16 Wednesday Aug 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Πηγή φωτογραφίας: Διαδίκτυο
Το καλοκαίρι είν’ εδώ.
Η γιαγιά λείπει.
Ο παππούς λείπει.
Η Νίκη λείπει.
Το καλοκαίρι είν’ εδώ.
Η καρυδιά ξεράθηκε.
Το σπίτι μίκρυνε.
Η θάλασσα χωρίς κοχύλια.
Μόνο τα μεσημέρια
εξίσου ατέλειωτα.
Μόνο μετά το μπάνιο
πλένεσαι ακόμη με το λάστιχο.
09 Sunday Jul 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Πηγή φωτογραφίας: Διαδίκτυο
Ἡ πολυθρόνα
Ἀφοῦ σχόλασε κι ἔβαλε
τὰ παιδιὰ γιὰ ὕπνο, βούλιαξε
στὴν πολυθρόνα της
ἀκούγοντας Σούμπερτ.
Ἀναιμικές οἱ ἐξάρσεις
οἱ παύσεις πουθενά –
τὰ ἠχεία θὰ φταῖνε,
ἤ κάθισαν τ’ αὐτιὰ της.
https://a-lektor.blogspot.gr/2017/07/blog-post_3.html
Πολλὰ τὰ σκαλιά
Πῶς νὰ τρέξουμε,
πῶς ν’ ἀνεβοῦμε στὴν ψυχή
μὲ τὰ χέρια στὶς τσέπες·
χαιδεύοντας ἡδονιστικά
μὲ τ’ ἀκροδάχτυλα
κλειδιὰ καὶ πορτοφόλι…
http://a-lektor.blogspot.gr/2017/05/blog-post_26.html
Κακὴ ζαριά
Ὅλες οἱ πιθανότητες
γκρεμίστηκαν –
μόνη στέκει πιὰ
ἡ ἕβδομη πλευρά.
http://a-lektor.blogspot.gr/2017/04/blog-post_13.html
Πρὸς Ζωή
Ἔχεις σκεφτεῖ ποτέ
τί ἀγάπη σοῦ ‘χουμε,
ἐνῶ ξέρουμε
πὼς θὰ μᾶς προδὼσεις;
Τό ἀσανσέρ
…καὶ δίπλα του
πάντα ἡ σκάλα
μιὰ ὑπενθύμιση –
ἤ τουλάχιστον,
μιὰ δικαιολογία
γιὰ τὰ πονεμένα γόνατα…
https://a-lektor.blogspot.gr/2017/05/blog-post_2.html
Ἐπιδέσμ(ι)οι
Ἡ νύχτα ματώνει
ὅλο τὸ κορμὶ –
ἡ μέρα τὸ σφίγγει,
κομψὰ,
μὲ μεταποιημένες γάζες.
https://a-lektor.blogspot.gr/2017/05/blog-post_41.html
01 Saturday Jul 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Πηγή φωτογραφίας: Διαδίκτυο
Κι αν είμαι τίποτα
-βαρέθηκα-
Δίχως ίχνος θλίψης
πετιέμαι στα ουράνια.
Αναιτιώδης φαντασία!
Είμαι θεόθεν δικασμένη
να πυρπολώ τον τρόμο.
Κι αν μ’ αρέσει
να ροκανίζω την μοίρα
ανασύροντας την ερήμωση
προτιμώ να πετώ στα νέφη
πυρακτώνοντας το έρεβος.
Τα πέταξα τα ναύλα.
Τι αθωότητα!
14 Wednesday Jun 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: http://www.pexels.com
Δεν ξέρω αν πνιγμένους
θα μας βρει το πρωί
πέρα από τη θάλασσα των ψαράδικων
που γυροφέρνουν οι γλάροι―
Σαν ψαράκια κι εμείς
χαριστικά ριγμένα στο νερό
απ’ αργασμένα χέρια.
Ώστε, στο εξής,
μόνη μας υπόθεση η επιβίωση;
24 Wednesday May 2017
Posted in Splendide mendax
Tags
Photo by: pinterest.com
Είμαστε προ της κρίσεως υπερήφανοι
γιατί το θαύμα ήταν πως ζήσαμε
χωρίς το θαύμα.
Γιάννης Βαρβέρης, Καθώς πλησιάζει η ώρα
Χθες μου τηλεφώνησαν
και μου το’ παν.
Πέθανε ο Χρήστος.
Από υπερβολική δόση.
Κοιμήθηκε στο τσίμπημα
της γλυκιάς του… «ηρωικής».
Παίζει να το σκηνοθέτησε
μόνος του, γιατί μαζί με τον
ωραίο κοιμώμενο βρέθηκε
κι ένα σημείωμα
με τις δύο τελευταίες του
εντολές.
Εντολή Πρώτη:
να τον θάψουν με
το μωβ φόρεμα, που φόρεσε
-πρώτη φορά- στην πίστα.
Εκείνο με τα στρας αστέρια∙
θυμάμαι που κάποια στιγμή πήγα
να το σχολιάσω κι εκείνος
με σταμάτησε απότομα-
«στάκα ποιητά μου», μου είπε,
«άσε με εμένα με την πούλια
και τον αυγερινό και κοίτα εσύ
να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα».
Έτσι ήταν ο Χρήστος. Απόλυτος
με ό, τι τον αφορούσε. Και δικαιωματικά.
Γιατί ήταν ο μόνος που ήξερε
-πραγματικά- τι του γινόταν.
Εντολή Δεύτερη:
(προς εμένα…)
τον επικήδειο να τον εκφωνήσει
ο Κωστής. Λιτή και κατηγορηματική
εντολή. Παιχνιδιάρικη, όπως πάντα,
όταν ήθελε να με φέρνει σε δύσκολη
θέση και να με βλέπει να γίνομαι
ένα παντζάρι που μαζεύεται- μαζεύεται
έως ότου να μη μείνει τίποτε άλλο
παρά ένα τόσο δα σποράκι.
Τελικά, ακολουθήσαμε πειθήνια
τις εντολές του. Δεν τολμήσαμε
ούτε τώρα –στην κηδεία- να του
αντισταθούμε. Με το που μπήκαμε
στην εκκλησία, ανοίξαμε το καπάκι
του φέρετρου, να λάμψουν τ’ αστέρια,
να δώσει η μεγάλη ντίβα την τελευταία
της παράσταση. Χειροκροτήματα και επευφημίες
συνόδεψαν την δοξολογία των αγγέλων κι
οι παππάδες δακρυσμένοι τραγούδησαν
το σουξέ της αγαπημένης μας Dark Queen:
Κι όσο κι αν ντράπηκα
όσα κοκοράκια κι αν έκανε η φωνή μου.
Τον επικήδειο τον είπα. Απνευστί.
«Πέθανε εκείνος που δεν φοβήθηκε
να υπάρξει. Ο ελεύθερος.
Εκείνος που στάθηκε στον λαιμό
της πιο ακραία φοβισμένης ανθρωπότητας
και δεν έπεσε υπέρ βωμών
κι εστιών».
17 Wednesday May 2017
Posted in Uncategorized
Photo by: wallpaperswide.com
Λιωμένες λέξεις σε κιτρινισμένες σελίδες
θυμίζουν τις γκρεμισμένες γέφυρες
ανάμεσα στο χθες και το τώρα.
Μονάχα αυτά απέμειναν από τα παραμύθια των μεγάλων
Κι όλα αυτά
σα να συνέβησαν σε κάποιους άλλους.
Μέσα από κουβέντες
γίναμε εραστές μακρινών ταξιδιών.
Με λέξεις και νοήματα
που άλλοτε ήταν πλάνη και βάλσαμο
και άλλοτε δηλητήριο και κάθαρμα
συνθλίβαμε το χρόνο
κοροϊδεύοντας την απόσταση.
Μεταμεσονύχτιοι όρκοι
έδεναν με τα πλοκάμια τους
τα γυμνά κορμιά μας
στη χώρα των αισθήσεων
χωρίς λυτρωμό.
Δεν υπήρχε διέξοδος.
Η ενοχή και ο φόβος
συγκρούονταν και πάλι
Μονάχα μια παρωδία εννοιών
ήταν που έσωζε το ανέφικτο της ένωσης.
Κι ύστερα, πάλι στο τίποτα.
Κι όλα αυτά μαζί
μπροστά σε δύο μάτια που πρόσμεναν την ουτοπία.
Και το μεγάλο όνειρο;
Εκστασιασμός στο άπειρο
που όσο το πλησιάζαμε
τόσο χανόμασταν στην κόλαση των ανθρώπων.
Νυχτερινοί παραβάτες
στα φώτα της πόλης παραμείναμε
παίζοντας κρυφτό
για να σώσουμε τα ανομολόγητα.
11 Saturday Mar 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: pinterest.com
Χανιά, Μάρτης του 2015
Βροχή του Μάρτη
τρέχει μέσα απ' το λαιμό της
στα κόκκινα χείλη
στο λευκό στήθος
κυλάει στα πόδια της
στην ευαίσθητη περιοχή
στα ακροδάχτυλα, γελάει
γυμνή τρέχει να με συναντήσει
τραγουδώντας τον έρωτα
την άνοιξη που κοντά της έφερε
μια αγάπη χαμένη
εμένα και τα φλύαρα
τραγούδια μου
την χαμένη της αθωότητα
04 Saturday Mar 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Πηγή φωτογραφίας: wideopenwriting.com
Απόψε είπα δε θα σηκωθώ
αν δε σε τελειώσω.
Μα οι στίχοι μόνον στίχοι
έμειναν πάλι.
Κι οι λέξεις μόνον λέξεις
φλυαρούσαν.
Αργά, πολύ αργά, βαθιά
στην επικράτεια των μικρών ωρών,
τ’ αστράκια εκεί που χαμηλώνουν,
μολύβι έγειρα
στη σκόνη των χαρτιών.
22 Wednesday Feb 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: http://demyx-gurl-xia.deviantart.com
Αναζητώντας τον αρχικό σκοπό
προπορευόταν στο παιχνίδι
πίσω από το ολοφάνερο.
Χωρίς να ξεχνά
τις ματωμένες νύχτες
που τον κύκλωναν
έπαιζε κλεφτοπόλεμο με την ζωή του.
Μέρα-νύχτα καιγόταν μέσα του.
Φαντάσματα στο παρόν
οι μνήμες που τον συντρόφευαν.
Ζούσε για τη στιγμή.
Δεν τη δημιουργούσε.
Και περίμενε…
21 Saturday Jan 2017
Posted in Λογοτεχνικά Κείμενα
Photo by: Nivanh Chanthara (Reddit)
Συνένοχη στην παγωνιά της ιστορίας
επαλήθευσα μαζί σου την κοσμογονία.
Κι άρχισε ο δικός μου κατακλυσμός
απ’ άκρη σ’ άκρη να πηγάζει
μέσα στο όραμα που ανατρεπτικά
λαγνεύει την υπερουράνια φωνή
κρεμώντας το αστάθμητο
στον αρχέγονο χορό ενός σύμπαντος
που δυσφορεί μπροστά
στις αποτεφρωμένες σκέψεις του αιώνα μας.
