Hostage Of Fate: «Συναισθηματική εξωτερίκευση, η δίψα για δημιουργία και η επιθυμία να αφήσουμε κάτι πίσω, είναι πιστεύω οι πιο σημαντικοί λόγοι, όχι μόνο για εμάς αλλά και για όλους όσους ασχολούνται με τις τέχνες και τις επιστήμες»

Tags

ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Καραγιαννόπουλο

Είναι νέοι. Ταλαντούχοι. Ενθουσιώδεις. Δυναμικοί κι εμπνευσμένοι. Και το όνομά τους είναι Hostage of fate.

Ο Αχιλλέας Καραγεωργίου, ο Γιώργος Αδαμίδης και ο Δημήτρης Χρήστου, με ήδη τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό τους, δίνουν την δική τους ματιά και το δικό τους τέμπο σ’ αυτό το ιδιαίτερο είδος μουσικής που λέγεται metal.

Το Μουσικό Καφενείο έχει την χαρά να φιλοξενεί τους Hostage of fate. Συναντήσαμε τον Αχιλλέα και τον Δημήτρη και συζητήσαμε μαζί τους για την metal μουσική, το έργο τους και τα όνειρά τους.

• Ποιας μοίρας όμηροι είστε; Πιστεύετε, αλήθεια, στην μοίρα;

Α: Το όνομα πηγάζει από την προσωπική πεποίθηση πως η παγκόσμια ζωή είναι αέναη και αιώνια, και πως ο θάνατος είναι ένα απαραίτητο γεγονός, που χωρίς αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρξει η εξέλιξη της.

Αυτό είναι και η μοίρα κάθε ατομικής ζωής, και όταν αποδεχόμαστε αυτό το γεγονός κάνουμε ό, τι περνάει από το χέρι μας, για να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για την ζωή όσο την έχουμε όσο και για να περάσουμε αυτό το καλύτερο στις επόμενες γενιές συμβάλλοντας στην εξέλιξη της. 

Δ: Κάποτε ο Roosevelt είχε δηλώσει ότι ο άνθρωπος δεν είναι κατάδικος εξ αιτίας της μοίρας του αλλά των αποφάσεων του. Δεδομένου ότι αυτό προέρχεται από έναν πολιτικό που έτρωγε με χρυσά κουταλιά θεωρώ ότι δεν είναι βάσιμο.

Ακριβώς το αντίθετο, είμαστε όμηροι της μοίρας που διάλεξαν κάποιοι άλλοι αντί για εμάς. Ο νοήμων άνθρωπος, εάν ρίξει μια ματιά γύρω του, μπορεί να κατανοήσει ότι η μοίρα τις περισσότερες φορές δημιουργείται χωρίς να έχει ο ίδιος τον παραμικρό λόγο (πχ πόλεμοι, οικονομικός έλεγχος, αστυνομοκρατία κτλ). Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, θεωρώ ότι μοίρα δεν υπάρχει.

• Πως δημιουργήθηκαν οι Hostage of Fate και τι σας οδήγησε στην δημιουργία αυτού του συγκροτήματος;

Α: Η ιδέα υπήρχε από τότε που εκείνος ο έφηβος αγάπησε τον σκληρό ήχο, πριν από περίπου 15 χρόνια. Μαζί με τον Γιώργο (κιθάρες), αγοράσαμε τις πρώτες μας κιθάρες και μάθαμε μουσική σχεδόν μαζί βάζοντας την βάση για τα πρώτα κομμάτια του πρώτου δίσκου σχεδόν κοντά το 2008.

Συναισθηματική εξωτερίκευση, η δίψα για δημιουργία και η επιθυμία να αφήσουμε κάτι πίσω, είναι πιστεύω οι πιο σημαντικοί λόγοι, όχι μόνο για εμάς αλλά και για όλους όσους ασχολούνται με τις τέχνες και τις επιστήμες.

• Οι Έλληνες είμαστε εξοικειωμένοι με το metal;

Δ: Στον ελλαδικό χώρο θεωρώ πως όχι. Εάν εξαιρέσουμε κάποιες mainstream μπάντες πως οι Νightwish, το metal δεν είναι και δεν πρόκειται να γίνει δημοφιλές. Οι γενιές των Ελλήνων έχουν ανατραφεί με τις δακρύβρεχτες μελωδίες των κακών λαϊκών και ελληνοποπ ‘’καλλιτεχνών’’.  Ακόμα και νέα παιδιά που ξεκινούν να ακούνε metal, αργά ή γρήγορα θα κατασταλάξουν σε ένα είδος του ή θα τους καταπιεί το κύμα του mainstream. Άλλωστε το 60-70% των ατόμων που πηγαίνουν σε live έχουν το δικό τους συγκρότημα. Αυτό τα λέει όλα νομίζω. Φυσικά, δεν μιλάμε για μπάντες  όπως οι Ιron Μaiden ή οι Μetallica.

• Ποιοι θεωρείτε πως ήταν οι κύριοι λόγοι που οδήγησαν στην δημιουργία της metal μουσικής και τι οδήγησε εσάς τους ίδιους σ’ αυτή;

Α: Θα μπορούσε να γραφτεί ένα μικρό βιβλίο για αυτήν την ερώτηση.
Κάθε είδος μουσικής πρέπει να αναλύεται ιστορικά, βάση των κοινωνικοπολιτικών καταστάσεων που μέσα τους δημιουργήθηκαν.
Πιστεύω πως ο κόσμος ήθελε κάτι πιο βαρύ, φασαριόζικο και άμεσο από το αρχέγονο progressive rock, που κυριαρχούσε στα 70’ς∙ εξού και η δημιουργία εκείνου του καιρού του punk κινήματος και του metal.

Δ: Πολύ μεγάλη κουβέντα αυτή για να απαντηθεί εδώ. Οι λόγοι ανάλογα το συγκρότημα, ποικίλουν. Οι Black Sabbath θέλησαν να δημιουργήσουν κάτι πολύ σκοτεινό ενάντια στην χίπικη ιδεολογία των λουλουδιών, οι Iron Maiden δεν θέλαν να παίξουν πανκ, οι Metallica είχαν σιχαθεί το γκλαμ κίνημα και ήθελαν να παίξουν κάτι διαφορετικό πιο βαρύ και πιο γρήγορο κτλ.

Γενικότερα, το metal δημιουργήθηκε για να εκφράσει δυσαρέσκεια προς τον τρόπο ζωής, της πολιτικής αλλά και της φαντασίας. Όλα έχουν να κάνουν με το σκεπτικό του κάθε συγκροτήματος ξεχωριστά. Προσωπικά, το metal για εμένα ήταν ένας τρόπος απελευθέρωσης των συναισθημάτων μου και της οργής μου ενάντια σε γεγονότα που έβλεπα γύρω μου. Ταυτόχρονα, όμως, μου άρεσε πολύ και ο ήχος, είχα βρει τον δικό μου παράδεισο μέσα στο metal.

• Μέσα στα χρόνια, κατηγορήθηκε η metal μουσική για υποκίνηση αυτοκτονιών ή βίαιων συμπεριφορών και για κρυφά σατανιστικά μηνύματα. Τι έχετε να απαντήσετε στους επικριτές της;

Δ: Κάθε είδος μουσικής μπορεί να επηρεάσει τον άνθρωπο, αλλά διαφωνώ στο ότι η μουσική καθ’ αυτή επηρεάζει και τον τρόπο λειτουργιάς του ατόμου. Έχουν υπάρξει, άλλωστε, πολλές αυτοκτονίες ή βίαιες συμπεριφορές που δεν σχετίζονται με το metal, αλλά τον mainstream ήχο, όμως, κανείς δεν κατηγόρησε την ποπ κουλτούρα. Προφανώς δεν τους βολεύει, διότι η μουσική βιομηχανία  δεν θέλει αντιρρησίες αλλά πιόνια. Και στον σκληρό ήχο δεν χωράνε πιόνια.

Α: Τα φανερά σατανιστικά μηνύματα είναι κατά πολύ περισσότερα από τα «κρυφά» και δη σε υποείδη όπως στο black metal. Είναι ένα θέμα που μπορεί να αναλυθεί πάρα πολύ και επειδή ακριβώς μπορεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις προτιμώ να μην γίνει εδώ. Πάντως δεν χρειάζεται να είσαι Wittgenstein για να καταλάβεις για πιο λόγο οι συντηρητικοί τα έριξαν σε τέτοιες περιπτώσεις σε αυτή την μουσική, παρόλο που η ίδια έχει σώσει τόσους καλλιτέχνες από βίαιες συμπεριφορές ή και αυτοκτονία μέσω της μουσικής δημιουργίας και ακόλουθα και ακροατές της.

• Το είδος αυτό μουσικής χαρακτηρίζεται από τον πειραματισμό και τις καινοτομίες σε ότι αφορά τις παραμορφώσεις, την ταχύτητα ή τον στίχο. Έχουμε, όμως, και περιπτώσεις όπως π.χ οι Tool που χρησιμοποίησαν την ακολουθία Fibonacci στους στίχους και την μουσική τους. Υπάρχουν όρια, νόρμες ή περιορισμοί στο metal;

A: Είναι θέμα καθαρής επιλογής τι όρια θα θέσεις εσύ στην μουσική σου.
Όσον αφορά το γενικότερο φάσμα αυτού του είδους, είναι, πραγματικά, εντυπωσιακό το τι έχει μέχρι στιγμής παιχτεί και πόσοι χιλιάδες διαφορετικοί ήχοι υπάρχουν.

Δ: Αυτή είναι η χαρά του metal, ότι δεν υπάρχουν, εδώ και πολύ καιρό, στεγανά και όρια. Αυτό το κάνει μοναδικό σαν είδος άλλωστε. Μέσα από το metal ξεπήδησαν τόσα διαφορετικά είδη, που πειραματίστηκαν και έβγαλαν ένα τρομερό αποτέλεσμα. Επιπλέον, ακόμα και στο hardcore/ punk είδαν ότι μπορούν να πάρουν στοιχεία από ποιο ακραίο metal και να το προσαρμόσουν στην μουσική τους (πχ Integrity). To να μένεις στάσιμος, άλλωστε, δεν είναι σίγουρα θεμιτό.

• Επίσης, οι μεταλλάδες έχετε συνδεθεί με ένα συγκεκριμένο είδος ντυσίματος, στυλ μαλλιών, ακόμα και γλωσσικού ιδιώματος. Είναι ένα δομικό στοιχείο της metal κουλτούρας ή είναι πλέον φολκλόρ… μια υπενθύμιση των καλών εποχών των ’70, ‘80s και ‘90s;

Δ: Αν μου επιτρέπεις, περσινά ξινά σταφύλια. Αυτές οι εποχές πάνε ανεπιστρεπτί. Το μακρύ μαλλί όπως και το στυλ ντυσίματος τότε ήταν μια δήλωση και ένα κωλοδάχτυλο προς όλους, ειδικά στις καθώς πρέπει κοινωνίες της Αγγλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Πλέον, συναντάς όλο και περισσότερα άτομα που έχουν το δικό τους στυλ και δεν ακολουθούν τις νορμες… liberating isn’ t it? 

A: Η αντίδραση σε κάποια φάση έγινε και αυτή με την σειρά της νόρμα. Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει καθόλου το πώς ντύνεται ή τι μαλλί έχει ο άλλος.

• Ακούτε άλλα είδη μουσικής; 

Δ: Φυσικά, σκληροπυρηνικό hip hop (μικρόβιο από την ζωή μου στην Αμερική), dark wave, κλασσική μουσική (ειδικά Chopin) αλλά και industrial- noise μπάντες.

A: Από videogame soundtracks και psytrance μέχρι ambient και synth-pop. Ό, τι μου ακούγεται καλό και μου αρέσει το ακούω, δεν έχω προκαταλήψεις στα είδη.

• Για ένα σχετικά καινούριο συγκρότημα, τέσσερις δίσκοι είναι ένα δυνατό ξεκίνημα. Ποιοι είναι οι στόχοι σας; 

Α: Σε ευχαριστούμε! Με την έλευση του Δημήτρη, θεωρώ πως τώρα γίνεται η ολοκληρωμένη αρχή του σχήματος. Να παίξουμε live, να γράφουμε καλή και δυνατή μουσική, να τα κυκλοφορήσουμε σε δίσκους και να επηρεάσουμε θετικά και να εμπνεύσουμε συνανθρώπους μας!

• Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση οι στίχοι στο τραγούδι “Side by Side”. Μιλάτε εδώ για ένα όνειρο το οποίο σας έχει απορρίψει και για την φωτιά. Βουτάτε σ’ αυτό το όνειρο και στην φωτιά. Πάθος, τάσεις αυτοκαταστροφής ή αντίσταση απέναντι στο κόσμο (ή ακόμα και στον ίδιο σας τον εαυτό); 

A: Πολύ και από τα τρία που αναφέρεις. Τα όνειρα και οι φιλοδοξίες καθενός “καίνε και πονάνε”. Θέλω, ο κάθε άνθρωπος που διαβάζει τους στίχους μας, να τους δώσει την δική του εξήγηση και νόημα, για αυτό μου αρέσει να χρησιμοποιώ αλληγορικούς στίχους.

• Στα τραγούδια σας υπάρχει η σκοτεινότητα, η προδοσία, το βάσανο, η μάχη, το αίσθημα της κενότητας. Όλα αυτά είναι αισθήματα και καταστάσεις που αντιπροσωπεύουν, πιστεύετε, την γενιά σας;

Δ: Σε ένα γενικότερο πλαίσιο ναι. Την αντιπροσωπεύουν σε τεράστιο βαθμό, λόγω όλων των προβλημάτων που υπάρχουν στην σημερινή κοινωνία, συναισθήματα όπως οργή και προδοσία είναι στην αρχή της λίστας. Από εκεί και πέρα είναι και ο τρόπος που το αντιλαμβάνεσαι το πρόβλημα. 

A: Όχι απαραίτητα. Εξαρτάται πως ερμηνεύουμε την λέξη “γενιά”. Ένας 30ρης στην Αγγλία με έναν 30ρη στο Ιράκ, αυτή τη στιγμή, έχουν τεράστιες διαφορές στην ερμηνεία αυτών των λέξεων. Πάντοτε υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν, και με την διαφορετικότητα ανάλογα τον τόπο και το χρονικό σημείο.

• Υπάρχει έντονο το ελληνικό στοιχείο μέσα στην δουλειά σας, όμως επιλέξατε τα αγγλικά ως γλώσσα. Ακόμα και οι πληροφορίες στο site σας είναι στα αγγλικά; Γιατί κάνατε αυτή την επιλογή;

A:  Ξεκάθαρα, διότι η αγγλική είναι αυτή τη στιγμή η πιο διαδεδομένη γλώσσα στον κόσμο και τα λόγια μας θέλουμε να αγγίξουν όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται.

• Η ενασχόληση με το τραγούδι μπορεί να εξασφαλίσει, σ’ έναν νέο, τα ως προς το ζην;

Δ: Δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα… θα πρέπει κάποιος να πεινάσει πολύ για να κάνει καριέρα χωρίς κάποια άλλη οικονομική υποστήριξη. Επιπλέον, στην Ελλάδα δεν έχει ο μουσικός να στηριχτεί πάνω σε κάποιους φορείς, όπως π.χ. στην Σουηδία ή γενικότερα στις βόρειες χώρες.

• Ποιος είναι ο αγαπημένος σας στίχος;

Δ:         Fear is a reflex and confidence a choice

What can you think when you stare at me with those eyes
I will crush your feeble heart
Cover mine with its veins
I will drop dead the sun
And on its light I’ll bathe

A:        I discovered alone the cure to almost all of my diseases
The path was simple, best eternal present always wins

• Ποιους δίσκους ξεχωρίζετε;

Δ: Είναι  πάρα πολλά αλλά, ενδεικτικά:

NASUM-INHALE EXHALE
NEUROSIS-TIMES OF GRACE
DARKTHRONE-TRANSYLVANIAN HUNGER
THE HOWLING WIND-INTO THE CRYOSPHERE
BLACK SABBATH- SABBATH BLOODY SABBATH
TERRORIZER-WORLD DOWNFALL
EMPEROR-ANTHEMS TO THE WELKIN AT DUSK
TRAGEDY: VENGEANCE
SUFFOCATION: DESPISE THE SUN
DEPHOSPHORUS:NIGHTSKY TRANSFORM

Α: Πάντα θα έχω στην κορυφή τα “…And Justice For All” των Metallica – “Slaughter of the Soul” των At the Gates και το “Symbolic” των Death.

• Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας;

A: Nα μην αντιμετωπίζουν με προκατάληψη ένα δίσκο όταν τον πρωτακούνε και να τον αφήνουν να τους μιλήσει. Καμία μουσική και κανένα τραγούδι δεν πρέπει ποτέ να γράφεται βάση με το τι θέλει ο ακροατής να ακούσει, αλλά με βάση το τι θέλει ο δημιουργός να γράψει και με ποιόν τρόπο.

• Με ποιο τραγούδι θέλετε να κλείσουμε την συνέντευξη;

Δ: CATHARSIS-SABBAT από τον δίσκο PASSION. Αριστούργημα…

*Περισσότερες πληροφορίες για τους Hostage of fate μπορείτε να βρείτε στην προσωπική τους σελίδα: http://www.hostageoffate.com

Advertisements

[Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΟΚΤΩ*], Ειρηναίος Μαράκης

Tags

Λογοτεχνικά Κείμενα

Photo by: monoimages.com

το μόνο σταθερό σε αυτό τον τόπο
τα δελτία είναι των ειδήσεων
κάθε βράδυ στις οχτώ
τη μελαγχολία να σκορπούν
πάνω από τους συνοικισμούς
και τα νεκρά καφενεία

το μόνο σταθερό σε αυτό τον τόπο
τα τρένα είναι των αναχωρήσεων
κάθε βράδυ στις οχτώ
πικρές να μεταφέρουν αναμνήσεις
στα σπίτια, στις φυλακές
και στα έρημα ξωκλήσια

μέχρι να έρθουν οι εποχές
που πολύχρωμη θα γίνει
η δίκοπη ζωή
φωτογραφίες να στολίζει ασπρόμαυρες
κι όπου το άγγιγμα του χρόνου
δεν θα έχει επίδραση

 

_______
*ο τίτλος του ποιήματος είναι δάνειο από την ομώνυμη συλλογή
δεκατεσσάρων (14) διηγημάτων του συγγραφέα-στιχουργού-ποιητή Μάνου
Ελευθερίου που έφυγε από κοντά μας και πριν λίγες μέρες σε ηλικία ογδόντα
ετών – το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο – στο ποίημα
πάντως υπάρχουν κι άλλες αναφορές από το πλούσιο έργο του ποιητή
(ποιήματα, βιβλία, τραγούδια)

Δημήτρης Ανδρέου: “Προσωπικά, δεν πιστεύω στη λέξη ταλέντο. Στο μόνο που πιστεύω είναι το μέγεθος της αγάπης σου και της αφοσίωσής σου σε αυτό που καταπιάνεσαι… “

Tags

ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Συνέντευξη στο Κωνσταντίνο Καραγιαννόπουλο

Ήταν βράδυ. Άκουγα στο ραδιόφωνο την Νόρμα του Μπελίνι και προσπαθούσα να μετρήσω τα άστρα που δεν φαίνονταν στο στερέωμα. Τότε, στο μυαλό μου, ήρθαν τα λόγια του μαθηματικού και φιλόσοφου Λάιμπνιτς που έλεγε ότι, η “μουσική είναι η ηδονή που αισθάνεται η ανθρώπινη ψυχή όταν μετράει, δίχως να έχει συναίσθηση ότι μετράει”.

Κι έπειτα, ο ήχος έκανε την ατμόσφαιρα να λιώσει μέσα στις φλόγες του ιερού δάσους. Μια γυναίκα μπροστά μου έδωσε τον τελευταίο της όρκο. Το πάθος έπνιξε την νυχτερινή γαλήνη. Και λίγο πριν το σκοτάδι σβήσει των φαντασμάτων μου τις ιαχές, η φωνή του πρώτου μύστη με τα ρευστά πρόσωπα, Πεσσόα- Καέιρο- Σοάρες- ντε Κάμπος, ακούστηκε να ιερουργεί στον ματωμένο βωμό της θυσίας…

“Κίρκη ανύπαρκτη των ανθρώπων με πυρετό, των αναίτια θλιμμένων,

Έλα σ’ εμένα, ω νύχτα, πάρε με απ’ το χέρι,

Και γίνου δροσιά κι ανακούφιση, ω νύχτα, στο μέτωπό μου…”. *

Μετά από έναν χρόνο απουσίας, το Μουσικό μας Καφενείο επιστρέφει. Θέλησα ως πρώτο καλεσμένο να έχω έναν αγαπημένο φίλο. Είναι Μπασοβαρύτονος και Δάσκαλος Φωνής. Συζητάμε με τον Δημήτρη Ανδρέου για την Όπερα, την μουσική, την τέχνη και την κοινωνία σήμερα.

*Fernando Pessoa, Αισθησιακή Ωδή, μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης

• • Γιατί έχουμε ανάγκη την Τέχνη;

  Η Τέχνη, με όποια μορφή κι αν εκφράζεται, είναι το χέρι βοήθειας να μεταφράσουμε κάποια άγνωστα πράγματα σε μας… Συναισθήματα που δεν μπορούμε να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις για να τα αποτυπώσουμε, πολυποίκιλες αισθήσεις που δεν χαρακτηρίζονται με τις λέξεις μονολεκτικά, λακωνικά και εύστοχα, οπτικές γωνίες τις ζωής που φωτίζονται μέσω της Τέχνης και τις ανακαλύπτουμε κι άλλα πολλά! Η Τέχνη επίσης είναι συνώνυμη με την καλαισθησία… Μας μαθαίνει τι είναι αντικειμενικά όμορφο, τι είναι κομψό, τι είναι ωραίο, τι είναι αρμονικά ήρεμο… Η ομορφιά είναι αντικειμενική. Το γούστο, το τι μας αρέσει δηλαδή, είναι υποκειμενικό. Μπορείς, δηλαδή, να φοράς ένα άκομψο ρούχο, επειδή όμως εσένα σου αρέσει πάρα πολύ· αλλα αν δεν αναγνωρίζεις την ομορφιά των ρούχων της Σανέλ υπάρχει πρόβλημα. Μπορεί -αν είσαι άνδρας- να σου αρέσουν οι μέτριες γυναίκες, αλλά αν δεν αντιλαμβάνεσαι την ομορφιά της Grace Kelly, έχεις προβληματάκι… Κάποτε, έβαλα σε φίλους μου που ακούν συνεχώς κλαρίνα πανηγυριώτικα το 7ο κονσέρτο για κλαρινέτο του Stamitz (το γνωστό 3ο μέρος) και τους ζήτησα να μου πουν αν γνωρίζουν πιο όργανο παίζει. Δεν αναγνώρισαν το κλαρινέτο, ενώ ακούν μουσική με κλαρίνα!! Η Τέχνη είναι ένα διαρκές φροντιστήριο για τους ανθρώπους, ένας καταπληκτικός οδηγός για να είμαστε ομορφότεροι, πιο πολιτισμένοι και πιο έξυπνοι. Η Τέχνη δεν εκτονώνει τον άνθρωπο… Τον κάνει να σκέφτεται, τον πάει πιο μακριά… Η Τέχνη είναι το αρτιότερο περιβάλλον για να γίνεις καλύτερος. Είναι σα να μένεις σε μια πόλη που όλα τα μαγαζιά να πωλούν ρούχα μόνο των Luis Vuitton, Coco Chanel, Carl Langenfeld και άλλων της υψηλής αισθητικής και “αναγκαστικά” να ντύνεσαι έτσι… Ε και με κλειστά μάτια να διαλέξεις κάτι, θα’ σαι συνεχώς καλοντυμένος.

  • Πως ξεχωρίζουμε την φτηνή μουσική από την ποιοτική;

  Ο πιο εύκολος τρόπος είναι να αντιληφθούμε αν αυτό που ακούμε μας εκτονώνει και μας διασκεδάζει περιστασιακά! Κάτι σαν την ζάχαρη. Το χρήσιμο αυτό -κατά τ‘ άλλα- είδος μουσικής, μας ανακουφίζει λόγω της λήθης που υποβαλλόμαστε για ένα μικρό χρονικό διάστημα μέσα στην ημέρα. Γι’ αυτό και ο πυρήνας δημιουργίας αυτής της μουσικής είναι κάποια πολύ λίγα συναισθήματα που αφορούν τον άνθρωπο, όπως η ερωτική απογοήτευση -κατά κανόνα-  ή ο χωρισμός. Αυτή η μουσική, συνήθως, έχει σαν θέματα κυρίως αυτά τα δυο συναισθήματα. Τώρα, τεχνικά σαν μουσική, επειδή -κατά κανόνα – οι συνθέτες αυτού του είδους της μουσικής είναι αμόρφωτοι όσον αφορά το κάλος στην Μουσική, χρησιμοποιούν πέντε συγχορδίες σε ένα ολόκληρο κομμάτι και με συγκεκριμένες συνδέσεις. Αλλά αυτό που αναφέρω, χρίζει Μουσικής μόρφωσης για να είναι κατανοητό και δεν συντρέχει λόγος να επεκταθώ αναλυτικότερα σε αυτό… Η φθηνή Μουσική έχει μια μορφή, είναι εύκολα αναγνωρίσιμη και ενώ μπορεί να υπάρχουν εκατομμύρια τέτοιες συνθέσεις καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται ουσιαστικά για παραλλαγές του ίδιου μοτίβου.

  • Το ελληνικό κοινό είναι εξοικειωμένο με την όπερα; Είναι, πράγματι, ένα ελιτιστικό είδος τέχνης;

  Όχι, το Ελληνικό κοινό δεν είναι εξοικειωμένο με την Όπερα, παρότι παρακολουθεί Όπερα. Το Ελληνικό κοινό είναι αφυδατωμένο από το θέμα Όπερα και τρέχει να παρακολουθήσει και να καταχειροκροτήσει οποιαδήποτε προσπάθεια παρουσίασης της Όπερας, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, με τους οποιουσδήποτε στην σκηνή. Το Ελληνικό κοινό θέλει να μυηθεί σε αυτό το είδος Κλασικής Μουσικής, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο στην Ελλάδα να το πετύχει…

  Ναι, βεβαίως και είναι ελιτίστικο είδος η Όπερα. Αφορά ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να προχωρήσουν τον εαυτό τους και αυτοί δεν είναι πολλοί. Απαντώ με την προϋπόθεση ότι η λέξη ελίτ αφορά ανθρώπους που ενδιαφέρονται να κάνουν καλύτερη την ζωή τους επί της ουσίας και όχι τους οικονομικά δυνατούς. Είναι ελιτιστικό είδος η Όπερα και σωστά είναι.

  • Η Ελλάδα έχει παράδοση σ’ αυτό το είδος μουσικής;

  Όχι… Κι αυτό συνεχίζει να συμβαίνει καθώς τα νέα παιδιά εξακολουθούν να παραμένουν σκανδαλωδώς αμόρφωτα στο θέμα Φωνής και Όπερας. Αλλά δεν το λέω για κακό. Δεν είναι απαραίτητο μια χώρα να έχει παράδοση στην Όπερα. Η Βουλγαρία ας πούμε έχει τεράστια παράδοση και συνέχεια, φυσικά, αλλά δεν έχει άλλα πράγματα σημαντικά για τους πολίτες της που έχει η Ελλάδα. 

  • Ποιους σύγχρονους συνθέτες και ερμηνευτές ξεχωρίζετε;

  Μ’ αρέσει πάρα πολύ και εκτιμώ, φυσικά , απεριόριστα, τον νέο Έλληνα συνθέτη Γιάννη Μητσιάλη, που αυτή την στιγμή είναι μαθητής επί διδακτορικού σ’ ένα εκ των πέντε σημαντικότερων Πανεπιστημίων Μουσικής του κόσμου, στο Πανεπιστήμιο Μουσικής του San Diego στην Καλιφόρνια. Ένας Κανονικός συνθέτης Μουσικής, που ειδικεύεται στην σύγχρονη μουσική, αφάνταστα καταρτισμένος και άριστα μορφωμένος. Όσο ήταν βέβαια στην Ελλάδα, δούλευε σ’ ένα ωδείο ως καθηγητής θεωρητικών… Αυτή την στιγμή ο Γιάννης Μητσιάλης συμμετέχει σε φεστιβάλ σύνθεσης σε όλη την Ευρώπη και Αμερική και δεν έχει χρόνο να βγει μιαν απλή βόλτα από τις παραγγελίες μουσικών έργων, που τον βομβαρδίζουν από όλο τον κόσμο. Είμαι σίγουρος ότι μετά το τέλος του διδακτορικού του θα αναλάβει έδρα Καθηγητού στο San Diego και αν οι Έλληνες σταθούμε υπερβολικά τυχεροί ίσως αναλάβει και εδώ στην Αθήνα την διοίκηση ενός Μουσικού Ιδρύματος. Αν σταθούμε τυχεροί φυσικά…

  Όσον αφορά τους ερμηνευτές είναι πολλοί, πάρα πολλοί… Στην Όπερα τους τραγουδιστές: Diego Florez, Carlo Colombara, Annita Rachvelisvili, Lusiana d’ Intino, Nadine Serra, Elena Mosuc, Daniella Barchelona, Elena Garanca, Marco Caria κ.α. Είναι πάρα πολλοί οι σπουδαίοι ερμηνευτές του σήμερα σε όλα τα είδη της κλασικής Μουσικής!

  • Ποιες ικανότητες θα πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης για να ασχοληθεί επαγγελματικά με την όπερα;

  Θα πρέπει να έχει “εγκαταστήσει” στον λαιμό του/της την Ιταλική Σχολή Τεχνικής Φωνής ή θα πρέπει να είναι πολύ τυχερός/ή ώστε για κάποιους άλλους λόγους να μπορέσει να προτιμηθεί από τα θέατρα. Θα πρέπει να είναι, δηλαδή, άριστα Τεχνικά μορφωμένος/νη στην Τεχνική Φωνής. Ούτως ώστε κατά κανόνα να στηρίζεται στην Φωνή του/της και να κάνει καριέρα στην Φωνή και στους ρόλους και να μην αναγκάζεται να κάνει θεατρινισμούς, για να προσελκύσει ένα χειροκρότημα, επειδή κάνει τον καραγκιόζη στην σκηνή ή επειδή χτενίζεται σαν την Μαρία Κάλλας.

  Αντί να προσπαθήσει να μοιάσει στην εμφάνιση της Μαρίας Κάλλας, χρήσιμο θα’ ταν να μοιάσει στην δουλειά που έκανε στην Φωνή και στην μόρφωσή της στην Τεχνική η Κάλλας.

Maria Callas in Norma Milano 1955

• • Βλέπουμε κατά καιρούς προσπάθειες «εκσυγχρονισμού» των κλασικών έργων. Θεωρείτε πως μια τέτοια πρακτική είναι αναγκαία σήμερα;

  Οι προσπάθειες αυτές είναι ελάχιστες και μεμονωμένες, δεν αφορούν την γενική τάση… Οι σκηνοθετικές αυτές παρεμβάσεις είναι γελοίες, φυσικά, και ο σημαντικός κύκλος της Όπερας σε όλο τον κόσμο αδιαφορεί πλήρως… Ελπίζω να μην με ρωτάτε αν υπάρχει εκσυγχρονισμός στην Μουσική της Όπερας γιατί αυτό δεν το’ χω υπ’ όψιν μου και τρομοκρατούμαι με την ιδέα ότι πιθανόν να υπάρχει…Έχω δει, δηλαδή, να παρουσιάζεται ο Τανχόιζερ σε μπαρ ή σε μια πλατεία με ένα πιανάκι και ενάμιση βιολί αλλά οκ, κάνω πως δεν το είδα… Εξάλλου κανείς δεν δίνει σημασία σε κάτι τέτοιο, δεν απειλείται η Όπερα από τους πλανόδιους μουσικούς και τα μπουλούκια. Το επιχείρημα ότι προσπαθούμε να φέρουμε κάπως κοντά τον κόσμο στην Όπερα είναι, τουλάχιστον, αστείο γιατί τους φέρνουν κοντά στην αηδία χρησιμοποιώντας την Όπερα. Κι έτσι αντί να ακούσουμε την Νόρμα του Μπελίνι από την κυρία Σάσα, ακούμε την Νόρμα της Σάσας με την Μουσική του Μπελίνι. Κάποτε, που σε συζήτηση, μου είχε αναφέρει κάποιος αυτό το επιχείρημα, περί του θέματος να’ ρθει η Όπερα κοντά στο κοινό, του απάντησα να’ ρθει μια μέρα σπίτι μου να του ψήσω μια χοντρή καλή σόλα αρβύλας να φάει, προκειμένου να’ ρθει κάπως κοντά στο τι σημαίνει σταβλίσια μπριζόλα! 

  • Η σύγχρονη κουλτούρα του καταναλωτισμού έχει επηρεάσει την όπερα;

  Δεν αισθάνομαι, από τις επαφές μου στο εξωτερικό, να συμβαίνει κάτι τέτοιο, ώστε να’ ναι αξιοσημείωτο! Η Αρένα της Βερόνα είναι πάντα γεμάτη, η Σκάλα το ίδιο, εδώ στην Ελλάδα επίσης…

  • Εδώ και κάποια χρόνια, γίνεται μια προσπάθεια «διαλόγου» μεταξύ της όπερας (…και της κλασικής μουσικής εν γένει) και άλλων ειδών μουσικής. Ποια η γνώμη σας;

  Είναι καθαρά πειράματα, που αποσκοπούν σε κέρδος των συμμετεχόντων και μόνο, δεν έχουν κάποια καλλιτεχνική αξία και δεν αποτελούν και κίνδυνο για την Όπερα.

  • Η πολιτεία στηρίζει τον πολιτισμό;

  Μα, ναι, βεβαίως. Σκεφθείτε, για παράδειγμα, την χώρα μας. Σκεφθείτε πόσα Δημόσια Μουσικά Σύνολα έχουμε σε περίοδο κρίσης. Μιλάμε για τρομερά κονδύλια και δημόσιες θέσεις με πάρα πάρα πάρα πολλά άτομα. Μια απλή χορωδία δεν έχει ας πούμε, τουλάχιστον, 20 άτομα που να αμείβονται με 1000 ευρώ το μήνα; Και έναν μαέστρο που μπορεί να αμείβεται με 1700; Και έναν φροντιστή; Το κτήριο των προβών τους; Τις μετακινήσεις τους; Μια απλή χορωδία, δηλαδή, στην Ελλάδα σήμερα στοιχίζει στο δημόσιο 25.000 ευρώ το μήνα το λιγότερο… Φυσικά και στηρίζει η πολιτεία. Φυσικά και οι Έλληνες στηρίζουν. Υπερβολικά στηρίζουν θα’ λεγα… Στην Ελλάδα, ας πούμε, που το φαινόμενο αυτό της στήριξης της Πολιτείας είναι σε έξαρση, όλοι επιθυμούν να μπουν σε ένα μουσικό σύνολο!! Γιατί όλοι επιθυμούν να μπουν σε ένα μουσικό σύνολο παντοιοτρόπως και κανείς δεν επιθυμεί να πάει στην Ιταλία να σπουδάσει και να γίνει Κανονικός Τραγουδιστής Όπερας και να έχει Κανονική Καριέρα ελεύθερου επαγγελματία Τραγουδιστή σε όλα τα θέατρα του κόσμου ή και να γίνουν Δάσκαλοι Φωνής αν βαριούνται την επαγγελματική ζωή του Τραγουδιστή που σημαίνει αεροπλάνα συνέχεια, βαλίτσες, ξενοδοχεία και μοναξιά;

  • Η παιδεία επηρεάζει τον καλλιτέχνη και τον θεατή;

  Μα η παιδεία μας επηρεάζει όλους… Η παιδεία είναι αυτή που διαχωρίζει τους ανθρώπους από τα κτήνη και τους καθιστά χρήσιμους σε ένα κοινωνικό σύνολο. Ο Κανονικός Τραγουδιστής μορφώνεται. Είναι επιλογή του και το κάνει… Ο θεατής αν δεν έχει παιδεία απλά δεν θα μεταφράσει σωστά την Τέχνη και απλά θα πηγαίνει παντού στα πάντα και θα βγάζει φωτογραφίες ότι είναι στο Ηρώδειο, στο Μουσείο κλπ. Η παιδεία είναι προσωπική μας υπόθεση. Όποιος την επιθυμεί, την αποκτά και όποιος δεν την επιθυμεί κάνει ότι την έχει…

  • Η χώρα μας μπορεί να προσφέρει υψηλού επιπέδου εκπαίδευση στους μελλοντικούς καλλιτέχνες;

  Προσπαθώ να αποφεύγω, όσο (…διακριτικά) μπορώ, να χρησιμοποιώ την λέξη καλλιτέχνης για όλους. Στην Αρχαία Ελλάδα οι καλλιτέχνες ήταν όσοι ασχολούνταν με τα εικαστικά. Οι υπόλοιποι ήταν οι ηθοποιοί και οι Τραγουδιστές. Αν εννοούμε εδώ, με τον όρο καλλιτέχνες, τους τραγουδιστές θα πω πολύ απλά ότι αν θέλει κανείς να γίνει Κανονικός Τραγουδιστής Όπερας θα πρέπει να πάει μόνο στην Ιταλία και να σταθεί τυχερός ώστε να τον αναλάβει προσωπικά ένας Κανονικός Τραγουδιστής Όπερας και να τον διδάξει.

  Όχι, η Ελλάδα δεν παρήγαγε ποτέ Κανονικούς Τραγουδιστές ή Δασκάλους Φωνής Όπερας. Η εκπαίδευση ενός μαθητή Όπερας στην Ελλάδα είναι απλά ένα άλλο σύμπαν… Είναι ένας διαφορετικός πλανήτης. Πολλές φορές λέω ότι είναι διαφορετικό πράγμα το να τραγουδά κανείς ρεπερτόριο Όπερας με μιμούμενη Οπερατική φωνή και διαφορετικό πράγμα το να είναι κανείς Κανονικός, Πραγματικός, Τραγουδιστής Όπερας. Προσωπικά εγκατέλειψα λαμπρές και άκρως επιτυχημένες σπουδές εδώ στην Αθήνα σε πολύ μεγάλο και σπουδαίο Ωδείο των Αθηνών όταν με πήρε μαζί του ο Carlo Colombara στην Ιταλία για να μου μάθει την Ιταλική Σχολή Τεχνικής Φωνής Όπερας!

• Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τις παραγωγές; Οι νέοι καλλιτέχνες μπορούν να βιοποριστούν από αυτή την δουλειά;

  Αν μιλάμε για τους δημόσιους Μουσικούς, ναι, βεβαίως και μπορούν να βιοποριστούν, σαφέστατα. Όσο για τους νέους στην Ελλάδα που δεν έχουν διορισθεί σε κάποιο Δημόσιο Μουσικό Σύνολο, φαντάζομαι ότι θα δυσκολεύονται- εκτός αν δεν έχουν τον κάλο στο κεφάλι ότι είναι καλλιτέχνες, κι ότι μπορούν να δουλέψουν σε ένα μπαρ ή σε ένα ντελίβερι, όπως έκανα κι εγώ ως φοιτητής.

  Όχι, δεν έχω δει εγώ φτωχότερες παραγωγές λόγω της κρίσης. Εγώ, βέβαια, δεν ανήκω σε Δημόσιο Μουσικό σύνολο πλέον, γιατί έχω παραιτηθεί από όσα ήμουν όταν έφυγα για την Ιταλία. Ακούω, όμως, για κάποιες μικρές μειώσεις των μισθών τους, αλλά όχι σημαντικά προβλήματα…

  • Υπάρχει αξιοκρατία στον χώρο αυτό; Κατά πόσο εκμεταλλευόμαστε (ως χώρα) τα νέα ταλέντα;

  ‘Όσο ήμουν στην Ελλάδα φοιτητής και παρακολουθούσα το πως γίνονταν οι οντισιόν και ποιους έπαιρναν και γιατί, ε οκ… δεν ήταν και τόσο αξιοκρατικά! Υπήρχαν κάποιοι διαγωνισμοί που όλοι γνωρίζαμε ότι για να κερδίσεις θα έπρεπε να ήσουν μαθητής μόνο του τάδε. Δεν υπάρχουν νέα ταλέντα. Προσωπικά, δεν πιστεύω στη λέξη ταλέντο. Στο μόνο που πιστεύω είναι το μέγεθος της αγάπης σου και της αφοσίωσής σου σε αυτό που καταπιάνεσαι…

  Όποιος νέος θέλει να ασχοληθεί με την Όπερα σε Κανονικό βαθμό και να μην είναι γελοίος φεύγει για την Ιταλία! Γίνεται πρώτα Κανονικός Τραγουδιστής και μετά αποφασίζει αν θα κάνει καριέρα σε θέατρα, ρόλους και στην διδασκαλία ή και στα δύο. Τώρα εδώ στην Ελλάδα δεν ξέρω τι κάνουν, δεν ανήκω εγώ σε κάποιο Μουσικό σύνολο για να ξέρω τις λεπτομέρειες και τι γίνεται κάτω απ’ το τραπέζι και αν γίνεται κάτι κάτω από κάποιο τραπέζι κλπ κλπ… Δεν έχω ιδέα τι κάνουν εδώ, δεν ασχολούμαι με τέτοια καθόλου γιατί δεν έχουν καμιά καλλιτεχνική αξία. Έχουν μόνο βιοποριστική αξία. Και επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί όταν κάποιος παραπονείται ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία, δίνει συνεχώς οντισιόν για να μπει σε ένα Μουσικό Σύνολο που κατά τα λεγόμενά του δεν έχει αξιοκρατία!! Αν υπονομεύεις κάτι, γιατί σπεύδεις διακαώς να μπεις..; Δηλαδή, είναι και κουτό νομίζω. Αν δεν σ’ αρέσει κάτι, το αποφεύγεις… Δεν τρέχεις να το αποκτήσεις!!

  Προσωπικά εμένα το λεγόμενο μέσον δεν με ενοχλεί, αν αυτός που είναι σε κάποια θέση είναι καταπληκτικός! Αν μάθαινα, δηλαδή, ότι ο Ettore Bastianini πήρε την θέση του Α’ βαρύτονου στην Σκάλα του Μιλάνου, δεν θα με ενοχλούσε καθόλου γιατί ο Bastianini ήταν ένας καταπληκτικός Τεχνικά Τραγουδιστής και του άξιζε αυτή η θέση και ευτυχώς για την Όπερα που την πήρε.

  • Η όπερα έχει πολιτική διάσταση;

  Η ιστορία έχει δείξει ότι ναι, έχει κατά καιρούς και πολιτική διάσταση… Κυρίως παλιότερα. Η Όπερα -κυρίως- σε μορφώνει σε υψηλά ιδανικά, σε κάνει εξυπνότερο. Τώρα, ο Χίτλερ βέβαια στις ομιλίες του έβαζε Βάγκνερ· ε, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Βάγκνερ έχει φασιστική Μουσική επειδή κάποιος την χρησιμοποίησε…

  Οι Ιταλοί έχουν το χορωδιακό μέρος απ’ το Ναμπούκο του Βέρντι ως ύμνο όταν απαλλάχτηκαν από τους Αυστριακούς. Ε, οκ… Η μουσική δεν έχει γραφθεί για να επιτελέσει τέτοια πράγματα, αν και κάποιοι κλασικοί σύνθετες, ε, έκαναν και λίγο πολιτική κάποιες φορές με την μουσική τους… Περνούσαν μηνύματα αλλά πολύ διακριτικά! Η Όπερα σε μεταμορφώνει σε άνθρωπο, με ό,τι σημαίνει αυτό…

  • Πως φαντάζεστε το μέλλον της όπερας;

  Το φαντάζομαι με άκρως μορφωμένους Τεχνικά Τραγουδιστές για να μπορούν αυτά τα “δοχεία” να μεταφέρουν με ακρίβεια την Τέχνη από τους συνθέτες στο κοινό. Ο Τραγουδιστής της Όπερας είναι κάτι σαν μεταφραστής Τέχνης. Θα πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά την γλώσσα της Μουσικής για να την μεταφέρει απλοϊκά στο κοινό και να το βοηθήσει!

  • Με ποιο τραγούδι θα θέλατε να κλείσουμε την συνέντευξή μας;

  Θα θελα να συστήσω στο κοινό να ακούσει το Requiem Verdi… Σε αυτό το επικό έργο του Θεϊκού συνθέτη Βέρντι, περιλαμβάνεται όλη η διαδρομή των συναισθημάτων όλων μας με τον πιο αυθεντικό τρόπο. Ξέρετε, η φόρμα Requiem είναι ουσιαστικά η μουσική της νεκρώσιμης ακολουθίας της Καθολικής Εκκλησίας και πολλοί θεωρούν ακούγοντας το έργο αυτό ότι ουσιαστικά προσευχόμαστε στον Θεό. Ενώ η αλήθεια του συνθέτη δεν είναι ότι προσευχόμαστε, είναι ότι ζητάμε επιμόνως της βοήθειά Του να μας πάρει στην ευθύνη Του. Είναι διαφορετικά αυτά τα δύο… Ακόμη και στην αρχή αυτού του έργου, όταν η χορωδία τραγουδά, αντιπροσωπεύουν όλους εμάς που με σηκωμένα τα χέρια ζητάμε ανήμποροι μια βοήθεια. Στο έργο αυτό αν κάποιο μουσικό σύνολο το ερμηνεύσει απλά μουσικά σωστά, χωρίς ορθογραφικά λάθη, σαν να εξετάζονται σε σολφέζ Ωδείου, χωρίς ευγένεια, χωρίς πάθος, χωρίς σωστή μετάφραση της μελωδίας σαν να παίζουν δημόσιοι υπάλληλοι, η μελωδία πεθαίνει. Από όλο το Requiem Verdi θα θελα να σας αποχαιρετήσω με το τελευταίο του μέρος, με την άρια Libera me της σοπράνο που με αυτή την άρια τελειώνει φυσικά και το έργο αυτό. Στην τελευταία συγχορδία του έργου, ο Βέρντι, ο ευφυής αυτός συνθέτης, τοποθετεί την συγχορδία Si+ (Σι μείζονα) που είναι η συγχορδία της χαράς, η συγχορδία του φωτός… Ο τρόπος που οδηγεί ο Βέρντι ολόκληρη την Συμφωνική Ορχήστρα και την τεράστια χορωδία που χρειαζόμαστε για ένα Requiem Verdi, είναι παραμυθένιος. Γιατί; Γιατί καταλήγει με τέτοιον τρόπο όπου ενώ σε όλο το έργο οι άνθρωποι ζητούν να τους αναλάβει ο Θεός, με την συγχορδία αυτή η απάντηση του Θεού είναι “Μπορεί… Μπορεί ναι, μπορεί και όχι”. Κι ενώ το έργο τελειώνει, εμείς φεύγουμε όλοι μετέωροι…

 

Περισσότερες πληροφορίες για τον Δημήτρης Ανδρέου μπορείτε να βρείτε στην προσωπική του σελίδα: dimitrisandreou.wordpress.com/

[Ιούλιος 1986], Νίκος Βαρδάκας

Photo by: pxhere.com

Κέφι, ζωντάνια και ανέμελο παιχνίδι. Διακοπές
δίπλα στην θάλασσα, χρώματα στροβιλίζανε
την ζωή μου έντονα.
Σε εκείνο τον όρμο, κάτω απ΄τα βράχια εξουσίαζα
του Ποσειδώνα τα θαύματα .Μήτε γοργόνες μήτε
τέρατα δεν παραβγαίνανε στην αθώα φαντασία μου.
Και εκείνη η αλμύρα που έγλειφε τα χείλια μου, ήταν
γεύση γλυκιά και στην ψυχή χαρακιά.
Όπως όλες οι εικόνες που απόμερα στέκονται στο μυαλό
σε μια γωνιά. Προφητείες απ΄το μέλλον, στο παρόν κινδυνεύουν
όσο οι αναμνήσεις την καρδιά κυριεύουν.

 

*Από την ποιητική συλλογή του Νίκου Βαρδάκα, “Στην μνήμη”, εκδόσεις 24γράμματα.

Αναγγελία, Παυλίνα Κουβαρδά

Photo by: pexels.com

 

-Σε θέλω…
-Πες μου, τώρα.
-Όχι τώρα.
Με κομμένη την ανάσα
σε ζωντανή συχνότητα
κάτι στιγμές σαν κι αυτήν
η τόλμη της προσέγγισης
προδιαγράφει
την απόλυτη παράδοση
με τρόπο κατηγορηματικό.

Κι εγώ δεν αποχωρώ
και επιμένω
στις αναπόφευκτες σκηνοθεσίες
ενός ρίσκου σε κίνηση
με μια αδιόρατη προσμονή
σε αυτό που επιτελείται
λίγο πριν θέσω τον εαυτόν μου,
ενώπιον
μιας κοινωνικής μνήμης,
ως λεία
μπροστά στην επιδίωξή μου
να γράφω ελεύθερα
χωρίς άλλοθι
και προσχηματικές επικοινωνίες.

[Ο βρεμένος στη βροχή], Ντέμης Κωνσταντινίδης

Tags

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Photo by: pxhere.com

Έτρεχες με τη μηχανή.
Στην πορεία σκότωνες τους προορισμούς σου.
Κάθε χάντρα του κομπολογιού σου
Και μια προσευχή―
Γλίστραε απ’ τη σέλα στους τροχούς σου.

Έτρεχες για την εξοχή.
Άδειος ένας χάρτης τύλιγε τους τόπους.
Μίλια από πόλεις κι από ανθρώπους
Σ’ έπιασε βροχή―
Μουσκεμένο ως μέσα στην ψυχή.

Το σκουπιδάκι, Παυλίνα Κουβαρδά

Tags

Λογοτεχνικά Κείμενα

Photo by: pinterest.com (Kylee Besecker)

Έλιωσαν στην άσφαλτο οι σόλες.
Όλη σου η ζωή σ’ ένα καρότσι super market.
Σαν το σκουπίδι,
ελαφρύς,
που σε χορεύει όπου θέλει ο άνεμος.
Ρυπαρός και διωγμένος
στριμωγμένος
πεινασμένος
κυνηγάς το όνειρό σου.
Απόκαμες και σήμερα.

Και οι μικροαστοί μιλάνε.
Βρέχει μυαλό κι απόψε!
Συζητούν για όλους και για όλα.
Συζητούν για σένα και για μένα.
Χωρίς εμάς για εμάς.

Που και που κοιτάζουν προς τα έξω.
Πάντα με επιφύλαξη προς τους ωκεανούς.
«Δεν μπορεί θα με δουν», σκέφτεσαι…
και υψώνεις το ανάστημά σου.

Μα, πώς να δει η όρασή τους
ένα τόσο δα μικρό σκουπιδάκι σαν εσένα;

Και συνεχίζουν να γλεντάνε.
Οργανώνουν τη ζωή σου
αναβάλλουν τη δική τους.
Συζητούν και για το κόμμα.
Για τον Μαρξ όλο μιλάνε.
Αναλύουν
αφορίζουν
φτιάχνουν όπλα-θεωρίες
για να κόψουν τα φτερά σου.

Στειρωμένοι απ’ το μίσος
της αβίωτης ζωής
παριστάνουν τους σωτήρες.
Κι είναι τόσο θυμωμένοι
που με λύσσα θα σε σύρουν
στα υπόγεια κελιά τους.
Σαν θα μπεις δε θα γυρίσεις.
Μα αν γυρίσεις θα είσαι αλλιώς.
Κι όλα αυτά για το καλό σου.

Τους χαλάς την ησυχία.
Σέρνοντάς σε στις αρχές τους
θα ζητήσουν προστασία.
Με χαμόγελο και οίκτο
θα σε βγάλουν τρομοκράτη.
Ίσως, και τρελό.
Και θα μπεις στην ιστορία.

Βγαίνουν έξω και γελάνε.
«Να το ξανακάνουμε…».
«Να το κάνουμε πιο συχνά».
«Να βρίσκουμε χρόνο να τα λέμε».
«Καληνύχτα».

Δεν σε βλέπουν.
Σε πατάνε.

Τέλος επικοινωνίας!
Δεν χωράς σ’ αυτόν τον κόσμο.
Κι άλλο δεν έχει να σου δείξει.
Μα είναι και εκείνη η στιγμή
που, ξαφνικά, εσύ θα αλλάξεις
και θα πεις
πως «φτάνει, μέχρι εδώ».
Συνεχίζεις το ταξίδι.
Πολεμάς για το όνειρό σου
με πατρίδα σου τις μάχες
που θα δίνεις στη ζωή σου.

 

*H Παυλίνα Κουβαρδά γεννήθηκε στον Πειραιά. Είναι Κοινωνική Λειτουργός και κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.

στα καφενεία, Ειρηναίος Μαράκης

Tags

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Photo by: pexels.com

σε Εσένα
που ακόμα φοβάσαι
το σκοτάδι τους

στα καφενεία σήμερα
το ούζο, ο ελληνικός καφές
ανάμνηση είναι σε παλιές εικόνες
οι απόμαχοι της ζωής, οι άνεργοι
φρέντο καπουτσίνο παραγγέλνουν
στοίχημα παίζοντας
με ομάδες πέμπτης κατηγορίας
ιστορώντας τα κατορθώματα
τηλεοπτικών ηρώων στα ριάλιτυ
μόνο τα τσιγάρα μοιάζουν ίδια
η σκόνη στα πλεμόνια μας
η αναμονή για μεροκάματο

στα καφενεία σήμερα
δεν χορεύουνε ζεϊμπέκικο
ανάμνηση είναι σε παλιές ταινίες
στην τηλεόραση πλέον
στα κρύα σαββατόβραδα
που η μοναξιά με ένταση αναπαράγεται
άνεργοι ηθοποιοί το χορεύουν
μιλώντας για ήθος και παράδοση
για τον λαϊκό μας πολιτισμό
που χρόνια τώρα
ξεπουλιέται στα σαλόνια
για λίγα ψίχουλα αγάπης

στα καφενεία σήμερα
δεν συζητούν πολιτικά
μόνο η μπάλα τους νοιάζει
το ποδόσφαιρο
οι δίκες της Δευτέρας
λίγη εκτόνωση, γρήγορη, σκληρή
με μπύρα και βίαιο σεξ
τα εγκλήματα καταγγέλλοντας
των αδύναμων, των φτωχών
ευκολοχώνευτη κάνοντας την καταπίεση
τον φόβο της ανεργίας
τον πόλεμο που έρχεται

στα καφενεία σήμερα
πατάρι δεν θα βρεις
με ποιητές που θα σχεδιάζουν
σε στίχους μια κόκκινη πολιτεία
συνωμότες δεν θα βρεις
εξέγερση να οργανώνουν
με απεργίες, αγώνες μαζικούς
βλέπεις, στον δρόμο έχουν ήδη βγει
με τις χιλιάδες αντιφάσεις τους
ένα άλλον δρόμο φτιάχνοντας
που δεν θα μοιάζει
με τους προηγούμενους

Ναβαρίνου, Ντέμης Κωνσταντινίδης

Tags

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Photo by: pexels.com (Dom J)

Μνήμη Φ. Μπαρλά

Παραμονή πρωτοχρονιάς
κόσμος γυρίζει με γλυκά
χαζεύει σε βιτρίνες
διαλέγει λουριά.

Πίσω απ’ αρχαία ερείπια
οι φίλοι μου παίζουν κρυφτό.
Δεν τους μάθανε
να κατευνάζουν τα τέρατα.

Μόνο κατάλαβαν.
Η μαγική λέξη αναβάλλεται.
Κερδίζει όποιος
παραμείνει κρυμμένος.

[κάτσε και σκέψου πριν…], Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Tags

Splendide mendax

Photo by: pinterest.com (Зимняя вишня)

αυτός ίσως να είναι κι ο τελευταίος σου χρόνος∙
γι’ αυτό
σκέψου
κάτσε και σκέψου
τι κερδήθηκε
τι δεν δόθηκε
τι λησμονήθηκε κι έπρεπε να κρατηθεί
τι δεν θάφτηκε ενώ – ήδη σαπισμένο- λερώνει τα σπάργανα του νου
τι χαλαλίστηκε εν ονόματι του άλλου του ίδιου του εαυτού
του φόβητρου του θανάτου της διατήρησης της συντήρησης
της αποσάθρωσης της απόσπασης της εκτόνωσης της εκπόνησης
της υπονόμευσης της κατάφασης της εκκόλαψης

ποιο νόημα ποιο σύστημα ποιο αξίωμα ποιο όραμα ποιος πόθος
γίνηκε ρώτα κι αν σ’ αυτό αφέθηκες γυμνός σαν εραστής
ή στα μισά προδόθηκες από την ίδια σου ροπή

κάτσε και σκέψου
σοβαρά
αλάθευτα –για μια και μόνη φορά-: αλάθευτος και συνάμα διάτρητος
μουσώνας στο κέντρο του δικού σου αστερισμού
πόσο πολύ πληγώθηκες αφέθηκες αλώθηκες
κουρσεμένος πειρατής αναζητητής

κάτσε και σκέψου
τι απ’ όλα αυτά άξιζε
τι τώρα αξίζει
πόσο κόστισε η αλκοόλη του ονείρου
στις ποτισμένες ηπείρους της προσωπικής- προσωπογραφικής ανατομίας σου

τι αποτέλεσε τι συνετέλεσε
σ’ αυτό που δεν είσαι δεν έγινες δεν θα γίνεις
και πάντα θα προσδοκάς

ποια περίσσεια μένει να καλυφθεί
η πολυδιάστατη οπή
η σκοτεινή ρουφήχτρα της απώλειας

και κυρίως αν υπάρχει εκείνη η ορμή
που θα γυρίσει το τέλος σε αφετηρία
για ν’ αποκτήσουν νόημα κι οι φετινές ευχές

κάτσε –λοιπόν- και σκέψου
πριν ο λεπτοδείκτης σημάνει
το αναπότρεπτο