14 Wednesday Jun 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: http://www.pexels.com
Δεν ξέρω αν πνιγμένους
θα μας βρει το πρωί
πέρα από τη θάλασσα των ψαράδικων
που γυροφέρνουν οι γλάροι―
Σαν ψαράκια κι εμείς
χαριστικά ριγμένα στο νερό
απ’ αργασμένα χέρια.
Ώστε, στο εξής,
μόνη μας υπόθεση η επιβίωση;
24 Wednesday May 2017
Posted in Splendide mendax
Tags
Photo by: pinterest.com
Είμαστε προ της κρίσεως υπερήφανοι
γιατί το θαύμα ήταν πως ζήσαμε
χωρίς το θαύμα.
Γιάννης Βαρβέρης, Καθώς πλησιάζει η ώρα
Χθες μου τηλεφώνησαν
και μου το’ παν.
Πέθανε ο Χρήστος.
Από υπερβολική δόση.
Κοιμήθηκε στο τσίμπημα
της γλυκιάς του… «ηρωικής».
Παίζει να το σκηνοθέτησε
μόνος του, γιατί μαζί με τον
ωραίο κοιμώμενο βρέθηκε
κι ένα σημείωμα
με τις δύο τελευταίες του
εντολές.
Εντολή Πρώτη:
να τον θάψουν με
το μωβ φόρεμα, που φόρεσε
-πρώτη φορά- στην πίστα.
Εκείνο με τα στρας αστέρια∙
θυμάμαι που κάποια στιγμή πήγα
να το σχολιάσω κι εκείνος
με σταμάτησε απότομα-
«στάκα ποιητά μου», μου είπε,
«άσε με εμένα με την πούλια
και τον αυγερινό και κοίτα εσύ
να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα».
Έτσι ήταν ο Χρήστος. Απόλυτος
με ό, τι τον αφορούσε. Και δικαιωματικά.
Γιατί ήταν ο μόνος που ήξερε
-πραγματικά- τι του γινόταν.
Εντολή Δεύτερη:
(προς εμένα…)
τον επικήδειο να τον εκφωνήσει
ο Κωστής. Λιτή και κατηγορηματική
εντολή. Παιχνιδιάρικη, όπως πάντα,
όταν ήθελε να με φέρνει σε δύσκολη
θέση και να με βλέπει να γίνομαι
ένα παντζάρι που μαζεύεται- μαζεύεται
έως ότου να μη μείνει τίποτε άλλο
παρά ένα τόσο δα σποράκι.
Τελικά, ακολουθήσαμε πειθήνια
τις εντολές του. Δεν τολμήσαμε
ούτε τώρα –στην κηδεία- να του
αντισταθούμε. Με το που μπήκαμε
στην εκκλησία, ανοίξαμε το καπάκι
του φέρετρου, να λάμψουν τ’ αστέρια,
να δώσει η μεγάλη ντίβα την τελευταία
της παράσταση. Χειροκροτήματα και επευφημίες
συνόδεψαν την δοξολογία των αγγέλων κι
οι παππάδες δακρυσμένοι τραγούδησαν
το σουξέ της αγαπημένης μας Dark Queen:
Κι όσο κι αν ντράπηκα
όσα κοκοράκια κι αν έκανε η φωνή μου.
Τον επικήδειο τον είπα. Απνευστί.
«Πέθανε εκείνος που δεν φοβήθηκε
να υπάρξει. Ο ελεύθερος.
Εκείνος που στάθηκε στον λαιμό
της πιο ακραία φοβισμένης ανθρωπότητας
και δεν έπεσε υπέρ βωμών
κι εστιών».
17 Wednesday May 2017
Posted in Uncategorized
Photo by: wallpaperswide.com
Λιωμένες λέξεις σε κιτρινισμένες σελίδες
θυμίζουν τις γκρεμισμένες γέφυρες
ανάμεσα στο χθες και το τώρα.
Μονάχα αυτά απέμειναν από τα παραμύθια των μεγάλων
Κι όλα αυτά
σα να συνέβησαν σε κάποιους άλλους.
Μέσα από κουβέντες
γίναμε εραστές μακρινών ταξιδιών.
Με λέξεις και νοήματα
που άλλοτε ήταν πλάνη και βάλσαμο
και άλλοτε δηλητήριο και κάθαρμα
συνθλίβαμε το χρόνο
κοροϊδεύοντας την απόσταση.
Μεταμεσονύχτιοι όρκοι
έδεναν με τα πλοκάμια τους
τα γυμνά κορμιά μας
στη χώρα των αισθήσεων
χωρίς λυτρωμό.
Δεν υπήρχε διέξοδος.
Η ενοχή και ο φόβος
συγκρούονταν και πάλι
Μονάχα μια παρωδία εννοιών
ήταν που έσωζε το ανέφικτο της ένωσης.
Κι ύστερα, πάλι στο τίποτα.
Κι όλα αυτά μαζί
μπροστά σε δύο μάτια που πρόσμεναν την ουτοπία.
Και το μεγάλο όνειρο;
Εκστασιασμός στο άπειρο
που όσο το πλησιάζαμε
τόσο χανόμασταν στην κόλαση των ανθρώπων.
Νυχτερινοί παραβάτες
στα φώτα της πόλης παραμείναμε
παίζοντας κρυφτό
για να σώσουμε τα ανομολόγητα.
11 Saturday Mar 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: pinterest.com
Χανιά, Μάρτης του 2015
Βροχή του Μάρτη
τρέχει μέσα απ' το λαιμό της
στα κόκκινα χείλη
στο λευκό στήθος
κυλάει στα πόδια της
στην ευαίσθητη περιοχή
στα ακροδάχτυλα, γελάει
γυμνή τρέχει να με συναντήσει
τραγουδώντας τον έρωτα
την άνοιξη που κοντά της έφερε
μια αγάπη χαμένη
εμένα και τα φλύαρα
τραγούδια μου
την χαμένη της αθωότητα
04 Saturday Mar 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Πηγή φωτογραφίας: wideopenwriting.com
Απόψε είπα δε θα σηκωθώ
αν δε σε τελειώσω.
Μα οι στίχοι μόνον στίχοι
έμειναν πάλι.
Κι οι λέξεις μόνον λέξεις
φλυαρούσαν.
Αργά, πολύ αργά, βαθιά
στην επικράτεια των μικρών ωρών,
τ’ αστράκια εκεί που χαμηλώνουν,
μολύβι έγειρα
στη σκόνη των χαρτιών.
22 Wednesday Feb 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: http://demyx-gurl-xia.deviantart.com
Αναζητώντας τον αρχικό σκοπό
προπορευόταν στο παιχνίδι
πίσω από το ολοφάνερο.
Χωρίς να ξεχνά
τις ματωμένες νύχτες
που τον κύκλωναν
έπαιζε κλεφτοπόλεμο με την ζωή του.
Μέρα-νύχτα καιγόταν μέσα του.
Φαντάσματα στο παρόν
οι μνήμες που τον συντρόφευαν.
Ζούσε για τη στιγμή.
Δεν τη δημιουργούσε.
Και περίμενε…
21 Saturday Jan 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: Nivanh Chanthara (Reddit)
Συνένοχη στην παγωνιά της ιστορίας
επαλήθευσα μαζί σου την κοσμογονία.
Κι άρχισε ο δικός μου κατακλυσμός
απ’ άκρη σ’ άκρη να πηγάζει
μέσα στο όραμα που ανατρεπτικά
λαγνεύει την υπερουράνια φωνή
κρεμώντας το αστάθμητο
στον αρχέγονο χορό ενός σύμπαντος
που δυσφορεί μπροστά
στις αποτεφρωμένες σκέψεις του αιώνα μας.
18 Wednesday Jan 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Πηγή φωτογραφίας από το διαδίκτυο
Ο Άγγελος μπήκε στο σπίτι λίγο μετά τις δέκα. Πεινούσε πολύ· η δουλειά του απαιτεί πολλή φαιά ουσία. Είναι καθηγητής Αγγλικών. Ήθελε μόνο να πάει απευθείας στον υπολογιστή του να συνεχίσει το ποίημα που τελείωνε μήνες τώρα, προσπαθώντας ατελεύτητα να βρει τον τελευταίο στίχο. Γράφει πάντα σε τετράστιχα και είναι μανιακός με την ομοιοκαταληξία. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν δουλεύει, όταν τρώει, όταν κάνει μπάνιο, όταν πίνει καφέ, όταν είναι στο σούπερ μάρκετ, λέξεις χορεύουν στο μυαλό του, βασανιστικά, αλλά καμία δεν μπορεί να κλείσει τον τέταρτο στίχο. Αυτό το ποίημα τού έχει γίνει εμμονή.
Έβαλε να ζεστάνει το μεσημεριανό φαγητό. Δίπλα του στέκεται ο Σαίξπηρ που του θυμίζει πως η ποίηση θέλει αφοσίωση μα και απαλότητα. Το πρώτο το ξέρει, αλλά το γεγονός πως ο βιοπορισμός δεν του αφήνει τον χρόνο που θέλει, έχει καταντήσει σωστό μαρτύριο. Το δεύτερο προσπαθεί να το κατακτήσει με όλες τους τις άγαρμπες δυνάμεις.
Τρώει πολύ γρήγορα, έχοντας το πιάτο κοντά στο στόμα. Δεν έχει καμία όρεξη να λερώνει και μετά να πρέπει να συμμαζέψει. Κάτι τέτοιο θα του έπαιρνε περισσότερο από τον πολύτιμο χρόνο του. Βάζει ένα κονιάκ και αρχίζει να διαβάζει ξανά το ποίημα. Εκείνο το βράδυ θα αποτελούσε ορόσημο. Έπρεπε να τελειώσει. Δεν έδινε άλλα περιθώρια στον εαυτό του, ούτε άλλο άλλοθι. Τέλος. Eκείνη τη νύχτα, θα έβρισκε τον τέταρτο στίχο ακόμα κι αν χρειαζόταν να μην κοιμηθεί, αλλιώς δεν θα ξαναέγραφε ποτέ πια.
Είχε φτάσει ήδη στο τρίτο κονιάκ και δεν είχε γράψει ούτε λέξη. Σηκώνεται απότομα από την καρέκλα του και πηγαίνει προς το παράθυρο. Η νύχτα είναι βροχερή και ο αέρας ξεσκίζει τις τέντες από τη διπλανή πολυκατοικία. Ξαφνικά διακρίνει στο παράθυρο μια λέξη ζωγραφισμένη στο τζάμι με χνώτο, όπως κάναμε παιδιά. Πλησιάζει πιο κοντά. Η λέξη μεταφέρεται σε διάφορα σημεία. Κάνει να την αγγίξει κι αυτή μεταφέρεται συνεχώς πιο μακριά. Ανοίγει το παράθυρο και τη βλέπει να πηδάει στο κάγκελο του μπαλκονιού. Δεν μπορεί να διακρίνει τι γράφει. Αναρωτιέται αν έχει μεθύσει. Μια ανεξήγητη δύναμη, όμως, τον σπρώχνει συνεχώς προς τη λέξη σαν να είναι σκοπός της ζωής του να την παγιδέψει. Μεμιάς κι άλλες λέξεις ξεπηδούν γύρω του. Σαν σφίγγες περικυκλώνουν το λαιμό του. Μες τον πανικό του και τη ζάλη προσπαθεί να τις διώξει. Νιώθει να απειλείται η ζωή του. Αυτές, όμως, ολοένα και πληθαίνουν και του επιτίθενται βίαια. Αχ, να μπορούσε ν’ αρπάξει μία κι ας πέθαινε! Μόνο μία! Ο αέρας αγριεύει, οι λέξεις είναι πια ένα σμήνος εξαγριωμένο που θέλει να τον καταστρέψει.
Νιώθει να πνίγεται. Δεν μπορεί ν’ αναπνεύσει. Με άτσαλες κινήσεις προσπαθεί να ξεφύγει. Εκείνες όμως έχουν γαντζωθεί στο λαιμό του. Το κεφάλι του φλέγεται. Δεν θυμάται τίποτα πια.
Την επόμενη μέρα ο ήλιος είχε βγει και η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει. Η γυναίκα που τον βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού ανοίγει την πόρτα με το κλειδί που της έχει δώσει ο Άγγελος νομίζοντας πως εκείνος είναι στη δουλειά όπως πάντα. Βλέπει το παράθυρο ανοιχτό. Σκέφτεται πως θα το ξέχασε. Μπαίνει στο γραφείο του. Ο υπολογιστής είναι αναμμένος με ένα έγγραφο του Word ανοιχτό και το ποίημα ολοκληρωμένο. Α! Το τελείωσε ο Άγγελος το ποίημα!, σκέφτεται. Η γυναίκα, γνωρίζοντας την αγάπη του για την ποίηση και την αγωνία του να βρει τις λέξεις για τον τέταρτο στίχο, νιώθει μεγάλη χαρά και ανακούφιση. Απ’ τη χαρά του ξέχασε το παράθυρο ανοιχτό, σκέφτεται. Πλησιάζει να το κλείσει, όταν αντικρίζει τον Άγγελο στη γη. Τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα, γονατίζει κλαίγοντας γοερά και απ’ τα χείλη της ακούγεται ένα μοιρολόι.
Οι άγγελοι σε φώναξαν νερό για να τους δώσεις
Μέρες γλυκές δεν μένουν πια για να τις ξημερώσεις
Οι λέξεις που σε έπνιξαν τραγούδια να γενούνε
Και αυτοί που τις διαβάζουνε να ξαναγεννηθούνε
*Η Νίκη Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1981. Είναι απόφοιτος του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και έχει ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Γαλλία. Το 2014 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή «Απόψε νιώθω μια ντροπή» (εκδ. Περί τεχνών, Πάτρα). Ποιήματά της και μεταφράσεις της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και άρθρα της έχουν συμπεριληφθεί σε γαλλικά βιβλία. Έχει γράψει κείμενα για μουσικές παραστάσεις που παρουσιάστηκαν σε θέατρα της Αθήνας και της Πάτρας. Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί και συμπεριλαμβάνονται στον δίσκο «Προορισμός» του Χρήστου Κωνσταντόπουλου. Αρχές Φλεβάρη του 2017 αναμένεται η δεύτερη ποιητική της συλλογή από τις εκδόσεις Βακχικόν, με τίτλο «Εγώ, απέναντι».
28 Wednesday Dec 2016
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Ταξιδεύω ώρες μονάχος, ασυγκράτητος απ΄ τα γήινα σύνορα.
Ανακάλυψα πλανήτες μικρούς και μεγάλους, κομήτες να περνάνε
στο πλάι μου. Τα ποτάμια του Άρη στεγνά από ζωή, την Σελήνη να
προβάλλει στο βήμα μου αντίκρισα με τα μάτια μισάνοιχτα.
Μια κοπέλα μου φώναξε ξαφνικά. Κάθεται στον Ιαπετό, σε έναν
βράχο της θάλασσας. Μου ζητάει τραγούδια ,η σιωπή του μυαλού
την φοβίζει αρκετά. Μου ζητάει ένα αστέρι απ΄ τον έναστρο θόλο, αν
μπορώ να τραβήξω.
Ήταν πριγκίπισσα σε μια πόλη και αγάπησε. Τον κόσμο των δρόμων, των
πάρκων. Πριν λίγες ώρες αποφάσισε την κοσμική απόδραση.
«Φέρε τα δαχτυλίδια του Κρόνου» μου χαμογέλασε. «Θέλω να δώσουμε
όρκους αγάπης για πάντα.»Ήταν τα τελευταία λόγια της. Χάθηκε και δεν την ξαναείδα
ποτέ. Τα δαχτυλίδια του Κρόνου είναι ο όρκος, για όλες τις πριγκίπισσες του κόσμου.
21 Wednesday Dec 2016
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: wallpaperswide.com
Είπα να αφήσω την ποίηση
ανάξιο τέκνο της κι ολίγον δύστροπο
στα χούγια και στα κέφια του
αλλά αυτή δεν με ξέχασε
ένα βράδυ λοιπόν, χειμωνιάτικο
που έβρεχε καρεκλοπόδαρα
και που η ομάδα μου είχε χάσει
το πρωτάθλημα και την άνοδο
με τη μορφή ενός τσιγάρου
ήρθε στο στόμα μου
αυτή η πονηρή, η ποίηση
γεύση κεράσι είχε το τσιγάρο
νοσταλγία μύριζε, ανομολόγητα πάθη
και γλυκό του κουταλιού.
