γράφει ο Χρήστος Σούτος
Τις προηγούμενες μέρες, γίναμε μάρτυρες μίας ακόμη μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης συμβασιούχων του λεγόμενου ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι υπάλληλοι στην υπηρεσία της καθαριότητας στους Δήμους ανά τη χώρα άφησαν τα σκουπίδια στους δρόμους των μεγάλων πόλεων και των τουριστικών περιοχών, φθάνοντας τους πολίτες στα όρια τους. Όρια όμως ανοχής, τα οποία προηγουμένως οι ίδιοι έχουν ξεπεράσει εδώ και καιρό. Η συγκεκριμένη κινητοποίηση έγινε μεγάλο θέμα για προφανείς λόγους. Πρώτον, διότι αφορά τον πολύ ευαίσθητο και για τη δημόσια υγεία τομέα της αποκομιδής απορριμάτων. Δεύτερον, διότι η εποχή που έλαβε χώρα επέτεινε το πρόβλημα και το μεγέθυνε με ταχύτατους ρυθμούς. Και τρίτον, διότι τα ΜΜΕ λόγω και όλων των παραπάνω, ασχολήθηκαν με το θέμα σε καθημερινή βάση και μάλιστα το προέβαλαν ως κεντρικό τους θέμα. Μετά από ημέρες διαβουλεύσεων και συνεχών συσκέψεων “βρέθηκε” η λύση και τα σκουπίδια μαζεύτηκαν. Τα ΜΜΕ το ξέχασαν το θέμα, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να δουλεύουν απλήρωτοι με συμβάσεις στον αέρα και η ζωή των πόλεων επέστρεψε στην κανονικότητα. Όλα καλά επομένως ή μάλλον όχι; Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά.
φωτογραφία αρχείου
Έχουν δίκιο οι εργαζόμενοι; Έχει δίκιο η κυβέρνηση; Έχουν δίκιο οι Δήμοι και οι Περιφέρειες; Οι απαντήσεις δεν μπορούν να είναι ούτε κατηγορηματικές, ούτε μονολεκτικές. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Οι εργαζόμενοι εξαπατήθηκαν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τους υποσχέθηκαν μονιμοποίηση χωρίς φραγμούς και κριτήρια. Τους έταξαν τα πάντα όπως συνήθως και μόλις ανέβηκαν στην εξουσία τους ξέχασαν. Βέβαια η μόνη χώρα του κόσμου που η λέξη και η έννοια συμβασιούχος εμπεριέχει και την πιθανότητα μονιμοποίησης, είναι η Ελλάδα. Οι κυβερνώντες από τη μεριά τους γνώριζαν, ότι αυτά που έλεγαν προεκλογικά, δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν στην πράξη. Το Σύνταγμα δεν θα επέτρεπε την παράταση των συμβάσεων και πως αυτές θα κρίνονταν άκυρες, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μην μπορούν να πληρωθούν και να βρεθούν για μια ακόμη φορά σε καθεστώς ομηρίας. Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες από την άλλη βολεύτηκαν πίσω από αυτή την κατάσταση. Μπήκαν στο “παιχνίδι” της κυβέρνησης και εντέλει αυτοί την πλήρωσαν. Οι δημότες τα παράπονα τα έκαναν στους τοπικούς άρχοντες, οι δρόμοι των περιοχών τους γέμισαν σκουπίδια και έδειξαν ανίκανοι να διαχειριστούν το πρόβλημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως ο Δήμος Π. Φαλήρου που δεν προχώρησε στην ανανέωση των “αμαρτωλών” συμβάσεων. Σε άλλες περιπτώσεις η απειλή εισόδου ιδιωτών στην καθαριότητα, όπως στο Δήμο Θεσσαλονίκης, ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά των εργαζομένων και η κατάσταση εξομαλύνθηκε πιο γρήγορα.
φωτογραφία αρχείου
Πλέον τα ψέμματα τελείωσαν. Οι συμβασιούχοι θα πρέπει να αντιληφθούν την πραγματικότητα. Οι τοπικοί άρχοντες θα πρέπει να πουν με σαφήνεια ποιες είναι οι πάγιες ανάγκες τους σε προσωπικό και να προχωρήσουν σε συγκεκριμένες προσλήψεις. Τέλος στην εποχή της ρουσφετολογίας μέσω της ομηρίας χιλιάδων ανθρώπων που μπροστά στο φάσμα της ανεργίας έσκυβαν το κεφάλι. Η κεντρική εξουσία επιβάλλεται να βάλει επιτέλους κανόνες και κριτήρια. Και όλα αυτά ενώ οι υπάλληλοι καθαριότητας θρηνούν την πρώτη απώλεια τους μετά το πέρας των απεργιακών τους κινητοποιήσεων και αγωνιούν για την πορεία της υγείας ενός ακόμα συναδέλφου τους. Αλλά αυτά, όπως και οι συνθήκες εργασίας τους, οι κανόνες υγιεινής που απλά δεν υφίστανται σε πολλούς Δήμους, είναι θέματα που δεν απασχολούν τα ΜΜΕ…
φωτογραφία αρχείου
ΑΛΛΙΩΣ 