Χρήστος Κωνσταντόπουλος: «Μου αρέσει να βουτάω στα βαθιά κι ας πνιγώ. Το ίδιο λειτουργώ και στον έρωτα. Με πείσμα και τόλμη»

Tags

ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Καραγιαννόπουλο

Τι είναι, άραγε, η μουσική; Μήπως, ο λαμπρός αστρίτης/ όπου σε μάζες ονείρου φλέγεται ο τραγοπόδης[1]; Μήπως, πάλι, η άγια Τράπεζα/ όπου πάνω της, τα χέρια ενός άντρα, λιγνά κι ασυγκράτητα/ κόβαν και μοιράζαν γύρω/ τον άρτο της αιωνιότητας[2]; Ή μήπως, ο χώρος/ [για] να κοιμηθεί ο άνεμος[3];

Κι αν, για τον τελευταίο μας μεγάλο τραγικό, Friedrich, η μουσική είναι εκείνη που στερεί απ’ την ζωή την ταυτότητα του λάθους, τότε πως μπορεί μέσα της να χωρά την γλώσσα των εραστών;

Κι αν –στην τελική- μουσική είναι η σιωπή ανάμεσα στις νότες, όπως υποστήριζε ο κορυφαίος Debussy, πως γίνεται η ψυχή να ηδονίζεται μετρώντας άστρα, μάτια, χρόνια… κι ό, τι άλλο… ερήμην της;

Ο καλεσμένος μας, μάλλον, συγκεράζει όλα τα παραπάνω μέσα σ’ έναν ρυθμό –σχεδόν- βυζαντινό…

Συναντήσαμε τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο και συζητήσαμε μαζί του εφ’ όλης της ύλης.

• Στην τελευταία μας συνάντηση το 2014, μου είχατε πει πως: “τα όνειρα είναι σαν μια μεγάλη και δυνατή ερωτική σχέση”. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, έχει αλλάξει κάτι απ’ αυτή σας τη σχέση;

Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μπορεί να βαριέμαι εύκολα, αλλά τα όνειρα τα παλεύω μέχρι το τέλος. Δε εγκαταλείπω, μου αρέσει η μάχη. Όταν είσαι παθιασμένος με κάτι, δεν το προδίδεις ποτέ.

• Μπορεί -πραγματικά- ο άνθρωπος να χωρέσει μέσα του τις αντιθέσεις; Πιστεύετε πως ο έρωτας είναι μια μεταιχμιακή κατάσταση; Κι αν ναι, πως μπορεί να υπάρξει διάρκεια;

Πιστεύω ότι, οι αντιθέσεις είναι μια πρόκληση για τον άνθρωπο. Πάντα με έλκυαν οι μη προβλέψιμες καταστάσεις. Με αυτό τον τρόπο καταπολεμώ τις φοβίες μου. Θέλω να ξέρω τί υπάρχει παραπέρα. Μου αρέσει να βουτάω στα βαθιά κι ας πνιγώ. Το ίδιο λειτουργώ και στον έρωτα. Με πείσμα και τόλμη.

Διάρκεια υπάρχει μόνο όταν αγαπάς παράφορα.

• Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για την συνεργασία σας με τον Νίκο Μωραΐτη και τον Χρίστο Θεοδώρου;

Ήταν πρόκληση και για’ μένα και για τον Χρίστο Θεοδώρου, να πειραματιστούμε με ένα λαϊκό τραγούδι. Έγραψε λοιπόν ένα ζεϊμπέκικο, μου άρεσε ιδιαίτερα, και αμέσως σκέφτηκα τον Νίκο Μωραΐτη, ο οποίος όταν άκουσε τη μελωδία ενθουσιάστηκε. Μετά από λίγο καιρό είχε ολοκληρωθεί το « Τα αντίθετα μαζί ».

• Ποιες άλλες συνεργασίες -των τελευταίων χρόνων- ξεχωρίζετε;

Την συνύπαρξή μου με την Angélique Ionatos στην μπουάτ «Απανεμιά». Και την παράσταση «Το ταξίδι στα λιμάνια του κόσμου», που έφτιαξα μαζί με την αδερφή μου, την ποιήτρια Νίκη Κωνσταντοπούλου.

• Πως βλέπετε την ελληνική δισκογραφία σήμερα;

Δεν υπάρχει δισκογραφία σήμερα. Την αντικατέστησε το Internet. Η εποχή μας επιτρέπει να βγάζουμε κάποια μεμονωμένα τραγούδια.

• Πιστεύετε πως τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν;

Πιστεύω πως όχι. Ο κόσμος πια αντιμετωπίζει τη μουσική ως κάτι ανάλαφρο και διασκεδαστικό. Η υπερπληροφόρηση δεν του επιτρέπει να ξεχωρίσει κάποιον καλλιτέχνη και να ψάξει την πορεία του, πόσο μάλλον την προσωπική του δισκογραφία.

• Η βία γίνεται όλο και πιο έντονη στην κοινωνία μας. Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι, όταν στην Ευρώπη επικρατούν οι ακροδεξιές δυνάμεις, στην φτωχή Ελλάδα βρίσκει έδαφος κάθε μορφή ρατσισμού και φασισμού. Και η ανέχεια – και μάλιστα σε περίοδο παγκόσμιας κρίσης –, δυστυχώς, φέρνει μόνο βία.

Πιστεύω πως ζούμε την εποχή του νεοσυντηρητισμού.

• Μπορεί η μουσική (και η τέχνη γενικότερα) να βοηθήσει τους ανθρώπους;

Απόλυτα. Η μουσική διαπλάθει την ψυχή και εξελίσσει τον άνθρωπο. Η τέχνη δεν θέλει ανάλυση. Δεν έχει φύλο, ούτε μορφή. Μόνο κάτι τόσο μαγικό, μπορεί να αφυπνίσει τα συναισθήματά μας.

• Τι μηνύματα λαμβάνεται από την επαφή σας με τον κόσμο;

Ο περισσότερος κόσμος δεν αντέχει την αλήθεια σε έναν καλλιτέχνη. Προτιμάει να εντυπωσιάζεται και να σε θεωρεί μύθο, παρά να σε πλησιάσει και να σε καταλάβει πραγματικά. Εγώ επιμένω στην ουσία των πραγμάτων. Και τολμώ να πω ότι, πολλοί με αγαπάνε ακριβώς γι’ αυτό. Κι αυτό με χαροποιεί βαθιά.

• Για τον Ross Daly, η μουσική είναι ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνεί με το ιερό των πραγμάτων. Για σας;

Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι κι εγώ τη μουσική. Όταν βρίσκομαι στη σκηνή, πιο πολύ νιώθω παρά καταλαβαίνω.

• Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας έναν αγαπημένο σας στίχο;

                                   Άλλος γκρεμός στα μάτια μας, άλλη ρωγμή.

                                    Άλλο βοριά έχω μέσα μου κι άλλον εσύ.

Του Νίκου Μωραΐτη από το νέο μου τραγούδι « Τα αντίθετα μαζί ».

• Αν σας δινόταν η δυνατότητα να αλλάξετε κάτι στον κόσμο, τι θα ήταν αυτό;

Θα αντικαθιστούσα τους καθρέφτες με βιβλία.

• Ελπίζετε σε κάτι;

Στην ανθρωπιά. Υπάρχει σε κάποιους.

• Σ΄ ένα παλιότερό σας τραγούδι, σε στίχους Χριστόφορου Μπαλαμπανίδη, λέτε:

«Τα δυαράκια μες στο κέντρο της Αθήνας

έχουνε πάντα τα παράθυρα κλειστά

για να μπορούν να κρύβονται παράνομα ζευγάρια

και να ανταλλάσσουν σ’ αγαπώ ψιθυριστά».

Τι είναι αυτό που επιζητάμε στην μυστικότητα; Έχει μείνει τίποτα σήμερα στην αφάνεια;

Επιζητάμε τα αμόλυντα συναισθήματα. Τα κρυμμένα είναι τα πιο αγνά. Όταν σε μια σχέση μαζεύονται πολλά χέρια, μάτια και ανάσες, τότε την κατσιάζουν.

• Κάτι το σκοτεινό; Το ακόλαστο;

Σεξ με Καβάφη και Πλάτωνος.

• Τι ήχο θα δίνατε σ’ αυτή την εποχή;

Μια ματζορίστικη και ανέμπνευστη μελωδία.

• Ετοιμάζετε κάτι αυτή την περίοδο;

Μια παράσταση γεμάτη αντιθέσεις από Bregovic μέχρι Τσιτσάνη, με τίτλο «Τα αντίθετα μαζί» στο θέατρο Χυτήριο, 26/10 & 2/11 στις 22.00.

• Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να αγαπάνε βαθιά την τέχνη. Να ψάχνουν νέους ήχους, νέους ερμηνευτές, νέους ποιητές, νέους συνθέτες. Αυτοί θα τους σώσουν.

• Με ποιο τραγούδι θα θέλατε να κλείσουμε την συνέντευξή μας;

Θα γίνω αγκάθι στο λαιμό σου,

σκόνη μες το μάτι,

μέσα στ’ αυτί σου ψίθυρος

και σύγκρυο στην πλάτη,

στη σιγουριά σου αγκίδα.

 

Πάντα θα ξημερώνει.

Του Αλκίνοου Ιωαννίδη.

[1] Αναφορά στο ποίημα του Νίκου Καρούζου, απ’ την συλλογή Η έλαφος των άστρων, «Τι είναι η μουσική».

[2] Αναφορά στο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, «Μουσική».

[3] Αναφορά στο ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη, «Μέσα στη μουσική».