Η ΣΤΗΛΗ ARS & VITA ΦΟΡΑΕΙ ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ…

Tags

Ars & Vita

---

γράφει και επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

…την πρώτη πολιτιστική της ατζέντα για το καλοκαίρι 2017! Μέσα από μία πληθώρα θεατρικών παραστάσεων, μουσικών δρώμενων και πολλών ακόμη πολιτιστικών δράσεων εντός και εκτός Αττικής, επιλέχθηκαν και παρουσιάζονται παρακάτω τέσσερις πολλά υποσχόμενες καλλιτεχνικές παραγωγές.

Δύο παραστάσεις θεάτρου και χορού ιδανικές για παιδιά και δύο μουσικές εκδηλώσεις αντίστοιχα, φιλοδοξούν να καλύψουν την ανάγκη των μικρών μας φίλων (και όσων αισθάνονται πάντα παιδιά!) για περιπέτεια, ψυχαγωγία και νοητές αποδράσεις σε κόσμους φανταστικούς, γεμάτους μαγεία και ήρωες με υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά και την επιθυμία του ενήλικου κοινού για ποιοτικές μουσικές συναντήσεις που θα δώσουν μελωδικό χρώμα στις καλοκαιρινές μας βραδιές. 

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το πρώτο μας πολιτιστικό ταξίδι για φέτος και…

Καλή σας θέαση!

---

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΕΤΡΑΔΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ»

του Στέφανου Κοσμίδη

Περιοδεία Καλοκαίρι 2017

Μια μυστηριώδης κωμική περιπέτεια για παιδιά, ιδιαίτερα διασκεδαστική αλλά και διδακτική, με υπέροχη μουσική, φαντασμαγορικά σκηνικά και τους πρωταγωνιστές από την αγαπημένη σειρά “Το σόι σου” του Alpha!

Μετά την ενθουσιώδη ανταπόκριση του κοινού στην πρεμιέρα της παράστασης στο Κατράκειο Θέατρο τη Δευτέρα 19 Ιουνίου, ο επόμενος σταθμός μας είναι η Νέα Μάκρη και όλη η Ελλάδα!

O Τιμόθεος Τιμολέοντας είναι ένας καθημερινός απλός άνθρωπος που άθελά του μπλέκεται σε μια μαγική περιπέτεια. Όταν εξαφανίζεται από τη χώρα του το «Πετράδι της γνώσης», οι άνθρωποι αρχίζουν να ξεχνούν ό,τι γνώριζαν μέχρι τότε και ο «Διάσημος Κακοποιός» που εξουσιάζει την χώρα, πλέον μπορεί να τους έχει υπό τον έλεγχό του… Έτσι ο κύριος Τιμόθεος ταξιδεύει στον χωροχρόνο, προκειμένου να καταφέρει να βρει το πετράδι της γνώσης και να το επιστρέψει στη χώρα του. Στο παραμυθένιο αυτό ταξίδι θα γνωρίσει πολλούς και διαφορετικούς ήρωες που ο καθένας τους έχει μια διαφορετική ιστορία να διηγηθεί. Μέσα από τις ιστορίες τους μαθαίνουμε την προέλευση των παροιμιών, οι οποίες είναι και τα κλειδιά που θα οδηγήσουν στο αίσιο τέλος της ιστορίας. Το ταξίδι θα είναι δύσκολο και οι κίνδυνοι μεγάλοι, αλλά ο Τιμόθεος θα καταφέρει να σώσει τους κατοίκους της χώρας του, έχοντας σύμμαχο την γνώση, αλλά και τον… εαυτό του!

Συντελεστές:

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Στέφανος Κοσμίδης

Μουσική &σχεδιασμός ήχου: Σταύρος Τσουμάνης

Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου

Κινησιολογία: Μαρίνα Μαυρογένη

Φωτισμοί: Γιάννης Κωνσταντακόπουλος

Φωτογραφίες: Γιούλη Γεωργαντίδου & Δημήτρης Καρβουντζής

 Διάρκεια 75 λεπτά

 Trailer παράστασης: https://www.youtube.com/watch?v=L3M7gYYImJc

Πρωταγωνιστούν:

Μελέτης Ηλίας

Βίβιαν Κοντομάρη

Ιωάννα Ασημακοπούλου

Σόλων Τσούνης

Χρυσάνθη Γεωργαντίδου

Στον ρόλο της Νεράϊδας, ακούγεται η φωνή της Μίρκας Παπακωνσταντίνου.

 Προπώληση: viva.g: rhttps://www.viva.gr/tickets/theater/katrakeio-theatro/to-xameno-petradi-ths-gnwshs

Περιοδεία

Δευτέρα 26 Ιουνίου | Νέα Μάκρη (προπώληση εισιτηρίων στο κυλικείο του Αθλητικού και Πολιτιστικού Κέντρου Ν. Μάκρης)

Αθλητικό & Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Μάκρης | ώρα έναρξης: 21:00

Κυριακή 9 Ιουλίου | Αίγιο

Υπαίθριο Θέατρο Αιγιαλείας Γ. Παππάς | ώρα έναρξης: 21:00

Δευτέρα 10 Ιουλίου |  Βόνιτσα

Νησάκι Κουκουμίτσας |  ώρα έναρξης: 21:00

Τετάρτη 12 Ιουλίου | Γρεβενά

Υπαίθριο Θέατρο Καστράκι | ώρα έναρξης: 21:00

Πέμπτη 13 Ιουλίου | Καρδίτσα

Ανοιχτό Θέατρο Μητρόπολης | ώρα έναρξης: 21:00

Πέμπτη 20 Ιουλίου | Στυλίδα

Ανοιχτό Θέατρο Στυλίδας | ώρα έναρξης: 21:00

Παρασκευή 21 Ιουλίου | Βόλος

Δημοτικό Θέατρο Βόλου Μελίνα Μερκούρη | ώρα έναρξης: 21:00

Δευτέρα 24 Ιουλίου | Πτολεμαΐδα

Υπαίθριο Θέατρο Πτολεμαΐδας | ώρα έναρξης: 21:30

Τρίτη 25 Ιουλίου | Σέρρες

Θεατράκι Σερρών | ώρα έναρξης: 21:00

Πέμπτη 27 Ιουλίου | Κοζάνη

Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο | ώρα έναρξης: 21:00

Δευτέρα 31 Ιουλίου | Σαντορίνη

Δημοτικό Κλειστό Γυμναστήριο ΔΑΠΠΟΣ | ώρα έναρξης: 21:00

Τρίτη 8 Αυγούστου | Νεμέα

Green theater – Θέατρο Αρχαίων Κλεωνών | ώρα έναρξης: 21:00

Πέμπτη 31 Αυγούστου | Σαλαμίνα

Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας | ώρα έναρξης: 21:00

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου | Χαλκίδα

Θέατρο Ορέστης Μακρής | ώρα έναρξης: 21:00

Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου | Μενίδι

Δημοτικό Θέατρο Μίκη Θεοδωράκη | ώρα έναρξης: 21:00

Προπώληση από 7€ στο viva.gr

Πληροφορίες: τηλ. 2121050020 & http://www.entertain.gr

Επικοινωνία / Δημόσιες Σχέσεις:

Χρύσα Ματσαγκάνη – Αλέξανδρος Γερασίμου

Mail: chrysamtg@gmail.com – a.gerasimou@gmail.com

Tel. 6970 992262 – 6948 270889

---

Κηποθέατρο Παπάγου

 «Ο Μονόκερος, οι Μάγισσες κι η μόνη Αλήθεια»

Παράσταση χορού

Παρασκευή 23 Ιουνίου στις 21:00

Την Παρασκευή 23 Ιουνίου στο Κηποθέατρο Παπάγου θα παρουσιαστεί η παράσταση χορού «Ο Μονόκερος, οι Μάγισσες κι η μόνη Αλήθεια», από τη Σχολή Χορού Βαρλάμου – Ντε Πετρίλλο, η οποία λόγω βροχής είχε αναβληθεί.

Η σύλληψη και σκηνοθεσία είναι της  Μαργαρίτας Βαρλάμου, η οποία αναφέρει σχετικά με την παράσταση: «Ο σημερινός άνθρωπος, ο άνθρωπος της πόλης δεν ζει πλέον σε άμεση επαφή με την φύση. 

Αυτή η διαπίστωση στάθηκε αφορμή να δημιουργήσω μία χοροθεατρική παράσταση σε έναν κόσμο της φαντασίας, όπου κατοικούν οντότητες υπερφυσικές, με μαγικές ιδιότητες. Σε βουνά, δάση, σύννεφα, ρυάκια και πηγές, θα δούμε αυτές τις υπάρξεις να ζουν, να αγαπούν, να παίζουν και να παθιάζονται, να πληγώνονται και να διεκδικούν, να μισούν και να εκδικούνται, να προστατεύουν και καταστρέφουν. Στήνουν τους χορούς τους και φέρνουν φως και χαρά κι άλλοτε οδηγούν θύελλες, καταιγίδες και φόβο. 

Οι πιο μακρινές εποχές της ανθρωπότητας, τις οποίες με νοσταλγία αναπολώ, ο κόσμος των  ξωτικών, των μαγισσών, νεραϊδών και των μονόκερων μου μεταδόθηκε μέσα από τα παραμύθια στην παιδική μου ηλικία.  

Τα παραμύθια παρουσιάζουν με όμορφο και διδακτικό τρόπο, τις καλές και κακές επιδράσεις του νεραϊδόκοσμου, την ομορφιά, την αγριότητα των μαγισσών, την δύναμη και την τρυφερότητα του μονόκερου και την συνύπαρξη τους. 

Ένα τέτοιο παραμύθι θα σας παρουσιάσω σε συνεργασία με τους πολύτιμους συνεργάτες μου -δασκάλους χορού- τους: Βρισηίδα Σολωμού, Εύη Πάνου, Μαριάννα Τηλιοπούλου, Αυγουστίνο Κούμουλο, Αριάδνη Παπαπαναγιώτου. 

Συμμετέχουν όλες οι μαθήτριες και οι μαθητές της σχολής μας, παιδιά και ενήλικες. 

Χορεύουν κλασσικές και σύγχρονες χορογραφίες με διαρκείς εναλλαγές και ερμηνεύουν τους ρόλους τους, σε μουσικές συνθέσεις από τον Μότσαρτ, τον Βιβάλντι έως τον Τζιακίντο Σέλσι, τον Πρινς και Ντέιβιντ Μπόουι. 

«Ο Μονόκερος, οι Μάγισσες κι η μόνη Αλήθεια»

Παρασκευή 23 Ιουνίου

Κηποθέατρο Παπάγου

Ώρα: 21:00

Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος: 10€, παιδικό (έως 6 ετών): 5€

Διάρκεια: 110′

Υπεύθυνος Επικοινωνίας Αντώνης Κοκολάκης

Εmail: kokolakispr@yahoo.gr και kokolakispr@gmail.com

---

Σάββατο 8 Ιουλίου 2017, στις 21:00

Βραδιά Όπερας

  «Η δική μας Μαρία»

Στον προαύλιο χώρο του πατρογονικού σπιτιού

της Μαρίας Κάλλας

 στο Νεοχώρι Μεσσηνίας

Η Μαρία Κάλλας, η πλέον διάσημη στον κόσμο Ελληνίδα καλλιτέχνις, με τη μοναδική της τέχνη που στηρίχτηκε στον μαγικό συνδυασμό ενός τεράστιου μουσικού και θεατρικού ταλέντου, με τη βαθιά γνώση της οπερατικής παράδοσης,  αποτελεί ξεχωριστό σημείο αναφοράς, μνήμης και τιμής για τους Έλληνες, όπως και αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας. Παγκόσμια  δε,  40 χρόνια μετά,  αναγνωρίζεται ως η καλλιτέχνις που προσδιόρισε την ιστορική πορεία και εξέλιξη του λυρικού τραγουδιού ως εκείνη πριν και εκείνη μετά την Μαρία Κάλλας.

Το πατρογονικό σπίτι της Μαρίας Κάλλας βρίσκεται κουρνιασμένο στην κοινότητα Νεοχωρίου, του Δήμου Οιχαλίας στη Μεσσηνία. Αυτό το σπίτι, εγκαταλελειμμένο και μισογκρεμισμένο, πέρασε σχετικά πρόσφατα στην κυριότητα του Δήμου Οιχαλίας, ο οποίος αποφάσισε να το αποκαταστήσει, χρησιμοποιώντας και τα δικά του οικοδομικά υλικά που βρίσκονται σπαρμένα στο χώρο, και να το λειτουργήσει ως  επισκέψιμο μουσειακό και ερευνητικό κέντρο για τη ζωή και την καριέρα της μεγάλης καλλιτέχνιδας.

Ειδικά, για το 2017, Έτος Μαρίας Κάλλας, με τη συμπλήρωση 40 χρόνων από τον θάνατό της, ο Δήμος Οιχαλίας σε συνεργασία με το Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο Athenaeum (Ατενέουμ) διοργανώνει μία ξεχωριστή Βραδιά Όπερας στον προαύλιο χώρο του πατρογονικού σπιτιού της στο Νεοχώρι, τιμώντας την συμπατριώτισσά τους  Μαρία Καλογεροπούλου –  Κάλλας.

Η εκδήλωση τελεί Υπό την Αιγίδα της Περιφέρειας Πελοποννήσου, της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), και της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Πελοποννήσου.

Σε αυτό το πλαίσιο προσκαλείται  το φιλόμουσο κοινό σε μία ανοικτή Βραδιά Λυρικού Τραγουδιού με γενικό τίτλο «Η δική μας Μαρία», το Σάββατο 8 Ιουλίου 2017, στις 21:00, στον προαύλιο χώρο του πατρογονικού σπιτιού της Μαρίας Κάλλας στην Τοπική Κοινότητα Νεοχωρίου Μεσσηνίας.

Στην εκδήλωση οι καταξιωμένοι διεθνείς καλλιτέχνες Βασίλης Καβάγιας -τενόρος, Χρύσα Μαλιαμάνη –σοπράνο και Γιάννης Αερινιώτης στο πιάνο θα ερμηνεύσουν άριες και ντουέτα από τις ωραιότερες Όπερες του διεθνούς ρεπερτορίου όπως ο «Ριγκολέτο» και η «Τραβιάτα» (η Παραστρατημένη) του Τζουζέπε Βέρντι ή «Το Ελιξίριο του Έρωτα» του Γκαετάνο Ντονιτσέτι  αλλά και ιταλικές καντσονέτες όπως το «Core ‘Ngrato» (Αχάριστη Καρδιά) ή το πασίγνωστο τραγούδι «Γρανάδα», αλλά και το «Συ μου πήρες πια το νου και την καρδιά», από την Οπερέτα «Ο Βαφτιστικός» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη.

Τραγούδια και άριες που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε απολαύσει και σιγοψιθυρίσει και τα οποία θα ομορφύνουν ακόμα περισσότερο την καλοκαιρινή μεσσηνιακή βραδιά, η οποία και θα αποτελέσει το έναυσμα για μία μεγάλη πολιτιστική προσφορά σε όλη την περιοχή.

Η είσοδος στο χώρο είναι ελεύθερη.

Συμμετέχουν: Βασίλης Καβάγιας -τενόρος

Χρύσα Μαλιαμάνη –σοπράνο

Γιάννης Αερινιώτης σολίστ πιάνου

Δήμος Οιχαλίας

σε συνεργασία με το

Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο Athenaeum

Υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Πελοποννήσου

της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας(ΚΕΔΕ)

και της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Πελοποννήσου

ΔΗΜΟΣ ΟΙΧΑΛΙΑΣ –τηλ. 2724022264  –  2724360300,  Fax:  φαξ  2724023477,

e-mail: meligala@otenet.gr / http://www.oichalia.gov.gr

 Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο ATHENAEUM  Τηλ.: 210 321 19 87, 55 και 49,

Fax: 210 321 11 96,  e-mail: contact@athenaeum.com.gr/ http://www.athenaeum.com.gr

---

Συναυλία Κιθάρας με τους Μαθητές του Παναγιώτη Μάργαρη

στον Ιανό

 Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

 

Δεκαοκτώ ταλαντούχοι νέοι κιθαριστές, μαθητές του κορυφαίου Έλληνα κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη, θα βρεθούν στη σκηνή του IΑΝΟΥ. Θα ερμηνεύσουν κομμάτια σπουδαίων συνθετών (Bach, Tarrega, Albeniz, Sor, Tedesco, Leo Brouwer κ.α), δικές τους συνθέσεις καθώς και τραγούδια μεγάλων Ελλήνων και ξένων τραγουδοποιών. Συμμετέχουν: Γιαλέρνιος Παναγιώτης, Ελευθερίου Απόλλων, Εμμανουηλίδης Στρατος, Ηλιάδη Αλίκη, Καββαδίας Γιώργος, Καζαμίας Δημήτρης, Μαυρίας Κωνσταντίνος, Ξανθάκου Αθηνά, Ξένος Αποστόλης, Οικονομάκης Δημήτρης, Πλυτά Νικολέτα, Σωτηρόπουλος Μάριος, Τσικαλουδάκης Γιώργος, Τσιριγώτης Τάσος, Φλέγκα Ελντίνα, Φλέγκα Πέγκυ, Φυτάς Παναγιώτης, Αστέρω Χριστοφίδου.

 

Με την υποστήριξη του Εράτειου Ωδείου. 

Είσοδος: 10€ / Ελάχιστη κατανάλωση: 6€

Οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00

Η βραδιά θα μεταδίδεται ζωντανά από τo IANOS RADIO

Πληροφορίες

IANOS | τηλ. 210 32 17 810, Σταδίου 24 – Αθήνα

Πώληση εισιτηρίων την ημέρα της εκδήλωσης στο café του ΙΑΝΟΥ

---

Ολοκληρώνοντας την πρώτη για φέτος πολιτιστική περιήγηση – εντός και εκτός Αττικής – της στήλης ARS & VITA, σας αφήνουμε να επιλέξετε την παράσταση/μουσική εκδήλωση που ταιριάζει στη διάθεση και το προσωπικό σας κριτήριο και σύντομα θα επανέλθουμε με ακόμη περισσότερες προτάσεις για ψυχαγωγία, που συνδυάζουν την υψηλή ποιότητα, με εκλεκτούς συντελεστές και ένα χρηματικό αντίτιμο προσιτό σε όλους. Κρίσης γαρ…όλα μετρούν και όλα προσμετρώνται…

 

“ΑΙΑΣ” του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη, στο “Θησείον, ΈΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ”, για 4 τελευταίες παραστάσεις…Πότε επιτέλους ο κύκλος του αίματος θα κλείσει;

Tags

Ars & Vita

Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης/Αίαντας…βουτηγμένος στο αίμα…

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

Είναι τυχαίο που όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες, νεότεροι και καταξιωμένοι, επιλέγουν να ανεβάσουν παραστάσεις που άμεσα ή έμμεσα πραγματεύονται τον εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος μάλιστα καθώς λέγεται αποτελεί την “αχίλλειο πτέρνα” της Ελλάδας, αφού ρέει στις φλέβες του λαού μας όπως το αίμα, γεμίζοντας την αρχαία και νεότερη ιστορία μας με μαύρες σελίδες και λειτουργώντας ως τροχοπέδη στη συλλογική και προσωπική μας ανέλιξη;

Ρίχνοντας κανείς μια ματιά στην τρέχουσα ελληνική επικαιρότητα, στη θλιβερή εικόνα ανιστόρητου μίσους και εθνικής διχόνοιας που παρουσιάζει το Ελληνικό Κοινοβούλιο ειδικά εν καιρώ κρίσης, στην καθημερινότητα μας που συχνά θυμίζει εμπόλεμη ζώνη, αλλά και στα αμείλικτα social media που αποτελούν τη νέα παγκόσμια και εγχώρια αρένα δημόσιας διαπόμπευσης- ουπς! συγνώμη πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης ήθελα να πω – στην οποία αλληλοσπαράσσονται ακόμη και άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι σαν ανήμερα θηρία, με αφορμή ένα μη politically correct ποστάρισμα, τη δήλωση κάποιου επωνύμου που δεν συνάδει με το κοινό αίσθημα δικαίου ή απλώς την πρόσφατη δημόσια εμφάνιση με τουαλέτα/σμόκιν/μαγιό/άνευ εσωρούχου (και τα συναφή…) λαοφιλούς σταρ, υποστάρ…celebrity….κλπ…., μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο….

Τι ακριβώς συμβολίζει στις μέρες μας ο Αίας ο Τελαμώνιος, που σύμφωνα με το μύθο υπέπεσε στο φοβερό αμάρτημα της “ύβρεως”, για να εξιλεωθεί στο τέλος με την αυτοκτονία του απέναντι σε θεούς και ανθρώπους και να αξιωθεί την ιερή πράξη της ταφής κατόπιν όχι θεικής, αλλά ανθρώπινης παρεμβάσεως, από τον πιο απρόσμενο μεταθάνατιο σύμμαχό του, που δεν ήταν άλλος από το μεγαλύτερο εν ζωή εχθρό του, τον πολυμήχανο Οδυσσέα/Βαγγέλης Ψωμάς. 

Ο Αίαντας/Ιωσήφ Ιωσηφίδης στα χέρια των πιστών του συντρόφων

Την απάντηση έρχεται να δώσει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης, ο οποίος δεν θέλησε μεν να προτείνει “έτοιμες” λύσεις,  αλλά σίγουρα πήρε μία σαφή και τολμηρή σκηνοθετική θέση (αν και πια τι μπορεί να θεωρηθεί τολμηρό στο σύγχρονο ανέβασμα μιας τραγωδίας;) απέναντι στα πολυδιάστατα και διαχρονικά ερωτήματα που θέτει το έργο, βάζοντας το κοινό στη θέση όλων των ηρώων ξεχωριστά, αφού το κάθε πρόσωπο με τον τρόπο του αποτελεί μέρος αυτού του φαύλου κύκλου αίματος, που ξεκίνησε με τη δημιουργία του ανθρώπου και συνεχίζεται έως τις μέρες μας (…και εις το διηνεκές…).

Έχοντας στη διάθεσή του ικανούς ηθοποιούς με προεξέχοντα τον πηγαία ταλαντούχο Ιωσήφ Ιωσηφίδη, που μετά τον υποκριτικό θρίαμβο του “Χρυσοβαλάντη” (..στο βραβευμένο μονόλογο “Μάρτυς μου ο Θεός”, του Μάκη Τσίτα, που παρουσιάστηκε για 3 χρονιές στο VAULT, αλλά και πανελλαδικά μέσω περιοδείας) επιστρέφει στο ρόλο του υβριστή και στη συνέχεια αυτόχειρα Αίαντα που αποτελεί τεράστια πρόκληση, ακόμη και για έναν ηθοποιό με το δικό του σκηνικό εκτόπισμα, ο γνωστός σκηνοθέτης έπαιξε το δικό του καλλιτεχνικό στοίχημα, αψηφώντας το ενδεχόμενο να μη το κερδίσει. 

Ο Αίαντας του Ιωσήφ Ιωσηφίδη βρυχάται σαν λιοντάρι, θυμίζοντας κατά πολύ τα ζώα που σκότωσε πάνω στην οργή του

Σύμφωνα με το Χρήστο Σουγάρη ο δεύτερος σε ανδρεία ήρωας του Τρωικού Πολέμου, μετά τον Αχιλλέα, βρίσκεται από την αρχή της παράστασης “εγκιβωτισμένος” στο καταματωμένο σφαγείο που μόνος του δημιούργησε τυφλωμένος από την αδικία εις βάρος του και σε κατάσταση “ένθεης μάνητας”, που σταδιακά υποχωρεί για να δώσει τη θέση της στην οδύνη της συνειδητοποίσης. Εν μέσω νεκρών ζώων που πήραν τη θέση των μέχρι πρότινος συμπολεμιστών του, οι οποίοι ήταν και οι αρχικοί του στόχοι, αλλά μετά από τη θεική παρέμβαση της πιο ανατρεπτικής θεάς Αθηνάς που έχουμε δει ποτέ, μετατράπηκαν σε αθώα ζωντανά που σφαγιάστηκαν αντ’ αυτών, ο μαινόμενος Αίαντας εμφανίζεται ενώπιον της οικογένειας και των πιστών στρατιωτών του με εμφανή τα σημάδια του παραλογισμού, μη θυμίζοντας σε τίποτα τον πρώην ισχυρό άνδρα, τον ατρόμητο πολεμιστή, τον πελώριο σε μέγεθος και αξία πρότερο εαυτό του.

Ο γιος του Τελαμώνα και της Περίβοιας, ο μυθικός βασιλιάς της Σαλαμίνας, υπό το άγρυπνο, χαιρέκακο και απρόσμενα αισθησιακό βλέμμα της θεάς Αθηνάς/Νίκη Σερέτη, που μέσα από την σκηνοθετική ματιά του Χρήστου Σουγάρη έμοιαζε περισσότερο – σε νωχελικότητα και υδηπάθεια – στη φιλήδονη Αφροδίτη και παρέμεινε στην σκηνή καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, να ελέγχει και να χειραγωγεί, βγαίνει ξαφνικά από το προσωπικό του κολαστήριο και επιλέγει στην πιο νηφάλια στιγμή του να ξεγελάσει τους πάντες. Παραπλανητικά εξημερωμένος, απατηλά απαθής και υπνωτιστικά πειστικός εκδηλώνει τη διάθεσή του να συμβιβαστεί με την τωρινή του κατάσταση και μέσα από ένα χειμαρρώδη λόγο που μοιάζει διακήρυξη ζωής, αλλά αποτελεί προμήνυμα θανάτου, αποχαιρετά τους αγαπημένους του, αφήνοντας στο γιο του Ευρυσάκη τη μόνη κληρονομιά που διαθέτει πλέον…την τιμή του.

Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης/Αίαντας με το γιο του Ευρυσάκη/Άρης Παναγιώτου

Πολύ σημαντική για την σκηνική ισορροπία της παράστασης η συμβολή του χορού που συναποτελούσαν οι: Γιώργος Ματζιάρης, Βαγγέλης Ψωμάς, Αλέξανδρος Τούντας, Μιχάλης Μουλακάκης και Παναγιώτης Μαρίνος, οι οποίοι λειτούργησαν ως ένα σώμα-μία ψυχή, κρατώντας παράλληλα με συνέπεια τους επιμέρους ρόλους της τραγωδίας.

Ο Άγγελος του Γιώργου Μάτζιαρη ήταν άμεσος και ανθρώπινος, ο Οδυσσέας του Βαγγέλη Ψωμά επεφύλλασε αρκετές εναλλαγές, αφού στην αρχή εμφανίστηκε ως το “δειλό” αντίπαλο δέος του Αίαντα που φοβάται να αντικρύσει την οργή του, αλλά στο τέλος επέδειξε απρόσμενη ανωτερότητα και πυγμή, αψηφώντας μαζί με τον Τεύκρο τις προσταγές του διδύμου Μενέλαος/Μιχάλης Μουλακάκης-Αγαμέμνονας/Παναγιώτης Μαρίνος.

Οι δύο ηθοποιοί ερμήνευσαν απολαυστικά τα δύο κραταιά αδέλφια της Σπάρτης και του Άργους αντίστοιχα, επικεφαλής και ηθκούς αυτουργούς του Τρωϊκού Πολέμου, με το Μενέλαο του Μιχάλη Μουλακάκη να είναι κάτι μεταξύ ανέμελου τουρίστα, γλοιώδους παπαράτσι και εγκληματολόγου, τον Αγαμέμνονα του Παναγιώτη Μαρίνου να αποτελεί την προσωποποίηση της εξουσίας, στην πιο απολυταρχική και αδίστακτη μορφή της (με την εκφορά του λόγου του ηθοποιού να θυμίζει φαντάσματα επταετίας). Παρακολουθώντας τον Αίαντα να κείτεται νεκρός και το Μενέλαο να τον φωτογραφίζει σαν αξιοθέατο, ήταν αναπόφευκτη η αναγωγή στο δικό μας σήμερα, με τον Αίαντα να συμβολίζει μία Ελλάδα που διαρκώς ξεπέφτει και το Μενέλαο όλους εκείνους που μας χτυπούν, ακόμη και τώρα που είμαστε εμφανώς “γκρεμισμένοι” (και με δική μας ευθύνη…).

Μία από τις πιο δυνατές σκηνές της παράστασης

Υψηλής ευαισθησίας ήταν η ερμηνεία του Αλέξανδρου Τούντα, που υποδύθηκε με συνέπεια και σκηνική ωριμότητα τον ετεροθαλή αδελφό του Αίαντα, Τεύκρο, δηλαδή τον άνθρωπο που έσπευσε να προστατεύσει το άψυχο κορμί και μαζί την υστεροφημία του αδελφού του, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του, αλλά και τις ζωές της Τέκμησσας και του Ευρυσάκη (στην συγκεκριμένη παράσταση τον υποδύθηκε ο Άρης Παναγιώτου που μοιράζεται τη διανομή με τον Ορέστη Πετούα) της συζύγου και του γιου του Αίαντα αντίστοιχα. 

Στο ρόλο της Τέκμησσας η νεαρή ηθοποιός Λεωνή Ξεροβάσιλα κατέβαλλε φιλότιμες και ειλικρινείς προσπάθειες να αγγίξει το μέγεθος του θρήνου μίας γυναίκας που δεν χάνει απλά τον άνδρα της, αλλά πιθανότατα και την ελευθερία (ζωή;) – τη δική της και του γιου της –  και να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες του ρόλου της, χωρίς ωστόσο να καταφέρει απόλυτα να πείσει για το μέγεθος της προσωπικής της τραγωδίας, παρόλο που ήταν αρκετές οι φορές που έφτασε πολύ κοντά στην πηγή…

Η θεά Αθηνά της Νίκης Σερέτη είχε πολύ δυνατές στιγμές και μέσω της συνεχούς λευκοφορεμένης παρουσίας της επί σκηνής, έδωσε το στίγμα του αόρατου παρατηρητή/θεού που ρυθμίζει τις τύχες των ανθρώπων, υποστηρίζοντας με σθένος πως όσο ισχυρός και αν είναι ένας θνητός, δεν  μπορεί να ξεφύγει από τη θεία βούληση.   

και η Νίκη Σερέτη ως θεά Αθηνά

Η Λεωνή Ξεροβάσιλα ως Τέκμησσα

 

Στον ομώνυμο ρόλο του Αίαντα του Τελαμώνιου, ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης έδωσε το 100% της ενέργειάς του (ίσως και λίγο παραπάνω), αντιμετωπίζοντας μία ακόμη υποκριτική πρόκληση με θάρρος και ερμηνευτική αυτοπεποίθηση, προσεγγίζοντας έναν ομολογουμένως απαιτητικό ρόλο με αυτοκυριαρχία και αξιοπρέπεια, έχοντας πλήρη επίγνωση της μεγάλης ευθύνης που συνοδεύει τόσο εμβληματικούς ρόλους, αλλά και της θεατρικής συνθήκης που διαφέρει, ή οφείλει να διαφέρει, από την απλή παράθεση γεγονότων και καταστάσεων.

Η συνταρακτικότερη σκηνή της παράστασης: Η αποκαθήλωση ενός ήρωα….

Όσον αφορά τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης, αξίζει να αναφερθούμε στην πολύ ενδιαφέρουσα και ευρηματική σκηνογραφική/ενδυματολογική προσέγγιση των Αριστοτέλη Καρανάνο & Αλεξάνδρας Σιάφκου, στην υποδειγματική κινησιολογική επιμέλεια της Φαίδρας Σούτου, στην πρωτότυπη μουσική του Αλέξη Κωτσόπουλου, στην αξιόλογη μετάφραση που υπογράφουν οι Εν Κύκλω και στους καθοριστικής σημασίας φωτισμούς του Άρη Τρουπάκη. 

Στο σύνολο της η παράσταση που σκηνοθέτησε με το δικό του μοναδικό τρόπο ο Χρήστος Σουγάρης, υπογράφωντας μαζί με την Κατερίνα Κουτσοχερίτη και την δραματουργική επεξεργασία του κειμένου και καθοδηγώντας με επιτυχία έναν πολυμελή και ετερόκλιτο θίασο, αποτελεί μία ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση (αν και συνεχίζει να με ενοχλεί αφάνταστα η τόσο εκτενής χρήση μικροφώνων σε όλες σχεδόν τις παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει τελευταία, τα οποία τουλάχιστον στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης σηματοδοτώντας το “βήμα” του εκάστοτε ήρωα) με την οποία ακόμη κι αν διαφωνείς ριζικά, οφείλεις να παραδεχτείς το πάθος με το οποίο την υποστηρίζει ο δημιουργός της και να σεβαστείς την τόλμη του να καταπιαστεί με ένα έργο “βαρύ”…σαν Αρχαία Τραγωδία.

Φεύγοντας από το θέατρο βαθιά προβληματισμένη, συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά, ότι τελικά ο εχθρός δεν είναι ποτέ “Προ των Πυλών”. Βρίσκεται εντός. Των Πυλών, των Τειχών, των Συνόρων. Βρίσκεται εντός μας! Και ίσως πρέπει κάποια στιγμή να δούμε τι θα απογίνουμε  χωρίς τους βαρβάρους…

Αίας του Σοφοκλή, του Χρήστου Σουγάρη και των πρωταγωνιστών της παράστασης…

---

Τελευταία εβδομάδα παραστάσεων 
Τετάρτη έως Κυριακή στις 21:00
έως 11 Ιουνίου

Θέατρο «Θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ»
Τουρναβίτου 7, Θησείο
Τηλ: 210 3255444 | website: www.pro4.gr | Facebook: https://goo.gl/fuBKO0

Σοφοκλή
~Αίας~

Σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη

Πρεμιέρα στις 31 Μαΐου 2017

Για 10 παραστάσεις!

YouTube Trailer: https://goo.gl/eRYQq3

Ο Χρήστος Σουγάρης μετά την περσινή του παράσταση, «Δον Ζουάν ή Η πέτρινη ευωχία» του Μολιέρου, σκηνοθετεί το παλαιότερο από τα διασωθέντα έργα του Σοφοκλή «Αίας» .

Η παραγωγή θα παρουσιαστεί στο θέατρο «Θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ» για δέκα μόνο παραστάσεις, από 31 Μαΐου έως 11 Ιουνίου. Τις παραστάσεις θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν επίσης επισκέπτες της πόλης μας από άλλες χώρες, καθώς θα υπάρχουν υπέρτιτλοι στα Αγγλικά.

«Η βία που μας προστατεύει, μετατρέπεται σε βία που μας απειλεί»

Σ’ ένα ερημικό τοπίο, η πόλις αντικαθίσταται από το στρατό. Ο ίδιος ο Αίαντας θα μπορούσε να εκπροσωπεί αυτή την πόλη. Την πόλη που ζει με την πλάνη ότι μπορεί να είναι αυτάρκης. Ένας εμφύλιος. Ο σύμμαχος γίνεται εχθρός.

Την τραγική πτώση του ήρωα ακολουθεί η πολιτική, με τη μορφή της διαμάχης και της εξισορρόπησης. Μια πολιτική εξουσία ανίκανη να λειτουργήσει για το καλό του συνόλου. Αποτυχημένη και πλήρως διεφθαρμένη.

Ο εχθρός δεν κρύβεται πίσω από τείχη. Κοιμάται δίπλα μας. Η βρώμα που αναδύεται από το αίμα των σκοτωμένων ζώων, σηματοδοτεί τη στοιχειώδη έλλειψη ευγνωμοσύνης, του συνόλου απέναντι στο άτομο.

Τα διαμελισμένα κορμιά τους υποδηλώνουν τον σπαραγμό, τη σήψη αυτής της κοινωνίας, αλλά και την αδυναμία του ατόμου να ενεργήσει για το καλό του συνόλου. Κανένας θεός δε θα μας βγάλει απ’ αυτό το τέλμα. Ίσως μόνο ένας τρίτος δρόμος ως εναλλακτική. Μια εναλλακτική για την οποία σημασία δεν έχουν οι «ανταγωνιστικές» αλλά οι «συναγωνιστικές» αρετές. Ένας προσανατολισμός προς τη συμβίωση.

Είδος: Αρχαίο Δράμα

Συντελεστές

Μετάφραση: Εν Κύκλω
Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης
Δραματουργική επεξεργασία: Χρήστος Σουγάρης – Κατερίνα Κουτσοχερίτη
Επιστημονικός Σύμβουλος: Μενέλαος Χριστόπουλος-Πανεπιστήμιο Πατρών
Κείμενο παράστασης: Νίκη Κωνσταντίνου-Σγουρού και θίασος
Σκηνικά-Κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος – Αλεξάνδρα Σιάφκου
Μουσική: Αλέξης Κωτσόπουλος
Κίνηση: Φαίδρα Σούτου
Φωτισμοί: Άρης Τρουπάκης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Κατερίνα Κουτσοχερίτη – Μαρία Απατσίδου
Βοηθοί Σκηνογράφων-Ενδυματολόγων: Δώρα Τουρβά – Στέλιος Κοτίδης
Φωτογραφίες: Γιώργος Βουτσινάς
Παραγωγή: Polyplanity productions – Pro4
Δημόσιες σχέσεις & επικοινωνία: Κωνσταντίνος Πλατής

Διανομή
Αθηνά: Νίκη Σερέτη
Οδυσσέας: Βαγγέλης Ψωμάς
Αίας: Ιωσήφ Ιωσηφίδης
Τέκμησσα: Λεωνή Ξεροβάσιλα
Άγγελος: Γιώργος Ματζιάρης
Τεύκρος: Αλέξανδρος Τούντας
Μενέλαος: Μιχάλης Μουλακάκης
Αγαμέμνων: Παναγιώτης Μαρίνος
Ευρυσάκης: Ορέστης Πετούα-Άρης Παναγιώτου
Ναύτες: Παναγιώτης Μαρίνος, Γιώργος Ματζιάρης, Μιχάλης Μουλακάκης, Αλέξανδρος Τούντας, Βαγγέλης Ψωμάς

Πληροφορίες

Παραστάσεις
Από 31 Μαΐου έως 11 Ιουνίου

Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Τετάρτη: 21:00
Πέμπτη: 21:00
Παρασκευή: 21:00
Σάββατο: 21:00
Κυριακή: 21:00

Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 12 ευρώ
Φοιτητικό, ανέργων: 8 ευρώ
Ατέλειες ηθοποιών: 5 ευρώ

Διάρκεια παράστασης
90’ χωρίς διάλειμμα

Προπώληση εισιτηρίων
http://www.ticketservices.gr/.gr

Facebook Page
https://goo.gl/oRVHb3

Φωτογραφίες σε υψηλή ανάλυση
https://1drv.ms/f/s!AgeykqFrAqJjySXBwC8CuBMPLAY4

Xορηγός η Amstel

Δημόσιες σχέσεις & επικοινωνία
Κωνσταντίνος Πλατής
Τ: 6937709958
E: kon_platis@hotmail.com
F: https://www.facebook.com/platis.konstantinos

 

 

 

Κράτος- τρομοκράτης και επίσημα πια;

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Μέχρι και πριν από λίγους μήνες ή μάλλον μέρες απλά υπήρχαν κάποιοι ψίθυροι. Αρκετοί μιλούσαν, πολλοί υπονοούσαν, λίγοι γνώριζαν. Για τους περισσότερους το κράτος που φωτογράφιζαν μυστικές υπηρεσίες και θεσμοί ήταν η Σαουδική Αραβία. Όλοι και όλα συνηγορούσαν προς αυτή την κατεύθυνση. Θεοκρατικό κράτος, με νόμους ιδιαιτέρως σκληρούς, για όσους είναι ασεβείς απέναντι στους νόμους του Ισλάμ, θεωρείτο ως το νούμερο ένα υποψήφιο προπύργιο τζιχαντιστών και χρηματοδότης αυτών. Και ξαφνικά χθες έπεσε ο κεραυνός.

Αίγυπτος, Μπαχρέιν, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Υεμένη, αργότερα προστέθηκαν η Λιβύη και οι Μαλδίβες, έκλεισαν τα σύνορά τους και προχώρησαν ακόμα και σε αεροπορικό αποκλεισμό του Κατάρ, γεγονός που τρομοκράτησε τους κατοίκους του ανεξάρτητου Εμιράτου της Μέσης Ανατολής. Ο λόγος; Η υποστήριξη του στην τρομοκρατία και στον εξτρεμισμό. Μπορεί η απόφαση των κρατών αυτών να είναι αποτέλεσμα συμφωνίας μεταξύ τους μόνο ή και προέκυψε και με τη συμμετοχή των ισχυρών του πλανήτη; Οι σχέσεις πάντως του Κατάρ με την Σ. Αραβία και το Μπαχρέιν είναι εδώ και καιρό τεταμένες.

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Ως ένα από τα πλουσιότερα κράτη στον κόσμο έχει καταφέρει να διεισδύσει στις οικονομίες σχεδόν όλων των μεγάλων κρατών του πλανήτη. Έχει “πατήσει” πόδι σε τεράστιες βιομηχανίες στην Ευρώπη, παράδειγμα η γερμανική VW, σε τράπεζες κολοσσούς, όπως η Deutsche Bank και η Barclays, σε εταιρείες αερίου, ακίνητα, αεροδρόμια, αερομεταφορείς σε Μ. Βρετανία, Η.Π.Α, Ρωσία και Κίνα. Πως είναι δυνατόν επομένως να το αποκλείσεις από το διεθνές στερέωμα; Πως είναι δυνατόν να του απαγορεύσεις τις εξαγωγές; Πως να αρνηθείς τα χρήματά του και τις σπατάλες των μελών της Βασιλικής Οικογένειας του Εμίρη, που κάνουν απίστευτους τζίρους όπου κινούνται; Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ήρθε μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Οι Η.Π.Α μέσω κύκλων ανέφεραν πως δεν επιθυμούν μια μόνιμη ρήξη μεταξύ των χωρών του κόλπου και πως οι πολίτες του Εμιράτου βρίσκονται σε πανικό, τονίζοντας όμως ότι θα πρέπει το Κατάρ να επιστρέψει σύντομα στο σωστό δρόμο μιας και κάποιες από τις ενέργειες του είναι εχθρικού χαρακτήρα, τόσο προς τα κράτη του Κόλπου, όσο και προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. 

φωτογραφία αρχείου

Τι ήταν όμως αυτό που πυροδότησε την έκρηξη των γειτόνων του Εμιράτου; Μια είδηση που ελάχιστοι ασχολήθηκαν αλλά οι γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα στην Αραβική Χερσόνησο θορυβήθηκαν. Πριν από λίγο καιρό το Κατάρ κατέβαλε ένα τεράστιο ποσό, της τάξης του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων!!!!!, για να απελευθερώσει δικούς του πολίτες, για την ακρίβεια 50 αξιωματούχους  που είχαν απαχθεί  ή για άλλους συλληφθεί στο έδαφος της Συρίας. Το Κατάρ παραδέχεται την συναλλαγή, αλλά αρνείται ότι τα χρήματα πήγαν σε χέρια τρομοκρατών. Οι κατήγοροι της Ντόχα λένε ότι τα χρήματα φορτώθηκαν σε βαλίτσες και δόθηκαν μέσω γνωστών καναλιών σε χέρια της Αλ Κάιντα και σε παραστρατιωτικές οργανώσεις. Λένε δηλαδή ότι καιρό τώρα ήθελε το Εμιράτο να χρηματοδοτήσει τους τζιχαντιστές και η περίπτωση της απαγωγής θεωρήθηκε ως η καλύτερη πρόφαση. Είναι οι ίδιοι κύκλοι που εμπλέκουν στην ιστορία αυτή και το Ιράν το οποίο επίσης είναι στο στόχαστρο. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και άμεσες. Το μόνο σίγουρο είναι πως η επόμενη μέρα στον πολύπαθο Περσικό Κόλπο δεν θα είναι η ίδια και ότι η υποκρισία όλων περισσεύει…

φωτογραφία αρχείου

Είναι το τέλος μιας ολόκληρης εποχής…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

 

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (18/10/1918 – 29/5/2017)

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη σηματοδοτεί, επί της ουσίας, το τέλος μιας ολόκληρης εποχής στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Δεν είναι μόνο το μέγεθος του συγκεκριμένου πολιτικού άνδρα ή το γεγονός ότι υπήρξε καταλύτης διαφόρων πολιτικών πράξεων και εξελίξεων στα πράγματα της Ελλάδας για πάνω από έξι δεκαετίες, αλλά κυρίως το περιβάλλον στο οποίο έζησε, αναπτύχθηκε και έδρασε η προσωπικότητα αυτή. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι ο τελευταίος από μια σειρά πολιτικών ηγετών που μάγευαν τον απλό ψηφοφόρο και ασκούσαν γοητεία στις πλατιές μάζες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις τεράστιες σε μέγεθος και παλμό συγκεντρώσεις της δεκαετίας του ’80 ή και του ’90 τόσο του τότε αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας όσο και του μεγάλου του αντιπάλου Ανδρέα Παπανδρέου που έκλειναν όχι μια πλατεία ή ένα δρόμο αλλά σχεδόν ολόκληρες τις πόλεις όπου λάμβαναν χώρα;

Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

Πέρα όμως από τα παραπάνω οι πολιτικοί άνδρες εκείνης της εποχής διέφεραν από τους σημερινούς πολιτικούς νάνους και στον τρόπο που ασκούσαν την εξουσία ή ακόμα και στην ποιότητα της μεταξύ τους αντιπαράθεσης. Στην δεκαετία του ‘ 80 οι συνεδριάσεις του ελληνικού Κοινοβουλίου έβγαζαν μια πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα. Παρά το γεγονός ότι τότε τα πνεύματα ήταν σαφέστατα περισσότερο οξυμένα – ποιος ξεχνά τα περίφημα μπλε και πράσινα καφενεία της ελληνικής επαρχίας – η λεκτική αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικών αντιπάλων είχε ποιοτικά χαρακτηριστικά, σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας και όχι εκφράσεις πεζοδρομίου και συμπεριφορά υποκόσμου. Χαρίλαος Φλωράκης, Λεωνίδας Κύρκος, Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πολιτικοί αρχηγοί που κοσμούσαν με την παρουσία τους την Βουλή και αποτελούσαν μεγέθη που οι σημερινοί επίγονοι τους στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν τα πλησιάζουν καν.

φωτογραφία αρχείου

Προσωπικότητα με αρκετούς εχθρούς και πολλούς φίλους, όπως όλοι οι κορυφαίοι, ο εκλιπών επίτιμος Πρόεδρος της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης άφησε ανεξίτηλη την σφραγίδα του σε σημαντικές στιγμές του τόπου. Από την περίοδο αμέσως μετά την Κατοχή, τα γεγονότα πριν την δικτατορία των συνταγματαρχών μέχρι και την διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο 1990- 93. Διορατικός πολιτικός με απόψεις που στην εποχή τους δίχασαν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η δήλωση του για την ονομασία των Σκοπίων ή για την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ την όποια είχε προβλέψει σχεδόν δύο δεκαετίες πριν αυτή γίνει. Πολλοί λένε ότι στην περίπτωση της πτώσης του το 1993 “πληρώθηκε” με το ίδιο νόμισμα από την ιστορία. Ίσως και να είναι έτσι. Όπως και να έχει πάντως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο τελευταίος από τους πραγματικά μεγάλους πολιτικούς άνδρες της πατρίδας μας….

ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ 2016 – 2017 Ονέγκιν / μελωδίες για το πεπρωμένο: Η ομάδα ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ παρουσιάζει στο BETON7 το έμμετρο μυθιστόρημα «Ευγένιος Ονέγκιν» του σπουδαίου Ρώσου συγγραφέα Αλεξάντρ Πούσκιν, μέσα από την φρέσκια ματιά μιας ομάδας νέων & ταλαντούχων καλλιτεχνών.

Tags

Ars & Vita

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

“Μακάριος αυτός που του βίου τη γιορτή νωρίς

Άφησε, χωρίς να ‘χει πιει

Ως την τελευταία σταγόνα το κρασί

Ούτε να ‘χει διαβάσει όλο το μυθιστόρημά της”

---

«Κι είναι στ’ αλήθεια τυχεροί, όσοι πεθαίνουν νέοι…»…συμπληρώνω εγώ με αυτόν τον οξύμωρο στίχο που κρύβει μεγάλη σοφία, από το υπέροχο τραγούδι «Κάθε λιμάνι και καημός» (Μουσική/Στίχοι Γιώργος Κατσαρός/Πυθαγόρας) που ερμήνευσε μοναδικά ο Πάνος Γαβαλάς. Κάπως έτσι, μελωδικά, θα ήθελα να ξεκινήσω το σημερινό αφιέρωμα της στήλης στην παράσταση της ομάδας Νοσταλγία «Ονέγκιν/μελωδίες για το πεπρωμένο», που είναι βασισμένη στο έμμετρο μυθιστόρημα “Ευγένιος Ονέγκιν”, του Αλεξάντρ Πούσκιν.

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται τείνω να ταυτιστώ εν μέρει με τον παραπάνω στίχο (και το τετράστιχο της εισαγωγής) αφού ο πρόωρος χαμός ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον ενός καλλιτέχνη, προσδίδει στο θανόντα διαστάσεις θρύλου και τον προστατεύει από την φθορά, όχι μόνο του χρόνου, αλλά και των μελλοντικών επιλογών του, που συχνά οδηγούν στην απομυθοποίηση του.

Άλλωστε ο ίδιος ο Πούσκιν πέθανε εξαιρετικά νέος, ύστερα από μια μονομαχία τιμής, αφήνοντας πίσω του δεκάδες λυρικά και περίπου δώδεκα αφηγηματικά ποιήματα, δοκίμια κλπ, τα περισσότερα από τα οποία δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του – ως είθισται – εξαιτίας της τσαρικής λογοκρισίας (ευτυχώς που στην εποχή μας δεν λογοκρίνονται οι καλλιτέχνες…χμ…ναι…).

Οι ηθοποιοί της παράστασης: Αγγελική Ζησούδη, Ιώκο – Ιωάννης Κοτίδης, Νάντια Μαργαρίτη, Βασίλης Μηλιώνης, Νικόλας Πιπεράς, Αλεξία Φάλλα

Στο πλαίσιο των Θεατρικών Συνθέσεων 2016-2017 του BETON7, ενός θεσμού που μας έχει συνηθίσει σε ευχάριστες εκπλήξεις (τις περισσότερες φορές τουλάχιστον) παρακολουθήσαμε τη Δευτέρα 22/5/2017 τους: Αγγελική Ζησούδη, Ιώκο – Ιωάννη Κοτίδη, Νάντια Μαργαρίτη, Βασίλη Μηλιώνη, Νικόλα Πιπερά και Αλεξία Φάλλα να γεμίζουν με νιάτα, ομορφιά και ερμηνευτική χάρη την υπόγεια και υποβλητική σκηνή ενός από τους πιο δραστήριους Πολυχώρους της Αθήνας, που επιμένει…αντισυμβατικά.

Υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της Τώνιας Ράλλη (η ίδια υπογράφει και την προσαρμογή του κειμένου) η οποία πατώντας πάνω στην αριστοτεχνική μετάφραση της σπουδαίας μας ποιήτριας Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ, κατάφερε να επιτύχει σε σημαντικό βαθμό κάτι που εκ πρώτης όψεως μοιάζει σκηνικά ακατόρθωτο. Να μεταφέρει  δηλαδή  το παρ’ ολίγον σονέτο του Πούσκιν στην σκηνή, μεταχειριζόμενη με ιδιαίτερο τρόπο το “χώρο” και το “χρόνο”, φυσικούς και ηχογραφημένους ήχους, ζωντανή μουσική και κυρίως τις φωνές και τα σώματα των απόλυτα πειθαρχημένων ηθοποιών της. Ειδικά για το συγκεκριμένο έργο του Πούσκιν ο βαθμός δυσκολίας μεταφοράς του στο θέατρο είναι μεγάλος, αφού στην ουσία ο συγγραφέας υπερβαίνει την ίδια τη ρομαντική παράδοση που τον διαμόρφωσε, παρουσιάζοντας μία παραδόξως «ρεαλιστική» λογοτεχνία, που αποτέλεσε τον προπομπό του ρωσικού ψυχολογικού μυθιστορήματος.

Η ομάδα Νοσταλγία με την Τώνια Ράλλη να κινεί τα σκηνοθετικά νήματα, σεβάστηκε απόλυτα την απλή – σε πρώτη ανάγνωση – πλοκή του έργου, επενδύοντας στην επιτηδευμένα σωματικοποιημένη, σχεδόν φορμαλιστική απόδοση των χαρακτήρων (με την παράλληλη χρήση μάσκας, μικροφώνου κλπ) που έμοιαζαν να κινούνται στην σκηνή σαν ένα ενιαίο μουσικό όργανο, με τον κάθε ηθοποιό να εκπροσωπεί την εκάστοτε χορδή, που προοδευτικά μετατρέπονταν σε νότα – σε μελωδία – για να φτάσει στο κρεσέντο ενός τέλους, που σε κάθε παράσταση  μένει ατελές και μετέωρο, όπως και οι ζωές των ηρώων…όπως και οι δικές μας ζωές…

πρόσωπα και προσωπεία…

Η Τατιάνα, μία  νέα της εποχής ερωτεύεται  τον Ευγένιο Ονέγκιν, έναν παρακμιακό αριστοκράτη, ο οποίος συνθλίβει το «ρομαντικό» όνειρό της και απορρίπτει τον έρωτά της με πρόσχημα ότι θέλει να την προστατέψει από τον άστατο χαρακτήρα και την έκλυτη ζωή του. Στην πορεία και μετά από μία σειρά σημαντικών και ασήμαντων γεγονότων, οι ρόλοι αντιστρέφονται και η πρώην ερωτευμένη νέα καταλήγει παντρεμένη και «τακτοποιημένη»  και μάλιστα με έναν πρίγκιπα. Ο Ονέγκιν την πολιορκεί αφυπνισμένος από τον πάντα απρόβλεπτο έρωτα που συχνά λειτουργεί εγωιστικά, για να λάβει με τη σειρά του τη δική της απόρριψη, ως άλλη νέμεσις.

Κάπου ανάμεσα στους δύο νέους, ο ποιητής και φίλος του Ονέγκιν, Βλαδίμηρος Λένσκι και η κοπέλα που αγαπά,  Όλγα Λαρίνα, αδελφή της Τατιάνας, που έμελλε να γίνει άθελα της, η αιτία του θανάτου του, αφού ο ατυχής νέος χάνεται από το χέρι του πρώην φίλου του – και νυν εκτελεστή του – Ευγένιου, σε μία μονομαχία τιμής (τι λέγαμε παραπάνω για τον Πούσκιν;). Γύρω από αυτό το γαϊτανάκι  έρωτα, πάθους, ναρκισσισμού, προδοσίας, αμοραλισμού και κυνισμού, κρύβεται όλη η ρωσική κοινωνία της εποχής που συγκάλυπτε έντεχνα την ηδονοβλεπτική και ακόλαστη φύση της, καταστρέφοντας το «ωραίο και αγαθό», όχι από κακία…μα από αφόρητη πλήξη…από αβάσταχτη ανία…

Οι ήρωες του Πούσκιν βαριούνται…να ζήσουν, να δουλέψουν, να αγαπήσουν πραγματικά. Προτιμούν να ρεμβάζουν, να ερωτοτροπούν, να παθιάζονται με οτιδήποτε εφήμερο, να κυνηγούν το άπιαστο. Αυτό το «ελεύθερο ρομάντζο»  που έστησε με τόσο ευφυή τρόπο ο Αλέξανδρος Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, ως λογοτεχνική παγίδα σε συγχρόνους και μεταγενέστερούς του, κλείνοντας το μάτι στους πιο υποψιασμένους αναγνώστες, αποτελεί το πιο (αυτό)ειρωνικό του σχόλιο, γύρω από τις συνήθειες μίας ολόκληρης εποχής με επίκεντρο την αστική τάξη, που σε κάθε περίπτωση λειτουργεί ως ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις υπόλοιπες κοινωνικές διαστρωματώσεις.

Οι έξι (ουσιαστικά) ταλαντούχοι ηθοποιοί – Αγγελική Ζησούδη, Ιώκο – Ιωάννης Κοτίδης, Νάντια Μαργαρίτη, Βασίλης Μηλιώνης, Νικόλας Πιπεράς, Αλεξία Φάλλα – τα έδωσαν όλα πάνω στην σκηνή, ακούραστοι, μεταλλασσόμενοι από αφηγητές σε ρόλοι και το αντίστροφο,  κρατώντας υψηλά τα επίπεδα ενέργειάς τους, ακόμη και στις πιο εσωτερικές στιγμές και δραματικές κορυφώσεις τους, καταφέρνοντας να κερδίσουν τις εντυπώσεις και επιδεικνύοντας μια ερμηνευτική ωριμότητα δυσανάλογη προς το νεαρό της ηλικίας τους. 

Ο Ιώκο – Ιωάννης Κοτίδης στο ρόλο του Ευγένιου Ονέγκιν

Στο σύνολο της η παράσταση έφερε πολλές σκηνοθετικές και υποκριτικές αρετές και σίγουρα χρήζει του ενδιαφέροντος του αθηναϊκού κοινού, παρόλο που σε κάποια σημεία έχω να προβάλλω κάποιες ενστάσεις (όχι άλλα μικρόφωνα σε θάλασσες, ακτές και κυρίως θεατρικές σκηνές!!!) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εκτιμώ και δεν ασπάζομαι την προσωπική ματιά του κάθε καλλιτέχνη, ειδικά όταν στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πρόδηλες οι αγνές καλλιτεχνικές προθέσεις του.

Τέλος, οφείλω να τονίσω ότι προς τιμήν της ομάδας Νοσταλγία και της Τώνιας Ράλλη που ευθύνεται και για τη μουσική/μελωδίες της παράστασης, ότι κατανοώ απόλυτα πως η αναμέτρηση νέων καλλιτεχνών με έναν ογκόλιθο της Ρωσικής λογοτεχνίας, όπως είναι ο Πούσκιν, που ξεφεύγει από τα όρια του συγγραφέα και αναγορεύεται σε στοχαστή, είναι σαφώς μία πολύ δύσκολη «μάχη» που στο σύνολό της κερδήθηκε, με κάποιες μικρές, παράπλευρες απώλειες…

Τη Δευτέρα 29 και την Τρίτη 30/5/2017, στις 21.00, θα παιχτούν οι δύο τελευταίες παραστάσεις στο BETON7, οπότε θα έχετε δύο ακόμη ευκαιρίες να παρακολουθήσετε την ομάδα Νοσταλγία στη δική της ανάγνωση του «Ευγένιου Ονέγκιν», γιατί είναι πάντα ωφέλιμο και πρέπον να αφουγκραζόμαστε νέους και ταλαντούχους καλλιτέχνες που δεν διστάζουν να ρισκάρουν, εκθέτοντας τους εαυτούς τους στην κρίση μας, πειραματιζόμενοι πάνω στην ίδια την έννοια του θεάτρου.

---

“Ονέγκιν / μελωδίες για το πεπρωμένο”
Βασισμένο στο μυθιστόρημα “Ευγένιος Ονέγκιν” του Α. Πούσκιν
από την ομάδα Νοσταλγία

Παραστάσεις: 8 – 30 Μαΐου 2017
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Εισιτήρια: 10 € / 5 € (φοιτητικό – ανέργων)
Διάρκεια: 60 – 70’

Beton 7
Πύδνας 7, Βοτανικός
210 751 2625

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Προσαρμογή – Σκηνοθεσία: Τώνια Ράλλη
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αγγελική Ζησούδη, Ιώκο – Ιωάννης Κοτίδης, Νάντια Μαργαρίτη, Βασίλης Μηλιώνης, Νικόλας Πιπεράς, Αλεξία Φάλλα
Σκηνική εγκατάσταση: Τώνια Ράλλη
Μουσική – Μελωδίες: Τώνια Ράλλη
Μουσικές συνεισφορές: Θέμος Σκανδάμης, Still Elliott
Κοστούμια: Ομάδα Νοσταλγία
Φωτογραφία – Βίντεο: Παναγιώτης Λαμπής
Ηχοληψία – ηχητική εγκατάσταση: Γιώργος Κατσιάνος, Λουκάς Δημητρέλος

LINKS
http://oneginshow.com
https://www.facebook.com/oneginmelodies
http://nostalghia-theatre.com
http://www.beton7.com

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
+30 210 751 2625 (Beton 7)
+30 210 524 9903 (Ομάδα Νοσταλγία)
nostalghiatheaterco@gmail.com

Σταματήστε να διαπραγματεύεστε παιδιά…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Πάει και αυτό το Eurogroup. Πάει και αυτό το παραμυθάκι με το χρέος. Η ρητορική του Πρωθυπουργού και των στελεχών της Κυβέρνησης, ότι η ψήφιση των μέτρων για μετά το 2018 θα άνοιγε την πόρτα για την διευθέτηση του ελληνικού χρέους, διαλύθηκε χθες σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Όλοι οι συμμετέχοντες ηγέτες και αξιωματούχοι στην χθεσινή σύσκεψη, τόσο κατά την έξοδο τους όσο και σήμερα, αναφέρουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι η συζήτηση για το χρέος παραπέμπεται για το τέλος του προγράμματος, δηλαδή στις καλένδες.

φωτογραφία αρχείου

Θα μου πει κανείς πως είναι η πρώτη φορά που οι εξαγγελίες ή οι προσδοκίες της συγκυβέρνησης δεν επιβεβαιώνονται; Είναι η πρώτη φορά που η “σκληρή” διαπραγμάτευση οδηγεί σε βράχο; Είναι η πρώτη φορά που οι κυβερνώντες διακατέχονται από αυταπάτες όπως έχουν παραδεχτεί πολλάκις στο παρελθόν; Όλα τα παραπάνω ερωτήματα όπως είναι το προφανές είναι ρητορικά. Οι απαντήσεις τους δυστυχώς οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Ποιο είναι αυτό; Ότι ο μεγάλος χαμένος δεν είναι άλλος από τον απλό πολίτη, από τον ελληνικό λαό, ο οποίος για μια ακόμη φορά βλέπει τους ανθρώπους που του υποσχέθηκαν λαγούς με πετραχήλια για να ανέβουν στην εξουσία, να γαντζώνονται σε αυτήν αδιαφορώντας για αυτόν και την καθημερινότητα του. Το σκίσιμο των μνημονίων, η κατάργηση τους με ένα άρθρο και άλλα πολλά, έχουν μετατραπεί σε έναν αγώνα να πειστεί ο πολίτης, ότι το αριστερό μνημόνιο είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Οι γερμανοτσολιάδες πολιτικοί, όπως χαρακτήριζαν τους προηγούμενους, έχουν δώσει τη θέση τους στη ρητορική περί κακών διαπραγματευτών. Το goodbye frau Merkel έχει μετατραπεί σε καλωσορίσατε κυρία Μέρκελ και η μόνη διαφορά είναι ότι η τρόικα λέγεται πλέον “θεσμοί”. 

φωτογραφία αρχείου

Το πιο ανησυχητικό όμως βρίσκεται αλλού. Δεν εντοπίζεται στα όποια οικονομικά μέτρα ή βάρη καλείται να σηκώσει ο συνταξιούχος ή ο μισθωτός πια. Βρίσκεται στην ενσυνείδητη από πλευράς κυβέρνησης παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας σε όλα τα επίπεδα. Από την ενοικίαση που θα πρέπει να κάνει από την γερμανική κοινοπραξία των περιφερειακών αεροδρομίων σε περίοδο πολέμου, μέχρι και το γεγονός της εκχώρησης των όποιων εσόδων του κράτους σε ασφαλιστικό επίπεδο, όχι στον νέο φορέα απευθείας, αλλά σε ταμείο που διαχειρίζονται οι εκπρόσωποι των δανειστών. Χθες πήγαν υποτίθεται να πάρουν σαφείς δεσμεύσεις για το χρέος και το μόνο που πέτυχαν είναι να συζητήσουν ποιο θα είναι το ύψος των πλεονασμάτων από το 2022 έως το 2060. Μια θερμή παράκληση…σταματήστε να διαπραγματεύεστε. Θα κάνετε λιγότερο κακό…

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Η Αριστερά της καρέκλας, του μνημονίου και του εργασιακού Μεσαίωνα…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Πλέον μετά και από την εβδομάδα που διανύουμε, όπου έρχεται προς ψήφιση στην ελληνική Βουλή το νέο πολυνομοσχέδιο που πολλοί βαφτίζουν- και όχι άδικα- τέταρτο μνημόνιο, μπαίνει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το αφήγημα της κυβερνώσας Αριστεράς. Επίσης με βάση το περιεχόμενο του εν λόγω νομοσχεδίου και τι ακριβώς αυτό διευθετεί, παύει να υφίσταται και το οποιοδήποτε άλλοθι μπορεί ακόμα και τώρα να επικαλείται ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, περί σκληρής διαπραγμάτευσης και κόκκινων γραμμών. Τι είναι όμως αυτό που το καθιστά τόσο επώδυνο για τους εργαζομένους, τους συνταξιούχους και τους ένστολους και γιατί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, δηλαδή τα κόμματα της συγκυβέρνησης, έχασαν πια οριστικά το λεγόμενο αντιμνημονιακό τους πλεονέκτημα έναντι των άλλων;

φωτογραφία αρχείου

Το να αναλύσουμε στο σύνολο του το σχέδιο νόμου είναι ανέφικτο σε ένα άρθρο. Μπορούμε όμως με μικρές αλλά ουσιώδεις πινελιές, να δώσουμε τη φιλοσοφία και το στίγμα του. Ξεκινώντας από τους εργαζόμενους, τα πράγματα οδηγούνται βαθμιαία αλλά με γοργούς ρυθμούς σε μετατροπή της εργασίας σε δουλεία, σε κάτεργο. Ανοικτά μαγαζιά τις Κυριακές, αύξηση των εισφορών για όσους έχουν ακόμα μπλοκάκι, πλήρης επί της ουσίας απελευθέρωση απολύσεων. Δίνεται πια η δυνατότητα στον εκάστοτε εργοδότη, κυρίως στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, να συμπεριφέρεται στους εργαζόμενους του, όπως οι Ρωμαίοι στους σκλάβους στις γαλέρες. Δικαιώματα πια δεν υπάρχουν και όποιος κάνει το λάθος και σηκώσει κεφάλι θα δει κατάματα το τέρας της ανεργίας, να του χτυπάει την πόρτα. Για τους συνταξιούχους, τους απόμαχους του εργασιακού βίου και όχι της ζωής όπως λανθασμένα λένε πολλοί, για τα περήφανα γηρατειά άλλων εποχών οι προς ψήφιση νόμοι είναι με μια λέξη: εξοντωτικοί. Περαιτέρω μείωση συντάξεων, εξαφάνιση για να μην πω κατάργηση επικουρικών ταμείων που έχουν πληρωθεί με αίμα και σκληρή εργασία και διαρκής απαξίωση της προσφερόμενης περίθαλψης. Να μην λησμονούμε εδώ, ότι πολλά νοικοκυριά ζουν από τις συντάξεις σε μια χώρα όπου η ανεργία, η πραγματική και όχι η πλασματική των δεικτών, αγγίζει το 40%. Για τους ένστολους, με το οριστικό τέλος των ειδικών μισθολογίων, οι αποδοχές τους μοιάζουν πλέον πιο πολύ με χαρτζιλίκι, παρά με μισθοδοσια.

φωτογραφία αρχείου

Συμπέρασμα; Με την ψήφιση των νέων μέτρων από την πλειοψηφία των κυβερνητικών βουλευτών τελειώνει πια το παραμύθι της σκληρής διαπραγμάτευσης με τους κακούς δανειστές. Είναι πλέον πασιφανές, ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο η διατήρηση της καρέκλας τους και τίποτα άλλο. Το μόνο που τους απομένει, αν και αυτό έχει ξεφτίσει έντονα πια, είναι το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα περί διαπλοκής. Το τέλος τους πλησιάζει και θα είναι με πάταγο…

Σε ότι έχει να κάνει με το περιστατικό στη Βουλή με πρωταγωνιστή το γνωστό πυγμάχο βουλευτή της Χρυσής Αυγής δεν νομίζω ότι έχει νόημα να πούμε κάτι ιδιαίτερο. Απλώς οι ψηφοφοροι του κόμματος- μορφώματος αυτού να καταλάβουν τι ακριβώς πράττουν. Εκτός και αν κάνουμε πλέον την παραδοχή, ότι ανάμεσα μας υπάρχουν και περίπου 500 χιλιάδες φασίστες. Το παραμύθι των παραπλανημένων πολίτων δεν έχει πια δράκο…πέθανε….

φωτογραφία αρχείου

Βία και αθλητισμός στην Ελλάδα του 2017…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Το περασμένο διήμερο γίναμε μάρτυρες μιας κατάστασης που δεν ήταν πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, αν και η αγριότητα των εικόνων που έρχονταν από τον τελικό του Βόλου ήταν ιδιαιτέρως μεγάλη. Σε Βόλο το Σάββατο το απόγευμα και σε Ρέντη την Κυριακή, σε μικρότερη έκταση και ένταση είναι αλήθεια, οπαδοί των τριών, πλην Παναθηναϊκού και αυτό διότι δεν έπαιζε κάποια ομάδα του, εκ των μεγαλυτέρων Συλλόγων της χώρας επιδόθηκαν σε ένα ρεσιτάλ βίας, καφρίλας και ωμού φανατισμού. Θα μου πει κανείς προς τι η έκπληξη; Τι είναι αυτό που δεν έχουμε ξαναδεί; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως θα αλλάξει κάτι δραματικά στο άμεσο ή και απώτερο μέλλον;

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι εύκολες και κυρίως προϋποθέτουν ανάληψη ευθυνών από τους εκάστοτε υπεύθυνους Πολιτείας, ομάδων, ομοσπονδίας και λίγκας “σπορ”, που στην Ελλάδα δεν έχει και πολλούς υποστηρικτές. Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα της βίας στους αθλητικούς χώρους είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων. Από τη μια η έλλειψη αποφασιστικότητας και βούλησης από την κεντρική πολιτική εξουσία, δηλαδή την εκάστοτε κυβέρνηση. Από την άλλη η σαφής πρόθεση από πλευράς των διοικήσεων των ομάδων να διατηρούν στρατούς οπαδών πιστών στον εκάστοτε πρόεδρο. Όποιος από τους επικεφαλής των Συλλόγων πάει να διαφοροποιηθεί, γίνεται αμέσως αντιπαθής και ξεκινά πόλεμος εναντίον του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και ο Ντέμης Νικολαΐδης που μόλις “τόλμησαν” να αγγίξουν τους οργανωμένους, άρχισαν τα “όργανα” εναντίον τους. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανείς και την ανυπαρξία των παραγόντων που έχουν τις τύχες των αθλημάτων στα χέρια τους που εμφανίζονται, κατά κανόνα, ως άβουλα ανθρωπάκια ανίκανα να πάρουν πρωτοβουλίες και αφημένα στις ορέξεις των ισχυρών, εύκολα αντιλαμβάνεται γιατί δεν έχει παταχθεί το φαινόμενο της βίας και του χουλιγκανισμού μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Η λύση δεν είναι σε καμία περίπτωση απλή υπόθεση. Απαιτεί τομές, δυσάρεστες ενέργειες που θα φέρουν αντιδράσεις και κυρίως να μην υπολογιστεί το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Πρώτον, αποχώρηση της αστυνομίας από τα γήπεδα. Η ευθύνη μεταβιβάζεται στις ανώνυμες αθλητικές εταιρείες, οι οποίες πέρα από την ασφάλεια θεατών και σταδίων θα αναλαμβάνουν την όποια αποκατάσταση ζημιών γίνουν από τους φιλάθλους τους. Δεύτερον, διάλυση όλων των συνδέσμων των ομάδων και μετατροπή τους σε λέσχες με διοικητικά συμβούλια και κατατεθειμένα ποινικά μητρώα των μελών τους. Μόνο εισιτήρια διαρκείας σε προνομιακές τιμές για τα μέλη τους και παύει η διακίνηση απλών εισιτηρίων αγώνα από αυτές. Για όποιο περιστατικό βίας προκύψει από τη πλευρά της εξέδρας, που βρίσκεται η εκάστοτε λέσχη, υπεύθυνος είναι ο Σύλλογος και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της λέσχης με την προσωπική τους περιουσία. Αν τα περιστατικά βίας είναι εκτεταμένα άμεσος υποβιβασμός των ομάδων στην πρώτη τη τάξει ερασιτεχνική κατηγορία από το ΠΡΩΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ!!!!. Αν στα επεισόδια συμμετέχει με οποιοδήποτε τρόπο αξιωματούχος της ομάδας η ποινή θα είναι δια βίου αποκλεισμός από την ενασχόληση με το άθλημα. Δεν θα ξεκινάει καμία απολύτως αθλητική αναμέτρηση, αν προηγουμένως δεν υπάρχει στο γήπεδο ηλεκτρονικό εισιτήριο και σύστημα με κάμερες. Όσο δεν τοποθετείται κάποιο από αυτά τα συστήματα, τα παιχνίδια θα χάνονται με μηδενισμό για την υπεύθυνη ομάδα. 

Πριν από όλα αυτά όμως πρέπει να γίνει και κάτι άλλο. Παρέμβαση της Πολιτείας για την πλήρη αναδιάρθρωση του επαγγελματικού αθλητισμού. Στο ποδόσφαιρο π.χ η οικονομία του αθλήματος δεν αντέχει πάνω από 24 ομάδες. Στα υπόλοιπα σπορ τα πράγματα και τα μεγέθη είναι ακόμη μικρότερα. Θέσπιση κριτηρίων για τη συμμετοχή στα επαγγελματικά πρωταθλήματα. Κριτήρια όπως γήπεδο σύγχρονο, ακαδημίες, σαφές οικονομικό πλάνο, λέσχες οπαδών με βάση το νόμο και πολλά άλλα. Για το φινάλε άφησα τον αθλητικό τύπο, το σινάφι μου δηλαδή. Οι ευθύνες του είναι τεράστιες. Ο αθλητικός τύπος έχει μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό σε οπαδικό. Η ποιότητα του διαρκώς φθίνει και σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί προάγγελο της βίας. Έλεγχος με τη στενή έννοια του όρου δεν μπορεί να γίνει όμως κανόνες μπορούν να μπουν. Ένας από αυτούς θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση ευθυνών σε εκδότες, σε περιπτώσεις δημοσιευμάτων που προάγουν το φανατισμό και την οπαδική βία. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά βοήθεια μας…

φωτογραφία αρχείου

“ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΟΥ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΑΚΙ”…ΤΟ ΧΙΛΙΟΜΠΑΛΩΜΕΝΟ! Ο ΧΕΙΜΑΡΡΩΔΗΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΑΙΓΙΝΙΤΟΥ & Η ΤΖΟΥΛΗ ΣΟΥΜΑ ΝΤΥΝΕΤΑΙ ΤΑ ΜΑΤΑΙΩΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΓΕΝΙΑΣ…

Tags

Ars & Vita

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

Έχω ξαναπεί και στο παρελθόν (και συνεχίζω να το πιστεύω) πως η Μαρία Αιγινίτου ανήκει στους σκηνοθέτες που αγαπούν τα κείμενα και κατ’ επέκταση τους συγγραφείς. Δεν τα πετσοκόβει, δεν τα κρίνει, δεν τα αμφισβητεί. Μπαίνει βαθιά μέσα στην ουσία τους, συμπορεύεται μαζί τους και όπου την βγάλει κάθε φορά η αλήθεια τους και η δική της.

Επιλέγοντας τους κατάλληλους συνεργάτες (νεότερους ή πιο καταξιωμένους, αλλά πάντα αξιόλογους) που θα φέρουν εις πέρας την εκάστοτε “επικίνδυνη αποστολή” που κατ’ευφημισμόν ονομάζουμε “παράσταση”, καταφέρνει να αφήσει το προσωπικό της καλλιτεχνικό στίγμα δημιουργώντας ξεχωριστούς σκηνικούς κόσμους, που πραγματεύονται θέματα που αφορούν το σύγχρονο -εντελώς πολυσυλλεκτικό  και ετερόκλιτο-  θεατρικό κοινό.

Στην παρούσα θεατρική συνθήκη η γνωστή ηθοποιός και σκηνοθέτις συναντά το έργο της πολυσυζητημένης (όχι πάντα για καλό) Λένας Κιτσοπούλου “ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΟΥ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΑΚΙ”, έναν χειμαρρώδη και επιτηδευμένα ασυνάρτητο μονόλογο μίας γυναίκας που ασφυκτιά πλέον μέσα στο παλιό και γεμάτο αναμνήσεις “πράσινο φουστανάκι” της, που με την πάροδο του χρόνου ξεβάφει…κι από το χρώμα της ελπίδας, καταλήγει στην απόχρωση της σκουριάς. Όπως και η ίδια…  

Η Τζούλη Σούμα κα το πράσινο της το φουστανάκι πριν το “μαρασμό” της ενηλικίωσης…

Η Τζούλη Σούμα μας κέρδισε από την αρχή, για να μας ταρακουνήσει για τα καλά στην πορεία και εντέλει να μας πείσει απόλυτα πως η υποκριτική της νίκη ήταν ένας συνδυασμός προσωπικής – σκληρής – δουλειάς, ομαδικής συνεργασίας και συλλογικών βιωμάτων μίας ολόκληρης γενιάς, που τώρα βρίσκεται σε ένα περίεργο μεταίχμιο όψιμης εφηβείας και πρόωρης γήρανσης. 

Έχοντας στο πλευρό της – οδηγό και συνοδοιπόρο – τη  Μαρία Αιγινίτου, η οποία με τη συνεργασία της άξιας και διαρκώς ανερχόμενης κινησιολόγου Φαίδρας Σούτου, κατάφερε να δώσει σάρκα και οστά στην αντιφατική, ανατρεπτική και εντέλει λογικότατη μέσα στην “τρέλα” της ηρωΐδα της Κιτσοπούλου, η ικανότατη Τζούλη Σούμα μας έκανε να αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο την αθυρόστομη και αμετανόητα προβοκατόρικη γραφή μιας περσόνας που έχει υμνηθεί και “χτυπηθεί” ταυτόχρονα απο κοινό και κριτικούς, όσο λίγοι έλληνες συγγραφείς, σύγχρονοι και παλαιότεροι.  

Η Τζούλη Σούμα γίνεται…η κοπέλα με το πράσινο το φουστανάκι…

Μια γυναίκα με κολλημένη πάνω της την ταμπέλα της μεσήλικης, Μοναχική από ανάγκη και αναγκαστικά μόνη, κραυγάζει για λίγη προσοχή. Λίγη αγάπη. Λίγη επικοινωνία. Έστω μέσω τηλεφώνου. Έστω μ’ έναν/μία υπάλληλο οποιασδήποτε δημόσιας ή ιδιωτικής υπηρεσίας. Μία γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Μία γυναίκα που ακούει το παιδί που ακόμη σουλατσάρει μέσα της να την κρίνει και να την περιγελά, έχοντας τη μορφή ενός οκτάχρονου δικαστή, έτοιμου να την καταδικάσει εις θάνατον δια λιθοβολισμού. Μία γυναίκα που ενώ όλοι προσπαθούν να της υποδείξουν ποιο είναι το σωστό για αυτήν, εκείνη πάντα επιλέγει το λάθος. Μία γυναίκα που διψά για έρωτα, αλλά τρέφεται με αυταπάτες. Μια γυναίκα που σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται. Αστεία μέσα στην τραγικότητά της και δραματική μέσα στη φαιδρότητά της. Μία γυναίκα “σχισμένη¨. Πνευματικά, ψυχικά και σωματικά. Μία γυναίκα που εκπεμπεί ένα παρατεταμένο σήμα SOS. Μία γυναίκα της διπλανής πόρτας…

Η Τζούλη Σούμα ήταν αυτή η γυναίκα – κι άλλες τόσες έντεχνα κρυμμένες κάτω από την “δυτική της μπούργκα” – που σπάει σε χίλια κομμάτια υπό το βάρος της καθημερινής τρέλας που αποκαλούμε καθημερινότητα. Η ακόμη χειρότερα πραγματικότητα. Ή απλώς ζωή. Μία ζωή που τελικά δεν συγχωρεί τους πολύ τολμηρούς, τους τρελούς και τις αξίες (παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι του Δημήτρη Μπάση).

Η Τζούλη Σούμα στο ρόλο μίας γυναίκας που εκπέμπει σήμα κινδύνου, χωρίς να θέλει απαραίτητα να σωθεί…

Η παράσταση που σκηνοθέτησε η Μαρία Αιγινίτου και υπηρέτησε υποκριτικά η Τζούλη Σούμα, γνώρισε μεγάλη επιτυχία – και όχι άδικα – με αποτέλεσμα να διανύει ήδη τον δεύτερο κύκλο παρουσίασης της στο Θέατρο Αλκμήνη, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.30 (έως και το Σάββατο 20/5/2017). 

Μη φοβάστε τη Λένα Κιτσοπούλου. Κρύβεται μεγάλη τρυφερότητα πίσω από τις σκληρές και συχνά βλάσφημες λέξεις της.  Η Μαρία Αιγινίτου την εντόπισε. Και το βιτριολικό της χιούμορ. Και την απίστευτη αμεσότητα των δραματουργικών συνειρμών της. Τα αφουγκράστηκε και τα κατανόησε όλα. Στη συνέχεια τα τοποθέτησε στην σκηνή με τη μορφή της Τζούλης Σούμα, για να τα δούμε κι εμείς. Ώστε την επόμενη φορά που θα σηκώσουμε πρώτοι το “λίθο”, να το ξανασκεφτούμε πριν τον πετάξουμε προς κάθε Λένα, Σώτη…και δεν συμμαζεύεται…

Καλή σας θέαση…και προς Θεού…μην πυροβολείτε τον πιανίστα!

Η Τζούλη Σούμα ακουμπά στα όνειρα μίας ολόκληρης γενιάς…

---

Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου

Ερμηνεύει η Τζούλη Σούμα

Συντελεστές:
Σκηνικά: Γιάννης Θεοδωράκης
Κουστούμια: Νίκος Καρδώνης
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Μουσική: Σπύρος Παρασκευάκος
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου
Μακιγιάζ: Βαγγέλης Θώδος
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Τζίνα Φουντουλάκη

Από την Παρασκευή, 21 Απριλίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:30, μέχρι το Σάββατο 20 Μαΐου.

Θέατρο «Αλκμήνη»
Αλκμήνης 8, Γκάζι
Τηλ. 210 3428651

Διάρκεια: 60 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 12 ευρώ
Φοιτητικό / συνταξιούχων: 10 ευρώ
Ανέργων: 5 ευρώ

“ΑΦΕΝΤΗΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΟΣ”, ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΟΣ ΤΟΛΣΤΟΙ, ΣΕ ΔΙΑΣΚΕΥΗ & ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΑΝΟΥΡΗ. ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΣΤΟ ΝΕΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΤΙΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ. Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΓΝΑΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑΝΟΥΡΗΣ ΣΕ ΕΝΑ MASTERCLASS ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ & ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ. ΑΠΛΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ!

Tags

Ars & Vita

Δημήτρης Λιγνάδης & Γιώργος Νανούρης – Aφέντης & Δούλος

---

γράφει & επιμελείται η Λίλα Παπαπάσχου

---

Θα μπορούσε άνετα η προτροπή του τίτλου να αποτελεί τη σύνοψη του σημερινού αφιερώματος (δεν μπορώ να συνηθίσω τη λέξη κριτική με τίποτα) της στήλης ARS & VITA, σε μία παράσταση που με έκανε να ξαναθυμηθώ όλους τους λόγους για τους οποίους θεωρώ την τέχνη και κατ’ επέκταση το θέατρο… ως φυσικό μου χώρο…και όχι απλό επαγγελματικό προσανατολισμό.

Ο Γιώργος Νανούρης έκανε για άλλη μια φορά το σκηνοθετικό (και υποκριτικό!!) του θαύμα, τοποθετώντας τον Δημήτρη Λιγνάδη και τον εαυτό του εν μέσω μίας φονικής χιονοθύελλας, από αυτές που αποκαλύπτουν το “κτήνος” ή τον “άνθρωπο” (ή και τα δύο μαζί) που όλοι, ασχέτως ταξικής προέλευσης και κοινωνικού στάτους, κρύβουμε μέσα μας.

Μετά από τις μεγάλες – καλλιτεχνικές και εμπορικές – επιτυχίες «Κατερίνα» και «Χειρόγραφο», ο  γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης στράφηκε στο κλασικό θέατρο διασκευάζοντας, σκηνοθετώντας και συμπρωταγωνιστώντας στο ρόλο του Δούλου με το Δημήτρη Λιγνάδη σε ρόλο “Αφέντη”, το επίκαιρο έργο του σπουδαίου Ρώσου συγγραφέα. Η διασκευή βασίστηκε στο βιβλίο “Αφέντης και υπηρέτης” από τις εκδόσεις Ροές και η μετάφραση από τα Ρώσικα, φέρει την υπογραφή της Σταυρούλας Αργυροπούλου. Κι όλα αυτά με τη μουσική συμβολή του εξαιρετικά ταλαντούχου μουσικού και τραγουδοποιού ΛΟΛΕΚ, που αποτελεί πλέον σταθερό συνεργάτη του Γιώργου Νανούρη (και πολύ χαιρόμαστε γι’αυτό γιατί τον εκτιμάμε ιδιαίτερα).

Αφέντης & Δούλος – Ρόλοι αρχετυπικοί…που συνεχώς εναλλάσσονται…

Από την πρώτη στιγμή που πατάει κανείς το πόδι του στο Νέο Θέατρο Κάτια Βασιλάκου έχει μία αίσθηση από τη μία βαθιά θεατρική (τα φωτογραφικά πορτραίτα τόσων πολλών και τόσο σημαντικών προσωπικοτήτων της τέχνης κοσμούν τους τοίχους του αγέρωχα και υποβλητικά)  και από την άλλη απόλυτα “σπιτίσια’, κάτι που ενισχύεται από την ατμοσφαιρικότητα του χώρου, τη λιτή αλλά καλαίσθητη διακόσμησή του και την ευρύχωρη σάλα του που θυμίζει τα παλιά σπίτια, την εποχή που οι άνθρωποι γιόρταζαν πιο συχνά και χωρίς συγκεκριμένη αφορμή, υποδεχόμενοι φίλους και γνωστούς στο φιλόξενο σαλόνι τους (πλούσιο ή φτωχικό ουδεμία είχε σημασία).

Έχοντας λοιπόν, ήδη από το φουαγιέ, “αποτοξινωθεί” από τους συχνά εξουθενωτικούς ρυθμούς της πόλης, που έχει πλέον μπει σε ανοιξιάτικη για να μην πω καλοκαιρινή τροχιά, εισήλθαμε στην καρδιά ενός χιονισμένου τοπίου, στο οποίο δέσποζε ένα έλκηθρο με ανθρώπινο υποζύγιο, για να παρακολουθήσουμε την ιστορία ενός Αφέντη και ενός Δούλου που έχασαν εντελώς το δρόμο τους, για να βρουν εντέλει ο καθένας την προσωπική του “σωτηρία”. Και μετά άρχισε η παράσταση. Κι όλα έγιναν παραμύθι…όνειρο….μαγεία….

Στον υψηλής  αισθητικής και κινηματογραφικών προδιαγραφών σκηνικό χώρο που δημιούργησε η Μαρία Τσαγκάρη (πολύ εύστοχη και η ενδυματολογική προσέγγιση της ίδιας) ο Δημήτρης Λιγνάδης ντύθηκε “Αφέντης” και ο Γιώργος Νανούρης “Δούλος”, κυριολεκτικά μπροστά μας, αφού πρώτα μας υποδέχτηκαν ως οι χαμογελαστοί και κάπως αυτοσαρκαστικοί εαυτοί τους, κάνοντας έναν διαφορετικό πρόλογο και συστήνοντας μας με το δικό τους τρόπο το συγγραφέα και το έργο του.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης από Αφέντης…Ήρωας…

Χωρίς επιτηδευμένα βερμπαλιστικά παιχνίδια που συχνά καταστρέφουν το νόημα του κειμένου, χωρίς ίχνος φιλαρέσκειας εκ μέρους του πρωταγωνιστικού διδύμου, ή αντίστοιχα διάθεσης για επίδειξη υποκριτικής βιρτουοζιτέ, αλλά με απόλυτη συγκέντρωση και άλλη τόση υποκριτική, φωνητική και κινησιολογική δύναμη, οι δύο πρωταγωνιστές μας παρέσυραν σε μία περιπέτεια στη μέση του χιονισμένου πουθενά, που ξεκίνησε με κίνητρο το κέρδος του πάντα άπληστου Αφέντη, για να καταλήξουμε στο τέλος να παρακολουθούμε μία ιστορία για την πιο αναπάντεχη θυσία, που μάλιστα αποδεικνύει ότι κανένας άνθρωπος όσο ισχυρός κι αν είναι, όσα χρήματα και εξουσία και αν διαθέτει, δεν επιθυμεί να πεθάνει ολομόναχος μέσα στην παγωνιά.

Μπροστά στο φόβο για τον επερχόμενο θάνατο, ο Αφέντης εξισώνεται με τον Δούλο και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Η αλαζονεία της εξουσίας δίνει τη θέση της στην προστασία – πάση θυσία – του “αλλου”, γιατί αν σωθεί ο συνάνθρωπος τότε υπάρχει περίπτωση να επιβιώσω κι εγώ, ή έστω να εξιλεωθώ για όλα μου τα “κρίματα”. Όσο περνούσε η ώρα και τα περιθώρια επιβίωσης των δύο ηρώων στένευαν ολοένα και περισσότερο, οι δύο ηθοποιοί άφηναν στην άκρη τις άμυνες τους – ως άνθρωποι και ως καλλιτέχνες – για να αφεθούν σε αυτό που έστεκε απειλητικά μπροστά τους και δεν ήταν άλλο από την ίδια τη σκιά του θανάτου.

Ο μεν Δούλος του Γιώργου Νανούρη συμφιλιώθηκε με την ιδέα ότι σύντομα θα ήταν νεκρός και ευχαρίστησε, μνημόνευσε και εντέλει αποχαιρέτησε όσα και όσους καταφέρε να γνωρίσει, αγαπήσει και ονειρευτεί (γιατί υλικά αγαθά ουδέποτε είχε) απόλυτα ικανοποιημένος από αυτό που έμαθε να αποδέχεται ως “ζωή”. Συγκλονιστικά απλός και άλλο τόσο συγκινητικός στα διαλογικά μέρη, αλλά κυρίως στους μονολόγους του, ο Δούλος του Γιώργου Νανούρη φάνταζε στα μάτια μας όχι απλά πλούσιος…κροίσος…μεγιστάνας…κλπ….

Ο Γιώργος Νανούρης….

….πήρε το “όπλο” του…

Στον αντίποδα της στωϊκής αποδοχής του θανάτου από τον φιλήσυχο Μουζίκο, ο επιβλητικός, γεμάτος πάθος και ένταση Αφέντης του Δημήτρη Λιγνάδη, που στέκει ευθυτενής και απειλητικός, δεν μπορεί αρχικά να δεχτεί με τίποτα πως όσα δημιούργησε με τόσο κόπο και θυσίες και μάλιστα “μόνος του”, δεν θα έχουν πια καμία αξία, αφού το ενδεχόμενό του θανάτου του μέσα στην απέραντη λευκή ερημιά μεμιάς ακυρώνει την ίδια του την ύπαρξη, πόσο μάλλον κάθε υλικό απόκτημά του. 

Σύντομα οι φόβοι του επιβεβαιώνονται, οδηγώντας τον πλήρως αποπροσανατολισμένο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) πρώην ισχυρό άνδρα σε κινήσεις απελπισίας που στοχεύουν στη διασφάλιση της επιβίωσης του, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει τον αφανισμό του σχεδόν ρακένδυτου υφιστάμενού του. Τι ακριβώς συνέβη στην πορεία μέσα του και αυτός ο εγωϊστής, ανάλγητος και αυταρχικός άνθρωπος, οδηγήθηκε στην πράξη της αυτοθυσίας; Ένα αιφνίδιο ξύπνημα ανθρωπιάς ή το προσωπικό του συμφέρον, που του υπέδειξε πως ο θάνατος του Δούλου θα σημάνει αυτόματα και το δικό του αφανισμό. Με βάση την σπαρακτική ερμηνεία του Δημήτρη Λιγνάδη και τον γενικότερο εννοιολογικό προασανατολισμό της παράστασης, μάλλον το πρώτο…

Ο Δημήτρης Λιγνάδης….

…έγινε από θύτης…

…θύμα…ή σωτήρας;

Εκεί που ο Λέων Τολστόϊ συναντά τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και ο σκληρός “Αφέντης” το “Κοριτσάκι με τα σπίρτα”, ο Γιώργος Νανούρης έστησε το δικό του αλληγορικό παραμύθι για τους δικούς μας ανάλγητους Αφέντες και βασανισμένους Δούλους αντίστοιχα, παρουσιάζοντας για μία ακόμη φορά στο αθηναϊκό κοινό μία ολοκληρωμένη από κάθε άποψη θεατρική παράσταση με στοιχεία χοροθεάτρου, καθόλου βαρετή ή ελιτίστικη και σίγουρα φαντασμαγορική (με την καλή έννοια…).

Επιπλέον, απέδειξε για μία ακόμη φορά τον επαγγελματισμό και τη συναδελφικότητά του, αφού έπαιξε τραυματισμένος (με το ένα χέρι διπλωμένο μπροστά του σαν πληγωμένο φτερό), δίνοντας το 100% της ενέργειας του για να μη μας το δείξει, αλλά και να μην κρεμάσει τον άξιο συμπρωταγωνιστή του, που στάθηκε επίσης στο ύψος των περιστάσεων.

Ο Γιώργος Νανούρης σπρώχνει τον Δημήτρη Λιγνάδη προς…έναν εναλλακτικό Παράδεισο…

Είναι πολύ σπάνιο στις μέρες μας και ως εκ τούτου εξαιρετικά ευχάριστο, άνθρωποι που βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοσιότητας να παραμένουν τόσο απλοί και αυθεντικά προσιτοί όσο ο Γιώργος Νανούρης, που όχι μόνο δεν διαβρώθηκε από την επιτυχία, αλλά τη χρησιμοποιήσε εποικοδομητικά, ως μέσο για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του και να μοιραστεί μαζί μας ένα διαφορετικό ιδεώδες για το θέατρο και εντελεί την ίδια την πραγματικότητα που καθρεφτίζεται σε αυτό, το οποίο τουλάχιστον όσον αφορά την υπογράφουσα την στήλη δεν είναι απλά καλοδεχούμενο, αλλά επιεικώς απαραίτητο, ειδικά στις άχρωμες, άοσμες  και…υπερφίαλες μέρες…νύχτες και…ζωές μας…

Τρεις τελευταίες παραστάσεις (μέχρι νεωτέρας) Παρασκευή 5/5, Σάββατο 6/5 & Κυριακή 7/5, στις 21.15, στο Νέο Θέατρο Κάτια Βασιλάκου.

Απλά δείτε το….

Ο Δημήτρης Λιγνάδης υπό το φως ενός καιόμενου σπίρτου…

---

Η ταυτότητα της παράστασης:

Διασκευή-Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης
Μουσική: Λόλεκ
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαίρη Τσαγκάρη
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Εικαστική σύλληψη και επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης
Βοηθ. σκηνοθέτη: Δημήτρης Κυπραίος, Αντώνης Κολοβός
Βοηθ. σκηνογράφου: Νατάσα Τσιντικίδη, Σωτήρης Μήτσουλας
Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Οργάνωση Παραγωγής: Όλγα Μαυροειδή
Παραγωγός: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος

Παίζουν: Δημήτρης Λιγνάδης, Γιώργος Νανούρης

Η διασκευή είναι βασισμένη στο βιβλίο «Αφέντης και υπηρέτης» από τις εκδόσεις Ροές. Η μετάφραση από τα ρωσικά είναι της Σταυρούλας Αργυροπούλου.  

«Αφέντης και Δούλος», Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, Προφήτη Δανιήλ 3-5 και Πλαταιών, Κεραμεικός, τηλ. 2110132002-5, 2121042777.  Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:15, από 21 Απριλίου έως 7 Μαίου. Τιμές εισιτηρίων: 15 € & 12 € (Φοιτητικό, άνω των 65 ετών, Ανέργων, ΑΜΕΑ). Προπώληση εισιτηρίων: http://www.ticketservices.gr/event/afentis-kai-doylos/

Και μία όμορφη backstage στιγμή με τον σκηνοθέτη και έναν εκ των δύο πρωταγωνιστών της παράστασης Γιώργο Νανούρη και τον πάντα υπέροχο δάσκαλό μου Δημήτρη Πιατά…