Συμβασιούχοι ή αλλιώς οι όμηροι της νέας εποχής…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Τις προηγούμενες μέρες, γίναμε μάρτυρες μίας ακόμη μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης συμβασιούχων του λεγόμενου ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι υπάλληλοι στην υπηρεσία της καθαριότητας στους Δήμους ανά τη χώρα άφησαν τα σκουπίδια στους δρόμους των μεγάλων πόλεων και των τουριστικών περιοχών, φθάνοντας τους πολίτες στα όρια τους. Όρια όμως ανοχής, τα οποία προηγουμένως οι ίδιοι έχουν ξεπεράσει εδώ και καιρό. Η συγκεκριμένη κινητοποίηση έγινε μεγάλο θέμα για προφανείς λόγους. Πρώτον, διότι αφορά τον πολύ ευαίσθητο και για τη δημόσια υγεία τομέα της αποκομιδής απορριμάτων. Δεύτερον, διότι η εποχή που έλαβε χώρα επέτεινε το πρόβλημα και το μεγέθυνε με ταχύτατους ρυθμούς. Και τρίτον, διότι τα ΜΜΕ λόγω και όλων των παραπάνω, ασχολήθηκαν με το θέμα σε καθημερινή βάση και μάλιστα το προέβαλαν ως κεντρικό τους θέμα. Μετά από ημέρες διαβουλεύσεων και συνεχών συσκέψεων “βρέθηκε” η λύση και τα σκουπίδια μαζεύτηκαν. Τα ΜΜΕ το ξέχασαν το θέμα, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να δουλεύουν απλήρωτοι με συμβάσεις στον αέρα και η ζωή των πόλεων επέστρεψε στην κανονικότητα. Όλα καλά επομένως ή μάλλον όχι; Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά.

φωτογραφία αρχείου

Έχουν δίκιο οι εργαζόμενοι; Έχει δίκιο η κυβέρνηση; Έχουν δίκιο οι Δήμοι και οι Περιφέρειες; Οι απαντήσεις δεν μπορούν να είναι ούτε κατηγορηματικές, ούτε μονολεκτικές. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Οι εργαζόμενοι εξαπατήθηκαν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τους υποσχέθηκαν μονιμοποίηση χωρίς φραγμούς και κριτήρια. Τους έταξαν τα πάντα όπως συνήθως και μόλις ανέβηκαν στην εξουσία τους ξέχασαν. Βέβαια η μόνη χώρα του κόσμου που η λέξη και η έννοια συμβασιούχος εμπεριέχει και την πιθανότητα μονιμοποίησης, είναι η Ελλάδα. Οι κυβερνώντες από τη μεριά τους γνώριζαν, ότι αυτά που έλεγαν προεκλογικά, δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν στην πράξη. Το Σύνταγμα δεν θα επέτρεπε την παράταση των συμβάσεων και πως αυτές θα κρίνονταν άκυρες, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μην μπορούν να πληρωθούν και να βρεθούν για μια ακόμη φορά σε καθεστώς ομηρίας. Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες από την άλλη βολεύτηκαν πίσω από αυτή την κατάσταση. Μπήκαν στο “παιχνίδι” της κυβέρνησης και εντέλει αυτοί την πλήρωσαν. Οι δημότες τα παράπονα τα έκαναν στους τοπικούς άρχοντες, οι δρόμοι των περιοχών τους γέμισαν σκουπίδια και έδειξαν ανίκανοι να διαχειριστούν το πρόβλημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως ο Δήμος Π. Φαλήρου που δεν προχώρησε στην ανανέωση των “αμαρτωλών” συμβάσεων. Σε άλλες περιπτώσεις η απειλή εισόδου ιδιωτών στην καθαριότητα, όπως στο Δήμο Θεσσαλονίκης, ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά των εργαζομένων και η κατάσταση εξομαλύνθηκε πιο γρήγορα. 

φωτογραφία αρχείου

Πλέον τα ψέμματα τελείωσαν. Οι συμβασιούχοι θα πρέπει να αντιληφθούν την πραγματικότητα. Οι τοπικοί άρχοντες θα πρέπει να πουν με σαφήνεια ποιες είναι οι πάγιες ανάγκες τους σε προσωπικό και να προχωρήσουν σε συγκεκριμένες προσλήψεις. Τέλος στην εποχή της ρουσφετολογίας μέσω της ομηρίας χιλιάδων ανθρώπων που μπροστά στο φάσμα της ανεργίας έσκυβαν το κεφάλι. Η κεντρική εξουσία επιβάλλεται να βάλει επιτέλους κανόνες και κριτήρια. Και όλα αυτά ενώ οι υπάλληλοι καθαριότητας θρηνούν την πρώτη απώλεια τους μετά το πέρας των απεργιακών τους κινητοποιήσεων και αγωνιούν για την πορεία της υγείας ενός ακόμα συναδέλφου τους. Αλλά αυτά, όπως και οι συνθήκες εργασίας τους, οι κανόνες υγιεινής που απλά δεν υφίστανται σε πολλούς Δήμους, είναι θέματα που δεν απασχολούν τα ΜΜΕ…

φωτογραφία αρχείου

Advertisements

Κράτος- τρομοκράτης και επίσημα πια;

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Μέχρι και πριν από λίγους μήνες ή μάλλον μέρες απλά υπήρχαν κάποιοι ψίθυροι. Αρκετοί μιλούσαν, πολλοί υπονοούσαν, λίγοι γνώριζαν. Για τους περισσότερους το κράτος που φωτογράφιζαν μυστικές υπηρεσίες και θεσμοί ήταν η Σαουδική Αραβία. Όλοι και όλα συνηγορούσαν προς αυτή την κατεύθυνση. Θεοκρατικό κράτος, με νόμους ιδιαιτέρως σκληρούς, για όσους είναι ασεβείς απέναντι στους νόμους του Ισλάμ, θεωρείτο ως το νούμερο ένα υποψήφιο προπύργιο τζιχαντιστών και χρηματοδότης αυτών. Και ξαφνικά χθες έπεσε ο κεραυνός.

Αίγυπτος, Μπαχρέιν, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Υεμένη, αργότερα προστέθηκαν η Λιβύη και οι Μαλδίβες, έκλεισαν τα σύνορά τους και προχώρησαν ακόμα και σε αεροπορικό αποκλεισμό του Κατάρ, γεγονός που τρομοκράτησε τους κατοίκους του ανεξάρτητου Εμιράτου της Μέσης Ανατολής. Ο λόγος; Η υποστήριξη του στην τρομοκρατία και στον εξτρεμισμό. Μπορεί η απόφαση των κρατών αυτών να είναι αποτέλεσμα συμφωνίας μεταξύ τους μόνο ή και προέκυψε και με τη συμμετοχή των ισχυρών του πλανήτη; Οι σχέσεις πάντως του Κατάρ με την Σ. Αραβία και το Μπαχρέιν είναι εδώ και καιρό τεταμένες.

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Ως ένα από τα πλουσιότερα κράτη στον κόσμο έχει καταφέρει να διεισδύσει στις οικονομίες σχεδόν όλων των μεγάλων κρατών του πλανήτη. Έχει “πατήσει” πόδι σε τεράστιες βιομηχανίες στην Ευρώπη, παράδειγμα η γερμανική VW, σε τράπεζες κολοσσούς, όπως η Deutsche Bank και η Barclays, σε εταιρείες αερίου, ακίνητα, αεροδρόμια, αερομεταφορείς σε Μ. Βρετανία, Η.Π.Α, Ρωσία και Κίνα. Πως είναι δυνατόν επομένως να το αποκλείσεις από το διεθνές στερέωμα; Πως είναι δυνατόν να του απαγορεύσεις τις εξαγωγές; Πως να αρνηθείς τα χρήματά του και τις σπατάλες των μελών της Βασιλικής Οικογένειας του Εμίρη, που κάνουν απίστευτους τζίρους όπου κινούνται; Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ήρθε μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Οι Η.Π.Α μέσω κύκλων ανέφεραν πως δεν επιθυμούν μια μόνιμη ρήξη μεταξύ των χωρών του κόλπου και πως οι πολίτες του Εμιράτου βρίσκονται σε πανικό, τονίζοντας όμως ότι θα πρέπει το Κατάρ να επιστρέψει σύντομα στο σωστό δρόμο μιας και κάποιες από τις ενέργειες του είναι εχθρικού χαρακτήρα, τόσο προς τα κράτη του Κόλπου, όσο και προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. 

φωτογραφία αρχείου

Τι ήταν όμως αυτό που πυροδότησε την έκρηξη των γειτόνων του Εμιράτου; Μια είδηση που ελάχιστοι ασχολήθηκαν αλλά οι γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα στην Αραβική Χερσόνησο θορυβήθηκαν. Πριν από λίγο καιρό το Κατάρ κατέβαλε ένα τεράστιο ποσό, της τάξης του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων!!!!!, για να απελευθερώσει δικούς του πολίτες, για την ακρίβεια 50 αξιωματούχους  που είχαν απαχθεί  ή για άλλους συλληφθεί στο έδαφος της Συρίας. Το Κατάρ παραδέχεται την συναλλαγή, αλλά αρνείται ότι τα χρήματα πήγαν σε χέρια τρομοκρατών. Οι κατήγοροι της Ντόχα λένε ότι τα χρήματα φορτώθηκαν σε βαλίτσες και δόθηκαν μέσω γνωστών καναλιών σε χέρια της Αλ Κάιντα και σε παραστρατιωτικές οργανώσεις. Λένε δηλαδή ότι καιρό τώρα ήθελε το Εμιράτο να χρηματοδοτήσει τους τζιχαντιστές και η περίπτωση της απαγωγής θεωρήθηκε ως η καλύτερη πρόφαση. Είναι οι ίδιοι κύκλοι που εμπλέκουν στην ιστορία αυτή και το Ιράν το οποίο επίσης είναι στο στόχαστρο. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και άμεσες. Το μόνο σίγουρο είναι πως η επόμενη μέρα στον πολύπαθο Περσικό Κόλπο δεν θα είναι η ίδια και ότι η υποκρισία όλων περισσεύει…

φωτογραφία αρχείου

Είναι το τέλος μιας ολόκληρης εποχής…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

 

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (18/10/1918 – 29/5/2017)

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη σηματοδοτεί, επί της ουσίας, το τέλος μιας ολόκληρης εποχής στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Δεν είναι μόνο το μέγεθος του συγκεκριμένου πολιτικού άνδρα ή το γεγονός ότι υπήρξε καταλύτης διαφόρων πολιτικών πράξεων και εξελίξεων στα πράγματα της Ελλάδας για πάνω από έξι δεκαετίες, αλλά κυρίως το περιβάλλον στο οποίο έζησε, αναπτύχθηκε και έδρασε η προσωπικότητα αυτή. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι ο τελευταίος από μια σειρά πολιτικών ηγετών που μάγευαν τον απλό ψηφοφόρο και ασκούσαν γοητεία στις πλατιές μάζες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις τεράστιες σε μέγεθος και παλμό συγκεντρώσεις της δεκαετίας του ’80 ή και του ’90 τόσο του τότε αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας όσο και του μεγάλου του αντιπάλου Ανδρέα Παπανδρέου που έκλειναν όχι μια πλατεία ή ένα δρόμο αλλά σχεδόν ολόκληρες τις πόλεις όπου λάμβαναν χώρα;

Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

Πέρα όμως από τα παραπάνω οι πολιτικοί άνδρες εκείνης της εποχής διέφεραν από τους σημερινούς πολιτικούς νάνους και στον τρόπο που ασκούσαν την εξουσία ή ακόμα και στην ποιότητα της μεταξύ τους αντιπαράθεσης. Στην δεκαετία του ‘ 80 οι συνεδριάσεις του ελληνικού Κοινοβουλίου έβγαζαν μια πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα. Παρά το γεγονός ότι τότε τα πνεύματα ήταν σαφέστατα περισσότερο οξυμένα – ποιος ξεχνά τα περίφημα μπλε και πράσινα καφενεία της ελληνικής επαρχίας – η λεκτική αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικών αντιπάλων είχε ποιοτικά χαρακτηριστικά, σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας και όχι εκφράσεις πεζοδρομίου και συμπεριφορά υποκόσμου. Χαρίλαος Φλωράκης, Λεωνίδας Κύρκος, Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πολιτικοί αρχηγοί που κοσμούσαν με την παρουσία τους την Βουλή και αποτελούσαν μεγέθη που οι σημερινοί επίγονοι τους στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν τα πλησιάζουν καν.

φωτογραφία αρχείου

Προσωπικότητα με αρκετούς εχθρούς και πολλούς φίλους, όπως όλοι οι κορυφαίοι, ο εκλιπών επίτιμος Πρόεδρος της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης άφησε ανεξίτηλη την σφραγίδα του σε σημαντικές στιγμές του τόπου. Από την περίοδο αμέσως μετά την Κατοχή, τα γεγονότα πριν την δικτατορία των συνταγματαρχών μέχρι και την διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο 1990- 93. Διορατικός πολιτικός με απόψεις που στην εποχή τους δίχασαν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η δήλωση του για την ονομασία των Σκοπίων ή για την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ την όποια είχε προβλέψει σχεδόν δύο δεκαετίες πριν αυτή γίνει. Πολλοί λένε ότι στην περίπτωση της πτώσης του το 1993 “πληρώθηκε” με το ίδιο νόμισμα από την ιστορία. Ίσως και να είναι έτσι. Όπως και να έχει πάντως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο τελευταίος από τους πραγματικά μεγάλους πολιτικούς άνδρες της πατρίδας μας….

Σταματήστε να διαπραγματεύεστε παιδιά…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Πάει και αυτό το Eurogroup. Πάει και αυτό το παραμυθάκι με το χρέος. Η ρητορική του Πρωθυπουργού και των στελεχών της Κυβέρνησης, ότι η ψήφιση των μέτρων για μετά το 2018 θα άνοιγε την πόρτα για την διευθέτηση του ελληνικού χρέους, διαλύθηκε χθες σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Όλοι οι συμμετέχοντες ηγέτες και αξιωματούχοι στην χθεσινή σύσκεψη, τόσο κατά την έξοδο τους όσο και σήμερα, αναφέρουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι η συζήτηση για το χρέος παραπέμπεται για το τέλος του προγράμματος, δηλαδή στις καλένδες.

φωτογραφία αρχείου

Θα μου πει κανείς πως είναι η πρώτη φορά που οι εξαγγελίες ή οι προσδοκίες της συγκυβέρνησης δεν επιβεβαιώνονται; Είναι η πρώτη φορά που η “σκληρή” διαπραγμάτευση οδηγεί σε βράχο; Είναι η πρώτη φορά που οι κυβερνώντες διακατέχονται από αυταπάτες όπως έχουν παραδεχτεί πολλάκις στο παρελθόν; Όλα τα παραπάνω ερωτήματα όπως είναι το προφανές είναι ρητορικά. Οι απαντήσεις τους δυστυχώς οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Ποιο είναι αυτό; Ότι ο μεγάλος χαμένος δεν είναι άλλος από τον απλό πολίτη, από τον ελληνικό λαό, ο οποίος για μια ακόμη φορά βλέπει τους ανθρώπους που του υποσχέθηκαν λαγούς με πετραχήλια για να ανέβουν στην εξουσία, να γαντζώνονται σε αυτήν αδιαφορώντας για αυτόν και την καθημερινότητα του. Το σκίσιμο των μνημονίων, η κατάργηση τους με ένα άρθρο και άλλα πολλά, έχουν μετατραπεί σε έναν αγώνα να πειστεί ο πολίτης, ότι το αριστερό μνημόνιο είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Οι γερμανοτσολιάδες πολιτικοί, όπως χαρακτήριζαν τους προηγούμενους, έχουν δώσει τη θέση τους στη ρητορική περί κακών διαπραγματευτών. Το goodbye frau Merkel έχει μετατραπεί σε καλωσορίσατε κυρία Μέρκελ και η μόνη διαφορά είναι ότι η τρόικα λέγεται πλέον “θεσμοί”. 

φωτογραφία αρχείου

Το πιο ανησυχητικό όμως βρίσκεται αλλού. Δεν εντοπίζεται στα όποια οικονομικά μέτρα ή βάρη καλείται να σηκώσει ο συνταξιούχος ή ο μισθωτός πια. Βρίσκεται στην ενσυνείδητη από πλευράς κυβέρνησης παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας σε όλα τα επίπεδα. Από την ενοικίαση που θα πρέπει να κάνει από την γερμανική κοινοπραξία των περιφερειακών αεροδρομίων σε περίοδο πολέμου, μέχρι και το γεγονός της εκχώρησης των όποιων εσόδων του κράτους σε ασφαλιστικό επίπεδο, όχι στον νέο φορέα απευθείας, αλλά σε ταμείο που διαχειρίζονται οι εκπρόσωποι των δανειστών. Χθες πήγαν υποτίθεται να πάρουν σαφείς δεσμεύσεις για το χρέος και το μόνο που πέτυχαν είναι να συζητήσουν ποιο θα είναι το ύψος των πλεονασμάτων από το 2022 έως το 2060. Μια θερμή παράκληση…σταματήστε να διαπραγματεύεστε. Θα κάνετε λιγότερο κακό…

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Η Αριστερά της καρέκλας, του μνημονίου και του εργασιακού Μεσαίωνα…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Πλέον μετά και από την εβδομάδα που διανύουμε, όπου έρχεται προς ψήφιση στην ελληνική Βουλή το νέο πολυνομοσχέδιο που πολλοί βαφτίζουν- και όχι άδικα- τέταρτο μνημόνιο, μπαίνει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το αφήγημα της κυβερνώσας Αριστεράς. Επίσης με βάση το περιεχόμενο του εν λόγω νομοσχεδίου και τι ακριβώς αυτό διευθετεί, παύει να υφίσταται και το οποιοδήποτε άλλοθι μπορεί ακόμα και τώρα να επικαλείται ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, περί σκληρής διαπραγμάτευσης και κόκκινων γραμμών. Τι είναι όμως αυτό που το καθιστά τόσο επώδυνο για τους εργαζομένους, τους συνταξιούχους και τους ένστολους και γιατί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, δηλαδή τα κόμματα της συγκυβέρνησης, έχασαν πια οριστικά το λεγόμενο αντιμνημονιακό τους πλεονέκτημα έναντι των άλλων;

φωτογραφία αρχείου

Το να αναλύσουμε στο σύνολο του το σχέδιο νόμου είναι ανέφικτο σε ένα άρθρο. Μπορούμε όμως με μικρές αλλά ουσιώδεις πινελιές, να δώσουμε τη φιλοσοφία και το στίγμα του. Ξεκινώντας από τους εργαζόμενους, τα πράγματα οδηγούνται βαθμιαία αλλά με γοργούς ρυθμούς σε μετατροπή της εργασίας σε δουλεία, σε κάτεργο. Ανοικτά μαγαζιά τις Κυριακές, αύξηση των εισφορών για όσους έχουν ακόμα μπλοκάκι, πλήρης επί της ουσίας απελευθέρωση απολύσεων. Δίνεται πια η δυνατότητα στον εκάστοτε εργοδότη, κυρίως στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, να συμπεριφέρεται στους εργαζόμενους του, όπως οι Ρωμαίοι στους σκλάβους στις γαλέρες. Δικαιώματα πια δεν υπάρχουν και όποιος κάνει το λάθος και σηκώσει κεφάλι θα δει κατάματα το τέρας της ανεργίας, να του χτυπάει την πόρτα. Για τους συνταξιούχους, τους απόμαχους του εργασιακού βίου και όχι της ζωής όπως λανθασμένα λένε πολλοί, για τα περήφανα γηρατειά άλλων εποχών οι προς ψήφιση νόμοι είναι με μια λέξη: εξοντωτικοί. Περαιτέρω μείωση συντάξεων, εξαφάνιση για να μην πω κατάργηση επικουρικών ταμείων που έχουν πληρωθεί με αίμα και σκληρή εργασία και διαρκής απαξίωση της προσφερόμενης περίθαλψης. Να μην λησμονούμε εδώ, ότι πολλά νοικοκυριά ζουν από τις συντάξεις σε μια χώρα όπου η ανεργία, η πραγματική και όχι η πλασματική των δεικτών, αγγίζει το 40%. Για τους ένστολους, με το οριστικό τέλος των ειδικών μισθολογίων, οι αποδοχές τους μοιάζουν πλέον πιο πολύ με χαρτζιλίκι, παρά με μισθοδοσια.

φωτογραφία αρχείου

Συμπέρασμα; Με την ψήφιση των νέων μέτρων από την πλειοψηφία των κυβερνητικών βουλευτών τελειώνει πια το παραμύθι της σκληρής διαπραγμάτευσης με τους κακούς δανειστές. Είναι πλέον πασιφανές, ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο η διατήρηση της καρέκλας τους και τίποτα άλλο. Το μόνο που τους απομένει, αν και αυτό έχει ξεφτίσει έντονα πια, είναι το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα περί διαπλοκής. Το τέλος τους πλησιάζει και θα είναι με πάταγο…

Σε ότι έχει να κάνει με το περιστατικό στη Βουλή με πρωταγωνιστή το γνωστό πυγμάχο βουλευτή της Χρυσής Αυγής δεν νομίζω ότι έχει νόημα να πούμε κάτι ιδιαίτερο. Απλώς οι ψηφοφοροι του κόμματος- μορφώματος αυτού να καταλάβουν τι ακριβώς πράττουν. Εκτός και αν κάνουμε πλέον την παραδοχή, ότι ανάμεσα μας υπάρχουν και περίπου 500 χιλιάδες φασίστες. Το παραμύθι των παραπλανημένων πολίτων δεν έχει πια δράκο…πέθανε….

φωτογραφία αρχείου

Βία και αθλητισμός στην Ελλάδα του 2017…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Το περασμένο διήμερο γίναμε μάρτυρες μιας κατάστασης που δεν ήταν πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, αν και η αγριότητα των εικόνων που έρχονταν από τον τελικό του Βόλου ήταν ιδιαιτέρως μεγάλη. Σε Βόλο το Σάββατο το απόγευμα και σε Ρέντη την Κυριακή, σε μικρότερη έκταση και ένταση είναι αλήθεια, οπαδοί των τριών, πλην Παναθηναϊκού και αυτό διότι δεν έπαιζε κάποια ομάδα του, εκ των μεγαλυτέρων Συλλόγων της χώρας επιδόθηκαν σε ένα ρεσιτάλ βίας, καφρίλας και ωμού φανατισμού. Θα μου πει κανείς προς τι η έκπληξη; Τι είναι αυτό που δεν έχουμε ξαναδεί; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως θα αλλάξει κάτι δραματικά στο άμεσο ή και απώτερο μέλλον;

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι εύκολες και κυρίως προϋποθέτουν ανάληψη ευθυνών από τους εκάστοτε υπεύθυνους Πολιτείας, ομάδων, ομοσπονδίας και λίγκας “σπορ”, που στην Ελλάδα δεν έχει και πολλούς υποστηρικτές. Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα της βίας στους αθλητικούς χώρους είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων. Από τη μια η έλλειψη αποφασιστικότητας και βούλησης από την κεντρική πολιτική εξουσία, δηλαδή την εκάστοτε κυβέρνηση. Από την άλλη η σαφής πρόθεση από πλευράς των διοικήσεων των ομάδων να διατηρούν στρατούς οπαδών πιστών στον εκάστοτε πρόεδρο. Όποιος από τους επικεφαλής των Συλλόγων πάει να διαφοροποιηθεί, γίνεται αμέσως αντιπαθής και ξεκινά πόλεμος εναντίον του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και ο Ντέμης Νικολαΐδης που μόλις “τόλμησαν” να αγγίξουν τους οργανωμένους, άρχισαν τα “όργανα” εναντίον τους. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανείς και την ανυπαρξία των παραγόντων που έχουν τις τύχες των αθλημάτων στα χέρια τους που εμφανίζονται, κατά κανόνα, ως άβουλα ανθρωπάκια ανίκανα να πάρουν πρωτοβουλίες και αφημένα στις ορέξεις των ισχυρών, εύκολα αντιλαμβάνεται γιατί δεν έχει παταχθεί το φαινόμενο της βίας και του χουλιγκανισμού μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Η λύση δεν είναι σε καμία περίπτωση απλή υπόθεση. Απαιτεί τομές, δυσάρεστες ενέργειες που θα φέρουν αντιδράσεις και κυρίως να μην υπολογιστεί το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Πρώτον, αποχώρηση της αστυνομίας από τα γήπεδα. Η ευθύνη μεταβιβάζεται στις ανώνυμες αθλητικές εταιρείες, οι οποίες πέρα από την ασφάλεια θεατών και σταδίων θα αναλαμβάνουν την όποια αποκατάσταση ζημιών γίνουν από τους φιλάθλους τους. Δεύτερον, διάλυση όλων των συνδέσμων των ομάδων και μετατροπή τους σε λέσχες με διοικητικά συμβούλια και κατατεθειμένα ποινικά μητρώα των μελών τους. Μόνο εισιτήρια διαρκείας σε προνομιακές τιμές για τα μέλη τους και παύει η διακίνηση απλών εισιτηρίων αγώνα από αυτές. Για όποιο περιστατικό βίας προκύψει από τη πλευρά της εξέδρας, που βρίσκεται η εκάστοτε λέσχη, υπεύθυνος είναι ο Σύλλογος και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της λέσχης με την προσωπική τους περιουσία. Αν τα περιστατικά βίας είναι εκτεταμένα άμεσος υποβιβασμός των ομάδων στην πρώτη τη τάξει ερασιτεχνική κατηγορία από το ΠΡΩΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ!!!!. Αν στα επεισόδια συμμετέχει με οποιοδήποτε τρόπο αξιωματούχος της ομάδας η ποινή θα είναι δια βίου αποκλεισμός από την ενασχόληση με το άθλημα. Δεν θα ξεκινάει καμία απολύτως αθλητική αναμέτρηση, αν προηγουμένως δεν υπάρχει στο γήπεδο ηλεκτρονικό εισιτήριο και σύστημα με κάμερες. Όσο δεν τοποθετείται κάποιο από αυτά τα συστήματα, τα παιχνίδια θα χάνονται με μηδενισμό για την υπεύθυνη ομάδα. 

Πριν από όλα αυτά όμως πρέπει να γίνει και κάτι άλλο. Παρέμβαση της Πολιτείας για την πλήρη αναδιάρθρωση του επαγγελματικού αθλητισμού. Στο ποδόσφαιρο π.χ η οικονομία του αθλήματος δεν αντέχει πάνω από 24 ομάδες. Στα υπόλοιπα σπορ τα πράγματα και τα μεγέθη είναι ακόμη μικρότερα. Θέσπιση κριτηρίων για τη συμμετοχή στα επαγγελματικά πρωταθλήματα. Κριτήρια όπως γήπεδο σύγχρονο, ακαδημίες, σαφές οικονομικό πλάνο, λέσχες οπαδών με βάση το νόμο και πολλά άλλα. Για το φινάλε άφησα τον αθλητικό τύπο, το σινάφι μου δηλαδή. Οι ευθύνες του είναι τεράστιες. Ο αθλητικός τύπος έχει μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό σε οπαδικό. Η ποιότητα του διαρκώς φθίνει και σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί προάγγελο της βίας. Έλεγχος με τη στενή έννοια του όρου δεν μπορεί να γίνει όμως κανόνες μπορούν να μπουν. Ένας από αυτούς θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση ευθυνών σε εκδότες, σε περιπτώσεις δημοσιευμάτων που προάγουν το φανατισμό και την οπαδική βία. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά βοήθεια μας…

φωτογραφία αρχείου

Όταν η Αριστερή κυβέρνηση γιορτάζει…την εργατική Πρωτομαγιά

Tags

Ars & Vita

1 Μαΐου 2017…

 

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Ανήμερα του εορτασμού της εργατικής Πρωτομαγιάς η Αριστερή κυβέρνηση του τόπου, μην γελάτε παρακαλώ στο άκουσμα της παραπάνω πρότασης, επέλεξε ή κατάφερε αν προτιμάτε να ολοκληρώσει την συμφωνία με τους θεσμούς, μην σας ακούσω να τους λέτε τρόικα, στο νέο κυβερνείο του Χίλτον. Οι Έλληνες αξιωματούχοι λίγο πριν κλείσουν τις πόρτες πίσω τους για να παλέψουν με τους κακούς ξένους για το καλό του λαού δεν ξέχασαν να μνημονεύσουν την σπουδαιότητα των διεκδικήσεων στο πέρασμα των αιώνων από τους αγωνιστές της εργατιάς και τη σημασία της ημέρας που αποσκοπεί στο να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι τι έπραξαν οι εργαζόμενοι αγωνιστές του παρελθόντος για να έχουν οι σημερινοί όλα αυτά τα προνόμια και να απολαμβάνουν τις συνθήκες που οι πρότεροί τους εξασφάλισαν. Προνόμια είπατε; Συνθήκες εργασίας είπατε; Αν σας ακούσω να γελάτε θα σας επιπλήξω….

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Τι ακριβώς κατάφερε η Αριστερή κυβέρνηση; Πρώτα απ’ όλα να μειωθούν περαιτέρω οι συντάξεις έως και 18% από το 2019. Οι συνταξιούχοι, οι απόμαχοι του εργασιακού βίου, όπως αρέσκονται να λένε οι εκάστοτε κυβερνώντες, πίστεψαν στις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ ότι όχι μόνο θα σταματούσαν οι μειώσεις αλλά θα τους έδιναν και 13η σύνταξη. Δευτερευόντως το αφορολόγητο κατρακύλησε κάτω από τα 6.000 ευρώ, φθάνοντας τελικά στα 5.681 ευρώ, και πάει ολοταχώς να συναντήσει το πάλαι ποτέ κατώτερο όριο της φτώχειας. Πάλι καλά που δεν επανέφεραν και το μαστίγωμα σε δημόσια θέα. Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης προκαλούν κάθε νοήμονα πολίτη. Τα μέτρα θα περάσουν από τη Βουλή, λογικά την επόμενη εβδομάδα, όπως πέρασαν τόσα και τόσα άλλα. Για να πετύχουν όλα τα παραπάνω δόθηκε με απόφαση του υπουργείου οικονομικών σε συμβουλευτικές εταιρείες, το ποσό των επτά εκατομμυρίων ευρώ!!!!! Δηλαδή για να καταδικαστούν εργαζόμενοι και συνταξιούχοι πήραμε και συμβουλάτορες…

φωτογραφία αρχείου

Η επόμενη μέρα είναι ζοφερή. Τα μνημόνια που θα σκίζαμε με ένα άρθρο υπογράφονται πια στο Χίλτον και αυτή είναι η μόνη ουσιαστική διαφοροποίηση με το παρελθόν. Η μισητή τρόικα ονομάστηκε θεσμοί. Οι υπουργοί συνεχίζουν να συζητούν με υπαλλήλους και όχι με αντίστοιχους εκλεγμένους αξιωματούχους άλλων κρατών. Ο λαός συνεχίζει να πιστεύει σε σωτήρες. Οι ηγέτες πια είναι και με τη βούλα πολιτικοί νάνοι. Μέλλον μαύρο, εθνική κατάθλιψη και εργασιακός μεσαίωνας… Τι μένει; Να αντιληφθούν άπαντες ότι όλα αλλάζουν μόνο με αγώνες προσωπικούς και συλλογικούς. Μην περιμένετε να σας σώσουν. Η σωτηρία και επιβίωση σας βρίσκεται αποκλειστικά στα δικά σας χέρια. Άντε και του χρόνου…

Τα πάθη των Ελλήνων…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

 

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Κάθε χρόνο, περίπου τέτοια, εποχή γιορτάζεται σε όλη την επικράτεια το δράμα του Θεανθρώπου. Μια γιορτή που οι Έλληνες, όπου και αν βρίσκονται, τη βιώνουν μέσα σε έντονο κλίμα συγκίνησης και πλήρους κατάνυξης. Ακόμα και στις μέρες μας που τα έθιμα, η θρησκευτική παράδοση και λατρεία δεν είναι στις κορυφαίες θέσεις προτίμησης των νέων ανθρώπων, η λαμπρότητα των εορτασμών της Μ. Εβδομάδας παραμένει σε υψηλά επίπεδα. Το εορταστικό πασχαλινό τραπέζι αποτελεί για την ελληνική οικογένεια σημείο αναφοράς. Έστω και αν εδώ και χρόνια βρισκόμαστε σε οικονομική δυσπραγία, κλείνουμε τον προσεχή Μάιο μια επταετία κρίσης, μνημονίων, ανέχειας και συνεχούς ύφεσης, όλοι περιμένουν αυτές τις μέρες.

Πάσχα 2017 λοιπόν…Σε κλίμα αβεβαιότητας για την επικείμενη αξιολόγηση. Σε κλίμα εθνικής κατάθλιψης. Με μια χειμαζόμενη αγορά εργασίας όπου καθημερινά χάνονται θέσεις και συνάνθρωποι μας οδηγούνται στην ανεργία. Με τα capital controls να έχουν έρθει στη ζωή μας για να μείνουν και να οδηγούν όλο και περισσότερες επιχειρήσεις σε λουκέτο. Με το “φως στο τούνελ” να υπάρχει πια μόνο ως τίτλος εκπομπής. Με τους πολιτικούς να τσακώνονται ποιος θα είναι αυτός που θα βάλει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της ελληνικής οικονομίας. Με τους πολίτες να παρακολουθούν αποσβολωμένοι το παρόν και να ατενίζουν τρομοκρατημένοι για το μέλλον. Και όλοι σου λένε υπομονή, κάτι θα γίνει. Μην ανησυχείς η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ναι αλλά και αυτή πεθαίνει στο τέλος.

Το δράμα του Θεανθρώπου κάποτε φθάνει σε μια κορύφωση και ένα τέλος. Το δράμα των σύγχρονων Ελλήνων μοιάζει να μην έχει όριο. Ο Γολγοθάς του Ιησού και τα μαρτύρια που υπέστη οδήγησαν στην Ανάσταση του. Ο πολίτης της χώρας μας όμως απέχει πολύ από το να οδηγηθεί στην γη της Επαγγελίας. Δεν βλέπει καμία προοπτική στη ζωή του και δεν βιώνει καμία Ανάσταση σε κάποιον από τους τομείς της καθημερινότητας του. Παρόν μαύρο, μέλλον δυσοίωνο. Τι μένει στο φινάλε; Η αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών και η συλλογικότητα. Αρκούν; Όχι αλλά όταν η Πολιτεία απουσιάζει με εκκωφαντικό τρόπο η κοινωνία αναπτύσσει μηχανισμούς επιβίωσης…Μέρες που είναι ας σταθούμε δίπλα στον διπλανό μας. Μια αγκαλιά, ένα χρόνια πολλά αρκούν ακόμα και αν δεν μπορούμε να προσφέρουμε κάτι υλικό. Μην τσιγκουνεύεστε τα συναισθήματα. Καλό Πάσχα σε όλους με υγεία και ευτυχία!!!!

Ο νόμος ορισμός της προχειρότητας…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Το πρόσφατο περιστατικό στο Παλαιό Φάληρο, όπου μια ακόμα οικογένεια βίωσε τον εφιάλτη μέσα στο σπίτι της, έφερε στην επιφάνεια το ζήτημα της διαχείρισης των κρατουμένων που υπάρχουν στις ελληνικές φυλακές και την αποσυμφόρηση αυτών, που υποτίθεται πως έλυσε ο περίφημος νόμος Παρασκευόπουλου. Το να αναλύσουμε τι ακριβώς προβλέπει ο εν λόγω νόμος και ποιες ευνοϊκές διατάξεις εκμεταλλεύονται στυγνοί και αμετανόητοι εγκληματίες, για να βγουν και να συνεχίσουν το ” έργο” τους, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Άλλωστε υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι από εμάς, για να κρίνουν τη νομική πλευρά του πράγματος. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όμως είναι κριτική για τις πιθανές κοινωνικές προεκτάσεις του.

Ας ξεκινήσουμε κάνοντας μια αναγκαία παραδοχή. Μια κοινωνία δείχνει τον πολιτισμό της στην εικόνα που αντανακλούν τα νοσοκομεία της, τα σχολεία της αλλά και τα σωφρονιστικά της ιδρύματα. Στην χώρα μας, την χώρα της απόλυτης φαιδρότητας και του πολιτικού ωχαδερφισμού, όλα τα παραπάνω προκαλούν απλά κατάθλιψη. Στην παιδεία τα σχολεία είναι προηγούμενων δεκαετιών. Τα παιδιά καλούνται να μάθουν σε τριτοκοσμικές συνθήκες ακόμα και σε αυλές χειμώνα καιρό. Στην υγεία η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Λιγοστό προσωπικό, ακόμα και στα μεγάλα αστικά κέντρα, μηχανήματα που υπολειτουργούν ή δεν λειτουργούν και καθόλου, κτηριακές εγκαταστάσεις άθλιες. Γιατί επομένως να αποτελούν εξαίρεση τα σωφρονιστικά καταστήματα; Γιατί όταν μια πολιτεία δεν σέβεται τα παιδιά της, δηλαδή το μέλλον της, τους ασθενείς της, όσους έχουν την ανάγκη της, να σεβαστεί τους ανθρώπους που παραβαίνουν τους νόμους της;

φωτογραφία αρχείου

Στα χρόνια του μνημονίου οι φυλακές γέμισαν με ανθρώπους που χρωστούσαν σε ιδιώτες, τράπεζες και δημόσιο. Ανθρώπους που προ κρίσεως ήταν, όχι όλοι, επαγγελματίες και άτομα που πάλευαν σε μια μικρή, δύσκολη αλλά αναπτυσσόμενη αγορά. Η κρίση τους διέλυσε, τους ισοπέδωσε και πολλούς από αυτούς τους οδήγησε στην φυλακή. Μια περίοδο μάλιστα στα ΜΜΕ ήταν καθημερινή είδηση οι προφυλακίσεις αυτού του είδους. Η έλλειψη αστυνόμευσης, λόγω απουσίας κονδυλίων για την Αστυνομία, αύξησε την εγκληματικότητα και οι εισαγόμενες σπείρες έγιναν μέρος της καθημερινότητας μας. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανείς και τους εξαιρετικά αργούς ρυθμούς απόδοσης δικαιοσύνης στη χώρα, που έχουν ως αποτέλεσμα να στοιβάζονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα προφυλακισμένοι κατηγορούμενοι διαφόρων αδικημάτων, είναι απολύτως λογικό οι φυλακές σε όλη τη χώρα να ασφυκτιούν πλέον, με τριπλάσιο αριθμό κρατουμένων από το κανονικό. Τι έκανε η Πολιτεία τότε; Βρήκε τη λύση μέσω του νόμου Παρασκευόπουλου. Ποια ήταν αυτή; Αποσυμφόρηση των φυλακών. Μια ενέργεια που έγινε πρόχειρα – αν είναι δυνατόν για την Ελλάδα να ισχύσει κάτι τέτοιο! – άκριτα και χωρίς σχέδιο. Αδίστακτοι εγκληματίες βρήκαν παραθυράκια και κατάφεραν να βγουν πάλι έξω, με τις συνέπειες για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο να είναι ολέθριες.

Αν μια κυβέρνηση θέλει να αλλάξει τον τρόπο που σωφρονίζονται οι κρατούμενοι στη χώρα μας, δεν έχει παρά να εκσυγχρονίσει το νομικό και όχι μόνο πλαίσιο που κινείται το όλο σύστημα ποινών, εφαρμογής και εκτέλεσης αυτών. Γιατί διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να μπουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι, κάτι δεδομένα άδικο, αφού δεν είναι όλοι οι κρατούμενοι ίδιας επικινδυνότητας και η φύση των όποιων εγκλημάτων έχουν διαπράξει διαφέρει. Πολλοί άνθρωποι κάθε μέρα παραβαίνουν τους νόμους. Πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν να εκτίσουν την ποινή τους προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο από το να στοιβάζονται σε σωφρονιστικά ιδρύματα και μάλιστα σε πτέρυγες με βαρυποινίτες σοβαρότατων υποθέσεων. Πολλοί, ακόμα και άτομα που έχουν απάνω τους σχεδόν όλο τον ποινικό κώδικα, δεν μπορούν για σοβαρούς λόγους υγείας να παραμένουν στις φυλακές.

φωτογραφία αρχείου

Η δικαιοσύνη δεν είναι και δεν πρέπει να έχει χαρακτήρα εκδικητικό. Το αντίθετο. Δεν πρέπει να φτιάχνει νέους πιο εξελιγμένους παραβάτες εντός των τειχών, αλλά να τους δημιουργεί τις προϋποθέσεις επανένταξης στην κοινωνία. Δεν πρέπει να στέλνει ανθρώπους με οκονομικά εγκλήματα σε κελιά με ποινικούς, κάτι σύνηθες στην χώρα μας. Ας σκεφτούν οι διοικούντες τον χώρο της δικαιοσύνης, πως να αλλάξουν το νόμο και να το κάνουν γρήγορα. Επιβάλλεται πριν δημιουργηθεί στον απλό πολίτη το αίσθημα της ανασφάλειας και της ατιμωρησίας. Αν το έδαφος γίνει πρόσφορο γι΄αυτά, τότε ευδοκιμούν κι αλλά όπως οι πρακτικές πολίτες να αναγορεύονται σε τιμωρούς ή θεματοφύλακες της τάξης…Βοήθεια μας αν γίνει κάτι τέτοιο….

Το φαινόμενο Σώρρα και οι προεκτάσεις του…

Tags

Η πραγματικότητα...αλλιώς

φωτογραφία αρχείου

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Αρτέμης Σώρρας ή αλλιώς ο σύγχρονος “Μεσσίας” του ελληνικού έθνους. Ένας αυτόκλητος σωτήρας που υπόσχεται να σώσει τον πολύπαθο λαό της Ελλάδας από τα δεινά των μνημονίων, από τα δεσμά του χρέους και να τον οδηγήσει στην γη της επαγγελίας. Στη χώρα της απόλυτης φαιδρότητας, της παντελούς έλλειψης ελέγχων, φαινόμενα τύπου Σώρρα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Οι άνθρωποι στις δύσκολες στιγμές τους παρασύρονται πιο εύκολα, ειδικά όταν δεν διαθέτουν το απαραίτητο υπόβαθρο για να διαχειριστούν την όλη κατάσταση. 

Είναι πραγματικά απίστευτο ότι εν έτη 2017, που η δυνατότητα διακρίβωσης της αλήθειας είναι το πιο εύκολο πράγμα ακόμα και για τον απλό πολίτη, πόσο μάλλον για τις επίσημες αρχές, ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν και δίνουν βάση στους ισχυρισμούς ενός ατόμου, που από την πρώτη κιόλας ανάγνωσή τους φαίνονται επιεικώς αστείοι. Ο Σώρρας πατώντας πάνω στην απόγνωση και την αφέλεια ορισμένων, που έχουν την διάθεση να πιστέψουν στο απίθανο, στο αδύνατο, βρήκε ακροατήριο για να επικοινωνήσει τα ψέμματα του. Όταν τον άκουγες να μιλά από μικροφώνου έτριβες τα μάτια σου και κάλυπτες τα αυτιά σου. Με ένα εντελώς πενιχρό λεξιλόγιο, με επιχειρήματα που το μόνο που κανονικά θα έπρεπε να προκαλούν είναι το γέλιο, ο εν λόγω “ηγέτης” απευθυνόταν σε κάποιους που τον έβλεπαν σαν Θεό. Τα άτομα αυτά ήταν Έλληνες πολίτες, Έλληνες ψηφοφόροι που με την ψήφο τους καθορίζουν όλων μας τις τύχες. 

φωτογραφία αρχείου

φωτογραφία αρχείου

Το πρόβλημα όμως δεν είναι η αστεία αυτή προσωπικότητα, που εμφανίστηκε ως άλλος Καματερός για να κάνει θαύματα. Απλώς τη θέση του νερού πήραν η διαστημική τεχνολογία που ο Αρτέμης, που αμφιβάλλω αν μπορεί να εκτελέσει με επιτυχία απλές μαθηματικές πράξεις όχι να φέρει την επανάσταση στη ΝΑΣΑ, πούλησε στην Αμερικανική κυβέρνηση. Το θέμα είναι η αντίδραση της πολιτείας. Η δημοκρατία οφείλει να προστατεύει τους πολίτες της από τέτοιου είδους φαινόμενα. Δεν είναι δυνατόν η συντεταγμένη πολιτεία, να παρακολουθεί απαθής τις εκδηλώσεις αυτής της οργάνωσης σε ιστορικούς τόπους. Εκδηλώσεις που παραπέμπουν σε καρναβαλικές παράτες και προσβάλουν την μνήμη και την ιστορικότητα των μνημείων αυτών. Είναι δυνατόν να αφήνει ανθρώπους να προσκομίζουν έγγραφα σε επίσημες υπηρεσίες, που προέρχονται από δραστηριότητες χωρίς καμία προφανή απόδειξη ισχύος;  Πως θα τους εγκαλέσει μετά τους ανθρώπους αυτούς;

Συμπέρασμα; Έστω και καθυστερημένα το φαινόμενο Σώρρα οδηγείται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όπου θα πάρει και τη θέση που του αρμόζει, αυτή του ιλαρού. Οι αρχές πρέπει να οδηγήσουν σύντομα τον αυτόκλητο σωτήρα πίσω από τα σίδερα, βάση της δικαστικής απόφασης που υπάρχει πια εναντίον του και εναντίον της συζύγου του, γιατί η καθυστέρηση δεν αργεί να τον μετατρέψει στα μάτια κάποιων μυαλοφυγόδικων υποστηρικτών του σε ήρωα…

---

φωτογραφία αρχείου