνεται γιατί δεν έχει παταχθεί το φαινόμενο της βίας και του χουλιγκανισμού μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.
Η λύση δεν είναι σε καμία περίπτωση απλή υπόθεση. Απαιτεί τομές, δυσάρεστες ενέργειες που θα φέρουν αντιδράσεις και κυρίως να μην υπολογιστεί το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Πρώτον, αποχώρηση της αστυνομίας από τα γήπεδα. Η ευθύνη μεταβιβάζεται στις ανώνυμες αθλητικές εταιρείες, οι οποίες πέρα από την ασφάλεια θεατών και σταδίων θα αναλαμβάνουν την όποια αποκατάσταση ζημιών γίνουν από τους φιλάθλους τους. Δεύτερον, διάλυση όλων των συνδέσμων των ομάδων και μετατροπή τους σε λέσχες με διοικητικά συμβούλια και κατατεθειμένα ποινικά μητρώα των μελών τους. Μόνο εισιτήρια διαρκείας σε προνομιακές τιμές για τα μέλη τους και παύει η διακίνηση απλών εισιτηρίων αγώνα από αυτές. Για όποιο περιστατικό βίας προκύψει από τη πλευρά της εξέδρας, που βρίσκεται η εκάστοτε λέσχη, υπεύθυνος είναι ο Σύλλογος και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της λέσχης με την προσωπική τους περιουσία. Αν τα περιστατικά βίας είναι εκτεταμένα άμεσος υποβιβασμός των ομάδων στην πρώτη τη τάξει ερασιτεχνική κατηγορία από το ΠΡΩΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ!!!!. Αν στα επεισόδια συμμετέχει με οποιοδήποτε τρόπο αξιωματούχος της ομάδας η ποινή θα είναι δια βίου αποκλεισμός από την ενασχόληση με το άθλημα. Δεν θα ξεκινάει καμία απολύτως αθλητική αναμέτρηση, αν προηγουμένως δεν υπάρχει στο γήπεδο ηλεκτρονικό εισιτήριο και σύστημα με κάμερες. Όσο δεν τοποθετείται κάποιο από αυτά τα συστήματα, τα παιχνίδια θα χάνονται με μηδενισμό για την υπεύθυνη ομάδα.
Πριν από όλα αυτά όμως πρέπει να γίνει και κάτι άλλο. Παρέμβαση της Πολιτείας για την πλήρη αναδιάρθρωση του επαγγελματικού αθλητισμού. Στο ποδόσφαιρο π.χ η οικονομία του αθλήματος δεν αντέχει πάνω από 24 ομάδες. Στα υπόλοιπα σπορ τα πράγματα και τα μεγέθη είναι ακόμη μικρότερα. Θέσπιση κριτηρίων για τη συμμετοχή στα επαγγελματικά πρωταθλήματα. Κριτήρια όπως γήπεδο σύγχρονο, ακαδημίες, σαφές οικονομικό πλάνο, λέσχες οπαδών με βάση το νόμο και πολλά άλλα. Για το φινάλε άφησα τον αθλητικό τύπο, το σινάφι μου δηλαδή. Οι ευθύνες του είναι τεράστιες. Ο αθλητικός τύπος έχει μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό σε οπαδικό. Η ποιότητα του διαρκώς φθίνει και σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί προάγγελο της βίας. Έλεγχος με τη στενή έννοια του όρου δεν μπορεί να γίνει όμως κανόνες μπορούν να μπουν. Ένας από αυτούς θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση ευθυνών σε εκδότες, σε περιπτώσεις δημοσιευμάτων που προάγουν το φανατισμό και την οπαδική βία. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά βοήθεια μας…
φωτογραφία αρχείου
ΑΛΛΙΩΣ 